ဆံုးမတယ္ဆိုရာဝယ္

မိဘတိုင္းက သားသမီးကို ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဆံုးမေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးကို ဘာေၾကာင့္ဆံုးမရသလဲဆိုတာကို ျပန္လည္သံုးသပ္တဲ့ မိဘေတြကေတာ့ ရွားတယ္ေလ။ အမ်ားစုက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ဆံုးမတယ္ ၊ ေတာ္ေစခ်င္လို႔ဆံုးမတယ္ ၊ လိမၼာေစခ်င္လို႔ ဆံုးမတယ္ ၊ ဆိုးလို႔ဆံုးမတယ္ စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာၾကတာေပါ့။

မိဘပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဆရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ လက္ေအာက္ငယ္သားကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆံုးမတယ္ဆိုတာ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ သြန္သင္ျပျခင္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ လမ္းလြဲေနလို႔ ဒီလိုဆံုးမရင္း သင္ေပးတာေပါ့။ ဒါဟာ ဆံုးမျခင္းရဲ႕ တကယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ပဲ။ ဒီရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေလးေလးနက္နက္ သိထားဖို႔အေရးအႀကီးတယ္။

ဆံုးမရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္သိထားၿပီဆိုရင္ ဒီရည္ရြယ္ခ်က္ အေကာင္အထည္ေပၚလာတယ္ ၊ ကိုယ္ဆံုးမလိုက္တဲ့ေနာက္ပိုင္း ေျပာင္းလဲလာတာ ၊ လမ္းမွားေရာက္ေနရာကေန လမ္းမွန္ေပၚ ျပန္တည့္မတ္လာမႈ ရွိမရွိ ျပန္သံုးသပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ကိုယ္ဆံုးမတဲ့အတိုင္း သူလိုက္နာလာၿပီဆိုရင္ ဒါဟာ ကိုယ္သြန္သင္ဆံုးမတာကို သူ သေဘာေပါက္ နားလည္သြားလို႔ေပါ့။

ေျပာင္းလဲမႈမရွိဘဲ အရင္ကလို ဒံုရင္းက ဒံုရင္းျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ဆံုးမတာကို သူနားလည္သေဘာေပါက္ျခင္း မရွိေသးတာ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ဆံုးမမႈပံုစံ မမွန္လို႔ သူဟာ ေျပာင္းလဲခ်င္စိတ္မရွိတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ သူ႔ကို မဆံုးမခင္ကထက္ အေျခအေန ပိုဆိုးလာတယ္ဆိုရင္ အရြဲ ႔တိုက္တာပါ။ ကိုယ့္ကိုအရြဲ ႔တိုက္လုပ္တယ္လို႔သိလိုက္ရင္ ပထမဆံုးျဖစ္လာတာက စိတ္ဆိုး ၊ ေဒါသထြက္လာတာပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုအရြဲ ႔တိုက္ရသလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို မေတြးျဖစ္ေတာ့ဘူး။

လူတစ္ေယာက္အရြဲ ႔တိုက္လုပ္တယ္ဆိုတာ ဆံုးမတဲ့လူရဲ႕ဆႏၵနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို လုပ္တာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုအရြဲ ႔တိုက္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ သူကိုယ္တိုင္ စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆံုးမတဲ့သူကို အရြဲ႕တိုက္ရၿပီးေရာဆိုတဲ့စိတ္ ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး သူ႔ပင္ကိုယ္ဆႏၵနဲ႔ ဆန္႔က်င္လုပ္တာလည္းရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပဲ အရြဲ႕တိုက္တိုက္ အဓိကအေၾကာင္းက ဆံုးမတဲ့လူရဲ႕ဆႏၵနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္လုပ္လိုက္တာပါပဲ။

ဘာေၾကာင့္ ဆံုးမတဲ့လူရဲ႕ဆႏၵနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ေရြးလုပ္ရသလဲ။ အေျဖကရွင္းရွင္းေလးပါ။ ဆံုးမတဲ့သူကို မေက်နပ္တဲ့ အငံုစိတ္ ရွိေကာင္းရွိလို႔ျဖစ္မယ္ ၊ ဆံုးမတဲ့နည္းလမ္းကို မေက်နပ္လို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေလ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဆံုးမတာကို မနာခံလိုတာပဲေပါ့။ ဆံုးမတာမနာခံလိုဘူးဆိုကတည္းက ဆံုးမတဲ့သူက သူ႔ကို ဆံုးမတာဟာ သူေကာင္းဖို႔အတြက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သူနားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ မရွင္းျပႏိုင္ခဲ့လို႔ျဖစ္ပါတယ္။

တခါတေလမွာ ေျပာလိုက္တဲ့စကားလံုးေတြက အမ်ားႀကီး ဒါေပမယ့္ ဒီစကားလံုးေတြက ဆံုးမရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကို နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ တခါတေလ ဆံုးမရင္းလက္လြန္လို႔ က်ိဳးပဲ့ ၊ ကြဲၿပဲတာေတြ ၊ ေဆး႐ံု ၊ ေဆးခန္းေရာက္တာေတြအထိ ျဖစ္သြားေပမယ့္ ဆံုးမခံရတဲ့သူဟာ သူလုပ္ၿမဲအတိုင္း ဆက္လုပ္တယ္။ ေျပာင္းလဲမသြားဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ဒါကို အမွတ္မရွိလို႔ဆိုၿပီး လူၿပိန္းေတြးနဲ႔ ေျပာၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ စိတ္ေပါ့သြပ္ေနသူေတြေတာင္ အမွတ္သညာ လံုးဝေပ်ာက္သြားတာမ်ိဳးမရွိတဲ့အတြက္ သာမာန္လူဟာ အမွတ္မရွိဘူးဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေလာက္ဆံုးမတဲ့တိုင္ေအာင္ ဆံုးမတဲ့အတိုင္း မလိုက္နာဘဲ လုပ္ၿမဲအတိုင္း လုပ္တယ္ဆိုကတည္းက ကိုယ္ဆံုးမတဲ့နည္းဟာ လမ္းလြဲေနတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။

ဘယ္ေလာက္ဆိုဆိုဆဲဆဲ ၊ ဘယ္ေလာက္အသားနာနာ မေျပာင္းလဲဘူးဆိုရင္ ဆံုးမတဲ့နည္း လမ္းလြဲသြားၿပီ။ တနည္းအားျဖင့္ ဆံုးမတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ အထေျမာက္ မေအာင္ျမင္ဘဲ လမ္းေခ်ာ္ေနၿပီေပါ့။ ဒါဆိုရင္ ဆံုးမတဲ့သူဟာ သူဆံုးမတဲ့နည္းကို ျပန္သံုးသပ္ဖို႔လိုတယ္။ ဆံုးမတဲ့နည္းမွားသြားတာကို ကိုယ္သတိထားမိၿပီ။ ျပန္ျပင္ဆံုးမလို႔ရမလား။ ဒါဟာ ဆံုးမတဲ့သူသံုးခဲ့တဲ့ ဆံုးမတဲ့နည္းလမ္းအဆင့္ အနိမ့္အျမင့္အေပၚ မူတည္ေနသလို အဆံုးမ ခံရတဲ့သူရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ၊ ယံုၾကည္မႈပိုင္းဆိုင္ရာ ဘယ္ေလာက္အထိ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ဒဏ္ရာရ ၊ ပ်က္စီးသြားခဲ့သလဲအေပၚ မူတည္ၿပီးေတာ့မွ နည္းလမ္းေျပာင္းၿပီး ဆံုးမလို႔ ရ ၊ မရ ဆိုတာ သိရမွာပါ။

ဥပမာ – ေဆးျပင္ျပင္းေတြကို တရၾကမ္း ႏွစ္ၾကာၾကာ သံုးခဲ့သူက ေဆးေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔သံုးၿပီး ကုသမယ္ဆိုရင္ ဒီဒဏ္ရာ (ေရာဂါေဝဒနာ)ဟာ ေဆးတိုးပါေတာ့မလား။ ေဆးယဥ္သြားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေလ။ အမူးသမားစကားနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ Neat ကစ္ၿပီး အခါခါေသာက္လည္း မေမွာက္တဲ့လူကို ေရေရာတိုက္ရင္ မူးႏိုင္ေသးလို႔လား။ ဒီလိုပဲ ဆံုးမမႈဒီဂရီအျမင့္ဆံုးသံုးၿပီး ဆံုးမလို႔ လမ္းလြဲသြားခဲ့ရင္ ျပန္ျပင္ဖို႔ဟာ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ တခါတေလ အဆံုးမ ခံရတဲ့သူရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ၊ စာရိတၱပိုင္းဆိုင္ရာ နဲ႔ ဘဝပါ ပ်က္သြားႏိုင္တယ္ေလ။ အရြဲ႕တိုက္ခဲ့ရင္ ပိုဆိုးတာေပါ့။

မိဘ ၊ ဆရာ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ေနသူေတြက ဆံုးမသြန္သင္မႈကို နည္းလမ္းက်က် အသံုးျပဳ ဆံုးမတတ္ဖို႔ အမ်ားႀကီး အေရးႀကီးလို႔ေနပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ အေရးႀကီးလဲဆိုရင္ ကေလးတဘဝလံုးစာ အေရးႀကီးေနတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ သားသမီးနဲ႔ တပည့္ေတြကို ဆံုးမတဲ့နည္းေတြ ေဝမွ်ေပးလိုက္ပါတယ္။

(၁) ဒါဟာ မလုပ္သင့္ဘူး။ လုပ္ရင္ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္နားလည္ေအာင္ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ နားဝင္ေအာင္ ရွင္းျပေျပာဆိုတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီနည္းဟာ လသားကေလးအရြယ္ကစလို႔ ေျပာျပဆံုးမလို႔ရတယ္ေလ။ သူတို႔ျပန္မေျပာတတ္ေသးေပမယ့္ သူတို႔မွာ နာခံသင္ယူတတ္တဲ့ စိတ္ကေလး ခပ္ရွင္းရွင္းေလးကို ရွိေနပါတယ္။

(၂) ဒီလိုဆံုးမထားရက္နဲ႔မွ ဆက္လုပ္တယ္။ ဒါဆိုရင္ အက်ိဳးဆက္ဆိုတာကို သူခံစားႏိုင္ရင္ ခံစားခြင့္ရေအာင္ ၊ သူမခံစားသင့္တဲ့ ကိစၥမ်ိဳးဆို ပံုေတြ ၊ အမူအရာေတြနဲ႔တကြ ကိုယ္က သူနားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ ရွင္းျပမွရပါမယ္။ ဒါကိုလည္း လသားကေလးအရြယ္ကတည္းက ေျပာျပဆံုးမလို႔ရတယ္ေလ။ ဥပမာ-အပူကို ဆြဲယူတာလိုမ်ိဳး ၊ ဓါးနဲ႔ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြ ကိုင္တာလိုမ်ိဳးကိုေပါ့။

(၃)အဆင့္(၁)နဲ႔(၂)အတိုင္း ေျပာဆို ဆံုးမထားရက္နဲ႔ ထပ္ၿပီးလုပ္တယ္ဆိုရင္ ဒီလိုလုပ္တာ လံုးဝမႀကိဳက္ဘူးဆိုတာကို သူနားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ သူမႀကိဳက္တဲ့နည္းကို ကိုယ္ကလုပ္ျပရပါမယ္။ ဒါဟာ ဒဏ္ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဥပမာ-ကၽြန္မသမီး ဘာမႀကိဳက္ဘူးလဲဆိုတာကို ကၽြန္မဟာ သူ႔ကို ျပစ္ဒဏ္ေပးႏိုင္ဖို႔ ေလ့လာထားပါတယ္။ သူက ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို သူမျမင္ရေအာင္ ကြယ္ထားရင္ မႀကိဳက္ဘူးေလ။ မလုပ္ရဘူးလို႔ သူ႔ကို ေျပာဆိုဆံုးမတာကို နားမေထာင္ရင္ ကၽြန္မဟာ စိတ္ဆိုးသြားၿပီဆိုတာ ျပတဲ့အေနနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္ႏွာကို ကြယ္ထားလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူဟာ အေမစိတ္ဆိုးသြားၿပီ။ ငါ ဒါမလုပ္သင့္ဘူး ၊ အေမက ငါ့ကို ဒါလုပ္တာမႀကိဳက္ဘူးဆိုတာကို ေလးေလးနက္နက္ သင္ယူသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီနည္းကို ေန႔စဥ္လိုလို တေန႔တည္းမွာတင္ အႀကိမ္ ခပ္စိတ္စိတ္ အသံုးျပဳမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကေလးဟာ ႐ိုးသြားၿပီး သူမႀကိဳက္တာကိုယ္လုပ္လည္း ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့တာကို သတိခ်ပ္သင့္ပါတယ္။ တကယ့္ကို အရမ္းစိတ္ဆိုးစရာ ျဖစ္သြားတဲ့အေျခအေနမွာမွ ဒီလိုနည္းကို အသံုးျပဳသင့္ပါတယ္။ သူမႀကိဳက္တာ ကိုယ္လုပ္လိုက္တဲ့အတြက္ ကေလးဟာ ငိုမွာပါ။

ကိုယ္မလုပ္ေစခ်င္တာ သူမလုပ္ေတာ့ဘူးဆိုတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ငိုေနတဲ့ ကေလးငယ္ကို ေထြးဖက္ေခ်ာ့ေမာ့လိုက္ပါ။ ကိုယ္ဟာ တမင္သူ႔စိတ္နာက်င္ေအာင္ လုပ္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သူလုပ္ေနတာေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ မသင့္ေတာ္လို႔ ကိုယ္မလုပ္ေစခ်င္တာ ၊ ကိုယ္မလုပ္ေစခ်င္တာ သူလုပ္လို႔ သူမႀကိဳက္တာကိုလည္း ကိုယ္လုပ္ရတဲ့အေၾကာင္းကို ေပြ႔ဖက္ရင္း ၊ ပြတ္သပ္ေပးရင္း ၊ ေခ်ာ့ေမာ့ရင္း ၊ ႏို႔တိုက္ရင္း ေျပာရပါမယ္။ သူ႔စိတ္မွာ အစြန္းအထင္း ၊ အစြဲအလမ္းႀကီး ျဖစ္မသြားဖို႔ သူနားလည္ေအာင္ ေျပာဆိုရင္း ျပန္ေခ်ဖ်က္ေပးလိုက္တာပါ။

(၄)ဒီအဆင့္ကက်ေတာ့ အသက္အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ပစၥည္းေတြ ၊ မိသားစုအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ပစၥည္းေတြကို သူထိေတြ႔ဖ်က္စီးႏိုင္တဲ့အေျခအေနမွာ အဆင့္(၁)၊(၂)၊(၃)ကိုေက်ာ္ၿပီး တမဟုတ္ခ်င္း လုပ္ရမွာပါ။ ဒါကေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ အသားအမ်ားဆံုးျဖစ္တဲ့ တင္သား သို႔မဟုတ္ ေပါင္သား(အေနာက္ဖက္) ကို လက္ခုပ္ကေလးအသြင္နဲ႔ ႏွစ္ခ်က္ ၊ သံုးခ်က္႐ိုက္လိုက္တာပါ။ ဘာေၾကာင့္လက္ခုပ္ေလးနဲ႔႐ိုက္ရသလဲဆိုရင္ လက္ဝါးနဲ႔႐ိုက္ရင္ ပိုနာေစလို႔ပါ။ ႐ိုက္ရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုက လံုးဝ မထိ ၊ မကိုင္ေစခ်င္တာ သိဖို႔ေလ။ သူမထိ ၊ မကိုင္ေတာ့ရင္ ၿပီးေရာမဟုတ္လား ။ ဘာေၾကာင့္ ကေလးကို နာေအာင္႐ိုက္ရမလဲ။ မနာေပမယ့္ အေမဟာ သူ႔ကို႐ိုက္လိုက္တယ္ဆိုတဲ့ အသိကို ကေလးဟာ သိသြားၿပီ။ ဒါလုပ္ရင္ အ႐ိုက္ခံရမယ္ ၊ အေမအရမ္းစိတ္ဆိုးမယ္ဆိုတဲ့အသိကို ကေလးဟာ ရရွိသြားပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္လိုက္လို႔ သူ႔ကိုယ္မွာ နာက်င္မႈ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မရွိလည္း သူ႔စိတ္ထဲမွာ နာက်င္သြားတာမို႔ ကေလးဟာ ငိုမွာပါ။ သူမလုပ္ေတာ့ရင္ ဒီပစၥည္းေတြဟာ သူ႔အတြက္အႏၱရာယ္ရွိေနလို႔ ၊ မိသားစုအတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးေနလို႔ ဒီလို႐ိုက္ၿပီးတားရတယ္ဆိုတာ ရွင္းျပၿပီး သူ႔ကိုအထက္ကနည္းအတိုင္း ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲ ၊ သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့အရြယ္မွာ စက်င့္သံုးႏိုင္ၿပီေလ။ ဒီအရြယ္ေတြက မိဘကိုင္တဲ့အရာတိုင္းကို သူတို႔ပါ လိုက္ပါထိခ်င္ကိုင္ခ်င္ၾကတဲ့ အရြယ္ကိုး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မကိုင္ေစခ်င္တဲ့ပစၥည္းကို သူလက္လွမ္းမမီရာမွာ ထားဖို႔ ၊ ဒီလိုထားရက္နဲ႔မွ တမင္ယူလုပ္တာ ၊ ဖ်က္စီးတာမ်ိဳးမွ ဒီနည္းနဲ႔ ဆံုးမဖို႔လိုပါတယ္။ ကိုယ္က လက္လြတ္စပယ္ထားၿပီး ကေလးကိုင္လို႔ ႐ိုက္ဆံုးမတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူးေလ။

(၅)ကေလးေတြဟာ ပကတိ႐ိုးသားျဖဴစင္သူေတြျဖစ္တယ္။ သူတို႔ေတြဟာ သိတတ္နားလည္စိတ္မရွိေသးဘဲ ဘာလုပ္သင့္တယ္ ၊ ဘာမလုပ္သင့္ဘူးဆိုတာ အထပ္ထပ္အခါခါ လုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႔မွ သင္ယူေနသူေတြျဖစ္တာကို နားလည္ရပါမယ္။ကေလးကို ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိဖို႔ သင္ေပးတဲ့ေနရာမွာ တခါတေလ သူအသားနာမွ သင္ယူသြားတာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ ဥပမာ – ပစၥည္းေတြနဲ႔ လူကို ေကာက္ပစ္တတ္တာမ်ိဳး ၊ ထု႐ိုက္တတ္တာမ်ိဳး ၊ ဆံပင္ဆြဲေဆာင့္တာမ်ိဳးေတြေပါ့။ ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္ သူမ်ားဘယ္ေလာက္နာသြားမယ္ဆိုတာ သူတို႔သိလို႔ တမင္လုပ္လိုက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိလုပ္လိုက္လို႔ တပါးသူနာသြားရင္ ထြက္တဲ့အသံ ၊ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့႐ုပ္သြင္ ဆိုတာေတြကို သူတို႔က မွတ္သားေလ့လာရင္း အေတြ႔အႀကံဳသစ္ဆိုတာကို သင္ယူေနတာပါ။ ကေလးလုပ္တာကို ကိုယ္က မိဘျဖစ္ေနလို႔ သည္းခံႏိုင္တယ္ထား ၊ ေရရွည္ၾကည့္ရမယ္ေလ။ ေက်ာင္းမွာ ကိုယ့္ကေလးက သူမ်ားကို အဲဒီလိုသြားလုပ္ရင္ သူမ်ားကေလးက ခံမလား ၊ သူ႔မိဘက ခံမလား ၊ ကိုယ့္ကေလးကို သူမ်ားကေလးက အဲဒီလိုလုပ္သြားရင္ေရာ ကိုယ့္ကေလးက ခံမလား ၊ ကိုယ္ေတြကေကာ ခံမလား။ မလုပ္သင့္တာကို မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ သူလုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆံုးမရမွာ မိဘတာဝန္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီနာက်င္မႈနဲ႔ သူ႔လုပ္ရပ္ကို ကိုယ္သည္းခံႏိုင္သည့္တိုင္ေအာင္ သူဒီလိုလုပ္ရင္ သူမ်ားဘယ္လိုနာက်င္သြားတယ္ဆိုတာကို စတိေလာက္ေတာ့ သူသိသြားဖို႔လိုတယ္ေလ။ သူလုပ္တဲ့အတိုင္း သူနာက်င္တယ္ဆို႐ံုေလး ျပန္လုပ္လိုက္ပါ။ အဲဒီမွာ သူဟာ ဒီလိုလုပ္ရင္ ဒီလိုနာက်င္ရပါလား ၊ အားပါရင္ ပိုနာက်င္သြားတတ္ပါသလား ၊ ဒီလိုနာက်င္မႈကို ငါမႀကိဳက္ဘူး။ အေမေျပာသလို သူမ်ားလည္း ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ သင္ယူသြားပါတယ္။ နာသြားလို႔ ငိုေတာ့ငိုမွာေပါ့။ သူငိုရင္ အထက္ပါနည္းအတိုင္းေခ်ာ့ပါ။ သူနာက်င္ေအာင္ ကိုယ္တမင္လုပ္လိုက္တာမဟုတ္ဘဲ သူဟာ သူမ်ားကို ဒီလိုသြားလုပ္ရင္ သူမ်ားနာသြားမယ္ ၊ ကိုယ္နာတာမႀကိဳက္ရင္ သူမ်ားနာေအာင္လည္း မလုပ္ရဘူး။ ကိုယ္မႀကိဳက္တာ သူမ်ားကို မလုပ္ရဘူးဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ရွိဖို႔ ေခ်ာ့ေမာ့ရင္း ေျပာျပသင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း ႏွစ္ႏွစ္ခြဲကေန သံုးႏွစ္အထက္ ကေလးငယ္ေတြကို သင္ျပေပးႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းပါပဲ။ ကိုုယ္ခ်င္းစာရမယ္လို႔ သင္ဖို႔ေနာက္က်သြားရင္ ကိုယ္ခ်င္းစာဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့သြားႏိုင္ပါတယ္။

(၆)အထက္ပါနည္းေတြနဲ႔ ကိုယ္အတန္တန္ ဆံုးမထားရက္နဲ႔ ဆက္လုပ္တယ္ဆိုရင္ တင္ပါးနဲ႔ ၊ ေပါင္ေနာက္သားကို လက္ဝါးနဲ႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ႏွစ္ခ်က္ ၊ သံုးခ်က္ ႐ိုက္လိုက္ပါ။ ႐ိုက္ေနတုန္း ေနာက္လုပ္ဦးမလား ၊ လုပ္ရင္ ဒီ့ထက္နာမယ္လို႔ သတိေပးလိုက္ပါ။ ဒီလို႐ိုက္လိုက္ရင္ သူဟာ နာက်င္သြားမွာပါ။ အရင္တုန္းက အေမ႐ိုက္တာ ဒီေလာက္မနာဘူး ၊ အခုပိုနာလာတယ္ ၊ ထပ္လုပ္ရင္ ဒီ့ထက္နာမယ္ဆိုရင္ ကေလးဟာ စိတ္ဆိုးေနတဲ့ အေမ့မ်က္ႏွာနဲ႔ နာက်င္မႈဆိုတာကို ေၾကာက္သြားတဲ့အတြက္ ငိုမယ္ေလ။ ဒီအခါ အထက္မွာေဖာ္ျပထားတဲ့နည္းအတိုင္း ကေလးကို ေပြ႔ဖက္ေခ်ာ့လိုက္ပါ။ သူ႔ကိုတမင္နာက်င္ေစခ်င္လုိ႔ ႐ိုက္တာမဟုတ္ဘဲ အတန္တန္ မလုပ္နဲ႔ ေျပာထားတာကို လုပ္တဲ့အတြက္ ဒီလို႐ိုက္ရတာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ထပ္မလုပ္ရဘူး။ ဒီလိုလုပ္တာကို အေမလံုးဝမႀကိဳက္ဘူး။ ဒီလိုလုပ္ရင္ သူ႔တြက္ဘာဆိုးက်ိဳးရွိႏိုင္လို႔ အတန္တန္ တားရတယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာျပပါ။ ဒီနည္းကိုေတာ့ သံုးႏွစ္အထက္ ကေလးေတြကို သံုးႏိုင္တယ္ေလ။ ေန႔စဥ္႐ိုက္ေနရၿပီဆိုရင္ေတာ့ သြန္သင္မႈ အားနည္းေနတာ ၊ တခုခုလြဲေနတာမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးငယ္ေတြဟာ ေန႔စဥ္႐ိုက္ဆံုးမေနစရာ မလုိပါဘူး။ ေခ်ာ့တခါ ၊ ေျခာက္တလွည့္ဆိုတာ ရွိတယ္ေလ။

(၇)အထက္ပါနည္းေတြသံုးးၿပီး ကိုယ္အတန္တန္တားထားရက္နဲ႔ ဆက္လုပ္တယ္ဆိုရင္ အခ်က္ေရတစ္ခ်က္ ၊ ႏွစ္ခ်က္ တိုးခ်႐ံုပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ တင္ပါးနဲ႔ ၊ ေပါင္ေနာက္သားကို ေရြးရသလဲဆိုရင္ အထက္မွာေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္သလို အသားမ်ားလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အသားမ်ားေတာ့ အ႐ိုးကို မထိဘူးေပါ့။ ဒါ့အျပင္ တင္ပါးနဲ႔ ေပါင္ေနာက္သားျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူဟာ နာက်င္မႈကိုသာ ခံစားရတယ္။ နီရဲသြားမယ့္အသားကိုၾကည့္ၿပီး ေၾကာက္တာ ၊ စိတ္ထဲစြဲၿပီး ေၾကာက္လန္႔သြားမွာ ၊ စိတ္ဒဏ္ရာ ျဖစ္သြားမွာ မပူရဘူးေလ။ ကၽြန္မေျပာသားဘဲ ဆံုးမရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုက မသင့္ေတာ္ရာမလုပ္ဖို႔ ၊ လမ္းလြဲေနတာ လမ္းမွန္ေပၚ ျပန္တည့္ေပးတာမဟုတ္လား။ သူမလုပ္ေတာ့ရင္ ၿပီးတာပဲေလ။ ဘာေၾကာင့္ သူ႔အသားအျပင္ သူ႔စိတ္ထဲမွာပါ စြဲၿပီး နာက်င္သြားေစခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္မွာလဲ။

(၈)အတန္တန္တား ၊ အတန္တန္ရွင္းျပ ၊ အတန္တန္႐ိုက္ရက္နဲ႔ ဆက္လုပ္တယ္။ ဒါကေတာ့ ၿမီးေကာင္ေပါက္အရြယ္ေတြမွာ အျဖစ္မ်ားတယ္ေလ။ အေပါင္းအသင္းမွားရင္ အေပါင္းအသင္းက ေျမႇာက္ေပးလို႔ လိုက္လုပ္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ လမ္းလြဲလာတာေပါ့။ ဒီလိုအေျခအေနမွာဆိုရင္ေတာ့ တုတ္ကိုင္ရေတာ့မယ္ေလ။ ဒီအခါမွာေတာ့ တင္သား ၊ ေပါင္အျပင္ ေျခသလံုးမွာပါ ႀကိမ္လံုးခပ္ေသးေသးနဲ႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ႐ိုက္ဆံုးမႏိုင္ပါတယ္။ အငယ္ေတြကို ေျခသလံုးမ႐ိုက္ခိုင္းတာက ေျခေထာက္ေကြးၾကည့္ၿပီး လက္ရာအနီေတြ ေပၚေနရင္ စိတ္ထဲေၾကာက္ရြံ႕သြားမွာ စိုးတဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အ႐ႈိးရာေတြ ျပျပၿပီး မမွတ္ေသးဘူးလား ေမး တတ္တာဟာ ကေလးကို စိတ္ဒဏ္ရာရေအာင္ လုပ္ေနသလိုပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကမ႐ိုက္ေပမယ့္ အ႐ႈိးရာျမင္တိုင္း သူ႔စိတ္ထဲမွာ အ႐ိုက္ခံရတဲ့အခ်ိန္ကို ျပန္သတိရၿပီး နာက်င္သြားႏိုင္တယ္ေလ။ ၿမီးေကာင္ေပါက္ေတြဟာ အနာလည္းခံႏိုင္ေနၿပီ ၊ ဒီလိုဆံုးမလို႔ မၿဖံဳဘူးဆိုရင္ ႀကိမ္လံုးအရြယ္အစား တျဖည္းျဖည္းႀကီးၿပီး ဆံုးမႏိုင္သလို ၊ ႐ိုက္ခ်က္နဲ႔ ႐ိုက္အားကိုလည္း တစ္ႀကိမ္ထက္တစ္ႀကိမ္ ပိုသံုးလို႔ ဆံုးမႏိုင္ပါတယ္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ဒီလိုအဆင့္ဆင့္ ဆံုးမခဲ့တဲ့ကေလးေတြဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက နားလည္ေအာင္ ဆိုဆံုးမခဲ့တာနဲ႔ အသားက်ခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ေတာ္႐ံုစိတ္ေျပာင္းလဲမႈေၾကာင့္ အေၾကာင့္အရာတခုအေပၚ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမေနစရာမလုိပါဘူး။ မိဘရဲ႕  နည္းမွန္လမ္းမွန္ ဆိုဆံုးမမႈမွာ အသားေသေနၿပီေလ။

ဆံုးမရင္ ဘာေၾကာင့္ ဆံုးမရတယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ငိုေနတဲ့သူ႔ကို ျပန္ေခ်ာ့တိုင္း မပ်က္မကြက္ ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ့ထက္နားလည္ႏိုင္တဲ့အရြယ္မွာ သက္ေသ ၊ သာဓကေတြကိုလည္း ျပသလို႔ သူနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဆံုးမဖို႔လည္း လိုေနပါတယ္။ ဆံုးမခ်ိန္မွာ ဆဲဆိုေနဖို႔ မလိုပါဘူး။ မလိုတာေတြ ေျပာေနရင္ ဆံုးမရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေဝဝါးသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မလုပ္သင့္လို႔ ဆံုးမရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္အျပင္ မိဘဟာ ငါ့ကို တမင္နာေစခ်င္လို႔ ဆံုးမတာ မဟုတ္ပါလားလို႔လည္း သူဟာ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ သူ႔အေပၚ စိတ္နာက်င္ေအာင္လုပ္တဲ့ မိဘအေပၚ ခါးသီးမႈ ဝင္သြားႏိုင္တယ္ေလ။ ဒီလိုျဖစ္သြားရင္ ကာျပန္ႏိုင္တဲ့ အရြယ္မဟုတ္လို႔သာ ၿငိမ္ေနမွာ ကာျပန္ႏိုင္တဲ့အရြယ္ဆိုရင္ လြတ္ထြက္သြားႏိုင္တာေပါ့။

“မွတ္ေလာက္သားေသာက္ျဖစ္ေအာင္ ဆံုးမမွရမယ္ ၊ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ ဆံုးမပါ ဆရာ ၊ ဆရာမရယ္” ဆိုတဲ့ မိဘေတြကို ကၽြန္မနားလည္ပါဘူး။ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ျဖစ္ေအာင္ ႐ိုက္ဆံုးမမွရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနၾကတဲ့ မိဘနဲ႔ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြဟာ ဆံုးမရတဲ့ ရည္ရည္ခ်က္ကို မသိၾကတဲ့သူေတြလို႔ ကၽြန္မဆိုခ်င္ပါတယ္။ တခါတေလ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို ဆံုးမတယ္ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ အကာအကြယ္ယူၿပီး ထြက္ေပါက္ရွာလိုက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဆံုးမခံရတဲ့သူ စိတ္အား ၊ ကိုယ္အား နာက်င္သြားမွ မွတ္မယ္ဆိုတာ မွားယြင္းတဲ့ အယူအဆႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ဆံုးမတဲ့သူက မွားယြင္းစြာ ဆံုးမေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က လမ္းလြဲသြားတာေပါ့။ ဒီေတာ့ အဆံုးမခံရတဲ့သူဟာလည္း ထပ္ခါ ထပ္ခါ ဒီလိုအဆံုးမ ခံရတဲ့အခါမွာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ တခါတေလ စိတ္ဒဏ္ရာျဖစ္သြားၿပီး လမ္းလြဲသြားေတာ့တာေပ့ါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆံုးမတဲ့သူဟာ နည္းမွန္ ၊ လမ္းမွန္ ဆံုးမမႈကို မတတ္ရင္ ၊ နည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႔ မဆံုးမရင္ ၊ လိုတာထက္ပိုၿပီးဆံုးမရင္ ၊ စိတ္ဖိစီးမႈထြက္ေပါက္အေနနဲ႔ ဆံုးမသလို ျဖစ္သြားရင္ အဆံုးမ ခံရတဲ့သူဟာ တဘဝစာ လမ္းလြဲသြားႏိုင္ပါတယ္။

ရတု (Burmesehearts.com)