ဝါသနာရွင္ႏွင့္ ပါရမီရွင္ေလးမ်ားအား ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျခင္း

မိဘတိုင္းဟာ ကိုယ့္သားသမီးကို “Something Special”လို႔ ခံစားတတ္ၾကတာ ဓမၼတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ထင္ေနလို႔ပဲ ကိုယ့္သားသမီးဟာ “Something Special” ျဖစ္ေနတာလား ။ တကယ့္ကို “Someone Special” ျဖစ္ေနတာလားဆိုတာကေတာ့ ဝါသနာရွင္ နဲ႔ ပါရမီရွင္ေလးေတြကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးတဲ့မိဘေတြက သက္ေသျပသြားတာပါ။

ကိုယ့္သားသမီးဟာ ထူးျခားတဲ့ပါရမီရွင္ေလးလား။ ဘယ္မွာပါရမီပါလာခဲ့သလဲ။ ဘယ္ဘက္မွာထူူးခၽြန္ေနတာလဲဆိုတာ မွန္မွန္ကန္ကန္သိျမင္ၿပီး သူသန္ရာ သန္ရာဘက္ေတြမွာ ထူးခၽြန္သထက္ ထူးခၽြန္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ အေရးအႀကီးအဆံုး တစ္ခ်က္ရွိတယ္။ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့ “ကိုယ္ကကိုယ့္သားသမီးကို ဘာျဖစ္ေစခ်င္သလဲ” ဆိုတာ ေမ့ထားဖို႔ပါပဲ။

တကယ္လို႔မ်ား ကိုယ့္ဆႏၵနဲ႔ သူထူးခၽြန္ရာ ထပ္တူမက်ခဲ့ရင္ သားသမီးအေပၚ ကိုယ့္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့စိတ္ေတြက လႊမ္းမိုးဦးေဆာင္ေနေတာ့ သားသမီးျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ သားသမီးထူးခၽြန္ရာကို ျမင္သိၿပီး ေျမေတာင္ေျမႇာက္ ပံ့ပိုးေပးဖို႔ဆိုတာ ေဝးေနမွာေပါ့။ ကိုယ့္ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ သားသမီးဟာ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာ လိုက္လုပ္ရင္း သူထူးခၽြန္ရာဘက္မွာ လုပ္ခြင့္မရေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔သာအခ်ိန္ကုန္သြားခဲ့ရင္ တခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ျဖစ္ေနရာေတြဟာ တထပ္တည္းမက်မွန္း သိလိုက္ခ်ိန္ဟာ အရမ္းေနာက္က်သြားႏိုင္တယ္။

ကၽြန္မကေတာ့ေလ ကိုယ့္သားသမီးကို ဘာျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆိုတဲ့အစြဲႀကီး လံုးဝကို မထားတာ။ သူျဖစ္ခ်င္တာကိုလုပ္ကိုင္ရင္း လူေနမႈဘဝမွာ ေကာင္းမြန္ေသာလူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္ေနထိုင္ႏိုင္တဲ့ အသိ ၊ အတတ္ ပညာေတြ သိတတ္ထားရင္ကို ေက်နပ္ၿပီ။

လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္အသိေတြ ၊ မလုပ္သင့္မလုပ္ထိုက္တဲ့ အသိေတြ ေခါင္းထဲကို  ငယ္ငယ္ကတည္းက စြဲေနေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးဖို႔ပဲ အားသန္တယ္။ ဒီစိတ္ကေလးနဲ႔ ထပ္ၿပီးေလ့လာတတ္ေျမာက္လာခဲ့တဲ့ ပညာရပ္ေတြနဲ႔ သူဝါသနာပါရာ ၊ ထူးခၽြန္ရာ နယ္ပယ္မွာ လုပ္ကိုင္ရင္း ကိုယ့္ဘဝျဖစ္တည္မႈကိုေက်နပ္ ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေကာင္းက်ိဳးျပဳ ၊ အမ်ားကိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေကာင္းက်ိဳးျပဳေနထိုင္သြားဖို႔ကိုပဲ ဦးစားေပးသင္ျပတယ္။

သာမာန္ကေလနဲ႔မတူ ထူးျခားတဲ့ ပါရမီရွင္ကေလးဆိုတာ သူ႔မွာ သူမ်ားနဲ႔မတူ ထူးျခားတဲ့ ဗီဇပါရမီေလးပါလာတတ္တယ္။ အဲဒီဗီဇပါရမီေလးဟာ ေျခလႈပ္လက္လႈပ္ ၊ စကားေျပာတတ္တဲ့ အရြယ္ကေလးကစလို႔ ဗီဇျပတတ္တယ္။ အဲဒီအရြယ္ကေလးကစလို႔ သူ႔ရဲ႕ ဗီဇေလး ၊ ထူးျခားတဲ့အက်င့္ကေလးေတြကို သတိထားမိေအာင္ၾကည့္ပါ။ အဲဒါတစ္ႏွစ္ေအာက္ အရြယ္ကေလးတည္းက စၾကည့္ရမွာေနာ္။ တခါတေလ လသားကေလးအရြယ္ေလးနဲ႔လည္း ဗီဇျပတတ္တယ္။ သူတို႔ျဖစ္ခ်င္ရာကို မိဘေတြရဲ႕ဆႏၵမေရာႁပြန္းခင္ကတည္းက သူတို႔ျပတတ္ၾကတယ္။ ဒါကို သတိထားမိဖို႔လိုတယ္။

ဒီဘက္မွာ ဝါသနာပါတာေတာ့ဟုတ္ပါၿပီ။ သူ႔ဝါသနာကို ကိုယ္ေတြ အုပ္ထိန္းသူမိဘေတြကလည္း သတိထားမိပါၿပီတဲ့။ ေနာက္တဆင့္က ဒီဝါသနာေပ်ာက္ပ်က္မသြားေအာင္ ထိန္းသိမ္းပ်ိဳးေထာင္ေပးဖို႔လိုတယ္။ လမ္းမွားေရာက္မသြားေအာင္ ပဲ့ျပင္ထိန္းျပဳေပးဖို႔လိုတယ္။

ကေလးပဲေလ ၿပီး …. ၿပီးသြားမွာပါလို႔ ေရာ့တိမ္တဲ့အေတြးနဲ႔ ပစ္မထားမိဖို႔လည္း လိုတယ္။ ထူးခၽြန္တဲ့ကေလးရဲ႕ေနာက္မွာ အဲဒီကေလးကို အၿမဲအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ လိုအပ္ႏိုင္တာေတြမွန္သမၽွ လိုက္ပံ့ပိုးေပးတဲ့ မိဘအုပ္ထိန္းသူေတြရွိတယ္။ ထူးခၽြန္တဲ့ကေလးကို လိုခ်င္တဲ့ကိုယ္ဟာ အဲဒီလိုမိဘမ်ိဳးဟုတ္ရဲ႕လား။

ကေလးတိုင္းဟာ သီခ်င္းသံၾကားရင္ ဒြန္႔ .. ဒြန္႔ .. ဒြန္႔ .. ဒြန္႔ .. နဲ႔ ရွိတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ နာရီအေတာ္ရွည္ၾကာ မစားအေသာက္ ၊ မေမာမပန္ ၊း မၿငီးမျငဴ ဆို ၊ က ၊ တီးမႈတ္ဖို႔ အခ်ိန္မေရြးရွိေနတဲ့ကေလးဟာ ထူးျခားသူေလးပါ။

ေယာက်္ားကေလးတိုင္းလိုလုိ ေဘာလံုးကန္ ေဆာ့ကစားမႈမွာ ႏွစ္သက္တတ္ၾကတယ္ဆိုေပမယ့္ ပြဲတိုင္းဦးေဆာင္ ၊ ကန္တိုင္းေအာင္ ေဘာကန္ဖို႔ဆို နာရီအေတာ္ရွည္ၾကာ မစားအေသာက္ ၊ မေမာမပန္ ၊း မၿငီးမျငဴ အခ်ိန္မေရြးတက္ႂကြေနတတ္တဲ့ကေလးဟာ ထူးျခားသူေလးပါပဲ။

ကစားတိုင္း ေသနတ္ကိုင္ ပစ္ခတ္ေနရတာကိုမွ ခံုမင္တဲ့ ကေလးေလးေတြရွိမယ္။ သူ႔ေဘးမွာ အလွျပင္တဲ့သူေတြ ေတြ႔ျမင္ေနရတာမ်ိဳးမဟုတ္လည္းဘဲ အလွအပေရးရာကို တသသနဲ႔ခံုမင္ေနတတ္တဲ့ ကေလးေလးေတြလည္းရွိမယ္။ ေယာက်ာ္းေလးမို႔ ဒါမလုပ္ရ ၊ မိန္းကေလးမို႔ ဒါမသင့္ေတာ္ ၊ ေသနတ္ကိုင္ကစားတိုင္း အရိုက္ခံရ ၊ အလွျပင္ကစားတိုင္း အဆူခံရတဲ့ မိန္းကေလးေတြဟာ ဝါသနာပါရာ ထူးခၽြန္ႏိုင္တဲ့ဘက္မွာ လုပ္ကိုင္ခြင့္မရတဲ့သူေတြပါပဲ။

ဒီနယ္ပယ္မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ အျခားနယ္ပယ္ေတြမွာ ဝါသနာပါၿပီး ထူးခၽြန္ႏိုင္တဲ့ကေလးေတြဟာ မိဘအုပ္ထိန္းသူေတြရဲ႕ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ သူတို႔စိတ္ပါရာနယ္ပယ္မွာ လုပ္ခြင့္မရဘဲ ပိတ္ပင္ခံထားရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြ ၊ အရြယ္ေရာက္လူငယ္ေတြလည္းရွိတယ္။

လူတိုင္းမွာ အလွကိုယ္စီရွိၾကတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မလက္ခံတာမို႔ ကေလးတိုင္းမွာလည္း အားသာခ်က္ကိုယ္စီရွိၾကတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မယံုၾကည္တယ္။ သူတို႔အားသာခ်က္ကို အုပ္ထိန္းသူမိဘ ၊ သင္ေပးသူဆရာေတြက သတိထားမိၿပီး ပံ့ပိုးေပးပါမွ ကေလးဟာ ထူးခၽြန္တဲ့သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရႏိုင္တာပါ။

ထူးခၽြန္တဲ့ကေလးေတြနည္းေနတာက ပိတ္ပင္တဲ့မိဘ ၊ သတိထားမႈအားနည္းတဲ့ဆရာ ၊ ပံ့ပိုးမႈမရွိတဲ့အေျခအေနေတြေၾကာင့္ဆိုရင္ မမွားဘူးေနာ္။ ထူးခၽြန္တဲ့ကေလးအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာဖို႔ ပံ့ပိုးေပးဖို႔ဆိုတာ တကယ္ကိုမလြယ္ပါဘူး။ ထူးခၽြန္ေအာင္ အရမ္းႀကိဳးစားတဲ့ ကေလးရဲ႕ေနာက္မွာ ကေလးကို အရမ္းပံ့ပိုးတဲ့လူႀကီးမိဘ ရွိပါတယ္။

ကေလးတစ္ေယာက္ အမ်ားအသိအမွတ္ျပဳခံရတဲ့အထိ ထူးခၽြန္လာဖို႔ဆိုတာ အားထုတ္တဲ့ကေလးရယ္ ၊ ဒီလိုအားထုတ္ခြင့္ရေအာင္ အစစအရာရာ အေနာက္ကေန ပံ့ပိုးလုပ္ကိုင္ေပးေနတဲ့ မိခင္ရယ္ ၊ လိုအပ္တဲ့ေငြေၾကးေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ အလုပ္ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ရတဲ့ ဖခင္ရယ္ ၊ နည္းမွန္လမ္းမွန္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ သင္ၾကားျပသေပးႏိုင္တဲ့ ဆရာေတြရွိတယ္။

ထူးခၽြန္တဲ့ ကေလးမိဘတိုင္းဟာ အရမ္းပင္ပန္းပါတယ္။ ကေလးထက္ေတာင္ ပိုပင္ပန္းႏိုင္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္သားသမီးထူးခၽြန္တယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္သတင္းေလး ၊ ဆုဖလားေလးေတြအတြက္ ပီတိစားရင္း ပင္ပန္းသမၽွ မပင္ပန္းဘူးထင္ၿပီး ၿပံဳးရႊင္ေနတတ္တဲ့ အနႏၱေက်းဇူးရွင္မိဘေတြပါ။

ကၽြန္မကေတာ့ ထူးခၽြန္တဲ့ကေလးေတြရဲ႕ သတင္းေတြကို ၾကားျမင္ရတိုင္း ဒီကေလးေနာက္က ပံ့ပိုးေပးၾကတဲ့ မိဘ ၊ ဆရာသမားေတြကို တအားေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ထူးခၽြန္တဲ့ကေလးေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အနာဂါတ္ေကာင္းကင္ကို လွပေအာင္ တန္ဆာဆင္ေပးတဲ့ သက္တန္႔ငယ္ေလးေတြပါပဲ။

ထူးခၽြန္တဲ့ကေလးေတြၾကားထဲမွာမွ ပါရမီရွင္ေလးေတြလည္း ရွိၾကတယ္။ ဝါသနာရယ္ ၊ ပံ့ပိုးမႈရယ္ ၊ သင္ယူႀကိဳးစားေလ့က်င့္မႈရယ္ ေပါင္းစပ္ရင္ ထူးခၽြန္တဲ့သူေတြ ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါရမီရွင္ေလးေတြကေတာ့ ေမြးရာပါဗီဇသေႏၶအရ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ၾကတာပါ။ ဝါသနာဆိုတာ တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ကိုင္ခြင့္မရရင္ ေယာင္ဝါးဝါးနဲ႔ တျခားဟာေတြလုပ္ကိုင္ရင္း တခါတရံမွ ေခါင္းေထာင္လာတတ္ၾကတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။

ပါရမီပါလာရင္ေတာ့ ဒါမွဒါ ။ ေမြးကတည္းက .. ဒါ ၊ စိတ္အာ႐ံုထဲအၿမဲေရာက္ေနတာလည္း .. ဒါ ၊ လုပ္ကိုင္ခ်င္တာလည္း .. ဒါ ၊ အသက္ေမြးခ်င္တာလည္း .. ဒါ ၊ တီထြင္ဆန္းသစ္မႈ ျပဳခ်င္တာလည္း .. ဒါ ၊ ဒါ မွ ဒါပါပဲ။ သူတို႔ဟာ ဒါကို တစိုက္မိုက္မိုက္လုပ္ကိုင္ရင္း ႏိုင္ငံေက်ာ္ ၊ ကမာၻေက်ာ္ ပါရမီရွင္ေလးေတြ ျဖစ္လာၾကတာပါ။

ဝါသနာရွင္ေတြကို သူတို႔ဘဝ လႊမ္းမိုးႏိုင္တဲ့သူေတြက ပိတ္ပင္ထားလို႔ရေပမယ့္ ပါရမီရွင္ေလးေတြက်ေတာ့ လူႀကီးမိဘဆရာသမားေတြက ပိတ္ပင္ထားသည့္တိုင္ ပိတ္ထားတဲ့အလႊာကို သူ႔ဘာသာ ေဖာက္ထြက္ၿပီး ဒီနယ္ပယ္မွာ သူ႔ဘာသာသူ ဆန္းသစ္တီထြင္လို႔ တစိုက္မတ္မတ္ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ရင္း ေပ်ာ္ေနၾကသူေတြျဖစ္တယ္။ ဒီစိတ္ေၾကာင့္ပဲ သူတို႔ေတြဟာ ထူးခၽြန္တဲ့သူျဖစ္႐ံုမက ေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြအျဖစ္ ရယ္တည္ေနတတ္ၾကတယ္။

ကိုယ့္သားသမီးဟာ ပါရမီရွင္တစ္ေယာက္လို႔ ဘယ္လိုသိႏိုင္မလဲ။  ဒီအေၾကာင္းအရာကို ဘာမွ ကိုးကားေရးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မႀကံဳေတြ႔တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ၊ ကၽြန္မနားလည္သေလာက္နဲ႔ အမ်ားနားလည္ေအာင္ အလြယ္ကူဆံုး တိုတိုတုတ္တုတ္ေျပာရရင္ ေအာက္ကအခ်က္ေတြနဲ႔ သင့္ကေလး ကိုက္ညီေနသလားၾကည့္ပါ။

၁။ ကေလးဟာ သိတတ္စလသားအရြယ္ကတည္းကစလို႔ ဒီဘက္မွာ ဝါသနာပါေၾကာင္း ထူးထူးျခားျခား ဗီဇျပခဲ့တယ္။

၂။ ကေလးဟာ ဒါနဲ႔ဆက္စပ္ပတ္သက္တာေလးေတြဆိုရင္ သူ႔ဘာသာအလိုလိုသတိထားမိၿပီး စူးစမ္းစိတ္နဲ႔ စမ္းသပ္လုပ္ကိုင္ေနတတ္တယ္။

၃။ ကေလးငယ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ငယ္ငယ္ ဒီဘက္မွာ သင္ယူဖို႔ စိတ္အားထက္သန္ၿပီး သင္ယူဖို႔ လိုက္နာေဆာင္ရြက္ရမယ္ဆိုတဲ့အရာေတြကို တေသြမတိမ္းနားေထာင္ၿပီး လိုက္နာသင္ယူတတ္တယ္။

၄။ ကေလးဟာ တျခားကေလးေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ ဒီဘက္မွာ သင္ယူတတ္ေျမာက္မႈ အရမ္းလြယ္ကူျမန္ဆန္တယ္။ ဒါကိုသင္ယူဖို႔ဆို အၿမဲတက္ႂကြၿပီး အခ်ိန္ၾကာၾကာသင္ယူ ၊ ေလ့က်င့္ဖို႔လည္း မၿငီးျငဴတတ္သူျဖစ္တယ္။

၅။ ကေလးဟာ ဒီဘက္မွာ ဆရာသင္ထားတာထက္ပိုၿပီး သူ႔ဘာသာသူ တီထြင္ႀကံဆလုပ္ကိုင္လိုစိတ္ရွိတယ္။ အခြင့္ရရင္ရသလို တီထြင္ႀကံဆလုပ္ကိုင္တယ္။

ဒီအေျခခံ(၅)ခ်က္နဲ႔ ကေလးဟာ ကိုက္ညီေနၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္ကေလးဟာ ဒီဘက္မွာ ပါရမီပါလာခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ပါၿပီ။

ကေလးငယ္ကို သူဝါသနာပါရာမွာ ထူးခၽြန္ဖို႔ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးခ်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ သူ႔ဗီဇသေႏၶပါလာတဲ့ ပါရမီရွင္ေလးကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးလိုတာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိဘေတြဟာ ေအာက္ပါအေျခခံအခ်က္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ျပင္ဆင္ထားသင့္ပါတယ္။

၁။ ကေလးအေပၚ နားလည္မႈေပးပါ။ စိတ္ရွည္ပါ။ သူ႔သင္ယူမႈကို အားေပးဖို႔ အဆင္သင့္ရွိပါ။ သူ႔က်႐ံႈးမႈအေပၚ ခြန္အားေပးဖို႔ အဆင္သင့္ရွိပါ။ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ႀကိဳးစားသင္ယူေလ့က်င့္ဖို႔ စိတ္စြမ္းအားမ်ိဳး ေလ့က်င့္ေပးပါ။

(ဒီတခ်က္နဲ႔တင္ ေျပာရလြယ္တယ္။ လုပ္ရခက္တယ္ေနာ္။ တျခားသူကို စိတ္စြမ္းအားေပးဖို႔ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္က ဒီလိုစိတ္စြမ္းအားမ်ိဳး ေလ့က်င့္မထားရင္ ကိုယ့္မရွိတဲ့အရာကို ဘယ္လိုေပးရပါ့မလဲ။ ငါေျပာသလိုလုပ္ ငါလုပ္သလိုမလုပ္နဲ႔ျဖစ္ေနရင္ ကေလးဟာ ငါလုပ္တာကိုပဲ လိုက္လုပ္မွာပါ။ ဒီေတာ့ ကေလးကိုဒီလိုမ်ိဳးပံုစံျဖစ္ေစခ်င္ရင္ ကေလးအနားမွာ အနီးဆံုးရွိေနတဲ့ ကိုယ္တိုင္က ဒီလိုမ်ိဳးပံုစံျဖစ္ေနမွ ကေလးဟာ ဒီပံုစံမ်ိဳးျဖစ္လာမွာပါ။)

၂။ ကေလးငယ္ရဲ႕ သင္ယူေလ့က်င့္မႈ ၊ တိုးတက္မႈ အေျခအေနကို အၿမဲမျပတ္ေလ့လာပါ။

(ယခင္တပတ္ ၊ ယခင္လ စတဲ့ စံခ်ိန္စံႏႈန္းေတြနဲ႔ ႏႈိင္းဆၿပီး တိုးတက္မႈရွိ ၊ မရွိ ၊ ဘာေၾကာင့္ မတိုးတက္လာသလဲ ၊ ဘာေၾကာင့္ ဆုတ္ယုတ္သြားသလဲ ၊ ဘာေၾကာင့္ တအားတိုးတက္ေနသလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သတိထားဖို႔မေမ့ပါနဲ႔။ လိုတိုးပိုေလၽွာ႕အေျခအေနေတြကို ဖန္တီးျပဳျပင္ေပးဖို႔လည္း ကိုယ္ကဦးေဆာင္ရမွာပါ။)

၃။ ကေလးသင္ယူမႈ ပညာရပ္ေတြမွာ ကိုယ္တိုင္က စိတ္ပါဝင္စားမႈမ်ိဳးမရွိသည့္တိုင္ ကေလးဘာေတြ ဘယ္လိုသင္ေနရသလဲဆိုတာကို နားလည္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားေလ့လာပါ။ ဒီဘက္ပိုင္းမွာ တျခားသူေတြက ဘာေတြ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ပိုေကာင္းတဲ့ရလဒ္မ်ိဳးထြက္လာတယ္ ၊ ဘယ္ဆရာက အခ်ိန္တိုအတြင္း ဘယ္လိုပိုေကာင္းေအာင္ သင္ၾကားေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာေတြကိုလည္း ရွာေဖြစနည္းနာပါ။ ဒီလိုဆရာနဲ႔ ဒီလိုနည္းလမ္းေတြကို ပံ့ပိုးၿပီး ကေလးကို အေကာင္းဆံုးသင္ယူခြင့္ရဖို႔ ဖန္တီးေပးပါ။

၄။ ဒီတလိုင္းခ်ည္း ခၽြန္ထြက္ေနထာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ဘဝအတြက္အေရးပါတဲ့ စိတ္ထား ၊ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္နည္း ၊ လူေနမႈဘဝမွာ မရွိမျဖစ္ ၊ မတတ္မျဖစ္တဲ့ ပညာရပ္ေတြ သိရွိတတ္ေျမာက္ဖို႔ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးတာေတြလည္း ထပ္လုပ္ရဦးမွာပါ။

၅။ ဒါေတြအကုန္ စိတ္ေအးသက္သာစြာ လုပ္ေပးႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ လံုေလာက္တဲ့ စားဝတ္ေနေရးနဲ႔ ပံ့ပိုးႏိုင္တဲ့ ေငြအေျခအေနလည္း ရွိဦးမွျဖစ္မွာမို႔ ေငြေၾကးေတာင့္တင္းဖို႔ဆိုတဲ့ အေျခခံအခ်က္လည္း ေမ့ပစ္ထားလို႔မရပါဘူး။

ဒီအေျခခံ(၅)ခ်က္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးသြားမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္ထဲမွာ ထူးခၽြန္ေအာင္ျမင္တဲ့ မ်ိဳးဆက္ကေလးကို ပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္ၿပီေပါ့။ ကိုယ္မထူးခၽြန္ရင္ေနပါေစ ထူးခၽြန္တဲ့ မ်ိဳးဆက္ကို အဆင့္ဆင့္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးသြားႏိုင္ရင္ ထူးခၽြန္တဲ့မ်ိဳးဆက္ကို ထိန္းသိမ္းသြားႏိုင္မွာပါ။ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ဆိုတာ ဒီမ်ိဳးဆက္ထက္ ထူးခၽြန္ေနပါမွ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးႏိုင္မွာပါ။

ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္မိဘေလာက္မထူးခၽြန္ခဲ့ဘဲ ကိုယ့္သားသမီးဟာလည္း ကိုယ့္ေလာက္မွ မထူးခၽြန္ရင္ ကိုယ္တာဝန္ရွိေနတဲ့ ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္အေပၚ ကိုယ္တာဝန္ေက်ပါရဲ႕လား …..

ရတု (Burmesehearts.com)