class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ကၽြန္မ စာမေရးျဖစ္တာအေတာ္ၾကာၿပီ။ ၂၀၁၂ခုႏွစ္မွာ ကၽြန္မ စာစေရးျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းက ကိုယ္ဝန္ေစာင့္ေရွာက္နည္း ၊ ေမြးဖြားခ်ိန္ႀကံဳရမယ့္အခက္အခဲေတြ ၊ ေမြးဖြားၿပီးႀကံဳရမယ့္ အခက္အခဲေတြ ၊ သားသမီးကို ဘယ္လိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ဆံုးမသြားမလဲ ၊ သားဆက္ျခားမယ့္အစီအစဥ္ေတြ စသျဖင့္ကို အြန္လိုင္းေပၚမွာ ျမန္မာဘာသာနဲ႔ေရးထားတာ ရွာမရတဲ့အတြက္ ကိုယ္ဖတ္မိမွတ္သားထားသေလာက္ေတြ သူမ်ားေတြရွာလို႔ရေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ စေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္ေရးထားတာေတြ စံုသေလာက္မ်ားေနတာေရာ ၊ ကိုယ္လိုပဲ ေရးတဲ့သူေတြမ်ားလာတာေရာ ၊ အျခားဘက္ အခ်ိန္ေပးရမယ့္ ကိစၥ ေတြ ရွိေနတာေရာေၾကာင့္ စာမေရးျဖစ္ခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ အခုေနာက္ပိုင္း ေရးခ်င္တာေတြက်ေတာ့ ဖတ္မွတ္ခဲ့တာေတြကို ေရးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ေတြ႔ေတြကို ေရးခ်င္လာတာ။
ဥပမာ – ကၽြန္မရဲ႕ သမီးေလးကို ဘယ္လိုဆံုးမသလဲဆိုတာကို အေပၚယံေျပာျပတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ဒီလိုဆံုးမလို႔ ဒီလိုေျပာင္းလဲမႈေတြ ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာကို ေရးခ်င္လာတာ။ ကိုယ္တိုင္အက်ိဳးရွိတာမို႔ သူမ်ားေတြကိုလည္း အက်ိဳးရွိေစခ်င္တဲ့ေစတနာ ဗရပြနဲ႔ ကိုယ္နားခ်ိန္ေလးဖဲ့ စာေရးခ်င္လာတာ။
ေဆးပညာမွာ ဒီေဆးကို ေစ်းကြက္ထဲ မခ်ခင္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္စမ္းသပ္ ၊ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတခုအထိ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ခ်ရေတာ့မွ အမ်ားသူငါသံုးဖို႔ ေစ်းကြက္ထဲျဖန္႔သလိုမ်ိဳး ကၽြန္မ ဆံုးမသြန္သင္တဲ့ နည္းလမ္းေတြဟာ ေရရွည္မွာ ကေလးကို ဘယ္လို ေကာင္က်ိဳး ၊ ဆိုးက်ိဳး ျဖစ္ေစသလဲဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ မွတ္သားၿပီးေတာ့မွ ခုလိုစာေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။
မိဘတိုင္းက သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔ ကိုယ့္သားသမီးကို ဆံုးမသြန္သင္ၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ဆံုးမရမယ္လို႔ သြားကန္႔သတ္လို႔ေတာ့ မရဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေလး ဆံုးမရင္ ဒီလို အက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ရွိလာတယ္လို႔ ဖတ္မိမွတ္သားျဖစ္ရင္ေတာ့ ဆံုးမပံု ဆံုးမနည္းေတြ ေျပာင္းလာမယ္ထင္တယ္။ သားသမီးကို ေကာင္းေစခ်င္တဲ့မိဘပဲရွိမယ္လို႔ ကၽြန္မယံုတယ္။
ကၽြန္မဟာ ဗုဒၵဘာသာဝင္ အမ်ိဳးသမီးမို႔ ကၽြန္မသမီးေလးဟာလည္း ဗုဒၶဘာသာဝင္ပါ။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြမို႔ ဗုဒၶတရားေတာ္ကို အေျခခံၿပီး ကၽြန္မဆံုးမေလ့ရွိပါတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား စာဖတ္သူဟာ ဘာသာကြဲတစ္ဦးဆိုလို႔ရွိရင္ ဆက္ဖတ္ျဖစ္လို႔ မွတ္သားစရာ ၊ အသံုးဝင္မယ္ထင္တာေတြ ယူသံုးပါ။ ကိုယ့္ဘာသာနဲ႔ မကိုက္ဘူးဆို ေက်ာ္သြားပါ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ဘာသာျခားေတြရဲ႕ ေကာင္းတဲ့ အမူအက်င့္ေတြကိုယူၿပီး ကိုယ္နဲ႔မကိုက္ညီဘူးထင္ရင္ ဘာမွအျငင္းပြားမေနဘဲ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ေက်ာ္ဖတ္သြားတယ္။ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ကိုယ္ကိုးကြယ္တာပဲေနာ့။
ကၽြန္မသမီးေလး တစ္ႏွစ္ေအာက္ အရြယ္ကတည္းက ကၽြန္မတစ္ခုကို ထပ္ခါထပ္ခါ ဆံုးမေလ့ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား လက္ကိုင္ထားဖို႔ပါ။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါလို႔ ဒီအတိုင္းေျပာရင္ ကေလးက ဘယ္နားလည္မလဲ။ ေကာင္းစြာနားမလည္ရင္ လိုက္နာမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဒီေတာ့ သူနားလည္မယ့္စကားလံုးေတြကို သံုးၿပီး ေျပာရတယ္။
တစ္ႏွစ္ေအာက္ကေလးကို ကၽြန္မသင္တဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားက (ကိုယ့္ကို ဒီလိုေျပာရင္ႀကိဳက္လား ? မႀကိဳက္ရင္ သူမ်ားကို ဒီလိုမ်ိဳးမေျပာရဘူး။ ကိုယ့္ကို ဒီလိုလုပ္ရင္ႀကိဳက္လား ? မႀကိဳက္ရင္ သူမ်ားကိုလည္း မလုပ္ရဘူး။ ကိုယ့္ကို ခ်ိဳခ်ိဳေျပာဆိုတာႀကိဳက္ရင္ သူမ်ားကိုလည္း စကားခ်ိဳခ်ိဳေျပာ ၊ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ႏူးညံ့ညင္သာတဲ့အျပဳအမူ ၊ ၾကင္နာတဲ့လုပ္ရပ္ေတြကို သူမ်ားေတြကို ကိုယ္ကအရင္ ျပဳမူေျပာဆိုပါ။) ဒါကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ ေန႔စဥ္လိုလို ႀကံဳတိုင္း သင္ျပျဖစ္တယ္။
ရလဒ္က ကၽြန္မသမီးေလးဟာ ဘယ္တုန္းကမွ တျခားကေလးေတြကို ႐ိုက္ပုတ္တာ ၊ ကိုက္တာ ၊ တြန္းခ်တာ ၊ အႏိုင္က်င့္တာမ်ိဳး မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုကေလးေတြကို ႀကံဳဆံုလာတဲ့အခါမွာ သူတို႔အႏိုင္က်င့္တာ ၊ ကိုယ္ခ်င္းမစာတာကို ကစားခ်ိန္ေတြ႔တဲ့ခဏေလး ႀကံဳရရင္ ဘာလို႔ အဲဒီလို လုပ္တာလဲလို႔ ျပန္ေမးေလ့ရွိတယ္။
သမီးကို သူတို႔လုပ္တဲ့အခါ သမီးႀကိဳက္လား။ မႀကိဳက္ေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ဆက္ကစားခ်င္သလား။ ကေလးက မႀကိဳက္ဘူး။ အဲလိုခ်ည္း အႏိုင္က်င့္ေနရင္ ဆက္မကစားခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ အဲဒါအေျဖပဲ။ ဒီလိုအႏိုင္က်င့္ျပဳမူၿပီး ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မထားတဲ့ ကေလးေတြ ဒီအက်င့္ႀကီးနဲ႔ ႀကီးလာရင္ သူတို႔မွာ အေပါင္းအသင္းေကာင္းေတြ ရွားလာၿပီး သူတို႔ကို ေၾကာက္ရြံ႕ေရွာင္ၾကဥ္သူေတြ မ်ားလာတတ္တယ္။ ဒီအက်င့္ႀကီးနဲ႔ ဆက္သြားမယ္ဆို လူဆိုး ၊ လူဆိုးမေလးေတြလို႔ ကြယ္ရာမွာ ရြယ္တူနဲ႔ အမ်ားက သမုတ္တာလည္း ခံရႏိုင္တယ္။
လူဆိုးနဲ႔ ၿပိဳင္ၿပီး ရန္ျဖစ္ခံသတ္ေနမယ္ဆို ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူ႔အမူအက်င့္ေတြအတိုင္း တန္ျပန္လုပ္မိတာမို႔ မေကာင္းတာေတြ လုပ္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
ဒီလူကိုယ့္အေပၚ မေကာင္းဘူးဆိုတာသိရင္ (ကိုယ္တိုင္လည္း အခါခါ မငိုခ်င္ဘူးဆိုရင္) ဒီလိုလူေတြကို ေရွာင္ေပါင္းသင့္တယ္။ ဒါမွ ကိုယ္ဟာ မငိုရေတာ့မွာ။ မေကာင္းတဲ့သူနဲ႔ ေပါင္းေနသမၽွ သူနဲ႔ မေကာင္းတာေတြ လုပ္ရင္လုပ္ (ဒါမွမဟုတ္) သူလုပ္တာေတြကို စိတ္မခ်မ္းမသာနဲ႔ အလုပ္ခံေနရမယ္လို႔ေျပာတယ္။ ဒါဟာ တစ္ခါပဲေျပာဆိုဆံုးမတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ႀကံဳတိုင္း ေျပာဆိုဆံုးမတာမ်ိဳးမို႔ အခါခါနားဝင္သြားတာေပါ့။
ရလဒ္က သမီးဟာ တျခားကေလးေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ကုတ္ဆြဲတာမ်ိဳးေတြ ၊ ေစာင္ေျမာင္းေျပာဆိုတာမ်ိဳးေတြကို ရႏွစ္ေက်ာ္လာတဲ့ ယခုအခ်ိန္အထိ မရွိတာပါပဲ။ ဆိုဆံုးမတယ္ဆိုတာ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ေျပာတာမ်ိဳး ၊ ဆဲေရးေျပာတာမ်ိဳးေတြမဟုတ္ပါဘူး။ နားဝင္ေအာင္နဲ႔ တကယ္ကို ႐ိုးတြင္းခ်ဥ္စီအထိ နားလည္ သေဘာေပါက္ လက္ခံက်င့္သံုးသြားတဲ့အထိ ဆံုးမသြန္သင္ရတာပါ။
တကယ္နားလည္ရင္ တကယ္က်င့္တယ္။ မက်င့္ေသးဘူးဆို ကိုယ္တိုင္က နားလည္ေအာင္ မဆံုးမႏိုင္ေသးဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္အျပစ္တင္ပါ။
ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ နားမလည္ရင္ ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္လိုနားလည္ေအာင္ ဆံုးမသြန္သင္မလဲဆိုတာလည္း ဥာဏ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေတြးဆရမွာပါ။ ဆံုးမပံုမမွန္ရင္ လမ္းလြဲသြားတတ္တယ္။ လမ္းလြဲတယ္ဆိုတာ သူ႔မႀကိဳက္တဲ့နည္းနဲ႔ ဆံုးမတတ္တဲ့ကိုယ့္ကို မေက်နပ္တဲ့ အငံုစိတ္နဲ႔ ကိုယ္သြားေစခ်င္လို႔ ဆံုးမတဲ့လမ္းကို သူကမသြားဘဲ ဆန္႔က်င္ဘက္လမ္းကို အရြဲ႕တိုက္သြားတာမ်ိဳးပါ။ အဲဒါ အႏၱရာယ္ႀကီးတယ္။ အဲဒီအငံုစိတ္ႀကီးနဲ႔ ႀကီးျပင္းသြားရင္ ခက္ၿပီ။ ဆံုးမရခက္သလို မျဖစ္ေစခ်င္တာခ်ည္း သားသမီးမွာ ျဖစ္ေနတတ္ေတာ့ စိတ္အဆင္းရဲရဆံုးဟာ ကိုယ္ပဲျဖစ္ေနမွာပါ။
ကိုယ့္သားသမီး ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ဆံုးမခြင့္ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္ဆံုးမနည္း မွန္မမွန္ကို ျပန္သံုးသပ္ဖို႔ ကိုယ့္သားသမီးဟာ ကိုယ္ဆံုးမတဲ့အတိုင္း လိမၼာေရးျခားရွိသလား။ ငယ္ေသးတဲ့အရြယ္ မိဘေရွ႕ ေၾကာက္လို႔သာ ေရွ႕တင္လိမ္မာျပေနတာ ကြယ္ရင္ ဆိုးသြမ္းေနတာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ဆံုးမနည္းမမွန္ေသးဘူးလို႔သာမွတ္ပါ။ ဒီအခါ တိုးၿပီး႐ိုက္ႏွက္ဆဲဆိုဆံုးမတာထက္ ဘယ္လို သူနားလည္ေအာင္ ဆိုဆံုးမသြားမလဲဆိုတာ အေစာဆံုး ျပင္ဆင္ဆံုးမႏုိင္ေလ ကေလးအတြက္ေကာင္းေလပါ။
ဆံုးမစရာေတြအမ်ားႀကီးထဲကမွ ဘာလို႔ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကို ပထမဦးစားေပး ကၽြန္မဆံုးမသလဲဆိုရင္ လူ႔ဘဝမွာ လူပီသစြာေနထိုင္သြားဖို႔ဆိုတာ အရင္ဆံုးကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကေလး လက္ကိုင္ထားၿပီး ေနထိုင္ေျပာဆိုက်င့္သံုးသြားပါမွ မိမိကိုယ္အတြက္ေကာ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ပါ ေကာင္းမယ္လို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေတြ မရွိသူေတြ မ်ားေနသမၽွ ခိုးယူလုယက္တာ ၊ ညႇဥ္းဆဲသတ္ျဖတ္တာ ၊ ႏိုင္ထက္ကလူျပဳမူတာ ၊ အက်ိဳးယုတ္ေအာင္ ျပဳမူတာ၊ စစ္မက္ျဖစ္ပြားတာ စသျဖင့္ေသာ အဆိုးေတြဟာ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနဦးမွာပဲ။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သူတိုင္းဟာ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မရွိၾကဘူးလို႔ ကၽြန္မေျပာရင္ မမွားေလာက္ပါဘူးေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကို ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ပထမဆံုးအေျခခံအုတ္ျမစ္အျဖစ္ ကၽြန္မက လက္ကိုင္ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သမီးေလးကို ဒါေလးက စသင္လိုက္တာပါ။
ကၽြန္မသမီးေလးကို ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကို အေျခခံလို႔ ဘယ္လိုဆံုးမၿပီး ယဥ္ေက်းလိမ္မာေစသလဲဆိုတာ ေဝမၽွရင္း ေနာင္ပို႔စ္ေတြမွာ ျပန္ေတြ႔ၾကတာေပါ့ေနာ္။ ဒီစာေလးဖတ္ၿပီး အက်ိဳးရွိ ၊ မရွိဆိုတာ စာဖတ္သူရဲ႕အျမင္ကို ၾကားခ်င္မိတယ္။ စာဖတ္သူတို႔ရဲ႕ ငယ္ရြယ္တဲ့ သားသမီး ၊ တူနဲ႔တူမတေြဟာလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ကိုယ္စီကိုယ္စီနဲ႔ မိမိႏွင့္တကြ ေလာကအက်ိဳးျပဳႏိုင္တဲ့ ကေလးငယ္မ်ား ျဖစ္ၾကဖို႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းရင္း …..
ရတု (Burmesehearts.com)