class="post-thumbnail open-lightbox" href>
အေပးအယူ
အေပးအယူဆိုတဲ့စကားဟာ သိပ္နက္နဲၿပီး အဓိပၸါယ္သြားပါတယ္။ အေပးၿပီးေတာ့မွ အယူလာတာကိုုး။ ဒီသေဘာကိုက အေပးဟာ ေရွ႕ကဦးေဆာင္ေနပါတယ္။ အယူဟာ အေနာက္က လိုက္ပါတယ္။ ရယူလိုမႈကို ေရွ႕တန္းတင္ထားတဲ့အခါ အေပးအယူဟာ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။
ျပည့္ဝတဲ့မိဘေတြကေျပာတယ္ မိဘဆိုတာ အေပးပဲရွိတယ္ သားသမီးေတြဆီက တန္ျပန္ရရွိလာမႈကို မေမွ်ာ္ကိုးဘူးတဲ့။ ေမတၱာတရားကို ေဖာ္ညႊန္းတဲ့စကားပါ။ သားသမီးအေပၚ ေမတၱာစစ္ ၊ ေမတၱာမွန္ထားႏိုင္ရင္ေတာ့ ဒီစကားဟာ သိပ္ကိုတန္ဖိုးရွိတဲ့စကားေပါ့။ ေမတၱာစစ္ ၊ ေမတၱာမွန္မွာ အေပးအယူကို အေျခခံမထားဘူး။ အတုန္႔အျပန္ကို မေမွ်ာ္ကိုးဘူး။ ေပးေနရရင္ကိုက ေက်နပ္ေနၿပီး ရယူလိုမႈ အလ်ဥ္းမရွိတာပါ။ ေမတၱာႀကီးမားတဲ့သူေတြမွာ ဒီလိုစကားလံုးဟာ သိပ္ကိုတန္ဖိုးရွိတယ္။
ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ကိုယ္ကေပးရင္ သူျပန္ေပးတာကို သိစိတ္ကျဖစ္ျဖစ္ ၊ မသိစိတ္ကျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေမွ်ာ္ကိုးမိတယ္။ ဒါကို သိတတ္တဲ့စိတ္လို႔လည္း ဆိုၾကတယ္။ သားသမီးသိတတ္လာမလား ေမွ်ာ္ကိုးတဲ့မိဘလို ၊ သားသမီးေထာက္ပံ့မႈကို လိုလားတဲ့မိဘလို ၊ သားသမီးရဲ႕ေလးစားမႈ ခံယူလိုတဲ့မိဘလို ၊ သားသမီးရဲ႕ယံုၾကည္မႈ ရယူလိုတဲ့မိဘလိုမ်ိဳးေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ မမွားပါဘူး။ လူ႔သဘာဝ ၊ လူမႈဝန္းက်င္မွာ ျမင္ေတြ႔ေနက် သဘာဝလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
မွားေနတာက ကိုယ္ကမေပးဘဲ သူမ်ားအေပးကို လိုခ်င္ေတာင့္တေနၾကသူေတြပါ။ ကိုယ္ေပးတဲ့ေမတၱာသာ စစ္မွန္ပါေစ ၊ မေတာင္းဘဲ ကိုယ့္ဆီျပန္လာမွာပါ။ ဒါကိုနက္နက္နဲနဲ ယံုၾကည္လုပ္ကိုင္လာရင္ ကိုယ့္ထံျပန္လာတဲ့ ေမတၱာစစ္ ၊ ေမတၱာမွန္ကို အတိုင္းအဆမရွိ ျပန္ရလာမွာပါ။ ကိုယ္က နည္းနည္းေပးၿပီး အတိုးနဲ႔ ခပ္မ်ားမ်ားလိုခ်င္သူေတြလည္း လူ႔ေဘာင္မွာ ရွိေနပါတယ္။ ဒီလိုလူေတြက သားသမီးကို ပံ့ပိုးေပးတာကနည္းနည္း မိဘေက်းဇူး က်ဴးရင့္လို႔ သားသမီးေတြဆီက ေထာက္ပံ့မႈ လိုတာထက္တိုးေတာင္းၾကသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္မႈရွိေနရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ရည္ရြယ္ေျပာတာမဟုတ္ဘဲ ျဖစ္ပ်က္ ျမင္ေတြ႔ေနတာေတြကို ၿခံဳငံုေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။
သားသမီးကိုယ္ဝန္ရလာၿပီဆိုကတည္းက ကိုယ္ေမြးလာမွ လူျဖစ္ရမယ့္သားသမီး ၊ ကိုယ္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မွ က်န္းမာသန္စြမ္းလာႏိုင္မယ့္ လူမမယ္ေလး ၊ ကိုယ္ပံ့ပိုးမွ လူေတာတိုးဝင္ဆံ့ႏိုင္မယ့္ ကေလးေလး ၊ ကိုယ္ခ်ီးေျမႇာက္ ျမႇင့္တင္ေပးပါမွ လူတန္းေစ့ျဖစ္လာမယ့္ လူငယ္ေလး ၊ ဒီလူငယ္ေလးကေန လူရြယ္ေလး ၊ လူရြယ္ေလးကေန လူႀကီးျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ လူအိုျဖစ္သြားတဲ့ကိုယ့္ကို ျပန္ၾကည့္လာႏိုင္မွာပါ။
ကိုယ္ေမြးလာလို႔ လူျဖစ္လာမယ့္ကေလးကို စီးပြားေရးအဆင္မေျပမႈ ၊ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပမႈ ၊ လူမႈေရးအဆင္မေျပမႈဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြေအာက္က စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ ပံုခ်ၿပီး ေမြးလာကတည္းက အျပစ္ပါလာသူေလးတစ္ေယာက္လို ခံစားေစတဲ့မိဘဟာ ဒီကေလးအေပၚ တရားပါရဲ႕လား ။ ဟိုလူ႕ေၾကာက္ရ ၊ ဒီလူ႔ေၾကာက္ရ ၊ မိဘလည္းေၾကာက္ရ ၊ လူႀကီးမွန္သမွ် ေၾကာက္ေနရတဲ့ ကေလးငယ္ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈရွိရွိ နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာႏိုင္ပါ့မလား။ (ကေလး အႏၱရာယ္ရွိတဲ့အရာေတြကို ေၾကာက္တတ္ဖို႔ေတာ့ နားလည္ေအာင္ သင္ျပရမွာေပါ့။ မလိုအပ္လည္း ေၾကာက္ေနရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို ရည္ညႊန္းတာျဖစ္ပါတယ္။)
ကစားခ်ိန္မွာ ကစားစရာမရွိတဲ့ဘဝ ၊ စားခ်ိန္မွာ စားစရာမရွိတဲ့ဘဝ ၊ ခ်မ္းလို႔ေတာင္ အဝတ္ထူထူမရွိတဲ့ဘဝ ၊ ျခင္ေတာထဲမွာ ျခင္ေထာင္မရွိတဲ့ဘဝ ၊ စာသင္ရမယ့္အရြယ္ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ဘဝ ၊ ေလ့လာရမယ့္အရြယ္ ကၽြန္ျဖစ္ရတဲ့ဘဝ ၊ သူမ်ားက ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ႏိုင္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ေအာက္က်ိဳ႕ရတဲ့ဘဝ ဒီလိုဘဝေတြရဲ႕ အဓိကတရားခံက ဘယ္သူျဖစ္ႏိုင္မလဲ။ ေခတ္နဲ႔စနစ္ကို ေနာင္မွ ပံုမခ်နဲ႔ေနာ္။ ဒါဟာ တာဝန္မယူတတ္တဲ့ ၊ တာဝန္ေရွာင္လႊဲတတ္သူေတြရဲ႕ အာလႊဲလွ်ာလႊဲစကားပါ။ ဒီေခတ္နဲ႔စနစ္ေအာက္မွာပဲ အရည္အခ်င္း ထြန္းေျပာင္လာသူေတြရွိပါေသးတယ္။ ဒါကိုေတာ့ ေမ့မထားေၾကးေလ။
တကယ္ကို တာဝန္မယူတတ္တဲ့ မိဘေတြက ေမြးဖြားလာတဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာအျပည့္နဲ႔ ေမြးဖြားသူကေလးေတြဟာ ဒီစိတ္ဒဏ္ရာကို တသက္လံုး မယူခ်င္ ၊ ယူခ်င္ ယူသြားရေတာ့တယ္။ ေသရာပါပဲ။ ဆိုးရြားတဲ့စနစ္ေအာက္မွာ နိမ့္က်တဲ့ပညာေရးေပါင္းစပ္ၿပီး တာဝန္မယူတဲ့လူေတြအၾကား ေျမဇာပင္ျဖစ္လာရသူေတြကေတာ့ အျပစ္မရွိတဲ့ ကေလးေတြပါ။ သူတို႔ေတြဟာ အၿမဲတမ္း ကေလးေတြျဖစ္မေနဘဲ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် အရြယ္ေရာက္လာတာ ၊ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်တာ ၊ ေလာကႀကီးကို အဆိုးျမင္ အရြဲ႕တိုက္ေနၾကတာ ေတေလဂ်ပိုး ေလလြင့္လူငယ္ေလးေတြ အျဖစ္ေပါ့ ။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ဟာ သနားစရာမေကာင္းတဲ့ ဘဝဓါးစာခံေလးေတြျဖစ္ေနၿပီး တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ အလြန္သနားစရာေကာင္းတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြပါ။
မိမိကေလးငယ္ေတြ မိမိကို ေလးစားေစခ်င္ရင္ ဗိုက္ထဲမွာရွိေနတဲ့အရြယ္ကတည္းက သူတို႔အနာဂါတ္ကို ကိုယ္က ေလးစားရမယ္။ ထြန္းေျပာင္လာမယ့္ သူတို႔အနာဂါတ္ျဖစ္လာဖို႔ သူတို႔လူမျဖစ္ခင္ကတည္းက ကိုယ္ကႀကိဳးစားရမယ္။ ကိုယ္တိုင္က ယံုၾကည္မႈမရွိသူျဖစ္ေနပေစ ကိုယ့္သားသမီးကိုေတာ့ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈရွိသူအျဖစ္ ႀကီးျပင္းေစရမယ္။ သားသမီးရဲ႕ဆႏၵကို သူစကားမေျပာတတ္ခင္ကတည္းက ေလးစားရမယ္ ၊ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာထက္ သားသမီးေျပာခ်င္တဲ့ ရင္ထဲကစကားေတြကို နားေထာင္ေပးႏိုင္ရမယ္ ။ ၿပီးမွ ျဖစ္သင့္တာကို နားလည္ေအာင္ရွင္းျပမယ္ ၊ ကိုယ္ကေတာ့ ဘာျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆိုတာကို သူသိေအာင္ ေျပာျပမယ္။
ဘဝတိုက္ပြဲကို ကိုယ့္စစ္သည္အျဖစ္ ကိုယ္ေခၚလို႔ ဝင္လာခဲ့ရတဲ့ ကိုယ့္သားသမီးကို ကိုယ္ခံပညာ ျပည့္ျပည့္ဝဝသင္ေပးမယ္ ။ သက္လံုေကာင္းေအာင္ ေကၽြးေမြးေလ့က်င့္မယ္ ။ လိုအပ္တာေတြ ပံ့ပိုးမယ္ ။ ေခတ္နဲ႔ေလ်ာ္ညီတဲ့ အသိပညာေတြ ၊ အတတ္ပညာေတြ သင္ေပးမယ္ ။ ဘဝမွာ ေရွာင္ဟယ္ ၊ တိမ္းဟယ္ ၊ တိုးဟယ္ ၊ ဆုတ္ဟယ္ ဘယ္လို ပညာသားပါပါ ေရွ႕ဆက္သြားရမလဲဆိုတာ လမ္းျပမယ္။ အျမင့္ပ်ံဖို႔ သင္ေပးရမွာျဖစ္သလို အက်မနာဖို႔လည္း သင္ေပးတတ္ရမယ္။ က်တဲ့အခါ အနာအသက္သာဆံုးနည္းနဲ႔ က်ႏိုင္ေအာင္ ၊ က်ၿပီးတာနဲ႔ အခ်ိန္မျဖဳန္းဘဲ ဘယ္လိုျပန္ထ ျပန္ထိုးစစ္ဆင္မလဲဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္အင္အားကိုလည္း သင္ျပေပးႏိုင္ရမယ္။ ဒါဟာ မိဘေကာင္းေတြ သားသမီးေတြအတြက္ လုပ္ကိုလုပ္ေပးသင့္တဲ့ မိဘတာဝန္ျဖစ္တယ္။
အေတာင္အလက္လည္းစံုၿပီ ၊ ပ်ံလည္းပ်ံတတ္ၿပီဆိုရင္ အသိုက္အၿမံဳကို စြန္႔ခြါပ်ံသန္းမွာလည္း သဘာဝျဖစ္တယ္။ ကိုယ္သင္ေပးသင့္တာေတြ ၊ လုပ္ေပးသင့္တာေတြ ေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒါေတြနဲ႔ သူ႔ဘဝမွာ တန္ဖိုးရွိရွိအသံုးခ်ရင္ သူေကာင္းဖို႔အတြက္ျဖစ္ၿပီး သူ႔ဘဝသူ ေရစုန္ေမွ်ာလိုက္ရင္လည္း သူ႔ၾကမၼာသူဖန္တီးသူသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူအသက္ရလာတာနဲ႔အမွ် ကိုယ္ဘက္က စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ဆိုဆံုးမႏိုင္ခြင့္ေတြ နည္းလာတာကို လက္မခံခ်င္လည္း လက္ခံရေတာ့မွာပါ။ ႀကီးမိုက္ကို အရြယ္လြန္မွ လက္ေပးသင္ပါေသာ္လည္း “ပိုးသာကုန္ ေမာင္ပံုေစာင္းမတတ္” ကိုယ္သာ ေငြအား ၊ လူအား ၊ ခြန္အားေတြ ဆုတ္ယုတ္အရြယ္က်လာေပမယ့္ မေျပာင္းလဲခ်င္သူဟာ ေသတဲ့အထိ သူ႔ဇတ္သူ ဆက္ကသြားမွာပါ။
သားသမီးငယ္စဥ္ကတည္းက အေျမာ္အျမင္ရွိရွိ နည္းမွန္လမ္းမွန္ ဆံုးမတတ္ဖို႔ ၊ ကိုယ့္ဘက္က ႏိုင္တာထက္ တိုးပံ့ပိုးႏိုင္ဖို႔ ၊ အဆိပ္ပင္ေရမေလာင္းမိဖို႔ ၊ ဥာဏ္ကူၿပီး ပံ့ပိုးသြန္သင္မႈေတြ လုပ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အေပၚ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ေမတၱာထားတယ္ ၊ သူ႔အတြက္ ဘာေတြရည္ရြယ္ လုပ္ေပးေနတယ္ဆိုတာကို အနည္းဆံုးေတာ့ သူနားလည္ေအာင္ တစ္ႏွစ္ေအာက္အရြယ္မွာကတည္းက နားလည္မႈဖလွယ္ယူလာၿပီး ယံုၾကည္မႈ အျပန္အလွန္ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ မိဘကို ယံုၾကည္မႈ ၊ အားကိုးမႈ အျပည့္ရွိထားတဲ့သားသမီးဟာ ဘဝရဲ႕ အေရးအႀကီးဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္တိုင္းကို မိဘနဲ႔တိုင္ပင္သမႈ ျပဳလာမွာျဖစ္ၿပီး ဘဝရဲ႕႕အခ်ိဳအခါး အရသာအစံု ခံစားလာရတဲ့အခါမွာ မိဘကိုသတိတရ တမ္းတမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆို ငယ္စဥ္ကတည္းက ခံစားလာခဲ့ရတဲ့ မိဘေမတၱာ ၊ ယံုၾကည္ရတဲ့ ျပဳစုယုုယမႈ ၊ အားကိုးရတဲ့ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈ ၊ အေႏြးေထြးဆံုးေသာရင္ခြင္ ၊ အလံုၿခံဳဆံုးေနရာဟာ မိဘေတြဆီကလြဲလို႔ ဘယ္မွာမွ မရႏိုင္ဘူးဆိုတာကို သားသမီးက လက္ခံယံုၾကည္ေနလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိကို နားအလည္ဆံုးေသာပုဂၢိဳလ္ ၊ မိမိကိုအၿမဲရင္ဖြင့္ႀကိဳဆိုေနမယ့္လူ ၊ ဘယ္အေျခအေနမွာမဆို မိမိကိုႏွစ္သိမ့္မႈေပးမယ့္လူ ၊ မိမိလက္ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြးဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဘဝအျမင့္ေရာက္ေအာင္ ပံ့ပိုးျမႇင့္တင္ေပးခဲ့တဲ့ ဒီလက္ေတြဟာ တခ်ိန္မွာ မိမိအကူအညီလိုအပ္ေနတယ္ ၊ မိမိကူညီေဖးမေစာင့္ေရွာက္ပါမွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ တာဝန္ယူမႈကို ေမတၱာတရားရဲ႕ ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ကိုယ္ဖြင့္ထုတ္မေျပာလည္း သားသမီးကအလိုလို သိပါတယ္။ ဒါဟာ ေမတၱာေပးလို႔ ေမတၱာရတာျဖစ္ၿပီး သံသရာတပတ္ ျပန္လည္လာတာပါ။
ေမတၱာတရားအေျခခံခဲ့လို႔ ကိုယ္ပံ့ပိုးေပးခဲ့တဲ့သူေတြက ကိုယ့္ကိုျပန္ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမယ့္ အသိလည္း အလိုလိုရွိေစတယ္။ ဘာသာတရားကလည္း သင္ေပးထားတယ္။ လူက်င့္ဝတ္ကလည္း သင္ေပးထားတယ္။ လူမႈဝန္းက်င္မွာလည္း က်င့္ႀကံေနတယ္။ ထူးၿပီး နားထဲ႐ိုက္သြင္းစရာမလိုပါဘူး။ ေမတၱာေပးဖို႔ပဲလိုတာပါ။ သူတို႔ငယ္စဥ္မွာ သူတို႔ဆႏၵ ၊ သူတို႔လိုအပ္မႈကို နားလည္သိတတ္ေပးမႈမရွိဘဲ သူတို႔ႀကီးလာမွ မိဘကို မသိတတ္တဲ့ သားသမီးေတြအျဖစ္ အျပစ္တင္ေနတဲ့ မိဘေတြဟာ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္မၾကည့္လိုသူေတြပါ။ အေၾကာင္းမွမေကာင္းခဲ့ဘဲေလ။ အက်ိဳးခ်ည္းေမွ်ာ္ကိုးလို႔ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာေတြမွန္သမွ်ကို မိဘပီပီ ကိုယ္ကအရင္ေပးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါမွ တခ်ိန္မွာ အေပးအယူ မွ်တေကာင္း မွ်တႏိုင္ရဲ႕။ မမွ်တလဲဘာအေရးလဲ မိဘဟာမိဘပဲ။ စုန္ေရဟာ ဆန္ေရျဖစ္လာဖို႔ ေမတၱာတရားကိုပဲ အားထားပါ။ မိဘတိုင္း သားသမီးကိုသိတတ္လို႔ သားသမီးတိုင္း မိဘကို သိတတ္ၾကပါေစ။
ရတု (Burmesehearts.com)
