class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ခ်စ္သူတည္ခင္းေသာမ်က္ရည္
မေတြ႔ျဖစ္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ခြာညိဳ ႏွင့္ ကိုထြဋ္တို႔ မ်က္ႏွာစံုညီေန႔လည္စာစားရင္း စကားေျပာၾကဖို႔ ခ်ိန္းထားသည္။ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ေနရာတြင္ ကားျဖင့္ရပ္ေစာင့္ေနသည့္ ကိုထဋ္ကို ျမင္လိုက္တာမို႔ စီးလာသည့္ အငွါးယာဥ္အား ရပ္ခိုင္းလိုက္ကာ ကိုထြဋ္အား ျပတင္းေပါက္မွ လက္လွမ္းျပလိုက္သည္။
ကိုထြဋ္ကားဆီ လွမ္းလာေသာ ခြာညိဳ႕ကိုျမင္ေတာ့ ကိုထြဋ္က ေရွ႕ေခါင္းခန္းတံခါးအား အဆင္သင့္ဖြင့္ေပးထားသျဖင့္ ဝင္ထိုင္ရင္း ခ်စ္သူကို အနမ္းဖြဖြေပး၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
“ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီလား ကိုထြဋ္”
“သိပ္မၾကာေသးပါဘူး။ ခြာညိဳနဲ႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ပဲ။”
ေ႐ႊရွမ္းကန္စားေသာက္ဆိုင္ကို ကိုထြဋ္ကေရြးခ်ယ္ကာ ကားကိုထိုစားေသာက္ဆိုင္သို႔ ဦးတည္ေမာင္းလိုက္သည္။ ကိုထြဋ္ႏွင့္ ခြာညိဳက ရာသက္ပန္ သက္သက္လြတ္စားၾကသည့္ စံုတြဲျဖစ္သည္။
ေ႐ႊရွမ္းကန္ေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ခင္းပိုင္းမို႔ လူရွင္းေနကာ ေနမထိုးသည့္ ကန္ကိုမ်က္ႏွာမူထားေသာ စားပြဲအားေရြးခ်ယ္ထိုင္လိုက္သည္။
စားပြဲထိုးခ်ေပးလာေသာ Menu ကို သူလည္းၾကည့္ ကိုယ္လည္းၾကည့္လုပ္ေနေပမယ့္ ကိုထြဋ္ကေတာ့ တခုၿပီးတခုမွာေနသည္။ ခြာညိဳကေတာ့ မိမိအႀကိဳက္ဆံုး ၾကာဇံေၾကာ္ဟာ ဒီဆိုင္မွာ ဘယ္လိုလက္ရာရွိမွာပါလိမ့္ဟု သိခ်င္သျဖင့္ ၾကာဇံေၾကာ္တစ္ပြဲ လွမ္းမွာလိုက္သည္။
ဟင္းပြဲမ်ားေရာက္ရွိလာေသာအခါ ခြာညိဳ႕ပန္းကန္ထဲသို႔ တဇြန္းၿပီးတဇြန္း ကိုထြဋ္ခပ္ထည့္ေပးေသာ သက္သက္လြတ္ ဟင္းလ်ာမ်ားအား ကိုထြဋ္စိတ္တိုင္းက်ေအာင္ ခပ္စားလိုက္သည္။ တို႔ဖူးဆို လံုးဝမႀကိဳက္သည့္ခြာညိဳက သူထည့္ေပးေသာ ဂ်ပန္တို႔ဖူး၏ ေပ်ာ့စိစိအရသာကို မစားခ်င္ေပမယ့္ ခ်စ္သူ႔အလိုက် မ်က္ႏွာမပ်က္ ၊ က်ိတ္မွိတ္စားခဲ့ၿပီးေနာက္ မိမိျမည္းစမ္းခ်င္လြန္းသည့္ ၾကာဇံေၾကာ္အား တဇြန္းလွမ္းယူ ျမည္းၾကည့္လိုက္သည္။
လွ်ာေပၚ စြဲက်န္ခဲ့သည့္ ၾကာဇံေၾကာ္၏ အရသာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ တစ္ဇြန္းထပ္ယူဖို႔ လွမ္းျပင္လိုက္စဥ္ ကိုထြဋ္က ၾကာဇံေၾကာ္ပန္းကန္အား ခြာညိဳႏွင့္ေဝးရာသို႔ ေ႐ႊ႕ထားလိုက္သည္။
“မေနာက္နဲ႕ေနာ္ ကိုထြဋ္။”
ေျပာေျပာဆိုဆို ၾကာဇံေၾကာ္ပန္းကန္ကို လွမ္းယူဖို႔ျပင္လိုက္သည့္ ခြာညိဳႏွင့္ အေဝးဆံုးေနရာသို႔ ၾကာဇံေၾကာ္ပန္းကန္အား ကိုထြဋ္လွမ္းေ႐ႊ႕လိုက္သျဖင့္ ကိုထြဋ္အား နားမလည္သလို ၾကည့္ျဖစ္သည္။
“ေနာက္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီဟာေတြအရင္စား။ ၾကာဇံေၾကာ္က ဘယ္မွာ မွာစားစားရတယ္။ လမ္းေဘးမွာ မွာစားဦးေတာ့ရတယ္။ ဒီဟင္းေတြက ဒီမွာပဲ တကူးတကမွာစားလို႔ရတာ။ ဒီဟာေတြအရင္စား။”
ကိုထြဋ္ကေျပာၿပီး ဘာမွမျဖစ္သလို သူ႔ထမင္းပန္းကန္ထဲမွ ဟင္းလ်ာမ်ားအား ဆက္စားေနသည္။ ခြာညိဳ႕မွာသာ သူ႔စကားအေပၚ ေအာင့္သက္သက္ျဖင့္ ထမင္းဆက္မစားႏိုင္ေတာ့။
ဘယ္လိုပဲ ၾကာဇံေၾကာ္ဆိုတဲ့နာမည္တူေပမယ့္ ဆိုင္ကြဲၿပီး အရသာကြဲတာ ဘာလို႔ ကိုထြဋ္ထည့္မစဥ္းစားႏိုင္တာလဲ။ ေနာက္ဆံုးဆိုင္နာမည္တူတဲ့ ဆိုင္ခြဲေတြျဖစ္ဦးေတာ့ ေၾကာ္တဲ့လူမတူရင္ အရသာလဲကြဲႏိုင္တာပဲ။ ဒါကို ဘာလို႔ ကိုထြဋ္ေမ့ေနတာလဲ။
ကိုထြဋ္ရဲ႕ခ်စ္သူ ခြာညိဳက ကိုထြဋ္နဲ႔အတူစားတဲ့ ေန႔လည္စာကို အားပါးတရ စားေနတာ ကိုထြဋ္ပီတိျဖစ္ရမွာမဟုတ္လား။
ခြာညိဳ ၾကာဇံေၾကာ္ပဲ ထပ္စားခ်င္တာမို႔ ကိုထြဋ္ေ႐ႊ႕ထားတဲ့ ၾကာဇံေၾကာ္ပန္းကန္ကို ထၿပီးလွမ္းယူလိုက္တာကို ကိုထြဋ္က ခြာညိဳမမွီတဲ့ေနရာ ပိုေ၀းေ၀းသို႔ ေ႐ႊ႕ထားလိုက္သျဖင့္ ခြာညိဳေဒါသထြက္သြားသည္။
“ကိုထြဋ္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ။ ခြာညိဳႀကိဳက္တဲ့ ၾကာဇံေၾကာ္ပဲစားခ်င္တယ္။”
“မစားရဘူး။ ဒီဟာေတြအရင္စားလို႔ ေျပာထားတယ္မဟုတ္လား။ ဒီဟာေတြကုန္မွ မင့္ၾကာဇံေၾကာ္စား။ ဒီဟာေတြက ပိုေစ်းႀကီးတယ္။ စားေစခ်င္လို႔ တမင္ေစ်းႀကီးႀကီးေပးၿပီး မွာထားတာ။ မင့္ၾကာဇံေၾကာ္က ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ဘယ္ေနရာမဆို မွာစားလို႔ရတယ္။”
ကိုထြဋ္ရဲ႕ ေမာက္ေမာက္မာမာစကားေတြကို အထိတ္တလန္႔ႏိုင္စြာ ကိုထြဋ္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုထြဋ္က ဘာမွမျဖစ္သလို ေသြးေအးေအးႏွင့္ ထမင္းဆက္စားေနသည္။
“စားေလ။ ဘာလဲ မစားဘူးလား။ ငါက မင္းကိုစားေစခ်င္လို႔ တမင္ဒီေခၚလာတာ။ မင္းမစားရင္ ငါလဲမစားေတာ့ဘူး။ ဘာလဲ ပိုက္ဆံေခၚရွင္းလိုက္ရမလား။”
“ခြာညိဳက ၾကာဇံေၾကာ္ပဲစားခ်င္တယ္။”
ေျပာရင္း အသံတုန္ဝင္သြားခဲ့သည့္ ခြာညိဳ၏မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္စမ်ား ခိုဝဲလာခဲ့သည္။ တကယ္ဆို ၾကာဇံေၾကာ္ေၾကာင့္မဟုတ္တဲ့ ဝမ္းနည္းမႈ ၊ ကိုထြဋ္၏ ရင့္ရင့္သီးသီး သံုးႏႈန္းမႈ ၊ ကိုထြဋ္၏ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာကို အဓမၼလုပ္ခိုင္းတတ္သည့္ အတၱႀကီးမႈေတြကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔လိုက္ရမႈမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဆိုတာ ခြာညိဳတစ္ေယာက္သာ သိသည္။
ခြာညိဳ၏မ်က္ရည္စက္မ်ား ခြာညိဳ႕ေရွ႕က ထမင္းပန္းကန္ထဲ က်သြားတာကို ကိုထြဋ္က မျမင္သလို ေသြးေအးေအးျဖင့္
“မင္းကို ဒီဟင္းေတြကုန္မွ ၾကာဇံေၾကာ္စားလို႔ ဘယ္ႏွစ္ခါေျပာရမလဲ။ ငါက မင္းကိုေစတနာနဲ႔မွာထားတာ။ မင္းက ဒီေသာက္သံုးမက်တဲ့ ေစ်းေပါေပါၾကာဇံေၾကာ္ နင္းကန္စားေနေတာ့ ငါမွာထားတာေတြ အလကားျဖစ္ၿပီေပါ့။ မင္းစားဖို႔မွာထားတာ။ မင္းမစားရင္ ငါလဲမစားေတာ့ဘူး။”
ေဘး မလွမ္းမကမ္းမွာရပ္ေနတဲ့ စားပြဲထိုးက ခြာညိဳတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ တင္းမာလာေသာ အေျခအေနကို ရိပ္မိတာမို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းသြားရပ္ကာ အရိပ္အျခည္ၾကည့္ေနသျဖင့္ ခြာညိဳရွက္လာသည္။
ကိုထြဋ္ကိုလဲ စကားဆက္ေျပာခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။ ဆက္ေျပာရင္လဲ စားေသာက္ဆိုင္ထဲ ထပ္အရွက္ကြဲဖို႔ပဲရွိတာမို႔ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ ေခါင္းငံု႕ထားရင္း မ်က္ရည္မ်ားသာ က်ၿပီးရင္းက်ေနမိသည္။
“ဆက္စားမွာလား မစားဘူးလား။”
ခြာညိဳမေျဖဘဲ ေနမိသည္။ ေျဖခ်င္စိတ္လဲမရွိ။ စားခ်င္စိတ္လဲမရွိ။
“ညီေလး ရွင္းမယ္ေဟ့။”
ကိုထြဋ္က စားပြဲထိုးကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ ခြာညိဳ႕မ်က္ရည္မ်ားကို စားပြဲထိုး ျမင္မွာစိုး၍ လက္ထဲကိုင္ထားေသာ တစ္႐ွဴးျဖင့္ မ်က္ရည္တို႔ကို တို႔သုတ္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚက အရာသိပ္မယြင္းတဲ့လင္းလ်ာေတြအတြက္၊ သိသာလွတဲ့ သမီးရည္းစား ေသြးေအးရန္ပြဲအတြက္ ခြာညိဳရွက္လွၿပီ။
ကိုထြဋ္က ေငြရွင္းၿပီး ေရွ႕ကထြက္သြားသျဖင့္ စားပြဲေပၚက ၾကာဇံေၾကာ္ကို စိတ္နာစြာ ခြာညိဳတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။
ကိုထြဋ္ဒီလို ေသြးေအးေအးနဲ႔ အတၱႀကီးၿပီး ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္ရာကို ဇြတ္လုပ္ခိုင္းတတ္တာ၊ သူမ်ားခံစားခ်က္ ထည့္မစဥ္းစားတတ္တာ ခ်စ္သူသက္တမ္း သံုးလအတြင္း အခုမွပဲ ခြာညိဳသိေတာ့သည္။
ၿပီးေတာ့ ကိုထြဋ္ရဲ႕စကားလံုးေတြ။ ဒီလိုရင့္သီးေမာက္မာတဲ့ စကားလံုးေတြက သူမ်ားအတြက္ ဘယ္ေလာက္ခံစားရမယ္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ခ်စ္သူျဖစ္ေနတဲ့ ခြာညိဳ ဘယ္လိုခံစားသြားရမယ္ သူမစဥ္းစားေပးဘူး။ ေနာက္ဆံုး သူ႔အျပဳအမူ။ အို…… အရာအားလံုးကို ခြာညိဳခါးသီးေနမိသည္။
ခြာညိဳ႕ကိုမေခၚဘဲ စားပြဲမွာေက်ာခိုင္းထားခဲ့ရက္တဲ့ ကိုထြဋ္က သူ႔ရဲ႕ကားေပၚ ခြါညိဳ တက္လိုက္မလာရင္လည္း ဒီအတိုင္းထားခဲ့ဖို႔ ၀န္ေလးမည့္ပံုမေပၚ။
တကယ္ဆို ခြာညိဳ ကိုထြဋ္ႏွင့္အတူမျပန္ခ်င္ေတာ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခြာညိဳေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ေခြေခြေလးထုိင္ခ်လိုက္ၿပီး အရာရာကို ျပန္သံုးသပ္ေနခ်င္မိသည္။ ကိုထြဋ္ႏွင့္ခြာညိဳ ဆက္လက္တြဲသြားလို႔ ျဖစ္ပါ့မလားလို႔ေပါ့။ သူဒီလို အတၱႀကီးပံုမ်ိဳးနဲ႔ေလ။
ႏွစ္ေယာက္အတူလာခဲ့ၿပီး ခြာညိဳတစ္ေယာက္တည္း စားပြဲမွာက်န္ခဲ့ရင္ ပိုရွက္စရာေကာင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ရွိအေျခအေနအေပၚ ခြာညိဳ စိတ္ရွိလက္ရွိ ငိုခ်လိုက္ခ်င္သည္။
ကိုထြဋ္ေနာက္ လွမ္းလာခဲ့ေသာ ခြာညိဳ၏ေျခလွမ္းမ်ားက အသက္မပါေတာ့ဘဲ ကားေပၚ ဘယ္သို႔ဘယ္ပံုေရာက္လာသည္ပင္ သတိမထားမိ။ စားေသာက္ဆိုင္ကေန လမ္းမေပၚပတ္ထြက္လာတဲ့ အေကြ႕နားေရာက္ေတာ့ ခြာညိဳသတိဝင္လာကာ ေဘးနားက ကိုထြဋ္မ်က္ႏွာကို မျမင္ဖူးတဲ့သူတစ္ဦးလို လွည့္ၾကည့္မိသည္။
တင္းမာေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာက ေသြးေအးေအးႏွင့္ သတ္တတ္သည့္ လူသတ္သမားတစ္ဦးအလား ခြာညိဳ႕အတြက္ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ေကာင္းလာသည္။ သူ႔လုပ္ရပ္ကို မွားတယ္လို႔မျမင္တဲ့သူ ၊ ခြာညိဳကသာ အျပစ္ရွိသူတစ္ဦးလို႔ ယံုၾကည္တဲ့သူ ၊ ေတာင္းပန္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိတဲ့သူ ၊ ခြင့္လႊတ္ဖို႔လည္း မေတြးတဲ့သူ …. ဘုရားေရ …. ဒီလိုလူမ်ိဳးကို ခြာညိဳ ခ်စ္သူေတာ္ခဲ့မိပါသလား။
ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္သြားမိတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ခြာညိဳမေအာင့္အီးႏိုင္လွစြာပဲ
“ကိုထြဋ္ ခြာညိဳ႕ကို ဒီမွာပဲ ကားရပ္ၿပီး ခ်ေပးခဲ့။”
“ဘာလုပ္မလို႔လဲ။”
“ခြာညိဳတစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လို႔။”
“ေကာင္းၿပီေလ။”
ကိုထြဋ္က ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ခြာညိဳ႕ကို ခ်ထားခဲ့ကာ ဘာမွမျဖစ္သလို ကားေမာင္းထြက္သြားသည္။
ခြာညိဳ႕ ႏွလံုးသားမ်ားတစစ္စစ္နာက်င္လာရင္း မ်က္ရည္မ်ားက်လာခဲ့သည္။ ေက်းဇူးပါကိုထြဋ္။ ကိုထြဋ္တည္ခင္းတဲ့ေန႔လည္စာက မ်က္ရည္ေတြျဖစ္သြားခဲ့လို႔ေလ။ အခ်ိန္မလြန္ခင္ ကိုထြဋ္ရဲ႕ အတၱကို ခြာညိဳသိခြင့္ရလို႔ ဒီေန႔လည္စာအတြက္ ေက်းဇူးပါ။
ဥၾသေမ (Burmesehearts.com)