တူညီမႈ၏ျခားနားျခင္းမ်ား

တစ္ခါတစ္ေလ ပံုစံတူ၊ အေရာင္တူ၊ အျဖစ္အပ်က္တူမ်ားထဲတြင္ မတူညီသည့္ ကြာျခားမႈမ်ားရွိတတ္သည္။ တခါတရံ အားလံုးတူေနလွ်င္ေတာင္မွ မိမိစိတ္ထဲမွာ မတူသလိုခံစားရျပန္သည္။

လူ႔ေလာကထဲေရာက္ကာစ ကေလးေလးတစ္ဦးကို မိဘေတြရဲ႕ ျပည့္စံုမႈ၊ မျပည့္စံုမႈအေပၚမူတည္ၿပီး ႀကိဳဆိုသူအနည္းအမ်ားကြာသည္။ မိဘႏွစ္ပါး၏ ျပည့္စံုမႈအေပၚမူတည္ၿပီး ကေလးမ်ား၏ ျပည့္စံုမႈ၊ မျပည့္စံုမႈသည္လဲ ကြာျခားၾကသည္။ လံုး၀မျပည့္စံုသည့္ မိသားစုမွ ေမြဖြားလာသည့္ ကေလးေတာင္ မိဘက ပစ္ပယ္သြားဦးေတာ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ပါလားဆိုသည့္ အသိႏွင့္ ထိုကေလးအား သနားသူက ေခၚယူေစာင့္ေရွာက္ထားေလ့ရွိသည္။

ဒီလိုေစာင့္ေရွာက္သည့္ေနရာတြင္ ခ်ီးကလူ၊ ေသးကလူ တာ၀န္ေတြ၊ ေရခ်ိဳး အ၀တ္လဲေပးသည့္ တာ၀န္ကအစ ထမင္းခြံ႕ တာ၀န္အဆံုး ကေလးအနားရွိတဲ့လူ၊ ျမင္တဲ့လူက လုပ္ကိုင္ေပးသြားတတ္ၾကသည္။ ကေလးတာ၀န္လုပ္ေပးရတိုင္း မသိတတ္ေသးသည့္ ကေလးအား ခ်ီး၊ ေသး မသိတတ္ရေကာင္းလားဟု ဘယ္သူမွ အျပစ္တင္ ရိုက္ေမာင္းမေန။ တစ္ခါတစ္ေလ ဒီလိုလုပ္ေပးရတာကိုပဲ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားက ေက်နပ္တတ္ၾကသည္။

လူ႔ေလာကထဲက ထြက္ခြါဖို႔ အခ်ိန္နီးေနၿပီး ထူထူေထာင္ေထာင္ မျဖစ္ေတာ့တဲဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အို လူမမာေတြ၊ အဖုိးအဖြားေတြလဲ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ခ်ီးမွန္း၊ ေသးမွန္း မသိၾကေတာ့ဘူး။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ သိေနေသးေပမယ့္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီသက္ႀကီးရြယ္အို မမာသည္ေတြနဲ႔ အဖိုး၊ အဖြားေတြရဲ႕ ေ၀ယ်ာ၀စၥကို ခ်ီးကလူ၊ ေသးကလူ လုပ္ေပးဖို႔က်ေတာ့ ေတာ္ရံုလူမလုပ္ေပးႏိုင္။ ပိုက္ဆံရွိလို႔ ေငြေပးခိုင္းျပန္လဲ တကယ္ မၿငိဳမျငင္ ေစတနာနဲ႔ လုပ္ေပးတဲ့သူကား ရွားေပလိမ့္မည္။

ဘာမွ ကိုယ္တိုင္မလုပ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ကေလးႏွင့္ ဘာမွ ကိုယ္တိုင္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုတို႔၏ အေျခအေနခ်င္းတူေပမယ့္ ၎အေျခအေနအေပၚ လူမ်ား၏ တုန္႔ျပန္မႈမွာ မတူညီၾက။

တကယ္ဆို ကေလးဆိုတာ ကိုယ္ေတြက ေပးဆပ္ရမဲ့သူ။ ကေလးက လူ႔ေလာကႀကီးကို လက္ဗလာနဲ႔ လာခဲ့သူေတြပါ။ ကၽြန္မတို႔က ကၽြန္မတို႔ လက္ထဲရွိတာ ၎အတြက္မွ်ေ၀ ေပးဆပ္ၾကရမွာပါ။ ဒီလိုေပးဆပ္ရမယ္မွန္းလဲ သိၾကတယ္။ သိရက္နဲ႔ ဒီလိုေပးဆပ္ရတာကို ေက်နပ္ၾကတယ္။ ပိုေပးဆပ္ခ်င္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိဘေတြေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ မိဘေမတၱာဟာ အႏႈိင္းမဲ့ပါပဲ။ မိဘကပဲ ကေလးေလးအေပၚ ေမတၱာရွိလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀န္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀န္းကပါ အမ်ားအားျဖင့္ ကေလးငယ္ေလး၏ တာ၀န္မ်ားကို မွ်ေဝထမ္းၾကသည္။ တနည္းအားျဖင့္ မွ်၍ေပးဆပ္လိုၾကသည္။

ကိုယ့္တာ၀န္မထမ္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အို လူမမာမ်ား၊ အဘိုးအဘြားမ်ားမွာ တခ်ိန္က သူ႔အသိုင္းအ၀န္းကို ႏိုင္သေလာက္ ေပးဆပ္ခဲ့ၾကမွာပါ။ သားသမီးရွိလွ်င္ သားသမီးအတြက္ ေပးဆပ္ေကာင္း ေပးဆပ္ခဲ့မွာပါ။ တူ၊တူမရွိလွ်င္ တူ၊တူမအတြက္ ေပးဆပ္ေကာင္း ေပးဆပ္ခဲ့မွာပါ။ ေျမး၊ ျမစ္ရွိလွ်င္လဲ ေျမး၊ ျမစ္ေတြအတြက္ ႏိုင္သေလာက္ ေပးဆပ္ေကာင္း ေပးဆပ္ခဲ့ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေပမယ့္ အခုလို ဘာမွမေပးႏိုင္ေတာ့တဲ့ လက္ဗလာနဲ႔ လႈပ္ရွားဖို႔ အားနည္းေနၿပီး မလႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ့ခ်ိန္ ၊ ၎တို႔၏ စိတ္ေနာက္ ၎၏ကိုယ္ မလိုက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္ တနည္းအားျဖင့္ လူ႔ေလာကထဲက ထြက္ခြါရန္ ေစာင့္ဆိုင္းေနရသည့္ ေနာက္ဆံုးရက္ ၊လ ၊ ႏွစ္မ်ားတြင္ တခ်ိန္ သူတို႔ေပးခဲ့သူေတြက သူတို႔အတြက္ ဘာေၾကာင့္ တာ၀န္မွ်ယူ မေပးဆပ္ႏိုင္ၾကတာလဲ။ မေပးဆပ္ခ်င္ၾကတာလဲ။

ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္မယူႏိုင္တဲ့ ကေလးႏွင့္ သက္ႀကီးရြယ္အို အေျခအေနတူခ်င္း ဘာေၾကာင့္ လူေတြ၏တုန္႔ျပန္မႈ ကြာျခားၾကသည္လဲ။ ဒါ့အျပင္ ကေလးမ်ားမွာ ကိုယ့္ဆီကယူမည့္သူ ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားကေတာ့ တခ်ိန္တုန္းက ေပးဆပ္ခဲ့သူေတြျဖစ္လ်က္ ဘာေၾကာင့္ လူေတြ၏တုန္႔ျပန္မႈ ျခားနားၾကသည္လဲ။

အသိတရားေၾကာင့္ဟုထင္သည္။

ကေလးက အခုမွေလာကထဲ စ၀င္လာသူမို႔ ဘာမွမသိေသး။ အရာရာကို လြယ္လင့္တကူလက္ခံႏိုင္သည္။ အမွား၊ အမွန္ဆိုတာ သင္ယူေနသည့္အရြယ္မို႔ မိမိက အမွန္ဆို အမွန္ဟုလက္ခံ၍ မိမိက အမွားဆို အမွားဟုလြယ္လြယ္ ယံုၾကည္လက္ခံတတ္သည္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားက အမွန္၊ အမွားဆိုတာကို မိမိတို႔အား သင္ေပးခဲ့သူ။ ယခုထက္ထိလဲ မ်က္စိထဲမေတြ႕၍ မွားသည္ထင္လွ်င္ ျပင္ဆင္ေပးခ်င္သူ။ တကယ္ဆို လူအမ်ားစုမွာ ကိုယ္လုပ္တာကို အမွန္ဟုထင္ၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အထင္မွာ မိမိရင့္က်က္လာသည္ႏွင့္အမွ် ကိုယ္လုပ္တာမွအမွန္ဟု ယံုၾကည္လာၾကသည္အထိ တယူသန္လာတတ္ၾကသည္။

အဖိုး၊အဖြားမ်ားေရွ႕တြင္ လုပ္ရ၊ ကိုင္ရသည္မွာ ကေလးမ်ားေရွ႕တြင္ လုပ္ရကိုင္ရသည္ေလာက္ မလြတ္လပ္။ ကေလးသူငယ္မ်ားက မိမိမွားလဲ မွားတယ္လို႔ ၀င္မေျပာမွာ ယံုၾကည္ေနသည္မို႔ လုပ္ရဲသည္။ မွားလဲ ကိုယ္ကလူႀကီးမို႔ ကိစၥမရွိဟု ယူဆၾကသည္။ လူႀကီးမ်ားေရွ႕က်ေတာ့ မိမိမွားလွ်င္ ၀င္ေျပာမည္၊ ၀င္ျပင္မည္ကို သိေနသျဖင့္ လုပ္ရတာ မလြတ္လပ္ေတာ့။

လူႀကီးမ်ားေရွ႕ေနရတာ မလြတ္လပ္ဘူးဟု ခံစားလာရေသာအခါ ၎တို႔မ်က္ကြယ္သို႔ ေရွာင္တတ္လာၾကသည္။ ေရွာင္ရင္း ေရွာင္ရင္း လူႀကီးမ်က္ကြယ္မွ လြတ္လပ္မႈအရသာ သိလာေတာ့ တမင္ ထိုသို႔ေရွာင္၍ ေနထိုင္ျခင္းျဖင့္ လူႀကီးႏွင့္လူငယ္ အေနေ၀းလာသည္။ မိမိေျခေထာက္ေပၚ သီးသန္႔ရပ္တည္ၿပီး သို႔မဟုတ္လည္း ကိုယ္ပိုင္မိသားစုအျဖစ္ တစ္အိုးတစ္အိမ္ထူေထာင္ၿပီးပါက လူႀကီးမိဘမ်ားႏွင့္ ပိုေ၀းကြာသြားေတာ့သည္။

မိမိကမွ မိမိ၏ မိဘ၊ အဖိုး၊ အဖြားမ်ားႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာေပ်ာ္လွ်င္ မိမိ၏ခင္ပြန္း(သို႔မဟုတ္) ဇနီး နဲ႔ သားသမီးမ်ားကလည္း ၎တို႔ႏွင့္ ေ၀းရာမွာေပ်ာ္ေပမည္။ သို႔ျဖင့္ အဖိုး၊အဖြားမ်ားမွာ အသက္အရြယ္ရလာသည္ႏွင့္အမွ် ပို၍ အထီးက်န္ဆန္လာေတာ့သည္။

၎တို႔ အထီးက်န္ဆန္ေနတာကို သိလည္း အလုပ္မ်ားေျမာင္ လူတို႔ေဘာင္ထဲ အလုပ္ခ်ိန္၊ မိသားစုအတြက္ ေပးတဲ့အခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္ ႏွင့္ မိမိကိုယ္ပိုင္ခ်ိန္မ်ား ႏႈတ္လိုက္လွ်င္ ၂၄နာရီဆိုတာေတာင္ မေလာက္တာမို႔ အိုမင္းလာသည့္ မိဘမ်ားကိုသြားေတြ႕ဖို႔ေတာင္ လြယ္လြယ္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ၾကေတာ့။

အခ်ိန္ေပး သြားေတြ႕ျပန္ေတာ့လည္း အျမင္မေတာ္တာေတြ ေတြ႕ရင္ ပဲ့ျပင္ဆံုးမေပးလိုတဲ့ သူတို႔၏ ေစတနာအေျပာေတြ ၊ ဇရာအရေသာ္လည္းေကာင္း အထီးက်န္မႈ ေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ေျပာမၿပီး ေျပာၿပီးရင္း ေျပာေနတဲ့ သူတို႔စကားေတြ နားေထာင္ရင္း စိတ္ညစ္ရမယ္ဆိုေသာ အသိေၾကာင့္ မေတြ႕ခ်င္၊ မိမိ၏အခ်ိန္ ဖဲ့မေပးခ်င္ေတာ့။

ဒီလို အသိတရားေတြေၾကာင့္လဲ ကေလးသူငယ္အေပၚ ဆက္ဆံမႈႏွင့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားအေပၚ တုန္႔ျပန္ဆက္ဆံမႈမ်ား ကြာျခားၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ဒါဆို ငယ္ရြယ္ေနေသးတဲ့ ကၽြန္မတို႔ အသက္ေတြ ႀကီးရင့္မလာေတာ့ဘူးတဲ့လား။ အိုမသြားေတာ့ဘူးတဲ့လား။ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္ ဒီလို အဖိုး၊ အဖြားေတြ အေျခအေနမ်ိဳး မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့လား။ ကၽြန္မတို႔ဆီကိုလည္း ဒီလိုတစ္ေန႔ မလြဲမေသြ ေရာက္လာမွာပါ။ သံသရာစက္၀ိုင္းက လည္ေနဆဲပါပဲ။

ကၽြန္မတို႔ သူတို႔အတြက္ ဘာလုပ္ေပးသင့္ပါသလဲ။

အေျဖက သင္ဘာလုပ္ေပးခ်င္သလဲႏွင့္ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္သလဲဆိုတာအေပၚ မူတည္ေနသလို သင္ေပးမည့္အရာကို လက္ခံရယူမည့္ ၎တို႔၏ လက္ခံႏိုင္စြမ္းရည္ဟာ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာအထိပဲ လက္ခံႏိုင္ေတာ့သည္ဆိုသည့္ အေျခအေနအေပၚမွာ မူတည္ေနေပသည္။

(ဥပမာ …. သင္ကားဝယ္ေပးခ်င္စိတ္ရွိေပမယ့္ အဲဒီပမာဏ မတတ္ႏိုင္ရင္ ၊ တတ္ႏိုင္ဦးေတာ့ အဲဒီကားေပၚ ကိုယ္တိုင္တက္စီးဖို႔ သူတို႔မစြမ္းႏိုင္ေတာ့ရင္ ၊ အိမ္ဝယ္ေပးခ်င္ဦးေတာ့ အဲဒီအိမ္ဝယ္ဖို႔ေငြ မလံုေလာက္ရင္ ၊ လံုေလာက္လို႔ တကယ္ဝယ္ေပးခ်ိန္မွာ အဲဒီအိမ္ေပၚေနထိုင္မယ့္ သင့္မိဘေတြဟာ မရွိေတာ့ရင္ ….. သင္ဘာေရြးခ်ယ္မလဲေလ ။)

အထီးက်န္သူမ်ား၏ အဓိကလိုအပ္မႈမွာ ေမတၱာ ၊ စာနာ နားလည္ေပးမႈ ၊ ႏွစ္သိမ့္အားေပးမႈ ၊ တတ္စြမ္းသမွ် ေဖးမကူညီမႈတို႔ဆိုတာ သင္နားလည္ႏိုင္ဖို႔ ဆုေတာင္းရင္း ေနာက္ဆံုးရက္မ်ားကို အထီးက်န္စြာ အၿငိဳျငင္ခံ ေစာင့္ဆိုင္းေနရေသာ အဘိုး၊အဘြားမ်ားကို ရည္စူးဂါရ၀ျပဳလွ်က္…….

အမႈန္(Burmesehearts.com)