ကေလးေတြကို ရြတ္တတ္ဖို႔ထက္ က်င့္တတ္ဖို႔ သင္ေပးပါ

စကားေျပာတတ္ကာစအရြယ္နဲ႔ မပီကလာ ၊ ပီကလာ ေျပာေနတတ္တဲ့ ကေလးေတြအရြယ္ဟာ ဘာသာစကားေလ့လာမႈအတြက္ တကယ့္ကို ခ်စ္စရာအေကာင္းဆံုးအရြယ္ေတြေပါ့။ သင္ေပးလိုက္တာေလးေတြ ၊ သူသိတာေလးေတြ ၊ အသံထြက္မွန္တာေရာ ၊ မမွန္တာေရာ ေျပာေနတာေလးကိုက ဘယ္လိုခ်စ္စရာေကာင္းမွန္းမသိတာေနာ္။

ဒီလိုအရြယ္ေလးေတြဟာ ၾကက္တူေရြးေလးေတြကို ႏႈတ္တိုက္သင္ေပးလိုက္တာေတြ အထပ္ထပ္ သတိရတိုင္း ၊ ဆႏၵရွိတိုင္း ၊ ရြတ္ေကာင္းတိုင္း ၊ ရြတ္ခိုင္းတိုင္း ရြတ္ေနတတ္တယ္။ ဟာသေတြ သင္ေပးထားရင္ သူေျပာတဲ့အသံနဲ႔ ဟန္က အလိုလိုဟာသပိုျဖစ္ေနတယ္။ ေကာင္းတာသင္ေပးထားရင္ ၾကားရသူကို ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးေစၿပီး မေကာင္းတာသင္ေပးထားရင္ မသိတတ္ ၊ သိတတ္ ရြတ္ေနတဲ့ကေလးဟာ တဖက္လူစိတ္ထဲမွာ အလိုလို ျမင္ျပင္းကပ္စရာေလး ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးကို ဘာေတြသင္ေပးသလဲ ၊ သူဘာေတြ ေျပာဆိုရြတ္ဖတ္ေနတတ္သလဲဆိုတာ ဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။

ေကာင္းတာသင္ေပးရင္ ေကာင္းတာေလး ကေလးရဲ႕စိတ္ထဲ သြင္းေပးလိုက္သလို မေကာင္းတာသင္ေပးလိုက္ရင္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့စိတ္ ကေလးဆီမွာ အနည္းနဲ႔အမ်ား ဝင္သြားတာေပါ့။ ဆဲတာသင္ေပးထားလို႔ ဆဲတတ္သြားတဲ့ကေလးဟာ သူစိတ္ဆိုးေဒါသထြက္တိုင္း ၊ စိတ္မေက်နပ္တိုင္း ဆဲေတာ့မွာေပါ့။ ဒီအခါ ဆဲတဲ့ကေလးဟာ အ႐ိုက္ခံ ၊ အေဆာ္ခံရလို႔ တၿဗဲၿဗဲငိုရေပဦးမယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆဲတဲ့ကေလးအျပစ္ထက္ ကေလးကို ဆဲတတ္ေအာင္ သင္ေပးတဲ့လူႀကီးေတြအျပစ္ပါ။ မိဘက မသင္ေပးသည့္တိုင္ ဆဲတတ္တဲ့သူေတြ ကေလးအနားမွာရွိေနရင္ ကေလးဟာ သူၾကားတာကို ၾကက္တူေရြးလို သံေယာင္လိုက္ၿပီး ေျပာမွာပါ။ စေျပာခါစကေတာ့ ဟာသလိုပဲ ရယ္ၾကမွာေပါ့။ ကေလးကို ဆိုဆံုးမေနတဲ့အခ်ိန္ ၊ သြားစတဲ့အခ်ိန္ အဲဒီစကားလံုးေတြနဲ႔ ကေလးက ကိုယ့္ျပန္ဆဲရင္ ဒီလိုပဲ ရယ္ေနႏိုင္ဦးမွာလား။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးဆဲတယ္လို႔ စၾကားတဲ့အခ်ိန္မွာကတည္းက ဒါဟာ မေျပာေကာင္းတဲ့စကားအေနနဲ႔ ဟန္႔ၿပီးတားရမွာ ၊ ေနာင္မေျပာေအာင္ လံုးဝနားလည္တဲ့အထိ တားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ မေကာင္းတဲ့အျပဳအမူေတြကိုလည္း စသတိထားမိတာနဲ႔ ေနာက္တႀကိမ္ဆိုတာ ေစာင့္မေနဘဲ ဒီအတိုင္း နားလည္ေအာင္ေျပာဆို တားဆီးရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ေကာင္းတဲ့ဟာေလးသင္ေပးေတာ့ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေလးနဲ႔ ဘုရားရွိခိုးေနပံုေလးေတြ ၊ လူႀကီးသူမသိတတ္ေနပံုေလးေတြ ၊ ဘုရားစာကို မပီကလာ ပီကလာ ဆိုေနပံုေလးေတြဟာ တဘက္ျမင္ရ ၊ ၾကားရသူအဖို႔ ဘဝင္ေအးစရာပါ။ မေကာင္းတာရြတ္ေနတာထက္ ေကာင္းတာရြတ္ေနတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ အေကာင္းဆံုးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ဘာသာတရားမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတပါးကို မညႇဥ္းဆဲမသတ္ျဖတ္ဖို႔ ၊ သူ႔ဥစၥာမခိုးဖို႔ ၊ လူ႔က်င့္ဝတ္အတိုင္း သူမ်ားသားမယားေတြကို မျပစ္မွားၾကဖို႔ဆိုတာေတြကို အေျခခံအျဖစ္ သင္ယူၾကရပါတယ္။ ဒီလိုမသင္ထား ၊ မသိထားရင္ လူ႔က်င့္ဝတ္ေတြ ေဖာက္ျပန္ကုန္ၾကတာေပါ့။

ဗုဒၶဘာသာမွာေတာ့ ေန႔စဥ္လံုသင့္တာ ကံငါးပါးျဖစ္တဲ့ ငါးပါးသီလေပါ့။ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ငါးပါးသီလကို အလြတ္ရြတ္တတ္တယ္ ၊ ဘာဆိုတာ ရွင္းျပတတ္တယ္ဆိုရင္ ကေလးေဘးက မိဘေတြဟာ ႏႈတ္တိုက္သင္တဲ့ေနရာမွာ အလြန္ေတာ္သူေတြေပါ့။ တံငါနားနီးတံငါ ၊ မုဆိုးနားနီးမုဆိုး ဆိုသလို ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ကေလးဟာ အခ်ိန္မ်ားမ်ား အေဖာ္ျပဳေနရသလဲအေပၚမူတည္ၿပီး ကေလးရဲ႕ အျပဳအမူ ၊ အေျပာအဆိုဟာလည္း ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ေလ ကၽြန္မကေတာ့ ရြတ္တတ္ဖို႔ထက္ က်င့္တတ္ဖို႔ကို သင္ျပေပးဖို႔ လူႀကီးမိဘ ဆရာသမားေတြကို တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္မဟာ ဗုဒၶဘာသာပါ။ သမီးကိုလည္း ကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာမွာ ဗုဒၶဘာသာလို႔ ေရးသားထားခဲ့တယ္။ မေရးမျဖစ္ ေရးရမယ့္ အေျခအေနမို႔လို႔သာ အဲဒီလိုေရးရတာ ကၽြန္မက မိ႐ိုးဖလာဗုဒၶဘာသာျဖစ္ဖို႔ထက္ သူ႔ယံုၾကည္မႈအရ ဗုဒၶဘာသာကို ကိုးကြယ္ယံုၾကည္တာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ သူ႔ယံုၾကည္မႈအရ ကိုးကြယ္တာမ်ိဳးဆိုရင္ ဘယ္ဘာသာကဆြယ္ဆြယ္ ၊ ဘယ္သူဖ်က္ဖ်က္ ပ်က္ျပယ္သြားဖို႔မရွိေတာ့သလို ဗုဒၶဘာသာအမည္ခံၿပီး ဘာသာတရားနဲ႔မေလ်ာ္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနတာမ်ိဳးေတြ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးေပ့ါ။

ကၽြန္မသိနားလည္ထားသေလာက္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ဦးရဲ႕ အနိမ့္ဆံုးတရားအက်င့္ဟာ ငါးပါးသီလျဖစ္ၿပီး အျမင့္ဆံုးတရားအက်င့္ဟာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အေထာက္အပံ့ျဖစ္တဲ့ ဝိပႆ      နာ (တရားက်င့္ျခင္း) ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ဦးျဖစ္လာတဲ့ သမီးကို ဘာသာတရား ဘာမွ နားမလည္ေသးတဲ့ သူ႔အရြယ္ေလးနဲ႔ ထိုက္သင့္တဲ့အက်င့္ေတြကို သင္ေပးရမွာ ၊ ဘာသာတရား မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးရမွာလည္း မိဘတာဝန္ပဲေပါ့။

ကေလးဟာငယ္ေသးတာနဲ႔အမွ် “ကာေမသုမိစၦာစာရာ” (သူတပါးသားမယားျပစ္မွားျခင္း) နဲ႔ “သုရာ ေမရယ မဇၨပမာဒ႒ာနာ” (ေသရည္ေသရက္ေသာက္စားျခင္း)ဆိုတဲ့ ႏွစ္ခ်က္ကို သူနားလည္မယ့္ အရြယ္တိုင္တဲ့အခ်ိန္အထိ ခဏခ်န္ထားပါတယ္။ သူ႔အေဖက ေသရည္နဲ႔ ေဆးလိပ္စတဲ့ မူးယစ္ေစတတ္တာေတြ လံုးဝမေသာက္သံုးတတ္ေတာ့ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဒီလိုေသာက္စားတတ္သူေတြမရွိဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဟာ မေကာင္းဘူးလို႔ ထူးမသင္ေသးဘဲ လိုအပ္တာေတြကိုပဲ ဦးစားေပး ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာပါ။

“ပါဏာတိပါတာ” ဆိုတဲ့ သူ႔အသက္သတ္ျခင္းကို ေရွာင္ရမယ္လို႔ေျပာရင္ အမိန္႔တစ္ခုလိုျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ကေလးဟာ ေရွာင္ခ်င္မွေရွာင္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မဟာ သတၱဝါေတြကို စာနာသနားတတ္ဖို႔ကို ကိုယ္ခ်င္စာစိတ္ သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ခြဲဝန္းက်င္မွာ ပုရြဲဆိတ္ကေလးေတြ ၊ လိပ္ျပာကေလးေတြ ၊ ငွက္ကေလးေတြကို သတိထားမိလာတဲ့ကေလး ၊ စူးစမ္းေလ့လာတတ္လာၿပီျဖစ္တဲ့ကေလးကို အသက္ရဲ႕တန္ဖိုး ၊ နာက်င္မႈရဲ႕ခါးသီးျခင္းဆိုတာကို ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ဖို႔ ကၽြန္မဟာ သူနာက်င္တိုင္း ေျပာဆိုသင္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။

ကေလးဟာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကို နားလည္သြားတဲ့အခါမွာ နာက်င္မႈခံစားသြားရတဲ့ တပါးသူ (အျခားသတၱဝါေတြ)ကို သနားတတ္လာတယ္။ ဒီစိတ္ဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ တပါးသူကို သနားတတ္မွ တပါးသူကို နာက်င္ေအာင္မလုပ္မွာ ၊ တပါးသူကို ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီးဆက္ဆံမွာ ၊ အားနည္းသူကို ညႇာတာတတ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

သနားတတ္လာၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္တဆင့္မွာ ေဖးမတတ္ဖို႔ကို ကၽြန္မသင္ေပးပါတယ္။ နာက်င္သြားတဲ့သူကို ထူကယ္ေပးတာ ၊ သူ႔အနာသက္သာေအာင္ ေျဖာင္းဖ်ေျပာဆိုတာ ၊ သူ႔ထက္ငယ္တဲ့သူ အားနည္းတဲ့သူေတြကို သနားစိတ္နဲ႔ ညႇာတာတတ္ေအာင္ သင္ေပးတာ ဒါေတြဟာ တဆင့္ခ်င္း ဆက္စပ္ေနတယ္ေလ။

သနားညႇာတာစိတ္ေတြ ကိန္းေအာင္းသြားတဲ့ ကေလးဟာ ပုရြဲဆိတ္ကေလးေတြျမင္ရင္ စူးစမ္းစိတ္ ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ႏွစ္လိုစိတ္နဲ႔ၾကည့္ေပမယ့္ လက္နဲ႔ေခ်တာမ်ိဳးေတြ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ငွက္ကေလးေတြျမင္ရင္ ႏွစ္လိုေပ်ာ္႐ႊင္တာမ်ိဳးရွိေပမယ့္ ဘာသာဘာဝေနထိုင္တဲ့ တရိစာၦန္ေတြ ၊ ေခြးေတြကို ေတြ႔ရာနဲ႔ ေကာက္ေပါက္ေျခာက္တတ္တာမ်ိဳး မလုပ္ဘူး။ တနည္းအားျဖင့္ သတၱဝါေတြကို ဒုကၡမေပးေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါဟာ “ပါဏာတိပါတာ ေ၀ရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ” လို႔ ႏႈတ္တိုက္ရြတ္တတ္ဖို႔ သင္ေပးလိုက္တာထက္ သူ႔တသက္တာ က်င့္ၾကံေနထိုင္သြားတတ္ဖို႔ သင္ေပးလိုက္ျခင္းပါ။

“အဒိႏၷာဒါနာ” ဆိုတဲ့ တပါးသူဥစၥာခိုးယူျခင္းဆိုတဲ့အရာကိုလည္း မခိုးရဘူးလို႔ အမိန္႔တစ္ခုလို ကၽြန္မဟာ ႏႈတ္တိုက္မသင္ေပးခဲ့ပါဘူး။ တပါးသူပစၥည္းခိုးဖို႔ဆိုတာ တျခားသူပစၥည္းကို ႏွစ္သက္သေဘာက်တဲ့မ်က္စိနဲ႔ အရင္ၾကည့္တတ္ဖို႔လိုတယ္လို ကၽြန္မခံယူတယ္ေလ။ ဒီကတဆင့္မွာ ထိၾကည့္ကိုင္ၾကည့္ရာက ရယူလိုစိတ္ေတြ မထိန္းႏိုင္မသိမ္းႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ခိုးယူတာျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ခိုးက်င့္ျဖစ္ၿပီး ခိုးတာကၽြမ္းက်င္သြားေတာ့ ဝမ္းစာအတြက္ ခိုးပဲခိုးေနေတာ့တယ္ေနာ္။ ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးေတြမျဖစ္ဖို႔ အစကနဦးျဖစ္တဲ့ တပါးသူပစၥည္းကို စိတ္ဝင္စားတဲ့စိတ္ အျမစ္ႏႈတ္ေဖ်ာက္ထားဖို႔လိုပါတယ္။

လူ႔ေလာကထဲေရာက္လာကာစ ကေလးဘာသာဘာဝအရ သူမေတြ႔မျမင္ဖူးတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲေလ။ အသစ္အဆန္းေတြ စံုေစ့ေနတဲ့ ဒီဘက္ေခတ္ႀကီးထဲမွာလည္း ပစၥည္းခ်င္းတူရင္ေတာင္ အမ်ိဳးအစားမတူတာ ၊ ပံုစံကြဲေနတာ ၊ အေရာင္ကြဲေနတာေတြလည္း ေပါမွေပါပဲ။ ဒါေတြေနာက္မလိုက္ဖို႔ဆိုရင္ ကိုယ္ရွိတာေလးနဲ႔ ေက်နပ္တတ္စိတ္ကို အရင္ေလ့က်င့္ေပးထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ကၽြန္မသမီးက မသိတတ္ခင္ကတည္းက ေဘာလံုးဆိုရင္ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးရွိမွ ၊ ပူေဖာင္းဆိုရင္လည္း လက္ႏွစ္ဖက္လံုးရွိမွ ဘာမဆို ႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ စံုရွိေနမွေက်နပ္တတ္တာဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ခုေပးစတမ္းဆို သူဟာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ မေက်နပ္တတ္ပါဘူး။

ဒါဟာ သူမ်ားလက္ထဲကဟာ လိုခ်င္တာထက္ကို သူ႔လက္ထဲမွာ ႏွစ္ဖက္လံုး အျပည့္ကိုင္ထားရမွ ေက်နပ္တတ္တဲ့စိတ္ပါ။ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးမွာရသြားရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ စိတ္မဝင္စားတတ္ေတာ့တာမို႔ ကၽြန္မတို႔ဟာ ေဘာလံုးေတြ ၊ ပူေဖာင္း ၊ ပူစီေဖာင္း ၊ ကား ဆိုတာေတြကို သူနဲ႔သြားေလရာ အၿမဲအပိုယူသြားရပါတယ္။ သူ႔စိတ္ဝင္စားမႈက ဒါေတြကိုး။ ဒီလိုယူသြားမွလည္း သူမ်ားလက္ထဲကဟာ ရယူလိုစိတ္မရွိေတာ့မွာေလ။ ယူသြားဖို႔ေမ့သြားခဲ့ရင္ေတာ့ တျခားဟာေတြနဲ႔သူ႔ကို စိတ္ေျပာင္းစိတ္လႊဲ လုပ္ရတာေပါ့။

ကိုယ့္မွာရွိတာနဲ႔ ေက်နပ္တတ္စိတ္ ကိန္းေအာင္းသြားတဲ့အခါ သူမ်ားတဲ့ဟာေတြကို ပိုင္ရွင္သေဘာမတူဘဲ ၊ အုပ္ထိန္းသူေတြခြင့္မျပဳဘဲ မကိုင္ရဘူးလို႔ သင္ေပးထားပါတယ္။ ကိုယ့္ရွိတာနဲ႔ ေက်နပ္စိတ္ကေလးျဖစ္ေနေတာ့ ရြယ္တူကေလးလက္ထဲကဟာကို စူးစမ္းခ်င္စိတ္ကေလးနဲ႔ ၾကည့္သည့္တိုင္ ဆြဲယူလိုက္တာမ်ိဳး မရွိဘူး။ တပါးသူက ေဆာ့ပါ ၊ ယူပါလို႔ေပးသည့္တိုင္ ကိုယ့္ရွိေနတာကိုပဲ ေက်နပ္ေတာ့ သူမ်ားပစၥည္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို လုပ္မယူေနေတာ့ဘူး။ ဆိုလိုတာက သူမ်ားေပးလည္း ကိုယ့္ရွိတာကိုပဲ တန္ဖိုးထားတတ္တာေပါ့။ သူမ်ားပစၥည္းကို ခဏတာေတာင္မွ လိုခ်င္မက္ေမာစိတ္ မရွိဘူးေပါ့။

မုသာ၀ါဒါကေတာ့ သူ႔ကိုညာေျပာမယ့္သူမရွိရင္ သူကလည္း ညာေျပာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ညာေျပာတတ္သူေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေပါင္းသင္းမိပါမွ ၊ လက္ပြန္းတတီးရွိပါမွ ညာေျပာတတ္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။ ညာေျပာတဲ့ ႐ုပ္သံေတြ ၊ လွည့္စားတတ္တဲ့ ႐ုပ္သံဇတ္လမ္းေတြ ၾကည့္မိရင္ေတာ့ ဒီအက်င့္ေတြ ကူးႏိုင္တယ္ေလ။ ဒီလိုညာေျပာလာတာကို သိသိခ်င္းမွာလည္း မိသားစုထဲ ဘယ္သူကညာေျပာလဲ ၊ ညာေျပာတာမေကာင္းလို႔ မိသားစုထဲ ဘယ္သူမွ ညာမေျပာဘူး။ တခါညာေျပာစရွိရင္ သူေျပာတဲ့စကား တပါးသူယံုေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာေတြ နားလည္ေအာင္ ေျပာျပသင္ေပးတဲ့အခါမွာ ညာေျပာတတ္တာမ်ိဳး နည္းလာမွာပါ။

ညာေျပာတယ္ဆိုတာက တကယ့္ကို လြယ္လြယ္ေလး ခ်ိဳးေဖာက္မိေနၾကတယ္ေနာ္။ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးရွိရွိ ၊ မရွိရွိ ဘာရယ္မဟုတ္ ညာေျပာမိၾကတယ္။ တခါတေလ (White Lie) လို႔ေခၚတဲ့ အလိမ္စကားကို တပါးသူမပူပင္ေအာင္ ၊ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လိမ္ညာေျပာၾကျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ဒီကံကို လံုးဝမခ်ိဳးေဖာက္ျဖစ္ေအာင္ထိန္းဖို႔ မလြယ္ေသးပါဘူး။ လူမ်ားမ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံေနရေလ ခ်ိဳးေဖာက္မိဖို႔ လြယ္ေလလားမသိဘူးေနာ္။ မလွတဲ့သူက အက်အနျပင္ထားၿပီး လွလားလို႔ေမးရင္ အမွန္အတိုင္း မလွဘူးေျပာရင္ သူစိတ္ဆင္းရဲသြားမွာျဖစ္သလို သူ႔အႀကိဳက္လွတယ္ေျပာျပန္ေတာ့လည္း မဟုတ္မွန္တဲ့ မုသာဝါဒ ဆိုမိသြားျပန္ေရာ ။ ဥပမာေပးတာပါ။ ဒီေတာ့ ဒီကံကို ထိန္းႏိုင္သမွ် လံုေအာင္ထိန္းၾကဖို႔ပဲလိုတာပါ။ လံုးဝလံုဖို႔ဆို အေပၚယံဆက္ဆံမႈေတြနဲ႔ ေဝးသထက္ေဝးႏိုင္မွပဲျဖစ္မယ္ေလ။

ကၽြန္မက ကၽြန္မ သမီးကို ပညာရွိျဖစ္ဖို႔ထက္ ပညာတတ္ျဖစ္ဖို႔ကိုပဲ ဦးစားေပးခ်င္တယ္။ ကၽြန္မနားလည္ထားတဲ့ ပညာရွိနဲ႔ ပညာတတ္ ကြဲျပားခ်က္ကို ေျပာျပမယ္ေနာ္။ ပညာရွိဆိုတာ ကၽြန္မအျမင္မွာ စာခ်ပုဂၢိဳလ္လိုပဲ။ ပညာတတ္ဆိုတာက်ေတာ့ တရားျပပုဂၢိဳလ္လိုပဲ။ ပညာရွိဆိုတာက သူေလ့လာထားတာေတြနဲ႔ ေဝမွ်လို႔ရတယ္ေလ။ ပညာတတ္ျဖစ္ဖုိ႔က်ေတာ့ သူက်င့္ထားတဲ့အသိနဲ႔ ေဝမွ်ရတာပါ။ တခ်ဳိ႕ေတြက သိေပမယ့္ သိတဲ့အတိုင္း က်င့္ခ်င္မွက်င့္တာေလ။ ကၽြန္မ ႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့စကားတစ္ခုရွိတယ္။ သိၿပီးမက်င့္ေသးရင္ မသိေသးလို႔ပဲတဲ့။ တရားကိုသိၿပီး တရားကို မက်င့္ႏိုင္ေသးရင္ ၊ မလိုက္နာႏိုင္ေသးရင္ တကယ္မသိေသးလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ပညာရွိနဲ႔ပညာတတ္ ကြဲျပားခ်က္ပဲေပါ့။

ရြတ္သာရြတ္ၿပီး ကိုယ္ရြတ္တာ မက်င့္ဘူးဆိုရင္ ကိုယ္ရြတ္တာ ဘာမွန္းမသိတာနဲ႔ ဘာထူးေသးလို႔လဲ။ ပါးစပ္က ဘုရား ဘုရား လက္က ကားယား ကားယား ဆိုသူေတြကလည္း ရြတ္သာရြတ္ၿပီး မသိသူေတြပါပဲ။ ရြတ္တာတမ်ိဳး ၊ လုပ္တာတမ်ိဳးေလ။ တခါတေလ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြျဖစ္ေနေတာ့ ကိုယ္ရြတ္ေနတဲ့စာေတြ ၊ ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာဟာ တန္ဖိုးမဲ့သြားတာေပါ့။ ကေလးဘဝတသက္တာလံုး သူလူတလံုးသူတလံုး အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ၿပီးတဲ့အထိ ကိုယ္က အၿမဲ(၂၄)နာရီလံုး ေဘးကေန လိုက္ၾကည့္ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ေျပာႏိုင္လွ ဆယ္ေက်ာ္သက္စြန္းစြန္း အရြယ္ေလာက္ပဲေပါ့။ ၿမီးေကာင္ေပါက္ဆိုတာနဲ႔ သူ႔ဘာသာသူ ပ်ံသန္းထြက္ခြါသြားဖို႔ အေတာင္ေတြ တျဖန္႔ျဖန္႔နဲ႔ေလ။

ကေလးေတြကို ဘဝတသက္တာလံုး သူ႔အသိနဲ႔ က်င့္ႀကံေနထိုင္သြားႏိုင္ေအာင္ အသိကေလးစြဲေနေအာင္ ထည့္ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ရြတ္ေစခ်င္တာလား ၊ သိေစခ်င္တာလားေနာ္။ ရြတ္ေစခ်င္တယ္ဆို ႏႈတ္တိုက္သင္ေပးပါ။ သိေစခ်င္တယ္ဆို အေၾကာင္း ၊ အက်ိဳး ေဝဖန္းပိုင္းျခားေျပာျပလို႔ အသိတရားကို မ်ိဳးေစ့ခ်ၿပီး ကေလးကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲသိသြားေအာင္ ၊ ဒီအသိကေန သူ႔ဘဝတသက္တာလံုး က်င့္ႀကံေနထိုင္သြားေအာင္ လုပ္ပါေလ။

ရတု (Burmesehearts.com)