class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ဥၾသေမ-ခ်စ္သူအမိန္႔
ဒီေန႔မနက္ (၆)နာရီ သံပတ္ျဖင့္ႏိုးသည္။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ဘုရားကန္ေတာ့ေနရင္း ဖုန္းျမည္သံ နားစြင့္ထားမိသည္။ ဖုန္းသံနားစြင့္ရင္း မ်က္ႏွာသစ္၊ ဘုရားရွိခိုး၊ ေရခ်ိဳး၊ ျပင္ဆင္တတ္ခဲ့တာ သူႏွင့္ ရည္းစားျဖစ္ကတည္းကဆိုလွ်င္မမွား။
ဘယ္မွမသြားေပမယ့္ တစ္ခုခုလုပ္ရက္တန္းလန္း ခ်က္ခ်င္းဖုန္းမကိုင္လွ်င္ သံသယျဖင့္ ေမးျမန္းအျပစ္တင္မဆံုးတာမို႔ ခဏတာေလး ဖုန္းေျပာရခ်ိန္ေလးကို သူစိတ္ဆိုးႏိုင္မည့္ကိစၥမ်ားအထူးေရွာင္က်ဥ္မိသည္။
အ၀တ္အစားထုတ္ရန္ ဗီရိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ အေရာင္ႏုႏုထမိန္မ်ားႏွင့္ တီရွပ္မ်ားသာ။ ဒီအ၀တ္အစားေတြဆိုလဲ သူႏွင့္ရည္းစားျဖစ္ကတည္းက ၀တ္က်င့္ျဖစ္ခဲ့တာပင္။ စကပ္မ၀တ္ရ၊ ေဘာင္းဘီမ၀တ္ရ၊ ဂါ၀န္မ၀တ္ရ၊ အက်ပ္မ၀တ္ရ၊ အတိုမ၀တ္ရဆိုသည့္ မ်ားေျမာင္လွသည့္ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို ေရွာင္ဖို႔ ထမိန္ႏွင့္ တီရွပ္ပဲ၀တ္က်င့္ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ဒါေတာင္ အေရာင္ရင့္ရင့္မဆင္ရဟုဆိုထားသည္မို႔ ခပ္ႏုႏုအေရာင္မ်ားသာ အ၀တ္မ်ားရင္း မွိန္မွိန္ေလးေနတတ္ခဲ့သည္မွာလဲ သူႏွင့္ ရည္းစားျဖစ္ကတည္းကပင္။
အ၀တ္အစားလဲၿပီး ေက်ာလယ္မေရာက္တေရာက္ ဆံပင္ေျဖင့္စင္းစင္းကို အၿပီးသတ္ၿဖီးရင္း သူႏွင့္ေတြ႕တုန္းက ထားခဲ့သည့္ ဒီဆံပင္ပံုပဲထားရမည္ဆိုတာမို႔ မ႐ိုးစင္းႏိုင္စြာ ဒီဆံပင္ပံုပဲ အၿမဲျပဳျပင္ထားျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာဆိုလဲ သူကဘာမွမျပင္ရဆိုတာမို႔ မ်က္ႏွာေျပာင္ကို တို႔ပတ္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ပြတ္လိုက္ကာ ပန္းႏုေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏႈတ္ခမ္းနီကို စို႐ံုေလးပြတ္လိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုလဲ ႏႈတ္ခမ္းပံုေပၚသည္အထိ မဆိုးရဟု သူကဆိုထားသည္။
(၈)နာရီထိုးတဲ့အထိ သူဖုန္းမဆက္မွေတာ့ ဒီေန႔ သူဆက္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးဟု စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ကာ မနက္စာၿပီး မေန႔ကတည္းက ႀကိဳျပင္ဆင္ထားသည့္ လက္ကိုင္အိတ္ေကာက္လြယ္လိုက္သည္။ သူႏွင့္အေရာင္တူစီးေနက် ကတၱီပါသွ်ားေရာင္ဖိနပ္ပါးပါးကို ေကာက္ယူရင္း ရွည္စျပဳေနသည့္ လက္သည္းကိုသတိထားမိသည္။ သူက လက္သည္းနီဆိုးတာမႀကိဳက္၊ လက္သည္းရွည္ထားတာမႀကိဳက္မို႔ လက္သည္းရွည္ထားၿပီး အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းဆိုးရမွႀကိဳက္သည့္ ကၽြန္မအက်င့္ကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာလဲ ၾကာၿပီပဲ။
ၿမိဳ႕ထဲသြားမည့္ ဘတ္စ္ကားၾကပ္ၾကပ္ကို (၉)နာရီတက္ရမည့္ သင္တန္းခ်ိန္မွီေအာင္ ေျပးတိုးလိုက္သည္။ ဘတ္စ္ကားၾကပ္ၾကပ္ထဲမို႔ အခုအခ်ိန္မ်ား ကၽြန္မအနားမွာ ရွိေနသည့္ ကၽြန္မ မသိေသာေယာက်္ားမ်ားႏွင့္ ကၽြန္မကိုတြဲျမင္လွ်င္ သူ သ၀န္တိုၿပီး ျမည္တြန္ေတာက္တီးေလဦးမလား။ သ၀န္တိုလြန္းသည့္သူ႔ေၾကာင့္ သူႏွင့္ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီးကတည္းက ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းထားဖို႔မေျပာႏွင့္။ အေခၚအေျပာ၊ ဖုန္းပင္ထူးခြင့္မရွိပါတဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ရွိခဲ့သည့္ ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ကၽြန္မ အေခၚအေျပာျပတ္စဲခဲ့သည္။ ၀မ္းကြဲ အစ္ကို၊ ေမာင္ေတြကအစ လမ္းတြင္ အေခၚအေျပာမျပဳလုပ္ရတဲ့။ အေၾကာင္းက တျခားသူစိမ္းေယာက်္ားေလးေတြကို ေခၚေျပာဆက္ဆံရင္း ၀မ္းကြဲေတြလို႔ လိမ္ညာမွာ ႀကံဖန္စိုးသတဲ့။
ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မ၏မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုပါ အဆက္အဆံျဖတ္ခိုင္းခဲ့တယ္။ သူ႔အေၾကာင္းျပခ်က္က ထိုမိန္းကေလးမ်ားတြင္ ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းမ်ားရွိေနသျဖင့္ သူတို႔ကတဆင့္ ကၽြန္မကိုလာပတ္သက္မွာစိုးသတဲ့။ သူ႔ေတာင္းဆိုသမွ်ေတြလိုက္နာရင္း တစ္ေကာင္ၾကြက္ျဖစ္သည့္ ကၽြန္မတြင္ တီးတိုးေဖာ္ဆိုလို႔ သူတစ္ေယာက္တည္းရွိသည္။
သူကိုယ္တိုင္ေတာ့ မိန္းကေလးအေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ သြားသြားလာလာ ေပ်ာ္ပါးတတ္သျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မတရားဘူးဟုေျပာၾကေတာ့ သူ႔ဘက္ကနာၿပီး ကၽြန္မကိုယ္တိုင္က ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အဆက္အသြယ္မလုပ္ေတာ့။
တကယ္ဆို သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ လံုး၀အဆက္အဆံမျပတ္သြားစဥ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားအလယ္တြင္ ကၽြန္မမ်က္ႏွာငယ္ရပါသည္။သူ႔ရဲ႕ တဘက္သတ္ဆန္သည့္ ေတာင္းဆိုမႈမ်ားကို အၿမဲလိုက္ေလ်ာေနသည့္ ကၽြန္မကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားကအားမရ။ ဒါေပမယ့္…. ကၽြန္မသူ႔ကို အရမ္းခ်စ္သည္။ သူဘာေျပာေျပာ သူ႔စိတ္တိုင္းက် လုပ္ေပးခ်င္သည္။ သူ႔ႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေရြးခ်ယ္စရာ ဒုတိယအေၾကာင္းအရာ၊ ဒုတိယလူဟူ၍ မျမင္။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မထက္ပင္ သူ႔ကိုပိုခ်စ္ပါသည္။ ကၽြန္မအိပ္ယာထဲ အပ်င္းဖ်ားေနဦးေတာ့ သူေတြ႕ခ်င္သည္ဆိုလွ်င္ အခ်ိန္မေရြးထထြက္သြားတတ္တာ ကၽြန္မပင္။ အဲဒီေလာက္ထိ ကၽြန္မသူ႔ကို သိပ္ခ်စ္ပါသည္။
အေတြးလြန္ရင္း လမ္းသံုးဆယ္မွတ္တိုင္ဟု ေအာ္သံၾကားမွ သတိ၀င္ကာ ကားေပၚမွ ကပ်ာကယာဆင္းမိသည္။တကယ္ဆို ဒီကြန္ပ်ဴတာပ႐ိုဂမ္သင္တန္းလဲ ကၽြန္မလံုး၀ စိတ္မ၀င္စားပါ။ သူက ဒီသင္တန္းတက္ဆို၍သာ လာတက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ အၿမဲလို တစ္ေယာက္တည္း သြားေနရတာႀကီးကိုၿငီးေငြ႔သည္။ အိမ္မွာလဲ တစ္ေယာက္တည္း၊ အျပင္သြားလဲတစ္ေယာက္တည္း၊ စားလဲတစ္ေယာက္တည္း။ ဘာရယ္ေၾကာင့္ရယ္မသိ စိတ္ေတြက အလိုလိုက်ဥ္းက်ပ္ေနကာ ထြက္ေပါက္ရယ္လို႔လဲ မျမင္။ သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာ သူမသိေအာင္ သင္တန္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထား၍ ေခၚေျပာဆက္ဆံကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ျပန္ေနခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္မခ်စ္ရေသာ အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ပင္ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြခိုးထားၿပီး သူႏွင့္ျပႆနာမတက္ခ်င္။
ခိုးလုပ္လို႔ရေပမယ့္ ခုိးလုပ္ၿပီးလွ်င္ မလိမ္တတ္ေသာကၽြန္မက သူတစ္ခ်က္လွည့္ေမးတာႏွင့္ ေပၚၿပီးျပႆနာတက္ေတာ့သည္။ ျပႆနာတက္တိုင္းလဲ သူႏွင့္ၿပိဳင္မေျပာခ်င္သည့္ ကၽြန္မကပဲ မ်က္ရည္သုတ္ကာ သူဆူသမွ်နားေထာင္ရသည္။ ဆူပါမ်ားေတာ့ နားပူမခံခ်င္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္လဲ သူမႀကိဳက္တာမွန္သမွ် ခိုး၍ေတာင္မလုပ္ခ်င္ေတာ့။ သို႔ျဖင့္လဲ ကၽြန္မအထီးက်န္ဆန္ဆန္ ေနတတ္ခဲ့သည္။
မနက္(၈)နာရီေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက အိမ္မွထြက္ၿပီး သူတက္ေစခ်င္ေသာ သင္တန္းတစ္ခုၿပီးတစ္ခု အေျပးအလႊားတက္လိုက္ရသည္မွာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည(၈)နာရီေတာင္ခြဲၿပီ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ပို႔လိုက္ေသာစာ တံခါး၀တြင္ေတြ႕သျဖင့္ စာအိတ္ကိုတခ်က္နမ္းလိုက္ရင္း ရင္ခုန္မိသည္။ အခုပဲေဖာက္ဖတ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ တေနကုန္သြားလာထားတာ ေခၽြးေတြႏွင့္ ၿငီးစီစီမို႔ အိပ္ယာထဲလွဲရင္း ဇိမ္ႏွင့္ေဖာက္ဖတ္မည္ဟုေတြးကာ အရင္ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး လန္းသလိုလိုရွိလာမွ အိပ္ယာေပၚလွဲရင္း သူ႔လက္ေရးျမင္ေနရသည့္ စာအိတ္ကိုဖြဖြနမ္းလိုက္ၿပီး သူဘယ္လိုအ၀တ္အစားႏွင့္ ဘယ္ေနရာမွာဘယ္လိုမ်ားေရးထားလဲဟု စိတ္ကူးယဥ္ခံစားၾကည့္မိရင္း သူကကၽြန္မအနားမွာပဲ စာေရးေနသလိုခံစားမိသည္။
ရင္ခုန္ေသာစိတ္ျဖင့္ စာကိုေသေသသပ္သပ္ေဖာက္ဖတ္မိေတာ့ အရင္ပို႔ေနက်စာမ်ားလိုပင္ ဟိုမွာ သူဘယ္လိုကၽြန္မကိုေခၚဖို႔ အခက္အခဲေတြၾကားက ႀကိဳးစားေနရေၾကာင္း၊ ကၽြန္မကိုလဲ ေန႔ေန႔ညည ႀကိဳးစားေစခ်င္ေၾကာင္း၊ သင္တန္းအမွတ္ေတြ ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားေလ့လာဖို႔ စသျဖင့္ စာသာႏွစ္မ်က္ႏွာၿပီးသြားသည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးစာတစ္ေၾကာင္းႏွင့္ သူ႔လက္ေရးမွာ ကၽြန္မအသည္းစြဲသြားသည္။ သူက ကၽြန္မကို သိပ္ခ်စ္သည္ဟု စာကိုအဆံုးသတ္ထားသည္။
ဒီတစ္ေၾကာင္းႏွင့္တင္ သူစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ အရာရာကို ကၽြန္မလဲရဲပါသည္။ ဒီစာေၾကာင္းေလးကို အေခါက္ေခါက္ဖတ္၊ အထပ္ထပ္နမ္းၿပီး တညေနလံုးဘာမွမစားခဲ့သည့္ဗိုက္က အလိုလိုျပည့္လို႔။ နာရီၾကည့္မိေတာ့ (၉)နာရီေတာင္ခြဲလုၿပီ။ တစ္ေနကုန္တက္ထားေသာ သင္တန္းမ်ားမွ စာအုပ္မ်ားကိုထုတ္ၿပီး ျပန္ေလ့လာဖို႔ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ထိုင္လိုက္ကာ မနက္ဖန္အတြက္ နာရီသံပတ္ၾကိဳေပးထားလိုက္သည္။
တကယ္ဆို ကၽြန္မစိတ္ေရာ၊ ကိုယ္ပါ တအားပင္ပန္းေနပါၿပီ။ တေနကုန္ႏြမ္းခ်ိေနၿပီမို႔ အိပ္ယာထဲမွာ တ၀ပစ္လွဲအိပ္ခ်လိုက္ခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကိုႀကိဳးစားဖို႔ သူက စာ(၂)မ်က္ႏွာႀကီးမ်ားေတာင္ေရးၿပီးမွာထားတာ။ သူလဲ တေျမျခားမွာ အေတာ္ပင္ပန္းေနမွာပဲ။ ကၽြန္မ သူ႔စကားနားေထာင္ၿပီးႀကိဳးစားမွ သူေျပာသလို ကၽြန္မတို႔ျမန္ျမန္နီးရမွာ။ ႏြမ္းနယ္စိတ္ကိုအားတင္းၿပီး သင္ခန္းစာေတြထဲ စိတ္ကို ႏွစ္ျမႇဳပ္ထားလိုက္သည္။
မနက္ဖန္ဆိုလဲ ေခါက္႐ိုးက်ိဳးတဲ့ေန႔ေတြထဲ သင္တန္းေတြတက္ၿပီး ႀကိဳးစားရင္း အတူနီးဖို႔ သူေခၚမည့္ရက္ကို ေစာင့္ရေပဦးမည္။ ဘယ္အခ်ိန္ကာလအထိလဲဆိုတာေတာ့ သူေရာ ကၽြန္မပါ မသိ။ ဒီလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုျဖင့္ ႀကိဳးစားေစာင့္စားရင္း……..
ဥၾသေမ (Burmeehearts.com)