မိဘေကာင္းျဖစ္ဖို႔ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္

မိဘေတြက သားသမီးေတြကို ထိန္းေက်ာင္းတဲ့အခါမွာ ေပ်ာ့ေျပာင္းလြန္းျပန္ရင္ ကေလးဟာ စည္းလြတ္ကမ္းလြတ္ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ တင္းလြန္းျပန္ရင္လည္း စိတ္ဖိစီးမႈေတြမ်ားၿပီး မိဘနဲ႔သားသမီး ဆက္ဆံေရး မေျပလည္ရာကေန ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ္ေမြးခဲ့တဲ့ကေလး ကိုယ့္ရင္ကိုေျခစုန္ကန္ ထြက္သြားႏိုင္တယ္ေလ။ ဒီလိုဆို သားသမီးကို လိုတိုးပိုေလွ်ာ့ စည္းကမ္းနဲ႔ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳး ထားႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးေပါ့။

ကေလးကို အၿမဲတမ္း လႊတ္ထားရင္ လြတ္သြားတတ္သလို ကေလးကို အၿမဲတမ္း မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံ ၊ လိုသမွ် အကုန္လိုက္လုပ္ေပး ဆိုျပန္ရင္လည္း ကေလးဟာ သူ႔ဘာသာသူ လက္ကိုင္ခြင့္ ၊ သင္ယူခြင့္မရဘဲ အစစအရာရာ မိဘလုပ္ေပးမွဆိုတဲ့ စိတ္ႀကီးနဲ႔ ကိုယ့္အား ကိုယ္မကိုးတတ္ေတာ့ျပန္ဘူး။ သူ႔ဘာသာသူ လုပ္ကိုင္ခြင့္ကိုလည္းေပးပါမွ ကေလးဟာ သူ႔ဘာသာသူ လုပ္ကိုင္တတ္က်င့္ရွိလာမွာဆိုေတာ့ ဘယ္အေျခအေနနဲ႔ ဘယ္လို အခ်ိန္အခါမ်ိဳးေတြမွာ ကိုယ္က ကေလးကို ဝင္ကူေပးရမလဲ ၊ ဘယ္လိုအတိုင္းအတာအတာအထိ သူ႔ကို လုပ္ကိုင္ခြင့္ ေပးထားသင့္သလဲဆိုတဲ့ ခ်ိန္ဆနည္းကို ဘယ္လိုသိရွိႏိုင္မလဲ။

အေျဖကလြယ္လြယ္ေလးပါ။ ကေလးကို ဘယ္အခ်ိန္ထိ လႊတ္ထားသင့္သလဲ ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အကူအညီေပးသင့္သလဲဆိုတာ ကေလးကိုၾကည့္ၿပီး သိႏိုင္ပါတယ္။ တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ စကားမေျပာတတ္ေသးတဲ့ ကေလးေလး သူတို႔လိုခ်င္တာမရလို႔ ၊ သူတို႔ေျပာခ်င္တာ မေျပာတတ္ေသးလို႔ ၊ ေခါင္းၿငိတ္ေခါင္းခါ မသိေသးလို႔ ကေလးအရိပ္အျခည္ သိနားလည္ေအာင္ ၊ ကေလးကို လက္ဟန္ေျခဟန္ ၊ မ်က္ႏွာအမူအရာနဲ႔ ျပသႏိုင္ေအာင္ ၊ ဒီလိုျပသတဲ့ ကေလးရဲ႕ အရိပ္အကဲကို နားလည္ႏိုင္ေအာင္ စကားလံုးမဲ့ ဆက္သြယ္တဲ့နည္းကို ကေလးမေမြးခင္နဲ႔ ကေလးေမြးၿပီးစ ကေလးမိဘေတြ ၊ ကေလးထိန္းေတြက သင္ယူၾကပါတယ္။

တကယ္ဆို ဒီေလာက္အထိ မခက္ခဲပါဘူး။ ဒီေလာက္အထိ ႏႈိက္ႏႈိက္ခၽြတ္ခၽြတ္ ေငြကုန္ ၊ အခ်ိန္ကုန္ ေလ့လာစရာလည္း သိပ္မလုိပါဘူး။ ဒီလို ေငြကုန္ ၊ အခ်ိန္ကုန္မခံႏိုင္သူေတြအတြက္ ကေလးေတြကို နားလည္ဖို႔ အ႐ိုးရွင္းဆံုးနည္းဟာ ကေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲ ၊ ဟန္ပန္အမူအရာေတြ အလြတ္က်က္မိေအာင္ ေမြးကင္းစအရြယ္ကတည္းက ကေလးကို မ်က္ျခည္မျပတ္ သတိထားၾကည့္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

လူႀကီးမိဘနဲ႔ ကေလးထိန္းသူတိုင္းဟာ ကေလးကို ေမြးကင္းစအရြယ္ကေန စၿပီး သတိထားၾကည့္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကေလးရဲ႕အထာကို အလိုလို သိနားလည္မွာပါ။ အထူးသျဖင့္ ကေလးနဲ႔ အခ်ိန္အမ်ားဆံုး ကုန္ဆံုးေလ့ရွိသူဟာ အဲဒီကေလးရဲ႕ အထာကို ပိုသိတာေပါ့။ မိခင္က ကေလးနဲ႔ အခ်ိန္အမ်ားဆံုး ရွိမယ္ဆို ကေလးမိခင္က ကေလးအထာကို အသိဆံုးျဖစ္မွာပါ။ ကေလးထိန္းလို ၊ အိမ္ေဖာ္လို ၊ အေဒၚ ၊ အဖြား စသည္တို႔နဲ႔ထားရင္ေတာ့ ကေလးကို အၿမဲလို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ရွိတတ္တဲ့သူက (ကေလးကိုဂ႐ုစိုက္သူက) ဒီကေလးအထာကို ပိုနားလည္မွာျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္က အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကေလးအနား ေစာင့္ၾကည့္မထိန္းသိမ္းႏိုင္လို႔ ကေလးကို ေစာင့္ၾကည့္ထိန္းသိမ္းဖို႔ အိမ္ေဖာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ရထားရင္ ျဖစ္ႏိုင္သမွ် အဲဒီအိမ္ေဖာ္ကို အိမ္မွာ ၿမဲေစတဲ့နည္းက ပိုေကာင္းပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အိမ္အတြက္လည္း ေကာင္း ၊ ကေလးအတြက္လည္း ေကာင္းတယ္ဆိုရင္ေပါ့။ ၿမဲေနတဲ့အိမ္ေဖာ္ဟာ ကေလးေမြးစကတည္းက သူၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့ရင္ ကေလးအထာကို သူသာ နားအလည္ဆံုးျဖစ္ေနမွာပါ။ အိမ္ေဖာ္ေျပာင္းခဲ့လို႔ရွိရင္ အသစ္ေရာက္လာတဲ့အိမ္ေဖာ္ဟာ ကေလးအထာကို အစက ျပန္ေလ့လာရမွာပါ။ ကေလးကို စိတ္မဝင္စားတဲ့ အိမ္ေဖာ္လိုမ်ိဳး ၊ မၾကင္နာတတ္သူမ်ဳိး ၊ သည္းမခံတတ္သူမ်ိဳး ရထားရင္ေတာ့ ကေလးလည္းစိတ္ဖိစီး ၊ မိဘလည္း စိတ္ဖိစီးရမွာပါ။

ကိုယ္ဟာ ကေလးမိဘျဖစ္ေနလို႔ ၊ ကေလးနဲ႔ ဘာေတာ္ေနလို႔ ကေလးရဲ႕အထာကို အသိဆံုးလို႔ထင္ရင္မွားပါမယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိပဲ ကေလးနဲ႔ ေသြးနီးပါေစ ၊ ေနာက္ဆံုး ကေလးရဲ႕မိခင္ ၊ ဖခင္ ျဖစ္ေနပါေစ ကေလးနဲ႔ အေနမနီးရင္ ကိုယ့္ကေလးရဲ႕အထာကို မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္မသိႏိုင္သလဲဆို ကေလးကို အခ်ိန္မေပးလို႔ပါ။ ကေလးကို အခ်ိန္ေပးပါမွ ၊ ကေလးရဲ႕ ေဝယ်ာဝစၥကိုလုပ္ကိုင္ရင္း ၊ ကေလးထိန္းေက်ာင္းရင္း ကေလးရဲ႕ အထာကို သိႏိုင္မွာပါ။

ကေလးရဲ႕အထာဆိုတာဘာလဲ။ ဥပမာ ကေလးဟာ ဆီးသြားခါနီးရင္ ဘယ္လို မ်က္ႏွာအေနအထား ေျပာင္းသြားတယ္ ၊ အေလးပါခါနီး ဘယ္လိုမ်က္ႏွာအေနအထားေျပာင္းတယ္ ၊ ဒါေတြၿပီးသြားရင္ ဘယ္လိုအမူအရာ ေျပာင္းသြားတယ္ ၊ ေနမေကာင္းရင္ဘယ္လို ၊ ေပ်ာ္ရင္ဘယ္လို ၊ ဝမ္းနည္းရင္ဘယ္လို ၊ ေၾကာက္ရင္ဘယ္လိုစသျဖင့္ ကေလးရဲ႕အၾကည့္ ၊ မ်က္ႏွာအမူအရာအေျပာင္းအလဲ ၊ ကိုယ္အမူအရာ အေျပာင္းအလဲ ၊ အသံအေျပာင္းအလဲ စတာေတြကို ကေလးနဲ႔ အနီးဆံုးေနသူနဲ႔ ကေလးကို ဂ႐ုတစိုက္ သတိထားေစာင့္ၾကည့္တတ္သူေတြသာ သိႏိုင္တာပါ။ ဒါကို ကေလးအထာလို႔ ေခၚပါတယ္။

ကေလးကို ဂ႐ုတစိုက္ သတိထားေစာင့္ၾကည့္တတ္တဲ့ သူတို႔ေတြဟာ ဒီလို ကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲ ၊ အမူအရာ ၊ အသံ ၊ အၾကည့္ေတြကမွတဆင့္ ကေလးဟာ ဘာလိုေနတယ္ ၊ ဘာႀကိဳက္တတ္တယ္ ၊ ဘာမႀကိဳက္တတ္ဘူး စတာေတြကို သိရွိနားလည္ရာက ကေလးအထာညက္လာတာပါ။ ဒီလိုကေလးအထာညက္လာေတာ့ ကေလးဟာ ဘယ္အေျခအေနမွာ ဘာလိုအပ္တယ္ ၊ ဘယ္လိုအကူအညီလိုအပ္တယ္ ၊ ဘယ္အေျခအေနမွာေတာ့ ေခ်ာ့ဖို႔လိုတယ္ ၊ ဘယ္အေျခအေနမွာေတာ့ အသံေပးလိုက္႐ံုနဲ႔ရတယ္ ၊ ဘယ္အေျခအေနမွာ ေကာက္ခ်ီဖို႔လိုတယ္ စသျဖင့္ကိုလည္း ကေလးရဲ႕ အထာအတိုင္း အလိုက္သင့္ လႈပ္ရွားထိန္းေက်ာင္းသြားလို႔ ရပါတယ္။

ကေလးအထာမသိရင္ေတာ့ ကေလးထိန္းေက်ာင္းရတာ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ ကေလးအထာသိထားရင္ေတာ့ သူ ေခ်း ၊ ေသး မလြတ္ခင္ကေန သူအရြယ္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ဆံုး အိမ္ေထာင္ရက္သားက်သြားတဲ့အထိ သူ႔ဖြင့္ထုတ္ေျပာဆိုတာေတြ မလုပ္ေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲနဲ႔ ဟန္အမူအရာေတြၾကည့္ၿပီး ဘာေတြ ခံစားေနရတယ္ ၊ ဘယ္လိုအဆင္ေျပတယ္ ၊ မေျပဘူးဆိုတာကို မိဘက သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိဘဟာ သားသမီးအေၾကာင္းကို အူမေခ်းခါး အကုန္သိတယ္လို႔ ဆိုၾကတာေပါ့။ ဒါဟာ သားသမီးအထာကို ေကာင္းေကာင္းညက္ေနတဲ့ မိဘေတြအတြက္ပါ။

သားသမီးအထာညက္ေနေတာ့ သူ႔ကို ဘာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ္ ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ္ စသျဖင့္ကို သိလာပါတယ္။ ဒီလိုသိတဲ့အတိုင္း လိုတိုးပိုေလွ်ာ့ ဆက္ဆံတတ္လာမယ္ ၊ ျဖည့္စြမ္းေပးတတ္လာမယ္။ ဒီကေနတဆင့္ ကိုယ့္ဥာဏ္ရွိသေလာက္ ၊ ကိုယ္ဖတ္သားမိသေလာက္ ဘယ္အေျခအေနမွာ ဘယ္လိုထိန္းေက်ာင္းမယ္ဆိုတာကို ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ထိန္းေက်ာင္းလို႔ရပါၿပီ။ အဓိကလိုအပ္တာက ကေလးအထာကို ေကာင္းေကာင္း ေက်ညက္စြာ သိနားလည္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သဘာဝအရ ကေလးရဲ႕ အလိုအပ္ဆံုးနဲ႔ အားအကိုးဆံုးလူဟာ သူ႔ကို ကိုးလလံုးလံုး ဝမ္းနဲ႔လြယ္ၿပီး ေမြးေပးခဲ့တဲ့ မိခင္ျဖစ္ပါတယ္။ ေမြးကင္းစကေလးအရြယ္ကေနစၿပီး သူတို႔ဟာ မိခင္အသံၾကားလိုက္ရင္ စိတ္လံုၿခံဳမႈကို အလိုလို ခံစားရတတ္တယ္။ မိခင္ရဲ႕ေထြးဖက္မႈ ၊ ေခ်ာ့ေမာ့မႈဟာ သူတို႔အလိုအပ္ဆံုးနဲ႔ အၾကားခ်င္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းလသားအရြယ္ေရာက္လာလို႔ မိခင္က သူ႔ကို အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ရင္ သူဟာ သူ႔ကို ဂ႐ုစိုက္ႏိုင္တဲ့သူ ၊ သူ႔ကိုနားလည္မႈ ေပးတဲ့သူကို ခင္တြယ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အေဖ ၊ အေဒၚ ၊ ဦးေလး ၊ အဘိုး ၊ အဘြားတို႔အျပင္ သူ႔ကိုထိန္းေက်ာင္းသူေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

မိဘေကာင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ မိဘတိုင္းဟာ အေျခခံအက်ဆံုး လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ကေလးအထာကို ေက်ညက္ဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုေက်ညက္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ကေလးအေပၚ အာ႐ံုထားစိတ္ ၊ ဂ႐ုတစိုက္ရွိမႈနဲ႔ ၊ အခ်ိန္ေပးမႈတို႔အေပၚမွာလည္း မူတည္ေနပါတယ္။ ကေလးအထာမညက္သူေတြဟာ ကေလးရဲ႕ဆႏၵကို နားမလည္ႏိုင္တာမို႔ ကိုယ့္ကေလးအေၾကာင္းမသိဘဲ ဒီကေလးရဲ႕ မိဘေကာင္းေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။

ရတု (Burmesehearts.com)