သာတူညီမွ်ထားတဲ့စိတ္
ကေလးမိဘေတြအပါအဝင္ ႏွစ္ဖက္အသိုင္းအဝန္းက သားဦး ၊ သားေႏွာင္း ခြဲျခားမႈရွိပါတယ္။ သားသမီးခ်င္းတူေပမယ့္ သားဦးမို႔လို႔ ပိုခ်စ္ ၊ ပိုအလိုလိုက္ၾကတယ္၊ အငယ္ဆံုးမို႔လို႔ ပိုခ်စ္ ၊ ပိုအလိုလိုက္ၾကတယ္ စသျဖင့္ သားသမီးခ်င္းအတူတူမွ ခြဲျခားမႈရွိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေယာက်္ားေလးလိုခ်င္တာ မိန္းကေလးျဖစ္လာလို႔ ၊ မိန္းကေလးလိုခ်င္တာ ေယာက်ာ္းေလးျဖစ္လာလို႔ဆိုၿပီး ကိုယ့္လိုဘမျပည့္ျပန္ရင္လည္း ေမြးလာတဲ့ကေလးဟာ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈခံရျပန္တယ္။ ကေလးကဘယ္သူနဲ႔တူေနလို႔ ၊ ဘယ္သူ႔အက်င့္ပါေနလို႔ဆိုၿပီး ခ်စ္တာေတြ ၊ မုန္းတာေတြ ထပ္တိုးလို႔ ခြဲျခားဆက္ဆံခံၾကရျပန္ေရာ။ ဒီ့ထက္ပိုဆိုးတာကေတာ့ သားသမီးမ်ားတဲ့မိသားစုမွာ ေမြးလာတဲ့ကေလးဟာ ထူးၿပီးဂ႐ုစိုက္စရာရယ္လို႔ မျမင္ေတာ့တာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကေလးဟာ ဂ႐ုစိုက္ျခင္း မခံရတဲ့ဘက္ကို ေရာက္သြားတာပါ။
တကယ္ဆို မိဘႏွစ္ဦးလံုးပါဝင္လို႔ ကေလးဆိုတာျဖစ္လာတာပါ။ ဒီကေလးကို စားဝတ္ေနေရးမွသည္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအထိ ႏွစ္ဦးစလံုးက တာဝန္ယူမွ်ေဝယူၾကရမွာပါ။ မယူခ်င္ရင္ႀကိဳတားေလ။ ေမြးလာမွ သူ႔တာဝန္ ၊ ငါ့တာဝန္ ကပ္တြက္ေနရင္ ေမြးလာတဲ့ ကေလးမွာအျပစ္ရွိေနလို႔လား။ ကေလးတစ္ဦးျဖစ္လာဖို႔ဆိုတာ ကေလးကံ ၊ မိဘကံေတြနဲ႔ အမ်ားႀကီးဆိုင္ေနပါတယ္။ မိဘတိုင္းက သားေခ်ာ ၊ သမီးေခ်ာေလးေတြပဲ ေမြးခ်င္တာေပါ့။
ဘယ္မိဘက ဒီလို႐ုပ္ဆိုးေလးျဖစ္ပါေစ ၊ ကိုယ္အဂၤါမျပည့္မစံု ေမြးလာပါေစ ၊ ေရာဂါသည္ေလးေမြးလာပါေစလို႔ ဆႏၵရွိမွာလဲ။ ဒါကို မိဘတိုင္းက နားလည္သင့္တယ္။ ကေလးဟာ ေရာဂါသည္ေလးေမြးလာလို႔ ၊ ကိုယ္အဂၤါခ်ိဳ႕ယြင္းလာလို႔ ၊ ႐ုပ္ဆိုးေလးေမြးလာလို႔ ၊ မတူေစခ်င္တဲ့သူနဲ႔ တူလာလို႔ဆိုတာေတြဟာ ကေလးမွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ကေလးကံ ၊ မိဘကံနဲ႔ပဲ တိုက္႐ိုက္သက္ဆိုင္လို႔ေနပါတယ္။
မိန္းကေလး ၊ ေယာက်ာ္းေလးျဖစ္တာကလည္း အမ်ိဳးသားရဲ႕သုတ္ပိုးနဲ႔ မမ်ိဳးဥေပါင္းမိလို႔ မ်ိဳးေအာင္သြားတဲ့အဆင့္မွာတင္ မိန္းကေလးျဖစ္မယ္ ၊ ေယာက်ာ္းေလးျဖစ္မယ္ဆိုတာ သူ႔အလိုလို ျဖစ္တည္ၿပီးသား။ ကိုယ္ထဲကျဖစ္ေနတာကို ကိုယ္ေတြဦးေႏွာက္က လိုက္မမီႏိုင္ေသးလို႔ (မျမင္ႏိုင္ေသးလို႔သာ) ေယာက်္ားေလးျဖစ္ပါေစ ၊ မိန္းကေလးျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ တမင္သိပံၸနည္းက်က် ေယာက်ာ္းေလး ၊ မိန္းကေလး (ကိုယ္လိုခ်င္တာရေအာင္) သီးသန္႔ လုပ္ယူခဲ့တာကလြဲရင္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္သည္အားလံုးဟာ ေယာက်ာ္းေလး ၊ မိန္းကေလး ခြဲျခား ကိုယ္ဝန္ဆာင္လို႔မရၾကပါဘူး။ ကံက ေပးတဲ့အတိုင္း ယူၾကရတာပါ။ ဒါကိုနားမလည္ဘဲ သားမေမြးလို႔ ယုတ္ညံ့တဲ့မိခင္ ၊ သားေမြးလို႔ ျမင့္ျမတ္တဲ့မိခင္ဆိုၿပီးခြဲျခားတာ ၊ ကေလးရဲ႕လိင္အေပၚ ခြဲျခားတာေတြဟာ ေတြးေခၚနားလည္ေပးႏိုင္မႈ မျမင့္မားေသးသူေတြရဲ႕ အယူအဆေတြပါ။
မိဘႏွစ္ဦးေၾကာင့္ ျဖစ္တည္လာခဲ့တဲ့ကေလးဟာ သူ႔ကံကေလး ပါလာတာကလြဲရင္ လံုးဝအျပစ္ကင္းပါတယ္။ သူဟာ ဘာ႐ုပ္ျဖစ္ပါေစလို႔ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိသလို ၊ မိဘေရြးၿပီး ဝင္စားခြင့္လည္း သူတို႔မွာမရွိၾကပါဘူး။ သူတို႔မွာေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိရင္ ခ်မ္းသာျပည့္စံုၿပီး သားသမီးကို ခ်စ္ၾကင္နာတဲ့ မိဘေတြဆီမွာပဲ ဝင္စားခ်င္ၾကမွာပါ။ ဒီလိုပဲ မိဘေတြက ေမြးလာမယ့္ သားသမီးကို ေရြးခ်ယ္လို႔ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ခြင့္ရခဲ့ၾကရင္ ေမြးရာပါ ေရာဂါသည္ေလးေတြ ၊ ေျခလက္အဂၤါမျပည့္စံုသူေတြ ၊ ပံုပ်က္ပံုဆိုးေလးေတြ ေမြးလာစရာမရွိဘူးေပါ့။ ဒါကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္ထားတဲ့အခါမွာ ဘာေလးေမြးလာလို႔ ၊ ဘယ္လိုေလးေမြးလာလို႔ဆိုတာ ထူးၿပီးအျပစ္တင္စရာမရွိေတာ့ပဲ ကေလးကံ ၊ မိဘကံနဲ႔ပဲ တိုက္႐ိုက္သက္ဆိုင္ေနတယ္လို႔ သိလာမွာပါ။
ေနာက္ၿပီး လူႀကီးမိဘေတြယံုၾကည္တဲ့ ဘယ္သူဝင္စားလို႔ ၊ ဘာဝင္စားလို႔ဆိုတာကလည္း သားသမီးအခ်င္းခ်င္းမွာေတာင္ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရဖို႔ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ သားသမီးခ်င္းအတူတူ ကိုယ္လိုတဲ့သားသမီးကို ပိုဂ႐ုစိုက္ၿပီး မလိုတဲ့သားသမီးကို ဟိုကေလးနဲ႔တန္းတူ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုတာေတြ ျဖစ္လာပါၿပီ။ ဒီအခါ တန္းတူဆက္ဆံမခံရတဲ့ သားသမီးမွာ ဘာအျပစ္ရွိေနလို႔ပါလဲ။ တကယ္ဆို ဒီကေလးကို ကိုယ္က စိတ္ဒဏ္ရာေတြ ေပးမိမွန္းမသိ ေပးေနမိတယ္ဆိုတာ လူႀကီးမိဘေတြက သတိမထားမိၾကဘူး။ သားသမီးခ်င္းအတူတူ တန္းတူအခြင့္အေရးမရရွိတဲ့ (ခြဲျခားဆက္ဆံခံရတဲ့) ကေလးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ နာက်င္ဒဏ္ရာရရွိသြားမလဲဆိုတာ လူႀကီးမိဘေတြ မေတြးမိၾကဘူး။
ေနာက္တခုက မိဘေတြရဲ႕ သားသမီးယူတဲ့စီမံကိန္းႀကီးပါ။ မိဘေတြက သားသမီးယူတာေတာင္ တြက္ေခ်ကိုက္ေအာင္ ယူႀကတဲ့မိဘေတြရွိပါတယ္။ အႀကီးနဲ႔အငယ္ အရြယ္သိပ္မျခားဘဲ တမင္တကာကို ကေလးယူခဲ့တာပါ။ တခ်ိဳ႕ေတြက တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အေဖာ္ရေအာင္လို႔ဆိုၿပီး ယူခဲ့ၾကေပမယ့္ တခိ်ဳ႕က်ေတာ့ ထိန္းရသက္သာေအာင္ ၊ ကေလးပစၥည္းနဲ႔ အဝတ္အစားအသံုးအေဆာင္ေတြ အသစ္ဝယ္ရသက္သာေအာင္ဆိုၿပီး တြက္ေခ်ကိုက္ ယူခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီလိုတြက္ေခ်ကိုက္ယူခဲ့ေတာ့ အငယ္ဟာ အႀကီးအက်ကိုပဲရေတာ့တာေပါ့။ အႀကီးတုန္းက အသစ္ေတြသံုးရေပမယ့္ အငယ္ေတြမွာ အႀကီးအက်ကိုပဲ သံုးရတယ္ ၊ ဝတ္ရတယ္ ၊ ကစားစရာပစၥည္းနဲ႔ အ႐ုပ္ေတြေတာင္ အႀကီးအက်ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
မျပည့္စံုတဲ့ မိဘေတြအတြက္ ဒါဟာ ၿခိဳးၿခံေရးစီမံကိန္းမို႔လို႔ မွားယြင္းမႈတစ္ခုလို႔ မျမင္ေပမယ့္ အငယ္ကေလးဟာ သိတတ္စျပဳလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူလဲအသစ္ဆိုတာကို သံုးခ်င္မွာပဲ ၊ အသစ္ဆိုတာကို ခံစားခ်င္လာမွာပဲ။ အၿမဲတမ္း အႀကီးအက်ကို အသစ္လုပ္ဝတ္ရမယ္ ၊ ဖာေထးၿပီးဝတ္ရမယ္ဆိုရင္ သူဟာ သားသမီးအခ်င္းခ်င္းေတာင္ မွ်တမႈကို မခံစားရတဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြမွာဆို အငယ္အတြက္ အဝတ္အစားသစ္ဝယ္ေပးရဖို႔ သက္သာသြားတဲ့ေငြကို သူ႔အတြက္ ကစားစရာအသစ္ကေလးျဖစ္ျဖစ္ ဝယ္ေပးသင့္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အႀကီးကို အသစ္ဆင္ရင္ အငယ္ကိုလည္း တန္ဖိုးတူအေရာင္ကြဲ အသစ္တစ္ခုဆင္သင့္တယ္။ ဒါမွ သားသမီးအခ်င္းခ်င္း မွ်တမႈကို ခံစားရမယ္။
အႀကီးကိုအသစ္ဆင္ၿပီး အငယ္ကိုေတာ့ အရြယ္မတိုင္ေသးလို႔ အႀကီးအရြယ္ေရာက္ရင္ ဝယ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ႏွစ္သိမ့္ထားခဲ့တဲ့ မိဘေတြကိုလည္း ေတြ႔ဖူးတယ္။ ငယ္ေသးတယ္ ၊ မဆင္နဲ႔ဦး ၊ ႀကီးမွဆင္ဆိုတာကိုလည္း ၾကားဖူးတယ္။ တကယ္ဆို ကေလးဟာ မိခင္ဗိုက္ထဲမွာကတည္းက တျဖည္းျဖည္း ႀကီးထြားလာတာပါ။ ႀကီးမွဆင္ဆိုတာ ဘယ္အရြယ္မွဆင္ခ်င္တာလဲ မိဘကိုယ္တိုင္ေတာင္ မေရရာဘူးလို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ ကေလးတိုင္းဟာ ေမြးကင္းစအရြယ္မွာလည္း ေမြးကင္းစအေလ်ာက္ ၊ ေလးဘက္တြား ၊ လမ္းေလွ်ာက္တတ္စ ၊ ေျပားလႊားတတ္စအရြယ္ကေန အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အထိ အရြယ္အဆင့္ဆင့္မွာ သူ႔အရြယ္အလိုက္ အဝတ္အစား ၊ ကစားစရာ ၊ စားစရာ ၊ အျခားေထာက္ပံ့ပစၥည္းေတြကို ခံစားသင့္ပါတယ္။
အႀကီးေတြက်ေတာ့ ဒါေတြကို အသစ္ခံစားခြင့္ရရွိၿပီး အငယ္က်ေတာ့မွ အရြယ္မရေသးလို႔ ေနာင္မွ ၊ ေနာင္မွ ႏွစ္သိမ့္တဲ့မိဘေတြဟာလည္း သားသမီးအခ်င္းခ်င္း ခြဲျခားဆက္ဆံသူေတြပါ။ မမွ်တသူေတြပါ။ ဒီလိုမမွ်မတခံစားမႈေတြကို ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီးခံစားလာရတဲ့ကေလးေတြမွာ စိတ္ဒဏ္ရာရသြားတယ္။ မိဘဟာ မမွ်တဘူး ၊ အႀကီးကိုပဲဦးစားေပးတယ္၊ ငါက်ေတာ့ အက်ေတြနဲ႔ပဲ က်င့္သားရခဲ့တယ္ဆိုတဲ့စိတ္ႀကီး စြဲလာတဲ့အခါမွာ ကၽြတ္ဆတ္ဆတ္ေလးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ မိသားစုထဲမွာ အရြဲ႕တိုက္တဲ့သူျဖစ္လာတယ္။ မိဘစကားဆို နားမေထာင္သလို အႀကီးေတြကိုလည္း ေလးစားသမႈမျပဳႏိုင္တဲ့ ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္းကေလးေတြ ျဖစ္လာတတ္တယ္။
ဒီလိုထြက္ေပါက္ မရွာခဲ့တဲ့ကေလးကေတာ့ အရာရာကို ေတြေဝၿပီး မထံုတက္ေတးနဲ႔ မိဘစီမံရာကိုပဲ ေပးတာယူ ၊ ေကၽြးတာစားတဲ့ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ျဖစ္လာတယ္။ ဒီလိုကေလးမိ်ဳးက်ေတာ့ သူဘာလိုခ်င္လို႔ ဘာလုပ္ခ်င္မွန္း ေဝခြဲဆံုးျဖတ္တတ္တာ နည္းလာၿပီး အေရးအေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ရေတာ့မယ္ဆို အမွားအမွန္ ေရေရရာရာ မဆံုးျဖတ္တတ္သူတစ္ဦး ျဖစ္လာတယ္။ ဒါဟာ လူႀကီးမိဘေတြရဲ႕ မွ်တတဲ့ ဆက္ဆံေရးကို မခံၾကရတဲ့ ကေလးေတြ ရရွိတတ္တဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာျဖစ္ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အငယ္ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ကတည္းက အႀကီးကို ေမ့ေလ်ာ့ထားတတ္တယ္။ ဒီအခါမွာ အႀကီးက အငယ္လိုပဲ ဂ႐ုစိုက္ခံရေအာင္ အငယ္ေလးလုပ္တာေတြကို တမင္လိုက္လုပ္ေတာ့တယ္။ ဥပမာ အရင္က အိမ္သာထဲ ကိုယ့္ဘာသာ ဆီး ၊ ဝမ္းသြားတတ္ေပမယ့္ အငယ္ကေလးရလာေတာ့မွ ေဘာင္းဘီထဲ ဆီး ၊ ဝမ္းသြားတတ္တာမ်ိဳး ၊ ကိုယ့္ဘာသာ ထမင္းစားေသာက္ႏိုင္ရက္နဲ႔ လူႀကီးမိဘခြံ႔မွ စားတာလိုမ်ိဳး ၊ တမင္ဆိုးႏြဲ႔ ဂ်ီတိုက္လာတာမ်ိဳးေတြဟာလည္း အငယ္လို သူ႔ကိုဂ႐ုစိုက္ေအာင္ (သူ႔ကိုေမ့ေလ်ာ့မထားေအာင္) လုပ္လာတာေတြပါ။
ေရာဂါသည္ကေလးေတြ ၊ ေမြးကင္းစကေလးငယ္ေတြနဲ႔ လူမမယ္ေလးေတြကို မိဘက ပိုဂ႐ုစိုက္ေပးရမယ္ ၊ ဒီလိုဂ႐ုစိုက္ရမယ္ဆိုတာကို အႀကီးကို နားလည္ေအာင္ သင္ျပေပးရမယ္။ သူ႔ထက္အားနည္း ႏုနယ္တဲ့အငယ္ေလးကို ေဖးမဖို႔ ၊ ညွာတာဖို႔ ၊ ေထာက္ထားဖို႔ ၊ ဂ႐ုစိုက္တတ္ဖို႔ အႀကီးကိုလည္း နားလည္ေအာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေျပာဆို သင္ျပေပးရမယ္။ ဥပမာ အေမက အငယ္ေလးကို ဘာလုပ္တယ္ ၊ ဘာေၾကာင့္လုပ္တယ္ ၊ သူ႔တုန္းကလည္း ဒီလိုလုပ္ေပးခဲ့တယ္ဆိုတာကို လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း နားလည္ေအာင္ ေျပာျပရမယ္။ သင္ျပရမယ္။ တနည္းအားျဖင့္ သူပါ အငယ္ေလးအေပၚ ခ်စ္ခင္ညႇာတာစိတ္ေတြဝင္လာၿပီး မိခင္နဲ႔အတူ ဝိုင္းဝန္းလုပ္ကိုင္ေပးခ်င္စိတ္ ရွိလာေအာင္ သိမ္းသြင္းရမယ္။ သူကိုယ္တိုင္က ဒီလိုစိတ္ျဖစ္လာတဲ့အခါ အငယ္အေပၚ မိဘက ပိုဂ႐ုစိုက္ေနရတာကို သူအျပစ္မျမင္ေတာ့ဘူး။ နားလည္လာတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကူညီ လုပ္ကိုင္ေပးလာတယ္။
ဒီလိုသာ မသိမ္းသြင္းႏိုင္ရင္ အငယ္ကိုခ်ည္း မိဘက အခ်ိန္ေပး ၊ ဂ႐ုစိုက္ေနတယ္လို႔ အထင္လြဲမွားစိတ္ ဝင္သြားတဲ့အႀကီးဟာ ႏြဲ႔ဆိုး ဆိုးလာႏိုင္ၿပီး ကေလးဆိုးတစ္ဦး ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း မိဘက သူ႔အေပၚ မမွ်တဘူးလို႔ ထင္သြားတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ သားသမီးတစ္ဦးထက္ ပိုရွိၾကတဲ့မိဘေတြဟာ သားသမီးတိုင္းအေပၚ မွ်တေအာင္ ဆက္ဆံရမယ္ ၊ ေပးကမ္းရမယ္ ၊ ျပဳစုယုယ နားလည္မႈေပးရမယ္။ အႁမႊာကေလးေမြးလာလို႔ မိခင္ႏို႔မေလာက္ဘူး ၊ ႏို႔မႈန္႔တိုက္ေကၽြးဖို႔ လိုလာရင္ေတာင္ ႏွစ္ဦးစလံုးကို မိခင္ႏို႔ေရာ ၊ ႏို႔မႈန္႔ကိုေရာ မွ်မွ်တတတိုက္ေပးရမွာပါ။ တစ္ဦးကို ႏို႔မႈန္႔တိုက္ ၊ တစ္ဦးကို မိခင္ႏို႔တိုက္တာမ်ိဳး ေရွာင္ရပါမယ္။
မွ်မွ်တတ စီမံခန္႔ခြဲၿပီး မွ်တတဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ဆက္ဆံေရးကို ထူေထာင္ထားတဲ့ မိဘေတြဆီကမွ မွ်တတဲ့စိတ္ရွိမယ့္ သားသမီးေတြ ထြန္းကားလာမွာျဖစ္ပါတယ္။ မမွ်တဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ကေလးေတြဟာ တခ်ိန္မွာ သူမ်ားအေပၚ မမွ်မတလုပ္တာေတြ ၊ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ က်င္လည္ရာ အသိုင္းအဝန္းမွာ မမွ်မတလုပ္လာတာေတြကို ႀကံဳေတြ႔လာၾကရမွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လူႀကီးမိဘေတြကိုယ္တိုင္က မွ်တတဲ့စိတ္ရွိဖို႔လည္း အေရးႀကီးေနပါတယ္။
ရတု (Burmesehearts.com)
