ကေလးကိုသင္မယ့္စကား

ကေလးကိုသင္မယ့္စကားဆိုတာ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ ျမန္မာမို႔လို႔ ၊ ျမန္မာစာတတ္လို႔ ျမန္မာစကားခ်ည္းပဲ သင္ရမယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလးယူတဲ့သူရွိတယ္။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း အိမ္ေထာင္က်ေပမယ့္ ျပည္ပမွာေ႐ႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္ေနသူေတြလည္းရွိတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ျပည္ပမွာ အေျခခ်ေနထိုင္တဲ့ ျမန္မာေတြလည္းရွိပါတယ္။ လက္ရွိ ဒီမွာေနေပမယ့္ ကေလးပညာေရးအတြက္ ၊ မိသားစုအနာဂါတ္အတြက္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ တျခားမွာ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္သြားၾကမယ့္ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။

ဒီေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ အနာဂါတ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အေျခခံၿပီး ကေလးကိုသင္မယ့္စကား ၊ ေျပာမယ့္စကားကိုလည္း ျပန္သံုးသပ္ စဥ္းစားရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမွာ ဘာေတြ႔ၾကရလဲဆိုေတာ့ မိဘက ျမန္မာစကားေျပာလို႔ (တနည္း တျခားစကား မကၽြမ္းက်င္လို႔) ျမန္မာစကားပဲ ေျပာတတ္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲက ျမန္မာဘာသာစကားေျပာတဲ့အရပ္မွာ ကေလးကို ပညာယူ ႀကီးျပင္းသြားေစမယ္ဆိုရင္တမ်ိဳးေပါ့။ ႏွစ္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ကေလးေတြဟာ အျခားကေလးေတြနဲ႔အတူ ပူးေပါင္းေဆာ့ကစားဖို႔ စိတ္ဝင္စားလာတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုအခါမ်ိဳးေတြမွာ ကေလးနားလည္ထားတဲ့ ဘာသာစကားဟာ ေဒသသံုးဘာသာစကားနဲ႔ မတူတဲ့အခါမွာ အခက္အခဲအနည္းငယ္ရွိလာပါတယ္။

ကေလးဟာ ငယ္တုန္းအရြယ္မွာ ႏွစ္ဘာသာေျပာလဲ နားလည္တယ္။ သံုးဘာသာေျပာလဲ နားလည္တယ္ဆိုေပမယ့္ ေက်ာင္းေနရတဲ့အရြယ္မွာ သူနားလည္ထားတဲ့ (မိသားစုတြင္းေျပာ) ဘာသာစကားဟာ ေက်ာင္းမွာသင္တဲ့ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ ဘာသာစကားနဲ႔ မတူတဲ့အခါမွာ ေက်ာင္းစတက္တက္ခ်င္းေန႔မွာတင္ စိတ္ဖိစီးမႈကိုခံရၿပီး ေက်ာင္းေနမေပ်ာ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာင္လအနည္းငယ္ၾကာရင္ အသားက်သြားမယ္ဆိုေပမယ့္ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း ေျပာတဲ့စကား နားလည္ေအာင္ ၊ ဆရာမသင္တာေတြနားလည္ေအာင္ ၊ ကိုယ္တိုင္လဲ ကိုယ္သိထား နားလည္သမွ် ျပန္ေျပာႏိုင္ေအာင္ ၊ Communication လို႔ေခၚတဲ့ ဆက္ဆံေရး အျပန္အလွန္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ကေလးကို ဘယ္မွာ ပညာသင္ၾကားေပးမွာလဲဆိုတာနဲ႔ ဦးစားေပးေတြးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္ေနတာက ႏိုင္ငံျခားမွာ ၊ ကေလးကို ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားနဲ႔ ပညာသင္ယူေစမယ္ (အဲဒီေဒသမွာပဲ ေက်ာင္းထားမယ္) လို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရင္ အဲဒီေဒသ ဘာသာစကားနဲ႔ ကေလးကို ေက်ာင္းမေနကတည္းက အသားက်ေအာင္ မိတ္ဆက္ ေျပာဆိုေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွ ကေလးဟာ ေက်ာင္းစေနတဲ့ အရြယ္ေရာက္ရင္ ေဒသေျပာစကားကို နားလည္တဲ့အတြက္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚတဲ့အတိုင္း ျပန္ေဖာ္ျပ ေျပာဆိုႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ကေလးဟာ ဘာသာစကားအခက္အခဲေၾကာင့္ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို ႀကံဳႏိုင္ပါတယ္။

ကိုယ္ကအိမ္မွာေနတာ တကယ္ေက်ာင္းမွာ ေတြ႔ႀကံဳရင္ဆိုင္ရမွာက ကေလး။ ကေလးဟာ ဘာသာစကားအခက္အခဲႀကံဳလို႔ မ်က္ႏွာငယ္ရမွာ ၊ အႏွိမ္ခံရမွာ ၊ ဟာသအလုပ္ခံရမွာ ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ ပ်က္ယြင္းလာမွာ ၊ ရွက္ေၾကာက္လာမွာေတြကို မိဘက ႀကိဳေတြးထားသင့္ပါတယ္။ ကေလးက ေဒသဘာသာစကားကိုနားလည္သြားၿပီး ကိုယ္က နားမလည္ဘဲ က်န္ခဲ့ရင္လည္း ကေလးကို ထိန္းကြပ္ပဲ့ျပင္ဖို႔ ၊ ကေလးရဲ႕ အေထြေထြအေျခအေနကို မ်က္ျခည္မျပတ္ သိဖို႔ရာမွာလည္း အခက္အခဲရွိလို႔ ေနပါမယ္။ ကၽြန္မမိတ္ေဆြတစ္ဦးရဲ႕ အျဖစ္နဲ႔ ဥပမာေပးပါရေစ။

ကေလးမိိဘႏွစ္ဦးစလံုးက ဘြဲ႔ရ ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဖခင္က စကၤာပူႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လာလုပ္ရင္း သူ႔သမီးကို စကၤာပူႏိုင္ငံမွာ ေက်ာင္းထားလို႔ မိသားစု ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနႏိုင္ဖို႔ အစီအစဥ္ရွိပါတယ္။ မိခင္ကေတာ့ စိတ္အေပ်ာ္အေနနဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ကိုင္သူပါ။ ကေလးကို ႏွစ္ဖက္ အဖိုးအဖြားေတြနဲ႔ အဆင္ေျပသလို ထားတတ္တယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒီေတာ့ ကေလးကို ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းထားမယ့္ အစီအစဥ္ရွိတာမို႔ မူႀကိဳနဲ႔ သူငယ္တန္းပညာေရးကို အေပ်ာ္အေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ထားခဲ့ပါတယ္။ ကေလးဟာ (၆)ႏွစ္အရြယ္အထိ ရွိလာတဲ့တိုင္ေအာင္ A ကေန Z ၊ က မွ အ ၊ ၁ က ႏွစ္ဆယ္ အလြတ္ ဆိုတတ္႐ုံသာရွိၿပီး ဘယ္ဟာ ဘာရယ္လို႔ နားလည္စြာ မေရးတတ္ ၊ ေရြးခ်ယ္ၿပီး မဖတ္တတ္ပါဘူး။  ျမန္မာစကားကိုသာ လိမ့္ပတ္လည္ေအာင္ နားလည္ ၊ ေျပာဆိုတတ္ၿပီး တကယ္လိုအပ္တဲ့ အဂၤလိပ္ ဘာသာစကားကို ဘာေျပာလို႔ေျပာမွန္းမသိပါဘူး။

(၆)ႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းအပ္ၿပီး မူႀကိဳစထားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒီမွာ ေက်ာင္းေပ်ာ္ဆိုတဲ့ Pre Nursery 1 ကို (၃)ႏွစ္ အတိအက်ဆို လ(၃၀)က စထားလို႔႔ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းေနေပ်ာ္ေအာင္ ၊ ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေျပာဆိုေရး နားလည္ေအာင္ ၊ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတတ္ေအာင္ ေက်ာင္းဆိုတဲ့ခံစားမႈကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ စမိတ္ဆက္ေပးတာပါ။ ဒီ့ထက္ေစာထားတဲ့ကေလးေတြကေတာ့ မိဘမအားလို႔ ေက်ာင္းမွာ ျပဳစုဂ႐ုစိုက္ခိုင္း႐ံုေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ တကယ္ေက်ာင္းေပ်ာ္ကေတာ့ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ (N1) ပါ။

အဲဒီ(၆)ႏွစ္ကေလးဟာ ဒီမွာ(၃)ႏွစ္ကေလးက စထားတဲ့ N1 တက္ဖို႔ကလည္း အသက္ႀကီးေန ၊ တ႐ုတ္စာနဲ႔ အဂၤလိပ္စာေတြစသင္တဲ့ N2 မွာ အသက္ႀကီးေနေသာ္လည္း ဘာသာစကားလိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ လက္ခံလိုက္ေပမယ့္လည္း ကေလးဟာ စာမလိုက္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆရာမေျပာတာကိုလည္း ျပန္မေျပာတတ္သလို ဆရာမေျပာတာ ၊ အတန္းေဖာ္ေတြ ေျပာတာကိုလည္း နားမလည္ပါဘူး။ ဆရာမက မိခင္ကို ေခၚလာဖို႔ ေျပာဆိုလည္းနားမလည္တဲ့အျပင္ ေက်ာင္းလာပို႔တဲ့ မိခင္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဆရာမေျပာစကားကို မွန္းဆနားလည္တာမ်ိဳးပဲ ရွိတာပါ။ ေသခ်ာ နားလည္ႏိုင္စြမ္းမရွိသလို ျပန္လဲမရွင္းျပႏိုင္ပါဘူး။

စကၤာပူမွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေက်ာင္းထားၿပီး တကယ္မူလတန္းတက္ရေတာ့မယ့္ (၆ႏွစ္ျပည့္ၿပီးသူေတြကို လက္ခံတဲ့) P1 (Primary 1) ကို တက္ဖို႔ အရည္အခ်င္းမျပည့္မီပါဘူး။ မူလတန္းႀကိဳေက်ာင္းကလည္း (၇)ႏွစ္အတြင္းေရာက္လာတဲ့ ကေလးအသက္အရြယ္ေၾကာင့္ လက္မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေန ရွိလာတဲ့အခါ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာပဲ ျပန္ၿပီးေက်ာင္းေနမွ အဆင္ေျပေတာ့မွာပါ။ ျမန္မာစာကိုလည္း ဒီအသက္အရြယ္အထိ ဂဂဃဃ မေရးတတ္ ၊ မဖတ္တတ္ဘဲ ပထမတန္းကေနစၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေက်ာင္းျပန္တက္ရမယ့္ကေလးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေရာ စာလိုက္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဒါဟာ မိဘရဲ႕ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ အျပစ္မရွိတဲ့ကေလးဟာ အတန္းပညာမွာ စိတ္မပါေတာ့တဲ့ အေျခအေနအထိ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ဆီက ကၽြန္မသင္ခန္းစာယူပါတယ္။

ကၽြန္မသမီးကို အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ျပည္ပမွာ ေက်ာင္းထားမွာမို႔ ေမြးစကတည္းက ျမန္မာစကားေရာ အဂၤလိပ္စကားပါ ေျပာက်င့္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ကေလးဟာ ႏွစ္ဘာသာစလံုးကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္လာပါတယ္။ ျပန္ေျပာတာကေတာ့ သူသန္ရာ သန္ရာကို ျပန္ေျပာမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဓိက က သူေက်ာင္းပညာေရးစတဲ့အခ်ိန္မွာ အမ်ားတကာလို နားလည္ေအာင္ ၊ ျပန္ေျပာတတ္ ၊ ျပန္ေဆြးေႏြးတတ္လာေအာင္ ၊ ေက်ာင္းပညာေရးမွာ စာလိုက္ႏိုင္ၿပီးေပ်ာ္ဖို႔က အဓိက မဟုတ္လား။ 

ျမန္မာစကားခ်ည္း အိမ္မွာ စြတ္သင္ေနေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းေနၾကာတဲ့အခါ ျမန္မာစကား လံုးဝမေျပာေတာ့တဲ့ ကေလးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေနၿပီး ဘိုေက်ာင္းတက္ေတာ့ ျမန္မာစကားလိမ့္ပတ္လည္ေအာင္ မေျပာခ်င္ေတာ့တဲ့ ၊ မေျပာတတ္ေတာ့တဲ့ ကေလးေတြကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ တကယ္ဆို ကေလးေတြမွာ အျပစ္မရွိဘဲ မိဘရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ အေျမာ္အျမင္ကသာ ကေလးရဲ႕ အနာဂါတ္ကို ေျပာင္းလဲေစတယ္ဆိုရင္ မွားမလားေနာ္။

ရတု (Burmesehearts.com)