ေမေမေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္

ကေလးေတြရဲ႕ အခံုမင္ဆံုးေနရာဟာ အေမ့ရင္ခြင္ပါ။ ေပ်ာ္ရင္လည္း တိုးဝင္ခ်င္တယ္ ၊ ဝမ္းနည္းရင္လည္း ခံုလႈံခ်င္တယ္။ ကေလးဘဝမွာ ေမေမ့ရင္ေငြ႔က အလံုၿခံဳ ၊ အေႏြးေထြးဆံုးနဲ႔ ၿပီးျပည့္စံုမႈဆိုတာကို အခံစားရဆံုးေနရာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္အလုပ္မ်ားပါေစ။ တေန႔တႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ ညအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္မတိုင္မီ အရြယ္မမယ္ေသးတဲ့ မိမိသားသမီးေတြကို ေထြးဖက္ထားၿပီး ပံုျပင္ကေလးေတြ ေျပာျပဖို႔ ကၽြန္မအႀကံေပးပါရေစ။

ပံုျပင္ဆိုတာ ကေလးေတြအတြက္ အရမ္းစိတ္အဝင္စားရဆံုး စကားလံုးပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ပါ။ ပံုျပင္ကိုနားေထာင္ေနတဲ့သူတို႔ဟာ ပံုျပင္ထဲက ဇတ္ေကာင္ေလးေတြကို နားေထာင္ရင္း ပံုေဖာ္ေနေလ့ရွိတယ္ေလ။ ေၾကာက္စရာေကာင္းရင္ကိုယ္ေနဟန္ထား ၊ အမူအရာနဲ႔ မ်က္ႏွာပံုသ႑န္ေလးေတြကိုကအစ နားေထာင္ရင္း စိတ္ကူးယဥ္ပံုေဖာ္ေလ့ရွိတယ္။ ညအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္မွာ မအိပ္မီ ဒီပံုျပင္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကို ျပန္ေတြးေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ေမးခြင့္ရရင္ေတာ့ သူက ဘာေၾကာင့္ ၊ ဘာျဖစ္လို႔ စတာေတြနဲ႔ မၿပီးမဆံုး ေမးၿပီး ဒီပံုျပင္ကို ပိုၿပီး အေသးစိတ္ပံုေဖာ္ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့ရွိပါတယ္။

ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းက မီးပ်က္ေလ့ရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕တေနရာမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာပါ။ ကေလးသဘာဝက အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ဘာသာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနေလ့ရွိတဲ့အတိုင္း မီးပ်က္ရင္ ဖေယာင္းတိုင္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ၿပီး ကခုန္လိုက္ ၊ လက္အမူအရာေတြနဲ႔ အေကာင္ပံုေဖာ္လိုက္ ေပ်ာ္ေနတာပါပဲ။ ဒီ့ထက္ပိုေပ်ာ္ရတဲ့ညေတြကိုလည္း ရံဖန္ရံခါဆိုသလို ႀကံဳရေလ့ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေမေမ စိတ္လိုလက္ရ ပံုျပင္ေျပာျပတဲ့ညေတြပါပဲ။ မီးပ်က္တဲ့ညေတြထဲ အဲဒီလိုညေတြက ကၽြန္မအတြက္ ယခုအခ်ိန္အထိ အမွတ္တရနဲ႔ မေမ့ႏိုင္ေအာင္ အဓိပၸါယ္ျပည့္စံုလို႔ေနပါတယ္။

ကၽြန္မေေမေမက ပံုျပင္ကို ႐ိုး႐ိုးေျပာတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး ။ အထူးသျဖင့္ လျပည့္တဲ့ညေတြမွာ ေမေမက ပံုျပင္ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ ပံုျပင္မေျပာခင္ ပံုျပင္အၿပီးမွာ အေအးေတြထဲက ဘာစားေသာက္ခ်င္လဲ။ မိုးေကာင္းကင္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္။ ပံုျပင္ဆံုးရင္ ကိုယ့္ေရွ႕ ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔လည္း ဆိုတတ္တယ္။ စၾကားၾကားခ်င္းတုန္းက မယံုဘူးေပါ့။ မိုးေကာင္းကင္ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္စားခ်င္တဲ့ ေရခဲသုတ္ ၊ စေတာ္ဘယ္ရီေဖ်ာ္ရည္ ၊ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ စသျဖင့္ အကဲစမ္း မွာေလ့ရွိတယ္။

ပံုျပင္စေျပာပါၿပီတဲ့။ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲေသာ တခုတည္းေသာ ပံုျပင္ပါ။ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက သမင္အေမႀကီးနဲ႔ သမင္ေပါက္ေလးေတြ ရွိတယ္တဲ့ကေနစတာ။ က်ားႀကီးက သမင္ေပါက္ေလးေတြကို စားခ်င္လို႔ ေခ်ာင္းေနတာ။ သမင္အေမႀကီးက အစာရွာထြက္ခ်ိန္ သမင္ေပါက္ေလးေတြကို ခ်န္ခဲ့ရတာ ၊ ေလွ်ာက္မသြားဖို႔ မွာၾကားခဲ့တာ ၊ ေဟာ သမင္မႀကီးက အစာရွာထြက္ခ်ိန္မွာ က်ားႀကီးက သမင္ေပါက္ေလးေတြကို စားဖို႔ဆိုၿပီး ေရာက္လာပါေလေရာ။ အဲဒီအထိကို ေမေမက အသံရွည္ႀကီးနဲ႔ ဆြဲေျပာေလ့ရွိတယ္။

က်ားႀကီးေရာက္လာခ်ိန္နဲ႔တၿပိဳင္နက္ ကၽြန္မ ေကာင္းကင္ၾကည့္မွာထားတဲ့ ေရခဲသုတ္ ဆိုတာ ေရာက္လာပါေလေရာ ၊ အစ္မမွာတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီ ၊ အေမမွာတဲ့ ေထာပတ္သီး စသျဖင့္ကို အိမ္ေဘး မလွမ္းမကမ္းမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ အေအးဆိုင္က လာပို႔တာပါ။ ကေလးဆိုေတာ့ ဟယ္ …. မိုးေကာင္းကင္ႀကီးေပၚက လမင္းကိုၾကည့္ၿပီး တို႔မွာလိုက္တာကို အေအးဆိုင္က ဘယ္လိုသိၿပီး လာပို႔တာလဲေပါ့။ သိပ္စဥ္းစားခ်ိန္မရပါဘူး။ ကိုယ့္ဟာ လာလုစားမွာစိုးလို႔ အျမန္စားေသာက္ေနရတာ ၊ ကိုယ့္ဟာကုန္ရင္ အစ္မဟာစားဖို႔ ၊ အစ္မကလည္း အဲ့ဒီလို သူ႔ဟာအျမန္ကုန္ေအာင္စားၿပီး ကုန္ရင္ ကၽြန္မဟာ လာႏႈိက္စားဖို႔ အလုအယက္ စားေနရတာနဲ႔ ဒီအစားအေသာက္ ဘယ္လိုေရာက္လာတယ္ဆိုတာနဲ႔ ပံုျပင္ထဲကက်ားႀကီး သမင္ေပါက္ေလးေတြကို စားျဖစ္ ၊ မစားျဖစ္ ၊ သမင္မႀကီး အခ်ိန္မီေရာက္လာ ၊ မေရာက္လာ မေမးျဖစ္ေတာ့ဘူး။

အစားအေသာက္လဲကုန္ ၊ ဗိုက္လဲဝေတာ့ ေမေမက ကဲ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ သြားအိပ္ၾကေတာ့တဲ့။ ပံုျပင္ဆက္ေျပာေလဆိုေတာ့ ညဥ့္နက္ၿပီ။ ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ေျပာမယ္ဆိုၿပီး ဒီအတိုင္းအေတြးနယ္ခ်ဲ႕ အိပ္လိုက္ရတာ မီးပ်က္ညေတြတိုင္းမွာ ေမေမေျပာျပေလ့ရွိတဲ့ အဲဒီပံုျပင္ ဘယ္ေတာ့မွ ဆံုးသြားတယ္ဆိုတာမရွိဘူး။ သမင္ေပါက္ေလးေတြကို စားဖို႔ေခ်ာင္းေနတဲ့ က်ားႀကီးေရာက္လာခ်ိန္တိုင္း ေကာင္းကင္ၾကည့္မွာထားတဲ့ အေအးေတြ ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ အဲဒီတုန္းက ပံုျပင္ေျပာျပတဲ့ေမေမရယ္ ၊ စားခ်င္တဲ့အေအးေတြ ကိုယ့္ေရွ႕အေရာက္ ပို႔ေပးတဲ့ မိုးေကာင္းကင္ရယ္ ၊ မီးပ်က္တဲ့ညေတြရယ္ကို သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲ။

တကယ္ေတာ့ ေမေမက အိမ္မွာရွိေနတဲ့တစ္ေယာက္ကို တျခားအေပါက္ကေန ထြက္ခိုင္းၿပီး ကၽြန္မတို႔မွာတဲ့ အေအးေတြကို အေအးဆိုင္ သြားမွာခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မတို႔က အိမ္ေရွ႕ အဝင္အဝက ထိုင္စရာခပ္က်ယ္က်ယ္ေနရာမွာ စုထိုင္ၿပီး ပံုျပင္ထိုင္နားေထာင္ၾကတာေလ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔မွာတဲ့အေအးကို မွာမယ့္လူက ေမေမနဲ႔ အတိုင္အေဖာက္ ႀကိဳလုပ္ထားတဲ့အတိုင္း သြားမွာလို႔ ဆိုင္က လာပို႔ေပးတာပါ။ ဒါကို ေတာ္ေတာ္ သိတတ္လာတဲ့အရြယ္ေရာက္မွ ရိပ္မိခဲ့တယ္ေလ။ ရိပ္မိၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီပံုျပင္ကို နားေထာင္ခြင့္မရေတာ့ဘူး။ သိတတ္ခ်ိန္ကေန အခုအခ်ိန္အထိ က်ားႀကီး သမင္ေပါက္ေလးေတြကို စားသြားျဖစ္လား ၊ သမင္မႀကီး အခ်ိန္မီေရာက္လာလား ၊ ဘာဆက္ျဖစ္လဲ ရံဖန္ရံခါ ေမေမ့ကို ေမးမိတိုင္း ကိုယ့္ဘာသာ ေတြးတတ္ေနၿပီပဲ။ ကိုယ္လိုရာေတြးၿပီး ပံုျပင္ကို ကိုယ္လိုသလို ဆက္လိုက္ပါလို႔ ေမေမက ေျပာေလ့ရွိတယ္။

ဒီလို တပိုင္းတစေလးပဲ နားေထာင္ရလို႔လား ၊ ကိုယ့္ဘာသာ ဆက္စပ္ေတြးေခၚၿပီး ပံုျပင္ဆက္ရလို႔လား ၊ ပံုျပင္ေျပာတိုင္း ကိုယ္မွာတာ စားရလို႔လား မသိေပမယ့္ ေမေမေျပာျပတဲ့ အဲဒီပံုျပင္ဟာ အာလာဒင္ပံုျပင္ထက္ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းသလို စင္ဒရဲလား ပံုျပင္ထက္လည္း စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။ စႏိုးဝႈိက္ပံုျပင္ထက္လည္း စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမေျပာတဲ့ပံုျပင္ကို အခုအခ်ိန္အထိ တန္ဖိုးထားလို႔ တသသ ျဖစ္တုန္းေလ။ ပံုျပင္ကို ဆက္ေျပာဖို႔ ဘယ္လိုပူဆာပူဆာ ျပတ္သားတဲ့ေမေမကလည္း အခုအခ်ိန္အထိ ကိုယ့္ဘာသာဆက္ဆိုတဲ့ တခြန္းကလြဲရင္ ဆက္မေျပာျပခဲ့ဘူး။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး စ႐ိုက္ခ်င္း ၊ အေတြးအေခၚခ်င္း မတူႏိုင္ဘူးေပါ့။ တစ္ဦးက သမင္ေပါက္ကေလးေတြကို က်ားႀကီးစားသြားခဲ့တယ္လို႔ ေတြးေပမယ့္ တစ္ဦးက သမင္မႀကီး အခ်ိန္မီေရာက္လာလို႔ က်ားစားမယ့္ေဘးက ကာကြယ္ႏို္င္တယ္ေပါ့။ ဇတ္လမ္းက ကိုယ့္ဘာသာ ဆက္ေတြးေလ မဆံုးေလပဲေနာ္။ တကယ္ဆို ေမေမက ကၽြန္မတို႔ကို အေတြးအေခၚ ခ်ဲ႔ၿပီး ေတြးေခၚျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္နဲ႔တူပါတယ္။ သူမ်ားေျပာသလို ဒီပံုျပင္ဟာ ဒီမွာ အဆံုးသတ္ ၊ ဒီပံုစံခြက္ထဲက ဘဝရယ္လို႔ မျဖစ္ရေအာင္  “Think out of the Box” ဆိုတာကို ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ပံုျပင္ေျပာရင္း ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ပံုရပါတယ္။ ေက်းဇူးပါေမေမ။ ေမေမေလ့က်င့္ေပးခဲ့လို႔ ကၽြန္မတို႔ဟာ သူမ်ားေျပာသလို ယံုလိုက္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ကြန္႔ၿပီး ေတြးေခၚတတ္လာတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ စဥ္းစားဆင္ျခင္တတ္လာတယ္။ ဒါေတြအတြက္ ေက်းဇူးပါေမေမ။

ရတု (Burmesehearts.com)