မာတာမိခင္

ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕တာဝန္ဟာ တိမ္သေယာင္နဲ႔ နက္လြန္းလွပါတယ္။ ေက်းဇူးႀကီးလွ မိနဲ႔ဘလို႔ ဆိုၾကေပမယ့္ သားသမီးတာဝန္ကို အမ်ားဆံုးခံၾကရတဲ့ မိခင္ေတြရဲ႕ ဒုကၡ နဲ႔ တာဝန္ဝတၱရားေတြ ဆိုတာကို ကၽြန္မေဝမွ်ေပးပါရေစ။

ကၽြန္မက ကေလးအရမ္းခ်စ္တတ္သူေလ။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကေလးျမင္ရင္ မႏိုင့္တႏိုင္ ခ်ီတတ္တဲ့သူ … သူမ်ားကေလးေတြေတြ႔ရင္ အလုပ္ပ်က္ခံၿပီး ထိန္းေက်ာင္းေပးခ်င္စိတ္ရွိသူပါ။ ဒီလိုထိန္းခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြရယ္ ၊ ဖတ္မွတ္ခဲ့တဲ့ စာေတြက အသိေတြရယ္ေၾကာင့္ ကေလးတစ္ေယာက္တာဝန္ဟာ ေမြးဖြားလိုက္႐ံုနဲ႔ ၿပီးေပ်ာက္မသြားဘူးဆိုတာ ပိုနားလည္လာတယ္။ ကိုယ္တိုင္အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အိမ္ေထာင္သက္ (၅)ႏွစ္ျပည့္ပါမွ ကေလးယူတယ္။ အိမ္ေထာင္သက္(၆)ႏွစ္ ျပည့္ခါနီးမွ ကေလးေမြးတယ္ေပါ့။

ကေလးကို ဘယ္ေတာ့ယူမယ္လို႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ တိုင္ပင္ၿပီးကတည္းက ကေလးေတာက္တက္ ေတာက္တက္ေလးေတြျမင္ရင္ ဘယ္လိုၾကည္ႏူးမွန္းမသိဘူး။ ငါ့ကေလးသာဆိုရင္ဆိုတဲ့အေတြးက ရင္ထဲ ေႏြးျမေနတာပဲ။ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့သူမို႔ ကိုယ္ဝန္ရွိေနတာကိုလည္း ရက္သတၱပတ္ႏွစ္ပတ္အတြင္းကို သတိထားမိခဲ့တာပဲ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ေပ်ာ္တာေပါ့။ ကေလးရွိေနၿပီဆိုတဲ့အသိနဲ႔ မပူေသးတဲ့ ဗိုက္ပိန္ပိန္ေလးကို ၾကည့္ရတာကိုက ခံစားမႈတမ်ိဳးနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ပီတိျဖစ္ၿပီးေပ်ာ္ေနတာ။ ဘာေလးမွန္းမသိထဲကခ်စ္တယ္။ ဘယ္လိုပံုေလးမွန္းမသိကတည္းက ခ်စ္တယ္။ ပံုမွန္လား ၊ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနသလား မသိလည္းပဲ ခ်စ္တယ္။ ကိုယ့္ေသြးသားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ကို ခ်စ္တာပါ။

ေနာက္ပိုင္း အစားမဝင္ဘဲ အန္ခ်ည္းေနေတာ့ ဒီကာလကို အျမန္ေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္မိတယ္။ ေန႔တိုင္းဟာ မစားႏိုင္ ၊ မေသာက္ႏိုင္ အန္ခ်ည္းေနေတာ့ ႏုံးခ်ိၿပီး မေပ်ာ္မ႐ႊင္ စိတ္ျငစ္ျငဴးတာေပါ့။ ကိုယ္ဝန္ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိတယ္ဆိုေပမယ့္ ခံစားမႈကေတာ့ ခံစားမႈပဲေလ။ ဒီလို မစားႏိုင္ ၊ မေသာက္ႏိုင္ဆိုတဲ့ကာလကို ျမန္ျမန္ကုန္ဆံုးခ်င္မိတယ္။ ေဟာ … ဗိုက္ကေလးထြက္လာလို႔ စားႏိုင္ ၊ ေသာက္ႏိုင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္လာေတာ့ ဒီ့ျပင္ဟာေတြ စိတ္ကူးယဥ္မိလာေရာ။ ေယာက်ာ္းေလးလား ၊ မိန္းကေလးလား ၊ အေဖတူလား ၊ အေမတူလား ေတြးမိတိုင္း ကိုယ္တိုင္ခံစားသိႏိုင္တဲ့ သူ႔ႏွလံုးခုန္သံရယ္ ၊ ကိုယ့္ႏွလံုးခုန္သံရယ္မွာ သာယာလို႔ေလ။

တကုိယ္ထဲမွာ ႏွလံုးသားႏွစ္ခု အလုပ္လုပ္ေနတာကို ကာလရွည္ၾကာ ခံစားသိႏိုင္တဲ့သူေတြဆိုလို႔ တုႏႈိင္းမမီတဲ့ မိခင္ေတြပဲ ရွိတာ။ ကိုယ္လန္႔ရင္ သူလန္႔တယ္ ၊ တခါတေလ စိတ္ပူပန္မႈတခ်ိဳ႕တေလေၾကာင့္ အားငယ္ၿပီး ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔ ကိုယ္ငိုမိတဲ့အခါ ဗိုက္ထဲမွာ သူသိသလိုနဲ႔ ဟိုဖု ၊ ဒီဖု လုပ္လာျပတဲ့ကေလးဟာ ကိုယ့္ခံစားမႈေတြကို နားလည္ေျဖသိမ့္ေပးေနသလိုလို ၊ အေမ့ကို မငိုပါနဲ႔လို႔ ေတာင္းပန္ေနသလိုလို… ကေလးေၾကာင့္ပဲ ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္မယ္ဆိုတဲ့ အားေတြျပန္ျပည့္လာတာ ၊ ဒီေလာကဓံကို တန္ျပန္စိန္ေခၚခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတာ ၊ ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းရဲလာတာ မျမင္ရေသးတဲ့ ဗိုက္ထဲက ကေလးေလးေပးတဲ့ အားအင္ေတြပါ။ ကိုယ္က အားေလ်ာ့အ႐ံႈးေပးေနရင္ သူက ဘယ္သူ႔ကို အားကိုးမလဲေလ။ လက္ရွိ သူ႔အားကိုးရာဟာ သူ႔ကိုလြယ္ထားတဲ့ကိုယ္ပါ။

ကိုယ္ဝန္လရင့္လာေတာ့ ေနရတာ ခက္ခဲလာသလို ထိုင္ရ ၊ ထရ ၊ အိပ္ရ ခက္ခဲလာတယ္။ ကိုယ္တိုင္ခံစားရတဲ့ေဝဒနာေတြ ၊ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေမြးပါ့မလားဆိုတဲ့အပူ ဒါေတြကတင္ ေန႔တဓူဝ မိခင္ေလာင္းေတြကို ႏွိပ္စက္ေနၿပီေလ။ ဒီၾကားထဲမွာ ခင္ပြန္းနဲ႔ အဆင္မေျပရင္ ၊ အိမ္ေထာင္ေရး မသာယာရင္ ၊ စီးပြားေရးအဆင္မေျပရင္ ၊ ေမြးစရိတ္နဲ႔ ကေလးစရိတ္ လံုေလာက္ေအာင္ မရွိေသးရင္ မိခင္ဟာ အနားယူရမယ့္အခ်ိန္လည္း အနားယူခြင့္မရဘဲ အလုပ္လုပ္ေနရမွာပါ။ ကိုယ္ဝန္လရင့္လာရင္ အလုပ္တာဝန္ေတြ လုပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကိုယ္နဲ႔ခါး ေကာင္းေကာင္း အနားယူခ်င္တယ္။ အိပ္ယာမွာျဖစ္ျဖစ္ ၊ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္တဲ့ ခါးမွီကုလားထိုင္ေလးမွာျဖစ္ျဖစ္ အနားယူေနရမွာေလ။ ဒါေပမယ့္ မျပည့္စံုတဲ့ မိခင္ေလာင္းတိုင္းဟာ အနားယူခြင့္မရဘဲ စားဝတ္ေနေရး ႐ုန္းကန္ရင္းက ကေလးေမြးဖို႔ရက္ နီးလာရတာပါ။

ေမြးဖို႔ရက္နီးေလ ျမန္ျမန္ေမြးလိုက္ခ်င္ေလဆိုတာ မိခင္ေလာင္းေတြေပါ့။ စကားကသာ မေပါ့မပါး တကယ္ေတာ့ မသက္မသာႀကီးပါ။ ေျခေထာက္ေတြေဖာေရာင္ ၊ မ်က္ႏွာေတြေဖာေရာင္ ၊ လက္ေတြေဖာေရာင္ ၊ ေနရခက္ခက္ေန႔ရက္ေတြကို အျမန္ကုန္ဆံုးခ်င္စိတ္ ၊ ဗိုက္ထဲက ကေလးကို အျပင္ျမန္ျမန္ေရာက္ေစခ်င္စိတ္ဆိုတာလည္း ေမြးခါနီးေလ ပိုျဖစ္လာေလေပါ့။ စိတ္ထဲမွာ ဒီကေလးအျပင္ေရာက္ရင္ သယ္ထားရတဲ့အေလးခ်ိန္ ၊ လြယ္ထားရတဲ့ဒုကၡက ၿငိမ္းၿပီေပါ့။ ဒီေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ ေမြးခ်င္ၾကတယ္။ သားဦးဆိုပိုဆိုးေသး ။ ကေလးမ်က္ႏွာကို ျမင္ခ်င္လွၿပီေလ။

႐ိုး႐ိုးေမြးေမြး ၊ ဗိုက္ခြဲေမြးေမြး ကေလးေမြးတဲ့အေမတိုင္း ဗိုက္နာတာမဟုတ္ရင္ ဗိုက္ခြဲထားတဲ့ဒဏ္ရာက နာက်င္မႈကို ခံစားၾကရပါတယ္။ မီးေနသည္ဒုကၡနဲ႔ နာက်င္မႈေတြၾကားထဲက ႏွစ္နာရီျခားတခါ ကေလးကို ႏို႔တိုက္ၾကရျပန္တယ္။ ဒီဒုကၡက ေတာ္ေတာ္မေသးတာပါ။ အိပ္ေကာင္းျခင္းမအိပ္ရဆိုတာ ဒါမွအစစ္ေလ။ အိပ္ေပ်ာ္မယ္ႀကံတုန္း ႏို႔တိုက္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ ကေလးအိပ္တုန္း ႏွပ္မယ္လုပ္ေပမယ့္ မ်က္စိေၾကာင္ၿပီး အိပ္မရေတာ့တာလည္း ႀကံဳရဦးမယ္။ ဒဏ္ရာေဆးထည့္ရတာနဲ႔ ဆီးခ်ဳပ္ဝမ္းခ်ဳပ္ မအီမသာျဖစ္တာနဲ႔ ကိုယ္ခြဲမရွိတဲ့မိခင္ေတြဟာ ခင္ပြန္းနဲ႔ မိသားစုေတြကမွ မကူႏိုင္ရင္ သြားၿပီေပါ့။ ကေလးအိပ္ခ်ိန္မွ အလုပ္ေတြ က်ံဳးလုပ္ရေတာ့တာေလ။ ကေလးႏိုးရင္ ေျပးၿပီး ကေလးႏို႔တိုက္ရေသးတယ္။ အိမ္စီးပြားေရးပါ ေျပးလုပ္ရေသးတယ္ဆို သူ႔ထက္ပင္ပန္းတဲ့သူေတာင္ သူ႔ေလာက္မပင္ပန္းပါဘူး။ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းဆိုတာ သူမွသူအစစ္ေလ။

ဒီလိုအခ်ိန္ေတြမွာ တခိ်ဳ႕က ႏို႔ဗူးေျပာင္းတိုက္လိုက္တယ္။ မိခင္ႏို႔ပဲ တိုက္တဲ့သူေတြကေတာ့ ကေလးျဖည့္စြက္စာ စားမယ့္အခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္ၿပီေလ။ ကေလးေျခာက္လေလာက္ဆိုရင္ အစာစစားၿပီမို႔ ဒီေလာက္ဒုကၡခံစရာ မလုိေတာ့ဘူးလို႔ေတြးတယ္။ ဒီအေတြး တက္တက္စင္ေအာင္မွားမွန္း ကေလးေျခာက္လေရာက္ခါနီး ပိုသိလာတယ္။ သူဟိုဆြဲဒီဆြဲ ဆြဲခ်တတ္တာ ၊ ပါးစပ္ထဲ ဟိုပစၥည္း ၊ ဒီပစၥည္း ထည့္မွာကိုလည္း ပူရၿပီ။ သူစားဖို႔ တကူးတက ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးရတဲ့အလုပ္ပိုလာၿပီ။ သူဖြထားတာေတြ ရွင္းဖို႔အလုပ္ပိုလာၿပီ။ ခဏခ်ထားခ်ိန္ ဟိုဆြဲ ၊ ဒီဆြဲ စိတ္မခ်ရတာ ၊ ငိုေနတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ခ်ီၿပီးလုပ္ရတဲ့ဒုကၡက မေသးဘူး။ ဒီေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး သူ႔ဘာသာ လမ္းေလွ်ာက္တတ္လာရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။

လမ္းေလွ်ာက္တတ္လာပါၿပီတဲ့။ ပိုနားရမလားမွတ္တယ္။ ေတာက္တက္ ေတာက္တက္ သူေလွ်ာက္ဖြတာေတြ လိုက္ရွင္းဖို႔ တာဝန္အႀကီးႀကီး ပိုလာၿပီေလ။ စိတ္မခ်ရဘူးဆိုတာလည္း အရင္ကထက္ပိုလာတယ္။ မ်က္စိတမွိတ္ ၊ လွ်ပ္တျပက္တည္းမွာတည္း ေတာက္တက္ ေတာက္တက္နဲ႔ လုပ္သြားတာ ျမန္မွျမန္။ ေျပးတတ္လာခ်ိန္မွာ ပိုဆိုး။ ဒီလိုနဲ႔ စကားေတြေျပာတတ္လာ ၊ ေမးတတ္လာ ၊ ကစားတတ္လာေတာ့ သူ႔ကို ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ့္တာဝန္ဟာ အစားအေသာက္ ၊ အဝတ္အစားနဲ႔ ကစားစရာေတြတင္မကဘူး သူေမးတဲ့ ဗဟုသုတေတြကိုပါ မွန္မွန္ကန္ကန္ အေကာင္းဘက္က သင္ေပးရင္း ေျဖတတ္ဖို႔ ၊ ေျဖႏိုင္ဖို႔ ကိုယ္ပါ စာအုပ္လွန္မွတ္ရတဲ့အလုပ္ပါ တိုးလာတယ္။

ကေလးမူႀကိဳသြားခ်ိန္မွာ အနားရမွာပါတဲ့ သူမ်ားေတြေျပာတယ္။ ေက်ာင္းပို႔ ၊ ေက်ာင္းႀကိဳလုပ္ရတဲ့အလုပ္ရယ္ ၊ ဒီလိုသြားခ်ိန္မွာ အိမ္ေနဝတ္ ၊ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနတဲ့ အဝတ္အစားေတြနဲ႔သြားရင္ လူၾကားထဲ ကေလးမ်က္ႏွာငယ္မွာစိုးလို႔ သင့္တင့္ေအာင္ ဝတ္စားျပင္ဆင္ရတဲ့အခ်ိန္ရယ္ ၊ ဝတ္စားျပင္ဆင္ရတဲ့ဒုကၡရယ္ တိုးလာပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကိုယ့္ကေလးဟာ အမ်ားအလယ္ မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ ၊ အမ်ားနဲ႔တန္းတူ ပညာသင္ႏိုင္ေအာင္ ၊ ဝတ္ႏိုင္ ၊ စားႏိုင္ေအာင္လည္း ျဖည့္ဆည္းေပးရျပန္ေရာ။ က်ယ္လာတဲ့ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ သူမ်က္ႏွာတင့္တယ္ ဝင္ဆန္႔ေအာင္ ကိုယ္က ဆထက္တပိုး ပိုႀကိဳးစားရတယ္။

ေက်ာင္းႀကီးတက္ရင္ လက္လြတ္သြားၿပီတဲ့။ ေက်ာင္းႀကီးတက္ခ်ိန္ကစၿပီး သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝန္းက ပိုက်ယ္လာၿပီ ။ သူ႔ဝန္းက်င္မွာ သူပိုၿပီး ဝင္ဆန္႔လာေအာင္ ၊ မ်က္ႏွာပန္းလွေအာင္ ၊ ပညာေရးေအာက္မက်ေအာင္ ၊ ကေလးကို တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ လုပ္ေပးဖို႔တာဝန္ဟာ မိခင္တာဝန္ပဲေပါ့။ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့သူ အိမ္စာေတြ လုပ္ၿပီးေအာင္ အနားကေစာင့္မၾကည့္ႏိုင္ရင္ ေစာင့္ၾကည့္ရွင္းလင္းသင္ျပႏိုင္တဲ့ က်ဴရွင္ကို အပ္ရမယ္။ ေက်ာင္းႀကိဳ ေက်ာင္းပို႔အျပင္ က်ဴရွင္ႀကိဳပို႔တာဝန္လည္း ပိုလာၿပီ။ သူမ်ားက ဒီေလာက္ကန္ေတာ့ရင္ ကိုယ့္သားသမီးကို ဆရာမ မႏွိမ္ဖို႔ ကိုယ္လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ ကန္ေတာ့ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျဖည့္ဆည္းရဦးမယ္။ ကေလးပညာေရးျမင့္လာေလ ပံ့ပိုးေပးရမွာေတြမ်ားလာေလပါပဲ။ သားသမီးေနာင္ေရးေကာင္းဖို႔ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ေတြကို ေမာင္းတင္ ႀကိဳးစားရျပန္ေရာ။ ပညာေရးမၿပီးဆံုးခင္ လူေပါင္းမွားမွာ ၊ လမ္းလြဲသြားမွာကိုလည္း မ်က္ျခည္မျပတ္ သတိထား ေစာင့္ၾကည့္ရေသးတယ္။ လမ္းမွန္တည့္ေပးရေသးတယ္။

ပညာစံုလို႔ ၾကင္ယာလည္းစံုဖို႔ျဖစ္လာရင္ ထိမ္းျမားျခင္းဆိုတာကို မိဘဝတၱရားရွိတဲ့အတိုင္း ေဆာင္ၾကဥ္းေပးရေပဦးမယ္ေလ။ ဒီကတဆင့္ ေျမးတာဝန္ ၊ ျမစ္တာဝန္ေတြ ကိုယ္မကူလို႔ မျဖစ္တဲ့ အေျခအေနေတြမွာ မိခင္ေတြအဖို႔ ဘယ္မွာလဲ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနရခ်ိန္ဆိုတာေလ …. အဲဒီမိခင္ဟာ အိမ္ေထာင္ေရးသာယာမႈကို မခံစားခဲ့ရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ၊ ခင္ပြန္းရဲ႕ဆိုးဒဏ္ကို သားသမီးမ်က္ႏွာနဲ႔ ခါးစည္းခံခဲ့တယ္ဆိုရင္ ၊ တခုလပ္ ၊ မုဆိုးမ ၊ Single Mother အျဖစ္ ကေလးကို တစ္ေယာက္တည္း ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့ရတယ္ဆိုရင္ ဒီလိုစံျပမိခင္ေတြရဲ႕ဒုကၡဆိုတာ ငရဲထက္သာေသးတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ သူတို႔ဟာ တေန႔ ၊ တရက္ ၊ တလ ၊ တႏွစ္မဟုတ္ဘဲ ဆယ္စုႏွစ္ေတြနဲ႔ခ်ီၿပီး သားသမီးေတြအတြက္ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။

မိခင္ေတြရဲ႕တာဝန္ဟာ တာဝန္ယူရင္ယူသေလာက္ ၊ တာဝန္ေက်ခ်င္ရင္ ေက်ခ်င္သေလာက္ ၿပီးဆံုးသြားတယ္ရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ သားေမြးတဲ့ေျမးကေလးေတြကလည္း ခ်စ္စရာေႏွာင္ႀကိဳးေတြပါ။ သမီးေမြးတဲ့ေျမးကေလးေတြကလည္း ခ်စ္ခင္တြယ္တာစရာ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြပါ။ ေျမးေတြကေမြးတဲ့ ျမစ္ေတြကိုလည္း ခ်စ္တာပဲ။ ကိုယ္ကသာအိုလာတာ ဒီကေလးေတြကို ကိုယ့္သားသမီးထိန္းေက်ာင္းတုန္းကလို ပဲ့ျပင္ထိန္းေက်ာင္းေပးခ်င္စိတ္ အျပည့္ရွိတုန္း ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔မွာ ေကၽြးေမြး လုပ္ကိုင္ေပးႏိုင္တဲ့ အင္အား ခ်ိနဲ႔ေလ်ာ့နည္းလာခဲ့ပါၿပီ။ သူတို႔အနားယူခ်ိန္ေရာက္လို႔မွ ဒီသံေယာဇဥ္ေတြေၾကာင့္ အနားမယူႏိုင္ေသးရင္ ကၽြန္မတို႔ တာဝန္ေက်ပါရဲ႕လား။

ရတု (Burmesehearts.com)