class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ – ျပည္သူနဲ႔ ကၽြန္မအၾကား
ေစာင့္ၾကိဳေနတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ့ မ်က္ႏွာေပးတစ္မ်ိဳးကေတာ့ အာရံုစူးစိုက္ျပီး ဘယ္ကားမွာမ်ား ကၽြန္မပါလာလိမ့္မလဲလို႔ အၾကည့္ပါပဲ။ ခရီးရွည္တဲ့အခါ တစ္ခ်ိန္လံုးအမိုးဖြင့္ျပီးေနလို႔က မလြယ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ထိုင္ျပီးျပတင္းေပါက္ကပဲႏႈတ္ဆက္ရင္ အဆင္ေျပမဲ့ ေနရာေတြမွာ ထိုင္ေနေတာ့ ကၽြန္မဘယ္ကားမွာ ပါသြားမွန္းမသိလို႔ စိုက္ေငးေနရင္း လြတ္သြားသူေတြလဲရိွပါတယ္။
အဲဒီလိုျဖစ္ရင္ ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ ဘယ္တုန္းက ေစာင့္ေနမွန္းလဲမသိ ေစာင့္ရက်ိဳးမနပ္ ျဖစ္သြားေလရဲ့လို႔ အားနားမိတယ္။ အခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ သတိျပဳမိတာက မ်က္လံုးမေကာင္းသူေတြ၊ မစြမ္းမသန္သူေတြ တန္းစီတဲ့အခါ လာလမ္းဘက္အက်ဆံုးေနရာေတြမွာ ေနၾကတယ္။ ပိုျပီး လြယ္လြယ္ျမင္ေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ျဖစ္မွာပါ။
ဒါေပမဲ့ ကားက တစ္ခါတစ္ေလ ခ်က္ခ်င္းအရိွန္မသတ္ႏိုင္ေတာ့ အဲဒီလိုပုဂိဳလ္ေတြကို လြန္သြားျပီးမွ ရပ္ႏိုင္တယ္။ ျပန္ဆုတ္လို႔ကလည္း မရ။ အျခားေစာင့္ေနသူေတြကလည္း ၀ိုင္းလာေတာ့ ကိုယ္အဂၤါအားနည္းသူေတြဟာ ႏႈပ္ဆက္တဲ့အထဲ ၀င္မတိုးႏိုင္ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္မတို႔ သံုးခြအသြား သာေကတအနား ျဖတ္သြားတဲ့အခါက ေစာင့္ေနသူေတြရဲ့ အစြန္မွာ ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကို ေက်ာ္သြားျပီးမွ ကားအရိွန္သတ္သြားေတာ့ ျပတင္းေပါက္နားေရာက္လာတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မက ျပန္ေျပးခိုင္းျပီး ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔လူကို ကၽြန္မႏႈတ္ဆက္လိုက္ေၾကာင္း ေျပာေပးပါဆိုေတာ့ လူငယ္ကလည္း ျပန္ေျပးသြားပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔လဲ ေရွ႕ဆက္ထြက္ရလို႔ ပါးလိုက္တဲ့စကား ေရာက္သြား မေရာက္သြား မသိလိုက္ရပါဘူး။ ခရီးစဥ္တစ္ခုမွာေတာ့ ခ်ိဳင္းေထာက္ကိုလက္တစ္ဖက္နဲ႔ေျမွာက္ျပီး ေျခတစ္ဖက္နဲ႔ ခုန္လို႔ တက္တက္ၾကြၾကြ ႏႈတ္ဆက္ၾကိဳဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသားေၾကာင့္ အားေတြျပည့္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒီလိုေနရာအေတာ္မ်ားမွာ မသန္းစြမ္းသူေတြနဲ႔ မႏႈတ္ဆက္ျဖစ္လိုက္တာကို ၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ ဒီေဆာင္းပါးကပဲ ေတာင္းပန္ပါရေစ။ လူစုေလးေတြ ခပ္က်ဲက်ဲေစာင့္ေနတဲ့ ျမိဳ႔ျပင္လမ္းေတြမွာ ခရီးခ်ိန္ဇယားနဲ႔ကိုက္ေအာင္ တက္ႏိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစားရလို႔ ကားအရိွန္မသတ္ႏိုင္ဘဲ ျပတင္းေပါက္ကသာ လက္ျပသြားရပါတယ္။
ေစာင့္ေနတဲ့သူေတြ ေတြ႔လိုက္တဲ့အခါရိွသလို မေတြ႔လိုက္တဲ့အခါလည္း ရိွပါတယ္။
မႏၱေလး-စစ္ကိုင္းသြားလမ္းမွာ လူတစ္ရပ္ေလာက္ေတာင္မရိွတဲ့ လူသားေနအိမ္လို႔ေတာင္ ေခၚဖို႔ရာခက္တဲ့ အင္မတန္စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ တဲယဲ့ယဲ့ေလးတစ္ခုမွာ တန္းစီျပီး လက္ေ၀ွ႔ယမ္းေစာင့္ႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ မိသားစုေလး။ ကၽြန္မက အသားကုန္လက္ျပေပမဲ့ မျမင္လိုက္ၾက။ မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပံဳးေလးေတြနဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။ ဒါေတြကို ၀မ္းနည္းေနမဲ့အစား ဒီလိုမိသားစုေလးေတြ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးျခင္းမွ လြတ္ကင္းဖို႔သာ ၾကိဳးစားရမွာပဲလို႔ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ေျဖသိမ့္ရပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ၾကိဳးစားျပီး ရပ္ႏႈတ္ဆက္ေနသူမ်ားက ဘီးဆင္ကုလားထိုင္မ်ားေပၚက မသန္စြမ္းပုဂိဳလ္ေတြ၊ ေဘးကေဖးမ ေပးထားရသူေတြနဲ႔ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ယခု ကၽြန္မကိုယ္တိုင္က ၆၇ႏွစ္နီးျပီဆိုေတာ့ ကၽြန္မကို သမီးလို႔ေခၚျပီး ဆုေပးႏိုင္တဲ့သူေတြကလည္း နည္းလာျပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုမိဘအရြယ္ေတြနဲ႔ ေတြရတဲ့အခါ အထူးၾကည္ႏူးမိပါတယ္။
မိဘေတြအေၾကာင္းေျပာရင္း ၾကံဳလို႔ ကၽြန္မသံုးေနက် စကားေလးအေၾကာင္း ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။
တစ္ခါက ကၽြန္မကို တပ္မေတာ္အရာရိွတစ္ဦးက မိန္႔ခြန္းေတြေျပာတဲ့အခါ ေဖေဖလို႔ ေျပာမဲ့အစား တပ္မေတာ္သားေတြအၾကား ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္သြားေအာင္ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” လို႔သုံးႏႈန္းပါတဲ့။ အၾကံေပးတဲ့သူရဲ့ ေစတနာကိုနားလည္ေပမဲ့ ကၽြန္မ မလိုက္ေလွ်ာျဖစ္ေနရပါတယ္။
“ေဖေဖ” ဆိုတာက ကၽြန္မအတြက္ ေမတၱာေတြ၊ ေႏြးေထြးမႈေတြ အျပည့္နဲ႔ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကၽြန္မဘ၀ကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေပမဲ့ မကြဲမကြာ အနားမွာရိွေနေသးသကဲ့သို႔ ဖန္တီးေပးတဲ့ အသုံးအႏႈန္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ အဘြားအရြယ္ေရာက္ေနတာေတာင္ ” ေဖေဖ ” လို႔ပဲသုံးႏႈန္းတာကို မ်က္လံုးခ်င္းဆံုရံုနဲ႔ စကားဖလွယ္ႏိုင္တဲ့ ျပည္သူေတြ နားလည္ႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ( တစ္သက္လံုးမွာ သံုး၊ ေလးခါမွ် ” ကၽြန္မဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ” လို႔ ေျပာခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္အခါ တစ္ခုကေတာ့ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ လႊင့္မဲ့ မိန္႔ခြန္းျဖစ္ပါတယ္။ )
ျပည္သူေတြနဲ႔ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြက ဆက္ရန္ရိွပါေသးတယ္။
၂၀၁၂ မတ္လ(၂၀)ရက္ေန႔တြင္ သစ္ထူးလြင္မွ တဆင့္ ကူးယူေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးအား ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ပံုရိပ္ (Burmesehearts.com)