ကေလးမ်ားအား ဆံုးမသြန္သင္ျခင္း အပိုင္း(၂)

အခုေရးမွာကလည္း ဘာသာေရးအခ်ိဳ႕ပါေနပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ ဗုဒၵဘာသာဝင္ အမ်ိဳးသမီးမို႔ ကၽြန္မသမီးေလးလည္း ဗုဒၶဘာသာဝင္ပါ။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြမို႔ ဗုဒၶတရားေတာ္ကို အေျခခံၿပီး ကၽြန္မဆံုးမေလ့ရွိပါတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား စာဖတ္သူဟာ ဘာသာကြဲတစ္ဦးဆိုလို႔ရွိရင္ ဆက္ဖတ္ျဖစ္လို႔ မွတ္သားစရာ ၊ အသံုးဝင္မယ္ထင္တာေတြ ယူသံုးပါ။ ကိုယ့္ဘာသာနဲ႔ မကိုက္ဘူးဆို ေက်ာ္သြားပါ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ဘာသာျခားေတြရဲ႕ ေကာင္းတဲ့ အမူအက်င့္ေတြကိုယူၿပီး ကိုယ္နဲ႔မကိုက္ညီဘူးထင္ရင္ ဘာမွအျငင္းပြားမေနဘဲ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ေက်ာ္ဖတ္သြားတယ္။ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ကိုယ္ကိုးကြယ္တာပဲေနာ့။

ဗုဒၵဘာသာမွာ  “အပမၼာေဒဌ သမၼာေဒဌ” လို႔ တရားေဟာေရာ ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြေကာ အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိေပးေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဆိုလိုရင္းအဓိပၸါယ္က မေမ့မေလ်ာ့ သတိကပ္ထားၾကဖို႔ပါ။ သတိဆိုတာ ေျပာေတာ့အလြယ္ေလး ဘာကို သတိကပ္ေနရမွန္းမသိတာနဲ႔ သတိလက္လြတ္ေနတာ မ်ားေနၾကလို႔သာ ခက္ေနတာပါ။

ကေလးတစ္ေယာက္ကို သတိေလးနဲ႔ ေနထိုင္ေျပာဆိုက်င့္ၾကံဖို႔ သင္ျပေျပာဆိုတာ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြလူႀကီးေတြမွာေတာင္ သတိေလးကပ္ၿပီးေနထိုင္တဲ့သူဆိုတာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိၾကလို႔လဲေနာ္။ ခက္ခဲတဲ့အလုပ္ေတြဆိုတာ မွန္ကန္စြာ နားလည္သေဘာမေပါက္ေသးတာရယ္ ၊ အေလ့အက်င့္မရွိေသးတာရယ္ ၊ မကၽြမ္းက်င္ေသးတာရယ္ေတြနဲ႔ ေရာေထြးေနတာပါ။ တကယ္လို႔မ်ား သတိဆိုတဲ့ ဆိုလိုရင္းနက္႐ႈိင္းမႈကို ေကာင္းမြန္စြာ နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ ရွင္းျပႏိုင္ၿပီး ကေလးငယ္ငယ္ကတည္းက အေလ့အက်င့္ လုပ္ေပးထားမယ္ဆို ႀကီးမွသတိကပ္ဖို႔ ေျပာေနရတာထက္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ ကေလးကိုယ္ဝန္ရွိကတည္းက ကၽြန္မေတြးမိတယ္။

သတိကပ္ဖို႔ဆိုတာ ကိုယ္စိတ္ေတြလြင့္ျပယ္မသြားဖို႔ အာ႐ံုစူးစိုက္ေနရမွာျဖစ္တယ္။ ကေလးကို ဘာျဖစ္လို႔ သတိကပ္ဖို႔သင္မလဲ ၊ အပိုအလုပ္ေတြလို႔ ထင္ေကာင္းထင္ၾကမယ္။ တကယ္ေတာ့ စိတ္ေတြေထြျပားမေနဖို႔ ၊ ကိုယ္ဘာလိုခ်င္တယ္ဆိုတာသိဖို႔ ၊ ကိုယ္အႀကိဳက္ကိုယ္ ေကာင္းေကာင္းသိဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုသိမွလည္း ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကိုယ္သိၿပီး ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္လာေအာင္ ၊ ကိုယ္ေရာက္ခ်င္တဲ့ပန္းတိုင္ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုပံုေဖာ္သြားရမလဲဆိုတာသိမယ္။

ကၽြန္မ အထက္တန္းအရြယ္မွာ မွတ္သားဖူးတဲ့ စကားပံုတစ္ခုရွိတယ္။ ကိုယ့္သားသမီးကို တကယ္ခ်စ္ရင္ ငါးဟင္းကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ေန႔စဥ္ခ်က္ေကၽြးမေနနဲ႔။ ငါးဘယ္လိုဖမ္းရမလဲဆိုတာ သင္ေပးပါတဲ့။ ကိုယ့္ဘာသာ အေနာက္တိုင္း စကားပံုစာအုပ္ေတြထဲက ရွာဖတ္တာဆိုေတာ့ စကားပံုရဲ႕ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ရွင္းလင္းျပမယ့္သူအနားမွာမရွိဘူး။ ေက်ာင္းျပင္ပစာဆိုေတာ့ ဆရာမေတြကိုလည္း မေမးရဲဘူး။ ကၽြန္မတို႔ေခတ္တုန္းက အကုန္ေၾကာက္ရတဲ့ေခတ္ကိုး။ မိဘေတြကလည္း အဂၤလိပ္စာကို ေကာင္းေကာင္း မကၽြမ္းက်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာအေျဖရွာရတာ။

ဘာေၾကာင့္ ငါးဟင္းခ်က္မေကၽြးဘဲ ငါးဖမ္းသင္ေပးရမလဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကို ကိုယ္ဟာ ဘယ္အခ်ိန္အထိ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးႏိုင္မလဲေနာ္။ ကိုယ္လည္း နာတဲ့ေန႔ရွိလာဦးမယ္ ၊ အျမင္မႈန္ဝါးၿပီး အိုလာဦးမယ္ ၊ ကိုယ္ေသရင္ သူ႔ကို ဘယ္သူခ်က္ေကၽြးမလဲ ေတြးပူရင္းလည္း မေသသင့္ဘူး။

အရြယ္အရ အႀကိဳက္ေျပာင္းလာတဲ့ ကိုယ့္သားသမီးက ကိုယ္တကူးတက ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးတဲ့ ငါးဟင္းမစားခ်င္ဘဲ ငါးကင္တို႔ ၊ ငါးေပါင္းတို႔ ၊ ငါးေၾကာ္တို႔ စသျဖင့္ ငါးကိုပဲ အမ်ိဳးအမည္ကြဲ ၊ အရသာကြဲလို႔ စားခ်င္လာဦးမွာ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုသာ ငါးဖမ္းတာ သင္ေပးလိုက္မယ္ဆို သူ႔ဘာသာ ဖမ္းလို႔ရတဲ့ငါးကို သူ႔အႀကိဳက္ခ်က္စားခ်င္စား ၊ ေရာင္းစားခ်င္စား ၊ ဘာလုပ္လုပ္ သူ႔သေဘာေပါ့။

ပိုၿပီး အနက္အဓိပၸါယ္ကိုေတြးရမယ္ဆို ကိုယ့္သားသမီးကို တကယ္ခ်စ္ရင္ အၿမဲပိုးေမြးသလို တယုတယနဲ႔ ဘာမွစိတ္မခ်ဘဲ အစစအရာရာ ကိုယ္ကလိုက္လုပ္ၿပီး ကိုယ့္စီမံမႈေအာက္မွာပဲ အၿမဲမထားသင့္ဘူး။ သူ႔ဘာသာ သူ႔အသိတရားနဲ႔ မွန္ကန္စြာ ေတြးေခၚဆံုးျဖတ္တတ္ၿပီး ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ဘာသာ အေကာင္းဆံုး ပံုေဖာ္ခြင့္ေပးသင့္တာ။ မွန္ကန္တဲ့ အသိတရားနဲ႔ အတတ္ပညာေကာင္းေတြကို ကိုယ္က သူေလ့လာသင္ယူခြင့္ရေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္လို႔ အဲဒီအထက္တန္းအရြယ္ကတည္းက ဒီစကားပံုေလးကေနတဆင့္ ကၽြန္မသေဘာေပါက္လာခဲ့တယ္။

ဆက္ရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ေပးတာထက္ သူ႔ဘာသာသိရွိၿပီး သူ႔ဘဝသူ အေကာင္းဆံုး ေရြးခ်ယ္လုပ္ကိုင္သြားႏိုင္ဖို႔ အသိတရားကို ဘယ္လိုေပးမလဲ။ ကို္ယ္ဟာ သူမဟုတ္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူထက္ ကၽြန္မတို႔ပိုမသိႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူသိဖို႔ကို ကၽြန္မတို႔ ေလ့က်င့္ေပးဖို႔လိုတယ္။

ကၽြန္မဆို သမီးကို လသားေလးကတည္းက ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာ။ သမီးေလးက အစားပုပ္ကေလးမို႔ ေလးလေက်ာ္ ငါးလမျပည့္ခင္ အရြယ္ကတည္းက ျဖည့္စြက္အစာ စစားတယ္။ ရက္သတၱပတ္ သံုးပတ္ေလာက္ပဲ ခြံ႔ေကၽြးတယ္။ သြားေလးတစ္ေခ်ာင္း စေပါက္တဲ့ ငါးလေက်ာ္ေလာက္မွာ ထမင္းနဲ႔ သူစားမယ့္ အရာေတြကို မညက္တညက္ကေလးေခ်ၿပီး သူ႔ဘာသာသူ ေကာက္စားတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တယ္။ သူႀကိဳက္တာ သူေကာက္စားမယ္။ ဝရင္ သူ႔ဘာသာသူအစားရပ္သြားတယ္။ ဒီလိုေလ့က်င့္ေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္တုန္းကမွ တီဗြီေတြ ၊ ကာတြန္းေတြ ၊ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ထားတာမ်ိဳးမလုပ္ခဲ့ဘူး။ သူ႔စိတ္အာ႐ံုမေထြျပားေစခ်င္လို႔ ဒီလိုက်င့္ေပးခဲ့တာ။

ေျခာက္လဝန္းက်င္အရြယ္မွာ အ႐ုပ္ဆိုင္ေခၚသြားၿပီး သူ႔စိတ္ႀကိဳက္အ႐ုပ္ကို လက္ညႈိးထိုးေရြးေစခဲ့တယ္။ သံုးႀကိမ္ေမးလို႔ ဒီအ႐ုပ္တစ္ခုပဲ လက္ညႈိးထိုးခဲ့တယ္။ ဒါဆို ကၽြန္မေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီေပါ့။ ကေလးဟာ သူဘာလိုခ်င္တယ္ဆိုတာကို မေျပာတတ္ေသးေပမယ့္ ေကာင္းေကာင္းသိေနၿပီ။ မေျပာင္းမလဲ လက္ညႈိးထိုးေရြးတတ္ေနၿပီ။

အဲဒီကစလို႔ ဘာစားစား အာ႐ံုစူးစိုက္စားတတ္ေအာင္ ၊ ကစားစရာေတြဆိုလည္း အာ႐ံုစူးစိုက္ၿပီး ကစားရမယ့္ ကေလးဥာဏ္ရည္ျမႇင့္တင္ေပးတဲ့ကစားစရာမ်ိဳးကို ဦးစားေပးဝယ္ေပးတယ္။ သူနဲ႔အတူေဆာ့ေပးတယ္။ လမ္းေလၽွာက္တတ္လာေတာ့လည္း ကိုယ္ဘယ္သြားၿပီး ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိေနၿပီ။ ကၽြန္မကလည္း စည္းကမ္းဆို ခဏခဏေျပာင္းတာမ်ိဳးမလုပ္ဘူး။ ကိုယ္တိုင္စံျပအျဖစ္ ဦးတည္ခ်က္ဆိုတာကို ျပတ္ျပတ္သားသားထားၿပီးလုပ္ျပတယ္။ ဒီလိုအက်င့္ေတြကိုလည္း ေလ့က်င့္ေပးတယ္။

ေလးႏွစ္အရြယ္မွာ စႏၵယား စၿပီး သင္ယူေစတယ္။ ဦးေႏွာက္ဘယ္ဘက္ျခမ္းေကာ ၊ ညာဘက္ျခမ္းပါ တၿပိဳင္တည္း ေကာင္းေကာင္း ဖြံ႔ၿဖိဳးေစခ်င္လို႔ပါ။ အဲဒါတကယ္ကို ေကာင္းတာပါ။ တတ္ႏိုင္တဲ့မိဘေတြက ကေလး ေလးႏွစ္ဆိုတဲ့အရြယ္မွာ ကေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ အသံုးျပဳၿပီး သင္ယူရတဲ့ အႏုပညာတူရိယာတခုခုကို သင္ယူခြင့္ေပးေစခ်င္တယ္။ အဲဒီမွာ ကေလးရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္စြမ္းအားနဲ႔ အာ႐ံုစူးစိုက္ႏိုင္မႈ ၊ ေကာင္းမြန္စြာနာခံၿပီး ေျပာတဲ့အတိုင္း လုိက္လုပ္ႏိုင္စြမ္းေတြဟာ သမီးေလး စႏၵယားသင္ေနတဲ့ေနာက္ပိုင္း အရမ္းကို ပိုတိုးတက္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။

ကေလးငါးလေလာက္ကတည္းက ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တဲ့ အာ႐ံုစူးစိုက္ေစမႈဟာ ကေလးေျခာက္ႏွစ္ဆိုတဲ့အရြယ္မွာ အရမ္းကို အုတ္ျမစ္အေျခခိုင္မာခဲ့ၿပီ။ အာ႐ံုစူးစိုက္မႈေကာင္းေတာ့ ကေလးေတြ ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးရသလဲ။ အာ႐ံုစူးစိုက္မႈအားေကာင္းေတာ့ သင္လြယ္ ၊ တတ္လြယ္တယ္။ အရိပ္ျပရင္ အေကာင္ျမင္တယ္။ စရွင္းျပခ်ိန္မွာတင္ အေျဖကိုတြက္ခ်က္ႏိုင္တယ္။ ကေလးစာသင္တဲ့အရြယ္မွာ ကေလးဟာ အတန္းထဲ ထက္ျမက္ၿပီး ေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမယ္။

အာ႐ံုစူးစိုက္မႈေကာင္းေကာင္းနဲ႔ သင္ယူေနႏိုင္ေတာ့ သင္ယူႏႈန္းဟာ သိပ္ျမန္တယ္။ မွတ္ဥာဏ္အရမ္းေကာင္းတယ္။ အာ႐ံုစူးစိုက္မႈအားေကာင္းဖို႔ဆိုတာ စိတ္မပ်ံ႕မွ ျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ ကေလးဟာ ဘာလုပ္လုပ္ ဘာကိုင္ကိုင္ သတိေလးရွိေနတယ္။ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ တကယ္အံ့မခန္း သတိေလးကပ္ေနတတ္တာမို႔ ဒီလိုေလး သင္ျပေပးၾကဖို႔ ကၽြန္မေဝမၽွလိုက္တာပါ။

ကၽြန္မဆို သိတတ္စကတည္းက ဒီအရြယ္အထိ အရမ္းေမ့တတ္တာ။ မွတ္မွတ္ရရ သမီးေလးတစ္ႏွစ္အရြယ္ေလာက္မွာ Poly ေက်ာင္းမွာ တူေလးေက်ာင္းကိစၥ လိုက္လုပ္ေပးရင္း ကၽြန္မရဲ႕ လက္ကိုင္အိတ္ႀကီး ဒီအတိုင္းေမ့ထားခဲ့မိတာ။ ကေလးက အေနာက္ကေန အေမ့ကို ေအာ္ေခၚေနေတာ့ ဟယ္ဘာလို႔ ကေလးအနားမပါလဲ လွည့္ၾကည့္မိမွ သူ႔အရပ္တဝက္နီးပါးရွိတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕အိတ္ေလးေလးႀကီးကို တရြတ္တိုက္ဆြဲလာတာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီအရြယ္ကတည္းက ကၽြန္မရဲ႕ အိတ္တို႔ ၊ ေမ့က်န္တတ္တာေတြကို သူက သတိႀကီးႀကီးနဲ႔ သတိေပးတတ္ခဲ့တာ။ ေကာက္သယ္လာခဲ့တာေတြဟာ တကယ္အမွန္တရားပါ။ ဒါဟာ အသိေလးအၿမဲကပ္ေနေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာေၾကာင့္လို႔ ကၽြန္မယံုၾကည့္တယ္။

အာ႐ံုစူးစိုက္မႈမရွိရင္ စိတ္ေတြေထြျပားေနတတ္တယ္။ ခုေခတ္ေပၚ ဖုန္းေတြ ၊ iPad  ေတြ စသျဖင့္ဟာ အာ႐ံုစူးစိုက္မႈကို အားနည္းၿပီး အဲဒီမွာပဲ တြယ္ကပ္ေနေစတယ္။ ဒါကို ေလၽွာ့ႏိုင္ရင္ေကာင္းမယ္။ ကေလး ပညာသင္ခ်ိန္မွာ အာ႐ံုေထြျပားတာေတြ ၊ အာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္တာေတြဟာ ကေလးပညာေရးမွာ အႀကီးမားဆံုး ဟန္႔တားမႈျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေခတ္ေပၚပစၥည္းေတြဆိုေတာ့ လံုးဝျဖတ္ထားလို႔ေတာ့ မရဘူးေပါ့။ မိဘကိုယ္တိုင္က ဖုန္းလက္ကမခ်ႏိုင္ရင္ ကေလးဆိုတာ ပိုဆိုးမွာေပါ့။

ငယ္ငယ္ကတည္းက  ဖုန္းေတြ ၊ iPad  ေတြသံုးမယ့္အခ်ိန္ကန္႔သတ္ပါ။ ဆုေပး ၊ ဒဏ္ေပးဟာ ႐ိုက္ႏွက္တာမ်ိဳးထက္ ဒါလုပ္ႏိုင္ရင္ နာရီဝက္ တိုးၾကည့္ခြင့္ေပးမယ္ ၊ မလုပ္ႏိုင္ရင္ နာရီဝက္ေလၽွာ့မယ္ဆိုတဲ့ တင္းၾကပ္တဲ့ စည္းကမ္းေလးထားပါ။ ကၽြန္မသမီးကို ေက်ာင္းစတက္တဲ့ ေလးႏွစ္အရြယ္ကေန ခုထိ တေန႔ ၁နာရီပဲ သူႏွစ္သက္ရာ ကာတြန္းၾကည့္ခြင့္ျပဳထားတယ္။

တေန႔တာမွာ အျပဳအမူေကာင္းေကာင္းမျပဳမူတာမ်ိဳး ၊ သင္ယူမႈမွာ ေကာင္းေကာင္း မလုပ္တာမ်ိဳး ၊ စည္းကမ္းေဖာက္တာမ်ိဳးေတြဆို နာရီဝက္ေလၽွာ့ၿပီး ခက္ခဲတဲ့သင္ယူမႈေတြမွာ အာ႐ံုစူးစိုက္မႈေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ျမန္ျမန္သင္ယူႏိုင္ရင္ ဆုခ်တဲ့အေနနဲ႔ အဲဒီေန႔အတြက္ နာရီဝက္တိုးၾကည့္ခြင့္ျပဳတယ္။ အေဖေရာ ၊ အေမပါညီရင္ ကေလးဟာ စည္းကမ္းလိုက္နာတယ္။ တေယာက္က စည္းကမ္းၾကပ္ၿပီး တစ္ေယာက္က အလိုလိုက္ေနတာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ စည္းကမ္းေဖာက္ဖို႔ဘက္ မ်ားေနတာပါ။ ဒီၾကားထဲ ကေလးအလိုလိုက္တဲ့သူေတြ အိမ္မွာ ရွိေနရင္ေတာ့ ကုိယ္ထားတဲ့စည္းကမ္း ကိုယ္ပဲျပန္႐ုပ္သိမ္းရမွာေပါ့။

ကၽြန္မသမီးေလးကို ဒီနည္းေတြနနဲ႔ အာ႐ံုစူးစိုက္တတ္ဖို႔ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တယ္။ အခုဆို အရမ္းဟုတ္ေနၿပီ။ ဘယ္လိုေတာ္တယ္ ၊ ဘယ္လိုထူးခၽြန္တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မက ဂုဏ္ေဖာ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ၇ႏွစ္ဆိုတဲ့ကေလးဟာ အမ်ားႀကီးသင္ယူရဦးမွာမို႔ ကၽြန္မအေျပာ မေစာလိုဘူး။ အာမခံႏိုင္တာတခုကေတာ့ အာ႐ံုစူးစိုက္မႈ ေကာင္းေကာင္းေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ကေလးဟာ ရြယ္တူကေလးေတြထက္ သာလြန္ထူးခၽြန္ေနမွာေတာ့ ကၽြန္မရဲရဲႀကီး အာမခံရဲပါတယ္။

စာဒီစာေလးဖတ္ၿပီး အက်ိဳးရွိ ၊ မရွိဆိုတာ စာဖတ္သူရဲ႕အျမင္ကို ၾကားခ်င္မိတယ္။ ဖတ္သူတို႔ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ေတြ ၊ တူ နဲ႔ တူမေတြဟာလည္း အာ႐ံုစူးစိုက္မႈအားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အသင္ျမန္ ၊ အတတ္ျမန္ ၊ ထူးခၽြန္ၿပီး မိမိရည္ရြယ္ရာ မိမိသိၿပီး ျဖစ္ေအာင္ ပံုေဖာ္လုပ္ကိုင္သြားႏိုင္တဲ့ လူရည္ခၽြန္ေလးမ်ားျဖစ္ေစဖို႔ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ ေနာင္ပို႔စ္ေတြမွာ ျပန္ဆံုၾကမယ္ေနာ္။

ရတု (Burmesehearts.com)