class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ကေလးသူငယ္မ်ား၏ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအား မွန္မွန္ကန္ကန္ထိန္းညႇိျခင္း
ကေလးဘဝဟာ လူႀကီးေတြထက္စာရင္ အပူအပင္ကင္းတယ္လို႔ ဆိုေပမယ့္ သူတို႔စိတ္ဆႏၵရွိရာကို သူတို႔လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိ ၊ သူတို႔အတူေနခ်င္တဲ့သူနဲ႔ ေနထိုင္ခြင့္မရ ၊ သူတို႔သြားခ်င္ရာ မိမိသေဘာဆႏၵအတိုင္း သြားလာခြင့္မရွိတဲ့ မိမိကိုယ္မိမိမပိုင္ေသာဘဝမွာ သူတို႔ဟာ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို ခံစားေနၾကရသူေတြပါ။
ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ကေလးအျဖစ္ ႀကီးျပင္းလာရင္ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့။ အေပ်ာ္လြန္တဲ့ကေလးအျဖစ္ ႀကီးျပင္းလာရင္ေတာ့ ကေလးရဲ႕ အနာဂါတ္လူမႈဆက္ဆံေရးအတြက္ မေကာင္းလွပါဘူး။ ဘဝဟာ အေပ်ာ္ႀကီးပဲ ခံစားရတာမွမဟုတ္ဘဲေလ။
ကေလးကို အငိုမခံရေလာက္ေအာင္ ကေလးလိုခ်င္သမွ် ၊ လုပ္ခ်င္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးေနမယ္ဆိုရင္ ကေလးဟာ ကိုယ္လိုခ်င္တာပဲသိၿပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေန ခံစားနားလည္မႈ မေပးႏိုင္တဲ့သူ ၊ သူတပါးကို ခံစားနားလည္မႈ မေပးႏိုင္တဲ့ အတၱေဘာေလးအျဖစ္ ႀကီးျပင္းလာေတာ့မွာပါ။ ဒါဟာ ကေလးကို သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိတဲ့ လူႀကီးမိဘေတြက ဖ်က္လိုက္တာပါပဲ။
ကေလးကို အငိုမခံရေလာက္ေအာင္ သူ႔ဆႏၵဟူသမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔မဟုတ္သလို ကေလးကို အငိုသည္ေလး ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္လည္း သူ႔ဆႏၵေတြကို လ်စ္လ်ဴမ႐ႈသင့္ပါဘူး။
ဒါဆို ကေလးသူငယ္ေတြရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ဘယ္လိုထိန္းညႇိမလဲ။ အေျဖကလြယ္ပါတယ္။ ကေလးကို တကယ့္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအစစ္ကို ခံစားေစရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေထြရာေလးပါး အဆန္းတကာ့အဆန္းဆံုး ပစၥည္းေတြဝယ္ၿပီး ျဖည့္ဆည္းေပ်ာ္႐ႊင္ေပးေစဖို႔ထက္ သူနဲ႔ မိမိရဲ႕အခ်ိန္အမ်ားစု ကုန္ဆံုးေစၿပီး သူ႔ကို အေဖာ္လုပ္ေပးပါ။ ဒီလိုအေဖာ္လုပ္ေပးရင္ ကေလးအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ဝယ္ေပးစရာမလိုေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးဟာ သူ႔အရြယ္အလိုက္ေတာ့ သူ႔ခံစားမႈေတြကို ခံစားသင့္တာေပါ့။ မဝယ္ေပးႏိုင္ရင္ သူနဲ႔အတူ ေဆာ့ကစားေပးတာ ၊ ကစားစရာေတြကို အတူဖန္တီးယူတာ ၊ ပံုဆြဲတာ ၊ စကၠဴ ခ်ိဳးတာ စသျဖင့္ေသာ ကစားနည္းေတြ အမ်ားအျပားရွိပါတယ္။ လိုအပ္ခ်က္က မိမိသားသမီးရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအစစ္အမွန္ကို သူတို႔အနားမွာ အေဖာ္လုပ္ၿပီး ဖန္တီးေပးဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္လိုခ်င္တာ အလုိလိုရလိုက္တာဟာ တကယ္ေတာ့ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအစစ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဝမ္းသာမႈလို႔ေတာ့ ေခၚလို႔ရတာေပါ့။ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအစစ္ဆိုတာ ခက္ခက္ခဲခဲ မရႏိုင္တာကို အက်ိတ္အနယ္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ရရွိလာတဲ့ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ စိတ္ေက်နပ္မႈနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းရယ္ပါ။ ဒီလိုေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ်ိဳးရဖို႔ဆိုတာ ႀကိဳးစားအားထုတ္လိုစိတ္ကို အေျခခံထားမွ ရပါတယ္။ ကေလးေတြကို ႀကိဳးစားအားထုတ္လိုစိတ္ရွိဖို႔ လူႀကီးမိဘေတြက ကေလးေတြ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခ်င္စိတ္ရွိေအာင္ အားေပးတတ္ဖို႔လိုပါတယ္။
“ႀကိဳးစားကြ ၊ ငါ့သား/သမီး လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ လုပ္ထားကြ ၊ က်ိတ္ထားကြ” စသျဖင့္ ကေလးကို သူ႔ႀကိဳးစားမႈ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ စကားမ်ိဳး ၊ အားေပးမႈမ်ိဳး ေျပာေပးမယ့္သူမရွိဘူးဆိုရင္ အဲဒီကေလးဟာ ႀကိဳးစားအားထုတ္လိုစိတ္ရွိဖို႔ ခဲယဥ္းေနပါလိမ့္မယ္။ ဒီ့ထက္ဆိုးတာက ကေလးငိုတာနဲ႔ “ဘာလိုခ်င္သလဲ ေရာ့ … အင့္” အလြယ္တကူ ၊ အသာတၾကည္ နားေအးၿပီးေရာ ၊ ကေလးစိတ္ခ်မ္းသာၿပီးေရာ ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္တဲ့မိဘေတြဟာ ကေလးရဲ႕႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္လိုစိတ္ကို ဖ်က္စီးပစ္လိုက္သူေတြပါ။
ခက္ခဲတဲ့အရာကို မိမိကိုယ္စြမ္းကိုယ္စနဲ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္လို႔ ရရွိလာတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈကို ေက်နပ္ပီတိျဖစ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ခံစားမႈဟာ စစ္မွန္တဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုရင္ ကေလးႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈ မ်က္ကြယ္ျပဳထားတဲ့မိဘေတြနဲ႔ ကေလးအားထုတ္စရာမလိုေအာင္ အစစ အဆင့္သင့္ ဖန္တီးေပးထားတဲ့မိဘေတြရဲ႕ သားသမီးေတြဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအစစ္ မခံစားရတဲ့သူေတြဆိုရင္ မွားမလားေနာ္။
ယံုမွားသံသယမရွိပါနဲ႔ ။ ဒီလိုမိဘရဲ႕ သားသမီးေတြဟာ ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ သဘာဝအတိုင္း လူမႈဝန္းက်င္မွာ စီးေမ်ာရင္း ရရွိလာတဲ့ ရာထူး ၊ စီးပြားဥစၥာ ၊ ဂုဏ္အဂၤါအေထြေထြကို ပိုက္ထားသည့္တိုင္ေအာင္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအစစ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ရွာေဖြဆဲ ၊ ရွာေဖြၿမဲ ျဖစ္ေနၾကမွာပါ။ ဒီလို ရာထူး ၊ စီးပြားဥစၥာ ၊ ဂုဏ္အဂၤါအေထြေထြကို မပိုင္ဆိုင္တဲ့သူေတြကေတာ့ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအစစ္ဟာ ဒီ႐ုပ္ထုပစၥည္းေတြနဲ႔ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြလို႔ ထင္ေယာင္မွားၿပီး ဒါေတြေနာက္ လိုက္ေနဦးမွာေပါ့။
ကေလးေတြ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအစစ္ ခံစားရဖို႔ဆိုတာ သူတို႔ရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈအေပၚ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္တဲ့စိတ္ (တနည္းအားျဖင့္ မိမိကိုယ္ကိုယံုၾကည္မႈ) ရွိထားရပါမယ္။ သူ႔ရဲ႕ ယံုၾကည္စိတ္ဟာ သူ႔မိဘ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတဲ့ ဂုဏ္အေပၚကိုေသာ္လည္းေကာင္း ၊ သူ႔ေတြ႔ျမင္သိရွိေနတဲ့ မိသားစုပိုင္ဆိုင္မႈေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ယံုၾကည္စိတ္မျဖစ္သင့္ဘဲ (Being himself) လို႔ေခၚတဲ့ သူ႔ဘာသာသူ ျဖစ္တည္မႈ တနည္းအားျဖင့္ မိမိႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ရရွိလာတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ ၊ စိတ္ေက်နပ္မႈ ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ စတာေတြအေပၚ မူတည္ၿပီး ျဖစ္လာတဲ့ မိမိကိုယ္ကိုယံုၾကည္မႈ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။
ကိုယ့္အားထုတ္မႈအေပၚ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္စိတ္နဲ႔ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္တတ္သူ ကေလးေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအစစ္ဆိုတာကို ခံစားၾကရသလဲ။ သူတို႔ေတြဟာ လူႀကီးမိဘဖိအားေၾကာင့္ ဒီလုပ္ရပ္နဲ႔ ဒီေျပာဆိုမႈကို လုပ္ကိုင္ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ဆႏၵကို အေျခခံၿပီး သူတို႔ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားအားထုတ္ထားတဲ့ကိစၥမို႔ ေဘးပေယာဂ ကင္းရွင္းစြာ စိတ္ေပ်ာ္႐ႊင္ႏိုင္ၾကတာေပါ့။
လူႀကီးက ဒါလုပ္ ၊ ဒါေျပာဆိုတဲ့ဖိအားေၾကာင့္ လုပ္ကိုင္ေျပာဆိုရလို႔ ရလဒ္ေကာင္းထြက္လာသည့္တိုင္ ကေလးဟာ သူ႔ရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ ယံုၾကည္မႈဆိုတာေတြကို ဟိုးေခ်ာင္မွာ လႊင့္ပစ္ထားခဲ့ၿပီးမွ လူႀကီးခိုင္းတာ မလုပ္ခ်င္ ၊ လုပ္ခ်င္လုပ္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ ရလာတဲ့ေအာင္ျမင္မႈဟာ သူ႔ေအာင္ျမင္မႈမဟုတ္သလို သူဟာ ျပည့္စံုတဲ့ ပီတိေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာကို မခံစားရပါဘူး။ သူရရွိတဲ့ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ သူ႔ထက္ပိုေပ်ာ္မယ့္သူေတြက သူ႔ကို ဖိအားေပးခိုင္းခဲ့တဲ့ မိဘေတြ ျဖစ္ေနမွာပါ။
ကေလးသူငယ္ေတြ ေအာင္ျမင္မႈ ေသးေသးျဖစ္ျဖစ္ ၊ ႀကီးႀကီးျဖစ္ျဖစ္ ရလာရင္ ခ်ီးေျမႇာက္ဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔ဦး ။ ပစၥည္းနဲ႔ ေပးကမ္းခ်ီးေျမႇာက္မွ ခ်ီးေျမႇာက္တယ္လို႔ မဆိုအပ္ဘဲ ဖက္လွဲတကင္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေထြးဖက္ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း ၊ စကားအရာျဖင့္ ေျပာဆိုခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း ၊ ကိုယ္ေပးႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ ၊ ပစၥည္းတို႔ျဖင့္ ေပးကမ္းျခင္းဟာလည္း ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္းပါပဲ။ ကိုယ္ေပးႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ နဲ႔ ပစၥည္းဆိုတာ သူေအာင္ျမင္မႈရယူလာတဲ့အခါ ပစၥည္းေကာင္းေကာင္း မဝယ္ေပးႏိုင္သည့္တိုင္ ေထြးဖက္ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း ၊ နမ္း႐ႈပ္ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း ၊ စကားအရာျဖင့္ ေျပာဆိုခ်ီးေျမႇာက္ျခင္းေတြအျပင္ မိသားစုထမင္းဝိုင္းေလးကို ပိုေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ဟင္းလ်ာေလးေတြနဲ႔ သူ႔ကို ဂုဏ္ျပဳေပးတာမ်ိဳးပါ။ သူႀကိဳက္တာေလး ခ်က္ေကၽြး ၊ ဝယ္ေကၽြးမယ္ဆိုရင္ ကေလးဟာ မိဘေမတၱာနဲ႔ ေစတနာကို ပိုခံစားရၿပီး ဒီဘဝက တိုးတက္သထက္တိုးတက္ေအာင္ ပိုႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ ရွိလာမွာျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္ေပးႏိုင္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္းဆိုတဲ့ေနရာမွာ အလုပ္က တရက္ေလာက္ ခြင့္ယူလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးသြားလိုတဲ့ေနရာေလးအတူသြား ၊ စားလိုတဲ့အစာေလးလိုက္ေကၽြးရင္းနဲ႔ သူ႔ေအာင္ျမင္မႈကို ခ်ီးေျမႇာက္ဂုဏ္ျပဳေပးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဒီတရက္ကေတာ့ မိဘမ်က္စိေအာက္မွာ သားသမီးစိတ္ႀကိဳက္ေဆာ့ကစားခြင့္ တနည္းအားျဖင့္ သူ႔စိတ္ကို တရက္တာ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလိုက္ျခင္းပါ။ သူဟာ ဒီေအာင္ျမင္မႈရဖို႔ သူမ်ားထက္ ကိုယ္အား ၊ ဥာဏ္အား သံုးၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ရတာမို႔ ေအာင္ျမင္မႈရလဒ္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ဦးေႏွာက္ကိုလည္း အနားေပးေျဖေဖ်ာ္မႈေတြ လုပ္ေပးသင့္တယ္မဟုတ္လား။ တရက္တာ စိတ္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဟာ ေနာင္လာမယ့္ အခက္အခဲအသစ္ေတြ ၊ စမ္းသပ္မႈေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ အားအင္သစ္ေတြကို တိုးပြားေစပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ သူ႔စိတ္ညစ္ျငဴးမႈ ၊ စိတ္တင္းက်ပ္မႈေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ခြင့္ရသြားတာေပါ့။
ေအာင္ျမင္မႈရယူခဲ့သူကို လက္ကမ္းလို႔လည္းမႀကိဳ ၊ ေရာင့္တက္သြားမွာစိုးၿပီး ခ်ီးမြမ္းစကားလည္းမေျပာတဲ့အျပင္ ေနာင္႐ံႈးရဲ႐ႈံးၾကည့္ အေသဘဲ ၊ အသိပဲ ဆိုတာမ်ိဳးေတြနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ေလ့ရွိတတ္သူေတြရဲ႕ သားသမီးေတြဟာ ေရ႐ွည္မွာ ေအာင္ျမင္မႈကို ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းေနပါတယ္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ခံစားခဲ့ရတဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတြဟာ တေန႔ေတာ့ ပြင့္ထြက္လာေတာ့မွာေပါ့။ ဒီလိုပြင့္ထြက္လာတာဟာ အင္နဲ႔အားနဲ႔ ေပါက္ကြဲထြက္လာတာမို႔ ဒီလို စိတ္ခံစားမႈေနာက္လိုက္သြားတဲ့ သားသမီးေတြကို မိဘေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ခက္ပါလိမ့္မယ္။
အရင္က ေျပာစကားနားေထာင္ၿပီး သိပ္ေတာ္တဲ့ကေလး အခုမွ ပ်က္စီးသြားတယ္လို႔ ဆိုတတ္တဲ့မိဘေတြဟာ ကေလးကို တေလ်ာက္လံုး တင္းၾကပ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ေျဖေလ်ာ့မႈေတြ မေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ကေလးဟာ လြတ္ထြက္သြားတာလို႔ မွတ္ရပါမယ္။ ျပန္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ပါ့မလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းရဲ႕အေျဖဟာ ကေလးအေပၚ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ တင္းက်ပ္ခဲ့သလဲဆိုတာနဲ႔ ကေလးဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ခံစားခဲ့ရလို႔ စိတ္ဓါတ္ပ်က္ျပားသြားသလဲဆိုတဲ့ အေျဖအေပၚ မူတည္ေနပါတယ္။ ဒါဟာ ကေလးဆိုးတယ္ဆိုတာထက္ မိဘက ကေလးဆိုးသြားေအာင္ ဖိအားေပးခဲ့တာပါ။
ကေလးသဘာဝက မိဘဟာ သူတို႔ကို ေဖးမဖို႔အသင့္ရွိတယ္။ နားလည္မႈရွိတယ္။ တတ္အားသမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးတယ္။ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ မွ်တတတ္ၿပီး အေရးႀကံဳရင္ အကာအကြယ္ေပးဖို႔ အဆင္သင့္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားမႈနဲ႔တင္ ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကေလးကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈရွိဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ကေလးမိဘေတြရဲ႕ ပဲ့ကိုင္ထိန္းသိမ္းမႈနဲ႔ တိုက္႐ိုက္သက္ဆိုင္ေနပါတယ္။
ရတု (Burmesehearts.com)
