class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ေနဝင္ခ်ိန္မ်ားအား ႏႈိင္းယွဥ္ျခင္း
ေန႔တစ္ေန႔မွာ အ႐ုဏ္ဦးအလွရွိသလို ဆည္းဆာအလွလည္း ရွိသင့္တာေပါ့ေနာ္။ သစ္ပင္အကိုင္း ၊ အခက္ ၊ အရြက္ေတြေတာင္မွ ႏုသစ္ခ်ိန္ နဲ႔ ရင့္ေရာ္ခ်ိန္ဆိုတာရွိပါတယ္။ သတၱဝါေတြမွာလည္း ငယ္ႏုခ်ိန္ နဲ႔ အိုမင္းခ်ိန္ဆိုတာ ရွိပါတယ္။
လူေတြဟာ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္လာရင္ အနည္းနဲ႔အမ်ား စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းလာတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုစိတ္ဓါတ္က်လာတဲ့လူေတြထဲမွာမွ ဝင္ေငြလံုလံုေလာက္ေလာက္ မရွိတဲ့သူေတြ ၊ သားသမီးေပးစာကမ္းစာ ငံ့တလင့္လင့္ ေမၽွာ္ကိုးေနထိုင္ရသူေတြ ၊ မသိတတ္တဲ့ သားသမီးရရွိထားသူေတြ တနည္းအားျဖင့္ သားသမီးေတြရဲ႕ မ်က္ကြယ္ျပဳထားျခင္း ခံရသူေတြ ၊ ကိုယ္တိုင္ က်န္းမာေရးမေကာင္းသူေတြ ၊ စားဝတ္ေနေရးအဆင္မေျပသူေတြနဲ႔ သားဆိုး သမီးဆိုး ပိုက္ထားရသူေတြဟာ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္ပါမွ အေတာ့္ကို စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းရပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ဟာ မလွပတတ္ဘူးေပါ့။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း မျပင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အတိတ္အတြက္ ေနာင္တေတြပိုက္ၿပီး ေနဝင္မ်ိဳးခ်ဳပ္သြားၾကရပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက အာရွသူ ၊ အာရွသားေတြဆိုေတာ့ အာရွေတြ ေတြးေတာလုပ္ကိုင္သလို လုပ္ကိုင္ေလ့ရွိၾကသူေတြပါ။ အေလ့အက်င့္ခ်င္း ခပ္ဆင္ဆင္တူၾကပါတယ္။ ဒီလိုအာရွႏိုင္ငံေတြထဲကမွ ကမာၻနဲ႔ယွဥ္ တိုးတက္ထြန္းကားေနတဲ့ ႏိုင္ငံႏွစ္ခုက ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ေတြကို ကၽြန္မက ႏႈိင္းယွဥ္ျပလိုတာပါ။
အားလံုးသိၾကတဲ့ စကၤာပူႏိုင္ငံ နဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ဒီႏွစ္ႏိုင္ငံက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြရဲ႕ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ေတြကို ကၽြန္မက အျပဳသေဘာသက္သက္ ႏႈိင္းယွဥ္လိုတာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြဆီက ေကာင္းတဲ့အျပဳအမူေတြကို ေကာင္းဖို႔အတြက္ ယူၾကမယ္။ မေကာင္းတဲ့အျပဳအမူေတြကို ေကာင္းဖို႔အတြက္ ပယ္ၾကမယ္ေလ။
ကၽြန္မဟာ စကၤာပူႏိုင္ငံမွာေနၿပီး ဂ်ပန္သူငယ္ခ်င္းမေတြ ရွိသူပါ။ စကၤာပူႏိုင္ငံမွာေနေတာ့ စကၤာပူႏိုင္ငံက လူေတြအေၾကာင္း မ်က္ျမင္ေလ့လာႏိုင္တာေပါ့။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက လူေတြအေၾကာင္းကိုေတာ့ ဂ်ပန္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမးျမန္းရင္း စာအုပ္စာေပေတြဖတ္႐ႈရင္း ၊ အင္တာနက္မွာ ရွာေဖြရင္း တကယ္စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတဲ့ ကြာျခားခ်က္ကို ထင္းထင္းႀကီး ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။
စကၤာပူႏိုင္ငံ နဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ အိုမင္းမစြမ္းသူေတြ ၊ မစြမ္းမသန္ေတြ ၊ ဒုကၡိတေတြ ၊ ကေလးသူငယ္ေတြ ၊ ကိုယ္ဝန္လြယ္ပိုးထားသူေတြကို အမ်ားသံုးယာဥ္ေတြမွာ အေတာ္ဦးစားေပးပါတယ္။ ဦးစားေပးရေအာင္ အစိုးရကိုယ္တိုင္က ေနရာေတြ သတ္မွတ္ထားေပးၿပီး စီမံေပးထားတာပါ။ ဒီေတာ့ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ေနလို႔ အိမ္ထဲမွာပဲေအာင္းၿပီး သိပ္စိတ္ဓါတ္က်စရာမရွိဘူးေပါ့။ အစိုးရက ဒီလိုဘဝအေျခအေနမေပးသူေတြ အမ်ားသူငါ အသံုးျပဳရတဲ့ ေနရာေတြကို အကူအညီမလိုဘဲ အဆင္ေျပေျပသြားေရာက္ႏိုင္ေအာင္ ဆင္ေျခေလ်ာေတြ ၊ ကင္မရာပါၿပီး အသံထြက္ေျပာဆိုေပးတဲ့ ဓါတ္ေလွကားေတြ ၊ သူတို႔အတြက္သီးသန္႔ အမ်ားသံုးေရအိမ္ေတြ ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ သူတို႔သံုးစြဲတဲ့ ေငြမွာကအစ မ်က္မျမင္ေတြကို သူ႔အမွတ္အသားနဲ႔သူ မွတ္သားအသံုးျပဳႏိုင္ေအာင္ ဖန္တီးေပးထားပါတယ္။ သူမ်ားအလိမ္မခံရေအာင္ ၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးႏိုင္ေအာင္ အေတြးအေခၚရွိရွိ အစိုးရက လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေပးထားပါတယ္။ ဆိုလိုတာက သူတို႔အစိုးရေတြက သူတို႔ႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာရွိေနပေစ အခြင့္အေရးရရွိေအာင္ အေထာက္အပံ့ေပးထားၾကပါတယ္။
အခုကၽြန္မေျပာမွာက အစိုးရေထာက္ပံ့မႈမဟုတ္ဘဲ သူတို႔က်င္လည္ေနရတဲ့ ဘဝကို ႏႈိင္းယွဥ္လိုတာပါ။ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း အမ်ားအားျဖင့္ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ အလုပ္ခ်ိန္ဟာ စကၤာပူႏိုင္ငံမွာ ရွည္လ်ားတယ္။ ဂ်ပန္မွာက်ေတာ့ ရွာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ႏွစ္လုပ္ ၊ သံုးလုပ္ အခ်ိန္လုၿပီး လုပ္ၾကတယ္။ တူညီတာကေတာ့ ပ်မ္းမၽွအားျဖင့္ သူတို႔ေတြရဲ႕ဘဝဟာ အားလပ္ခ်ိန္ ရွားပါးၾကပါတယ္။ ( ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလို အားရင္ လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး ဟိုအေၾကာင္း ၊ ဒီအေၾကာင္း ေငြမရဘဲ တေနကုန္ ထိုင္ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ သူတို႔မွာ အခ်ိန္မရွိပါဘူး။)
တမိသားစုတည္းက တအိမ္တည္း ေနၾကသူေတြေတာင္ တခါတေလ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ခြင့္မရတဲ့အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။ ဆိုလိုတာက မိသားစုကို သိပ္အခ်ိန္မေပးႏိုင္ၾကတဲ့ Life Style မ်ိဳးနဲ႔ ေနၾကတာေပါ့။ တခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့ ဒီလိုဘဝမွာက်င္လည္ရင္း ေပ်ာ္စရာကို လံုးဝမခံစားရဘဲ စိတ္ဖိစီးမႈေတြမ်ားလြန္းလို႔ အဆံုးစီရင္ၾကတာေတြေတာင္ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ဒီအျဖစ္ေတြ ပိုမ်ားပါတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ ဒီလိုတေန႔တာက်င္လည္မႈေတြဟာ အိမ္ေထာင္မက်ခင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သိပ္ကြာျခားမႈမရွိၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္မွာ အႀကီးအက်ယ္ကြာျခားသြားလဲဆိုရင္ သားသမီးယူတဲ့အခ်ိန္မွာ စကၤာပူႏိုင္ငံက မိခင္ေတြနဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက မိခင္ေတြဟာ အေတာ့္ကို ကြာျခားသြားၾကပါတယ္။ ဒီႏွစ္ႏိုင္ငံစလံုးမွာ ေမြးဖြားႏႈန္းေတြ က်ဆင္းတယ္ဆိုေပမယ့္ စကၤာပူႏိုင္ငံက ေမြးဖြားႏႈန္းက်ဆင္းမႈဟာ ပိုဆိုးပါတယ္။ စကၤာပူႏိုင္ငံသားေတြမွာ ေမြးဖြားႏႈန္းအေတာ္က်ဆင္းေနၿပီး အိုမင္းတဲ့အဘိုးအဘြားဦးေရ တိုးလာတဲ့အတြက္ တကယ္အလုပ္လုပ္ကိုင္ႏိုင္တဲ့ လူငယ္ ၊ လူရြယ္အေရအတြက္ အေတာ္ရွားပါးလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတိုးတက္ေနတာနဲ႔အမၽွ ျပည္ပက ေ႐ႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕ လုပ္အားအေပၚ မွီခိုေနရတာပါ။
ဒီလိုေမြးဖြားႏႈန္းက်တဲ့အတြက္ ေမြးဖြားႏႈန္းတက္လာေအာင္ဆိုၿပီး အစိုးရက ေထာက္ပံ့မႈေတြ ၊ လိုခ်င္စရာေတြျဖစ္တဲ့ အိမ္ရာစီမံကိန္းေတြ ၊ ပညာေရးအေထာက္အပံ့ ၊ က်န္းမာေရးအေထာက္အပံ့ေတြနဲ႔ ဆြယ္လို႔ စကၤာပူႏိုင္ငံက ေမြးဖြားႏႈန္း အနည္းငယ္ တိုးတက္လာတယ္ဆိုေပမယ့္ ေက်နပ္ရေလာက္ေအာင္ေတာ့ မတိုးတက္လာပါဘူး။ သူတို႔ေတြဟာ အခ်ိန္ရွားပါးၾကတဲ့အျပင္ ရတဲ့အခ်ိန္ကေလးမွာ ကိုယ့္စိတ္ေျဖဖို႔အတြက္ အေပ်ာ္အပါးထြက္ရွာတာမ်ိဳး ၊ ျပည္ပခရီးထြက္လို႔ စိတ္ေျဖေဖ်ာက္တာမ်ိဳးေတြမွာ အသားက်ေနေတာ့ သားသမီးရလာတဲ့အခါ ဒီသားသမီးတာဝန္က သူတို႔အတြက္ အေတာ္ပိုလာတာပါ။
စကၤာပူႏိုင္ငံမွာ ကေလးမီးဖြားၿပီးတဲ့မိခင္အမ်ားစုဟာ မီးဖြားခြင့္ျပည့္တာနဲ႔ အလုပ္ျပန္ဝင္လုပ္တဲ့သူေတြမ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔အိမ္က ကေလးကို အိမ္ေဖာ္နဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ အိမ္ေဖာ္အပါအဝင္ မိသားစုဝင္တဦးဦးရဲ႕ ႀကီးၾကပ္မႈနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ကေလးထိန္းေဂဟာကိုပို႔ၿပီးေသာ္လည္းေကာင္း ထားခဲ့ၾကပါတယ္။ အလုပ္ကျပန္လာရင္ နာရီရွည္ၾကာလုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ကစိတ္ဖိစီးမႈေတြနဲ႔ အေတာ္ စိတ္လက္ပင္ပန္းေနၿပီမို႔ သားသမီးကို အခ်ိန္ေပးဂ႐ုစိုက္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ သားသမီးကို အခ်ိန္လု ဂ႐ုစိုက္ၾကတဲ့သူေတြက တပတ္လံုးေနမွ စေန ၊ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္ သို႔မဟုတ္ စေန ေန႔တဝက္နဲ႔ တနဂၤေႏြ တစ္ရက္ သို႔မဟုတ္ ကိုယ့္နားရက္ တစ္ရက္သာ ရွိပါတယ္။
စကၤာပူႏိုင္ငံမွာ အိမ္ေဖာ္ကို တနဂၤေႏြတစ္ရက္ မျဖစ္မေန အနားေပးဖို႔ သတ္မွတ္ေပးထားတာမို႔ အိမ္အကူ ကေလးထိန္းမရွိတဲ့ ဒီလိုအခ်ိန္ေတြမွာ မိဘႏွစ္ဦးစလံုး ကေလးနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္ရႊင္ အခ်ိန္ေပးကစားဖို႔ထက္ အေမ အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရင္ အေဖက ကေလးထိန္းၿပီးေန ၊ အေဖမအားရင္ အေမထိန္းစနစ္နဲ႔ ထိန္းၾကတာပါ။ တခါတရံေတာ့လည္း ဒီလိုရက္မ်ိဳးမွာ အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္မေနေတာ့ဘဲ မိသားစုအကုန္လံုး တေနကုန္ထြက္လည္လို႔ မိသားစုအခ်ိန္ဆိုတာကို ဖန္တီးၾကပါတယ္။
တကယ္တြက္ၾကည့္ရင္ တေန႔(၂၄)နာရီနဲ႔ (၇)ရက္ဆို နာရီေပါင္း (၁၆၈)နာရီျဖစ္မယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေန႔ေတြထဲမွာ တေန႔တနာရီ ကေလးကို အခ်ိန္ေပးရင္ အဲဒီ(၆)ရက္စာ (၆)နာရီရွိမယ္။ စေနနဲ႔တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္စာ တေနကုန္မွာ ကေလးကို သီးသန္႔အခ်ိန္ေပးခ်ိန္ဟာ အိပ္ခ်ိန္ဖယ္လိုက္ရင္ ပ်မ္းမၽွ(၁၀)နာရီေပါ့။ ဒီေတာ့ (၁၆၈)နာရီရွိတဲ့ ရက္သတၱပတ္ တပတ္လံုးမွာ စကၤာပူႏိုင္ငံကမိဘေတြ ကေလးကို အခ်ိန္ေပးႏိုင္တာ ပၽွမ္းမၽွ (၁၆)နာရီကေန (၂၄)နာရီထက္ေတာ့ မပိုပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုရင္ မိဘေတြ အကုန္ အျပင္ထြက္လုပ္ၿပီး သားသမီးကို တျခားသူလက္ ဝကြက္ အပ္ထားလို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက အိမ္ေထာင္သည္အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုဟာ ကေလးယူမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ကတည္းက ကေလးစာေပေတြဖတ္႐ႈေလ့လာၿပီး ဖတ္႐ႈထားတဲ့စာေတြအတိုင္း ကိုယ္ဝန္ကို ေစာင့္ေရွာက္တယ္ ၊ ေမြးလာျပန္ေတာ့လည္း အမ်ားစုက မိခင္ကိုယ္တိုင္ပဲ ကေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ဂ႐ုစိုက္ၾကပါတယ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ေျခာက္ႏွစ္ေအာက္ကေလးငယ္ေတြကို ကေလးစိတ္ျဖစ္တယ္လို႔ မသတ္မွတ္ၾကေသးဘဲ ဘုရားနဲ႔ လူ႔ဘဝစပ္ၾကားမွာ ရွိေနတဲ့ စိတ္ကေလးတခုလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေျခာက္ႏွစ္ေအာက္ကေလးငယ္ေတြကို တကယ့္ကို တန္ဖိုးထား ဆက္ဆံၾကပါတယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ေတြရဲ႕ ႐ိုးရာယံုၾကည္မႈတခုျဖစ္ပါတယ္တဲ့။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ မိဘေတြက သူတို႔ကေလးငယ္ေတြအတြက္ ဘယ္လိုစိတ္ထားနဲ႔ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သလဲဆိုတာကို သုေတသနျပဳထားတဲ့သူ ေရးထားတဲ့ စာတမ္းထဲကအခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္မေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ မိခင္နဲ႔ကေလးၾကားထဲက ဆက္ႏြယ္မႈကို တအားတန္ဖိုးထားပါတယ္။ အေမေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔အတူအိပ္ၿပီးေတာ့ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းတည္းရွိတဲ့ အိမ္မွာ ကေလးငယ္ရွိတယ္ဆို မိခင္နဲ႔ကေလးငယ္ေတြ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံေရးရွိဖို႔ ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အိပ္စက္ၾကႏိုင္ဖို႔ ဖခင္ဟာ ဇနီးနဲ႔ကေလးေတြကို အိပ္ခန္းေပးၿပီး သူကေတာ့ အိပ္ခန္းအျပင္မွာ ထြက္အိပ္ေလ့ရွိပါတယ္တဲ့။
ကေလးငယ္ေတြကို ဖြတာ ၊ ပြတာ ၊ ႐ႈပ္တာ ၊ ဆူညံေအာ္ဟစ္ေနတာ ၊ ကစားတာ စသျဖင့္ေသာကေလးသဘာဝနဲ႔ ျပဳမူသမၽွကို လြတ္လပ္စြာ လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးထားၿပီး ခြင့္လႊတ္သည္းခံလို႔ လိုက္သိမ္းဆည္းရွင္းလင္းေလ့ရွိၾကသူေတြပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကေလးငယ္ေတြဟာ မိဘကို မွီခိုစိတ္ရွိၿပီး မွီခိုခြင့္ရွိရမယ့္လို႔ သူတို႔ယံုၾကည္သလို ေမတၱာကေပးတဲ့ စိတ္အင္အားနဲ႔ သူတို႔ဘဝကို ေရရွည္ ေကာင္းမြန္စြာ ရင့္က်က္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ ရပ္တည္သြားၾကမယ္လို႔ သူတို႔က ယံုၾကည္ၿပီး ဒီအတိုင္း ျပဳမူဆက္ဆံ လုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏွစ္ႏွစ္ေအာက္ ကေလးငယ္ေတြ မိခင္ကို လိုအပ္တဲ့ ဘယ္အခ်ိန္မဆို ၊ ဘယ္ေနရာမဆိုမွာ မိခင္က ကေလးအတြက္ အၿမဲအဆင္သင့္ ရွိေနတတ္ပါတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက မိဘေတြရဲ႕ ကေလးသူငယ္ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မႈစနစ္ဟာ ကေလးငယ္ေတြကို နားလည္မႈေပးလို႔ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာႀကီးျပင္းဖို႔ အခ်ိန္ေပးေစာင့္ေရွာက္တာျဖစ္ၿပီး စကၤာပူႏိုင္ငံက မိဘေတြရဲ႕ ကေလးသူငယ္ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္စုစနစ္ဟာ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ လံုးဝဆန္႔က်င္ျခားနားလို႔ေနပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ႏိုင္ငံစလံုးဟာ ဝင္ေငြျမင့္မားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြျဖစ္ၿပီး ကေလးငယ္ရွိတဲ့ မိသားစုေတြအတြက္ အစိုးရေထာက္ပံ့မႈေတြဟာ အထိုက္အေလ်ာက္ရွိေနတာမို႔ စားဝတ္ေနေရးအေျခအေနေၾကာင့္ ဝင္ေငြမေလာက္လို႔ ထြက္လုပ္ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။
စကၤာပူႏိုင္ငံေရာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံႏိုင္ငံေရာ ႏွစ္ႏိုင္ငံစလံုးမွာ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္တဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ အလုပ္ လုပ္ကိုင္လိုရင္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ရရွိေအာင္ စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ ကၽြန္မက စကၤာပူႏိုင္ငံမွာေနေတာ့ စကၤာပူႏိုင္ငံက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြရဲ႕ ဘဝအေျခအေနေတြကို မ်က္ဝါးထင္ထင္နိစၥဓူဝ ေတြ႔ျမင္ေနရတာပါ။ စကၤာပူက သက္ႀကီးရြယ္အို အဘိုးအဘြား အမ်ားစုက သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္ေတြ ဝင္လုပ္ၾကတာပါ။ စားၿပီးေပက်ံေနတဲ့ စားပြဲေတြကို သူတို႔လိုက္သိမ္းၿပီး ရွင္းလင္းတယ္။ ႐ံုးနဲ႔ေက်ာင္းအျပင္ အမ်ားသံုးေနရာက ေရအိမ္ေတြကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တယ္။ တံျမက္စည္းလွည္း ၊ အနိမ့္ မွန္သုတ္ စတဲ့ အေျခခံအလုပ္ေတြကို စကၤာပူႏိုင္ငံက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ လုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။ အစိုးရက ေထာက္ပံ့မႈေပးထားတယ္ဆိုေပမယ့္ အလုပ္ မလုပ္ကိုင္ႏိုင္သူေတြကို အစိုးရကစုေပးထားတဲ့ CPF ဆိုတဲ့ ေငြကေလးထဲကေန သူတို႔ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ေလးကို ျဖတ္သန္းၾကရပါတယ္။
စကၤာပူႏိုင္ငံမွာ အိုေနတဲ့ (၇၀)နီးပါး သက္ႀကီးစံုတြဲေတြ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အေဖာ္ျပဳလို႔ သြားလာရတာ ၊ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့ တစ္ေယာက္လွည္းတစ္ေယာက္တြန္းေပးေနရတာ ၊ တခိ်ဳ႕တတ္ႏိုင္သူေတြက အိမ္ေဖာ္ငွါးၿပီး သက္ႀကီးမိဘကို ျပဳစုခိုင္းထားတာ ၊ လူအို႐ံုပို႔ေပးထားတာေတြ ကၽြန္မျမင္ေနရတယ္။ ေသခ်ာတာက အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္တဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စကၤာပူႏိုင္ငံက သက္ႀကီးရြယ္အို အမ်ားစုဟာ ကၽြန္မသတိထားမိသေလာက္ အၿမဲလိုလို အလိုမက်တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ဘာကိုမွန္းမသိ စိတ္တိုမေက်မနပ္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
ကိုယ္ကစာနာမႈနဲ႔ ၿပံဳးရယ္ျပလည္း သူတို႔ဟာ ေၾကာင္ေနလားဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ မၿပံဳးမရယ္ျပန္ၾကည့္မွာပါ။ ဓါတ္ေလွကားထဲမွာ ကိုယ့္ဘာသာ ဘီးတပ္လွည္းတြန္းထြက္ရခက္ေနတဲ့ သက္ႀကီးဘုိးဘြားကို သြားကူညီတြန္းေပးဦးေတာ့ “ရတယ္ ၊ မကိုင္နဲ႔” ဆိုတဲ့စကားကိုလည္း အမ်ားအားျဖင့္ ၾကားရပါတယ္။ ေသခ်ာတာက သူတို႔ရဲ႕ ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကို သူတို႔ မေက်နပ္ၾကပါဘူး။ သူတို႔ေဘးနားမွာ သူတို႔ကို ဂ႐ုတစိုက္ေဖးမမယ့္ သားသမီး အမ်ားအားျဖင့္ မရွိပါဘူး။ သူတို႔ကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ အေဖာ္ျပဳေပးမယ့္သူေတြကို သူတို႔ရွာေနေပမယ့္ သူတို႔ေမြးထားတဲ့သားသမီးေတြဟာ သူတို႔ဘဝကို သူတို႔ဆက္ေလွ်ာက္ရင္း မိဘကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကို သူတို႔ဘာသာ ႐ုန္းကန္ၾကရပါတယ္။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကိုက်ေတာ့ သူတို႔မိသားစုေတြဟာ အေတာ္ၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါတယ္။ ေသြးဆံုးေတာ့မယ့္ မိခင္စိတ္ဓါတ္မက်ဖို႔ သားသမီးေတြက အားေပးေလ့ရွိၾကတယ္။ ေနမေကာင္းတဲ့ မိဘေတြရွိရင္ အလုပ္ကို လုံးဝပစ္ထားလို႔မရသည့္တိုင္ အခ်ိန္လုၿပီး သြားၾကည့္တယ္။ ေျမးေတြ ၊ ျမစ္ေတြနဲ႔ အဘိုးအဘြား လံုးဝမစိမ္းေနရေအာင္ အိမ္ခြဲေနၾကေပမယ့္ မၾကာမၾကာ ေတြ႔ဆံုလည္ပတ္ေလ့ရွိတယ္။
ကိုယ့္ကို ကေလးဘဝက ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တဲ့မိဘကို သူတို႔အိုမင္းမစြမ္းရွိခ်ိန္မွာ ျပန္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးရမယ္လို႔ နားလည္တယ္။ လံုးဝအဆင္မေျပရင္လို႔ လူအို႐ံုပို႔ရင္ေတာင္ အားရင္အားသလို အခ်ိန္လုၿပီး အလည္အပတ္ သြားေရာက္လည္ပတ္တယ္။ အားေပးစကားေတြေျပာတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ ဟာသေတြေျပာတယ္။ အားအင္ေတြေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကို စိတ္ေအးေအးနဲ႔ ႀ႕ကံႀကံ့ခိုင္ရင္ဆိုင္ၾကတယ္။ ႏူးညံ့တဲ့အၿပံဳးေတြလည္း ဒီလိုဘဝေနဝင္ခ်ိန္ေတြမွာ ဆက္ၿပံဳးႏိုင္တယ္။ ဒါေတြဟာ ေမတၱာကေပးတဲ့ စြမ္းပကားေတြပါ။
ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ေတြကို စကၤာပူႏိုင္ငံက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြလို အထီးက်န္ဆန္ဆန္ ေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္သလား ၊ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြလို အၿပံဳးေလးေဆာင္လို႔ ေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္ပါသလား။
အခုအခ်ိန္အထိ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြကလြဲလို႔ အစိုးရအဆင့္ သက္ႀကီးေထာက္ပံ့မႈ အစီအစဥ္ေတြ စကၤာပူႏိုင္ငံကလို ၊ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကလို မရွိေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔သားသမီးေတြကို ဂ်ပန္လူမ်ိဳးမိဘေတြ ပ်ိဳးေထာင္သလို ပ်ိဳးေထာင္ေပးမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ေတြဟာ အနည္းဆံုးေတာ့ အထီးက်န္ဆန္ဆန္ မျဖစ္ေလာက္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ဘာသာေရးအဆံုးအမမွာကိုက မိဘကို ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ လုပ္ေကၽြးျပဳစုရမယ္လို႔ သင္ထားၿပီးသားေလ။ ဒါေတြလုပ္ကိုင္ေပးခ်င္တဲ့ ေစတနာ သဒၵါတရားေတြ တိုးပြားေအာင္ ေမတၱာေလး ျဖည့္စြက္ထားၾကပါစို႔။ ေမတၱာေပးမွ ေမတၱာရတာပါ။
ရတု (Burmesehearts.com)
