class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ေစာေစာ စာသင္ေပးလို႔ တဘဝလံုးစာ ေတာ္သြားျခင္းမဟုတ္
ျမန္မာႏိုင္ငံက ကေလးမိဘေတြအမ်ားစုဟာ ကေလးခပ္ေစာေစာဖြံ႔ၿဖိဳးရင္ ကေလးရဲ႕ ဥာဏ္ရည္ျမင့္မားမယ္ ၊ ကေလးဥာဏ္ရည္ျမင့္မားတယ္ဆိုၿပီး ကေလးကို ခပ္ေစာေစာ စာဘက္ကို အာ႐ံုဆြဲေဆာင္ၿပီး ၁ ၊ ၂ ၊ ၃ ၊ a b c ၊ က ၊ ခ စသျဖင့္ ႏႈတ္တိုက္ရြတ္ႏိုင္ဖို႔ သင္ေပးပါေတာ့တယ္။ ဒါေတြ ေစာေစာသိရင္ ကေလးဟာ အတန္းထဲမွာ အျခားကေလးေတြကို ေက်ာမယ္ ၊ အၿမဲတမ္း အဆင့္နံပါတ္(၁)ျဖစ္ၿပီး ေအာင္ျမင္တဲ့ဘဝကို ရရွိမယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ ဒါဟာ စိတ္ကူးယဥ္မႈ သက္သက္ပါလို႔ ကၽြန္မဆိုရင္ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ နာၾကေရာ့မယ္ေနာ္။
ကေလးစိတ္ပညာရွင္ေတြ အမ်ားစု တညီတညြတ္တည္း လက္ခံထားတာက ကေလးဟာ ေစာေစာဖြံ႔ၿဖိဳးလို႔ဆိုၿပီး ကေလးရဲ႕ဥာဏ္ရည္ေကာင္းတာမ်ိဳး သတ္မွတ္လို႔ မရသလို ရြယ္တူေတြၾကား ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ေနာက္က်တဲ့ကေလးဟာ ဥာဏ္ရည္နိမ့္ပါးမယ္လို႔ သတ္မွတ္လို႔မရပါဘူး။ ကေလးရဲ႕ ဥာဏ္ရည္ဟာ မိဘမ်ိဳး႐ိုးဗီဇ ၊ ၎ရဲ႕ ပင္ကိုယ္ဗီဇနဲ႔တကြ ကေလးရဲ႕ က်န္းမာေရးတို႔အေပၚ မူတည္ၿပီး ကေလးေတြဟာ ဥာဏ္ရည္ကြာသြားတာပါ။
ဥာဏ္ရည္ေကာင္းတိုင္း စာဘက္ထူးခၽြန္မယ္လို႔ တထစ္ခ် မွတ္ယူလို႔မရပါဘူး။ ကေလးရဲ႕ စိတ္ပါဝင္စားတဲ့ ဝါသနာ ၊ မိဘရဲ႕ ပံ့ပိုးမႈ စတာေတြအပါအဝင္ ကေလးရဲ႕ ပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္လိုစိတ္ေတြအေပၚ မူတည္ၿပီး ကေလးဟာ ဘယ္လမ္းေၾကာင္းမွာ ထူးခၽြန္မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းႏိုင္တာပါ။
မိဘက စာဘက္အတင္းတြန္းတိုက္ေနေပမယ့္ စာဘက္စိတ္မပါဘဲ အားကစားဘက္ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ အႏုပညာဘက္ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ တီထြင္စမ္းသစ္မႈဘက္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း စိတ္ပါေနမယ္ဆိုရင္ အိပဲ့အိပဲ့နဲ႔ အတန္းေတြသာေအာင္သြားမယ္ ၊ သူတကယ္ ထူးခၽြန္သင့္တဲ့ေနရာမွာ ထူးခၽြန္ခြင့္မရေတာ့ဘဲ သူ႔အရည္အေသြးေတြဟာ တိမ္ျမဳပ္သြားတတ္ပါတယ္။
ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ၁ ၊ ၂ ၊ ၃ ၊ a b c ၊ က ၊ ခ စသျဖင့္ ႏႈတ္တိုက္ရြတ္ႏိုင္တဲ့ ကေလးတိုင္းဟာ သူတို႔အတန္းထဲမွာ အဆင့္တစ္ေနရာေတြ ဗိုလ္စြဲေနတာ မဟုတ္သလို အဆင့္တစ္ေနရာေတြ ဗိုလ္စြဲေနသူေတြဟာ သူတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ၁ ၊ ၂ ၊ ၃ ၊ a b c ၊ က ၊ ခ စသျဖင့္ကို ရြယ္တူေတြထက္သာေအာင္ ခပ္ေစာေစာ ႏႈတ္တိုက္ရခဲ့တာ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါ။
ေနရာတစ္ခုမွာ ေရရွည္ၿမဲၿမံၿပီး ေအာင္ျမင္ေနဖို႔ဆိုတာ စဥ္ဆက္မျပတ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီလို ႀကိဳးစားအားထုတ္ခ်င္သူကို ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏိုင္ေအာင္ ပံ့ပိုးခ်ီးေျမႇာက္မႈ အားေကာင္းတဲ့ လူႀကီးမိဘေတြလည္း လိုအပ္ပါတယ္။ စိတ္အား ၊ လူအား ၊ ေငြအားနဲ႔ ပံ့ပိုးႏိုင္တဲ့ မိဘေတြရဲ႕ သားသမီးဟာ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ရွိတယ္ဆို ေအာင္ျမင္မႈဟာ လက္တကမ္းမွာ ရွိေနတာပါ။ ႀကိဳးစားၿပီး ဆြတ္ယူတတ္ဖို႔ပဲလိုပါတယ္။
ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ဘာကို ေခၚတာလဲ။ အတန္းထဲဗိုလ္စြဲေနမွ ေအာင္ျမင္တာလား ၊ အေကာင္းဆံုးအမွတ္ရတာဟာ ေအာင္ျမင္တာလား ၊ အေကာင္းဆံုး သက္ေမြးေက်ာင္းမႈ ပညာေရးလိုင္း တက္ေရာက္ခြင့္ရတာဟာ ေအာင္ျမင္မႈလား ၊ ေငြေၾကးမ်ားမ်ားရွာႏိုင္တာ ေအာင္ျမင္မႈလား ၊ ရာထူးႀကီးႀကီးေနရာမွာ လူတလံုးသူတလံုးျဖစ္ေနတာ ေအာင္ျမင္မႈလား ၊ ၾသဇာအာဏာႀကီးမားမႈဟာ ေအာင္ျမင္မႈလား။ ဒါေတြဟာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီက ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ဘာလို႔ ခံယူထားတဲ့အေပၚ မူတည္ေနပါတယ္။
ထားပါေတာ့။ အတန္းထဲအၿမဲဗိုလ္စြဲခဲ့ၿပီး အေကာင္းဆံုးအမွတ္နဲ႔ အေကာင္းဆံုးပညာေရးကို ေလ့လာခြင့္ရခဲ့ၿပီး ရာထူးႀကီးႀကီးေနရာမွာ လုပ္ကိုင္လို႔ ေငြေတြအမ်ားႀကီးရွာႏိုင္ၿပီး ၾသဇာႀကီးေနသူတိုင္းဟာ ေအာင္ျမင္မႈကိုပိုက္ၿပီး အေပ်ာ္႐ႊင္ဆံုးလူေတြ ျဖစ္ေနမယ္လို႔ ယံုတယ္ေပါ့။ ဒီေနရာကို ေရာက္ရွိေနတဲ့ ဒီလူေတြရဲ႕ အတြင္းသိေတြကို ေမးၾကည့္လိုက္ပါ။ သူတို႔ဟာ တကယ္ပဲ သူတို႔ဘဝကို ေက်နပ္ေပ်ာ္႐ႊင္ပါရဲ႕လားလို႔။ လူခ်င္းကြဲျပားေနတာမို႔ အေျဖေတြဟာလည္း ကြဲျပားေနမွာပါ။ အမ်ားစုေသာ ေအာင္ျမင္သူတို႔ဟာ တခုခု လိုအပ္ေနသလို ၊ တခုခု ေပ်ာက္ဆံုးေနသလို ခံစားေနၾကရပါတယ္။
သူတို႔ဘာေပ်ာက္ဆံုးေနပါသလဲ။ (Inner Peace)လို႔ေခၚတဲ့ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ေပ်ာက္ဆံုးေနၾကတာပါ။ တခုလိုခ်င္ တခုေပးဆပ္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ေအာင္ျမင္မႈကိုရဖို႔ အခ်ိန္ေတြ ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြ ၊ စိတ္ခံစားမႈေတြ ၊ ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ ေငြေၾကး ႏွစ္ရွည္ရင္းႏွီးထားခဲ့ရေတာ့ ကိုယ္လုပ္ေနက် ၊ ျပဳေနက် နိစၥဓူဝလုပ္ငန္းစဥ္ေတြမွာ စဥ္ဆက္မျပတ္လည္ပတ္ရင္း တခုခုလိုအပ္ေနသလို ခံစားေနရတယ္ဆိုရင္ ဒီလူဟာ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တာပါ။
အမ်ားတကာရဲ႕ ထိပ္ဆံုးကိုေရာက္ၿပီး ေအာင္ျမင္ေနဖို႔ ၊ ဒီေနရာမွာ က်ားကုပ္က်ားခဲ ၿမဲေနဖို႔ ၊ ကိုယ့္ထက္သာေအာင္ ႀကိဳးစာားေနသူေတြကို ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္ဖို႔ ၊ ကိုယ့္ထက္သာသူ ေပၚမလာေအာင္ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေလ့လာေနဖို႔ဆိုတာ ေတာ္႐ံုရင္းႏွီးမႈမ်ိဳးနဲ႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ စဥ္းစားလည္း ဒါ ၊ ေလ့လာလည္း ဒါ ၊ လုပ္ကိုင္လည္း ဒါ ၊ ျဖန္႔ျဖဴးလည္း ဒါ ျဖစ္ေနပါမွ ဒီေနရာမွာ ၿမဲၿမံေနႏိုင္တာပါ။ ဒီလိုအၿမဲ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့သူမွာ အခ်ိန္အေတာ္ရွားပါးသြားတယ္။ မိသားစုကိုေပးဖို႔အခ်ိန္ ရွားပါးလာသလို ကိုယ့္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအတြက္ ကိုယ္တိုင္ေဖ်ာ္ေျဖဖို႔ဆိုတဲ့အခ်ိန္လည္း ရွားပါးသြားတယ္။ ဒါခ်ည္း ဒါ လုပ္ေနရေတာ့ တခ်ိန္မွာ ၿငီးေငြ႔လာၿပီး အတၱနဲ႔ဆႏၵ ဒြိဟျဖစ္လာပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေအာင္ျမင္မႈ ၿမဲၿမံေနလိုတာဟာ မိမိအတၱျဖစ္ၿပီး ကိုယ္တခုခု လိုအပ္ေနတယ္ထင္တာကို အခ်ိန္ေပးရွာေဖြလိုတာဟာ ဆႏၵျဖစ္လာပါတယ္။ ဘာကို ဦးစားေပးရမလဲကို ဒြိဟျဖစ္ေနရင္ ဘာကို ဦးစားေပးသလဲအေပၚ မူတည္ၿပီး ရလဒ္ထြက္လာပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈလား ၊ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈလား။ ႏွစ္ခုစလံုးရေနရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလားေနာ္။
ကၽြန္မအသိုင္းအဝန္းမွာ အမ်ိဳးသမီးအသိတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာမွစာ ႀကိဳးစားတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။ မိသားစုကလည္း သူ႔ကို စာပဲအာ႐ံုထားၿပီး ႀကိဳးစားဖို႔ အားေပးခဲ့သလို သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း စာကိုပဲအာ႐ံုထားတယ္။ မူလတန္း ၊ အလယ္တန္း ၊ အထက္တန္း ၊ တကၠသိုလ္ စသျဖင့္မွာ စာမွစာ ႀကိဳးစားခဲ့ေတာ့ အခ်စ္ေရးဆိုတာ ဘာမွန္မသိခဲ့ဘဲ Master ၿပီးခဲ့တယ္။ ပါရဂူဘြဲ႔အတြက္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ႏိုင္ငံျခားမွာ ထြက္ေလ့လာခဲ့တယ္။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါးဝန္းက်င္မွာ ေဒါက္တာဘြဲ႔ရဖို႔ လက္တကမ္းအလိုျဖစ္တဲ့ ေနာက္တပတ္စာေမးပြဲရွိခ်ိန္မွာ အိပ္ယာထဲလဲသြားခဲ့တယ္။
စမ္းသပ္ၾကည့္ေတာ့ စာေမးပြဲဝင္ေျဖခြင့္ ဆရာဝန္ေတြက မေပးႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ က်န္းမာေရးဆိုးရြားတဲ့အေျခအေန ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ တဘဝလံုးစာ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့သူမကို စာေမးပြဲေျဖဆိုခြင့္ေပးဖို႔ သူမက အသည္းအသန္ငိုၿပီး ဆရာဝန္ႀကီးေတြကို ေတာင္းပန္ခဲ့ေပမယ့္ သူမဟာ အနညး္ဆံုးတစ္လ အမ်ားဆံုး သံုးလအတြင္း ေသဆံုးရေတာ့မယ့္သူအျဖစ္ သိခဲ့ရတယ္။
တကယ္လည္း သူမဟာ ႐ုတ္တရက္လဲသြာတဲ့ေန႔ကေန ႏွစ္လမတိုင္ခင္ကာလအတြင္း လူ႔ေလာကကေန စြန္႔ခြါခဲ့ရတယ္။ တဘဝလံုးျမႇဳပ္ႏွံၿပီး ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ရလဒ္ သူမ မခံစားခဲ့ရဘူး။ ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ စာႀကိဳးစားျခင္း ၊ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ အေကာင္းဆံုး ေနရာတစ္ခုမွာ ရပ္တည္ဖို႔ဆိုတဲ့အေတြးဟာ အၿမဲမွန္ပါ့မလား။ သူမရဲ႕ အျဖစ္ကေန ကၽြန္မမ်ားစြာ သံေဝဂရခဲ့တယ္။ ပံုျပင္မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ပါ။
ကၽြန္မနဲ႔ရြယ္တူနီးပါးျဖစ္တဲ့ သူမ ေသဆံုးမႈဟာ သံေဝဂမ်ားစြာရေစခဲ့တယ္။ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္မဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုခ်ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သာရွိခဲ့ရင္ ေအာင္ျမင္သူတစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ထက္ လူပီသစြာ ေတြးေခၚေနထိုင္ၿပီး အေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႔ လူထဲကလူအျဖစ္ ေနထိုင္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။
အခု ကၽြန္မမွာ သမီးကေလးရွိလာေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲကအသံကို သူကိုယ္တိုင္နားေထာင္တတ္ဖို႔ ၊ ျဖစ္ခ်င္တာရယ္ ၊ ျဖစ္သင့္တာရယ္ ၊ လုပ္ခ်င္တာရယ္ ၊ လုပ္သင့္တာရယ္ကို ခြဲျခားသိတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီအရြယ္မွာ ဒါတတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ေဘာင္ခတ္မႈမ်ိဳး ကၽြန္မ မထားပါဘူး။ ဒီလိုေတြးပါလို႔ သူ႔ကို ကန္႔သတ္မထားဘဲ လူပီသခ်င္ရင္ ဘယ္လိုေတြးေခၚ လုပ္ကိုင္သင့္တယ္လို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္အေျခခံၿပီး (ေမတၱာတရား အေျခခံၿပီး) သင္ေပးထားတယ္။
ေက်ာင္းမွာ သင္ေပးမယ့္အရာေတြကို ေက်ာင္းေနရင္ သိကို သိလာရမွာပါ။ မသိေသးတဲ့ကေလးကို သင္ေပးဖို႔အတြက္ ေက်ာင္းထားတာေလ။ ေက်ာင္းမွာသင္ေပးမယ့္အရာေတြကို ေက်ာင္းမေနေသးတဲ့ အရြယ္မွာ ဇြတ္သင္ေပးေနရင္ ကေလးကို ဖိအားေပးသင္ေနသလို ျဖစ္မေနဘူးလား။
ေက်ာင္းမေနေသးတဲ့အရြယ္ဆိုတာ လူ႔ေလာကမွာ အလြတ္လပ္ဆံုးအရြယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ စာေတြရဲ႕ အေႏွာင္အဖြဲ႔ကင္းကင္းနဲ႔ မိဘရင္ခြင္မွာ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စားမယ္ ၊ အိပ္မယ္ ၊ ကစားမယ္ေပါ့။ ဒီအရြယ္ေတြဟာ ဘဝမွာအေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေတြးေခၚမႈ ၊ ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္ပံု ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာနာမႈ ၊ နားလည္ေပးမႈ ၊ မၽွေဝမႈ ၊ ေမတၱာေပးမႈ ဆိုတာေတြကို သင္ယူေနတဲ့အရြယ္ပါ။ ဒါဟာ လူ႔ဘဝတေလ်ာက္လံုးမွာ လူပီသစြာ ေနထိုင္သြားဖို႔ အေကာင္းဆံုးေသာ သင္ယူေလ့လာျခင္းေတြကို လုပ္ေနတဲ့အရြယ္ပါ။ စာေစာေစာသင္ေပးတိုင္း ေအာင္ျမင္သူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေအာင္ျမင္တဲ့သူတိုင္း ကိုယ္ခ်င္းစာနာမႈရွိတာ မဟုတ္ဘူး ။ ေအာင္ျမင္တဲ့သူတိုင္း လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေအာင္ျမင္တဲ့သူတိုင္း သူမ်ားကို နားလည္မႈေပးႏိုင္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြဟာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အားလပ္ခ်ိန္ ၊ အနားယူခ်ိန္ လုေနရသူေတြမို႔ တပါးသူကို ေမတၱာမၽွေဝေပးဖို႔ သတိမရသူေတြရွိပါတယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြဟာ သူရေနတဲ့ အရာေတြေၾကာင့္ ယံုၾကည္မႈအား တိုးလာတာဆိုရင္ ဒါေတြမရွိေတာ့တဲ့အခါ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါဦးမလား ။
တခုလိုခ်င္ရင္ တခုေပးရမယ္ဆိုေပမယ့္ တခုမက တဘဝလံုးေပးဆပ္ၿပီး ေအာင္ျမင္မႈကို ေရရွည္ဖက္တြယ္ထားႏိုင္ဖို႔ ၊ အခ်ိန္တိုင္း အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးစားလုပ္ဖို႔ခ်ည္း မိဘက တြန္းအားေပးေနမယ္ဆိုရင္ ဒီကေလး (တခ်ိန္လူႀကီးျဖစ္လာသူ)ဟာ ေအာင္ျမင္ေကာင္းေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ လူပီသစြာေနထိုင္ျခင္းနဲ႔ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈဆိုတာ ဘယ္လိုရွာေဖြရတယ္ ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာနာတတ္ဖို႔ ၊ တပါးသူကို နားလည္မႈေပးဖို႔ ၊ ကိုယ္ရွိထားတာ ကိုယ္သိထားတာေတြ မၽွေဝေပးမွ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ တိုးတက္သထက္ တိုးတက္လာမယ္ဆိုတာ မသင္ေပးခဲ့ရင္ ေအာင္ျမင္ေနသူဟာလည္း တဘို႔တည္းၾကည့္တဲ့ အတၱႀကီးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ အေဆာင္အေယာင္ေတြၾကား တကယ့္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာေတြ ေပ်ာက္ေနႏိုင္ပါတယ္။ လူပီသစြာေနထိုင္ျခင္းဆိုတာ ေအာင္ျမင္မႈသရဖူေဆာင္းျခင္း တခုတည္းမွ မဟုတ္ပဲေလ။
ရတု (Burmesehearts.com)