ကေလးကို စိတ္ပါလက္ပါ အစာစားေစခ်င္ရင္

ဘာေၾကာင့္ ကေလးကို ခြံ႔ၾကသလဲဆိုတာ ကၽြန္မခံစားရသေလာက္နဲ႔ ေတြ႔ရွိရသေလာက္ ေျပာရမယ္ဆို လသားအရြယ္ငယ္ငယ္ ကေလးကို ထမင္းက်ိတ္ၿပီးခြံ႔တာ ၊ ဝါးခြံ႔တာေတြကိုလုပ္ရင္းနဲ႔ ကေလး သူ႔ဘာသာသူစားတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးဖို႔ အခ်ိန္ေနာက္က်သြားတာကေန စပါတယ္။

ကေလးကို သူ႔ဘာသာသူ စစားတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ခြင့္ေပးဖို႔ ေနာက္က်သြားတဲ့အခါ ကေလးဟာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ စားရမွာကိုပ်င္းရိၿပီး ကိုယ္ငယ္စဥ္အရြယ္မွာ လူႀကီးကမခြံ႕ေပးရင္ ကိုယ့္ကိုပစ္ပယ္ထားသလိုလို ခံစားလာတတ္ပါတယ္။ ဒီခံစားခ်က္ေၾကာင့္ပဲ လူႀကီးခြံ႔မွ စားတဲ့အက်င့္ ကေလးငယ္မွာ စစြဲလာပါတယ္။

အိမ္မွာေနတဲ့အရြယ္ လူႀကီးခြံ႔မွစားတာဟာ အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမယ့္ ေက်ာင္းေပ်ာ္ သို႔မဟုတ္ မူႀကိဳစေနတဲ့အရြယ္ (အိမ္နဲ႔စခြဲရခ်ိန္) မွာ ကိုယ့္ဘာသာ မစားတတ္တဲ့ကေလးဟာ စဒုကၡေတြ႔ပါေတာ့တယ္။ ဆရာမေတြက အိမ္ကလူႀကီးမဟုတ္တာမို႔ ကိုယ့္ကေလးတစ္ေယာက္တည္းကို ေန႔စဥ္ ထိုင္ခြံ႔ေပးႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ခြံ႔ေပးတယ္ထားဦးေတာ့ ဒါဟာ အက်င့္ေကာင္း သင္ေပးတာမဟုတ္ဘဲ ကေလးကို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတတ္ဖို႔ ၊ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ယူတတ္ဖို႔ သင္ေပးရမွာပ်က္ကြက္ေနတာပါ။

အိမ္ကခြံ႔မွစားတဲ့အက်င့္ ကေလးႀကီးေတြမွာ စြဲေနတုန္းပဲဆိုရင္ မူလတန္းေက်ာင္း တက္သည့္တိုင္ ထမင္းခ်ိဳင့္ထဲမွာ ထမင္းဟင္းက်န္ေတြ အိမ္ျပန္ပါလာဦးမွာျဖစ္ပါတယ္။ သူမႀကိဳက္တဲ့အစာေတြမို႔လို႔ သူမစားလာတာလားဆိုၿပီး သူႀကိဳက္တဲ့ဟင္းနဲ႔ ထမင္းခ်ိဳင့္ထည့္ေပးလိုက္သည့္တိုင္ ဟင္းေတြပဲကုန္ၿပီး ထမင္းက်န္ေတြ အိမ္ျပန္ပါလာတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ရႏိုင္ပါေသးတယ္။

ကေလးဟာ တကယ္ခြန္အားျဖစ္ေစမယ့္အစာေတြကို မခံုမင္ဘဲ သြားရည္စာေတြ ၊ အခ်ိဳအခ်ဥ္စတဲ့ အစာေတြကို ခံုမင္ေနတာမ်ိဳး ၊ အိမ္က လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ခ်က္တဲ့ ထမင္းကို ခံုခံုမင္မင္မစားဘဲ အျပင္စာေတြကိုပဲ ခံုမင္ေနတာမ်ိဳးလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒီလိုေတြမျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔ ကၽြန္မကိုေမးရင္ အျမစ္ကေန ေျမလွန္လို႔ ကေလးကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ခြံ႕ေကၽြးမွစားတဲ့အက်င့္မ်ိဳးကို မေမြးပါနဲ႔လို႔ ေျပာရမွာပါ။

လူႀကီးခြံ႕မွ ကေလးစားတယ္ဆိုတဲ့အက်င့္ႀကီး စြဲလာတယ္ဆိုတာ ကေလးကို ဒီအက်င့္ႀကီးစြဲလာေအာင္ အၿမဲခြံ႕ေကၽြးတတ္တဲ့ လူႀကီးေၾကာင့္ျဖစ္လာတာပါ။ ဒီအက်င့္ကို လူႀကီးကလုပ္ခဲ့လို႔ ကေလးဟာ ခြံ႕ေကၽြးမွ စားတဲ့အက်င့္စြဲလာတာပါ။ လူႀကီးေတြက ဘာေၾကာင့္ ကေလးေတြကို ထမင္းခြံ႔တဲ့အက်င့္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္လာျဖစ္သလဲဆိုတာကို ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္ေနာ္။

ကေလးကို အစာစတင္မိတ္ဆက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႏို႔လို အရည္က်ဲတဲတဲ ထမင္းရည္ ၊ ၾကက္ျပဳတ္ရည္စသျဖင့္ကို ခြံ႕တိုက္ရတယ္။ ဒါေတြ သူလက္ခံစားလာတဲ့ေနာက္ပိုင္း ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ေလးေတြ ခြံ႔ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆန္ကြဲေစ့ မကြဲတကြဲ ၊ မေက်တေက် ထမင္းေလးေတြကို သြားေပါက္ခါစ ကေလး ဝါးစားတတ္ေအာင္ ခြံ႔ရျပန္ေရာ ၊ သူသြားဖံုးနဲ႔က်ိတ္ၿပီး ဝါးစားတတ္တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆန္ကြဲေစ့ေလာက္ေလးကို ေကၽြးရပါတယ္။ ဒါဟာ ကေလးကို အစာစတင္မိတ္ဆက္တဲ့ အဆင္ေ့တြေပါ့။

မခြံ႕မျဖစ္ ခြံ႕ရတဲ့ အရည္လို ၊ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ အေနအထားလို ၊ မညက္တညက္ အေနအထားမွာ ခြံ႕ေကၽြးရမွာေပ့ါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ အဲဒီအရြယ္ေလးေတြက ကိုယ့္ဘာသာ ပါးစပ္ထဲအေရာက္ မထည့္တတ္ေသးဘဲ ေမွာက္ခ်ပစ္မယ္ခ်ည္း တရြယ္ရြယ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေျခာက္လဝန္းက်င္ အရြယ္ေလးေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘာေတြ႔ေတြ႔ ပါးစပ္ထဲေကာက္ထည့္ ၊ ေကာက္စားဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ခုႏွစ္လေက်ာ္ ရွစ္လအရြယ္ကေနစၿပီးေတာ့ သူ႔ဘာသာသူ ဆန္ကြဲေစ့ေလာက္ ထမင္းေလးေတြ ၊ အဲဒီေလာက္အရြယ္ အသား ၊ အရြက္ေလးေတြ ၊ ေခါက္ဆြဲ ၊ ၾကာဇံဖတ္ ေသးေသးေလးေတြကို သူ႔ဘာသာသူ ေကာက္စားတတ္ေအာင္ လူႀကီးက အနားမွာ အေဖာ္ေနၿပီးေတာ့ ေလ့က်င့္ေပးရမွာပါ။

သူ႔ဘာသာသူ စတင္ေကာက္စားရမယ့္အရြယ္မွာ သူ႔မ်က္ႏွာ ၊ သူ႔အဝတ္အစားနဲ႔ သူ႔အနီးဝန္းက်င္မွာ ေပက်ံေနမွာပါ။ ဒီလိုေပက်ံညစ္ပြေနတာကို လိုက္ရွင္းရတဲ့အလုပ္ ႐ႈပ္လို႔လည္း လူႀကီးေတြ ခြံ႕ေကၽြးလိုက္တာ ပိုသက္သာတယ္ဆိုၿပီး ကေလးသူ႕ဘာသာမစားေစဘဲ ဆက္ခြံ႕ေကၽြးေနျဖစ္တာပါ။ တကယ္ဆို ေရရွည္အတြက္ ရည္ရြယ္လို႔ အခုမွာ အလုပ္႐ႈပ္ခံၿပီး ကေလးသူ႔ဘာသာသူ စားတတ္ေအာင္ ၊ စားခ်င္ေအာင္ ကိုယ္က အနားကေန ႀကီးၾကပ္ၿပီး သင္ေပးလိုက္လို႔ သူ႔ဘာသာသူ စားတတ္သြားတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔ကို ထမင္းေစာင့္ခြံ႕ရတဲ့အလုပ္တခု သက္သာသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မသမီးအလွည့္တုန္းက အစားအရမ္းႀကီးလို႔ ေလးလစြန္းစြန္းကတည္းက ထမင္းရည္က်ဲနဲ႔ အသားျပဳတ္ရည္ၾကည္ကို စတင္မိတ္ဆက္ခဲ့တယ္။ ေျခာက္လအရြယ္ေလာက္မွာ သူ႔ဘာသာသူ ဆန္ကြဲေစ့အရြယ္ ထမင္းေလးေတြ ၊ ညႇပ္ေခါက္ဆြဲဖတ္ေလးေတြ ၊ ေခါက္ဆြဲနဲ႔ ၾကာဇံဖတ္ အတိုအျပတ္ေလးေတြကို လိုက္ေကာက္စားတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တယ္။ ပထမေတာ့ ကိုယ္ကလည္းခြံ႕ ၊ သူ႔ကိုလည္း ေကာက္စားႏိုင္ေအာင္ မကြဲႏိုင္တဲ့ ပန္းကန္ျပားႀကီး (ဗန္းလိုမ်ိဳး)မွာ ခ်ေပးထားတာပါ။ ေနာက္ပိုင္း သူ႔ဘာသာသူ ခပ္မ်ားမ်ားေကာက္စားၿပီး ကိုယ္က နည္းနည္းပဲ ခြံ႕ေပးေတာ့တယ္။ ဖိတ္ေပတာေတြမ်ားတာမို႔ အရင္ ကိုယ္ခြံ႕ရင္ သူစားေနက်ထက္ နည္းနည္းခ်င္းစီ ထပ္ျဖည့္ေပးတယ္။

ဇြန္းကို ဟန္က်ပန္က်ကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ထဲေရာက္ေအာင္ မထည့္တတ္ေသးတဲ့ ကေလးဟာ ဇြန္းေခ်ာ္ထိုးရင္ သူ႔သြားဖံုးႏုႏုေလးေတြ နာတာမို႔ သူ႔ဘာသာ လက္မွန္းတည့္ေအာင္ လက္နဲ႔ေကာက္စားတဲ့နည္းကို အခ်ိန္ကာလ အတိုင္းအတာတခုအထိ အသံုးျပဳႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔ဘာသာစားက်င့္ ေကာင္းေကာင္းရလာရင္ စတီးမဟုတ္တဲ့ ဇြန္းေတြ  ၊ ခရင္းေတြနဲ႔ ကေလးစားတတ္ေအာင္ သင္ေပးပါ။ သင္စမွာ စတီးဇြန္း ၊ ခရင္းေတြက ကေလးေခ်ာ္ထိုးမိရင္ ပိုနာက်င္ေစတာမို႔ ဇြန္း၊ခရင္း စေလ့က်င့္ေပးခ်ိန္မွာ ဒါေတြမသံုးခိုင္းတာပါ။ ေနာက္ပိုင္း ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ကိုင္စားႏိုင္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ စတီးဇြန္း ၊ ခရင္းေတြနဲ႔ စားေစလို႔ရပါတယ္။

ဘယ္ဟာမဆို ကေလးကို လုပ္ေစခ်င္လို႔ စသင္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အတြက္ လြယ္လင့္တကူ မနာမက်င္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေစမယ့္ နည္းလမ္းနဲ႔ ပစၥည္းေတြက သူဒါကို ေရွ႕ဆက္လုပ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္သင္ေပးတဲ့ နည္းလမ္းဟာ သူ႔အတြက္ ခက္ခဲေနမယ္ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အတြက္ နာက်င္သြားေစတာမ်ိဳး ၊ သံုးရတာ အဆင္မေျပတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ ကေလးဟာ ဒါလုပ္ဖို႔ ေၾကာက္႐ြ႕ံျငင္းဆန္ေနႏိုင္ပါတယ္။

ဒါကိုလူႀကီးက နားမလည္ဘဲ ဖိအားေပးလုပ္ေစမယ္ဆိုရင္ ကေလးဟာ လူႀကီးေရွ႕မွာ လူႀကီးကို ေၾကာက္လို႔သာ လုပ္ျဖစ္သြားတာမို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ ၊ လိုလိုခ်င္ခ်င္ လုပ္ကိုင္ခ်င္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေလ။ မေက်နပ္စိတ္အခံနဲ႔ လူႀကီးအႀကိဳက္ လုိက္လုပ္ရတာမ်ားတဲ့ကေလးဟာ ေနာင္တခ်ိန္မွာ အဲဒီလူႀကီးေနာက္ကြယ္ အဲဒီလူႀကီးမႀကိဳက္တာေတြကို မေက်နပ္တဲ့ အငံုစိတ္ကေလးနဲ႔ ခိုးလုပ္လာတတ္ပါတယ္။

ကေလးဟာ ကိုယ့္ေနာက္ကြယ္ ဘာေၾကာင့္ ခိုးလုပ္လာတတ္သလဲ ၊ ဘာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို လိမ္ညာတတ္သလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ကေလးဟာ ကိုယ့္အႀကိဳက္ေတြကို သူမႀကိဳက္ဘဲ လိုက္လုပ္ ၊ လိုက္ေျပာခဲ့ရလို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ၊ သူ႔အႀကိဳက္ေတြလုပ္ဖို႔ အခြင့္မသာခဲ့တာမို႔ ပိတ္ပင္တတ္တဲ့ လူႀကီးေတြေနာက္ကြယ္ စမ္းလုပ္ရင္း ခိုးလုပ္ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ၊ ရြဲ႕လုပ္တာနဲ႔ အတုခိုးမွားတာေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

သူ႔ဘာသာသူ စားတတ္ေနတဲ့ ကေလးကိုေကၽြးတဲ့အခါ ကိုယ္ေကၽြးတဲ့အစာကို သူခံုခံုမင္မင္ စားေစခ်င္ရင္ သူ႔ကို ကိုယ္စားေစခ်င္တာကိုခ်ည္း ေရြးေကၽြးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သူစားေနတဲ့အရာကို ႀကိဳက္လာေအာင္နဲ႔ သူႀကိဳက္တဲ့အရာေတြကိုလည္း သတိထားၿပီးေကၽြးမိေအာင္ လုပ္ရပါမယ္။ သူစားေနတဲ့အရာကို ႀကိဳက္လာေအာင္ ကိုယ္တိုင္က ခံုခံုမင္မင္ (ဟန္လုပ္စားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ) စားရပါမယ္။ ကေလးဟာ သူ႔ကိုေကာင္းတယ္လို႔ေျပာတာကို ေကာင္းတယ္လို႔မထင္ဘဲ လူႀကီး ခံုခံုမင္မင္ စားေနတဲ့အရာေတြကိုမွ ေကာင္းတယ္ထင္တာမို႔ သူ႔ေရွ႕မွာ ကိုယ္တိုင္က သူ႔ကို ကိုယ္စားေစခ်င္တာေတြကို ခံုခံုမင္မင္ စားျပရမွာပါ။

ဒီလို ကိုယ္ခံုခံုမင္မင္ စားျပေနတဲ့ အရာေတြထဲမွာမွ သူႀကိဳက္တာ ၊ မႀကိဳက္တာကိုလည္း သူေရြးခ်ယ္စားဦးမွာပါ။ ဒါဟာ သူ႔ေရြးခ်ယ္မႈမို႔ သူ႔ဆႏၵကို ကိုယ္က ေလးစားရမွာပါ။ ဆိုလိုတာက ကိုယ္စားေစခ်င္တဲ့အစာကို သူမႀကိဳက္လို႔မစားရင္ အတင္းဖိအားေပးလို႔ ေခ်ာ႔ေကၽြး ၊ ေျခာက္ေကၽြးတာမ်ိဳး မလုပ္ပါနဲ႔ ။ အဲလိုလုပ္ရင္ ကေလးဟာ ပိုျငင္းဆန္လာတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ဆႏၵကို လက္ခံလိုက္ပါလို႔ေျပာတာပါ။

ႏို႔ေသာက္သင့္တယ္ဆိုေပမယ့္ ႏို႔မေသာက္ရင္ ႏို႔ပါတဲ့ အစားအေသာက္ေတြ သူစားျဖစ္ေအာင္ တဖက္လွည့္ ေကၽြးရမွာေပါ့။ ဒီအတိုင္းပဲ အသား ၊ ၾကက္ဥ ၊ ဘဲဥ ၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္နဲ႔ သစ္သီးဝလံေတြ ဘယ္ေလာက္ အားျဖစ္ေစတယ္ ေျပာေျပာ ကေလးကမစားရင္ သူႀကိဳက္တတ္တဲ့ အစာေတြထဲ အာဟာရျပည့္တာေတြကို အရည္ဓါတ္ေလးပဲပါပါ ၊ အာဟာရပါသြားသြား ထည့္ခ်က္ပါ။

သူ႔ေကၽြးတဲ့အခါ ဒါေတြ သူလက္မခံေသးရင္ ဒါေတြပါတာ သူမသိေလေအာင္ ဖယ္ထုတ္ၿပီးမွ သူ႔ပန္းကန္ထဲထည့္ေပါ့။ သမီးေလး သံုးႏွစ္နီးပါးအထိ အသား ၊ ငါး ၊ ႏို႔နဲ႔ ဥအမ်ိဳးမ်ိဳးကို သူမႀကိဳက္တာမို႔ ဒီနည္းနဲ႔ပဲ ကၽြန္မေကၽြးခဲ့တာပါ။ ေမြးကတည္းကေန အခု ေလးႏွစ္နီးပါးအထိ တခါမွ အားေဆးေတြ ၊ ဗီတာမင္ေဆးေတြ မတိုက္ခဲ့ဘူးပဲနဲ႔ ႀကံ႕ခိုင္က်န္းမာေနတာ သူစားတဲ့အစာေတြေၾကာင့္ပါ။ အစာလည္းေဆး ၊ ေဆးလည္းအစာပါ။

ကေလးဟာ သူစားတဲ့အစာကို ခံုခံုမင္မင္ အားပါးတရစားတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးဖို႔ အဓိကလိုအပ္ခ်က္ကေတာ့ ဒီလိုစားတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးတဲ့ မိခင္ (သို႔မဟုတ္) လူႀကီးရဲ႕ စိတ္ရွည္သည္းခံမႈပါ။ ဒီလူႀကီးခ်က္ေပးလိုက္တဲ့အစာေတြကို ခံုခံုမင္မင္စားေအာင္ ၊ အားပါးတရ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ စားေအာင္ဆိုတာ ကေလးနဲ႔ ဒီလူႀကီးအၾကားက သံေယာဇဥ္ ၊ တြယ္တာမႈ ၊ ယံုၾကည္မႈ ၊ အျပန္အလွန္ ခ်စ္ခင္မႈေတြ ရွိမေနဘူးဆိုရင္ ကေလးဟာ ကိုယ္စားေစခ်င္တဲ့အစာကို ခံုခံုမင္မင္ မစားပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးအၾကားမွာ အျပန္အလွန္ ခ်စ္ခင္တြယ္တယ္မႈနဲ႔ ယံုၾကည္မႈေတြ ခိုင္မာစြာ မတည္ေဆာက္ႏိုင္ေသးလို႔ပါ။

တကယ္လို႔မ်ား ကိုယ့္ကေလးဟာ အိမ္မွာ ထမင္းေကာင္းေကာင္းမစားေပမယ့္ မူလတန္း ၊ အလယ္တန္း ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းက ျပန္လာရင္ ထမင္းဗူးေျပာင္ေအာင္စားထားလို႔ စိတ္ေက်နပ္ေနတယ္ဆို ကိုယ္က ကေလးရဲ႕ လွည့္စားမႈ ခံေနရတာပါ။ ေၾကာက္ရမယ့္ မိခင္ေရွ႕မွာေတာင္ အိမ္ကအစာကို ေကာင္းေကာင္း မစားဘူးဆိုရင္ မိခင္မ်က္ကြယ္ ေက်ာင္းမွာ သူ႔ထမင္းဗူးထဲက ထမင္းဟင္းေတြအကုန္စားခဲ့တယ္ဆိုတာ ယံုစရာေကာင္းပါ့မလား။

ထမင္းဗူးထဲက ထမင္းက်န္ ၊ ဟင္းက်န္ေတြျမင္ရင္ မိခင္ဆူပူ႐ိုက္ႏွက္မွာစိုးလို႔ သူမ်ားကို သူ႔ထမင္းဗူးေပးေကၽြးတာျဖစ္ႏိုင္သလို ထမင္း ၊ ဟင္းေတြ အိမ္ျပန္မေရာက္မီ သြန္ပစ္ခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးေတြဆိုတာ အရြယ္ရလာတာနဲ႔အမၽွ ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တာကို မလုပ္ဘူးလို႔ အာခံတတ္လာၾကတယ္။ အနည္းဆံုး သူမေက်နပ္တဲ့သူရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ သူမေက်နပ္တဲ့ကိစၥေတြကို သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ေျဖရွင္းလာတတ္တယ္။ ပထမဆံုးကိုယ္မသိေအာင္ အာခံၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ့္ကို ျပန္အာခံလာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေတြဟာ မိဘနဲ႔ သားသမီးအၾကားမွာ ေႏြးေထြးတဲ့ေမတၱာနဲ႔ နားလည္မႈေတြ လံုေလာက္ေအာင္ မတည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့လို႔ပါ။

ရတု (Burmesehearts.com)