မိဘနဲ႔ သားသမီးဆက္ဆံေရး
အေမ့ဝမ္းထဲမွာ ေနခဲ့ရတဲ့ကေလး ၊ အေမ့ႏို႔ခ်ိဳနဲ႔ လူျဖစ္လာခဲ့တဲ့ကေလး ၊ အေမ့ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္စုအမ်ားစုနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာရတဲ့ကေလးေတြဟာ မိနဲ႔ဘဆိုတဲ့ မိဘႏွစ္ဦးအနက္မွာ အေမကို ခင္တြယ္တဲ့သူမ်ားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ ဒီလူရဲ႕က႑ခပ္မ်ားမ်ားကို ေန႔တဓူဝ ျမင္ေတြ႔ေနရလို႔လည္း အေဖထက္ အေမကို ပိုတြယ္တာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို ေန႔တဓူဝ နားလည္စြာ ဂ႐ုစိုက္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တဲ့သူကို သူက ျပန္တြယ္တာ ခ်စ္ခင္လာတာျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္လို႔မ်ား သူ႔ကို ေန႔တဓူဝ နားလည္စြာ ဂ႐ုစိုက္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တဲ့သူဟာ ကေလးထိန္း ၊ အိမ္အကူေတြ ျဖစ္ေနရင္လည္း ျဖဴစင္တဲ့ကေလးဟာ သူ႔အႏြံအတာခံသူကိုပဲ တြယ္တာမွာျဖစ္ပါတယ္။ မိဘက ေပးငွါးထားလို႔ ဂ႐ုစိုက္တယ္ဆိုတာ သူက နားမလည္ႏိုင္ေသးဘူးေလ ။ သူ႔ကို ဂ႐ုစိုက္သူကို သူတြယ္တာမွာျဖစ္ၿပီး သူ႔ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္တဲ့သူကို သူဟာ အေနစိမ္းမွာျဖစ္ပါတယ္။ ႀကီးတဲ့အထိ ပစ္ပယ္ထားျခင္းခံရရင္ ႀကီးတဲ့အထိ အေနစိမ္းသြားႏိုင္ပါတယ္။ ေသြးသားေတာ္စပ္တာက ေတာ္စပ္တာတပိုင္း ၊ ေမတၱာတရားက ေမတၱာတပိုင္းပါ။ ေမတၱာေပးမွ ေမတၱာရတာကို ယံုၾကည္ရပါမယ္။
ငါ့ေသြးကျဖစ္လာတာ ငါ့သာ ခ်စ္ ၊ ငါ့သာဦးစားေပးရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ထား မိဘေတြထားရင္ သားသမီးေတြနဲ႔ ပိုေဝးကြာလို႔သြားမွာပါ။ ကၽြန္မအၿမဲတမ္းေပးေျပာပါတယ္။ သားသမီးေတြဆီက ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာကို ကိုယ္က ဦးစြာေပးၿပီး တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေႏြးေထြးတဲ့ေမတၱာနဲ႔ နားလည္မႈကို အေျခခံထားပါလို႔ ဆိုထားတာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေပးတာေတြကို သူဟာ ခံစားရင္းနဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ့ေမတၱာကို သင္ယူမယ္။ ၿပီးရင္ သူကဒီလိုအျပဳအမူ ၊ အေလ့အက်င့္မ်ိဳးကို သူ႔မ်ိဳးဆက္အထိ က်င့္သံုးယူသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားမွာရွိတယ္ ” Monkey see Monkey do.”တဲ့ ။ လူဟာေမ်ာက္ကဆင္းသက္လာတာလို႔ ယံုၾကည္ၾကတာမို႔ ေမ်ာက္ဟာ သူျမင္တာအတုယူ လိုက္လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္ဆိုတာနဲ႔ တင္စားထားတာျဖစ္ပါတယ္။
မိနဲ႔ဘ ႏွစ္ဦးမွာေတာင္ သားသမီးနဲ႔ အေနေဝးၿပီး စိမ္းတဲ့မိဘကို သားသမီးက စိမ္းေနႏိုင္ပါတယ္။ အိမ္မွာရွိလ်က္ ၊ အတူေနလ်က္က အေနစိမ္းတဲ့ မိခင္ ၊ ဖခင္ေတြကို သားသမီးကလည္း စိမ္းမွာပါ။ အိမ္စီးပြားေရးအတြက္ အလုပ္ထြက္လုပ္ရတာ ၊ တနယ္ျခားမွာ အလုပ္တာဝန္အရသြားရလို႔ သားသမီးနဲ႔ ခြဲရတာ ၊ တေျမျခား တိုင္းတပါးမွာ စီးပြားရွာရတဲ့ မိဘေတြ သားသမီးနဲ႔မစိမ္းေအာင္ ေန႔စဥ္မဟုတ္ေတာင္ အပတ္စဥ္ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ႏွစ္ပတ္ျခားတစ္ခါျဖစ္ျဖစ္ ၊ လစဥ္ျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္ေပးလို႔ရရင္ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ သားသမီးကို ဖုန္းေခၚျဖစ္ေအာင္ ၊ အြန္လိုင္းကျဖစ္ျဖစ္ ႐ုပ္ျမင္လ်က္ စကားေျပာျဖစ္ေအာင္ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးမႈ ယူရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုေတြ႔ခ်ိန္ခဏေလးမွာ အျပစ္တင္တာေတြ ၊ မ်က္စိထဲအျမင္မေတာ္တာေတြကို အသားေပး ေျပာေနတာမ်ိဳး မလုပ္ရပါဘူး။ စိတ္အလိုမက်တာရွိတာေတာ့ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္အလိုမက်တာကို ေရွ႕တန္းတင္ေနတဲ့အခါ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးမႈလုပ္ယူဖို႔ဆိုတာ အခ်ိန္ရႏိုင္ပါဦးမလား။ ရလည္း စိတ္အလိုမက်မႈေရွ႕တန္းတင္ ေျပာဆိုေနတာမို႔ စိတ္ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ၿပံဳးၿပံဳး႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔ သာယာခ်မ္းေျမ႕့တဲ့ ေလလႈိင္းေပၚက မိသားစုအခ်ိန္ေလးဆိုတာကို ရႏိုင္ပါဦးလား။ ဒါေၾကာင့္ ခဏတာ စကားေျပာခ်ိန္မွာ သာယာေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ မိသားစုအခ်ိန္ကေလးကို ေလလႈိင္းေပၚကျဖစ္ျဖစ္ အင္တာနက္ေပၚကျဖစ္ျဖစ္ ဖန္တီးလုပ္ယူေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ကေလးဟာ ကိုယ္နဲ႔စိမ္း႐ံုအျပင္ စကားေျပာဆိုဖို႔ ျငင္းဆိုလာတာေတြ ၊ မေျပာခ်င္တာေတြ ၊ မေျပာေတာ့တာေတြကိုလည္း ႀကံဳလာရႏိုင္ပါတယ္။
အေဝးေရာက္ မိဘေတြဟာ စကားေျပာတတ္တဲ့ သားသမီးနဲ႔ စကားေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ သူေျပာခ်င္တာေတြကို အရင္ဆံုးဦးစားေပးနားေထာင္ပါ။ စိတ္ဆင္းရဲမႈ ၊ ကိုယ္ပင္ပန္းမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိေနလို႔ စိတ္ဖိစီးေနပေစ ကေလးေရွ႕မွာေတာ့ မ်က္ႏွာကိုအခ်ိဳဆံုးထားပါ။ ကေလးေျပာတာေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ၿပံဳးၿပံဳးေလး နားေထာင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ အိမ္မွာ ၊ ေက်ာင္းမွာ ေန႔တဓူဝ ျဖတ္သန္းပံုအၾကမ္းဖ်ဥ္းနဲ႔ စိတ္ထဲစြဲစြဲထင္ထင္ရွိတဲ့ အရာေတြကို ေမးျမန္းေဆြးေႏြးပါ။ သူေမးတာေတြကို အေကာင္းဘက္ကေန ေျဖေပးပါ။
အေကာင္းဘက္က ေျဖေပးပါလို႔ ဆိုတာဟာ အဆိုးဘက္က မေျဖခိုင္းတာျဖစ္ပါတယ္။ ပိုနားလည္ေအာင္ ရွင္းရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ခံစားေနရတဲ့ စိတ္ဒုကၡေဝဒနာေတြ ကေလးဆီကို မကူးစက္ေအာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နတ္ဘံုနတ္နန္းမွာ ေနရတဲ့အလားေတာ့ ျဖစ္ေနတာနဲ႔တျခား ပိုမေျပာမိေစနဲ႔ေပါ့။ ဒီလိုေျပာမိတဲ့အခါ သူတို႔ (မိဘ)ေတြက်ေတာ့ ခမ္းနားတဲ့ေနရာမွာေနၿပီး သူ႔ကိုက်ေတာ့ မျပည့္စံုတဲ့ေနရာမွာ ထားခဲ့တယ္လို႔ ကေလးဟာ ထင္မွတ္မွားၿပီး သိမ္ငယ္ဝမ္းနည္းစိတ္ေတြ ဝင္သြားႏိုင္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုစိတ္ဝင္ၿပီး ဖြင့္ထုတ္မေျပာေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲစြဲသြားရင္ မိဘနဲ႔သားသမီးဆက္ဆံေရးဟာ ေကာင္းသင့္သေလာက္ မေကာင္းေတာ့ဘူးေပါ့။
ကိုယ္ေျပာသင့္တာက ကေလးနဲ႔မိသားစုကို ပိုမိုျပည့္စံုေအာင္ထားႏိုင္ဖို႔ မိသားစုရဲ႕အေဝးမွာ ေနထိုင္ေနရတယ္။ မိသားစုကိုခ်စ္လ်က္နဲ႔ ခြဲေနရတယ္။ ကေလးကိုခ်စ္လ်က္နဲ႔ ခြဲေနရတယ္။ ဘယ္လိုလြမ္းတယ္။ ျပန္လာခြင့္ရတာနဲ႔လာခဲ့မယ္ဆိုတာကို ဦးစားေပးေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္အတိအက်ကို ေလယာဥ္လက္မွတ္ရမွ ၊ ကားလက္မွတ္ ၊ ရထားလက္မွတ္ ၊ သေဘၤာလက္မွတ္ ျဖတ္ၿပီးမွ ေျပာပါ။
မေသခ်ာပဲနဲ႔ ခဏတာ ကေလးစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမယ္လို႔ ကတိေပးေျပာဆိုတာေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီး ျပန္မလာတဲ့အခါ ကိုယ္ဟာ ကေလးရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ႐ိုက္ခ်ိဳးလိုက္သလို ၊ သူ႔စိတ္ကို ဝမ္းနည္းေအာင္ လုပ္လိုက္သလိုပါပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္ဟာ ကစားခဲ့သလိုျဖစ္သြားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးကို အလြယ္တကူ ကတိေပးတာမ်ိဳးကို ေရွာင္ၿပီး အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားမယ္။ လုပ္ကိုင္မယ္ဆိုတာကိုပဲ သိေစရမွာပါ။ ဘယ္လမွာ ျပန္လာမယ့္လို႔ ကိုယ့္စိတ္ထဲေသခ်ာေနရင္ေတာင္ မေသခ်ာမႈေတြ ဝင္မလာခင္ ကေလးကို ႀကိဳတင္ေျပာဆိုတာေတြ မလုပ္မိဖို႔ပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္လုပ္ကိုင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ မရရွိေသးတဲ့ ကေလးဘဝမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားစရာဆိုလို႔ မိဘနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအဝန္းပဲရွိတယ္။ သူတို႔စကားနဲ႔ ကတိကိုပဲ အဟုတ္လုပ္ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ရတာပါ။
ကေလးဘဝမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူျပန္လာမယ့္ရက္ကို ႀကိဳသိေနရင္ ရက္ေတြကို လက္ခ်ိဳးေရေနတတ္တယ္။ အဲဒီရက္ေရာက္ဖို႔ကို ေန႔စဥ္အခ်ိန္အၾကာႀကီးျဖတ္သန္းခဲ့ရသလို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတတ္တာပါ။ မလာခဲ့ရင္ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ ပ်က္စီးရသလို ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္မလာတဲ့ အေျခအေနကို ဝမ္းနည္းတတ္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္မလာခဲ့လို႔ စိတ္ဓါတ္က်တတ္တယ္။ အထပ္ထပ္အခါခါ ဒီလိုျဖစ္လာရင္ေတာ့ စိတ္ဒဏ္ရာ ရမွန္းမသိ ရလာတယ္။ ဒါဟာ လူႀကီးမိဘေတြ သတိမထားမိတဲ့အခ်က္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးသူငယ္ေတြကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ကတိမေပးဖို႔ ၊ ကတိေပးၿပီးရင္ မဖ်က္ဖို႔ ၊ ကေလးကိုေျပာတဲ့စကားကို အေရးတယူမွတ္သားထားၿပီး ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ကို ႀကိဳးစားရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဖခင္ကအေဝးမွာ မိခင္က ကေလးအနားမွာ ရွိေနတဲ့ မိသားစုေတြအေနနဲ႔ ဖခင္ရဲ႕တန္ဖိုးကို မိခင္က သားသမီးနားလည္ေအာင္ ကေလးလသားအရြယ္ကတည္းက ဖခင္ရဲ႕ပံုျပၿပီး စကားေျပာၿပီးကစားတာ ၊ ေျပာျပတာေလးေတြ လုပ္ရပါမယ္။ ဖခင္ဟာ ကေလးနဲ႔မိခင္ရဲ႕ စားေသာက္ေနထိုင္ေရးဖူလံုဖို႔ ဒီလိုအေဝးမွာ ေနရတယ္ဆိုတာကို ကေလးနားလည္ေအာင္ ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေျပာေပးျခင္းအားျဖင့္ ကေလးဟာ ဘက္ပဲ့ေနတဲ့ မိဘေနရာကို နားလည္သိတတ္လာၿပီး ဖခင္ကို မျမင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ခ်စ္ခင္တြယ္တာလို႔ ေလးစားေနမွာျဖစ္ပါတယ္။
မိသားစုကိုပစ္သြားတဲ့ ဖခင္ဆိုရင္ေရာ …… ကေလးငယ္ရွိတဲ့ မိသားစုကို အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ပစ္ခြါသြားတဲ့ဖခင္ရွိေနတဲ့ မိခင္ဟာ အေတာ္စိတ္ဒဏ္ရာ ခံစားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔အမွားဆိုတဲ့ အေၾကာင္းထက္ လူမမယ္ကေလးငယ္ကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ၊ သူ႔ေျခေထာက္ေပၚ သူရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ တစ္ဦးတည္းအားနဲ႔ ျဖည့္ဆည္းပံ့ပိုးလို႔ ေကၽြးေမြးျပဳစုသြားဖို႔ဆိုတာ အေတာ္မလြယ္လွတဲ့အလုပ္ပါ။ ဒီတာဝန္ကို တစ္ရက္ ၊ တစ္ပတ္ ၊ တစ္လ ၊ တစ္ႏွစ္တည္း ထမ္းေဆာင္သြားရမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ေရရွည္ကို ခံစားၾကည့္မိေလ စိတ္ထဲမွာ နာက်င္ဒဏ္ရာရေလ ျဖစ္ေနမွာပါ။ ကိုယ့္စိတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြက ကေလးစိတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြအျဖစ္ သူ႔ဘဝတသက္တာလံုး မခံစားသြားရဖို႔လိုတယ္ေလ။
မိခင္ကိုယ္ဝန္ေဆာင္စဥ္ ဖခင္ကပစ္သြားတာမ်ိဳး ၊ ကေလးလသား ၊ ႏွစ္သားအရြယ္ လူမမယ္ေလးမွာျဖစ္ျဖစ္ ကေလး သိတတ္စမွာျဖစ္ျဖစ္ ဖခင္ပစ္ပယ္ျခင္း ခံခဲ့ရတဲ့ မိသားစုမွာ ကေလးရဲ႕စိတ္ဒဏ္ရာကို မိခင္က ေမတၱာတရား အသြင္ေျပာင္းၿပီး ကုစားေပးရမွာျဖစ္တယ္။ ကေလးရရွိသြားမယ့္ စိတ္ဒဏ္ရာကို မကုစားေပးတဲ့အျပင္ ဘယ္လိုမသိတတ္တဲ့ဖခင္ ၊ ဘယ္လိုယုတ္ညံ့တဲ့ဖခင္ စသျဖင့္ မိမိခံစားမႈေတြ ကေလးကို ေျပာခဲ့တာ ၊ ဖခင္မုန္းေအာင္ သင္ေပးတာ စသျဖင့္ဟာ ကေလးရဲ႕ ဘဝတသက္တာ စိတ္ခံစားမႈေတြအတြက္ မေကာင္းပါဘူး။
ဒီအေျပာေတြ ၊ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ စိတ္ဒဏ္ရာရသြားတဲ့ကေလးဟာ ဖခင္ကို မုန္းသြား႐ံုအျပင္ ဒီလိင္အမ်ိဳးအစားေတြကိုလည္း မုန္းသြားႏိုင္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေကာင္းျခင္း ၊ ဆိုးျခင္း ခြဲျခားျမင္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိကို မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အမ်ိဳးသားေတြဟာ ဒီအမ်ိဳးအစားေတြပဲလို႔ မိသားစုနဲ႔ မိမိစိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို အရင္းျပဳလို႔ ၿခံဳငံုသံုးသပ္ၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ဘဝတသက္တာမွာ လူတစ္ဦးရဲ႕ ေကာင္းျခင္း ၊ ဆိုးျခင္းဆိုတာေတြကို သူ႔လုပ္ရပ္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ဖို႔ထက္ လိင္ကို အေျခခံၿပီး ဆံုးျဖတ္တာ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။
လူတိုင္းမွားဖူးတယ္။ ျပင္ဆင္လိုစိတ္ရွိသူကို ျပင္ဆင္ခြင့္ေပးရမယ္ဆိုတာကို နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူ႔စိတ္ဒဏ္ရာက ျပင္ဆင္ခြင့္မေပးေတာ့တဲ့ အေျခအေနကိုလည္း တြန္းပို႔ေစတယ္။ ဒီလိုစိတ္ဒဏ္ရာရသြားတဲ့သူဟာ တဘက္သတ္ဆန္သူေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ မိခင္ဟာ မိမိစိတ္ဒဏ္ရာကို ကေလးစိတ္ဒဏ္ရာ ျဖစ္မလာေအာင္ ၊ ေနာက္ဆံုး ပတ္ဝန္းက်င္ေျပာစကားေတြ ၊ ေဆြမ်ိဳးေျပာစကားေတြနဲ႔ ကေလးစိတ္ဒဏ္ရာမျဖစ္လာေအာင္ ပညာသားပါပါနဲ႔ ထိန္းေက်ာင္းေပးသြားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိခင္ သို႔မဟုတ္ မိဘပစ္ပယ္ျခင္းခံရတဲ့ ကေလးေတြကိုလည္း ဖခင္ သို႔မဟုတ္ လူႀကီးမိဘေတြက ဒီလို ထိန္းေက်ာင္းသြားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေန႔စဥ္အလုပ္ဝင္ၿပီး အိမ္ျပန္လာရတဲ့ မိဘေတြ အလုပ္ခြင္မွာ ပင္ပန္းတယ္။ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီစိတ္ဖိစီးမႈေတြကို အိမ္အထိ သယ္မလာဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ကားေပၚက ဆင္းကတည္းက အလုပ္ထဲက စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို ကားဂိတ္မွာ ၊ ရထားဂိတ္မွာ ၊ လမ္းထိပ္မွာ အလႊာလိုက္ခ်ထားခဲ့ပါ။ အိမ္ထဲဝင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ မိသားစုစိတ္ဓါတ္ကို ဝတ္ဆင္ပါ။ မ်က္ႏွာကို အိမ္ကမိသားစုဝင္ေတြအတြက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၿပံဳးထားပါ။ ကိုယ္ဟာ အလုပ္မွာ စိတ္ဖိစီးမႈေတြရွိႏိုင္သလို အိမ္မွာေနတဲ့ အိမ္ရွင္မနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ သားသမီးေတြဟာလည္း သူတို႔ဆိုင္ရာ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ရွိၾကပါတယ္။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာကတည္းက အလုိမက်မႈ ၊ အလိုက်မႈေတြနဲ႔ စိတ္ဖိစီးမႈအေထြေထြကို ခံစားေနၾကရသူေတြပါ။
ကၽြန္မအမ်ိဳးသား အလုပ္ကျပန္လာရင္ သူ႔ကိုရယ္ေမာႀကိဳဆိုတတ္တဲ့ သမီးေလးကို အရင္ခ်ီေပြ႔ဖက္နမ္းၿပီး လက္ေဆးတယ္။ သူ႔အိတ္ထဲမွာ ပူေဖာင္း ၊ ပူစီေဖာင္း ၊ Surprise Egg ၊ တိုလီထြာလီ ကစားစရာေလးေတြကို ဘာရယ္မဟုတ္ ထည့္ထားတတ္တယ္။ ကစားစရာအေဟာင္းျဖစ္ေနေပမယ့္ အလုပ္ကျပန္လာတဲ့ ဖခင္အိတ္ထဲက ထြက္လာတဲ့အရာဟာ စိတ္ဝင္စားစရာ အသစ္အဆန္း ျပန္ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။ ဒီ့ထက္တတ္ႏိုင္ရင္ ကေလးအတြက္နဲ႔ ဇနီးအတြက္ပါ စားစရာေတြ ဝယ္လာေပးတတ္တယ္။ အလုပ္ကျပန္ခ်ိန္ေလးဆိုတာကို ကေလးရဲ႕ဘဝနဲ႔ မိမိရဲ႕ဘဝတသက္တာအတြက္ ဒီလိုအမွတ္တရေတြကို လုပ္ယူထားပါတယ္။
အလုပ္ကိစၥ ၊ အိမ္ကိစၥ စိတ္ဖိစီးစရာေတြ ကၽြန္မတို႔တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးစရာရွိတယ္ဆို ကေလးေရွ႕မွာ မေျပာဘူး။ ကေလးေရွ႕မွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သေဘာထား ကြဲလြဲမႈဆိုတာကို မျပပါဘူး။ အသံျမင့္လို႔ကေလးလန္႔လာၿပီဆို ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ဟာသလုပ္လို႔ ၿပံဳးရယ္ေပြ႔ဖက္ရင္း စေနာက္သလို အသြင္ေျပာင္းပါတယ္။ ဒါဟာ ကေလးကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ စိတ္ဒဏ္ရာမေပးဘူးဆိုတဲ့ ႏွစ္ဦးသေဘာတူေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အလိုမတူတဲ့ဆႏၵေတြကိုလည္း ၿငိမ္းေအးေစတာပါ။ ကေလးအိပ္မွ ေကာင္းေကာင္းေဆြးေႏြးတယ္။ ႏွစ္ဦးသေဘာတူညီခ်က္ယူတယ္။ ဒီအတိုင္း ေရွ႕ဆက္လုပ္ေဆာင္တယ္။ ကေလးဟာ မေျပာတတ္ေသး ၊ မသိတတ္ေသးေပမယ့္ အခက္အခဲကို ကၽြန္မတို႔ ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတယ္ဆိုတာကို သင္ယူေနပါတယ္။
သူသင္ယူခဲ့တဲ့အတိုင္း သူ႔အခက္အခဲေတြကိုလည္း ေျဖရွင္းတတ္တယ္ေလ။ မိဘက စိတ္အလိုမက်တဲ့အခါ ေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းရင္ သူလည္း ေအာ္ဟစ္သာင္းက်န္းမယ္။ ပစၥည္းေတြ လႊင့္ပစ္ေပါက္ခြဲရင္ သူလည္း ဒီအတိုင္းတုန္႔ျပန္လုပ္ကိုင္မယ္။ မိဘေတြဟာ လက္ပါတတ္ရင္ သူစိတ္အလိုမက်တိုင္း တပါးသူကို သူလည္း လက္ပါေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးဟာ လူႀကီးမိဘေတြရဲ႕ ေၾကးမံုပါ။ ကိုယ္ေတြမွာ ဒီစ႐ိုက္မရွိခဲ့ရင္ သူ႔အနားရွိသူေတြ ၊ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ သူၾကည့္႐ႈေနခဲ့တဲ့ ႐ုပ္သံေတြမွာ ဒီဟာေတြ လႊမ္းမိုးထားခဲ့လို႔ ဒီလိုေျပာဆိုလုပ္ကိုင္တာျဖစ္ပါတယ္။
မိဘက သားသမီးကို ေႏြးေထြးမွ သားသမီးက မိဘကို ေႏြးေထြးစြာ ဆက္ဆံရေကာင္းမွန္းသိမွာပါ။ အလုပ္ကျပန္လာရင္ သို႔မဟုတ္ အေဝးကျပန္လာရင္ သားသမီးကို ဂ႐ုစိုက္ေႏြးေထြးမႈေပးဖို႔ထက္ ဟိုခိုင္း ၊ ဒီခိုင္း ေတာက္တိုမယ္ရ လုပ္ခိုင္းတာ ၊ ႏွိပ္နယ္ခိုင္းတာ စသျဖင့္ လုပ္ကိုင္ခိုင္းတတ္သူေတြရဲ႕ သားသမီးေတြဟာ မိဘမ်က္စိေအာက္မွာ မေနခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ေရွာင္လာတယ္။ ျမင္မွာစိုးလို႔ ပုန္းကြယ္လာတယ္။ အရိပ္ျမင္ရင္ေတာင္ ေအာ္ဟစ္ခိုင္းတတ္တဲ့ မိဘေတြဆိုရင္ အရိပ္မျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလာၾကတယ္။ ဒါဟာ သားသမီးနဲ႔မိဘ ဆက္ဆံေရး ေဝးကြာလာမႈ ၊ ေအးစက္လာမႈေတြပါ။ ေရရွည္ဆို မေကာင္းဘူးေပါ့။
မိဘေတြဟာ သားသမီးေတြဆီက ေမတၱာလိုခ်င္ရင္ ကေလးကိုယ္ဝန္ရွိကတည္းက တေလ်ာက္လံုး ေမတၱာေပးပါ။ ေႏြးေထြးမႈေပးပါ။ နားလည္မႈေပးပါ။ ယံုၾကည္မႈေပးပါ။ ႐ိုးသားစြာဆက္ဆံပါ။ သူ႔ဆႏၵေတြကို ေလးစားပါ။ ကေလးကို ကိုယ္ေပးတဲ့အရာေတြသာ စစ္မွန္ေႏြးေထြးပါေစ။ ဒါေတြတေန႔ ျပန္ခံစားရမွာပါ။ အတိုင္းအဆမရွိ ျပန္ရလာမွာပါ။ ေမတၱာေပးမွ ေမတၱာရတာပါ။
ရတု (Burmesehearts.com)
