ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေလး သင္ယူေစခ်င္

မိဘေတြက ကေလးေတြကို စာေတာ္ေစခ်င္တယ္။ တတ္ေစခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္လုပ္ခိုင္းတယ္။ မိဘေတြက တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ လုပ္ခိုင္းေလေလ ၊ ကေလးေတြဟာ စိတ္ဖိစီးမႈေတြပိုလာလို႔ စိတ္လုပ္ရမွာေၾကာက္လာေလေလ ျဖစ္လာရင္ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာနဲ႔ ကေလးျဖစ္ေနတာေတြဟာ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။

စာလုပ္ရမွာေၾကာက္တဲ့ကေလးဟာ စာဘက္ထူးခၽြန္လာႏိုင္ပါ့မလား။ လူႀကီးမိဘ နဲ႔ ဆရာသမားေတြကို ေၾကာက္လြန္းလို႔ ၊ မလြန္ဆန္ႏိုင္လြန္းလို႔ သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္သလို နင္းကန္ႀကိဳးစားလိုက္ရေပမယ့္ အဲဒီရလဒ္အေပၚ မေပ်ာ္ပိုက္ၾကတဲ့ အရြယ္ေရာက္သူေတြလည္း အမ်ားအျပားရွိၾကပါတယ္။

တကယ္ျဖစ္သင့္တာက ကေလးကို သူလုပ္ရမယ့္အလုပ္အေပၚ စိတ္ပါဝင္စားစြာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ လုပ္သြားတတ္ဖို႔ ၊ ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ယူတတ္ဖို႔ လူႀကီးမိဘ ၊ ဆရာသမားေတြက သင္ျပေပးသင့္တာပါ။ အစေကာင္းမွ အေႏွာင္းေသခ်ာတာပါ။ သင္ယူမႈ အစခရီးမွာကတည္းက ကေလးဟာ သင္ယူရမွာ ေၾကာက္ေနၿပီ ၊ မေပ်ာ္ေမြ႔ဘူး ၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ခံစားေနရၿပီဆိုရင္ သင္ယူရမွာ သူမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုဆို သူ႔အသိစိတ္ဓါတ္နဲ႔ သူႀကိဳးစားတာမ်ိဳး ၊ လိုလိုခ်င္ခ်င္နဲ႔ ပညာသင္ယူတာမ်ိဳးေတြ ကေလးမွာ ဘယ္ရွိႏိုင္ေတာ့မလဲ။

ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းက မူလတန္းအရြယ္အထိ စာဘက္မွာ မထူးခၽြန္ခဲ့ဘူး။ စတက္ခဲ့ရတဲ့ မူႀကိဳေက်ာင္းမွာကတည္းက စာဆိုရင္ေၾကာက္သြားခဲ့တာဟာ သင္ေပးတဲ့ ဆရာမေတြရဲ႕ ဆူပူေငါက္ငမ္းေနတဲ့အသံေတြ ၊ လူမသိသူမသိ ေပါင္တြင္းေၾကာ လိမ္ဆြဲခံခဲ့ရတာေတြ ၊ ကိုယ့္ထက္ အတန္းႀကီးေတြကို စာမရရင္ ေပတံနဲ႔ ဗ်င္းေနတာေတြ ၊ အဆူခံ အ႐ိုက္ခံရလို႔ တဝါးဝါးငိုေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူအသံေတြေၾကာင့္ ငါလည္း တေန႔ ဒီေနရမွာ ဒီလိုအ႐ိုက္ခံရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြး ဝင္လာပါတယ္။

ဒီေတာ့ ကၽြန္မ မူႀကိဳကတည္းက ေက်ာင္းသြားရမွာ ေၾကာက္တယ္။ ေက်ာင္းသြားရမယ့္အေရး အိမ္ကတည္းက ငိုလာလိုက္တာ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္တဲ့အထိပဲ။ ဆရာမတို႔မိသားစုကိုျမင္ရင္ မငိုရဲဘူး။ တိတ္သြားတယ္။ တိတ္တယ္ဆိုတာ ငိုလို႔အေဆာ္ခံရေတာ့မွာကိုသိလို႔ ဆက္မငိုရဲဘဲ တိတ္သြားရတာ။ ဒါကို ေက်ာင္းလာပို႔တဲ့ လူႀကီးမိဘက မသိဘူး။ ျပန္ေျပာျပလည္း မထူးဘူး။ ဆိတ္ရာ ၊ ႐ိုက္ရာေတြပါလာလည္း အဲဒီေခတ္က ကိုယ့္ကေလးဆိုးလို႔ဗ်င္းတာ နာနာဗ်င္းမွ ျမန္ျမန္တတ္မွာလို႔ မွတ္ယူၾကတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ မထူးဘူး။

မူႀကိဳကေန ေက်ာင္းတက္ရတဲ့အရြယ္ ေက်ာင္းမွာ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြကလည္း လက္သံေျပာင္တယ္။ အ႐ိုက္ခံရမွာ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ စာေတာ့လုပ္တယ္။ ကိုယ့္ေတာ့ အ႐ိုက္ခံမထိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းစာအေပၚ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ သိပ္မ်ားခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္ဖိစီးမႈေတြမ်ားခဲ့သလဲဆို စာေမးပြဲရွိတယ္ဆိုတာ သိရတဲ့ေန႔မွာ တခါဖ်ားတယ္။ စာေမးပြဲနီးရင္ဖ်ားတယ္။ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္ တခါဖ်ားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မမူလတန္းအရြယ္ (ေလးတန္းအထိ) အဖ်ား သံသရာလည္ခဲ့တယ္။ ဒါေတြဟာ စိတ္ဖိစီးမႈေၾကာင့္ပါ။

အလယ္တန္းနဲ႔ အထက္တန္းအရြယ္မွာေတာ့ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို စာဘက္ထြက္ေပါက္ေပးလိုက္တယ္။ စာေၾကာင့္ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ခံေနရတဲ့ကိုယ္ကို စာေတြက်က္မွတ္ရင္း ျပန္ထြက္ေပါက္ေပးလိုက္ေတာ့ စာဘက္မွာထူးခၽြန္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကေတာ့ မေပ်ာက္သြားဘူး။ ဘယ္မွာသိသာသလဲဆို စာေမးပြဲရွိတိုင္း ၊ စာေမးပြဲနီးတိုင္း ၊ အမွတ္စာရင္းေတြေျပာတိုင္း ၊ ေနာက္ဆံုး ဆုတက္ယူဖို႔ ဖိတ္စာေတြ ေပးတဲ့အခါမွာ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္ၿပီး ဖ်ားတာမေပ်ာက္သြားခဲ့ဘူး။

ဒီလိုနဲ႔တကၠသိုလ္မွာ ဘြဲ႔တခုရဖို႔ စာေတြထပ္က်က္ရျပန္ေရာ။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္တက္ဖို႔ စာေတြ ဆက္ေလ့လာရ ဆက္တက္ျဖစ္ေတာ့လည္း စာေတြဆက္က်က္ရနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ကၽြန္မကို အလိုခ်င္ဆံုးဆုတစ္ခုေတာင္းပါဆိုရင္ စာေတြက်က္ရျခင္းရဲ႕ဒုကၡကင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိမွာပါ။

အခုလို ကိုယ္တကယ္နားလည္လာတဲ့အခ်ိန္ ဒီလိုဆုေတာင္း ဘာေၾကာင့္ေတာင္းခ်င္သလဲဆို ကၽြန္မဟာ စာေတြကို လိုလိုခ်င္ခ်င္ က်က္မွတ္ေလ့လာခဲ့တာမ်ိဳး မဟုတ္ခဲ့လို႔ဆိုတာ သိလာခဲ့တယ္။ နင္လားဟဲ့သရဲ ငါလုပ္လိုက္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္လိုမ်ိဳးနဲ႔ နင္လားဟဲ့ ငါ့ကိုလန္႔ေစတဲ့စာ ႏိုင္ေအာင္အလြတ္က်က္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ဒီဒုကၡနဲ႔ ခပ္ေဝးေဝးမွာ ေနခ်င္တဲ့စိတ္ျဖစ္လာခဲ့တာ။

ဒီလိုသိနားလည္လာေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးဆိုတာမ်ားရွိလာခဲ့ရင္ ဖိအားေပးမႈေတြကင္းတဲ့သင္ျခင္းေတြနဲ႔ ကိုယ္က အစပ်ိဳး ေလ့က်င့္သင္ေပးမယ္။ ဖိအားေပးမႈေတြ နည္းႏိုင္သမၽွနည္းတဲ့ ေက်ာင္းပညာေရးစနစ္ေကာင္းေကာင္းမွာ ေက်ာင္းထားမယ္။ သူေလ့လာတာဟာ သူလိုခ်င္လို႔ ေလ့လာတာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေစရမယ္။ ဖိအားေၾကာင့္ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ စိတ္ဖိစီးမႈႀကီးစြာ ေလ့လာရတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစရဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တယ္။

ကၽြန္မသမီးကေလးကို ေဟာဒါမ်က္လံုး မ်က္လံုးကဘာလုပ္ ၊ ေဟာဒါႏွာေခါင္း ႏွာေခါင္းကဘာလုပ္ ၊ ေဟာဒါနား နားကဘာလုပ္ စသျဖင့္ကို အမူအရာ ၊ ဟာသေတြေျပာၿပီး သူပါလိုက္လုပ္တတ္ေအာင္ အိမ္မွာစသင္ခဲ့တယ္။ ကစားရင္းသင္တဲ့ပံုစံလိုမ်ိဳးပဲသင္ခဲ့တယ္။ သင္တာကို သင္တာမွန္းမသိေစပဲ တတ္သြားရေအာင္ သင္တယ္။

စာအုပ္ ၊ စာေပေတြကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ သူလသားေလးကတည္းက အဝတ္စနဲ႔လုပ္တဲ့ ေလၽွာ္ဖြတ္ႏိုင္တဲ့ စာအုပ္ေတြကေန ၊ ပက်ိ ပက်ိ အသံျမည္တဲ့ စာအုပ္ေတြ ၊ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းအစံုနဲ႔ ကိုယ့္အိမ္မွာ အျပည့္အစံု ဝယ္ထားၿပီး ေက်ာင္းမွာ သူေတြ႔ျမင္ႏိုင္တာေတြကို အိမ္မွာကတည္းက ရင္းႏွီးေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တယ္။

တစ္ႏွစ္ခြဲဆိုတဲ့အရြယ္မွာကတည္းက ေက်ာက္သင္ပုန္း အျဖဴ ၊ အမည္း ၊ ေရးျခစ္စရာစာအုပ္ ၊ သူစိတ္ဝင္စားရာရာစာအုပ္ေတြ တင္ထားတဲ့စင္ ၊ ေရာင္စံုျခယ္ႏိုင္ဖို႔ ေျမျဖဴေရာင္စံု ၊ ေက်ာက္တံ ၊ ေရာင္စံုခဲတံေတြကိုလည္း ဝယ္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီအရြယ္ဟာ နားမလည္တတ္ေသးေတာ့ ပစၥည္းအမ်ားစုဟာ ပ်က္စီးပါတယ္။ စာအုပ္ေတြဆိုရင္ ကတ္ထူနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြေတာင္ စုတ္ၿပဲတာမ်ိဳး ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးကို မဆူခဲ့ဘူး။ စာအုပ္ဟာ ေရးျခစ္စရာ ၊ ဖတ္စရာ ၊ စာအုပ္ဟာ စိတ္ဝင္စားစရာျဖစ္ေအာင္ပဲ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးခဲ့တာပါ။

ႏွစ္ႏွစ္ခြဲ သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့အရြယ္မွာ သူဟာ အိမ္မွာရွိေနတဲ့ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးလာတယ္။ ဒီ့မတိုင္မီမွာ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာရွိတဲ့အရာေတြ ၊ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိတဲ့အရာေတြကို ကစားရင္း ၊ လမ္းသြားရင္း ၊ ႀကံဳႀကိဳက္ရင္း သင္ခဲ့တာေတြပါ။ စာရယ္လို႔ တိတိက်က် ထိုင္သင္တာမ်ိဳး ကေလးလည္း စိတ္မဝင္စားဘူး။ ကိုယ္လည္း ဖိအားေပးလို႔ မလုပ္ဘူး။ သံုးႏွစ္ေက်ာ္လာေတာ့ သူရင္းႏွီးေနတဲ့ စာအုပ္ေတြကို အေမ့ဆီယူလာၿပီး ဖတ္ျပခိုင္းတာမ်ိဳး ။ သူကိုယ္တိုင္ လိုက္ဖတ္တာမ်ိဳးေတြ လုပ္လာေတာ့ သင္ေပးရေကာင္းလာတယ္။

သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာဆို ေရာင္စံုခဲတံေတြနဲ႔ အေရးစတာမ်ိဳးေတြ သူ႔ဘာသူ လုပ္လာတယ္။ ဥပမာ – ၀ ကိုခပ္ႀကီးႀကီးဝိုင္း မ်က္လံုးေတြထည့္ၿပီး မ်က္လံုးလို႔ သူ႔ဘာသာသူေျပာရင္းဆြဲတာမ်ိဳး ၊ မ်က္ခံုးထည့္ၿပီး မ်က္ခံုးလို႔ေျပာတာမ်ိဳ း ၊ ႏွာေခါင္းထည့္လို႔ ႏွာေခါင္းလို႔ေျပာတာမ်ိဳ း ၊ ပါးစပ္ပံုဆြဲၿပီး ပါးစပ္လို႔ေျပာတာမ်ိဳးေတြပါ။ ကၽြန္မရဲ႕သင္ၾကားနည္းကေတာ့ ကေလးကို သင္လို႔ သင္ေနမွန္းမသိေအာင္ ကစားရင္းသင္တယ္ ။ ပံုဆြဲရင္းသင္တယ္။ တဆင့္ခ်င္းစီ ခပ္လြယ္လြယ္ေလး သင္ေပးသြားတာပါ။

ခပ္လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ ကစားသလို ၊ ပံုဆြဲသလိုမ်ိဳး တဆင့္ခ်င္းစီသင္သြားေတာ့ သင္ယူေနရတာေတြဟာ သူ႔အတြက္ မခက္ခဲဘူးျဖစ္လာတယ္။ ဘာဟာ ဘာဆိုတာ သူေကာင္းေကာင္းနားလည္လာရင္ သူသိၿပီးသား အေၾကာင္းအရာေတြထဲက ခပ္လြယ္လြယ္ စာလံုးေပါင္းႏိုင္တာေတြကို ဦးဆံုးသင္ေပးေတာ့ ကေလးဟာ စာလံုးေပါင္းေတြပါ ရင္းႏွီးလာတယ္။ ေရးတတ္လာတယ္။ ဘာကိုမွ ဖိအားေပးမသင္ေပးခဲ့ရဘူး။

ကေလးကိုစာသင္ရင္ ႀကိမ္လံုးသို႔မဟုတ္  ေပတံနဲ႔ ေထာက္ျပသင္မွ ကေလးအာ႐ံုစိုက္မယ္လို႔ ယူဆရင္လြဲေနပါၿပီ။ ကၽြန္မကေလးကို စာသင္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကိမ္လံုးမသံုးသလို ေပတံလည္းမေဆာင္ဘူး။ ပထမအႀကိမ္ သူ႔ကိုသင္ရင္းကိုယ္ပါလိုက္ရြတ္တယ္။ ေနာက္တႀကိမ္သူ႔ကို တစ္ေယာက္တည္း စာလံုးတစ္လံုးခ်င္းစီေထာက္လို႔ လိုက္ရြတ္ေစတယ္။ ဒါကို ကေလးအမ်ားစုက လြယ္လြယ္ကူကူ လုပ္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုရြတ္ၿပီးေနာက္မွာ စိတ္ဝင္စားစရာ ကစားနည္းမရွိရင္ေပါ့။

သမီးေလးကေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ရြတ္ၿပီး သူ႔တစ္ေယာက္တည္း ရြတ္ရမယ့္အခ်ိန္ဆိုလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ လိုက္ရြတ္တယ္။ သူရြတ္ၿပီးရင္ အေမ့ကို သူျပန္သင္ရမယ့္အလွည့္ေလ။ သူေထာက္တာကို ကၽြန္မက တပည့္တစ္ေယာက္လို လိုက္ရြတ္တယ္။ သူ႔အေဖရွိေနတဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္မကို စာေထာက္ေမးၿပီးရင္ သူ႔အေဖကိုပါ စာေထာက္ၿပီးေမးတယ္။ သူ႔အေဖကလည္း တေလးတစား တစ္လံုးခ်င္းစီကို ျပန္ရြတ္ေျဖတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကေလးဟာ ဆရာမတလွည့္စီလုပ္တဲ့ ဒီလိုကစားတဲ့နည္းနဲ႔တင္ ေလးေခါက္မွတ္မိသြားတာေပါ့။ ခပ္မ်ားမ်ား ကစားၿပီးရြတ္ေလ ခပ္မ်ားမ်ား ဦးေႏွာက္ထဲစြဲေလမဟုတ္လား။

ကေလးဟာ ကစားရင္း ၊ ဆရာလုပ္ရင္း ၊ အေရာင္ျခယ္ရင္း ၊ အေမပံုဆြဲသင္တာကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ရင္း စာေတြရသြားေတာ့ စာသင္လို႔ သင္ေနမွန္းမသိဘဲ ကစားေနသလိုျဖစ္ေနတာမို႔ စာသင္ရတာ ေပ်ာ္ေမြ႔လာပါတယ္။ စာေရးရတာ ၊ စာလံုးေပါင္းေတြ မွတ္ရတာကိုလည္း ေပ်ာ္ေမြ႔လာတယ္။ ဒါ့အျပင္ေက်ာင္းကဆရာမေတြကလည္း ကေလးေတြကို ႐ိုက္ႏွက္သင္တာမ်ိဳးမရွိတဲ့အတြက္ စာလုပ္ရမွာေပ်ာ္တဲ့ကေလးဟာ ေက်ာင္းသြားရမွာလည္း တက္ႂကြေနတယ္။ ေက်ာင္းေနေပ်ာ္မွ စာေတာ္မွာေလ။

အရင္းစစ္လိုက္ရင္ လက္ဦးဆရာဟာ မိနဲ႔ဘပါ။ အိမ္မွာ စိတ္ဖိစီးမႈနည္းနည္း ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔ စၿပီးေလ့လာခြင့္ရခဲ့တာမ်ိဳးဆို အဲဒီလို ေလ့လာျခင္းမွာ ကေလးဟာ ေပ်ာ္ေမြ႔လာမွာပါ။ ဒါ့အျပင္ ေက်ာင္းေရြးမွန္ၿပီး ေက်ာင္းမွာလည္း စိတ္ဖိစီးမႈေတြမရွိဘူးဆိုရင္ ကေလးဟာ ေလ့လာသင္ယူျခင္းမွာ အားသန္လာပါလိမ့္မယ္။

ေလ့လာသင္ယူမႈမွာ အားသန္လာတဲ့အခါ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးရင္ႀကီးသေလာက္ ထြန္းေပါက္မယ့္သူျဖစ္လာမွာပါ။ တကယ္ဆို ေလ့လာမႈခရီးအစမွာကတည္းက စိတ္ဖိစီးမႈကင္းစြာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔ ေလ့လာခြင့္ရဖို႔ အထူးအေရးႀကီးလွပါတယ္။ ပထမေျခလွမ္းဟာ အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ပထမေျခလွမ္း ၿမဲၿမံခိုင္မာသြားရင္ ေနာက္ထပ္ ေျခလွမ္းေတြ ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ ၊ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ဆင့္ကာ ဆင့္ကာလွမ္းရင္း ခရီးပန္းတိုင္အေရာက္ ခ်ီတက္ႏိုင္မွာပါ။

ရတု (Burmesehearts.com)