class="post-thumbnail open-lightbox" href>
မိဘႏွင့္ သားသမီးၾကားက အကြာအေဝး
အရြယ္ေရာက္စ လူငယ္ေတြ အိမ္မွာမေပ်ာ္ရတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းရင္းက အိမ္မွာ နားပူလို႔၊ အိမ္မွာ မေနခ်င္လို႔၊ အိမ္မွာ မေပ်ာ္လို႔ဆိုတဲ့ လူငယ္ေတြ ပိုမ်ားပါတယ္။
အျပင္မွာ စေပ်ာ္ေနၿပီဆိုရင္ ဒီကေလးအျပင္မွာေပ်ာ္ရင္း လမ္းမွားမေရာက္သြားေအာင္ မိဘက အလိမၼာရွိရွိ၊ သတိႀကီးႀကီးနဲ႔ စတင္ပဲ့ျပင္ေပးရေတာ့မွာပါ။ လိုက္ဆံုးမလို႔ရတဲ့အရြယ္၊ ႐ိုက္ႏွက္လို႔ ၿငိမ္သြား၊ ျပင္သြားမယ့္အရြယ္လဲမဟုတ္ေတာ့ ပိုသတိထား ကိုင္တြယ္ရပါလိမ့္မယ္။
ဒီလို အရြယ္ေရာက္စေလးေတြဟာ ပိုၿပီးလမ္းမွားတတ္ၾကတာမို႔ မိဘက လမ္းမွားကို စကားေတြ၊ အျပဳအမူေတြ၊ ဆႏၵေတြနဲ႔ တြန္းမပို႔တတ္ဖို႔ ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။
မိဘတိုင္း ကိုယ့္သားသမီးဘ၀ ေကာင္းစားတာ ျမင္ခ်င္ၾကပါတယ္။ ေကာင္းစားတယ္ဆိုကတည္းက သူ႔တို႔ဘ၀သူတို႔ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ အိေျႏၵသိကၡာရွိရွိ ရပ္တည္သြားႏိုင္တာကို ဆိုလိုပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္အလယ္ ခိုးဆိုးလုယက္၊ မေကာင္းတာလုပ္ၿပီး ႀကီးပြားလာတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ဘယ္လိုသမာအာဇီ၀ အလုပ္မ်ိဳးကိုမဆိုလုပ္ရင္း သူ႔ဘ၀သူေက်ေက်နပ္နပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေလး ရပ္တည္ႏိုင္ရင္ေကာ မိဘတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မေက်နပ္ႏိုင္ဘူးလား။
သားသမီးေတြကို ငယ္ငယ္က ကိုယ္ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ကိုင္တြယ္ၿပီး သူတို႔နဲ႔ အဆင္မေျပတဲ့မိဘေတြဟာ တခ်ိန္မွာ အထီးက်န္အိုမင္းမႈေန႔ရက္ေတြကို ႀကံဳေတြ႔ရဖို႔ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္က က်တဲ့အရြယ္ေရာက္ေနၿပီမို႔ သူတို႔ေထာက္ပ့ံတာ မွီခို၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ သူတို႔လာမွ သူတို႔ကို ျမင္ရမယ့္ အေနအထားျပန္ေရာက္ပါေတာ့မယ္။
သူတို႔ေတာင္ ကိုယ့္ကို မေက်နပ္တဲ့ စိတ္အခံရွိၿပီး ကိုယ္နဲ႔ အဆင္မေျပဆက္ဆံေရး ႏွစ္ရွည္ၾကာရွိခဲ့ရင္ သူတို႔ကေမြးလာတဲ့ ကိုယ့္ေျမး၊ ျမစ္ေတြဟာလဲ ကိုယ့္ကို ခင္တြယ္ဖို႔ ခဲယဥ္းပါလိမ့္မယ္။ ဒီအခါ အထီးက်န္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို မိမိအရြယ္က်တဲ့အခ်ိန္၊ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္ခ်ိန္မွာ ျဖတ္သန္းရပါေတာ့မယ္။
အခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကသခင္ျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုမွီခိုေနရတဲ့သားသမီးေတြကို တစ္ေန႔မွာ ကိုယ္ကမွီခိုရတဲ့အေျခအေန၊ သူတို႔ဂ႐ုစိုက္မွျဖစ္မယ့္ အေျခအေနမ်ိဳး မႀကံဳေတြ႔ရေတာ့ဘူးလား။ မႀကံဳေတြ႔ရေတာ့မွာ ေသခ်ာလား။ အသက္ႀကီးလို႔ ကိုယ္နာမက်န္းျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္မိသားစု၀င္ေတြျဖစ္တဲ့ သူတို႔ထက္ ပိုယံုၾကည္စိတ္ခ်ရသူေတြက ကိုယ့္ကိုေမတၱာရင္းခံနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ၾကည့္႐ႈမွာ ေသခ်ာပါရဲ႕လား။
သားသမီးေတြက သူတို႔ေျခေထာက္ေပၚရပ္ႏိုင္လာတာနဲ႔ မိဘဆီကို ေျခဦးမလွည့္ခ်င္ေတာ့တာ မေပးကမ္းခ်င္တာ တစ္ခုတည္းအတြက္လို႔ထင္ရင္ မွားပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ေတြ ႀကီးျပင္းလာတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ ငယ္စဥ္ကေလးတုန္းကလို မိမိက ခြင့္လႊတ္နားလည္မႈ၊ သေဘာထားႀကီးမႈ၊ ၾကင္နာမႈ၊ ေမတၱာတရားေတြ၊ ဒါေတြ ေလ်ာ့လာၿပီး အျပစ္ခ်ည္းျမင္ေနတယ္လို႔ သူတို႔ခံစားရေလေလ မိဘနဲ႔ သားသမီးရဲ႕ၾကားက အကြာေ၀းမ်ားလာေလေလ၊ နားလည္မႈ ေ၀းလာေလေလ သားသမီးက မိဘနားမကပ္ခ်င္ေလေလ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
ဒါဟာ သူတို႔ပိုခ်စ္ရမယ့္သူေတြ႔လို႔ ဆိုရင္လဲ မွားပါလိမ့္မယ္။ မိဘေက်းဇူးဆိုတာ ၾကားဖူးနား၀ရွိတဲ့သူတိုင္း မိဘေက်းဇူးသိတတ္ၾကပါတယ္။ သားသမီးရတဲ့ မိဘတိုင္း မိဘေမတၱာကို ခံစားတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုမိဘေမတၱာနဲ႔ ေက်းဇူးကိုသိရက္ သားသမီးနဲ႔မိဘ အေနေ၀းေနၾကတာ၊ ေမတၱာအျပန္အလွန္ေပးဖို႔ ေမ့ေနၾကတာက တခ်ိန္တုန္းက သူတို႔ေတြရဲ႕ ဆႏၵကို ကိုယ္လစ္လ်ဴ႐ႈခဲ့လို႔ဆိုတာ ျပန္သတိရေကာင္း ရႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
မိဘကလဲ သားသမီးကို အျပစ္မျမင္၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္ရာ ဇြတ္မလုပ္ခုိင္းဘဲ သားသမီးေတြရဲ႕ ဆႏၵကို နားလည္မႈေပးရင္၊ သားသမီးေတြ ၀ါသနာပါရာ ျဖစ္ထြန္းေအာင္ျမင္ေအာင္ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးရင္း သားသမီးနဲ႔ မိဘၾကားက ေမတၱာ၊ နားလည္မႈေတြ ဆထက္တပိုး တိုးပြားလာရင္ အနီးဆံုးေသြးသားေတြျဖစ္တဲ့ သားသမီးနဲ႔ မိဘအၾကားက စိတ္အကြာအေ၀းေတြလဲ နည္းသထက္နည္းလာမွာပါ။
မိဘနဲ႔သားသမီးတိုင္း တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး နားလည္ခ်စ္ၾကည္ကာ ဘယ္သူ႔အေပၚဘယ္သူမွ အျပစ္မျမင္ၾကဘဲ အထီးက်န္မႈေေတြ နည္းသထက္နည္းေစဖို႔ ဆုေတာင္းေပးရင္း ……
အမႈန္ (Burmesehearts.com)