class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ဥာဏ္ကူျဖည့္ရမယ့္ မိဘဝတ္
မေကာင္းတာျဖစ္မယ့္အေရး တားရမယ္ဆိုေပမယ့္ အမ်ားမထိခိုက္တဲ့ သူစိတ္သန္ရာ နယ္ပယ္မွာ ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနထိုင္ရင္း အေျခခ်ခ်င္ရင္ သူ႔ဆႏၵအတိုင္းျဖစ္သင့္တယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ္ဝါသနာပါရာ လုပ္ကိုင္ရမွ နဂိုရွိရင္းစြဲ အရည္အခ်င္းေတြဟာ ထြန္းေျပာင္လာတတ္တာ။
ေကာင္းရာညႊန္ရမယ္ဆိုရာမွာ သူတို႔ေတြ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မေရရာဘဲ ဒြိဟျဖစ္ေနတာမ်ိဳး ၊ သူ႔အတြက္ ပိုသင့္ေတာ္မယ္လို႔ ကိုယ္ထင္တဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ လမ္းညႊန္ဆံုးမႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးသူငယ္ေတြကို လူႀကီးမိဘေတြက ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာ ဇြတ္အတင္းလုပ္ခိုင္းတာမ်ိဳးေတာ့ ေရွာင္သင့္တယ္။ သူတို႔လုပ္ခ်င္လာေအာင္ ေျပာတတ္ဖို႔ နဲ႔ ေျပာႏိုင္ဖို႔ ေလ့က်င့္ ေျပာျပသင့္တယ္။
အတတ္သင္ေစဆိုတဲ့ေနရာမွာ အတန္းပညာကိုခ်ည္း သင္ေပးရမယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး ။ အတန္းပညာမသင္ေပးႏိုင္ရင္ သူ႔ဝမ္းစာသူရွာစားႏိုင္တဲ့ အတတ္ပညာကိုလည္း သင္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္မသင္ျပေပးႏိုင္ရင္ ေကာင္းရာမြန္ရာ သင္ျပႏိုင္သူဆီမွာ အပ္ႏွံထားျခင္းဟာလည္း အတတ္သင္ေစျခင္း တမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သတိျပဳသင့္တာကေတာ့ ကိုယ္သင္ေပးမယ့္ အတတ္ပညာဟာ သူစိတ္ပါဝင္စားတဲ့ အတတ္ပညာမ်ိဳး ၊ အမ်ားမထိခိုက္ေစတဲ့ အတတ္ပညာမ်ိဳး သင္ေပးႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါ။
ဘဝရပ္တည္ႏိုင္မယ့္ ရင္းႏွီးမႈမ်ိဳးေပးအပ္ရမယ္ဆိုတာကို ဘြဲ႔ရ႐ံု ၊ ေရးတတ္ဖတ္တတ္႐ံု သင္ေပးခဲ့လို႔ တသက္စာ ရင္းႏွီးေပးခဲ့ၿပီးၿပီလို႔ မိဘေတြအမ်ားစုက ထင္ေနတတ္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးဟာ ဘြဲ႔ရ႐ွိၿပီး အဲဒီဘြဲ႔နဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့အလုပ္ တန္းဝင္လုပ္ႏိုင္တာဆိုလို႔ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္တစ္ခုပဲရွိတာ။ က်န္တဲ့ဘြဲ႔ရေတြကေတာ့ ဘြဲ႔ရၿပီးရင္ အလုပ္ရဖို႔အေရး အေသ႐ုန္းကန္ၾကရတယ္။ သင္တန္းေတြထပ္တက္ၾကရတယ္။ အလုပ္ရဦးေတာ့ အလုပ္ေနရာၿမဲဖို႔႔ ၊ ရတဲ့လုပ္ခနဲ႔ လူလူသူသူ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာလည္း အခ်ိန္ယူႀကိဳးစားၾကရတယ္။ ဒီေတာ့ ဘြဲ႔ရ႐ံုပညာ သင္ေပးခဲ့႐ံုနဲ႔ မလံုေလာက္ပါဘူး။ သူတို႔လုပ္ခ်င္တဲ့စီးပြားေရး ရင္းႏွီးလုပ္ကိုင္ဖို႔ အရင္းအႏွီးေပးအပ္ရမယ္လို႔ ဆိုလိုရင္းျဖစ္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံလူဦးေရအမ်ားစုဟာ ဒီလိုေပးအပ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာမရွိၾကေသးေတာ့ ဒီမိဘဝတ္ကို ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ထား႐ံုနဲ႔ လံုေလာက္ၿပီလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
မိဘမ်ိဳး႐ိုးမေပ်ာက္သြားဖို႔ သားသမီးကို လက္ထပ္ေပးရမွာ မိဘဝတၱရားျဖစ္ေပမယ့္ သူေမတၱာမွ်ေနသူနဲ႔ ဇြတ္ခြဲၿပီး သူေမတၱာမရွိသူနဲ႔ ဇြတ္လက္ထပ္ေပးတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ အသက္ျပည့္မီတဲ့ အရြယ္ေရာက္သူတိုင္းဟာ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ ရွိသင့္တယ္။ အခ်ိဳ႕ေသာ စာရိတၱပ်က္ျပားေနသူေတြ ၊ ဆိုးသြမ္းရမ္းကားေနသူေတြနဲ႔ ေမတၱာမွ်ေနတာမ်ိဳးက တမ်ိဳးေပါ့။ အလႊာမတူ႐ံု ၊ ဘာသာမတူ႐ံု ၊ လူမ်ိဳးကြဲျပား႐ံု ၊ ပညာ ၊ ရာထူး ၊ စည္းစိမ္ နိမ့္က်႐ံုေတြနဲ႔ေတာ့ ဇြတ္ခြဲပစ္တာမ်ိဳး ၊ ကိုယ္သေဘာတူတဲ့ တျခားလူနဲ႔ ဇြတ္လက္ထပ္ေပးတာမ်ိဳးေတာ့လည္း မျဖစ္သင့္ဘူး။ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္တဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ရဲ႕ အေကာင္းအဆိုးကို ကိုယ္သာစံစား ၊ ခံစားရမယ့္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚ နက္နက္ ေတြးေခၚႏိုင္စြမ္းကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ရင္ ဒီလိုစြက္ဖက္တာေတြ နည္းပါးသြားမယ္။
ျမန္မာစကားလံုးက အသံုးအႏႈန္းလွတယ္။ ေစတနာအမွားဆိုတိုင္း ခြင့္လႊတ္ရေတာ့မလိုလို ၊ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ရင္ပဲ ကိုယ္ကလူဆိုးႀကီးလို ျဖစ္သြားတတ္ေသးတယ္။ မိဘကလက္နဲ႔ေရးတာ ေျခနဲ႔မဖ်က္နဲ႔ ဆိုတာမ်ိဳး ၊ မိဘက ေကာင္းေစခ်င္လို႔စီမံတာ နာခံရမယ္ဆိုတာမ်ိဳး ၊ နင္တို႔ကိုယ္တိုင္ မိဘေနရာေရာက္လာမွ သိမယ္ဆိုတာလည္း ပါေသး …. တကယ္ေျပာရင္ မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
တကယ္ဆို မိဘေတြမွာလည္း ေစတနာတကယ္ထားလို႔ ျဖစ္ေစခ်င္စိတ္ မ်ားလြန္းတာေတြျဖစ္ႏိုင္သလို သားသမီးဒီလိုျဖစ္မွ သူတို႔ေက်နပ္ႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ အတၱစိတ္လည္း ပါေကာင္း ပါေနႏိုင္တယ္။ မိမိျဖစ္ေစခ်င္တာဟာ မိမိသားသမီး လံုးဝမလုပ္ခ်င္ဆံုးအရာျဖစ္ေနမယ္ ၊ လံုးဝမရႏိုင္တဲ့ ရလဒ္ႀကီးလည္း ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မိမိအတၱစိတ္ႀကီးရင္ႀကီးသေလာက္ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္သားသမီးက ပညာဘက္ ဥာဏ္မသြားတာကို ဂုဏ္ထူးမ်ားမ်ားရေအာင္ ၊ အဆင့္တက္သထက္တက္ေအာင္ ဖိေထာင္းေနမယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ တစိတ္ဝင္တဲ့ အိတ္ထဲ သပိတ္ဝင္ ၊ အိတ္ဝင္ ခပ္ထည့္တိုင္း ဘယ္ဝင္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဒီေတာ့ သားသမီးကလည္း ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္သလိုမျဖစ္ ၊ ကိုယ့္ဆႏၵလဲမျပည့္ ၊ ေနာက္ဆံုး သားသမီးနဲ႔ကိုယ့္ၾကားမွာ ဆက္ဆံေရးလြဲသြားတာပဲ အဖတ္တင္မယ္။
သားသမီးက သူ႔အေပၚ နားလည္မႈမရွိဘူးလို႔ မိဘကိုထင္မွာျဖစ္သလို မိဘကလည္း အျဖစ္မရွိတဲ့သားသမီးလို႔ သားသမီးကိုႏွိမ္ေကာင္း ႏွိမ္မိလိမ့္မယ္။ တကယ္ဆို လူတိုင္းမွာ တတ္ကၽြမ္းမႈကိုယ္စီရွိတယ္။ ဒါကို သားသမီးငယ္ငယ္ကတည္းက ကေလးအနီးမွာအနီးကပ္ရွိေနတဲ့ အုပ္ထိန္းသူက ျမင္ေအာင္ ၾကည့္တတ္ရမယ္။ သူထူးခၽြန္တဲ့ ၊ ဝါသနာပါတဲ့ဘက္ကို ပံ့ပိုးေပးႏိုင္တဲ့အခါ အရည္အခ်င္းေတြထြက္လာၿပီး သူမတူေအာင္ ထူးခၽြန္တဲ့သူျဖစ္လာတယ္။
သားသမီးေတြကို ကိုယ္လိုသလိုပံုသြင္းမယ္ ၊ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာ ဇြတ္ဖန္တီးမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ဒီရလဒ္ ေပၚေကာင္းေပၚလာႏိုင္တယ္။ (ဥပမာ ေရွ႕ေနျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ အမွတ္ေကာင္းေနလို႔ မိဘၾကပ္မတ္ စီစဥ္တဲ့အတြက္ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးျဖစ္လာမယ္ ၊ ဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္လာမယ္) ဒါေပမယ့္ သူဟာ သူဝါသနာပါတဲ့ ေရွ႕ေနအလုပ္ လုပ္ခြင့္မရတဲ့အတြက္ ေရွ႕ေနအေက်ာ္အေမာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခြင့္ ေဝးသြားခဲ့ၿပီေပါ့။
လူဆိုတာ ကိုယ္ဝါသနာပါရာလုပ္ရမယ္ဆိုရင္ ဝါသနာအေလ်ာက္ ပိုၿပီး နက္နက္႐ႈိင္႐ႈိင္းေလ့လာတယ္။ အဲဒီဘက္မွာ အခက္အခဲေတြကို စိတ္ဝင္တစား အေသးစိတ္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတဲ့အတြက္ သာမာန္ အလုပ္ၿပီး႐ံုလုပ္တဲ့သူေတြထက္ ထူးခၽြန္ေအာင္ျမင္ၾကပါတယ္။
အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ကိုယ္ဝါသနာပါရာလုပ္ကိုင္ရင္း ေအာင္ျမင္ေနတဲ့အတြက္ လက္ရွိဘဝမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္တယ္။ မိမိအလုပ္ကို ေက်နပ္ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတဲ့သူမ်ိဳးအျဖစ္ကို ဝါသနာပါရာ လုပ္ခြင့္မရတဲ့ လူေတြကေတာ့ ရႏိုင္ဖို႔ခဲယဥ္းပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္မွာ ဝါသနာမပါေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘဲလုပ္ေနရသလိုျဖစ္တယ္။
ကိုယ့္သားသမီးကို ကိုယ္တကယ္ပဲ သူ႔တဘဝတေလ်ာက္လံုး ေပ်ာ္႐ႊင္ေစခ်င္တယ္ ၊ ထူးခၽြန္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူဝါသနာပါရာကို ျဖည့္ဆည္းေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ မေကာင္းတဲ့ေနရာ (ဥပမာ-အရက္ ၊ ေလာင္းကစား ၊ လိင္သက္သက္ ၊ ဘိန္း ၊ ခိုးဆိုးလုယက္ သတ္ျဖတ္ျခင္း အစရွိသည္)မွာ ဝါသနာပါေနခဲ့ရင္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ျပင္လို႔ရရင္ရ ၊ ျပင္လို႔မရရင္ သူ႔ဘဝနဲ႔သူရွိပါေစေတာ့။ သူ႔အတြက္ ကိုယ့္ဘဝေတာ့ အပ်က္မခံနဲ႔ေလ။
သူ႔အတြက္ ကိုယ့္ဘဝအပ်က္မခံနဲ႔ဆိုတာ အရမ္းနက္႐ႈိင္းပါတယ္။ သားကအရက္သမား … ဘယ္လိုမွမေသာက္ရမေနႏိုင္ဘဲ တေနကုန္ ေသာက္ၿပီးေမွာက္ေနသူ ၊ ဒီလိုသားသမီးရထားတဲ့မိဘဟာ ကိုယ့္သားကို ဘယ္အခ်ိန္အထိ ဒီလိုေသာက္စားဖို႔ ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္မလဲ ေတြးရေတာ့မွာပါ။ ကိုယ္လုပ္ကိုင္ႏိုင္တုန္းက သူေသာက္စားဖို႔ အၿမဲေပးကမ္းႏိုင္ေပမယ့္ စုေဆာင္းေငြမက်န္ေတာ့တဲ့ အိုလာတဲ့အခါ နာလာတဲ့ေရာဂါကို ဘယ္ကေငြနဲ႔ ကုမွာလဲ။ ဒီအခါ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔ ေသႏိုင္ပါေတာ့မလား။ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔ မေသႏိုင္မွျဖင့္ ဘဝကူးေကာင္းႏိုင္ပါေတာ့မလား။ ဒါေတြႀကိဳေတြးထားရမွာျဖစ္ပါတယ္။
သားသမီးက အရက္သမား ၊ ေလာင္းကစားသမား ၊ ဘိန္းသမား ၊ ခိုးဆိုးလုယက္ သတ္ျဖတ္ေနေလ့ရွိသူ ၊ တစ္အိမ္ေထာင္ၿပီး တစ္အိမ္ေထာင္ အခါခါျပဳၿပီး ေျမးေတြအကုန္ ကိုယ့္ဆီပို႔ထားတတ္သူဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ အိုျခင္းေကာင္းဖို႔ ၊ နာျခင္းေကာင္းဖို႔ဆိုတာေတြကို ကိုယ္တိုင္က မအိုခင္ ၊ မနာခင္ကစၿပီး အလုပ္လုပ္ကိုင္ႏိုင္တုန္း ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္ရွိရွိ ေငြစုဘဏ္တစ္ခုမွာ စုေဆာင္းသြားဖို႔ လိုေနပါၿပီ။
ေတာင္းဆိုး ၊ ပလံုးဆိုးသာ ပစ္႐ိုးထံုးစံရွိတယ္ ။ သားသမီးကိုမပစ္ပယ္ဘူးဆိုတဲ့ ထံုးကိုႏွလံုးမူထားတဲ့မိဘေတြအတြက္ သားဆိုး ၊ သမီးဆိုးေတြကို ပိုက္ထားမိရင္ မိမိရဲ႕ အိုျခင္းေကာင္းဖို႔ ၊ နာျခင္းေကာင္းဖို႔ ၊ ေသျခင္းေကာင္းဖို႔ ၊ ေနာက္ဆံုး ေနာင္ဘဝကူးေကာင္းဖို႔ဆိုတာေတြကို ေမ့ထားလိုက္႐ံုပါ။ သားဆိုး ၊ သမီးဆိုးေတြကို ပိုက္ထားမိရင္ အခုဘဝလည္းပူေလာင္ရမယ္ ၊ ဘဝကူးမေကာင္းတဲ့အခါ ေနာင္ဘဝလည္း ပူေလာင္ရလိမ့္ဦးမယ္။ (ဗုဒၶဘာသာအယူအဆနဲ႔ပါ။) ဘယ္မွာ ေအးခ်မ္းပါေတာ့မလဲ။
မိဘဝတ္ဆိုတာ လိုတိုး ၊ ပိုေလွ်ာ့ လုပ္ရမယ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ စာရိတၱ မေကာင္းတဲ့သားသမီးကို ပံ့ပိုးေနျခင္းဟာ အဆိပ္ပင္ေရေလာင္းေနတာပါ။ သားသမီးဆႏၵ ေကာင္းရာ ၊ မြန္ရာေတြကိုလည္း မပံပိုးတဲ့အျပင္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ ပိတ္ပင္လိုက္တာဟာ ဘူးသီး အေမြးသပ္လိုက္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ကိုယ္ဟာ ဘယ္လိုမိဘမ်ိဳးျဖစ္ခ်င္သလဲဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ လုပ္ကိုင္ရမွာပါပဲ။
အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ မိဘကိုမခ်စ္တဲ့သားသမီး ၊ သားသမီးကိုမခ်စ္တဲ့မိဘ ေလာကႀကီးမွာ ရွိကိုရွိေနပါတယ္။ လက္မခံခ်င္လို႔သာ ျငင္းကြယ္ေနတာပါ။ သားသမီးကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ခ်စ္နည္းမွန္ဖို႔ ၊ ဆံုးမနည္းမွန္ဖို႔ဆိုတာ ကေလးရဲ႕ ဘဝအတြက္ေကာ ၊ မိမိရဲ႕ဘဝအတြက္ေကာ အမ်ားႀကီးအေရးပါေနတယ္ဆိုတာ မိဘတိုင္း သတိထားမိပါေစေလ။
ရတု (Burmesehearts.com)