မျပည့္စံုတာလား မသိတတ္တာလား
ေငြေၾကးမျပည့္စံုလို႔ ၊ စီးပြားေရးအဆင္မေျပလို႔ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ကေလးေတြရဲ႕ရပိုင္ခြင့္ေတြ မျပည့္မစံုနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။ လူျဖစ္ေအာင္ ေမြးဖြားေပးလိုက္႐ံု ၊ ႀကီးျပင္းေအာင္ ေကၽြးေမြးအတူေနထိုင္ခြင့္ျပဳ႐ံု ၊ အတန္အသင့္ေက်ာင္းထားေပး႐ံု ၊ ဘြဲ႔ရတဲ့အထိ ေက်ာင္းထားေပး႐ံုေတြေလာက္နဲ႔ မိဘတာဝန္ မေက်ပြန္ပါဘူး။
မိဘတာဝန္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အရင္ပို႔စ္ေတြျဖစ္တဲ့ ေမြးဖြားေပးလိုက္႐ံုႏွင့္ မၿပီးသည့္ မိဘတာဝန္ ၊ ျဖည့္စြက္သင့္သည့္ မိဘဝတ္ ၊ ဥာဏ္ကူျဖည့္ရမယ့္ မိဘဝတ္ ၊ တလြဲသံုးတဲ့ မိဘဝတ္ ၊ တာဝန္ယူတဲ့ မိနဲ႔ဘ ၊ တာဝန္ေက်ႏိုင္ပါ့မလား ေတြမွာ ေဖာ္ျပထားခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ မဖတ္ရေသးရင္ အဲဒီအေရာင္ေပၚက စာသားေတြမွာ ကလစ္ႏွိပ္ၿပီး ျပန္ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီပို႔စ္ေတြကို ဘာေၾကာင့္ အရင္ေရးသားထားခဲ့တာလဲဆိုရင္ မိဘေတြက သားသမီးေတြကို ျဖည့္စြမ္းေပးရမယ့္ တာဝန္ေတြကို ႀကိဳတင္ မိတ္ဆက္ေပးထားခဲ့တာပါ။ ဒီတာဝန္ေတြကို ေက်ႏိုင္ၿပီလို႔ခိုင္မာယံုၾကည္ၿပီး ကေလးယူလိုက္ၿပီးမွ စီးပြားပ်က္တာ ၊ အိမ္ေထာင္ပ်က္တာေတြ ႀကံဳၾကရတဲ့ မိသားစုေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရင္ေလာက္မွန္းထားပါမွ ၊ ဒူးေလာက္အထိျဖည့္ႏိုင္တာ မဟုတ္လား။ တာဝန္မယူႏိုင္ပဲနဲ႔ သားသမီးေတြေမြးလာတယ္။ “ ေမြးေပးလို႔ လူျဖစ္လာတာပဲ ေက်းဇူးတင္ “လို႔ ဆိုတတ္တဲ့ မိဘေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလိုမိဘေတြဟာ ၎တို႔မိဘေတြကိုယ္တိုင္က ေမြးေပး႐ံုနဲ႔ ႀကီးျပင္းေစခဲ့လို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ေမတၱာေပးျခင္းမခံရတဲ့သူဟာ ဘယ္လို ေမတၱာ ျပန္ေပးရမွန္း မသိတတ္သလို မိဘက အလိုက္တသိ ျဖည့္ဆည္းေပးတာကို မခံရတဲ့သူေတြဟာလည္း သူတို႔သားသမီးအလွည့္မွာ အလိုက္တသိ ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ့္တာဝန္ကို ပ်က္ကြက္တတ္ၾကတယ္။
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ကိုယ္ကေလးဘဝက မရခဲ့တဲ့ ရပိုင္ခြင့္ေတြကို ကိုယ့္သားသမီးမွာ ရေစ့မယ္လို႔ ရည္ရြယ္ႀကိဳးစားၿပီးမွ သားသမီးကို အစြမ္းကုန္ ျဖည့္စြမ္းေပးတဲ့ မိဘေကာင္းေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလို ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ သားသမီးကို ျဖည့္စြမ္းေပးတဲ့ မိဘေတြဆီမွာ လူျဖစ္လာရတာ ဘယ္ေလာက္ ကံေကာင္းလိုက္သလဲေနာ္။
တခ်ိဳ႕မိဘေတြက်ေတာ့ သားသမီးကို ထမင္းရည္လွ်ာလႊဲ ေငြေၾကးမျပည့္စံုလို႔ ၊ စီးပြားေရးမျပည့္စံုလို႔ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ကေလးေတြရဲ႕ရပိုင္ခြင့္ေတြကို ျဖည့္စြမ္းေပးႏိုင္ရက္ မျဖည့္စြမ္းေပးခဲ့ၾကဘူး။ အရင္ကလည္း မျဖည့္စြမ္းေပးခဲ့ဘူး။ လက္ရွိမွာလည္း မျဖည့္စြမ္းေပးဘူး။ ဒီစာေလးဖတ္မိရင္ျဖင့္ ေနာင္ ျဖည့္စြမ္းေပးေကာင္းရဲ႕ေနာ္။
ေငြေၾကးမျပည့္စံုတဲ့ မိသားစုေတြ ၊ စီးပြားမျပည့္စံုတဲ့ မိသားစုေတြ ၊ တေန႔လုပ္တေန႔စား မိသားစုေတြအျပင္ တစ္ရက္လုပ္မွ တနပ္ပဲ စားရတဲ့သူ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒုနဲ႔ေဒးဆိုတာလည္း ကၽြန္မသိပါတယ္။ လံုးဝမတတ္ႏုိင္လို႔ မျပည့္စံုလို႔ ပစၥည္းပိုင္းဆိုင္ရာ မျဖည့္စြမ္းေပးႏိုင္တာ နားလည္ေပးရမွာေပါ့။ ကေလးကံကိုက ဒီလိုခ်ိဳ႕တဲ့ တဲ့ မိသားစုထဲမွာ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ လူျဖစ္လာဖို႔ ကံပါခဲ့တာကိုး။
ေငြေၾကးခ်ိဳ႕တဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့ မိသားစုေတြထဲမွာ သားသမီးအတြက္ စိတ္ဓါတ္မခ်ိဳ႕တဲ့တာကိုလည္း ကၽြန္မ ေတြ႔ရတယ္။ ကိုယ္စားမယ့္အစာကို ခိ်ဳးၿခံလို႔ ကေလးအတြက္ မုန္႔ကေလး ၊ ကစားစရာေလး ဝယ္ေပးတတ္တဲ့ မိဘေတြ ျမင္ဖူးတယ္။ ေနာက္ဆံုး အိုးပုတ္ ၊ ခ်ိဳး႐ုပ္ မဝယ္ေပးႏိုင္ဘူး။ ေရသန္႔ဗူးဖံုးေလးနဲ႔ သစ္ရြက္ကေလးေတြနဲ႔ ကစားတတ္ေအာင္ (ကိုယ့္ဘာသာ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာေနတတ္ေအာင္) အတူကစားလို႔ သင္ေပးၿပီး ကေလးကို စိတ္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ ရွာႀကံလုပ္ေပးတဲ့ မိဘကိုလည္း ျမင္ဖူးပါတယ္။
ေငြမျပည့္စံုလို႔ ေငြနဲ႔ဝယ္လို႔ရတဲ့ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြ မျဖည့္စြမ္းေပးႏိုင္ေပမယ့္ ကေလးကို အေကာင္းျမင္စိတ္ထားတတ္ေအာင္ ၊ ဆင္းရဲေပမယ့္ စိတ္ဓါတ္မခ်ိဳ႕တဲ့ရေအာင္ စိတ္ဓါတ္ခြန္အား ေပးေနတဲ့ လူႀကီးမိဘေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဒီလိုမိဘေတြကို ကၽြန္မရင္ထဲကေန လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဦးညြတ္မိတယ္။ စိတ္ဓါတ္ခြန္အား ၊ ေမတၱာ ၊ ၾကင္နာမႈ ၊ နားလည္ေပးမႈေတြကသာ လူဘဝမွာ အရရွိထိုက္ဆံုး အရာေတြပါ။ ဒါေတြကို ခ်မ္းသာတဲ့သူတိုင္းက မေပးႏိုင္သလို ဂုဏ္ျဒပ္ ျပည့္စံုလွပါတယ္ဆိုတဲ့ လူတိုင္းကလည္း မေပးႏိုင္ၾကပါဘူး။ စိတ္ဓါတ္ျမင့္မားတဲ့သူေတြကပဲ ေပးႏိုင္တယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြရဲ႕ဘဝကို ကိုယ္ခ်င္းစာေပးၾကည့္ရေအာင္ ။
အစ္ကို ၊ အစ္မအဆင့္ဆင့္ ဝတ္ထားတဲ့အဝတ္အစားေတြကို ဖာေထးၿပီး အသစ္လုပ္ဝတ္ရတဲ့ ကေလးရဲ႕ခံစားခ်က္ ၊ ထမင္းဗူးလို႔ဆိုႏိုင္႐ံု ဗူးေဟာင္းထဲက သိုးေနတဲ့ထမင္းဟင္း ၊ ဗိုက္ျပည့္တဲ့အစာ ဝယ္စားဖို႔ေနေနသာသာ ဇီးထုပ္ကေလးေတာင္ အစာေျပဝယ္စားဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ကေလးဘဝ ၊ ေပါက္ၿပဲစုတ္ေနတဲ့ မလံုမၿခံဳထီးက်ိဳးေအာက္မွာ ကိုယ္လံုဖို႔ထက္ စာအုပ္ေရမစိုေအာင္ မိုးသည္းသည္းထဲ ႀကိဳးစားသြားေနရတဲ့ကေလး ၊ ဖိနပ္ျပတ္လို႔မွ သဲႀကိဳးလဲမဝတ္ႏိုင္ဘဲ ဖိနပ္သဲႀကိဳးျပတ္ကို တြယ္ခ်ိတ္ထိုးဝတ္လို႔ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ကေလး ၊ စာေတာ္လို႔မွ ခ်ီးေျမႇာက္ဂုဏ္ျပဳမယ့္သူ အိမ္မွာမရွိတဲ့သူ (အဆင့္က်ရင္ေတာ့ နာဖို႔သာျပင္ေလ) ၊ ဝမ္းနည္းမႈ ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေဝမွ် ေျပာဆိုေဖာ္ မရွိတဲ့ကေလး (လူႀကီးမိဘက နားေထာင္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူးလို႔ဆိုသူေတြ) ဒီလိုကေလးေတြရဲ႕ ရင္ထဲကခံစားမႈေတြကို ဘယ္သူသိႏိုင္မလဲ။ ဘယ္သူက ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္မလဲ။ ဘယ္သူက နားလည္ေပးႏိုင္မလဲ။
ဒီခံစားခ်က္ေတြ ၊ ဒီအခက္အခဲေတြ ၊ သူ႔အသိုင္းအဝန္းျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္း နဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ခံစားရတဲ့ သူ႔ရဲ႕သိမ္ငယ္မႈ ဒါေတြအကုန္လံုးကို မိဘကမွ အေလးတယူ နားမေထာင္ေပးရင္ သူတို႔မွာ ဖြင့္ေျပာခြင့္မရွိၾကပါဘူး။ ဖြင့္ေျပာရမယ့္သူလည္းမရွိဘူးေလ။ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ႀကီးစိုးထားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ဘယ္လိုဖြင့္ေျပာမလဲ။ ဒါေၾကာင့္ မိမိကေလးကို တကယ္ပဲ ခ်စ္တယ္ ၊ အေလးတယူရွိတယ္ဆိုရင္ ညအိပ္ယာဝင္ခ်ိန္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ နာရီဝက္ ၊ တစ္နာရီေလာက္ေတာ့ သူတို႔ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ၊ သူတို႔ခံစားခ်က္ေလးေတြ ၊ သူတို႔တေန႔တာ လႈပ္ရွားမႈေလးေတြကို နားေထာင္ေပးသင့္ပါတယ္။
ေငြေၾကးမျပည့္စံုလို႔ စီးပြားရွာရတာ ပင္ပန္းတယ္။ အိမ္ျပန္လာရင္ ေအးေအးလူလူ အနားယူခ်င္တယ္။ ဘာအပူမွ ထပ္မလိုခ်င္ဘူးဆိုသူေတြက ကေလးမယူတာ အေကာင္းဆံုးပါ။ ဒါေတာင္မွ အိမ္ေထာင္ဘက္က ပူညံပူညံ လုပ္ႏိုင္ေသးတယ္ေလ။ ေငြေၾကးစီးပြားမျပည့္စံုလို႔ ကေလးကို မပံ့ပိုးေပးႏိုင္ဘူးလို႔ အေၾကာင္းျပတဲ့သူေတြဟာ တကယ္ဘဲ ေငြေၾကးမျပည့္စံုလို႔ မပံ့ပိုးေပးႏိုင္တာလား ၊ ပံ့ပိုးေပးႏိုင္လ်က္နဲ႔ သိတတ္တဲ့စိတ္ မရွိတာလားဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္သံုးသပ္ရမွာပါ။
ကြမ္း ၊ ေဆးေပါလိပ္ ၊ ေဆးလိပ္ ၊ လၻက္ရည္ ၊ ေကာ္ဖီ ၊ အရက္ ၊ ဘီယာ ေသာက္ဖို႔ ေငြရွိတယ္ ၊ မနက္စာ အစာေျပစားဖို႔ ေငြရွိတယ္ ၊ ႏွစ္လံုး သံုးလံုးထိုးဖို႔ ေငြရွိတယ္ ၊ အိမ္ကိုလာတဲ့ ဧည့္သည္ကို ဧည့္ခံေကၽြးေမြးဖို႔ ေငြရွိတယ္ ၊ အလွျပင္ပစၥည္းဝယ္ဖို႔ ေငြရွိတယ္ဆိုရင္ ကေလးကို ေထာက္ပံ့ေပးဖို႔လည္း ေငြရွိပါတယ္။ ကိုယ္စားေသာက္ သံုးစြဲမယ့္ အဲဒီအရာေတြကို ေလွ်ာ့ခ်တာမ်ိဳး ၊ မစားေသာက္ဘဲေနလိုက္တာမ်ိဳးေတြမွာ အပိုထြက္လာမယ့္ ေငြေတြကေန ကေလးအတြက္ ခဲတံ ၊ ေဘာပင္ ၊ ခဲဖ်က္ ၊ ေပတံ ၊ စာအုပ္စတာေတြအျပင္ ကေလးကစားစရာေလးေတြလည္း ဝယ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။
ဒီ့ထက္ပိုလာရင္ ဖိနပ္ ၊ ထမင္းဗူး ၊ ေရဗူး ၊ မိုးကာ ေတြအျပင္ ကစားစရာနဲ႔ အဝတ္အစားေတြပါ ဝယ္ေပးလာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေတြဝယ္ေပးႏိုင္ရက္နဲ႔ မဝယ္ေပးဘဲ ကိုယ့္ဝမ္းနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္အာသာေျပမႈကို ဦးစားေပးထားတယ္ဆိုရင္ ကေလးကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ဆိုတာလည္း ေနာက္ေရာက္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္အိုလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သားသမီးက ကိုယ့္ကို အေလးထားမႈ မခံရတဲ့မိဘေတြဟာ ဒီလိုမိဘမ်ိဳးေတြေပါ့။
ကေလးဆိုတာ သူမ်ားစားတာ စားခ်င္တယ္ ၊ သူမ်ားသံုးတာ သံုးခ်င္တယ္။ သူမ်ားက ေက်ာင္းဖြင့္လို႔ အစစ အရာရာ အသစ္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနႏိုင္ေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္က အစ္ကို ၊ အစ္မ အဆင့္ဆင့္သံုးလို႔က်တဲ့ အဝတ္ ၊ ထမင္းဗူး ၊ ေရဘူးနဲ႔ လြယ္အိတ္ စတဲ့အသံုးအေဆာင္ေတြကို အားထားေနရရင္ ဒီကေလးရဲ႕စိတ္ဟာ မသိမ္ငယ္ဘဲ ရွိပါ့မလား။ တေနကုန္ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ရတဲ့သူဟာလည္း သူ႔ဦးေႏွာက္ကို သူ႔အသက္အရြယ္အလိုက္ အလုပ္လုပ္ေနရသူပါ။ မိဘေတြက အလုပ္ခြင္မွာ ဦးေႏွာက္သံုး အလုပ္လုပ္ေနရသလိုမ်ိဳးေပါ့။ ေန႔လယ္စာမစားဘဲ တေနကုန္ အလုပ္လုပ္တဲ့မိဘေတြဟာ ရွာမွရွားေနာ္။ ကေလးကေတာ့ အရင္ေန႔က ထမင္းက်န္ ၊ ဟင္းက်န္ေတြ ထည့္ယူလာတဲ့ ထမင္းဗူးထဲက( ေန႔အပူခ်ိန္ေၾကာင့္ သိုးသြားတဲ့) ထမင္းဟင္းသိုးေတြကိုမွ မစားရင္ ညေန အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ ေရေသာက္ၿပီး စာသင္ေပေတာ့။ ဒါေတာင္ ညေန အိမ္ျပန္ခ်ိန္မွာ ထမင္း ၊ ဟင္းက က်က္ဦးမွ ညေနစာကို မနက္စာနဲ႔ေပါင္းၿပီး ဆာဆာနဲ႔ စားရမွာ။ ေက်ာင္းက အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ညေနစာ မခ်က္ရေသးရင္ ၊ မက်က္ေသးရင္ ေရသာက္ၿပီး ေစာင့္ဦးေပါ့။
ဒါေတြဟာ ကၽြန္မ အပိုလုပ္ေရးေနတယ္ထင္ရင္ မွားမွာေပါ့။ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ကၽြန္မေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ တကယ့္ နိစၥဓူဝအျဖစ္ေတြပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မဒါေတြေရးေနသလဲဆိုရင္ ဒီလို အပယ္ခံ ကေလးငယ္ေတြ နည္းသမွ် နည္းေအာင္ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘေတြက သားသမီးအေပၚ ပိုၿပီး နားလည္သိတတ္လာေလ ၊ ကေလးေတြအတြက္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ သာလြန္ ေကာင္းမြန္လာေလ မဟုတ္လား။ တခ်ိဳ႕မိဘေတြကေတာ့ ဒါေတြကို တမင္သိရက္နဲ႔ လုပ္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ကေလးရဲ႕ အခက္အခဲေတြကို သတိမထားခဲ့မိတာမ်ိဳးပါ။
ဒါေတြျဖစ္တတ္တယ္ ၊ ဘာေတြဘယ္လို သတိထား ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ္လို႔ သိထားတဲ့အခါ သားသမီးကို တကယ္ျဖည့္စြမ္းေပးခ်င္တဲ့မိဘဟာ ျဖည့္စြမ္းေပးမွာျဖစ္ၿပီး မျဖည့္စြမ္းေပးခ်င္တဲ့ မိဘကေတာ့ ဆက္ၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနဦးမွာျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္မႀကံဳဖူးတယ္။ ေ႐ႊေတြဝတ္ထားၿပီး သူမ်ားကို ၿပိဳင္ဆိုင္ဖို႔ စိတ္ဝင္စားတဲ့ မိခင္ေတြဟာ ကေလးထမင္းဗူးထဲမွာ အိမ္အကူက ဘာဟင္းထည့္ေပးလိုက္တယ္ဆိုတာ မသိတဲ့ မိခင္လိုမ်ိဳးေတြကိုေပါ့။ သူကိုယ္တိုင္ထည့္ေပးဖို႔ဆိုတာ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ဘူးေလ။ တခါတေလ အိမ္အကူက ကေလးကို အသားတံုးႀကီးေတြ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္လို႔ဆိုၿပီး သူစားလိုက္တယ္။ ကေလးကေတာ့ အရြက္ကေလး ၊ အ႐ိုးကေလးနဲ႔ ေက်ာင္းသြားရတာ သူစိတ္မဝင္စားဘူး။ ထြက္တဲ့ဂ်ာနယ္ေတြကို ခံုေပၚဇိမ္က်က်ဖတ္တတ္တဲ့ဖခင္ ၊ ႏိုင္ငံေရး ၊ အားကစားနဲ႔ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေရးဆိုတာေတြ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ေျပာတတ္တဲ့ဖခင္ေတြဟာ သူ႔ကေလးဖိနပ္ျပတ္တာေတြ ၊ ထီးစုတ္တာေတြ ၊ မျပည့္မစံုျဖစ္ေနတာေတြဟာ သူနဲ႔မဆိုင္သလို ေနႏိုင္တာကိုလည္း ေတြ႔ဖူးတယ္။ (တိုက္ဆိုင္မႈရွိေနရင္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ ဘယ္သူ႔မွ တမင္ရည္ရြယ္ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။)
သူတို႔ေတြဟာ ဘဝမွာ ဘယ္ဟာ အဓိကက်တယ္ ၊ ဘယ္ဟာ အဓိကမက်ဘူးလို႔ မခြဲျခားႏိုင္တဲ့သူေတြပါပဲ။ တစံုတဦးက ေထာက္ျပတာကိုလည္း သူတို႔လက္ခံမွာမဟုတ္သလို သူတို႔အက်င့္ ေျပာင္းလဲဖို႔ဆိုတာလည္း ေတာ္ေတာ္ခက္ပါတယ္။ အက်င့္စြဲသြားရင္ ျပင္ရခက္တာကိုး။ ဒီလိုမိဘမ်ိဳးရတဲ့ကေလးေတြဟာ ကံဆိုးသူေလးေတြေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ ကေလးကို ေထာက္ပံ့ေပးဖို႔ မျပည့္စံုတာလား မသိတတ္တာလား ဆိုတာကို ျပဳျပင္ခ်င္တဲ့ မိဘေတြကိုယ္တိုင္က ျပန္သံုးသပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးေတြမွာလည္း သူတို႔ေတြရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္အတိုင္း ရရွိသင့္တယ္မဟုတ္လား။
ရတု (Burmesehearts.com)
