class="post-thumbnail open-lightbox" href>
႐ိုးေျမက်ေပါင္းဖက္လိုေသာ္
အိမ္ေထာင္သက္ရလာတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပတဲ့အခါ ပထမဆံုးရတဲ့ေနာင္တက “ဘာေၾကာင့္ ငါ ဒီအပူေတြ ယူခဲ့မိသလဲ” ဆိုတာပါပဲ။ သူတို႔ဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခံစားေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို အပူလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ပါၿပီ။ တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေနရင္ရရက္က ဘာေၾကာင့္ ဒီအပူေတြ ယူခဲ့မိသလဲလို႔ ေနာင္တေတြရေနပါၿပီ။
ဒီကတဆင့္ အိမ္ေထာင္ေရး လံုးဝအဆင္မေျပေတာ့လို႔ လင္တကြဲ ၊ မယားတကြဲျဖစ္တဲ့သူေတြက ငါမွားသြားခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ ေနာင္တကို ပိုက္ၿပီး တိုက္ဆိုင္မႈေတြ ေပၚလာတိုင္း ရင္ထဲတဆစ္ဆစ္ နာက်င္ခံစားရတာေပါ့။ ရင္ထဲမွာ နာက်င္မႈေတြ သိမ္းထားသေရြ႕ကေတာ့ တိုက္ဆိုင္မႈေတြရွိတိုင္း ဆက္နာက်င္ေနရဦးမွာျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးတာေတြ ၿပီးသြားၿပီ။ ပစၥဳပၸန္မွာ ကိုယ့္ဘာသာအေကာင္းဆံုး လုပ္ကိုင္ရင္း ေနထိုင္သြားမယ္။ အနာဂါတ္မွာ အတိတ္ကာလထက္ စိတ္ေရာ ၊ ဘဝအဆင့္အတန္းေရာ သာလြန္ေကာင္းမြန္ေစရမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ မလုပ္ကိုင္ႏိုင္သေရြ႕ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြကေန မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ပစၥဳပၸန္ကို ေကာင္းေကာင္းအသံုးမခ်ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အနာဂါတ္ဟာလည္း မေရမရာ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။
ကိုယ္ဟာ အတိတ္မွာလည္း အိပဲ့အိပဲ့ ၊ ပစၥဳပၸန္မွာလည္း တိုးတက္မလာ ၊ အနာဂါတ္မွာလည္း မေရမရာ ဘဝေမ်ာႀကီးနဲ႔ ေရွ႕ဆက္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကို ထားရစ္ခဲ့သူက ဒီလိုအသံုးမက်တဲ့သူမို႔ ထားခဲ့တာ ငါမွန္ပါလားလို႔ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္အေပၚ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းပီတိျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။ ဒီေတာ့ ခံစားခ်က္လည္းဆံုး႐ံႈးတယ္ ၊ အနာဂါတ္လည္း ဆံုး႐ံႈးတယ္။ သိကၡာလည္း ဆံုး႐ံႈးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ တန္ဖိုးအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ လူ႔ဘဝရဲ႕ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ တန္ဖိုးေတြဟာ ဘာမဟုတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ (ကိုယ့္အေပၚ ေကာင္းက်ိဳးမေပးတဲ့လူ)အတြက္ေၾကာင့္ ဆံုး႐ံႈးမႈေတြက မတန္မရာရွိလိုက္တာေနာ္။
ကၽြန္မရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုးမိတ္ေဆြတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ အသက္ငါးဆယ္ဝန္းက်င္ အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္ကို ဘာေၾကာင့္ အပ်ိဳႀကီးဘဝနဲ႔ ေနထိုင္သြားဖို႔ ေရြးခ်ယ္သလဲဆိုတာကို သိခ်င္တဲ့အတြက္ “မမႀကီး တခါမွ ရည္းစားမထားခဲ့ဖူးဘူးလား”လို႔ ေမးျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူကလည္း လူရင္းေတြမို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းျပန္ေျဖပါတယ္။ “ဟာ ရွိခဲ့ဖူးတာေပါ့။ တစ္ေယာက္ေတာ့ ထားခဲ့ဖူးတယ္” တဲ့။ “ဒါဆို မမႀကီးမွာ အခ်စ္ရွိခဲ့ဖူးတာပဲ။ ပိုစိတ္ဝင္စားလာၿပီ။ သူက ထားသြားတာလား ။ မမႀကီးက ထားခဲ့တာလား။ ဘာေၾကာင့္ မေပါင္းျဖစ္ခဲ့တာလဲ” ေမးေတာ့ “တဘက္လူနဲ႔ ဘာမွ ကေတာက္ကဆ မရွိခဲ့ဘဲ မမႀကီးက အဆက္ျဖတ္ခဲ့တာတဲ့။ ဟိုဘက္က လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္ ေတာင္းခဲ့တယ္” လို႔ ေျပာေတာ့ ကၽြန္မ အေတာ္ အံ့ၾသသြားခဲ့တယ္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ေျပလည္ရက္ ၊ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ရက္ ၊ မိသားစုေတြ သေဘာတူရက္ ၊ အလုပ္အကိုင္ေတြေကာင္းရက္နဲ႔ မေပါင္းျဖစ္ခဲ့ဘဲ အဲဒီလို ျပတ္စဲတဲ့အတြဲေတြလည္း ရွိတယ္လားလို႔ေပါ့။
“သူက လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းရက္နဲ႔ မမႀကီးက ဘာေၾကာင့္ျဖတ္ခဲ့တာလဲ။ အားလံုးအဆင္ေျပရက္နဲ႔။ တကယ္မခ်စ္လို႔လား” လို႔ ကြန္႔ၿပီးထပ္ေမးေတာ့ ေတြးေတြးဆဆလည္း ျပန္ေျဖတဲ့အေျဖက ၾသခ်ေလာက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ တကယ္ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူလဲသူ႔စီးပြားနဲ႔သူ ရွာစားႏိုင္ၿပီး ငါလည္း ငါ့စီးပြားနဲ႔ငါ သူ႔အေပၚ မွီခိုစရာမွမလိုတာ။ သူနဲ႔ယူရင္ အိမ္အကူထားခဲ့တဲ့တိုင္ေအာင္ လိုက္စီစဥ္ကြပ္ကဲရမွာနဲ႔ ၊ ကိုယ္ကအိမ္လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ရင္ တခ်ိန္ အိမ္ေဖာ္ေတြနဲ႔ ေဖာက္ျပန္မွာစိုးရတာနဲ႔ ၊ မယားဝတၱရားေက်ရမွာနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ကေလးေတြကိုလည္း အနာခံၿပီးေမြးရဦးမယ္။ ကေလးတာဝန္ေတြ ၊ အိမ္ေထာင့္တာဝန္ေတြနဲ႔ ေလးေလးနက္နက္ေတြးၾကည့္ေလ ႐ႈပ္ေလမို႔လို႔ မယူႏိုင္ဘူးျငင္းၿပီး ျဖတ္ပစ္ခဲ့တာတဲ့။ အခုတစ္ေယာက္တည္းေနေတာ့ ဘာဆိုဘာမွမပူရဘူး။ ေအးေဆးပဲတဲ့။ သူ႔အေျပာကို ကၽြန္မ သေဘာတက်ရယ္ေတာ့ သူလည္း တဟားဟားနဲ႔ စကားစျပတ္သြားခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မမွာ အေတြးတစက်န္ခဲ့ပါတယ္။ သူေျပာတာလည္း တခ်ိဳ႕မွန္တာပါပဲ။ တစ္ေယာက္တည္းေနေတာ့ တစ္ေယာက္စာပဲ တာဝန္ယူရတာေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းေနရင္ ကိုယ့္တာဝန္ေရာ ၊ သူ႔တာဝန္ေရာ ႏွစ္ေယာက္စာ ယူရမယ္။ ကေလးေတြရွိလာရင္ ကေလးတာဝန္ေတြကို မိခင္ျဖစ္တဲ့မိန္းမသားက အမ်ားဆံုးလုပ္ေပးရတာ သဘာဝပဲေလ။
တကယ္ဆို ကၽြန္မတို႔ မိန္းမသားေတြဟာ ခ်စ္သူနဲ႔ တအိုးတအိမ္ထူေထာင္လိုက္တယ္ဆိုတာ ဒီလူနဲ႔ ေသတပန္ သက္တဆံုး ေပါင္းဖက္ေနထိုင္သြားမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ လက္ထပ္လိုက္တာပါ။ ခ်စ္လို႔ဆိုတဲ့ အေပၚယံခံစားခ်က္ထက္ ဒီလူနဲ႔ ခြဲမေနခ်င္တာ ၊ ဒီလူနဲ႔ အပူေတြေကာ အေပ်ာ္ေတြေကာ မၽွေဝခံစားခ်င္တာ ၊ ဒီလူနဲ႔ ေအးအတူပူအမၽွ ဘဝတခုကို ႏွစ္ဦးအတူ တည္ေဆာက္သြားခ်င္တာ ၊ ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္ေတြကို ဒီလူ႔ေသြးနဲ႔ေရာၿပီး သူ႔အျပင္ သူ႔ေသြးသားေတြကိုပါ ခ်စ္ခ်င္တာ ၊ သူ႔အျပင္ ကိုယ္ေတြမ်ိဳးဆက္ျဖစ္တဲ့ ဒီကေလးေတြနဲ႔ မိသားစုဘဝဆိုတာကို မၽွေဝခံစားလိုတာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေသြးသားေတြရဲ႕အေဖဟာ သူပဲျဖစ္ေစခ်င္သလို သူ႔ေသြးသားေတြရဲ႕အေမဟာ ကိုယ္ပဲျဖစ္ခ်င္တဲ့ ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ကေလးစြက္ၿပီး လက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္းဆိုတဲ့အမႈကို ဘဝတသက္တာအတြက္ရည္ရြယ္လို႔ ဒီလူနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ သေဘာတူခဲ့တာ ၊ သူ႔တဘဝလံုးစာ အခ်စ္ဆံုးသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရွိခ်င္ခဲ့တာပါ။
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရွာေဖြစားေသာက္ ရပ္တည္ေနထိုင္ႏိုင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္းအမႈဆိုတာ ခင္ပြန္းကို မွီခိုလိုမႈတခုတည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူနဲ႔အတူ အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္စိတ္ တခုတည္းေၾကာင့္လည္း လက္ထပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။
မနက္မိုးလင္းခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုအၿပံဳးနဲ႔ႏႈတ္ဆက္မယ့္ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာကို ကိုယ့္တသက္စာ မနက္ႏိုးထတိုင္းျမင္သြားခ်င္တာ ၊ ကိုယ္ေပ်ာ္ရင္ လိုက္ေပ်ာ္ေပးၿပီး ကိုယ္ဝမ္းနည္းရင္ ေျဖသိမ့္ေပးတတ္တဲ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူနဲ႔ တဘဝစာ မၽွေဝသြားလိုတာ ၊ ေလာကဓံခံရတိုင္း ကိုယ့္ဘက္ကရပ္တည္ၿပီး ကိုယ့္ကိုအားေပးတဲ့ လက္တြဲေဖာ္ကို တသက္တာလက္တြဲသြားခ်င္တာ ၊ သူ႔မ်ိဳးဆက္ဟာ ငါ့မ်ိဳးဆက္ ၊ ငါ့မ်ိဳးဆက္ဟာ သူ႔မ်ိဳးဆက္ဆိုတဲ့ပီတိနဲ႔ သားသမီးေတြကို ျပဳစုဂ႐ုစိုက္လိုတာ ၊ ဒီမိသားစုထဲမွာ အိမ္ရွင္မ ၊ အိမ္သူသက္ထား ၊ မိခင္ဆိုတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ေတြေနာက္ တသက္တာ ဂုဏ္ယူၿပီး ေနထိုင္သြားခ်င္တာပါ။ ဒါေတြအားလံုးကို အက်ဥ္းခ်ံဳးလိုက္မယ္ဆို ကၽြန္မတို႔မိန္းမသားေတြ ခ်စ္သူနဲ႔ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းတယ္ဆိုတာ တဘဝစာ မၽွေဝသြားခ်င္စိတ္ကို အေျခခံခဲ့တာပါ။
ေလာကႀကီးထဲမွာ အပူ ၊ အေအး ခံစားမႈအစံု ေရာေထြးေနတယ္ဆိုေပမယ့္ အေအးေတြေလ်ာ့ပါးၿပီး အပူခ်ည္းပဲဆက္တိုက္ရေနမယ္ဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္လည္း ႏွစ္ဦးအၾကား ခံစားမႈေတြ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးမရွိေတာ့ဘဲ ေအးစက္စက္ခံစားမႈေတြ ေနရာယူလာခဲ့ၿပီဆိုရင္ ေမၽွာ္လင့္ထားတာတမ်ိဳး ရေနတာတမ်ိဳး လံုးဝဆန္႔က်င့္ဘက္ႀကီး ျဖစ္လာတာေပါ့။ ဒီလိုဆိုရင္ “ဘာေၾကာင့္ ငါ ဒီအပူေတြ ယူခဲ့မိသလဲ” လို႔ စတင္ ေနာင္တရေနပါၿပီ။ တခုလပ္အျဖစ္ ႏႈတ္ထြက္႐ံုကလြဲၿပီး သားသမီးမ်က္ႏွာ ၊ ေဆြမ်ိဳးမ်က္ႏွာ ၊ ပတ္ဝန္းက်င္မ်က္ႏွာ ငဲ့ညႇာေထာက္ထားစရာေတြက ကိုယ့္ေနာင္တကို လႊမ္းမိုးထားခဲ့ၿပီဆိုရင္ တလမ္းသြားလို ေနာက္ျပန္လွည့္မရေတာ့ဘဲ ဒီအိမ္ေထာင္ ၊ ဒီခင္ပြန္းနဲ႔ တဘဝစာ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ မ်က္စိမွိတ္ေရြးခ်ယ္ ေနထိုင္လိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလိုဆို ျပန္လည္ေပ်ာ္႐ႊင္ခြင့္ေတြ တဘဝစာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီေပါ့။ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္တာတမ်ိဳး ၊ ျဖစ္ေနတာတမ်ိဳးဆိုတဲ့အေျခအေနမွာ ကိုယ့္စိတ္ထြက္ေပါက္ဟာ အျပစ္မရွိတဲ့ သားသမီးေတြျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ဒီအိမ္ေထာင္ထဲ ကိုယ့္အျပင္ ကိုယ့္သားသမီးေတြဟာ မေပ်ာ္႐ႊင္ႏိုင္သူေတြပါ။
စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ အေဖနဲ႔ အေမက မတည့္။ မိဘႏွစ္ဦးဟာ ေႏြးေထြးတဲ့ဆက္ဆံေရးမရွိမွေတာ့ ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးရွိပ့ါမလား။ (ကေလးေတြအမ်ားႀကီးေမြးထားတိုင္း အေတာ္ခ်စ္တဲ့စံုတြဲလို႔ မေတြးလိုက္နဲ႔ေနာ္။) မေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ ဒီမိသားစုထဲမွာ အဆင္မေျပတာေတြႀကံဳလာတိုင္း မိဘရဲ႕ထြက္ေပါက္ဟာ ကေလးေတြ အမွားလုပ္တိုင္း ဆဲဆို႐ိုက္ေမာင္းမႈေတြျဖစ္မယ္ဆို ဒီကေလးေတြဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ႀကီးျပင္းလာႏိုင္ပါ့မလား။ ဒီလိုအိမ္ေထာင္မ်ိဳးကိုေၾကာက္လို႔ တကိုယ္တည္းေနတဲ့ အပ်ိဳႀကီးမမေတြဟာ ကေလးေတြအေပၚ စိတ္ထြက္ေပါက္ေပးေနတဲ့ မိခင္ေတြထက္ေတာ့ ေတြးေခၚေျမႇာ္ျမင္ႏိုင္မႈ အမ်ားႀကီးသာတယ္ေလ။ အနည္းဆံုး သူတို႔ဟာ သူတို႔ေၾကာင့္ သူတို႔မ်ိဳးဆက္ကို စိတ္ဒဏ္ရာေတြ မကူးစက္ေစခဲ့ပါဘူး။
အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ ခံစားခ်က္ေနာက္ပဲလိုက္ရင္ မွားတတ္ပါတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးထူေထာင္ခ်င္ရင္ ေတြးေခၚေျမႇာ္ျမင္ႏိုင္မႈရွိရမယ္ ၊ ေဝဖန္ပိုင္းျခားတတ္မႈ အားေကာင္းရမယ္ ၊ အလိုက္သင့္ဆက္ဆံထိန္းေက်ာင္းတတ္ရမယ္ ၊ ပညာသားပါပါ အိမ္ေထာင္တခုကို ထိန္းသိမ္းတတ္ရမယ္ ၊ ကိုယ္တိုင္လည္း မမွားေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရမွာျဖစ္သလို အိမ္ေထာင္ဘက္ကိုလည္း မွန္ကန္တဲ့လမ္းေၾကာင္းေပၚ မသိလိုက္ မသိဘာသာ ဆြဲေခၚတတ္ရမယ္ ၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာေတြကို ကိုယ္က စေပးရင္း သူယူတဲ့မိန္းမဟာ သူနဲ႔ထိုက္တန္သူအျဖစ္ အခ်ိန္နဲ႔အမၽွ သက္ေသျပႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ကိုယ္ယူတဲ့ေယာက်ာ္းဟာ ကိုယ့္နဲ႔ထိုက္တန္သူျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့စိတ္ ထားႏိုင္ရမယ္။
သူနဲ႔ ႐ိုးေျမက် ေပါင္းရပါေစသား ဆုေတာင္းေလး ေတာင္းခဲ့ဖူးေပမယ့္ တရက္ ၊ တနာရီေတာင္ သူနဲ႔မေပါင္းသင္းလိုေတာ့ဘူးဆိုသူေတြလည္းရွိပါတယ္။ ကိုယ္ကသူ႔ကို အသံုးမက်တဲ့ေယာက်ာ္းလို႔ ထင္ျမင္ေနရင္ သူကလည္းကိုယ့္ကို အသံုးမက်တဲ့မိန္းမ ၊ မထိန္းသိမ္းတတ္တဲ့မိန္းမလို႔ ယံုၾကည္သြားပါလိမ့္မယ္။ သူနဲ႔ကိုယ္မထိုက္ဘူး ၊ ကိုယ္ကသူ႔ထက္ျမင့္ေနတယ္လို႔ ခံယူခ်က္ျဖစ္လာရင္ ကိုယ္နဲ႔မထိုက္သူကို တဘဝစာလက္တြဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိတဲ့ကိုယ္က ပို တံုး အ ညံ့ ဖ်င္းသူလို႔ မွတ္ယူလိုက္ပါ။
တကယ့္အိမ္ေထာင္ဘက္ေကာင္းေတြဟာ ကိုယ္ျမင့္ရင္ နိမ့္က်တဲ့သူ႔ကိုပါ ဆြဲေခၚျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္တဲ့သူ ၊ အေတြးအေခၚမေကာင္းတဲ့ အိမ္ေထာင္ဘက္ကို အေတြးအေခၚ ကိုယ့္ထက္သာလြန္ေအာင္ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ေပးႏိုင္သူ ၊ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ပဲရွိၿပီး အစြမ္းအစမရွိေသးတဲ့သူ႔ကို အစြမ္းအစေတြ ထြန္းေျပာင္လာေအာင္ ေသြးေပးႏိုင္တဲ့သူပါ။ ဒီလိုအျပန္အလွန္စိတ္ရွိမွ အိမ္ေထာင္သက္တေလ်ာက္မွာ သူ႔ကို ကိုယ္က ပိုတန္ဖိုးထားၿပီး ကိုယ့္ကိုလည္း သူက ပိုတန္ဖိုးထားလာႏိုင္မွာပါ။ မယံုမရွိပါနဲ႔။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ ရည္းစားေတြတုန္းကထက္ ပိုခ်စ္ၾကတဲ့စံုတြဲေတြရွိပါတယ္။
အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ ရည္းစားတုန္းကထက္ ပိုခ်စ္ၾကတဲ့စံုတြဲေတြဟာ ပစၥဳပၸန္နဲ႔အနာဂါတ္မွာ ကိုယ့္လက္တြဲေဖာ္ကို ပိုလိုအပ္လာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုပိုလိုအပ္တယ္လို႔ ခံစားလာရတာဟာ ရွိရင္းစြဲအခ်စ္ေတြအျပင္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္ တိုးလာတဲ့သံေယာဇဥ္ေတြ ၊ ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္ရဲ႕ မိခင္/ဖခင္ပါလားဆိုတဲ့ ေလးနက္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြ ၊ အတူေနရင္းမွ ေတြ႔ျမင္သိျမင္လာခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အေပၚသူထားတဲ့ ေစတနာ ၊ ေမတၱာ နက္႐ႈိင္းမႈေတြ ၊ ေပးဆပ္ေနမႈေတြ ၊ နားလည္မႈေတြ ၊ ပံ့ပိုးမႈေတြ စတဲ့ ခံစားမႈေတြကို တန္ဖိုးထားလို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ့္သားသမီးေတြမ်က္ႏွာကို ငဲ့ညႇာေထာက္ထားလို႔ တည္ခဲ့ၿပီးသားဒီအိမ္ေထာင္ကို ေရွ႕ဆက္ရမယ္ဆိုတဲ့ ေတြးေခၚမႈထက္ ဒို႔သားသမီးေတြအတြက္ ဒို႔အတူပံ့ပိုးၾကမယ္ဆိုတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ေပါင္းသင္းေနထိုင္သြားသင့္တာပါ။ ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးထားႏိုင္မွ ေသတပန္သက္တဆံုး ႐ိုးေျမက် ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေပါင္းသင္းေနထိုင္သြားႏိုင္မွာပါ။
ရတု (Burmesehearts.com)