class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ေျခာက္လမွ ခုွႏွစ္လအရြယ္ ကေလး၏ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ
ေျခာက္လေက်ာ္လို႔ ခုႏွစ္လအတြင္း ေရာက္လာတဲ့ကေလးဟာ အမူအရာ ၊ အၿပံဳးအရယ္ ပိုတတ္ၿပီး ပိုျပလာ႐ံုမက စကားေျပာခ်င္လာသလို အာ ၊ အ စသျဖင့္လည္း ေျပာလာတာေပါ့။ ေတြ႔ျမင္သမွ်ကို ပါးစပ္ထဲထည့္တတ္ၿပီျဖစ္တာမို႔ ေရွ႕ မွာ ဆိုခဲ့သလို တစ္႐ွဴးေခါင္းေပါက္ထဲ ဝင္ႏိုင္တဲ့ပစၥည္း အေသး ၊ အႀကီးမွန္သမွ်ကို သူလက္လွမ္းမီရာမွာ မထားမိဖို႔ သူ သံုးႏွစ္အရြယ္အထိ သတိထားရဦးမွာပဲ။
သူ႔လက္ထဲေရာက္သြားရင္ ေကာင္းမွန္းဆိုးမွန္း ၊ အႏၱရာယ္ရွိမွန္း မရွိမွန္း မသိေသးေတာ့ ပါးစပ္ထဲ ထည့္မွာပဲ။ ပစၥည္းပ်က္သြားရင္ အသစ္ထပ္ဝယ္လို႔ရေပမယ့္ ကေလး လည္ၿမိဳတစ္သြားလို႔ အခ်ိန္မီ မသိရွိ ၊ မထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့ရင္ အသက္ပါဆံုး႐ံႈးတဲ့အထိ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးထိန္းသူနဲ႔ ကေလးအေမေတြ (ကေလးအနားရွိသူေတြဟာ )မ်က္စိလွ်င္ဖို႔လိုပါတယ္။
ကေလးကို လံုးဝမ်က္ျခည္ျပတ္လို႔မရဘူး။ ကေလးကို ခ်ီေတာ့ထားပါရဲ႕ ။ ကိုယ္ကေရွ႕ကို မ်က္ႏွာလွည့္ထားၿပီး ခ်ီထားတဲ့ကေလးက ကိုယ့္ေနာက္ကို မ်က္ႏွာလႇည့္ထားတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးဆိုရင္ ကေလးဟာ ကိုယ္ေက်ာေပးထားတဲ့အရပ္က သူလက္လွမ္းမီရာကို လွမ္းယူဆြဲၿပီး ကိုယ္မသိခင္မွာ ပါးစပ္ထဲ ထည့္လိုက္ႏိုင္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးခ်ီထားရင္ေတာင္မွ သူလက္လွမ္းမမီတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာမွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုယ့္ပုခံုးမွာေမးတင္ ခ်ီထားလို႔ရတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ ေရွ႕ မွာပိုက္ထားတဲ့ခ်ီနည္းက စိတ္အခ်ရဆံုးပဲ။ သူဘာဆြဲဆြဲ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕ဆိုေတာ့ သူပါးစပ္ထဲမထည့္မီ သူ႔လက္ထဲက အခ်ိန္မီျပန္ယူဖို႔ ရတယ္ေလ။
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မရဲ႕ကိုယ္ေတြ႔ကို မွ်ေဝခ်င္ပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ စိတ္အေျခခံ ပ်ိဳးေထာင္နည္းဆိုလည္း မမွားဘူးေပါ့။ လူဆိုတာ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ ရထားတဲ့အရာ သူမ်ားလုယူတာ ခံရရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဆံုး႐ံႈးလိုက္ရရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝမ္းနည္းတတ္ၾကတယ္။ သူမ်ားလုယူခံလိုက္ရတယ္ဆို ပိုဝမ္းနည္းတာေပါ့။ ကေလးေတြဟာလည္း အတူတူပါပဲ။
ကိုယ့္အတြက္ ဘာမဟုတ္တဲ့အရာေလးေပမယ့္ သူတို႔မမီ့တမီ ႀကိဳးစားဆြဲယူလို႔ သူတို႔လက္ထဲပါလာတဲ့အရာဟာ သူတို႔ရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေၾကာင့္ ရလာတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ ရလဒ္တစ္ခုပါပဲ။ ဒါကို ကိုယ္က သူအတြက္ အႏၱရာယ္ရွိလို႔ ဆြဲယူလိုက္ေပမယ့္ သူဟာ သူ႔အႏၱရာယ္ကို သတိမထားမိေသးတဲ့ အရြယ္ေလ။ သူသိတာက သူ႔လက္ထဲက သူ႔ေအာင္ျမင္မႈ လုယူခံလိုက္ရတာပဲ။ သူတို႔နားလည္ခံစားရတာ ဒီခံစားခ်က္ပါ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ဟာ ဝမ္းနည္းတယ္ ၊ လူႀကီးလက္ထဲက ျပန္ယူလို႔မရတဲ့ သူတို႔လက္ရွိအေျခအေနကို ဝမ္းနည္းအားငယ္တတ္တယ္။
ဒီလို လုပ္ခံရေပါင္းမ်ားရင္ ယံုၾကည္ခ်က္မဲ့လာတဲ့ အေျခအေနကိုေသာ္လည္းေကာင္း ၊ သူမ်ားလက္ထဲက ဒီလိုလုယူလိုက္တာဟာ သာမာန္အေျခအေန (လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္တစ္ခုလို)လို႔ ယံုၾကည္သြားပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ဟာ တခ်ိန္မွာ သူမ်ားလက္ထဲကအရာကို လုယူလိုက္ဖို႔ ဝန္မေလးေတာ့ဘူးေပါ့။ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မခင္ပြန္းကေတာ့ ကေလးလက္ထဲမွာ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ပစၥည္းတစ္ခုရသြားၿပီ။ သူ႔ကို ဒီပစၥည္းမကိုင္ေစခ်င္ဘူးဆိုရင္ သူစိတ္ဝင္စားတဲ့ အျခားပစၥည္းတစ္ခုနဲ႔ သူ႔သေဘာတူညီမႈကို ရယူၿပီး အလဲအလွယ္လုပ္ပါတယ္။ ဒါဟာ သူပစၥည္းတစ္ခုကို ဆုပ္ကိုင္လွမ္းယူတတ္တဲ့ ငါးလ ၊ ေျခာက္လ အရြယ္ကတည္းကေန စခဲ့တဲ့ အက်င့္ကေလးေပါ့။
ဒီလို သေဘာတူဖလွယ္မႈကို အေျခခံထားတဲ့အတြက္ ကေလးဟာ သူ႔လက္ထဲက လုယူခံရလို႔ ဝမ္းနည္းမႈ ၊ အားငယ္မႈ ၊ လူႀကီးေတြအေပၚ အယံုအၾကည္မဲ့လာမႈဆိုတာေတြကို မခံစားရေတာ့ဘူး။ ဒီပစၥည္းထက္ေကာင္းတဲ့ (သူႀကိဳက္တဲ့ပစၥည္းကို ရႏိုင္ခြင့္)ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ဒုတိယအခြင့္အေရး ရွိတယ္ဆိုတာကိုလည္း နားလည္လာတယ္။ ဒါဆံုး႐ံႈးလိုက္ရလို႔ ဝမ္းနည္းစရာမရွိဘူး ၊ငကန္းသြားငေစြလာမယ္ဆိုတဲ့ အေကာင္းျမင္ခံစားခ်က္ကို ဒီအရြယ္ကတည္းက စၿပီး သင္ယူလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္လက္ထဲကပစၥည္းကို လုယူျခင္း မခံရေတာ့ သူမ်ားလက္ထဲက ပစၥည္းကို မလုယူရဘူးလို႔ အလိုလို သင္ၿပီးသားျဖစ္သြားတယ္။
ဒါ့အျပင္ ပစၥည္းအလဲအလွယ္လုပ္လိုရင္ သူမ်ားရဲ႕ဆႏၵကို ေလးစားရမယ္ ၊ သေဘာတူညီမႈရမွ ရယူရမယ္ဆိုတာကိုလည္း သင္ယူၿပီးသားျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘဝမွာ ေရြးခ်ယ္မႈရွိတယ္။ ဒီေအာင္ျမင္မႈ ၊ ဒီအရာ လက္လြတ္ဆံုး႐ံႈးလိုက္ရလို႔ ဝမ္းနည္းပက္လက္ အားငယ္ေနစရာမရွိဘူး ၊ ဘဝမွာ ေရြးခ်ယ္မႈဆိုတာရွိတယ္ ၊ ဒီ့ထက္ပိုေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးရႏိုင္တယ္လို႔ ကေလးဟာ သင္ယူသြားတယ္ေလ။ ဒါဟာ လူႀကီးရဲ႕ လုပ္ရပ္တစ္ခုတည္းကေန ကေလးငယ္ သင္ယူလိုက္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြပါ။
စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာက သူ႔လက္ထဲက ပစၥည္းေတြကို ခဏ ၊ ခဏ လုယူခံရတဲ့ကေလးငယ္ေတြဟာ ညမွာ ထေအာ္ငိုတဲ့အႀကိမ္အေရအတြက္ မ်ားတယ္လို႔ ေလ့လာေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ တိုးတက္လာတဲ့ အရိပ္အေယာင္ပါတဲ့။ သူတို႔ရဲ႕ စြဲလမ္းမႈဟာ သူတို႔ကို အိပ္ေနရက္က ထေအာ္ငိုေစတဲ့အထိ ျဖစ္ေစတာပါ။ ကေလးငယ္ေတြဟာ စိတ္ႏွလံုးႏုနယ္ေသးတာကိုး။
ခုႏွစ္လထဲေရာက္လာတဲ့ကေလးဟာ လူႀကီးမိဘ ကိုင္ထား ၊ ထိန္းထားစရာမလိုဘဲ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ လက္ကေလးေထာက္ ထိန္းထားစရာမလိုဘဲ ေကာင္းေကာင္းထိုင္တတ္ပါၿပီ။ ကေလးဟာ အေမသီခ်င္းဆိုျပလို႔ ေပ်ာ္ရင္ လက္ခုပ္တီးတတ္လာပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ သူ႔ေရဗူးေလး သူ႔ဘာသာ ကိုင္စို႔ေသာက္ဖို႔ သင္ေပးႏိုင္ၿပီေပါ့။
သြားငုတ္တုတ္ ၊ လူငုတ္တုတ္ဆိုတဲ့စကားလို ငုတ္တုပ္ထိုင္ႏို္င္တဲ့ ကေလးအမ်ားစုဟာ သြားစေပါက္လာတတ္ၾကပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ ပထမဆံုးေပါက္တဲ့ သြားအမ်ားစုဟာ ေရွ႕က ေအာက္သြားႏွစ္ေခ်ာင္းပါ။ သြားေပါက္ခ်င္လို႔ သြားဖံုးယားၿပီး မိခင္ႏို႔ကို အတင္းကိုက္တတ္တာ ၊ အားနဲ႔မာန္နဲ႔ ကစားစရာပစၥည္းေတြ ကိုက္ေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ သြားေပါက္ခ်င္လို႔သာ မွတ္ပါေတာ့။ အမာေတြ ေပးကိုက္ရင္ ကေလးသြားဖံုးနာတာေပါ့။ teething ring လို႔ေခၚတဲ့ အ႐ုပ္ဝိုင္းေလးေတြကို ေပးကိုက္ေစပါ။ ဆီလီကြန္နဲ႔ လုပ္ထားရင္ ကေလးကိုက္ရင္း သြားဖံုးနာတာ ပိုသက္သာပါတယ္။
တကယ္လို႔မ်ား ကေလးသြားေပါက္တာ စိတ္စိတ္ေလးမျဖစ္ဘဲ သြားက်ဲေလးျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ ငယ္သြား (အေခာ်င္းႏွစ္ဆယ္) က်ိဳးသြားၿပီးလို႔ အသစ္ျပန္ေပါက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ဘာသာသူ အံဝင္ဂြင္က်ျဖစ္သြားမွာပါ။ သြားက်ဲေလးအျဖစ္ တသက္တာ ျဖစ္မေနပါဘူး။
ဒီအရြယ္ေလးမွာ ဂ်ိဳင္းေအာက္ကေနကိုင္ၿပီး ေျခေျမႇာက္လက္ေျမွာက္ ခုန္ဆြ ၊ ခုန္ဆြေလးကစားေပးရင္ ႀကိဳက္တယ္။ ေပ်ာ္တယ္ေလ။ ဒါဟာ သူ႔ေျခေထာက္ခြင္ခြင္ေလးကို ပိုၿပီးဆန္႔လာတဲ့အက်င့္ လုပ္ေပးသလိုျဖစ္ၿပီး လမ္းျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ဖို႔ကို အားေပးပါတယ္။ လူႀကီးကိုင္ေပးထားရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုလားထိုင္တို႔ ၊ ကိုင္စရာေကာင္းေကာင္းရွိေနရင္ျဖင့္ သူဟာ မတ္တပ္ထႏိုင္ေနၿပီေပါ့။ ေနာက္တဆင့္ကေတာ့ ေလးဘက္သြားေတာ့မွာေလ။
ျမန္ျမန္ ေလးဘက္တြားေစခ်င္ရင္ ကေလးထိုင္ေနတဲ့ မလွမ္းတလွမ္းမွာ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ကစားစရာေလးေတြ ဟိုတစ ၊ ဒီတစ ခ်ထားတဲ့အခါ ကစားစရာေတြ ရယူခ်င္ေဇာနဲ႔ ေလးဘက္ေထာက္သြားဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ေလးဘက္တြားတတ္လာမွာပါ။ သူ႔မလွမ္းမကမ္းက ပစၥည္းေတြ သူ႔ဘာသာ ယူမရလို႔ ငိုတဲ့ကေလးကို ပစၥည္းယူၿပီး သူ႔လက္ထဲ အလြယ္တကူ ထည့္ေပးတာမ်ိဳး မလုပ္ဘဲ သူ႔ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႔ သူရယူႏိုင္ေအာင္ အားေပးပါ။ လူႀကီးမိဘရဲ႕ အားေပးမႈနဲ႔ သူ႔ဘာသာ ယူလို႔ရလာရင္ သူ႔ရဲ ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈကို အားေပးပါ။ ခ်ီးက်ဴးပါ။
ဒါဟာ ကေလးကို သူ႔ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈရွိလာေအာင္ စတင္သင္ေပးျခင္းပါ။ သူလိုခ်င္တဲ့အရာကို သူငို႐ံုနဲ႔ သူ႔လက္ထဲ ေရာက္လာမယ္ဆိုရင္ သူ႔ရဲ ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကို ေရ႐ွည္မွာ ထုတ္မသံုးခ်င္ေတာ့ဘဲ လိုခ်င္တာရွိရင္ ငိုယို ပူဆာတတ္တဲ့ အက်င့္ ျဖစ္လာမယ္ေလ။ ဒါဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငါလုပ္ႏို္င္တယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈ ဘယ္လို သင္ေပးႏိုင္ပါ့မလဲ။
တကယ္လို႔မ်ားကေလးဟာ သူရတဲ့ပစၥည္းကို ေကာက္ယူမယ္ ၊ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ လွည့္ပတ္ကိုင္ၾကည့္မယ္ ၊ ပါးစပ္ထဲထည့္မယ္ဆိုရင္ မတားပါနဲ႔။ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြ တိုးတက္ဖို႔ သင္ယူႀကိဳးစားေနတာပါ။ ဒီလိုလုပ္ရင္း သူလိုခ်င္တဲ့အရာကို ရယူဖို႔ ဦးေႏွာက္အသိနဲ႔ အားထုတ္ရင္း ရလာတဲ့ပစၥည္းကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္အသံုးျပဳဖို႔ သူႀကိဳးစားေနတယ္ ။ ၿပီးရင္ ဒီပစၥည္း ပါးစပ္ထဲေရာက္ဖို႕႔ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတဲ့လုပ္ငန္းစဥ္ ၊ ေနာက္ ပါးစပ္ထဲက လွ်ာနဲ႔အရသာခံစားရင္း လွ်ာလႈပ္ရွားမႈ ၊ အရသာခံမႈဆိုတာေတြကိုလည္း သင္ယူေနပါတယ္။
လူႀကီးမိဘေတြ အလုပ္သင့္ဆံုးက ကေလးကို ဒီလိုမလုပ္ရဘူးလို႔ တားမယ့္အစား ကေလးပါးစပ္ထဲ မထည့္ေစခ်င္တာ ကေလးလက္လွမ္းမီရာ မထားနဲ႔ ၊ ကေလးရဲ႕ ကစားစရာေတြကို ကေလးအိပ္ခ်ိန္မွာ တေန႔တစ္ႀကိမ္ ၊ နည္းနည္းႀကီးလာရင္ ႏွစ္ရက္ျခားတစ္ခါ့ ၊ ေနာက္ တစ္ပတ္တစ္ခါ စသျဖင့္ မွန္မွန္ ေဆးေၾကာေပးသြားဖို႔ပဲ လိုတာပါ။ မသိတတ္တဲ့ ကေလးကေတာ့ သူ႔သဘာဝအတိုင္း သူ႔လက္ထဲကအရာကို ပါးစပ္ထဲ ထည့္မွာပါ။ ဒါဟာ သဘာဝပါ။ ကိုယ္ေတြလည္း ဒီလိုသင္ယူရင္း ႀကီးခဲ့တာပါ။
လက္ခုတ္တီးတတ္လာတဲ့ကေလးဟာ တခစ္ခစ္နဲ႔ အသံထြက္ရယ္ေမာလာတာ ၊ လက္ခုပ္တီးဖို႔က်င့္ရင္း လက္ခုပ္တီးလာတာ ၊ ပစၥည္းေတြကို လႈပ္ခါရင္း အသံျမည္ေအာင္လုပ္တတ္တာ ၊ ႀကမ္းနဲ႔ပစၥည္း႐ိုက္တာ ၊ နံရံနဲ႔ပစၥည္း႐ိုက္တာကေန ႐ိုက္ခတ္မႈေတြက ထြက္လာတဲ့ အသံေတြကို စိတ္ဝင္တစား သင္ယူလာပါတယ္။
ဒီအရြယ္မွာ သူစိမ္းေတြကို ရွက္တာ ၊ ေၾကာက္တာေတြလည္း စျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သူ႔ကိုထားခဲ့ၿပီး မိခင္က ထြက္သြားတာမ်ိဳးဆိုရင္လည္း သူက စိတ္ဆိုးတတ္လာ ၊ ငိုယိုတတ္လာပါတယ္။ ကေလးစထိုင္တတ္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သင္တဲ့ ဘီတပ္လွည္းကေလးထဲ ကေလးကို ထည့္ထားၿပီး လမ္ေလွ်ာက္ေစလို႔ရပါၿပီ။ ကၽြန္မတုန္းကေတာ့ ကေလးကို Baby Carrier ေလးနဲ႔ ခ်ီထားၿပီး သူ႔လည္းစကားေျပာရင္း အိမ္သန္႔ရွင္းေရး ၊ ေလွ်ာ္ဖြပ္ေရး ၊ အဝတ္လွန္း ၊ အဝတ္႐ုပ္ ၊ သူ႔ကစားစရာ ပစၥည္းေတြရွင္း ၊ အိမ္လဲရွင္း စသျဖင့္ကိုလုပ္တယ္။ ဟင္းခ်က္ရင္ေတာ့ သူ႔ကိုဘီးတပ္လွည္းကေလးထဲ ထည့္ထားၿပီး ကိုယ့္ေဘးမွာထားရင္း ခ်က္တယ္။ ေညွာ္မယ့္အစားအစာေတြကိုေတာ့ သူအိပ္ေနခ်ိန္ ခ်က္တာေပါ့။
ကေလးဟာ သူနဲ႔သာ အေမ(လူႀကီး)ရွိေန ၊ သူ႔စိတ္က လံုၿခံဳစိတ္ခ်ၿပီးသား။ လုပ္ရင္းသူ႔ကို စကားေျပာေပးတဲ့အခါ အေမဘာလုပ္ေနတယ္ ၊ ဘာလုပ္ရင္ ဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာ သင္ယူေနေတာ့ သူလဲမပ်င္းဘူး ၊ ကိုယ္လည္း အလုပ္ၿပီးတာေပါ့။ သူနဲ႔အတူ ေဆာ့ကစားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ “တူတူေရဝါး” ကစားနည္းကို သူဟာ စိတ္လႈပ္ရွားမွာပါ။ ဒီအရြယ္မွာ မ်က္စိမွိတ္ထားရင္ သူတို႔ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္သြားတဲ့အရာဟာ လက္ေတြ႔မွာလည္း ေပ်ာက္သြားၿပီလို႔ ယံုၾကည္ေနတဲ့အရြယ္မို႔ သူတို႔အတြက္ ဒီကစားနည္းဟာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေပါ့။
မအိပ္ခင္ ေစာင္ေအာက္ကို မိသားစုအတူဝင္ၿပီး ေစာင္က ေဖာက္ထြင္းျမင္ရတဲ့ မ်က္ႏွာၾကက္ကအလင္းေရာင္ ၊ ေစာင္ဖယ္လိုက္တဲ့ျမင္ကြင္း ၊ ေစာင္အုပ္ထားတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ သူ႔အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ေပးသလို ဒီလိုအေျပာင္းအလဲေတြမွာ မိသားစုအကုန္လံုး တစုတေဝးတည္း ရွိေနတဲ့အတြက္ စိတ္လံုၿခံဳမႈနဲ႔ စိတ္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကိုလည္း ေပးတယ္ေလ။ ကၽြန္မကေလးကေတာ့ ညအိပ္ယာဝင္ခ်ိန္တိုင္း တစ္နာရီေလာက္ ဒီလိုကစားၿပီးမွ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ အိပ္ယာဝင္ေလ့ရွိတယ္။
ဒီအရြယ္ကစၿပီး သူနဲ႔ အျပင္ထြက္ရင္ အျခားလိုအပ္တဲ့အရာေတြအျပင္ သူႀကိဳက္တတ္တဲ့ ကစားစရာေတြကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ ထည့္ယူသြားရေတာ့မွာပါ။ ဒါမွ သူငိုရင္ ခဏေတာ့ အငိုတိတ္ေအာင္ ထိန္းထားႏိုင္တယ္ေလ။ မိခင္က (သူနဲ႔အနီးဆံုးရွိတဲ့သူက) သတိထားတတ္ရင္ သူႀကိဳက္တဲ့ ၊ မႀကိဳက္တဲ့ အရာေတြကို ေကာင္းေကာင္း သတိထားမိလာမွာပါ။ဒါဆိုရင္ သူ႔ေရြးခ်ယ္မႈကို တေလးတစား ျပႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးရၿပီေပါ့။
သူ႔ေရြးခ်ယ္မႈဆိုတာကို ကိုယ္ေလးစားရင္ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈကိုလည္း သူကေလးစားလာပါတယ္။ သူမ်ားႀကိဳက္တာ အၿမဲလိုက္လုပ္ေနရရင္ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ဘာမွန္းမေရရာေတာ့တာလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္တာမို႔ ဒီအရြယ္ကစၿပီး သူႀကိဳက္တာေတြကို မဆိုးရြားရင္ တေလးတစားနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေပးလို႔ သူ႔ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈကို ျမႇင့္တင္ေပးမယ္ ၊ ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကို ျမႇင့္တင္ေပးခဲ့ရင္ ကေလးဟာ ဘဝမွာ ငါဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာကို သူမ်ားအေျပာေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာ ျပတ္ျပတ္သားသား ေရြးခ်ယ္ ပိုင္းျခားလုပ္ကိုင္ႏိုင္တဲ့ ယံုၾကည္မႈဆိုတာကို ရလာမွာပါ။
ရတု (Burmesehearts.com)
