class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ကေလးကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ထိန္းေက်ာင္းသြန္သင္ခ်င္ေသာ မိဘမ်ားမွတ္သားဖြယ္
ကေလးကို ထိန္းေက်ာင္းသြန္သင္တဲ့အခါမွာ ကေလးကို ဘယ္သူက အဓိက ထိန္းေက်ာင္းသြန္သင္မလဲဆိုတာ အရင္ေရြးခ်ယ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီလူဟာ ကေလးနဲ႔ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ကုန္ဆံုးႏိုင္တဲ့လူျဖစ္သင့္ပါတယ္။ အခ်ိန္အမ်ားႀကီးမကုန္ဆံုးႏိုင္ဘဲ ကေလးကို အဓိကထိန္းေက်ာင္းသြန္သင္မယ္ဆိုတဲ့ေနရာ ယူထားတဲ့အတြက္ ကေလးဟာ ေရ႐ွည္မွာ ကိုယ့္ေရွ႕ရွိတုန္းခဏပဲ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားနဲ႔ အမူအက်င့္ကို လက္ခံက်င့္သံုးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ မေသခ်ာပါဘူး။
သူအရြယ္ရလာေလ သူတတ္သိလာတဲ့ အတတ္ေကာင္းေလးေတြကို လုပ္ေတာ့မွာေပါ့။ ကိုယ္မလုပ္နဲ႔ေျပာလည္း ကိုယ့္ေနာက္ကြယ္မွာ သူလုပ္ေနတာ ကိုယ္ဘယ္သိႏိုင္မလဲေနာ္။ ကေလးနဲ႔ ကင္းကြာေနတဲ့အခ်ိန္မ်ားေလ ကေလးကို စည္းကမ္းတက် ထိန္းကြပ္ဖို႔ခက္ေလမို႔ ကေလးကို အဓိက ထိန္းေက်ာင္းသြန္သင္မယ့္သူဟာ ကေလးနဲ႔ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ကုန္ဆံုးႏိုင္တဲ့လူျဖစ္သင့္တယ္လို႔ ဆိုခဲ့တာပါ။
ကၽြန္မပို႔စ္ေတြရဲ႕ Facebook Comment ေတြမွာ ကေလးဟာ ကေလးမိဘစကား နားမေထာင္လို႔ ၊ အက်င့္ေျပာင္းလာလို႔ ၊ လိမ္တတ္လာလို႔ ၊ ထိန္းမရလို႔ စသျဖင့္ မိဘေတြက အႀကံဥာဏ္ေတာင္းတာေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အားလံုးအတြက္ ၿခံဳငံုေျဖေပးလိုတာက ကေလး စည္းကမ္းတက်ရွိဖို႔ ၊ နာယူသင္လိုစိတ္ ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ ၊ သည္းခံစိတ္ ၊ နားလည္ခြင့္လႊတ္စိတ္ ၊ ဖ်တ္လတ္တက္ႂကြစိတ္ ၊ ထိုးထြင္းႀကံဆတတ္မႈ စသျဖင့္ေသာ အရည္အခ်င္းေတြ ျပည့္စံုဖို႔ဆိုရင္ ကေလးအနားမွာ အခ်ိန္အမ်ားစုရွိႏိုင္ၿပီး ကေလးကို အနီးကပ္ ထိန္းေက်ာင္းသြန္သင္ေပးမယ့္သူက ဒါေတြကို က်င့္သံုးတတ္သူ ၊ ကေလးနာလိုခ်င္ေအာင္ အဘက္ဘက္က အမ်ိဳးမ်ိဳး သင္ေပးတတ္ဖို႔လိုပါတယ္။
ကေလးကို သင္တဲ့သူကိုယ္တိုင္လည္း သူသင္ထားတာေတြကို ယံုၾကည္စြာ ျပဳမူလုပ္ကိုင္သူ ျဖစ္ရပါမယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ကေလးဟာ သင္တဲ့အတိုင္းလုပ္ဖို႔ထက္ သင္တဲ့သူအတိုင္း ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ေနမွာပါ။ သင္တဲ့သူမ်ားၿပီး တေယာက္တေပါက္ ေျပာဆိုၾကတဲ့အခါမွာ ကေလးဟာ စိတ္ေထြျပား ေရာေယာင္လာၿပီး ဘာကိုအတည္နာခံရမွန္းမသိ ၊ ဘယ္ဆိုဆံုးမမႈကို နာခံလုပ္ကိုင္ေျပာဆိုရမွန္းမသိဘဲ လြတ္သြားတတ္ပါတယ္။
ဒီၾကားထဲမွာ ကေလးကိုဖိအားေပး လုပ္ခိုင္းတဲ့သူေတြရွိေနရင္ ကေလးဟာ အရြယ္ရလာတာနဲ႔အမွ် စည္းလြတ္ ၊ ဝါးလြတ္ လူႀကီးေနာက္ကြယ္မွာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ သူ ေလးစားအထင္ႀကီးသူေတြဆီက ၊ သူၾကည့္တဲ့႐ုပ္ျမင္အစီအစဥ္ေတြ ကာတြန္းေတြက ၊ သူၾကားခဲ့တဲ့စကားေတြကေန သင္ယူၿပီး အတတ္ဆန္းထြင္လို႔ ျပဳမူေျပာဆိုလုပ္ကိုင္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးကို အဓိက ထိန္းေက်ာင္းသြန္သင္မယ့္သူဟာ ကေလးနဲ႔ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ကုန္ဆံုးႏိုင္တဲ့လူျဖစ္သင့္တယ္လို႔ အရင္ဆံုးဆိုခဲ့တာပါ။
ဒီလူက ကေလးနဲ႔ အခ်ိန္အမ်ားစု ကုန္ဆံုးသူျဖစ္တဲ့အတြက္ ကေလး ကိုယ္စိတ္အမူအရာေျပာင္းလဲတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း သတိထားမိတယ္ေလ။ သူနဲ႔အေနမ်ားတာကိုး။ ဒီအခါ ဒါဟာ မေျပာသင့္ ၊ မလုပ္သင့္တာေတြကို ခ်က္ခ်င္းပဲ့ျပင္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ့ျပင္ေပးႏိုင္ရင္ ဒီအက်င့္ႀကီး ကေလးမွာ အျမစ္မတြယ္ေသးတာမို႔ ေျပာင္းလဲရလြယ္ပါတယ္။ ကေလး လုပ္က်င့္ ၊ ေျပာက်င့္ ျဖစ္ေနမွသိတယ္ဆိုရင္ ဒီအက်င့္ႀကီးေဖ်ာက္ဖို႔ကို စိတ္ရွည္ရွည္ အခ်ိန္ယူ ျပင္ရဦးမွာေပါ့။
ကေလးနဲ႔ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ကုန္ဆံုးၿပီး ကေလးကို အဓိက ထိန္းေက်ာင္းသြန္သင္မယ့္သူဟာ ပထမဦးစြာ ကေလးထိန္းေက်ာင္းမႈဆိုင္ရာ စာမ်ားမ်ားဖတ္က်င့္ရွိသူျဖစ္ရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။ မဖတ္ခဲ့ဘူးဆိုသည့္တိုင္ ဖတ္ခ်င္စိတ္ရွိတဲ့သူေတာ့ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ဖတ္ခ်င္စိတ္ရွိမွလည္း လူႀကီးမိဘေတြဝယ္ေပးတဲ့ ကေလးထိန္းေက်ာင္းမႈဆိုင္ရာ စာအုပ္ေတြ ၊ စာေပေတြကို ဖတ္မွတ္ခ်င္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္က ေန႔ေတြ ၊ အခ်ိန္ေတြနဲ႔အမွ် တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနပါတယ္။
ကိုယ့္ကေလးဟာ ခုေခတ္မွာ ႀကီးျပင္းလာမယ့္သူမို႔ ေခတ္မီဆီေလ်ာ္စြာ ဆံုးမပဲ့ျပင္တတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေခတ္ထဲမွာေပၚလာတဲ့ ကေလးထိန္းေက်ာင္းမႈဆိုင္ရာ စာအုပ္ ၊ စာေပေတြ မ်ားမ်ားဖတ္မွတ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း ကေလးထိန္းသူရဲ႕အေတြးအေခၚဟာ ေခတ္နဲ႔ေရာင္ျပန္ဟပ္လို႔ ေခတ္နဲ႔ေလ်ာ္ညီစြာ ကေလးကို သင္ၾကားသြန္သင္ဆံုးမႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္ငယ္ငယ္က သိလာခဲ့တဲ့ ႀကီးျပင္းလာပံုနဲ႔ေတာ့ ကေလးကို ထိန္းေက်ာင္းဖို႔မလြယ္လွပါဘူး။ ေခတ္ကမတူေတာ့ဘူးေလ။ ကိုယ့္ေခတ္မွာ iPad ဆိုတာေတြ ၊ YouTube ဆိုတာေတြ မေပၚေသးေတာ့ ကေလးကို အရပ္ထဲေျပးလႊားရင္း ႀကီးျပင္းေစမယ္ဆို မဖြ႔ံၿဖိဳးလွေသးတဲ့အရပ္ေဒသမွာပဲ လုပ္လို႔ရမွာပါ။ ဒါက ေခတ္ကိုေရာင္ျပန္ဟပ္ေစတဲ့ ဥပမာတခုျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ဘက္ကမဆို အေကာင္းဘက္က ေတြးတတ္ ၊ ယူတတ္ရင္ ပညာေတြပါ။
အရင္ေခတ္က ေကာင္းတဲ့ ေလးစားမႈ ၊ ႐ိုေသမႈ ၊ ကူညီ႐ိုင္းပင္းမႈ စတာေတြကို ဒီေခတ္ထဲအထိ လက္ဆင့္ကမ္း ယူလာရမွာျဖစ္သလို ဒီေခတ္နဲ႔ဆီေလ်ာ္တဲ့ သင္ယူျခင္းဆိုင္ရာေတြကိုလည္း သင္ေပးရဦးမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကေလးကိုသင္တဲ့ လူႀကီးမိဘေတြကိုယ္တိုင္က ေခတ္ေဟာင္းက အယူအဆေတြကိုပဲ ဆြဲကိုင္ထားမယ္ဆိုရင္ ကေလးနဲ႔လူႀကီးမိဘေတြအၾကားမွာ အေတြးအေခၚ ၊ အယူအဆ ၊ နားလည္သေဘာေပါက္မႈ ၊ လက္ခံႏိုင္မႈဆိုတာေတြ ၊ သေဘာထားေတြ ကြဲလြဲလာၿပီး ပိုဆိုးလာရင္ေတာ့ မိဘနဲ႔သားသမီး စိတ္ခ်င္း ၊ ခံယူမႈခ်င္း ေဝးကြာလာႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္မအေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ကၽြန္မလုပ္ကိုင္ခဲ့တာေတြကို ျပန္မွ်ေဝပါရေစ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကေလးခ်စ္တတ္ၿပိး ကေလးေတြကို စိတ္ဝင္စားတတ္တဲ့ကၽြန္မဟာ ကေလးယူမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ကတည္းက ကိုယ္ဝန္နဲ႔ပတ္သက္သမွ် ၊ ကေလးနဲ႔ပတ္သက္သမွ် စာအုပ္ ၊ စာေပေတြ စုတာ ၊ ဖတ္တာ ၊ မွတ္တာေတြ လုပ္ပါတယ္။ ကိုယ္ဝန္ရလာေတာ့ မိသားစုအတြင္းမွာ ကေလးနဲ႔အေနမ်ားမယ့္ ကၽြန္မကို ကေလးအား အဓိကဆိုဆံုးမခြင့္ေပးဖို႔ ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ မိခင္က သူ႔ကေလးဆံုးမတာ ဘယ္သူ႔ခြင့္ေတာင္းစရာလိုသလဲလို႔ ေတြးမွာပဲေနာ္။ ဒီလိုခြင့္ေတာင္းတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မကေလးကို ဆံုးမေနခ်ိန္မွာ တျခားသူက ကေလးနဲ႔ကၽြန္မၾကားကို ဝင္မလာဖို႔ ၊ ဝင္မေျပာဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကေလးအာ႐ံုစူးစိုက္မႈ ၊ နာခံလိုမႈအတြက္ အထူးအေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မကေလးကို ကၽြန္မ ဆံုးမခြင့္ေပးၾကဖို႔ ကၽြန္မမိခင္နဲ႔ ၊ ကၽြန္မခင္ပြန္းကို ကၽြန္မခြင့္ေတာင္းခဲ့တာပါ။ ဒီလို သေဘာတူညီခ်က္ကို ကေလးကိုယ္ဝန္စရွိကတည္းက ထားခဲ့ၾကတာပါ။
ကေလးဆိုတာ သူလုပ္ခ်င္ရာ ၊ သူလိုခ်င္ရာကိုပဲသိတာေလ ေလ်ာ္မေလ်ာ္ ၊ သင့္မသင့္ဆိုတာကို မသိပါဘူး။ ကေလးတကယ္အျပင္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ မေတာ္တာေတြ႔လို႔ ကၽြန္မဆံုးမရင္ ကေလးဟာ ပထမေတာ့ ဒီလိုဆံုးမတာကို စိမ္းေနေသးတာမို႔ ငိုႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးငိုတဲ့အခါမွာ မေနႏိုင္တဲ့လူႀကီးေတြက ကေလးကိုဆံုးမရေကာင္းႏိုး ၊ ကေလးကို အငိုခံရေကာင္းႏိုးဆိုၿပီး ကၽြန္မကို ဝင္တားတာ ၊ ကေလးကို ခ်ီယူတာေတြ လုပ္ၾကပါေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆံုးမရတယ္ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔သေဘာတူထားတဲ့အတိုင္း ကေလးကို ဆက္ဆံုးမခြင့္ေပးဖို႔ ၊ ကေလးနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ခပ္ေဝးေဝးမွာေနၾကဖို႔ ၊ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ျမင္ကြင္းထဲကိုမလာဖို႔ ကၽြန္မဟာ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ကေလးကို ကၽြန္မဟာ အိပ္ခန္းထဲမွာပဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေခၚယူဆံုးမေျပာဆိုတာမ်ိဳး လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူတို႔ကို တံခါးပိတ္ၿပီး ထြက္သြားခိုင္းလိုက္တယ္။
ကေလးဟာ သူ႔ဘက္က ကာေပးမယ့္သူမရွိဘူးဆိုတဲ့အသိဝင္တဲ့အခါ ပထမေတာ့ ဝမ္းနည္းၿပီး ပိုေအာ္ငိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငိုေန႐ံုနဲ႔ ဘာမွျဖစ္မလာႏိုင္တာ သူနားလည္ေအာင္ေျပာျပရင္း ဘာေၾကာင့္ သူ႔ကိုဒီလိုဆံုးမရတယ္ ၊ အက်ိဳးဆက္ဟာဘာေၾကာင့္လို႔ နားလည္ေအာင္ ဆိုဆံုးမခဲ့ရပါတယ္။ ဘယ္အရြယ္ကတည္းကလဲဆိုရင္ သူ႔စိတ္အလိုက် ေတာင္းဆိုလာတတ္တဲ့ ေျခာက္လဝန္းက်င္ကတည္းကပါပဲ။ ကေလးကို ဆိုဆံုးမတဲ့အခါမွာ မေျပာရ ၊ မလုပ္ရ ၊ မကိုင္ရလို႔ ေျပာဆိုတာထက္ ဘာေၾကာင့္ဒါကို ေျပာခြင့္ ၊ လုပ္ခြင့္ ၊ ကိုင္ခြင့္ မေပးရတာဆိုတဲ့ အက်ိဳးဆက္ကို သူနားလည္ေအာင္ သူလုပ္တိုင္း ၊ ကိုင္တိုင္း ၊ ေျပာတိုင္းမွာ ဆိုဆံုးမရတာျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးဆိုတာ မသိတတ္ေသးလို႔ အဖန္ဖန္လုပ္ကိုင္မွာမို႔ ကိုယ္ဟာ သူနားလည္သိတတ္သြားတဲ့အထိ ကိုယ္က စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ အဖန္ဖန္ေျပာဆို သင္ျပဖို႔လိုပါတယ္။
ကေလးငိုလို႔ ဆံုးမသူနဲ႔ ကေလးအၾကားကို တျခားသူတဦးဦးက ဝင္လာၿပီးဟန္႔တာ ၊ ကေလးကိုေခ်ာ့တာေတြ လုပ္တဲ့အခါ ကေလးဟာ ဒီလူေတြရဲ႕ အကာအကြယ္ရဖို႔ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေသာင္းက်န္းတာ ၊ ဒီ့ထက္ပိုဆိုးလာရင္ ေျခလက္ေတြ ေဆာင့္တာ ၊ ဆံပင္ေတြဆြဲ ၊ ပစၥည္းေတြပစ္ ၊ သူ႔ကိုယ္သူနာေအာင္လုပ္တာေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါေတြမျဖစ္ခင္ကတည္းက ကေလးနဲ႔ ဆံုးမသူအၾကား တျခားလူဝင္မပါဖို႔လိုပါတယ္။ ဒီလိုဆို ကေလးဟာ ဆံုးမသူရဲ႕စကားကို နာခံမွာပါ။ သူ႔ဘက္က ရပ္တည္ကာကြယ္ေပးတဲ့သူမရွိလို႔ သူ႔မွာ အျခားေရြးစရာမရွိပါဘူး။ ဒီလိုဆို ေနာက္ဆက္တြဲေတြျဖစ္တဲ့ ေသာင္းက်န္းမႈေတြကို မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ကေလးကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ဆံုးမလို႔ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ကေလးကိုဆံုးမေနခ်ိန္မွာ ကေလးဘက္က ကာကြယ္ေပးမယ့္သူရွိေနတာဟာ ကေလးအတြက္ေတာ့ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးေပၚလာသလိုပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီလိုမ်ိဳးအကာအကြယ္ယူေနတာမို႔ ဆံုးမတဲ့သူေတြဟာ ထိထိေရာက္ေရာက္ မဆံုးမႏိုင္ၾကတာပါ။ သူဆံုးမရင္ ကိုယ္ၾကားဝင္ ၊ ကိုယ္ဆံုးမရင္ သူၾကားဝင္နဲ႔ ကေလးဟာ စည္းလြတ္ဝါးလြတ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ကေလးကိုခ်စ္လို႔ဆိုၿပီး ကေလးကိုဆံုးမခ်ိန္ ကေလးငိုရင္ၾကားဝင္သူေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ကေလးကို တကယ္ခ်စ္ရာမေရာက္ဘဲ ေရရွည္မွာ ဆိုဆံုးမ မရတဲ့ ဆိုးသြမ္းတဲ့ကေလးျဖစ္လာဖို႔ ဖန္တီးခဲ့သူေတြပါ။ ေနာင္မွ ကေလးဟာ ဆိုဆံုးမရခက္တယ္လို႔ မေျပာေၾကး ၊ မ႐ိုက္ေၾကးေလ။ တကယ္ဆို ကေလးအျပစ္ထက္ လူႀကီးေတြအျပစ္က ပိုေနပါတယ္။ ဘာမွမသိနားမလည္ေသးတဲ့ ကေလးဟာ အျပစ္ကင္းပါတယ္။
ရတု (Burmesehearts.com)
