class="post-thumbnail open-lightbox" href>
တရားအားထုတ္ျခင္း
ပထမဆံုးအႀကိမ္ တရားထိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာက အသက္ရွစ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာပါ။ ဘယ္လိုတရားထိုင္ရတယ္ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို အဲဒီအရြယ္မွာ မဖတ္ခဲ့ဖူးေတာ့ ၾကားဖူးနားဝနဲ႔ ဝင္ေလ ၊ ထြက္ေလ သိေအာင္ ထိုင္လ်က္ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး မိနစ္အနည္းငယ္ ႀကိဳးစားၾကည့္မိတာပါ။ နည္းမသိေတာ့ ခက္တယ္။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ကိုယ့္အခန္းဝန္းက်င္ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းရွိတုန္း ဝင္ေလ ၊ ထြက္ေလသိေအာင္ သက္ျပင္း႐ႈိက္ရင္း ေမာလာေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူးေလဆိုၿပီး တရားအားထုတ္ၾကည့္ဖို႔ လက္ေလၽွာ့ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက မိသားစုထဲမွာ ဥပုသ္သီလေစာင့္တည္တဲ့သူ ၊ တရားအားထုတ္တဲ့သူ တစ္ဦးမွ မရွိေတာ့ မသိတာပါ။
ဒုတိယအႀကိမ္ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ တရားအားထုတ္ျဖစ္တာက ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖၿပီးစမွာပါ။ ဘယ္သူ႔တိုက္တြန္းခ်က္မွမပါဘဲ ကိုယ့္ဆႏၵနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ခဲ့တဲ့လုပ္ရပ္မို႔ ေက်နပ္မိတယ္။ မတ္လမွာ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲၿပီးသြားေတာ့ ဧၿပီလတလလံုး မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာ (ဗဟန္း)မွာ သီလရင္ဝတ္မယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။
တကယ္ဆို အထက္တန္းစာေမးပြဲအၿပီး ကိုယ္တိုင္က ေအာင္မွာလည္းေသခ်ာေနတာမုိ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ႏႊဲရမယ့္ သႀကၤန္ပြဲကို လူငယ္ပီပီ ဘာလို႔စိတ္မဝင္စားဘဲ တလလံုးလံုး သီလရင္ဝတ္ဖို႔ ဘာေၾကာင့္ဆံုးျဖတ္ခဲ့သလဲဆိုတာကို ျပန္မေတြးမိေလာက္ေအာင္ တရားစခန္းမွာ သီလရင္ ဝတ္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ ဘဝမွာ သာသနာ့ေဘာင္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဝင္ဖူးတာဆိုလည္း မွန္ပါတယ္။ တလလံုးလံုး သီလရင္ဝတ္ခဲ့တာ စိတ္ပါပါမို႔ တရားအားထုတ္တဲ့အခါ အစပိုင္း ေညာင္းညာတာေတြ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ခံခဲ့ရေပမယ့္ သႀကၤန္တြင္းမို႔ တရားစခန္းမွာ စည္းကမ္းသိပ္မၾကပ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ထူးထူးျခားျခား အခက္အခဲ မရွိခဲ့ဘူးေပါ့။
ဧၿပီလ တတိယပတ္ေလာက္မွာ အိမ္က ပထမဆံုးအႀကိမ္လာေတြ႔တယ္။ အိမ္ကိုကားနဲ႔ ဆြမ္းစားလာပင့္တာပါ။ အိမ္ကိုခဏ မယ္ေတာ္ဆီ ဆြမ္းစားႂကြခြင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးဆီ ေလၽွာက္ေတာ့ ဆြမ္းစားခ်ိန္မို႔ ရိပ္သာမွာစားစား ၊ အိမ္ျပန္စားစား အတူတူပါပဲတဲ့။ မတူတာကိုေတာ့ ျပန္လာရင္ သိလာမွာပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ မျပန္ေစခ်င္ဘူးတဲ့။ ဆႏၵရွိေနရင္ေတာ့ ဆြမ္းျပန္စားပါလို႔ ခြင့္ေပးတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ခြင့္ေပးၿပီဆိုတာနဲ႔ အိမ္ကို ဆြမ္းစားႂကြခဲ့တာေပါ့။
သံုးပတ္ေလာက္ တရားထိုင္ခဲ့တုန္းက ေညာင္းညာတာ ၊ တရားအားထုတ္မႈမွာ စိတ္ႏွစ္လို႔မရဘဲ ရိပ္သာအျပင္ဘက္က အေၾကာင္းအရာေတြ ၊ အလွဴေတြအေပၚ စိတ္ဝင္စားမိတာ ၊ ၾကားတဲ့အသံေတြအေပၚ စိတ္ပ်ံ႔တာကလြဲၿပီး အိမ္ကိုလြမ္းတာ ၊ အိမ္ကိုစိတ္ေရာက္တာ ၊ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့စိတ္ဆိုတာ တခါမွ မေပၚခဲ့ဖူးဘူး။
အိမ္မွာဆြမ္းစားၿပီး တရားစခန္း ျပန္လာေတာ့ အေမက ဆရာေလးကို သတိရေနတာ ၊ ဆရာေလးျပန္လာရင္ ဘာေတြအဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳျပင္ဆင္ထားတာ ၊ ဆရာေလးကိုလြမ္းလို႔ အိမ္မွာ ဆရာေလးအခန္းအတြက္ ဘာေတြ ျဖည့္ထားေပးတာေတြဆိုလာေတာ့ အိမ္ကျပန္ေရာက္ကတည္းက ရိပ္သာကေန အိမ္ပဲျပန္ခ်င္မိေတာ့တယ္။ တရားအားထုတ္တိုင္း အိမ္နဲ႔ အိမ္ကလူေတြပဲ စိတ္ေရာက္ေနၿပီး အရင္လို အာ႐ံုစုစည္းလို႔ မရေတာ့ဘူး။
တလလည္း ျပည့္ေတာ့မွာပဲ ရက္ပိုင္းေလးပဲလိုတာမို႔ ႀကိတ္သည္းခံၿပီး တလျပည့္တာနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေလၽွာက္ၿပီး လူထြက္ခဲ့တာ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘာမွ တရားမတက္ခဲ့ပါဘူး။ သႀကၤန္မတိုင္မီတုန္းကလည္း သႀကၤန္တြင္းအတြက္ ရိပ္သာမွာ ျပင္ဆင္မႈေတြနဲ႔ မအားလပ္ဘဲ ဒုလႅဘရဟန္းေတြ ၊ သီလရင္ေတြ ၊ သႀကၤန္တြင္းေယာဂီေတြ တဖြဲဖြဲဝင္ေနတာမို႔ တရားကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မစစ္ျဖစ္ခဲ့သလို သႀကၤန္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ကိုယ္က အိမ္ပဲစိတ္ေရာက္ေနတာမို႔ စိတ္ပ်ံ႔တယ္ဆိုတာကလြဲရင္ တရားမတက္လာဘူး။
လူထြက္ခြင့္ေလၽွာက္ေတာ့ တရားစစ္တဲ့ဘုန္းႀကီးကေျပာတယ္။ (၄၅)ရက္ျပည့္ေအာင္ ဝတ္ပါလားဆရာေလးတဲ့။ စိတ္ပ်ံ႔တာကိုေက်ာ္သြားႏိုင္ရင္ တရားေတြ႔လာမွာပါ ဆိုေတာ့ တလပဲရည္ရြယ္ဝတ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားတာပါဘုရားလို႔ ရယ္ၿဖဲၿဖဲေလၽွာက္တင္ရင္း လူထြက္ခြင့္ေတာင္းခဲ့တာ။ တရားမသိဘဲ လူထြက္ခဲ့တာေပါ့။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ တရားစခန္းဝင္တာဆိုေတာ့လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့လို႔ စိတ္ေျဖခဲ့ပါတယ္။ တရက္ေတာင္ဆက္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အိမ္လြမ္းလွၿပီေလ။
ေနာင္ ရင့္က်က္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သိရတာက သံေယာဇဥ္ေတြ ေႏွာင္ဖြဲ႔ေနရင္ တရားေတြ႔ဖို႔ ခက္ေလဆိုတာပါပဲ။ တရားတက္ခါနီးေလ အဖ်က္ဝင္ေလဆိုသလိုမ်ိဳးေပါ့။ ေရွ႕ဆက္မသြားဘဲ ေနာက္ျပန္လွည့္မွေတာ့ ဘယ္လိုလို႔ ခရီးေရာက္ေတာ့မလဲေနာ္။
တကယ္တရားကိုေတြ႔ခ်င္ရင္ သံေယာဇဥ္ေတြကို အရင္ျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ အၿပီးမျဖတ္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ တရားရွာေနတဲ့ခဏေတာ့ ျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့။ ကိုယ့္မိဘ ၊ ေမာင္ႏွမ ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြကို တရားတကယ္ေတြ႔ေစခ်င္တယ္ ၊ ရေစခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း သူတို႔တရားအားထုတ္တဲ့အခါ လူလံုးျပတာမ်ိဳး ၊ သြားလည္ပတ္တာမ်ိဳး ၊ ဖုန္းေခၚတာမ်ိဳး ၊ စာတိုပို႔တာမ်ိဳး ၊ စာရွည္ပို႔တာမ်ိဳးကအစ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ တရားထိုင္တဲ့သူ ေနမေကာင္းရင္ တရားစခန္းက အိမ္ကိုအေၾကာင္းၾကားမွာေပါ့။ အိမ္မွာ တဦးဦးက အသည္းအသန္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း တမ်ိဳးေပါ့။
တရားစခန္းက ဆြမ္းမျပတ္ ေကၽြးေနတာမို႔ ဆြမ္းဖိုးမရွိမွာစိုးရင္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ႀကိဳထည့္ေပးလိုက္ပါ။ ထပ္ေပးလိုရင္ တရားစခန္းက႐ံုးမွာ နာမည္နဲ႔တကြ ဆြမ္းဖိုးဆက္သြင္းလို႔ရပါတယ္။ ႐ံုးက ဆြမ္းစားလက္မွတ္ကို သက္ဆိုင္သူဆီအေရာက္ပို႔ေပးမွာပါ။ အခ်ိဳရည္ေတြဘာေတြ လွဴလိုရင္လည္း ႐ံုးမွာပဲထားခဲ့လို႔ရပါတယ္။ လက္ထဲအေရာက္ပို႔ေပးမွာပါ။ လူလံုးျပၿပီး လာေတြ႔ရင္ သက္ဆိုင္သူမွာ တရားေလ်ာ့ဖို႔ပဲရွိတာပါ။
တရားရွာတယ္ဆိုတာ ပန္းခင္းလမ္းေလၽွာက္ေနတာ မဟုတ္တာမို႔ တရားစခန္းလာၿပီး ဇိမ္ခံဖို႔မွမဟုတ္ပဲေလ။ အဆင္မေျပတာေတြ ရွိေကာင္းရွိေပမယ့္ ဒီအဆင္မေျပတာေတြကို သည္းခံရတာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နဲ႔ သူမ်ားတကာကို သည္းခံေနရတာထက္စာရင္ မေျပာပေလာက္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တရားရွာသူမ်ား မိသားစုထဲ ၊ မိတ္ေဆြထဲ ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ထဲမွာရွိေနရင္ လူကိုယ္တိုင္သြားၿပီး အလြမ္းသယ္လို႔ လူလံုးျပမေနပါနဲ႔။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ေတြ ေထြျပားပ်ံ႔ႏွံ႔လာၿပီး တရားပ်က္ဖို႔သာရွိတာပါ။
ၾသကာသ (Burmesehearts.com)