class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ကိုယ္ခ်င္းစာ နာတတ္ၾကပါေစ
“ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္“ဆိုတာ တပါးကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ ထပ္တူခံစား “ငါသာ သူ႔ေနရာမွာဆိုရင္” လို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာခိုင္းတာျဖစ္ပါတယ္။ နာတယ္ဆိုတာကေတာ့ သူနာက်င္ေနရင္ သူ႔အစား ကိုယ္ဝင္ခံစားေပးလိုက္ေတာ့ ကိုယ္ပါ နာက်င္လာတာမို႔ “ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္”ထားပါလို႔ အလြယ္ေျပာလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာ နာၾကည့္ခိုင္းတာပါ။ သူ႔ေနရာမွာ ကိုယ္ဝင္ခံစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူနာရင္ ကိုယ္လည္းနာက်င္လာမယ္ ၊ သူဝမ္းနည္းရင္ ကိုယ္လည္း ဝမ္းနည္းမယ္။ သူေၾကာက္ရင္ ကိုယ္လည္း ေၾကာက္မယ္ ။ သူပူေလာင္ရင္ ကိုယ္လည္းပူေလာင္မယ္။ သူရွက္ရင္ ကိုယ္လည္းရွက္မယ္ စသျဖင့္ သူ႔ခံစားခ်က္အတိုင္း လိုက္ပါလို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာ ခံစားတာျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ ထားၾကပါလို႔ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲဆိုဆို ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္တဲ့သူေတြက ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ လံုးဝမရွိၾကပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ သူတို႔ စိတ္နဲ႔ကိုယ္ နာက်င္ခံစားခဲ့ရတုန္းက သူတို႔ကို ကိုယ္ခ်င္းစာေပးမယ့္သူ ၊ ကူညီကယ္မေစာင့္ေရွာက္လို႔ ကာကြယ္ေပးမယ့္သူ မေပၚလာဘဲ (မရွိဘဲ) ဒီနာက်င္ခံစားမႈဆိုတဲ့ ကိုယ္နဲ႔စိတ္ကို မိမိဘာသာ ျပန္လည္ထူေထာင္ခဲ့ရလို႔ျဖစ္ပါတယ္။
နာက်င္မႈျပင္းရင္ျပင္းသေလာက္ စိတ္ဒဏ္ရာျဖစ္သြားတယ္ေလ။ စိတ္ဒဏ္ရာျဖစ္သြားေတာ့ ကိုယ္နာက်င္ ခံစားခဲ့ရတာကို သူမ်ားကိုလည္း ျပန္ခံစားေစခ်င္တဲ့စိတ္ (သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ သတိမထားမိတဲ့ခံစားမႈလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္) ၊ အဲဒီစိတ္က သူမ်ားဒုကၡေရာက္တာကို ကိုယ္ခ်င္းမစာနာေတာ့ဘူး။ တနည္းအားျဖင့္ ဘယ္သူဘာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္မျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ သူမ်ားျဖစ္လည္း ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူးလို႔ထင္လာတာပါ။ ဒီ့ထက္ဆိုးလာတဲ့ စိတ္အေျခအေနမွာေတာ့ သူကိုယ္တိုင္က သူမ်ားနာက်င္ခံစားရေအာင္ ၊ စိတ္ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္လာတာပါပဲ။ ဒီလူေတြဟာ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းတတ္သူေတြျဖစ္တယ္။
အထူးသျဖင့္ မသိတတ္စဥ္ ကေလးဘဝမွာကတည္းက ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းမႈခံရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ၊ သည္းအူျပတ္မွ် ငိုေႂကြးေနေပမယ့္ စာနာမႈမခံရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြဟာ ဒီလိုစိတ္ဒဏ္ရာႀကီးႀကီး ရရွိသြားေတာ့တယ္။ သူခံစားနာက်င္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္က သူ႔ကိုကိုယ္ခ်င္းစာေဖးမေပးမယ့္သူ မရွိတာမို႔ သူမ်ားကို ကိုယ္ခ်င္းစာေဖးမမႈဟာ သူ႔တာဝန္မဟုတ္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္သြားသလို အဲဒီလို ေဖးမလိုက္ကူညီေနတာဟာ အပိုအလုပ္ေတြလို႔ ျမင္လာတယ္။အေပၚယံေတြလို႔လည္း ယံုၾကည္လာတယ္။ မျဖစ္မေန သူ႔ရာထူးနဲ႔ ေရာက္ရွိေနတဲ့အေျခအေနေၾကာင့္ လုပ္ေပးခဲ့ရရင္ေတာင္ ရင္ထဲကေစတနာမပါဘူး။ ၿပီး ၿပီးေရာ အျဖစ္လုပ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္က အညႇဥ္းဆဲခံခဲ့ရလို႔ စိတ္ဒဏ္ရာရခဲ့ေတာ့ မသိစိတ္ထဲမွာလည္း သူမ်ားကို ညႇဥ္းဆဲခ်င္လာတယ္။ ႐ခဲ့ဖူးတဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ အခြင့္ရရင္ ညႇဥ္းဆဲတတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။ ကိုယ္တိုင္က စိတ္လိုလက္ရ မညႇဥ္းဆဲျဖစ္ရင္ေတာင္ သူမ်ားဒုကၡေရာက္ေနတာကို ေသြးေအးေအး ၾကည့္ေနႏိုင္တယ္။ ဒီ့ထက္ဆိုးတဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာရွိေတြက သူမ်ားဒုကၡေရာက္တာ အရသာခံ ၾကည့္ေနႏိုင္တယ္ ။
ေမြးကတည္းက သိလာခဲ့တဲ့ ကေလးရဲ႕အသိဟာ ဗိုက္ဆာတာ နဲ႔ သူ႔ကိုယ္က ျဖစ္တည္လာတဲ့ ခံစားမႈေတြ ၊ နာက်င္မႈေတြကိုပဲ သိပါတယ္။ တပါးပေယာဂေၾကာင့္ နာက်င္တယ္ ၊ စိတ္ဒုကၡေရာက္တယ္ဆိုတာကို မသိလာပါဘူး။ ဒါကို ဘယ္လိုသိသာေစသလဲ။ ကိုယ့္ကေလးဘဝကို ကိုယ္ျပန္စဥ္းစားရေအာင္ေနာ္။ ပူတယ္လို႔ ဘယ္လိုသိလာလဲ။ က်ဥ္တယ္လို႔ ဘယ္လိုသိလာလဲ။ ဘာလုပ္ရင္ ဘာျဖစ္တတ္တယ္လို႔ ဘယ္လိုသိလာလဲ။ လူႀကီးမိဘေတြက ပူတယ္လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာျပသည့္တိုင္ ပူတယ္ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္မခံစားဖူးသေရြ႕ အပူဟာ ဘယ္လိုခံစားမႈလဲဆိုတာ မသိလာပါဘူး။
ဒီအတိုင္းပဲ အစားအစာရဲ႕ အရသာအစံုနဲ႔ ဘဝရဲ႕ ရသအစံုကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ခံစားလာခဲ့ရေတာ့ နည္းနည္းေလး မွတ္သားမိရာက လူအမ်ားက ဒါဟာ မေကာင္းဘူးေျပာတယ္ ၊ ဒါကိုေရွာင္မွ ၊ ဒါလုပ္ရင္ ဒုကၡေရာက္မယ္ေျပာတယ္ ဒါမျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္မွဆိုတဲ့အသိ ဝင္လာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ အမ်ားေျပာတာကို မယံုမၾကည္ သြားစမ္းသပ္ခဲ့လို႔ ဒီအရသာကိုယ္တိုင္သိလာၿပီး သူတို႔ဒါေၾကာင့္တားခဲ့တာပါလားလို႔ နားလည္လာလို႔ျဖစ္ပါတယ္။
အရာရာကို လိုက္ၾကည့္ ၊ လိုက္ဆြဲ ၊ လိုက္ကိုင္ခ်င္ေနတဲ့ ကေလးေလးအရြယ္ကစၿပီး သူ႔ရဲ႕စူးစမ္းတတ္တဲ့ ဥာဏ္ကို မွန္ကန္တဲ့သင္ယူမႈနဲ႔ သြန္သင္ဆံုးမရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ပူတယ္ဆိုတာကို သူမသိသြားသေရြ႕ သူဟာ အပူကိုကိုင္ရႏိုင္ဖို႔ တနည္းအားျဖင့္ အပူဆိုတာ ဘယ္လိုခံစားမႈလဲလို႔ ခံစားရႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနဦးမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအခ်က္ကို ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္နားလည္ထားရင္ျဖင့္ ေရြးခ်ယ္စရာ ႏွစ္ခုရွိလာပါၿပီ။ ကိုယ္သတိမထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကေလးအပူကိုင္မိၿပီး အပူေလာင္တာယူမလား ၊ ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္မွာတင္ သူ႔အတြက္ ပူတယ္ဆို႐ံုအပူ (အပူေလာင္ဒဏ္ရာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အပူခ်ိန္)ကို ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ စမ္းသပ္ကိုင္ခြင့္ျပဳမလားပါပဲ။ ကိုယ့္ေရွ႕ခြင့္မျပဳရင္ ကိုယ့္ေနာက္ကိုင္ၿပီး ပူတယ္ဆိုတာကို တေန႔ေန႔ေတာ့ သူသိလာမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တသက္စာပါသြားမယ့္ အပူေလာင္ဒဏ္ရာရၿပီးမွ အပူဆိုတာကို ေသရာပါေၾကာက္သြားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
ကၽြန္မတုန္းကေတာ့ ကၽြန္မကေလးကို ခပ္ေႏြးေႏြးအရာေတြကို အပူလို႔အသိေပးထားၿပီး သူကိုင္မယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ မသိဟန္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ ကိုင္လို႔ သူသိသြားတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ ေႏြးေပမယ့္ သူ႔အတြက္ပူသြားေတာ့ အပူဆိုတာ သူသိသြားတယ္။ ပူလို႔သူငိုရင္ အပူဆိုတာ ဒီခံစားမႈ ၊ ေနာက္မစမ္းသင့္ဘူး။ အေမက ကေလးပူမွာစိုးရိမ္လို႔ မကိုင္နဲ႔ တားခဲ့တယ္ဆိုတာ ေခ်ာ့ေမာ့ရွင္းျပတယ္။ တစ္ခါ ၊ ႏွစ္ခါ စမ္းၿပီးေနာက္မွာ အပူဆိုတာကို သူသင္ယူၿပီးၿပီမို႔ ပူတယ္လို႔ ေျပာထားတဲ့အရာမွန္သမွ်ကို ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ မကိုင္တဲ့အျပင္ ဘယ္လိုအေျခအေနေတြမွာ အပူရွိတယ္ဆိုတာ အသိေပးထားေတာ့ ပူႏိုင္တဲ့အရာမွန္သမွ်ကို သူနားလည္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း မ်က္စိေရွ႕ေရာ ေနာက္ကြယ္မွာပါ လက္တည့္မစမ္းဘူး။ ဒါဟာ မိဘနဲ႔ သားသမီးအၾကား ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ထားလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာင္မွာ မိဘက ပူတယ္လို႔ေျပာတာကို သူလက္ခံယံုၾကည္သြားတယ္။
ဒီအတိုင္းပဲ က်န္တဲ့ ခ်ိဳ ၊ ခ်ဥ္ ၊ ခါး ၊ ဖန္ ၊ စပ္ နဲ႔ ဘဝရဲ႕ရသေတြကိုလည္း မိဘက သားသမီးကို နည္းမွန္လမ္းမွန္သင္ေပးတတ္ရင္ “တုတ္ကိုင္မွ မွတ္မွာလား” ဆိုတဲ့စကား သံုးစရာမလုိပါဘူး။ ကိုယ့္ဆႏၵကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး (မပူဘဲနဲ႔ မကိုင္ေစခ်င္လို႔ ပူတယ္ေျပာတာလိုမ်ိဳး)သူေၾကာက္တတ္တာနဲ႔ တဖက္လွည့္ေျခာက္ၿပီး မလုပ္ေစရင္ သူကိုယ့္အေပၚ ယံုၾကည္ေနသေလာက္ကေတာ့ ကေလးက လက္ခံမွာပါ။ ေနာက္ပိုင္း သံသယဝင္လာလို႔ သူ႔ဘာသာစမ္းသပ္ၾကည့္တဲ့အခါ ကိုယ္ေျပာသလိုမဟုတ္ပါလားလို႔ သိသြားပါလိမ့္မယ္။ ဒီကေနစၿပီး လူႀကီးမိဘစကားကို မယံုၾကည္လာတာ ၊ မယံုေတာ့တာေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ ဒါဟာ ကေလးနဲ႔ ကိုယ့္အၾကား ယံုၾကည္မႈ ပ်က္လာပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္လာရင္ ကေလးက ကိုယ့္စကား နားမေထာင္ေတာ့ဘူးေလ။ ” ေျပာတဲ့လူသာ အသက္ထြက္သြားမယ္ သူကေတာ့ သူလုပ္ခ်င္ရာလုပ္မွာပဲ” ဆိုတဲ့စကားဟာ ဒီလိုမိဘနဲ႔ ဒီလိုသားသမီးေတြအၾကားက စတာပါ။
ဒါေပမယ့္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေျခာက္ၿပီး မလုပ္နဲ႔ေျပာတာကို ခပ္မ်ားမ်ားခံလာရတဲ့ကေလးက မိဘအိမ္မွာတင္မက ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ၊ ေက်ာင္းမွာ မလုပ္နဲ႔ေျပာတာကိုမွ စမ္းခ်င္စိတ္ေတြ ပိုမ်ားလာေတာ့တယ္။ ခိုးလုပ္ရတာ ေပ်ာ္စရာ ၊ ရင္ခုန္စရာေကာင္းသလို ကိုယ့္ဘာသာသိလာတဲ့ အရာကိုပဲယံုၾကည္ေတာ့တယ္။ လူႀကီး ၊ မိဘ ၊ ဆရာသမားေတြ ေျပာစကားကို ယံုၾကည္မႈနည္းလာတယ္။ ဒီ့ထက္ဆိုးလာရင္ အယံုအၾကည္မဲ့လာတယ္။ အဆိုးဆံုးအေျခအေနမွာ တားထားတာကိုမွ တမင္ေရြးလုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ တားတာမွေရြးလုပ္တဲ့ လူငယ္ကေလးေတြဟာ တျခားအရာမွာ စိုးရိမ္စရာမဟုတ္ေပမယ့္ စာရိတၱပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔ ေရာဂါပိုင္း ဆိုးဆိုးရြားရြား ထိခိုက္လာႏိုင္တဲ့ ကိစၥေတြ ၊ ဘဝနဲ႔အနာဂါတ္ပ်က္သြားႏိုင္တဲ့ မူးယစ္ေဆးဝါး ၊ ေလာင္းကစား နဲ႔ ယစ္မ်ိဳးႏြယ္ကိစၥေတြမွာ တခါစမ္းသပ္ရင္း တဘဝစာ စုတ္ျပတ္သြားတာမ်ိဳးေတြ ရွိလာႏိုင္ပါတယ္။
ငယ္စဥ္မွာ ေျခာက္နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ လူႀကီးမိဘေတြရဲ႕ ေျခာက္လွန္႔ထိန္းခ်ဳပ္မႈကို ခံရၿပီး ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈလည္းခံခဲ့ရတယ္ ။ စာနာေဖးမကူေပးမယ့္သူေတြလည္း မရွိခဲ့တဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးရြားေနမလဲ။ သူတို႔ေတြဟာ ကေလးအရြယ္ကေန လူငယ္ ၊ လူရြယ္ ၊ လူႀကီးေတြျဖစ္လာမယ္။ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်လို႔ မိသားစုေတြရွိလာမယ္ ။ ႀကိဳးစားမႈအခံေလးနဲ႔ ရာထူးေနရာ ၊ ဂုဏ္ျဒပ္နဲ႔ စည္းစိမ္ေတြ ရလာမယ္။ လူကအျမင့္ေရာက္သြားေပမယ့္ စိတ္ဓါတ္က လူ႔အဆင့္အတန္းနဲ႔တန္းတူ တက္မလာပါဘူး။ စိတ္ကစိတ္ ၊ လူကလူေလ သပ္သပ္စီမဟုတ္လား။ လူႀကီးလူေကာင္းေနရာရထားၿပီး စိတ္ဓါတ္ေအာက္တန္းက်ေနတဲ့သူေတြ ၾကားဖူး ၊ ေတြ႔ဖူးတယ္မဟုတ္လား။ စိတ္ဒဏ္ရာအႀကီးအက်ယ္ရထားတဲ့ ကေလးေတြ လူႀကီးျဖစ္ၿပီး ရာထူးေနရာ ၊ ဂုဏ္ျဒပ္နဲ႔ စည္းစိမ္ေတြရလာတဲ့အခါ ပိုဆိုးတာေပါ့။
သူတို႔ဟာ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းရတာကို အထူးစိတ္အာသာခံတတ္သူေတြျဖစ္တာမို႔ တဘို႔တည္းၾကည့္ ၊ သူမ်ားဒုကၡေရာက္မွာကို မစဥ္းစား ၊ မကူညီ ၊ တာဝန္မယူတတ္သူေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီလူေတြ ရာထူးေနရာ ၊ ဂုဏ္ျဒပ္နဲ႔ စည္းစိမ္ေတြ ၊ အာဏာေတြ ႀကီးရင္ႀကီးသေလာက္ အႏၱရာယ္ႀကီးလာတယ္။ သူတို႔ဟာ သူတို႔လက္ေအာက္မွာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနသူေတြကို မမွ်တတဲ့သူေတြျဖစ္ေနမယ္ ၊ ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္သူေတြျဖစ္ေနမယ္ ၊ စာနာမႈမေပးႏိုင္သူေတြျဖစ္ေနမယ္ ၊ အဆိုးဆံုးက သူမ်ားဒုကၡေရာက္မွ ေက်နပ္ေနတတ္သူေတြ ျဖစ္ေနႏိုင္တာပဲ။ တခါတေလ တမင္ဇတ္နာေအာင္လုပ္ၿပီးမွ ဟန္ျပေကာင္းေအာင္ ကူညီတတ္တယ္။ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးဝင္လုပ္တာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ေအာင္ သင္ေပးတဲ့ လူတန္းစားေပါင္းစံုက မိဘေတြမ်ားေလ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ရွိတဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြမ်ားေလ ၊ ဒီကေလးေတြက ေနာင္တေခတ္မွာ လုပ္ငန္းဌာနအသီးသီးေတြမွာ လုပ္ငန္းတာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့အခါ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ထားၿပီး လုပ္ကိုင္ေပးတတ္တာမို႔ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ နည္းလာမယ္ ၊ သူမ်ားဒုကၡေရာက္ေနခ်ိန္မွာေတာင္မခ်န္ဘဲ အေခ်ာင္ႏႈိက္ခ်င္စိတ္ေတြ နည္းလာမယ္ ၊ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ထားၿပီး ေဖးမေပးလာႏိုင္မယ္။ ကူညီေပးလာႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား။
ျမန္မာႏိုင္ငံအနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ေရေဘးဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ တတ္အားသေရြ႕ အကူအညီေပးၿပီးေနာက္မွာ ေနာင္အနာဂါတ္ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္သူေတြ ပိုမ်ားလာႏိုင္ဖို႔ ဒီပို႔စ္နဲ႔လည္း မွ်ေဝေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒုကၡေရာက္တဲ့သူေတြဟာ အကူအညီလိုအပ္ေနပါတယ္။
ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ လူေတြကို အကူအညီေပးမယ့္သူေတြ ၊ စာနာေထာက္ထားေပးသူေတြ ရွိေနေပမယ့္ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ တရိစာၦန္ေတြကိုလည္း အကူအညီေပးမယ့္သူေတြ ၊ စာနာေထာက္ထားေပးသူေတြ လိုအပ္ေနပါတယ္။ သူတို႔ေတြမွာလည္း ခႏၶာကိုယ္ရွိသလို ခံစားတတ္တဲ့စိတ္ေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြလည္း အကူအညီလိုအပ္ေနၾကပါတယ္။ လူေတြစားဖို႔ေနဖို႔ ဒုကၡေရာက္ရသလို သူတို႔ေတြလည္း စားဖို႔ေနဖို႔ ဒုကၡေရာက္ေနၾကပါတယ္။ လူေတြဆာေလာင္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ေတြလည္း ဆာေလာင္ေနၾကမွာပါ။ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ဆိုတာ လူအေပၚမွာပဲ ထားရမယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး ။ အားနည္းတဲ့သူ ၊ အကူအညီလိုသူတိုင္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ထားၿပီးၿပီး ကူညီေပးဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ တာဝန္ရွိသူေတြ “ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္” တိုးေပးႏိုင္ပါေစ။
ရတု (Burmesehearts.com)
