ပင္ကိုယ္အရည္အေသြး ေပ်ာက္ဆံုးသြားရသည့္အေၾကာင္း

လူတိုင္းမွာ ေမြးဖြားကတည္းက ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးဆိုတာ ပါလာတတ္တယ္။ ဒီပင္ကိုယ္အရည္အေသြးဟာ ကေလးရဲ႕ ဗီဇက ပါလာတာျဖစ္ႏိုင္သလို မ်ိဳး႐ိုးဗီဇကေသာ္လည္းေကာင္း ၊ သူ႔စိတ္ဝိဥာဥ္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအရေသာ္လည္းေကာင္း သူ႔ရဲ႕ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးဟာ ျဖစ္ေပၚေနတာပါ။ လူတိုင္းမွာ အလွကိုယ္စီရွိတယ္ဆိုတဲ့စကားကိုယံုရင္ လူတိုင္းမွာ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြး ကိုယ္စီရွိၾကတယ္ဆိုတာကိုလည္း ယံုရမွာပါပဲ။

လူတစ္ေယာက္ သူ႔ဘာသာ သတိမထားမိတဲ့အလွ ၊ ဖံုးကြယ္ေနတဲ့အလွကို သတိထားမိတဲ့သူက သတိေပး ေဖာ္ထုတ္ေပးလို႔ရသလို မေပၚလြင္တဲ့ ရွိၿပီးသား႐ုပ္အလွကို မိတ္ကပ္ပညာရွင္ေတြက ထင္ရွားလာေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ေပးလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္း မ်က္စိနဲ႔မျမင္ႏို္င္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးကို သူငယ္စဥ္ကတည္းက သတိထား သိရွိတာမ်ိဳးမရွိရင္ ၊ သူ႔ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးဆိုတာကို ပံ့ပိုးေပးတာမ်ိဳးမရွိရင္ ၊ သူ႔ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးအေပၚ အျခားျပင္ပ စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ အသိပညာ ၊ အတတ္ပညာေတြက ဖံုးလႊမ္းသြားခဲ့ရင္ သူ႔ရဲ႕ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးဟာ တိမ္ျမဳပ္ေနတတ္ပါတယ္။

တိမ္ျမဳပ္သြားခဲ့တဲ့ ဒီလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးကို သူကိုယ္တိုင္လည္း မသိရွိ ၊ သူ႔အနားမွာရွိေနတဲ့ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြကလည္း မသိရွိ ၊ သူ႔ဘဝေဖာ္ကလည္း မသိရွိဘူးဆိုရင္ သိပ္ကိုအဖိုးတန္လွတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးရာပါပင္ကိုယ္အရည္အေသြးေတြဟာ သူ႔ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ ေဖာ္ထုတ္ အသံုးျပဳခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ လူ႔ဘဝမွာ အႀကီးမားဆံုး ဆံုး႐ံႈးမႈေတြထဲက တစ္ခုေပါ့။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးဆိုတာကို ဘယ္အခ်ိန္က စသိရွိႏိုင္သလဲ။ တစ္ႏွစ္ေအာက္အရြယ္ကေန ေလး ၊ ငါး ၊ ေျခာက္ႏွစ္အထိ (တနည္းအားျဖင့္ သူ႔အရည္အေသြးကို ျပင္ပအာ႐ံုေတြ မဖံုးလႊမ္းခင္အထိ) သတိထား ေဖာ္ထုတ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။

ဘယ္သူေတြက သတိထားေဖာ္ထုတ္ေပးရမလဲဆိုရင္ ဒီကေလးရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူ လူႀကီးမိဘေတြနဲ႔ ကေလးအနားမွာ အခ်ိန္မ်ားမ်ားရွိသူေတြက သူ႔ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးကို သတိထားေဖာ္ထုတ္ေပးရမွာပါ။ ဒီလိုေဖာ္ထုတ္ေပးႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိဖို႔ဟာ ကေလးရဲ႕ အျပဳအမူနဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြအေပၚ မ်က္ျခည္မျပတ္ အကဲျဖတ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္သတိထားတဲ့ အက်င့္ရွိေနဖို႔ေတာ့ လိုတယ္ေလ။

ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ေယဘူယ် တူညီခ်က္ေတြက ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားေဆာ့ကစားမယ္ ၊ သီခ်င္းသံၾကားရင္ ကမယ္ ၊ ဆိုတတ္တဲ့အရြယ္မွာ ဆိုမယ္ ၊ သမီးမိန္းကေလးေတြဆို မွန္ေရွ႕ေရာက္ရင္ အိုက္တင္လုပ္မယ္ ၊ သားေယာက်ာ္းေလးေတြက တိုက္ခိုက္ရတဲ့ ကစားနည္းေတြမွာ ဝါသနာပါမယ္ ၊ ေရးျခစ္တတ္တဲ့အရြယ္မွာ ေရးျခစ္မယ္ေပါ့။ ဒီေယဘူယ်အက်င့္ေတြထက္ပိုတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို ျမင္လာရင္ ၊ ကေလးဟာ ဒါကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္လိုၿပီး သူလုပ္လိုက္တဲ့အခါ အျခားကေလးေတြလိုမဟုတ္ဘဲ တမူထူးျခားလို႔ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေနရင္ ၊ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေကာင္းေနရင္ ၊ ပိုၿပီးထူးခၽြန္ေနရင္ သူဟာ ဒီဘက္မွာ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးပါလာတဲ့သူပါ။ ဒီအရည္အေသြးကို ကိုယ္က ပံ့ပိုးျမႇင့္တင္လို႔ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ သူ႔ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးဟာ သူ႔ဝါသနာအေပၚ အေျခခံျဖစ္တည္တာမို႔ သူဘာဝါသနာပါသလဲ ေတြးစရာမလိုေတာ့ဘူး ၊ သူ႔ဘဝကို ဘယ္လိုအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈနဲ႔ ရပ္တည္မလဲ ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး ၊ သူ႔ရဲ႕လမ္းေၾကာင္းကို ပဲ့ျပင္ေရြးခ်ယ္ေပးစရာမလိုေတာ့ဘူး။

သူ႔အရည္အခ်င္း ၊ သူ႔ဝါသနာနဲ႔ ဒီလမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္သြားၿပီး ဒီလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ေအာင္ျမင္ေနၿပီမို႔ သူဝါသနာပါရာလုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ကေလး (တခ်ိန္လူႀကီးျဖစ္လာမယ့္သူ)ဟာ အမ်ားသူငါေတြလို လမ္းေၾကာင္းေကြ႔ေကာက္လို႔ လမ္းေပ်ာက္ေနမွာ ၊ ေဝဝါးေနမွာ မပူရေတာ့ဘူးေလ။ ဒါဟာ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးနဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳသူေတြရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ပါ။ သူတို႔ဟာ ေအာင္ျမင္သူေတြျဖစ္ဖို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားေနပါတယ္။

လူတိုင္းမွာရွိေနတဲ့ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလဲ ေတြးစရာရွိတယ္ေနာ္ ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးဆိုတာ ေျမဇာေတြဖံုးေနတဲ့ အဖိုးအထိုက္တန္ဆံုး စိန္႐ိုင္းတံုးႀကီးတစ္လံုးလိုပါပဲ။ ဟိုးေအာက္မွာ စိန္သိုက္ႀကီးရွိေနတဲ့ေျမေပၚ ေျမဇာေတြ ေတာင္လိုပံုထားလိုက္ရင္ ဒီစိန္သိုက္ကို ေတြ႔ရွိေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ပိုနည္းသြားတာေပါ့။

လူႀကီးမိဘေတြက ကေလးရဲ႕ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးဆိုတာကို ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ၿပီး ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးဖို႔ သတိမထားႏိုင္ဘဲ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျမင္ေတြ႔ရတာေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္လို႔ ကိုယ့္ကေလးကို ပံုသြင္းမယ္ဆိုရင္ စိန္သိုက္ရွိေနတဲ့ေျမေပၚ ေျမဇာေတြ တစထက္ တစ ပံုေနသလိုမ်ိဳးပါပဲ။ မိဘေတြ ေကာင္ႏိုးရာရာ ပဲ့ျပင္ပံုသြင္းရာကို လိုက္လုပ္ရင္း ကေလးဟာ သူ႔မွာတကယ္ရွိေနတဲ့ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးနဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြ ၊ သူ႔ဝါသနာနဲ႔ သူစိတ္ဝိဥာဥ္ေစရာေတြကုို လုပ္ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရး ရွိႏိုင္ပါေတာ့မလား။

ကေလးဟာ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိဘဲ စိန္သိုက္ရွိတဲ့ေျမေပၚ ေျမဇာေတြ ထပ္ပံုေနသလို အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ကေလးႀကီးလာေလ အာ႐ံုေတြ ေဝဝါးေလ ၊ လမ္းေၾကာင္းေတြ ေထြျပားေလျဖစ္လာမွာပါ။ ဒီမွာမိဘက ဒီလမ္းပဲသြား ၊ ဒါသူနဲ႔ အသင့္ေတာ္ဆံုးလို႔ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပၚတင္ေပးလိုက္ရင္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတဲ့ကေလးဟာ တျခားလုပ္ခ်င္စရာလည္း ေရေရရာရာမေတြ႔ရင္ လူႀကီးေတြတင္ေပးလိုက္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈျပဳရင္း ဒါမွမဟုတ္ လတ္တေလာ သူစိတ္သန္ရာမွာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈျပဳရင္း သူ႔ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးေတြကို အသံုးျပဳခြင့္မရ ၊ ကိုယ္တိုင္မသိရွိဘဲ အဆင္ေျပသလို ျဖစ္ေနမွာပါ။

လူႀကီးမိဘေတြက လူႀကီးအခ်င္းခ်င္းၿပိဳင္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကေလးအခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ခ်င္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကေလးကို သူမ်ားကေလးနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ခိုင္းေတြဟာလည္း သူ႔ပင္ကိုယ္အရည္အေသြး ေဖာ္ထုတ္ခြင့္မရႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲကတစ္ခုပါပဲ။ ကေလးရဲ႕အာ႐ံုဟာ လူႀကီးေစရာေရာက္ရွိလို႔ သူမွီခိုေနရတဲ့ လူႀကီးစိတ္တိုင္းက် ေက်နပ္ႏို္င္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္ သူကိုယ္တိုင္က ဘာလုပ္ေနရရင္ စိတ္ေက်နပ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတယ္ဆိုတာကို ေမ့ေလ်ာ့ ေထြျပားလာပါတယ္။ ဝါသနာအရ လုပ္ကိုင္ရင္း စိတ္ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္မႈရေနတယ္ဆိုတာ ကေလးဘာသာဘာဝ ကစားရင္းေပ်ာ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ပင္ကိုယ္အရည္ေသြးနဲ႔ ဘာသာဘာဝဆိုတဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္က အမ်ားႀကီးကြာပါတယ္။

လူႀကီးေတြက ကိုယ္မျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ကေလးလက္ထက္မွာ ျဖစ္လာေအာင္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ပံုသြင္းၿပီး လုပ္ေစတာဟာလည္း ကေလးရဲ႕ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြး မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲကတစ္ခုပါပဲ။ ဥပမာ ကိုယ္က ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ကေလးကို ဆရာဝန္ျဖစ္လာဖို႔ ငယ္ငယ္ကတည္း ပ်ိဳးေထာင္ျပဳစုလို႔ ဆရာဝန္ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြရွိလာဖို႔ အာ႐ံုစိုက္ ပံုသြင္းေနမယ္ဆိုရင္ အႏုပညာဘက္မွာ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးရွိေနတဲ့ကေလးဟာ သူ႔ရဲ႕ေမြးရာပါ အရည္အေသြးကို သူကိုယ္တိုင္ မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္သေရြ႔႕ ၊ ေဖာ္ထုတ္ခြင့္မရသေရြ႕ လူႀကီးမိဘအလိုရွိရာ လုပ္ကိုင္ေနရဦးမွာပါ။ ဒါဆိုရင္ သူ႔ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးကို ထြန္းေျပာင္သထက္ ထြန္းေျပာင္ေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ရႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြဟာ ေနာက္က်မွာေပါ့။ ရေနတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ ဝင္ေငြအေပၚမွာ ေက်နပ္စိတ္ဝင္သြားရင္ လံုးဝ အခြင့္အေရးမရေတာ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

လူႀကီးမိဘေတြရဲ႕ မ်ိဳး႐ိုးထိန္းသိမ္းလိုစိတ္ဟာလည္း ကေလးရဲ႕ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြး ေဖာ္ထုတ္ခြင့္မရႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲကတစ္ခုပါပဲ။ ဒီမ်ိဳး႐ိုးရွိလာလို႔ ဒီမ်ိဳး႐ိုးကို ထိန္းသိမ္းစို႔ လုပ္ေနတာနဲ႔ တျခားဘက္မွာပါလာတဲ့ ကေလးရဲ႕ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးဟာ ေဖာ္ထုတ္ခြင့္မရႏိုင္ေတာ့တာပါ။ ဒါဟာ ဒီမ်ိဳး႐ိုးကလာၿပီး ဒီဘက္မွာလုပ္ကိုင္ေနေပမယ့္ ထူးခၽြန္မလာတဲ့လူေတြက စံျပပဲေလ။ မ်ိဳး႐ိုးရွိတိုင္း ထူးခၽြန္တာမ်ိဳးမဟုတ္သလို မ်ိဳး႐ိုးရွိတိုင္း ဒီဘက္မွာ ေအာင္ျမင္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေရ႐ွည္ နာမည္ထိန္းထားႏိုင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။

ဥပမာ အႏုပညာမ်ိဳး႐ိုးကလာတယ္။ မ်ိဳး႐ိုးရွိတဲ့ အႏုပညာဘက္မွာပဲ ကေလးကို လမ္းေၾကာင္းတင္ေပးလိုက္တယ္။ ကေလးဟာ တခ်ိန္လူႀကီးျဖစ္လာတဲ့အခါ သူလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္မွာေပ်ာ္ပိုက္ၿပီး ဆန္းသစ္တီထြင္ႏိုင္တယ္ ၊ ေအာင္ျမင္မႈကို ဆက္ထိန္းထားႏိုင္တယ္ဆိုရင္ သူဟာ ဒီဘက္မွာ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြး ပါလာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘအရွိန္ေၾကာင့္ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတခုအထိ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ သူဟာဒီလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ တသက္လံုးရပ္တည္သြားဖို႔ စိတ္မပါဘူး ၊ မရည္တည္လိုဘူး ၊ မဆန္းသစ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ကေလးရဲ႕ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးဟာ ဒီဘက္မွာမပါလာဘဲ တျခားမွာ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြး ရွိေနတဲ့သူျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ိဳး႐ိုးရွိတဲ့ဘက္ကို ဦးတည္လိုက္တာမို႔ သူဘယ္ဘက္မွာ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးရွိေနသလဲဆိုတာ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးနည္းသြားၿပီ ၊ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရး မရွိေတာ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လမ္းေၾကာင္းလြဲသြားခဲ့တာေပါ့။

ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးရွိသူေတြထဲက ေအာင္ျမင္သူေတြကို ျပရမယ္ဆိုရင္ လက္ရွိမွာ ကမာၻသိ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနတဲ့ Taylor Swift ၊ Beyoncé  ၊ Justin Bieber တခ်ိန္က ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ Micheal Jackson ၊ Madonna စတဲ့ ျမင္သာထင္သာရွိတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြကို ျပရမွာပါပဲ။ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးရွိသူေတြဟာ အႏုပညာနယ္ထဲမွာပဲ ရွိတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ သတိခ်ပ္ရမွာပါပဲ။ တျခားဘက္မွာ ထူးခၽြန္သူေတြရဲ႕ နာမည္ဆိုရင္ စာဖတ္သူေတြ အလြယ္တကူ မသိျမင္မွာစိုးလို႔ ေအာင္ျမင္တဲ့ အႏုပညာနယ္ထဲက သူတို႔ေတြကို ဥပမာေပးရတာပါ။ ဒီလူေတြဟာ သူတို႔ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးရွိေနတဲ့ အႏုပညာကို မဆုတ္မနစ္ လုပ္ခဲ့လို႔ ၊ လုပ္ကိုင္ခြင့္ရခဲ့လို႔ ၊ လူႀကီးမိဘေတြက သူတို႔ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးရွိရာကို ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးႏိုင္ခဲ့လို႔ ဒီေနရာမွာ ေအာင္ျမင္သူေတြအျဖစ္ ေရရွည္ ရပ္တည္ေနႏိုင္ခဲ့သူေတြျဖစ္ပါတယ္။

ပင္ကိုယ္အရည္အေသြး ရွိသူေတြထဲက လြဲေခ်ာ္သြားခဲ့ရတဲ့သူေတြ အမ်ားအျပားရွိေပမယ့္ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ဥပမာေပးရမွာပါ။ အားမနာတမ္း ခ်ေျပာၿပီး ဥပမာေပးႏိုင္တဲ့သူဆိုလို႔ ကၽြန္မအေၾကာင္းပဲရွိတယ္ေလ။ ကၽြန္မတို႔မ်ိဳး႐ိုးမွာ စာေရးသားတဲ့ စာေရးဆရာ/ဆရာမဆိုသူ တစ္ေယာက္မွ မပါခဲ့ပါဘူး။ တစ္ေယာက္မွ ဒီဘက္မွာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳသူ ၊ အေပ်ာ္ေရးသူ မရွိပါဘူး။ မိဘက တျခားဘက္မွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္တဲ့ မ်ိဳးရိုးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မဟာ စာေရးသားမႈမွာ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြး ပါခဲ့တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မအေဖက ကၽြန္မအသက္ ေလး ၊ ငါးႏွစ္အရြယ္ကတည္းက သတိထားမိခဲ့တယ္။ အဲဒီအရြယ္မွာ ကၽြန္မကို ႀကီးလာရင္ စာေရးဆရာမႀကီးလုပ္သင့္တယ္။ ထူးခၽြန္မယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။

အေဖသတိထားမိခဲ့တာက ကၽြန္မေရးခဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီစာတိုေလးေၾကာင့္ပါ။ စာႏွစ္ေၾကာင္း ၊ သံုးေၾကာင္း စားလံုးေပါင္း မွန္မွန္မေပါင္းႏိုင္တဲ့ ေၾကာင္ေခ်းကုတ္လက္ေရးနဲ႔ ဘယ္သူကဘာလုပ္လို႔ ဘာခံစားရတယ္ဆိုတာကို စာတိုေလးႏွစ္ေၾကာင္း ေရးထားတာပါ။ စာတိုႏွစ္ေၾကာင္းကို ဖတ္တဲ့သူရသေျမာက္ေအာင္ ေရးႏိုင္လို႔ ကၽြန္မကို ဒီဘက္မွာ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးပါလာတယ္လို႔ သတိထားမိခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ(၁၃)ႏွစ္သမီးမွာ အေဖဆံုးသြားခဲ့တယ္။ သူ႔အရည္အခ်င္းနဲ႔ ထူးခၽြန္ေအာင္ျမင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ အေဖဆံုးတုန္းက အမ်ားကဝိုင္းေျပာလို႔ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ၊ မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္မေရးသားခဲ့ဖူးတယ္။ (၁၃)ႏွစ္အရြယ္နဲ႔ ကၽြန္မေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးကို အျဖတ္အေတာက္ ၊ အျပင္အဆင္မရွိဘဲ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကၽြန္မ စာေရးသားခဲ့ျခင္းပါ။

ဘယ္သူကမွ တိုက္တြန္းျခင္း ၊ ပ်ိဳးေထာင္ေပးျခင္း မရွိခဲ့ေတာ့ ကိုယ္ခံစားရတာေတြ ခ်ေရးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မဟာ တျခားသူကို ေပးဖတ္တာေတြ ၊ ေဆြးေႏြးတာေတြ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မအိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ခင္ပြန္းက ကၽြန္မ ကဗ်ာတို ၊ စာတိုနဲ႔ ဒိုင္ယာရီ ေရးသားေလ့ရွိတာကို သတိထားမိၿပီး ဘာေၾကာင့္ သူမ်ားေတြ ဖတ္ခြင့္ရေအာင္ မခ်ျပျဖစ္တာလဲ ေဆြးေႏြးရာကေန ကၽြန္မကို စာေရးဖို႔တိုက္တြန္းခဲ့ရာက ကၽြန္မေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြ ၊ စာေတြကို စာဖတ္ပရိသတ္ေတြဆီအေရာက္ ခ်ျပႏိုင္ခဲ့တာပါ။ တကယ္ကို ကၽြန္မခင္ပြန္းက ကၽြန္မကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျမႇင့္တင္လို႔ ယံုၾကည္မႈရွိဖို႔ အားေပးခဲ့တာပါ။ အခုလို ကၽြန္မ စာေရးျဖစ္တယ္ဆိုတာ ခင္ပြန္းရဲ႕ ပံ့ပိုးမႈေတြ အမ်ားႀကီးပါေနတယ္။ သူသာ ကၽြန္မကို စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေပးၿပီး ယံုၾကည္မႈရွိဖို႔ အားမေပးခဲ့ရင္ လူအမ်ားအက်ိဳးရွိေစမယ့္ ယခုလိုစာေတြကို ကၽြန္မေရးသားျခင္း ၊ ေဖာ္ျပျခင္းေတြဟာ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးဆိုတာကို သူ႔အနားရွိသူေတြက သတိထားမိရင္ ၊ ကေလးဘဝကတည္းက ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးႏိုင္ရင္ သူဟာ လမ္းေၾကာင္းမလြဲဘဲ သူဝါသနာပါရာ ၊ သူ႔အရည္အခ်င္းစုေဝးရာ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ရပ္တည္းရင္း ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ စိတ္ေက်နပ္စြာ ရပ္တည္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ တည္ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။

ရတု (Burmesehearts.com)