အသြင္မတူ အိမ္သူမျဖစ္

အသြင္မတူတဲ့ သူႏွစ္ဦးဟာ ေပါင္းစပ္လို႔မရဘူးတဲ့ ေရွးစကားၾကားဖူးတယ္။ အသြင္မတူရင္ ေရရွည္မၿမဲဘဲ ကြဲၾကတာပါပဲ။ ရည္းစားဘဝမွာ ကြဲရင္ကြဲ ၊ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ အိမ္ေထာင္ဘက္ေတြျဖစ္လာတဲ့အခါ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အေၾကာင္းပိုသိေလ ေရရွည္ေရွ႕ဆက္ဖို႔ ညႇိႏႈိင္းဆက္ယွက္လို႔မရေတာ့ဘဲ လမ္းခြဲၾကတာပါပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာဘဲ လမ္းခြဲရပါေစ ခ်စ္လက္စမကုန္ေသးရင္ေတာ့ ခ်စ္ေနသူေတြဟာ ခ်စ္အရိပ္ေတြ လြမ္းဆြတ္သတိရၿပီး ေၾကကြဲဝမ္းနည္းၾကရတာေပါ့။

ခံစားမႈေတြ ႏုနယ္ေသးတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ၊ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ေလးမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ လမ္းခြဲရတဲ့အခါ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ ၊ မကိုင္ခ်င္ ၊ စားမဝင္ေလာက္ေအာင္ အသည္းကြဲေဝဒနာကို ခံစားၾကရတယ္။ သံုးဆယ္ေက်ာ္ ၊ ေလးဆယ္ အရြယ္အတိုင္ေအာင္ ခ်စ္တတ္တဲ့သူေတြက ခံစားမႈေတြ ျပင္းထန္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္ေတြဟာ ကုန္ဆံုးျဖတ္သန္းဖို႔ အေတာ္ခက္ခဲတဲ့အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ အခ်ိန္က ကုစားသြားလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့တိုင္ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဟာ မ်က္ရည္ေတြအေဖာ္ျပဳေနတဲ့အခ်ိန္ေတြပါပဲ။

အသြင္မတူ အိမ္သူမျဖစ္ဆိုတာကို ေတြးၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ သူနဲ႔ကိုယ္ ဖူးစာမပါလို႔ ၊ ေၾကာင္းက်ိဳး မတိုက္ဆိုင္လို႔ အခုလမ္းခြဲလိုက္တာဟာ ဇတ္ေျမာႀကီးအတိုင္း မေပ်ာ္မ႐ႊင္ သြားေနရတာထက္ ပိုသာပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးခြင့္ရွိေသးတယ္ေလ။ ရည္းစားနဲ႔ျပတ္လို႔ အသည္းကြဲေနရင္ ကိုယ့္အေပၚ တကယ္ခ်စ္ၿပီးၾကင္နာတဲ့သူ ၊ အခုခြဲလိုက္ရတဲ့ ရည္းစားေဟာင္းထက္ ပိုသာတဲ့သူ ရႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရးရွိေသးပါလားလို႔ အေကာင္းဘက္က ျမင္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ေလာကမွာ ေယာက်္ားဆိုလို႔ သူတစ္ေယာက္တည္းရွိတာမွ မဟုတ္ပဲေနာ္။

အိမ္ေထာင္ျပတ္စဲတယ္ဆိုတာ လံုးဝ သည္းမခံႏိုင္လြန္းမွသာ တည္ထားတဲ့အိမ္ေထာင္က ႐ုန္းထြက္ျပတ္စဲၿပီး သူ႔လမ္းသူေလွ်ာက္ ၊ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္းပါ။ အိမ္ေထာင္ကြဲတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြ မိဘေဆြမ်ိဳး ၊ ေမာင္ႏွမသားခ်င္း ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြ ၊ လိုသလို မလိုသလို အေျပာေတြ ၊ အျပဳအမူေတြကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ ခြန္အားေမြးရဦးမယ္။ သားသမီးေတြရွိေနရင္ သားသမီးေတြ မ်က္ႏွာမငယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရဦးမယ္။ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကတမ်ိဳး ၊ အားငယ္စိတ္ကတဖံု ၊ ေဘးပေယာဂေတြဒဏ္ ရင္ဆိုင္ႏို္င္ဖို႔ မာန္တင္းရတာနဲ႔ စိတ္ေရာ ၊ လူပါ ပင္ပန္းလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ဓါတ္မက်ပါနဲ႔။ ကိုယ္ဟာ မီးဖိုေပၚက ဖားသူငယ္ထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးသာတယ္ေလ။

မီးဖိုေပၚမွာ ေရထည့္ထားတဲ့အိုးထဲကို ဖားအရွင္ေတြထည့္ၾကည့္ ၊ ပထမေရေအးေအးေလးနဲ႔မို႔ သူတို႔ဟာ မီးဖိုေပၚ ေရာက္ေနၾကမွန္းမသိဘူး။ မီးအရွိန္ေၾကာင့္ ေရေအးကေန ေႏြးေႏြးေလးျဖစ္လာလည္း သူတို႔ဟာ မီးႁမႈိက္ခံေနရတယ္ဆိုတာကို နားမလည္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ေရဟာ ပူသထက္ပူလာၿပီး လံုးဝမခံႏိုင္ေလာက္တဲ့ အပူခ်ိန္ေရာက္မွ ေရေႏြးအိုးထဲမွာ သူတို႔ မီးႁမႈိက္ခံေနရတယ္ဆိုတာကို သိရခ်ိန္ အရာရာ ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီေလ။ အရွင္လတ္လတ္ အျပဳတ္ခံလိုက္ရတာေပါ့။ ဒါဟာ မွားယြင္းတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးထဲက အိမ္ေထာင္သည္ေတြအတြက္ နမူနာယူစရာပါပဲ။

လူဆိုတာ ကိုယ့္အေျခအေနကို အၿမဲသံုးသပ္တတ္ဖို႔လိုတယ္။ ေအးရာက ပူလာရင္ ပူလာတဲ့အေၾကာင္းကို ဆန္းစစ္ အေျဖရွာသင့္တယ္။ ပူသထက္ပူလာၿပီ ၊ ထပ္ေအးသြားဖို႔ မရွိဘူးဆိုရင္ ပြက္ပြက္ဆူတဲ့အထိ မေစာင့္ေနသင့္ဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ မီးဖိုေပၚတင္ထားတဲ့ အိုးထဲက ခုန္ထြက္သင့္တယ္လို႔ အၿမဲခ်ိန္ဆသင့္တယ္။ ကိုယ့္ခံႏိုင္ရည္ထက္ ေက်ာ္လြန္လာသည့္တိုင္ ႐ုန္းထြက္မႈမလုပ္ရင္ မီးဖိုေပၚကဖားလို အရွင္လတ္လတ္ အျပဳတ္ခံရသလိုမ်ိဳး ဒီတဘဝတာမွာ ဒီလိုစိတ္ဆင္းရဲမႈေတြနဲ႔ (တိုးၿပီးေတာ့လည္း စိတ္ဆင္းရဲႏိုင္ေသးတယ္) ေရွ႕ဆက္ စခန္းသြားရေပဦးမွာေပါ့။

ကိုယ္ေတြရဲ႕ဆက္ဆံေရးဟာ အရင္လို သာသာယာယာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ တက်က္တက်က္ျဖစ္တဲ့အႀကိမ္အေရအတြက္ဟာ အပတ္စဥ္ကေန ေန႔စဥ္ ေနာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တာနဲ႔ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ သာယာမႈေတြ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဒီလိုလူနဲ႔ က်န္ေနေသးတဲ့ ကိုယ့္သက္တမ္းတေလွ်ာက္ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အတူေနထိုင္သြားမွာလားလို႔ ေရရွည္ကို စဥ္းစားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုစဥ္းစားတဲ့ေနရာမွာ တေန႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ တလပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ တႏွစ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစာရင္ေစာသေလာက္ ကိုယ့္အတြက္ ကံေကာင္းေနႏိုင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ ကိုယ့္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ကိုယ္တိုင္ျပန္ရွာေဖြခြင့္ ခပ္ေစာေစာေလး ရႏိုင္မွာမို႔လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္လူထားမွာေတြ ၊ ေနာက္လူယူမွာေတြကို ေလာေလာဆယ္မစဥ္းစားဘဲနဲ႔ ကိုယ့္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ ကိုယ္ရယူႏိုင္ေသးတယ္လို႔ေတြးပါ။ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းႏိုင္ေသးတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေန႔စဥ္ရင္ဆိုင္ခံစားေနရတဲ့ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြ ေပးတဲ့သူနဲ႔ မဆက္ဆံရေတာ့ဘူးေလ။

တိုးတက္တဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ဒီလိုခံစားေနရတဲ့ မိန္းမသားေတြကို ကာကြယ္မႈ အျပည့္အဝေပးၾကတယ္။ အေၾကာင္းအခ်က္အလက္ခိုင္လႈံရင္ အမ်ိဳးသမီးကို ကိုယ္စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ေျခာက္လွန္႔တတ္တဲ့အမ်ိဳးသား ၊ ျပဳမူတတ္တဲ့အမ်ိဳးသား (ရည္းစား သို႔မဟုတ္ ခင္ပြန္း)ကို အဲဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ဘယ္ေလာက္အကြာအေဝးအထိ မလာရဘူးလို႔ ကာလအတိုင္းအတာအထိ ခံဝန္လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတယ္။ ဒါကိုခ်ိဳးေဖာက္ရင္ ေထာင္ဒဏ္ ၊ ေငြဒဏ္က်ခံရတယ္။ ဆိုလိုတာက အမ်ိဳးသမီးေတြဘက္ကေန ဥပေဒက ရပ္တည္မႈေပးတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက်ေတာ့ ဆိုးတဲ့အမ်ိဳးသားကို ရည္းစားေတာ္မိရင္ ၊ ခင္ပြန္းေတာ္မိရင္ တဘဝစာ ေၾကာက္ေနရသလို ဘဝေသသြားတတ္တယ္ေနာ္။ တကယ္ဥပေဒက်ဴးလြန္ေနတဲ့ ထင္ထင္ရွားရွားျပစ္မႈရွိေနသူေတြေတာင္ ျပစ္ဒဏ္ခ်ဖို႔ကို လိုတမ်ိဳး ၊ မလိုတမ်ိဳးေတြအျပင္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေတြက လိုရင္လိုသလိုေပးေနေတာ့ ဥပေဒက အမ်ိဳးသမီးေတြကို အျပည့္အဝ အကာအကြယ္မေပးႏိုင္ေသးတဲ့ ကာလတေလ်ာက္လံုး ကိုယ့္အႏၱရာယ္ကိုယ္ သတိရွိရွိ ၊ ဥာဏ္ရွိရွိနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ေနထိုင္ရမွာပဲေပါ့။

နင္နဲ႔ နင့္မိသားစုကို ဘာလုပ္လိုက္မယ္ ၊ ဘာျဖစ္သြားမလဲ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ဆိုတဲ့စကားက ဒီဘဝႀကီးကေန ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ေအာင္ ၊ သူ႔စိတ္တိုင္းက် ကိုယ့္ကို လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ခြင့္ရေအာင္ တဘဝလံုး ေပးဆပ္လိုက္ရမလိုႀကီးေနာ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ရည္းစား ၊ ခင္ပြန္းအျဖစ္ စဥ္းစားမယ့္ အမ်ိဳးသားကို ေၾကာက္လို႔လည္း ေခါင္းမၿငိမ့္ပါနဲ႔ ၊ မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔လည္း ေခါင္းမၿငိမ့္ပါနဲ႔။ လက္မွတ္တခုနဲ႔ ၊ သေဘာတူညီမႈတခုဟာ ကိုယ့္တဘဝလံုးကို ဝါးၿမိဳသြားႏိုင္တယ္ေလ။

တခါတေလက်ေတာ့ အမ်ိဳးသားေတြက မၿခိမ္းေျခာက္လိုသည့္တိုင္ အမ်ိဳးသမီးေတြက “အျပစ္မျမင္ပါဘူး ….. ခ်စ္ခ်င္တာပဲသိတဲ့ေနာက္မွာ …. ျဖစ္သမွ်ဟာအေကာင္းပဲေပါ့” ဆိုတဲ့ ဝိုင္းစုခိုင္သိန္းရဲ႕ သီခ်င္းစာသားထဲကလို သူဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး ၊ မၾကင္နာပေစ ၊ ပစ္ခါပေစ အျပစ္မျမင္ဘူး ခ်စ္ၿမဲခ်စ္လ်က္ ခ်စ္ခ်င္ေနတုန္း ၊ ဘဝကို ႏွစ္ေယာက္အတူ တည္ေဆာက္လိုဆဲပဲ ဆိုသူေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ သူမ်ားေတြကိုတင္ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာကို ကိုယ္ေျပာတာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အသည္းအသန္ခံစားခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ အခုမ်ားျပန္ေတြးရင္ ရယ္စရာႀကီးကို ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။

ကၽြန္မအခု အိမ္ေထာင္ေရးသာယာတယ္။ ခင္ပြန္းေကာင္းကိုရထားတယ္။ ဇနီးေကာင္း ၊ မိခင္ေကာင္းဘဝမွာေက်နပ္တယ္။ ဒါေတြမတိုင္ခင္က ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း (ယခု ကၽြန္မခင္ပြန္းမဟုတ္သူအတြက္) ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆယ္စုႏွစ္တခုေလာက္ အသည္းကြဲဖူးတယ္ဆိုရင္ အ့ံၾသသြားၾကမလား။ ကၽြန္မက ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မနဲ႔ယွဥ္ၿပီး အေတြ႔အႀကံဳႏုနယ္ေသးတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ဘဝမနစ္မြန္းဖို႔ အႀကံေပးခ်င္တာပါ။ လက္ခံတာ ၊ လက္မခံတာကေတာ့ သူ႔အပိုင္းေပါ့ေလ။

အခ်စ္ဆိုတာ လိုက္ေလ ေျပးေလတဲ့။ ဒီအတိုင္းပဲ ကိုယ္ကအေလွ်ာ့ေပးခ်စ္ေလ တဖက္က ကိုယ့္အခ်စ္ကို တန္ဖိုးမထား အႏိုင္ယူေလပဲ။ လြယ္လြယ္ျမင္ေအာင္ေျပာမယ္ဆို ရွားပါးတဲ့ပစၥည္းေပးသည့္တိုင္ ေပါေပါေလးရေနေတာ့ တန္ဖိုးမထားတတ္တာမ်ိဳးလိုေပါ့။ ေငြေတြ ေပါခ်င္းေသာခ်င္း မလိုခ်င္ေလာက္ေအာင္ရေနေတာ့ ရေနတဲ့ေငြအေပၚ တန္ဖိုးထားမႈသိပ္မရွိေတာ့ဘဲ ေပါ့ေပါ့ေလးသံုး ၊ မလိုရင္ ပစ္ထားလိုက္တာမ်ိဳးေပါ့။

ကိုယ္က တကယ့္အခ်စ္စစ္ ၊ အခ်စ္မွန္နဲ႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး ေပးဆပ္ေနသည့္တိုင္ တန္ဖိုးမထားတတ္သူေတြက ကိုယ့္အခ်စ္ကိုလည္း တန္ဖိုးမထား ၊ ကိုယ့္ကိုလည္း တန္ဖိုးမထား ၊ ကိုယ့္ေပးဆပ္မႈဆိုတာေတြလည္း မ်က္ကြယ္ျပဳလို႔ ဒီ့ထက္ဆိုးတဲ့အေျခအေနမွာ အျပစ္ေတြတင္ ၊ မေက်မနပ္ေတြျဖစ္ ၊ ႏွစ္ဦးစကားဆံုတိုင္းရန္ျဖစ္ၾကရတာ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲကြယ္။ သူဟာ ကိုယ့္ကိုတန္ဖိုးမထားလို႔ေပါ့။

လူ႔သဘာဝအရ လူဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအခ်စ္ဆံုးပါ။ ကိုယ္ေပးဆပ္သေလာက္ျပန္မရေလ ဒီဘဝႀကီးကို စိတ္နာေလ ၊ ဒီလူကိုစိတ္နာေလ ဒီလူနဲ႔လည္းမခြဲႏိုင္ ၊ ရေနတဲ့ဘဝႀကီးကိုလည္းမေက်နပ္နဲ႔ မီးဖိုေပၚက ဖားသူငယ္ေတြလို တဘဝလံုးထိုးအပ္လို႔ ေပးဆပ္လိုက္ေတာ့မွာလား။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေပါ့။ သည္းမခံႏိုင္တဲ့အဆံုးမွာ လမ္းခြဲလိုက္ပါ။ ခံေတာ့ ခံစားရမွာေပါ့။ ဒီခံစားမႈေတြကို အခ်ိန္က ကုစားသြားပါလိမ့္မယ္။

သူနဲ႔ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္မယ့္ ဘဝခရီးကို စိတ္ကူးယဥ္ထားႏွင့္သူမို႔ သူနဲ႔လမ္းခြဲလိုက္တဲ့အခါ (ကြဲကြာသြားတဲ့အခါ)မွာ သူမပါတဲ့ ကိုယ့္ဘဝႀကီးထဲ ကိုယ့္ဘာသာေနေပ်ာ္ဖို႔ က်င့္ယူလိုက္ပါ။ အိမ္ေထာင္ကြဲလို႔ သားသမီးေတြက်န္ခဲ့ရင္ မိဘေတြအဆင္မေျပၾကလို႔ စိတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ ကေလးေတြမျဖစ္လာတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာေပါ့။ အေဖ့ေနရာကေနတိုးလို႔ ဂ႐ုစိုက္႐ံုရွိတာေပါ့။ စိတ္ေလေနတဲ့အခ်ိန္ ၊ စိတ္ဓါတ္က်ေနတာေတြ နည္းသထက္နည္းႏိုင္ေအာင္ အာ႐ံုလႊဲႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ။ အာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္လည္း ကိုယ့္ကၽြမ္းက်င္ရာ ၊ ဝါသနာပါရာေတြကို အဆင့္ျမႇင့္တင္ႏိုင္ဖို႔ ေလ့လာရင္း အခ်ိန္ကုန္ဆံုးေစပါ။ ဒီအခါ ဝမ္းနည္းတဲ့ ခံစားမႈႀကီးနဲ႔ ၊ ေႂကြကြဲေနတဲ့စိတ္ေတြဟာ ပါးလာတာ ၊ ေျဖေလ်ာ့လာတာေတြ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် သတိထားမိမွာပါ။ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစိတ္ကိုပဲ အေလးေပးေနရင္ ဒါနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြကုန္ၿပီး ကိုယ့္ဘဝအတြက္ အရည္အေသြးျမႇင့္တင္ဖို႔ အာ႐ံုမထားႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။

အခ်စ္စစ္ဟာ အခ်ိန္အလိုက္ ေျပာင္းလဲသြား႐ိုး ထံုးစံမရွိေပမယ့္ အခ်ိန္က အခ်စ္ကိုေျပာင္းလဲလိုက္တာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ငယ္ႏုတဲ့အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ဒီအခ်စ္ဆိုတာကို ႐ူး႐ူးမူးမူးခံစားခဲ့ေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြေျပာင္းလဲလို႔ အသက္ေတြရလာတဲ့အခါမွာ ရင့္က်က္လာတဲ့အေတြ႔အႀကံဳေတြက ရင့္က်က္မႈေပးတဲ့အခ်စ္ ၊ နားလည္မႈေပးႏိုင္တဲ့သူကိုပဲ လိုအပ္ ေတာင့္တလာပါတယ္။ ဟိုတခ်ိန္က အသည္းကြဲဒဏ္ရာကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဆယ္စုႏွစ္ေလာက္ ကုစားခဲ့ရတဲ့ကၽြန္မ အခုလို သာယာတဲ့အိမ္ေထာင္ေရးကိုရေနခ်ိန္မွာ ငါဟိုတစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္မက်တာ (လမ္းခြဲခဲ့ရတာ) အေတာ္ကံေကာင္းပါလား ။ ငါ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္ကန္လွပါလားလို႔ အၿမဲေက်နပ္မိတယ္။

ဖန္ဆင္းရွင္တစ္ဦးက အတိတ္ကိုျပန္ျပင္ေပးမယ္ေျပာသည့္တိုင္ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မအတိတ္ကို ဒီအတိုင္းမေျပာင္းမလဲရွိေစမွာပါ။ လူဆိုတာ ခါးသည္းမႈဆိုတာကိုလည္း ရင့္က်က္တဲ့အေတြ႔အႀကံဳရွိဖို႔ လိုအပ္တယ္ေလ။ ဒီလိုခါးသည္းမႈေတြ ၊ ခက္ခဲတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္မွ ရင့္က်က္တဲ့အသိဥာဏ္နဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကို ရလာတာမဟုတ္လား။

ဟိုအရင္အခ်ိန္ကိုျပန္သြားရင္ အဲဒီအရြယ္တုန္းက အဲဒီလူကို အဲဒီခံစားမႈအတိုင္း ျပန္ခံစားေနဦးမွာျဖစ္ေပမယ့္ ဒီလူ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေရွ႕ေပၚလာရင္ေတာင္ အခ်ိန္ေတြေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီမို႔ ဘာမွခံစားရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ လူခ်င္းေတာ့ အတူတူပဲေနာ္။ ခံစားမႈေတြကို အခ်ိန္ကေျပာင္းလဲလိုက္တာပါ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ခံစားမႈနဲ႔ ဘဝအေတြ႔အႀကံဳ ၊ ေလာကဓံေတြဟာ ရင့္က်က္လာတဲ့အရြယ္မွာ ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္ခ်င္း မတူႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မတူသင့္ေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ေတြေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔အမွ် ရင့္ကိုရင့္က်က္လာရမွာေလ။

အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြ ၊ အေတြးအေခၚေတြ ရင့္က်က္လာတဲ့အခါ ကိုယ့္ကို စိတ္ဒဏ္ရာေပးခဲ့တဲ့သူကိုေတာင္ သူ႔ေၾကာင့္ ဒီခံစားမႈေတြရခဲ့ပါလား ၊ ဒီကေနသင္ယူခြင့္ရခဲ့ပါလားလို႔ သူ႔ကို ေက်းဇူးေတာင္တင္မိတယ္။ ဒီလိုလူမ်ိဳးနဲ႔ႀကံဳဖူးမွ ဒီလိုလူမ်ိဳးနဲ႔ေနာက္မႀကံဳဖို႔ သတိထားတတ္လာမွာေပါ့။ မီးဟာပူမွန္းသိရက္နဲ႔ အခ်စ္လူစြမ္းေကာင္းလုပ္ၿပီး မီးပံုထဲခုန္ခ်မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တဘဝစာေပးဆပ္လိုက္ေပါ့။

ကၽြန္မကေတာ့ေလ အခ်ိန္ရဲ႕ကုစားမႈေတြနဲ႔ ရင့္က်က္လာတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ရရွိလာခ်ိန္မွာ တခ်ိန္က ကိုယ့္ကိုအျပင္းအထန္ခံစားေစခဲ့တဲ့သူကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ သူ႔ေၾကာင့္မွမဟုတ္ရင္ ကၽြန္မရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြဟာ ရင့္က်က္လာဦးမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ အခ်စ္ဦးနဲ႔လြဲခဲ့ေပမယ့္ အခ်စ္စစ္နဲ႔ခ်စ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့သူကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ သူ႔ေၾကာင့္မွမဟုတ္ရင္ စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း နားလည္မႈေပး ခ်စ္တတ္ဖို႔ဆိုတာကို ကၽြန္မဘယ္သိႏိုင္ဦးမလဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ့္ကိုစိတ္ဒဏ္ရာေပးခဲ့တဲ့သူေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူတို႔ေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္ ဒီစိတ္ဒဏ္ရာကို ဘယ္လိုစိတ္ထားနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ္လို႔ ကၽြန္မသိႏိုင္ဦးမွာမဟုတ္ဘူးေလ။

အခ်စ္ေရးအဆင္မေျပတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ ၊ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အရွင္လတ္လတ္ မီးႁမႈိက္ခံရတဲ့ဖားသူငယ္လို ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ မနစ္မြန္းပါေစနဲ႔ေနာ္။ အသက္ရွင္ေနသမွ် ေပ်ာ္႐ႊင္ခြင့္ရွိသင့္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် သူနဲ႔ဆက္ဆံေရးမွာ ၊ သူနဲ႔လက္တြဲေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ မေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေနသူေတြနဲ႔ ေဝးေဝးခြါခြါေနႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ။ ကိုယ့္ဘာသာ အရင္ေပ်ာ္ႏို္င္ဖို႔ ျပန္ေလ့က်င့္ပါ။ မိမိစိတ္ဝင္စားေသးရင္ေတာ့ ေနာက္တဆင့္မွာ ကိုယ့္ကိုတကယ္နားလည္ တန္ဖိုးထားၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေပးႏိုင္တဲ့သူနဲ႔သာ ဘဝတခု အတူတည္ေဆာက္ပါ။ အသြင္တူမွ အိမ္သူျဖစ္တာပါ။ အႀကိဳက္ခ်င္းမတူေတာင္ ခံစားခ်က္ခ်င္းေဝမွ် တူညီႏိုင္ရမယ္ ၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး နားလည္မႈအျပန္အလွန္ေပးႏိုင္ရမယ္ ၊ အနည္းဆံုး အခ်စ္ခ်င္းေတာ့ တူညီေနရမယ္ေလ။ ဒါမွလည္း အိမ္ေထာင္တခုဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ၿမဲၿမံေနႏိုင္မွာေပါ့။

ရတု (Burmesehearts.com)