ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသလား ရွက္ေၾကာက္နာက်ည္းလား

မိဘေတြ ၊ ဆရာသမားေတြဟာ သားသမီးေတြ တပည့္ေတြရဲ႕ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသဆိုတဲ့ အေနအထားကို ခံစားလိုၾကတယ္။ သူတို႔ေတြတင္မက အရြယ္ရလာသူေတြ ၊ သိတတ္လာသူေတြဟာလည္း ကိုယ့္ထက္ငယ္သူေတြ ၊ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြ ၊ တပည့္တပန္းေတြ ၊ ေဆြးမ်ိဳးညာတိ ၊ ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝန္းက မိမိကို ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသၾကတဲ့ အေနအထား ခံုခံုမင္မင္လိုခ်င္ၾကပါတယ္။ ခံစားလိုၾကတယ္။

လူအမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ ယံုၾကည္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးဆိုေတာ့ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသဆိုတဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြင့္ေကာင္း ဖြင့္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသဆိုတဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္ကို တစ္လံုးခ်င္း ကၽြန္မနားလည္သေလာက္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္သြားခ်င္ပါတယ္။

ခ်စ္ – ခ်စ္ဆိုတာ အခ်စ္ကို ကိုယ္စားျပဳတာေပါ့။ လင္ခ်စ္ ၊ မယားခ်စ္ ၊ ရည္းစားခ်စ္မဟုတ္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးကို ဒီမွာ ဆိုလိုပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ခ်စ္သလဲဆိုရင္ ကိုယ့္အေပၚကို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေပးလို႔ ၊ သူေပးတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာကို ကိုယ္ခံစားရလို႔ ၊ ကိုယ့္အေပၚကို အလိုက္သိလို႔ ၊ ညႇာတာလို႔ ၊ ေဖးမၾကင္နာယုယလို႔ ၊ အႏြံအတာခံလို႔ ၊ ေပးဆပ္အနစ္နာခံလို႔ ၊ အကာအကြယ္ေပးလို႔ ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္လို႔ ၊ နားလည္မႈေပးလို႔ စသျဖင့္ ေကာင္းျခင္းအေထြေထြေပးတဲ့ တန္ဖိုးထားစရာလူျဖစ္လို႔ ခ်စ္တယ္။

ေၾကာက္ – ေၾကာက္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ထဲမွာ ေျခာက္ထားလို႔ ေၾကာက္ရတဲ့အဓိပၸါယ္ တစြန္းတစမပါဝင္ဘဲ ဒီလိုကိုယ္ခ်စ္ျမတ္ႏို္း တန္ဖိုးထားရတဲ့သူကို ဆံုး႐ံႈးရမွာ ၊ သူကကိုယ့္အေပၚ အရင္လိုမခ်စ္ေတာ့မွာ ၊ အရင္လို ေပးအပ္ျခင္းေတြကို မလုပ္ေတာ့မွာ ၊ မျမင္ေတြ႔ရေတာ့မွာ ၊ ဒီလူ မက်န္းမမာျဖစ္မွာ ၊ မေပ်ာ္မ႐ႊင္ျဖစ္သြားမွာ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ေၾကာက္တယ္လို႔ အနက္အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ခ်င္တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ခ်စ္စိတ္ ၊ သိတတ္စိတ္ကေလးနဲ႔ ေၾကာက္တာေပါ့။

႐ိုေသ – ႐ိုေသဆိုတဲ့ေနရာမွာ မိဘေနရာျဖစ္ေန႔လို႔ သူ႔ကို႐ိုေသရတာ ၊ ဆရာေနရာမွာ ရွိေနလို႔ သူ႔ကို႐ိုေသျပရတာ ၊ ႐ိုေသရမယ့္ေနရာမွာ သူရပ္တည္ေနလို႔ အေနအထားအရ သူ႔ကို ႐ိုေသျပရတာ ၊ ဓေလ့ထံုးတမ္းအရ ႐ိုေသျပရတာ ၊ အေလ့အက်င့္ေၾကာင့္ ႐ိုေသျပရတာ ၊ လိုအပ္ခ်က္တခုခုေၾကာင့္ ႐ိုေသျပရတာေတြလိုမ်ိဳး ၊ အေၾကာင္းအရင္း တစံုတရာေၾကာင့္ ႐ိုေသျပရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ဒီလူရဲ႕စိတ္ဓါတ္ ၊ ဒီလူရဲ႕ေပးဆပ္ႏိုင္မႈ ၊ ဒီလူရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕တန္ဖိုးကိုသိၿပီး အလိုလိုဂါရဝထားလိုစိတ္နဲ႔ ႐ိုေသေလးစားေနတာ။ ဒီေနရာက ႐ိုေသတယ္ဆိုတဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္ကိုဖြင့္ဖို႔ လူပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ပိုရွင္းလင္းေအာင္ ဥပမာျပရမယ္ဆိုရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေမတၱာပို႔ ကန္ေတာ့ၾကတဲ့ ျပည္သူေတြနဲ႔ စစ္ဖက္က လူ႔ခ်ဥ္ဖတ္ဆိုသူႀကီးေတြကို ကန္ေတာ့ၾကတဲ့ လူေတြ ႏႈိင္းယွဥ္ျပရမွာပါပဲ။ ဒီ့ထက္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္စရာ မရွိေတာ့ဘူးေလ။

ကၽြန္မေျပာခဲ့တဲ့ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသဆိုတဲ့ အေျခအေနမွန္ကို ေရာက္တဲ့သူေတြဟာ ေျပာခဲ့တဲ့အရာေတြကို ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့သူ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသဆိုတဲ့ ေနရာကိုေရာက္လာဖို႔ ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ တစ္ရက္ ၊ တစ္လ ၊ တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေတြထက္မကဘဲ ႏွစ္ရွည္ႀကီး ေပးဆပ္ခဲ့သူေတြျဖစ္တယ္။ ႏွစ္ရွည္ေပးဆပ္ခဲ့သူေတြမဟုတ္ဘဲ အခ်ိန္တိုအတြင္း ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသဆိုတဲ့ေနရာ ေရာက္လာသူေတြက တပါးသူအားကိုးခ်င္တဲ့ အေျခအေနနဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြရွိေနလို႔ အားကိုးလိုသူေတြက ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသဆိုတဲ့ေနရာ ေပးလိုက္တာပါ။

ဥပမာ – သေဘာေကာင္းရက္ေရာတဲ့ ေငြရွိသူတစ္ဦးနဲ႔ သိကၽြမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဲဒီေငြရွိတဲ့သူက သူ႔အတြက္ေတာ့ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသဆိုတဲ့ေနရာမွာ ရွိေနမွာပဲ။ ေငြရွိသူက သေဘာေကာင္းရက္ေရာၿပီး ေပး ၊ ေကၽြးႏိုင္တယ္ေလ။ သူနဲ႔နီးစပ္သြားရင္ ကိုယ့္ဘဝဟာလည္း ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တယ္လို႔ သူယံုၾကည္လို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီအတိုင္းပဲ အသင္အျပေကာင္း ၊ ေစတနာေကာင္းတဲ့ဆရာသမားေတြကို တပည့္ေတြက ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသၾကတယ္။ ကုမၸဏီ သို႔မဟုတ္ အဖြဲ႔အစည္းတခုမွာ မွ်တတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူကို လက္ေအာက္ငယ္သားေတြက ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသၾကတယ္။ အမ်ားအက်ိဳးဆို အနစ္နာခံၿပီး ကူညီဖို႔ လက္မေႏွးသူေတြနဲ႔ တကယ္ ကိုယ့္အက်ိဳးစြန္႔လုပ္ျပတဲ့သူေတြကိုလည္း အမ်ားက ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသၾကတယ္။

ဒီေနရာေရာက္သြားၿပီဆိုရင္ တခ်ိဳ႕က ေျမာက္သြားၿပီး ငါေျပာတာအမွန္ ၊ ငါလုပ္တာအမွန္လို႔ထင္တဲ့ အတၱပါးပါးေလး ဝင္လာတဲ့အခါ ဒီေနရာက က်ဖို႔ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအတၱပါးပါးေလးက ထူသထက္ထူလာရင္ အက်နာေတာ့မွာေပါ့။ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသဆိုတဲ့ ရထားတဲ့ေနရာကို လက္လႊတ္လိုက္ရမွာျဖစ္ၿပီး အေပၚယံဟန္ေဆာင္သူေတြပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့မွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသဆိုတဲ့ ေနရာေရာက္ေနသူေတြဟာ အျခားသာမာန္လူေတြထက္ ဆင္ျခင္စရာ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ ထိန္းသိမ္းစရာေတြ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ ဟန္ကို႔စရာေတြလည္း ပိုမ်ားလာပါတယ္။ ကၽြန္မဆိုလိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ဒီေနရာေရာက္ေနသူတိုင္းနဲ႔ ေရာက္ဖူးသူေတြက ပိုသိပါတယ္။ ဥပမာ-သီလနဲ႔ပညာေၾကာင့္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သူ မ်ားလာတဲ့ဘုန္းႀကီးဟာ စံျပအေနနဲ႔ ျဖစ္ေနသင့္တာမို႔ အာပတ္သင့္တဲ့အရာေတြကို လုပ္ကိုင္ၿပီး အာပတ္ေျဖတာမ်ိဳး ပိုေရွာင္ၾကဥ္ရသလို ဆရာသမားေနရာေရာက္သူတိုင္းဟာ အျခားအရြယ္တူေတြ ျပဳမူလုပ္ကိုင္ ဝတ္စားသလို ဝတ္စားေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ခြင့္နည္းၿပီး ဆင္ျခင္လာရသလိုမ်ိဳးပါ။

ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ကေတာ့ ရွက္ေၾကာက္နာက်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာႀကီးလဲဟလို႔ ေတြးစရာရွိတယ္ေနာ္။ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ရွင္းျပပါ့မယ္။

ရွက္ – ရွက္တယ္ဆိုတာက မိမိရဲ႕႐ုပ္ဆင္းအဂၤါခ်ိဳ႕တဲ့မႈ ၊ မိသားစုရဲ႕ပစၥည္းဥစၥာမျပည့္စံုမႈ ၊ မိသားစုတြင္း ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမရွိလို႔ ၊ ရွက္တတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္လို႔ စတဲ့ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ရွက္စိတ္ဝင္တာမ်ိဳးကို မဆိုလိုဘဲ မိဘ ၊ ဆရာသမားနဲ႔ ၊ အုပ္ထိန္းသူေတြ ၊ အထက္လူႀကီးေတြ စသျဖင့္ေသာသူေတြက ဆိုဆံုးမမႈ မတတ္တဲ့အတြက္ အရွက္ရသြားတာ ၊ အမ်ားအလယ္ နင့္နင့္သီးသီး အေျပာခံရလို႔ ၊ အလုပ္ခံရလို႔ အရွက္ရသြားတာ ၊ အမ်ားအလယ္ သူမ်ားနဲ႔ ခိုင္ႏႈိင္းၿပီး အႏွိမ္ခံရလို႔ အရွက္ရသြားတာ ၊ ဆိုဆံုးမ႐ိုက္ႏွက္တာေတြဟာ မၾကားဝံ့မနာသာေတြမို႔လို႔ အရွက္ရသြားတာ စသျဖင့္ကို ဆိုလိုပါတယ္။

ရွက္စိတ္ကေန သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္သြားတာလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္သလို သိမ္ငယ္လြန္းရင္ စိတ္ဖိစီးမႈ ခံစားလာရၿပီး စိတ္ဓါတ္က်သြားတဲ့အထိလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနမွာ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈမဲ့လာပါတယ္။ ဒါဟာ လူႀကီးမိဘ ၊ ဆရာသမားက ဆိုဆံုးမမႈ မတတ္တဲ့အတြက္ အဆံုးမ ခံရတဲ့သူရဲ႕ စိတ္ေတြေျပာင္းလဲသြားၿပီး သူ႔စိတ္ဓါတ္ ၊ စာရိတၱနဲ႔ ဘဝပါ ဆိုးရြားစြာ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့အထိ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ကိုယ္ဆံုးမတဲ့အခါ တပါးသူနာသြားမွ ၊ ရွက္သြားမွ ေျပာင္းလဲမယ္ ၊ တိုးတက္မယ္ဆိုတာ ရာႏႈန္းျပည့္မမွန္ပါဘူး။ သူဟာ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားရင္း ေအာင္ျမင္သြားႏိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ႀကိဳးစားတာမို႔ တကယ္ထူးခၽြန္ခ်င္လို႔ ႀကိဳးစားလိုစိတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးေလ။ စိတ္နာနာနဲ႔ ႀကိဳးစားလိုက္ရတာမ်ိဳးပါ။ နာသြားတဲ့စိတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားလို႔ ေအာင္ျမင္ရင္ ေတာ္ေသးရဲ႕ နာသြားတဲ့စိတ္နဲ႔ စိတ္ဓါတ္က်သြားရင္ေတာ့ ခက္တယ္။ အရြဲ႕တိုက္ေနရင္လည္း ခက္တယ္။

ေၾကာက္ – ဒီေနရာက ေၾကာက္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ဟာ ရြံတဲ့ေၾကာက္နည္းမ်ိဳးပါ။ အခါခါ မိမိကို အရွက္ရေအာင္ ၊ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ နာက်င္ေအာင္ ၊ မၾကားဝံ့မနာသာျဖစ္ေအာင္ ဆံုးမတတ္သူကို သိစိတ္ကေကာ ၊ မသိစိတ္ကေကာ ေၾကာက္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုေၾကာက္သြားရင္ ထိပ္တိုက္မေတြ႔ႀကံဳရေအာင္ ေရွာင္လြဲလို႔ရသမွ် ေရွာင္လြဲလာမယ္ ၊ ရွက္စိတ္နဲ႔နာစိတ္ကို မခံခ်င္စိတ္အျဖစ္ မေျပာင္းလဲႏိုင္ဘဲ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ဝင္ၿပီး ေရွာင္သြားတဲ့သူဟာ လမ္းမွားေရာက္ဖို႔ပိုမ်ားေနၿပီေပါ့။ ဒါဟာ ကိုယ္ဆံုးမတာ သူ႔ကိုေကာင္းေစခ်င္လို႔ဆိုတာ သူနားမလည္လို႔ ၊ နားလည္ေအာင္ မရွင္းျပႏိုင္လို႔ ၊ နားဝင္ေအာင္ မဆံုးမတတ္လို႔ ၊ ဆံုးမပံုဆံုးမနည္း လမ္းလြဲသြားလို႔ ၊ အဆင့္ေက်ာ္သြားလို႔ ၊ လိုတာထက္ ပိုေနလို႔ တပါးသူ လမ္းမွားေရာက္သြားရတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က သူ႔ကို လမ္းမွားကေန လမ္းမွန္ကို ဆြဲမေခၚႏိုင္ဘဲ လမ္းမွားေရွ႕ဆက္သြားဖို႔ ၊ မွားသထက္မွားဖို႔ တြန္းအားေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားတာပါ။ ငယ္ေသးတဲ့ ကေလးအရြယ္လိုမ်ိဳး ၊ ၿမီးေကာင္ေပါက္လို အရြယ္မ်ိဳးေတြကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ အခါခါနာက်င္စြဲၿမဲေစတဲ့ နည္းေတြနဲ႔ ဆံုးမလိုက္ရင္ သူတို႔ပင္ကိုယ္အသိဥာဏ္က လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ မစဥ္းစားတတ္ေသးတာမို႔ လမ္းမွားေရာက္ဖို႔ ပိုမ်ားေနတယ္။

နာက်ည္း – စိတ္ေရာကိုယ္ပါ နာက်င္ခံစားရတဲ့ အႀကိမ္ဟာ သူ႔အသက္အရြယ္ ၊ သူ႔ခံႏိုင္စြမ္းအားထက္ ပိုမ်ားလာတဲ့အခါမွာ စိတ္ထဲနာက်ည္းလာတတ္ပါတယ္။ နာက်ည္းသထက္ နာက်ည္းလာတဲ့အခါ ေစာင့္ထိန္းရမယ့္က်င့္ဝတ္ေတြ ၊ ထိန္းသိမ္းရမယ့္အရာေတြကို ခ်ိဳးဖ်က္ၿပီး မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္တတ္တယ္။ မေျပာသင့္တာေတြ ေျပာတတ္တယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ နာက်ည္းစိတ္ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ အဲဒီနာက်ည္းစိတ္ရဲ႕ အဆိုးစြန္မွာေတာ့ မုန္းတီးစိတ္ ဝင္သြားတတ္ပါတယ္။ မယံုမရွိပါနဲ႔ ။ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ မိဘကိုမုန္းတီးတဲ့ သားသမီးရွိပါတယ္။ ဆရာသမားကိုမုန္းတီးတဲ့ တပည့္ရွိပါတယ္။ အထက္လူႀကီးကို မုန္းတီးတဲ့ လက္ေအာက္ငယ္သားရွိပါတယ္။ “သူတို႔မုန္းေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္ရွာစားရတာ ၊ ခ်စ္ခ်စ္မုန္းမုန္း ဘယ္သူကမွ အလကားမေကၽြးထားဘူး” လို႔ဆိုၿပီး အမုန္းခံဘဝမွာ မာန္တင္းခံ အသားက်ေနတဲ့သူေတြကိုလည္း ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ လူမုန္းမ်ားေတာ့ ရန္မ်ားတာ သူတို႔မသိဘူးေလ။ သူတို႔ဟာ အသားက်ေနတဲ့ အမုန္းခံဘဝမွာ နာက်ည္းမႈေတြ စားသံုးရင္း ေန႔ရက္ေတြကို ကုန္ဆံုးေစတဲ့သူေတြပါ။

ကိုယ္လိုခ်င္တာက ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသဆိုတဲ့ အေနအထားျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ္သြန္သင္ဆံုးမမႈ မတတ္တဲ့အတြက္ ရွက္ေၾကာက္နာက်ည္းဆိုတဲ့ အေနအထားကို ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ရွက္ေၾကာက္နားက်ည္းေစတဲ့ ခံစားမႈကို တမင္ဖန္တီးၾကတယ္။ နားလည္ေအာင္ ဥပမာေပးရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မ မွတ္မွတ္ရရရွိေနတဲ့ ဆရာသမားေတြကို ဥပမာေပးရမွာပါ။ သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းအထိ ႀကံဳဖူးတဲ့ဆရာ ၊ ဆရာမေတြထဲ အတန္းသစ္စတက္ရတဲ့ေန႔မွာ အတန္းမွာသင္မယ့္ ဆရာမတစ္ဦးက သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔ ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူအကုန္လံုး ခံုေပၚမတ္တပ္ရပ္ တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္စီ နာနာအခ်ခံၿပီးမွ ထိုင္ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာမကို တသက္မေမ့ဘူးပဲ။ ကိုယ့္နာမည္ ဆရာမကို မိတ္ဆက္ၿပီး အသားလြတ္ အခ်ခံရတာပါ။ တတန္းလံုး ဘာအျပစ္မွ မရွိဘဲ ၊ ဘာမွ မလုပ္ရဘဲနဲ႔ကို ဆရာမက သူ႔နာမည္မိတ္ဆက္ရင္း ဒီလိုလက္သံေျပာင္တယ္လို႔ သတိေပးၿပီး ေက်ာင္းစတက္တဲ့ေန႔မွာတင္ တႏွစ္တာလံုးမွာ ေက်ာင္းသားေတြ  သူ႔စာသင္ခ်ိန္ၿငိမ္ေအာင္ ၊ အတန္းကို ထိန္းရလြယ္ေအာင္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဒီလိုပညာေပးတယ္တဲ့။ ႏွစ္စဥ္ဒီလိုလုပ္ေပမယ့္ သူ႔ကိုတိုင္တဲ့သူမရွိသလို အျဖဳတ္လည္းမခံရပါဘူး။ ရာထူးသာအဆင့္ဆင့္တက္သြားတာ။

ျမန္မာႏိုင္ငံက ပညာသင္ခ်ိန္တေလ်ာက္လံုးမွာ တခ်ိဳ႕ေသာ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြက အတန္းအလိုက္ ၊ အရြယ္အလိုက္ သူ႔စတိုင္နဲ႔သူ ေက်ာင္းသူ ၊ ေက်ာင္းသားေတြကို အေၾကာက္တရားနဲ႔ ႏွစ္စကတည္းက ပံုစံေပးထားတာ ေနာင္ႏွစ္မွာ ဒီလိုဆရာသမားဆိုးဆိုးနဲ႔ စာသင္ရမွာမို႔ ေက်ာင္းေျပာင္းခ်င္စိတ္ေတြ ၊ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္တဲ့အထိ ရွိခဲ့တယ္။ သူသင္တဲ့ဘာသာရပ္ ထူးခၽြန္ဖို႔ဆိုတာေဝးလို႔ေလ။ လူႀကီးေနရာေရာက္လာတဲ့ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္သင္ခဲ့တဲ့ ဆရာသမားေတြကို လမ္းမွာေတြ႔ရင္ ႐ို႐ိုေသေသႏႈတ္ဆက္မိေပမယ့္ ဒီလို အေၾကာက္တရားနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ ဆရာသမားေတြကို အမွတ္မထင္ လမ္းမွာဆံုရင္ မ်က္လံုးခ်င္းမဆံုေအာင္ ေနမိတယ္။ သူကတမင္ဆံုေအာင္ ၿပံဳးျပေခၚေျပာႏႈတ္ဆက္ေပမယ့္ သူ႔ျမင္ခ်ိန္မွာ ဟိုတခ်ိန္က ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းခဲ့တဲ့ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို သတိရေနမိတုန္း ၊ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ရင္ထဲမႏွစ္ၿမိဳ႕စိတ္ေတြ လက္က်န္ရွိေနတုန္း ၊ ဟိုတခ်ိန္က ဒီဆရာသမားဟာ ၿပံဳးရယ္တတ္ရဲ႕လားလို႔ သံသယဝင္မိတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ အခုအခ်ိန္မွာ လာၿပံဳးျပေနတဲ့ သူ႔အၿပံဳးေတြက ကိုယ့္အတြက္ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေနတုန္းေလ။ တတန္းတည္း တက္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြကလည္း ဒီလိုပဲ ခံစားၾကရတယ္လို႔ ရင္ဖြင့္ဖူးတယ္။

တတန္းတည္းသင္ခဲ့တဲ့ ဆရာခ်င္းတူေပမယ့္ တပည့္ေတြရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈေတြက မတူၾကဘူး။ ေမတၱာေပးမွ ေမတၱာရတယ္ဆိုတာ အဲဒီမွာ ပိုသိသာသြားတယ္။ မိဘဆိုတဲ့ဂုဏ္ရည္ခ်င္းတူေပမယ့္ ကိုယ္ဆံုးမသြန္သင္ခဲ့တဲ့ အရည္အခ်င္းအေပၚမူတည္ၿပီး သူတို႔သားသမီးေတြရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈဟာ မတူညီႏိုင္ပါဘူး။ သူ႔သားသမီးက သူ႔မိဘကို သိတတ္လိမၼာၿပီး ကိုယ့္သားသမီးက ကိုယ့္အေပၚ သိတတ္လိမၼာစိတ္မရွိဘူးဆိုရင္ ကိုယ့္သားသမီးကို မသိတတ္ဘူးလို႔ အျပစ္တင္မေျပာဆိုခင္ ငါဟာ နည္းမွန္လမ္းမွန္ ဆံုးမခဲ့ရဲ႕လားလို႔ ျပန္သံုးသပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိအရိပ္ဟာ မိမိအေနာက္လိုက္သလိုပဲ။ ကိုယ့္ရဲ႕ မသိတတ္မႈ ၊ ဆံုးမသြန္သင္မႈ မတတ္ခဲ့မႈေတြကို လြန္သြားတဲ့အခ်ိန္မွ ျပန္ေနာင္တရမယ္ ၊ ျပန္ျပင္ခ်င္မယ္ဆိုရင္ ႀကီးလာတဲ့သားသမီးဟာ ျပန္မငယ္ႏိုင္တာမို႔ လြန္ေလၿပီးေသာ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ဆြဲယူလို႔ မရေတာ့ဘူးေလ။

ရတု (Burmesehearts.com)