class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ကေလးႏွင့္ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈ တည္ေဆာက္ျခင္း
စကားလံုးေတြဟာ ဘာဆိုလိုတယ္ဆိုတာ ေဖာ္ျပေပးတယ္ဆိုေပမယ့္ စိတ္ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အျပဳအမူေတြကေတာ့ ဆိုလိုရင္းအဓိပၸါယ္ကို ပိုသိသာ ၊ ျမင္သာေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း “Actions speak louder than words.” လို႔ ဆိုၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာေတြ ေျပာက်င့္စကားနဲ႔ဆို “ပါးစပ္ကဘုရား ၊ ဘုရား လက္က ကားယား ကားယား” တို႔ “အေျပာကေတာ့ ေ႐ႊမန္း ၊ အက ကေတာ့ ခ်ိဳမိုင္မိုင္” တို႔ လိုမ်ိဳး လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္လို ၊ ဘာေတြ ေျပာေနပါေစ သူ႔စိတ္ထားကို သူ႔လုပ္ရပ္က ေရာင္ျပန္ဟပ္ေစတာပါ။ သားသမီးကို ဂ႐ုစိုက္တယ္ဆိုတာကလည္း စကားလံုးေတြနဲ႔ခ်ည္း ဂ႐ုစိုက္လို႔မရေတာ့ သူ႔ကိုဂ႐ုစိုက္ပါတယ္လို႔ သိေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ေပးမလဲဆို အျပဳအမူေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပရမွာပါ။
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္းလည္းမရွိ ၊ ေလာကႀကီးအေၾကာင္းလည္း မသိေသးတဲ့ ကေလးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕အပူနဲ႔ စိတ္ဖိစီးမႈဆိုတာေတြကို ငိုေႂကြးျခင္းဆိုတာနဲ႔ပဲ ေပၚလြင္ေအာင္ ျပသႏိုင္ၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စကားမေျပာတတ္ေသးတဲ့ ကေလးငယ္ေတြဟာ ပိုၿပီး ငိုေႂကြးတတ္ၾကပါတယ္။ သူဘာလိုခ်င္တယ္ ၊ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာကို အထာမေကာက္တတ္ရင္ သူဟာ ပိုငိုႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒါဟာ သူ႔စိတ္ဖိစီးမႈဒီဂရီ ပိုျမင့္တက္လာတာကို ျပတာပါ။
သူ႔ကိုနားလည္ေပးႏိုင္တဲ့သူ ၊ သူ႔အထာကိုသိတဲ့သူ ၊ သူ႔ဆႏၵေတြကို အနီးစပ္ဆံုးျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္သူရဲ႕ အသံ ၊ မ်က္ႏွာ ျမင္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကေလးဟာ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ေျပေပ်ာက္လာပါတယ္။ ဒါဟာ ဒီလူ႔အေပၚ သူယံုၾကည္မႈရွိလို႔ပါ။ ဒီလူက သူခံစားေနရတဲ့ အေျခအေနေတြက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္မႈရွိထားလို႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကေလးနဲ႔ ဒီလူ႔အၾကား ယံုၾကည္မႈအခိုင္အမာ ရွိထားျခင္းေပါ့။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ကေလးရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ ရထားသူေတြဟာ မိဘ (အထူးသျဖင့္ မိခင္)ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။
ကိုယ့္အေပၚမွာ ကေလးယံုၾကည္တယ္လို႔ ဘယ္လိုသိႏိုင္မလဲ။ ငိုေနတဲ့ကေလးဟာ ကိုယ့္အသံၾကားတဲ့အခါ ၊ ကိုယ့္မ်က္ႏွာျမင္တဲ့အခါ အမ်ားအားျဖင့္ ငိုတဲ့အသံ ေဖ်ာ့သြားသလား ၊ စဲသြားသလား ၊ တိတ္သြားသလား ၊ ငိုေနတဲ့သူ႔ကို ကိုယ္ခ်ီယူလိုက္တဲ့အခါ ငိုတဲ့အသံ ေဖ်ာ့သြားသလား ၊ စဲသြားသလား ၊ တိတ္သြားသလား။ ဒါေတြရွိေနတယ္ဆိုရင္ ကေလးဟာ ကိုယ့္အေပၚ ယံုၾကည္မႈရွိေနပါၿပီ။ ဒီလိုမျဖစ္ဘူးဆိုရင္ ကေလးကို နားလည္မႈ ေပးႏိုင္တဲ့သူဟာ ကိုယ္မဟုတ္လို႔ပါ။
ကေလးဟာ သူ႔ကိုနားလည္ႏိုင္တဲ့သူအေပၚမွာပဲ ယံုၾကည္မႈထားရွိမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးရဲ႕မိဘျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ကို မယံုၾကည္ဘူးဆိုရင္ ေရ႐ွည္မွာ ကေလးနဲ႔ကိုယ္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးအေျခအေနဟာ ဘယ္လိုရွိမွာလဲ။ မိဘျဖစ္တဲ့ကိုယ္ဟာ သူ႔ကို ေကာင္းစြာနားမလည္တဲ့အခါ ကေလးႀကီးျပင္းဟာရင္ ကေလးကို ဘယ္လိုေကာင္းစြာ ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ အားလံုးဟာ တခုနဲ႔တခု ဆက္စပ္ေနတာမို႔ ကေလးေမြးကင္းစအရြယ္မွာကတည္းက ကေလးနဲ႔အျပန္အလွန္ နားလည္မႈ ၊ အေပးအယူ အျပန္အလွန္ညွိယူရင္း ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္ယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွ ကိုယ္က ကေလးကို ပိုနားလည္လာမယ္။ ကေလးကလည္း ကိုယ့္ကို ပိုနားလည္လာမယ္။ ေရ႐ွည္မွာ ကေလးကို ထိန္းေက်ာင္းလို႔ သြန္သင္ဆံုးမရတာ လြယ္လာမယ္။ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္က ေမတၱာတရားနဲ႔ ဂ႐ုစိုက္လိုမႈျဖစ္ပါတယ္။
မ်က္ဝန္းဟာ စိတ္တံခါးပါ။ လူ႔အတြင္းစိတ္ကို သူ႔မ်က္ဝန္းကေနတဆင့္ အနီးစပ္ဆံုး ပံုေဖာ္ယူႏိုင္ပါတယ္။ လူကလိမ္ေပမယ့္ မ်က္ဝန္းေတြက ပိပိရိရိ လိမ္လို႔မရဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးနဲ႔အျပန္အလွန္ နားလည္မႈ တည္ေဆာက္မယ္ဆို ကေလးရဲ႕မ်က္ဝန္းထဲက ေျပာတဲ့စကားေတြကို ဖတ္တတ္ေအာင္ သင္ယူရပါမယ္။ ဘယ္လိုသင္ယူမလဲ။ ကေလးမ်က္ဝန္း ေျပာင္းလဲမႈေတြကို အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါအလိုက္ မွတ္သားမိေအာင္ အလြတ္က်က္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေၾကာက္ရင္ မ်က္လံုးပံုစံ ဘယ္လိုေျပာင္းၿပီး ေပ်ာ္ရင္ဘယ္လို ၊ မေပ်ာ္ရင္ဘယ္လို ၊ အလိုမက်ရင္ဘယ္လိုဆိုတာ ျဖဴစင္တဲ့ ကေလးမ်က္ဝန္းက စကားလံုးမဲ့ အတိုင္းသား ေဖာ္ျပေနပါတယ္။
ကေလးမ်က္ဝန္းထဲက ေျပာေနတဲ့စကားကို မဖတ္တတ္ရင္ ကိုယ္ညံ့လို႔ပါပဲ။ ကေလးကေတာ့ ကိုယ့္မ်က္ဝန္းထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ခံစားမႈအေထြေထြကို ေမြးရာပါ ဖတ္တတ္ပါတယ္။ မိုးၿခိမ္းတာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ၊ စိတ္မပူနဲ႔လိုေျပာေပမယ့္ ကိုယ့္မ်က္ဝန္းမွာ ဒါဟာေၾကာက္စရာလို႔ ေဖာ္ျပေနတယ္ဆို ကေလးဟာ မိမိပါးစပ္ကေျပာတဲ့ မေၾကာက္နဲ႔ဆိုတဲ့စကားထက္ မိုးၿခိမ္းတာ ေၾကာက္စရာ ၊ ေၾကာက္ရမယ့္အေျခအေနလို႔ သင္ယူသြားၿပီး မိုးၿခိမ္းသံၾကားရင္ ေၾကာက္လန္႔ငိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ မ်က္ဝန္းကေျပာတဲ့ စကားလံုးမဲ့ ဘာသာစကားကို သူက သင္ယူလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ့္မ်က္ဝန္းထဲက စကားလံုးေတြကို ကေလးက နားလည္ႏိုင္သလို သူ႔မ်က္ဝန္းထဲက ဘာသာစကားကိုလည္း ကိုယ္နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင္ယူရမယ္။ ဒါကိုနားလည္လာတာနဲ႔အမွ် အေျခအေနတခုခုမွာ မ်က္ဝန္းအၾကည့္တခ်က္နဲ႔တင္ ကေလးကို ေဖးမၿပီးသား ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီးသား ၊ လုပ္ေစခ်င္တာ ၊ မလုပ္ေစခ်င္တာေတြ ေျပာၿပီးသား ျဖစ္ေနပါမယ္။ ဒါကို ကေလးဟာ အလိုလိုနားလည္သလို သူ႔မ်က္ဝန္းထဲက ေျပာေနတဲ့ စကားလံုးမဲ့ အဓိပၸါယ္အေထြေထြကို ကိုယ္ဟာ အၾကည့္တခ်က္နဲ႔ နားလည္သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ ဒါဟာ ကေလးနဲ႔ကိုယ့္အၾကားက ဘယ္သူမွမသိႏိုင္တဲ့ ဆက္သြယ္မႈျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ခ်င္း ၊ ေမတၱာခ်င္း ၊ နားလည္မႈခ်င္း ဆက္သြယ္ထားတာေပါ့။
ဟိုတေလာက ဟိုးေလးတေၾကာ္ျဖစ္သြားတဲ့ သတင္းတပုဒ္ထဲမွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံက မိခင္တစ္ဦးဟာ ေက်ာင္းေျပးၿပီး အၾကမ္းဖက္ဆႏၵျပေနသူေတြၾကား မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္လို႔ ဝင္ေရာက္ဆႏၵျပေနတဲ့သားကို မ်က္ဝန္းအၾကည့္တခ်က္နဲ႔တင္ မိမိသားလို႔ မွတ္မိၿပီး နားရြက္ဆြဲထု႐ိုက္လို႔ အိမ္ျပန္ေခၚႏိုင္ခဲ့တဲ့သတင္း ၾကားဖူးၾကလား။ မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားေပမယ့္ အေမၾကည့္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ သားၾကည့္တဲ့အၾကည့္ဟာ စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္ထားခဲ့သူေတြမို႔ တစိမ္းေတြအၾကည့္နဲ႔ ကြဲျပားေနတယ္ေလ။ ဘယ္လိုပဲ သားက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပမယ့္ သူ႔မ်က္ဝန္းထဲက ဘာသာစကားကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္တဲ့မိခင္ဟာ ဒီအၾကည့္နဲ႔တင္ သူ႔သားမွန္းရိပ္မိခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးအရြယ္မွာကတည္းက မိမိသားသမီးရဲ႕ မ်က္ဝန္းအၾကည့္ကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္လို႔ နားလည္ႏိုင္သူေတြဟာ သားသမီးဘယ္အရြယ္ေရာက္ေရာက္ သားသမီးကို နားလည္ႏိုင္သူေတြျဖစ္ပါတယ္။
မ်က္ႏွာေပၚက ဘာသာစကားဟာလည္း စကားလံုးမဲ့ ဘာသာစကားတစ္ခုပါ။ မဲ့သြားတဲ့ႏႈတ္ခမ္း ၊ က်ံဳ႕သြားတဲ့မ်က္ခံုး ၊ စိတ္ခံစားမႈအေပၚမွာျဖစ္သြားတဲ့ မ်က္ႏွာေပၚက အေရးအေၾကာင္းေတြ ဒါေတြအားလံုးဟာ မ်က္ႏွာေပၚက စကားလံုးမဲ့ ဘာသာစကား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို မ်က္လံုးနဲ႔ မ်က္ႏွာေပၚက စကားလံုးမဲ့ ဘာသာစကားေတြကို ကေလးနဲ႔ကိုယ့္အၾကား အျပန္အလွန္ ေကာင္းစြာနားလည္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကေလးနဲ႔ကိုယ့္အၾကားမွာ နားလည္မႈ ၊ ယံုၾကည္မႈ အခိုင္အမာတည္ေဆာက္ၿပီး ျဖစ္မွာပါ။ ဒါဆို လူၾကားထဲမွာ မလုပ္နဲ႔လို႔ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုရတာမ်ိဳး ၊ လုပ္ေစခ်င္တာ မလုပ္လို႔ ဆူပူ႐ိုက္ႏွက္ရတာမ်ိဳးေတြ မရွိေလာက္ေတာ့ဘူးေပါ့။
တခါတေလ မ်က္ႏွာအမူအရာနဲ႔ မ်က္လံုးက သူတခုခုျဖစ္ေနမွန္း သိသာေစေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိတာမ်ိဳးလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ ကေလးရဲ႕ ေျခဟန္လက္ဟန္ အမူအရာေတြကို ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ သံုးသပ္ႏိုင္ဖို႔လည္း လိုပါေသးတယ္။ သူေျပာတဲ့ ေျခဟန္လက္ဟန္ အမူအရာေတြကို ကိုယ္နားလည္ရင္ ကိုယ့္အမူအရာကိုလည္း သူနားလည္လာပါတယ္။ ကိုယ္မႀကိဳက္တာသူလုပ္မယ္ဆို ဒါမဟုတ္ လုပ္ေနရင္ ေခါင္းခါျပလိုက္႐ံုနဲ႔ သူဆက္မလုပ္တာမ်ိဳးဟာ ဒီလို ေျခဟန္လက္ဟန္ အမူအရာေတြကို ႏွစ္ဦးအၾကား ေကာင္းမြန္စြာ ဆက္သြယ္ထားႏိုင္ခဲ့လို႔ပါ။
ကိုယ္ေနဟန္ထား နဲ႔ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနျပေနတဲ့ သေဘာသဘာဝေတြကိုလည္း ကိုယ္ဟာ နားလည္သေဘာေပါက္ဖို႔ လုိပါဦးမယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အရင္ကလို မဟုတ္ဘဲ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္ေနတာ ၊ ထိုင္ေနေပမယ့္ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်လို႔ စိတ္မပါလက္မပါျဖစ္ေနတာ စတဲ့ ဒီလို ကိုယ္ေနဟန္ထားေတြဟာလည္း ကေလးရဲ႕ အေျခအေနအမွန္ကို သံုးသပ္တတ္ဖို႔ သူနဲ႔အျပန္အလွန္ နားလည္မႈ တည္ေဆာက္ရမွာပါပဲ။ လူတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး စ႐ိုက္အမူအက်င့္ေတြ မတူႏိုင္တာမို႔ ကိုယ့္သားသမီးဟာ ဘယ္လိုခံစားရရင္ ဘယ္လို အမူအရာနဲ႔ ကိုယ္ေနဟန္ထား ေျပာင္းသြားတယ္ ၊ ဘာျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုအေနအထား ေျပာင္းသြားတယ္ ဆိုတာေတြကိုလည္း ေလ့လာရဦးမွာပါပဲ။
အသံအနိမ့္အျမင့္ဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈကို ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ အသံတုန္သြားတာ ၊ အသံအဖ်ားခတ္တာ စသျဖင့္ သူ႔စိတ္ခံစားမႈ အေျခအေနအလိုက္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္တဲ့ အသံအေနအထားေတြကိုလည္း ကိုယ္ဟာ သတိထားမိေအာင္ ေနရမွာပါ။ ကေလးကေတာ့ ေမြးကင္းစကတည္းက အဲဒီဘက္မွာ သိပ္ေတာ္တာ။ ကိုယ့္အသံအေနအထား အနိမ့္အျမင့္အေပၚမူတည္ၿပီးေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ကိုယ့္မ်က္ဝန္းစကားနဲ႔ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲကိုလည္းေကာင္း ၊ ကိုယ့္အေနအထားေတြကို စကားမေျပာတတ္ေသးတဲ့သူက ေကာင္းေကာင္းနားလည္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကေလးငယ္တိုင္းရဲ႕ ေမြးရာပါထူးျခားခ်က္ပါပဲ။ ဒီအမူအရာေတြ ၊ စကားလံုးမဲ့ ဘာသာစကားေတြကေန ကိုယ့္ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကို သူဟာ ထြင္းေဖာက္နားလည္ခံစားႏိုင္ၾကတယ္ေလ။
ဒါေတြအကုန္လံုးကို အျပန္အလွန္ နားလည္ႏိုင္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ကေလးနဲ႔ ကိုယ့္အၾကားမွာ မျမင္ရတဲ့ ဆက္သြယ္မႈေလး ရွိေနၿပီေပါ့။ ဒီဆက္သြယ္မႈေလးကေနတဆင့္ နားလည္မႈေတြရွိလာမယ္ ။ ယံုၾကည္မႈေတြရွိလာမယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ တိုးပြားလာမွာျဖစ္ပါတယ္။
ရတု (Burmesehearts.com)
