class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ဘယ္သူ႔အျပစ္တင္ရမလဲ
ကိစၥတစ္ခုမွားသြားတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ က်႐ံႈးသြားတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆံုး႐ံႈးသြားရင္ ပထမဆံုး ဒီကိစၥမွာ ဘယ္သူတာ၀န္ရွိလဲ၊ ဘယ္သူအျပစ္ရွိလဲ၊ ဘယ္သူတရားခံလဲ၊ ဘယ္လိုအျပစ္ေပးရမလဲလို႔ ေတြးမိတတ္တယ္။ တရားခံလို႔ထင္တဲ့သူ၊ သို႔မဟုတ္လဲ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ထင္ျမင္ယံုၾကည္ရသူကို အျပစ္ေျပာတယ္၊ အျပစ္၀န္ခံခိုင္းမယ္ ဒါမွမဟုတ္လဲ အျပစ္ေပးမယ္။
ကၽြန္မတို႔ လူအမ်ားစုရဲ႕ အက်င့္က ကိုယ့္မွာအျပစ္ရွိခဲ့ရင္၊ ကိုယ္သာအျပစ္လုပ္ခဲ့ရင္ အဲဒီအျပစ္ကို၊ အဲဒီအမွားကို ေဖာ့ေျပာတတ္ၾကေပမယ့္ သူမ်ားအျပစ္ရွိရင္၊ သူမ်ားအမွားလုပ္ခဲ့ရင္ အဲဒီအမွားကိုနင္းၿပီး ဖိေျပာတတ္ၾက၊ အျပစ္တင္တတ္ၾကတယ္။
ကိစၥတစ္ခုမွာ ေကာင္းတဲ့ရလာဒ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ငါ့ေၾကာင့္၊ ငါလုပ္ခဲ့လို႔ စသျဖင့္ မ်က္ႏွာ၀င္ယူၿပီး ေရွ႕ထြက္ရပ္ျပခ်င္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ကိုယ္မလုပ္ခဲ့ဘဲနဲ႔ေတာင္ ၀င္ပ႑ာယူၿပီး ဟုတ္သေယာင္နဲ႔ အသားလြတ္ မ်က္ႏွာ၀င္ယူတတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ပ်က္လို႔ အဆိုးဘက္ေရာက္သြားရင္ျဖင့္ ကိုယ္၀င္ပါခဲ့ဦးေတာ့ မသိေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္၊ ဘယ္၀ါေၾကာင့္၊ မသိဘူး စသျဖင့္ တျခားသူ လက္ညႈိးထိုးရင္ထိုး ဒါမွမဟုတ္ လက္ေရွာင္သြားတတ္ၾကတယ္။ ဒါေတြက ေနရာတိုင္း ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြပါ။
ကိုယ္သာ ဆံုး႐ံႈးသြားခဲ့တဲ့သူထဲက တစ္ေယာက္ဆိုရင္ အဲဒီအျပစ္ရွိသူကို အျပစ္ေတြေျပာ၊ အျပစ္ေတြဖို႔၊ အျပစ္ေတြေပးလို႔ ဆက္ဆံေရးေတြပ်က္ၿပီး တခါတေလ မုန္းတီးသြားတတ္ၾကေသးတယ္။ တခါတေလ ကိုယ့္အျပစ္ကိုယ္သိရင္ ေနာက္တစ္ခါ ေကာင္းေအာင္လုပ္ဆိုၿပီး သေဘာထားႀကီးႀကီး ထားသေယာင္နဲ႔ ေနာက္ထပ္အခြင့္အေရးေတြေပး၊ ထပ္မွားရင္ အျပစ္တင္၊ အျပစ္ေပးနဲ႔ သံသရာလည္ေနတတ္ၾကတယ္။ ဒါဟာလဲ အၿမဲေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔အမ်ားစုဟာ ငါလဲအျပစ္မရွိခဲ့ဘူးလားလို႔ ေတြးဖို႔သတိမရခဲ့ၾကပါဘူး။ သူမ်ားကို အျပစ္တင္၊ အျပစ္ဖို႔ဘို႔ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမလဲ၊ ဘယ္သူတရားခံလဲ အေျဖရွာေနရတာနဲ႔တင္ ငါလဲအျပစ္မရွိခဲ့ဘူးလားလို႔ မေတြးမိခဲ့ဘူး။ အျပစ္ျမင္စိတ္နဲ႔ အျပစ္ရွာေနရင္ အျပစ္မဲ့သူအေပၚမွာလဲ အျပစ္ဆိုတာ ေတြ႔ေနမွာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ရွာေနတာက အျပစ္ျဖစ္ေနလို႔ပါ။
ကိုယ့္မွာအျပစ္ရွိခဲ့ရင္ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ အျပစ္ဖိေျပာမွာမဟုတ္လို႔ ကိစၥတစ္ခုမွားသြားရင္၊ ဆံုး႐ံႈးသြားရင္၊ မွန္းထားတဲ့အတိုင္း ျဖစ္မလာရင္၊ ရလာဒ္မေကာင္းခဲ့ရင္ ဒီကိစၥမွာ ငါေရာအျပစ္မရွိခဲ့ဘူးလားလို႔ သူမ်ားအျပစ္ေတြကို မျမင္ခင္၊ သူမ်ားကို အျပစ္မတင္ခင္ အရင္စဥ္းစား ဆန္းစစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ သူမ်ားအျပစ္ကိုအရင္ျမင္၊ သူမ်ားကို အျပစ္တင္ၿပီး ကိုယ့္အျပစ္ကိုယ္ ျပန္မျမင္ႏိုင္တဲ့ အတၱေတြ ဖံုးသြားတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ခ်ိဳ႕ျဖစ္ရပ္မွာ အျပစ္ရွိသူဟာ တစ္ေယာက္တည္း အၿမဲမဟုတ္ပါဘူး။ သူတင္မက ကိုယ္လဲပါေနတတ္တယ္။ တျခားသူေတြလဲ ပါေနတတ္တယ္။ အကုန္မွားသြားၾကတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အမွားမရွိရင္ အမွန္ဆိုတာ မသိသာႏိုင္ပါဘူး။ အျပစ္မရွိခဲ့ရင္လဲ စိတ္ဓာတ္ႀကံ့ခိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ႀကံ့ခိုင္တဲ့သူအမ်ားစုဟာ အမွားတို႔၊ အျပစ္တို႔ ႀကံဳဖူးၾကပါတယ္။ ဒါေတြကို စိတ္ဓာတ္က်မေနဘဲ ႀကံ့ႀကံ့ခိုင္ေက်ာ္လႊားရင္း စိတ္ဓာတ္ႀကံ့ခိုင္တဲ့သူရယ္လို႔ ျဖစ္လာၾကတာပါ။ ဒီလိုမွားရင္းျပင္ရင္း၊ အျပစ္ရွိလိုက္ ျပန္ႀကိဳးစားလိုက္နဲ႔ အျပစ္နည္းၿပီး အမွားနည္းလာတာပါ။
ကိုယ့္အျပစ္ကိုယ္ ရင္မဆိုင္ရဲသူေတြက စိတ္ဓာတ္ေပ်ာ့ည့ံတဲ့သူေတြပါ။ သူတို႔ေတြဟာ ကိုယ့္မွာအျပစ္ရွိတာ မလံုေလ၊ သူမ်ားကို အျပစ္တင္ဖို႔ ေခ်ာင္းေနေလပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အျပစ္မ်ားမ်ားတင္တတ္သူေတြဟာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ အျပစ္မ်ားမ်ား လုပ္မိခဲ့လို႔ဆိုတာ မိမိကိုယ္မိမိ ျပန္ဆန္းစစ္ရမွာပါ။ ကၽြန္မဆိုလိုတာက ကိုယ့္ဘာသာအျပစ္တင္ၿပီး စိတ္ဓာတ္က်ေနဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမ်ားကို အျပစ္ေတြတင္ၿပီး သူမ်ားေတြ စိတ္ဓာတ္မက်ေစခ်င္တာပါ။
ကိုယ့္မွာအျပစ္ရွိခဲ့လားလို႔ ျပန္ေတြးရင္ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အေျဖရမွာပါ။ ကိုယ္အျပစ္မရွိဘဲ ပစ္သြားတဲ့ရည္းစားကို ေရြးခ်ယ္မိခဲ့တဲ့ကိုယ္က အျပစ္ရွိခဲ့တာပါ။ မေကာင္းတဲ့ခင္ပြန္း၊ ေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့သူကို လက္တြဲမိခဲ့တဲ့ ကိုယ္က အျပစ္လုပ္ခဲ့သူပါ။ မေကာင္းတဲ့သားသမီးကို နည္းမွန္လမ္းမွန္ မဆံုးမမိခဲ့တဲ့ ကိုယ္က အျပစ္လုပ္ခဲ့သူပါ။ မယံုၾကည္ရတဲ့သူကို ယံုၾကည္မိခဲ့တဲ့ ကိုယ္တိုင္က အျပစ္လုပ္ခဲ့သူပါ။ ဆိုးတဲ့သူကို အေကာင္းထင္ခဲ့မိတဲ့ ကိုယ္တိုင္က အျပစ္လုပ္ခဲ့သူပါ။
ဘယ္သူေျပာလို႔ ဘယ္၀ါေျပာလို႔ ဘယ္လိုေျပာခဲ့လို႔ ဆိုတာေတြက ေနာက္မွာထားၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ယံုၾကည္သြားခဲ့လို႔ ဒီမေကာင္းတဲ့ရလာဒ္ ရခဲ့တာလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ အျပစ္ျမင္ခဲ့ရင္ ဒီလူမေကာင္းလို႔ ဒီလိုျဖစ္ရတာဆိုတဲ့ အဆိုးျမင္ေနတာ ေလ်ာ့သြားမွာပါ။
ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္မွာအျပစ္ရွိဦးေတာ့ ကိုယ့္ကို အျပစ္ခ်ည္း စြတ္တင္ေနၾကမယ္၊ အျပစ္ျမင္ေနၾကတယ္လို႔ ခံစားရရင္ မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။ အျပစ္မယ္မယ္ရရ မရွိခဲ့ဘဲ အျပစ္တင္ခံေနရတဲ့သူဆို ပိုဆိုးပါလိမ့္မယ္။
လူတိုင္းနီးပါးက ကိုယ္လုပ္တာကို အမွန္လို႔ သတ္မွတ္ယံုၾကည္ေနၾကတယ္။ မွားသြားတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လက္ခံမိရင္ေတာင္ ရယ္ႀကဲႀကဲနဲ႔ မွားတဲ့အခါလဲမွားေပမေပါ့လို႔ ဆိုတတ္ၾကေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက ေနာင္မမွားေအာင္ သင္ခန္းစာယူရမယ္လို႔ သမန္ကာလွ်ံကာေျပာၿပီး အဲဒီအမွားကို ေမ့ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ တကယ့္အနည္းစုကေတာ့ အဲဒီအမွားကေန သင္ခန္းစာယူၿပီး ေနာင္တစ္ခါ ဒီလိုအမွားမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္ သတိႀကီးႀကီးနဲ႔ ႀကိဳးစားျပင္ဆင္သြားတတ္ၾကတယ္။
ကိုယ့္ကို အျပစ္တင္ေနရင္ ကိုယ္ကလဲ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္တဲ့အေနနဲ႔ သူမ်ားကိုလဲ အျပစ္ရွာႀကံတင္မိေတာ့တာပဲ။ သူ႔အျပစ္တင္၊ ကိုယ့္အျပစ္တင္နဲ႔ လုံးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနတတ္ပါတယ္။
အခုလို ကိုယ့္ဘာသာ အျပစ္ျမင္လာခဲ့ရင္ ေၾသာ္ကိုယ္လည္းမွားခဲ့တာပဲ၊ သူလဲမွားခဲ့မွာပဲ။ ဘယ္သူမဆိုမွားတတ္တာပဲဆိုတဲ့ အျမင္ေကာင္းေလး ရလာတတ္လာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေနရတာပိုသက္သာလာတယ္။ သူေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရေလျခင္းဆိုတဲ့ တဖက္သတ္ ပူေလာင္မႈႀကီး မရွိေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္အမွားေလးလဲျမင္လာေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္ကို ေဖာ့ေတြးတတ္တဲ့ လူ႔သဘာ၀အရ ဒါဟာ ျဖစ္တတ္တဲ့သဘာ၀၊ မွားတတ္တဲ့သေဘာလို႔ ျမင္လာတယ္။ သင္ခန္းစာယူတတ္တဲ့သူဆို သင္ခန္းစာယူၿပီး ေနာင္မမွားေအာင္ လုပ္မယ္။ သူမ်ားကို လက္ညႈိးထိုးၿပီး ဇြတ္အျပစ္တင္မေနတဲ့အတြက္ သူမ်ားလဲ ေနရမၾကပ္တည္းေတာ့ဘူး။ ဒီထဲကမွ မွားသြားတဲ့ဘက္ကေန သင္ခန္းစာယူ၊ ျပင္စရာရွိတာျပင္ၿပီး ဆက္လုပ္သြားမယ္ဆို အမွန္ဆိုတာ၊ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ၊ ႀကိဳးစားမႈရလာဒ္ဆိုတာ ရလာမွာအမွန္ပါပဲ။
လူအခ်င္းခ်င္း အျပစ္တင္ျခင္းကစ အမုန္းပြား၊ အက်ိဳးယုတ္သြားတဲ့အျဖစ္ေတြက ေ၀းသြားၾကဖို႔ရည္ရြယ္ရင္း …..
အမႈန္(Burmesehearts.com)