class="post-thumbnail open-lightbox" href>
အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏိုင္မယ္
ကၽြန္မ အထက္တန္းေက်ာင္းသူျဖစ္လာေတာ့ ရံဖန္ရံခါ မနက္စာ ၊ ညေနစာ ေဈးဝယ္ထြက္တဲ့သူနဲ႔ အတူလိုက္ခြင့္ရတယ္။ အဲဒီမွာ လူေတြ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ စားခြင့္ရဖို႔ ေခါင္းကိုထု႐ိုက္ အသတ္ခံၾကတဲ့ငါးေတြ ၊ မေသမရွင္ လူးလူးလြန္႔လြန္႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ငါးေတြကိုၾကည့္ၿပီး သနားစိတ္ဝင္လာတယ္။ ဒီကေနတဆင့္ ကိုယ့္ေမြးေန႔တိုင္းဆိုသလို တပတ္တရက္ ၊ သက္လြတ္စားျဖစ္တယ္။
ကိုယ့္ေမြးေန႔မွာ သူ႔အသက္ကို မစားေသာက္ပဲ ေနမယ္ ၊ ကိုယ့္အစာအတြက္ ေသရတဲ့သတၱဝါေတြ နည္းပါေစေတာ့ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ တပတ္တရက္ ပံုမွန္သက္လြတ္စားလာခဲ့တာ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘဝကေန အသက္ (၁၉)ႏွစ္ျပည့္တဲ့အထိပဲ။ ဒီလိုလုပ္တာကို ကိုယ့္ေမြးေန႔တိုင္း အသီးအရြက္ ၊ အသုပ္ေတြ လုပ္ေကၽြးၿပီး အိမ္က ပံ့ပိုးေပမယ့္ အိမ္မွာ အဲလိုစားတဲ့သူမရွိသလို သက္လြတ္စားလို႔ ကုသိုလ္ပိုရမယ္လို႔လည္း မယံုၾကည္ၾကပါဘူး။
အသက္(၁၉)ႏွစ္ဝန္းက်င္ေရာက္လာေတာ့ တပတ္တရက္စားရာကေန ဝါတြင္းတလလံုး စားတာတို႔ ၊ သၾကၤန္ရက္မွာ သက္လြတ္စားတာတို႔ လုပ္လာပါတယ္။ အရင္က သက္လြတ္ပဲစားခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေသြးလြတ္ေကာ ၊ သက္လြတ္ပါ စားလာခဲ့ပါတယ္။ ႏို႔ေတြ ၊ အေသြးေတြ ၊ ၾကက္ဥေတြပါ ေရွာင္လာတဲ့သေဘာေပါ့။ ဒီလိုဝါတြင္း သံုးလ စားႏိုင္လာေတာ့ ရာသက္ပန္ဘာလို႔ မစားႏိုင္ရမလဲဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ရာသက္ပန္စားမယ္လို႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ (Vegan) တစ္ဦးလိုေနခဲ့ဖူးတယ္။ အေသြးလြတ္ ၊ အသားလြတ္ေတြအျပင္ ယုန္ေမႊး ၊ သိုးေမႊး ၊ သားရည္ ၊ ပ်ားရည္ စတဲ့ တရိစာၦန္ထြက္ပစၥည္းေတြကို အားမေပးတာလည္း ပါဝင္လာတာေပါ့။
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဘာေရာဂါရွိေနမွန္းမသိဘဲ စိတ္က ေဆာင္လို႔သာ လုပ္ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အရမ္းခ်ဴ ခ်ာခဲ့တဲ့ကၽြန္မ အဲဒီလို စားေနတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ကိုယ့္အစားတလုတ္အတြက္ တကူးတကလုပ္တာမ်ိဳးကို အားမေပးဘဲ အလုပ္လုပ္ ၊ သင္တန္းေတြတက္ ပင္ပန္းေနရက္က ဗိုက္ဆာတယ္ဆိုတဲ့ အသိဝင္လာမွ အသုပ္ကေလးနဲ႔ ဗိုက္ျဖည့္လိုက္တာမ်ိဳး ၊ စမူဆာေလးနဲ႔ ဗိုက္ျဖည့္လိုက္တာမ်ိဳး ၊ ေနာက္ပိုင္း သင္တန္းတက္ေနခ်ိန္ေတြ ၊ အလုပ္မၿပီးခ်ိန္ေတြ ၊ အလုပ္ေဇာ ၊ စာေဇာကပ္ေနခ်ိန္ေတြမွာ ဗိုက္ဆာလာခဲ့ရင္ ေျမပဲေလးေကာက္စား ၊ အာလူးေၾကာ္ေလးနည္းနည္းစား ေရေသာက္ၿပီး ဗိုက္တင္းလို႔ ညစာလြတ္သြားတာမ်ိဳးေတြအထိ အစာတလုတ္အတြက္ ကရိကထမခံဘဲ ၿပီးစလြယ္စားေသာက္က်င့္ ရလာခဲ့ေတာ့ ကိုယ္မွာလိုအပ္တဲ့ဓါတ္ေတြ ခ်ိဳ႕တဲ့လာခဲ့တယ္။
ရလဒ္က တစ္လကေန ၊ ႏွစ္လ ၊ သံုးလ မိန္းကေလးသဘာဝျဖစ္ရမယ့္ ရာသီမေပၚပါဘူး။ ေလးလမေပၚခ်ိန္ကတည္းက သားဖြားနဲ႔ မီးယပ္အထူးကုဆီမွာ သြားျပခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရည္းစားကလည္းမရွိ ၊ အိမ္ေထာင္ကလည္းမရွိဆိုေတာ့ OG ခမ်ာ ဟိုစမ္း ၊ ဒီစမ္း ၊ ဟိုဟာေဖာက္စစ္ ၊ ဒီဟာေဖာက္စစ္နဲ႔ေပါ့။ လူက ဘာမွမျဖစ္ဘဲ က်န္းမာေနသူမို႔ ခပ္စိတ္စိတ္ ခ်ိန္းတာမ်ိဳးမလုပ္ဘဲ ေဆးစားခိုင္းလိုက္ ႏွစ္ပတ္ တစ္လနီးပါး ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ ၊ ျပန္စစ္လိုက္ ၊ ေနာက္ေဆးတမ်ိဳးေပးလိုက္နဲ႔ သူခ်ိန္းတိုင္း ပံုမွန္ အစစ္ခံေနရတာကလြဲလို႔ တိက်တဲ့ အေျဖ ထြက္မလာသလို ေပးသမၽွေဆးေတြေၾကာင့္လည္း ရာသီေပၚတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ အလံုးအက်ိတ္ဆိုတာလည္း မရွိဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုးလေလာက္ ရာသီမေပၚခ်ိန္ေရာက္လာမွ အေျဖေတြ႔တယ္။ ေသြးထဲမွာ ေသြးျဖဴဥေတြဟာ ရွိသင့္တဲ့ ပမာဏထက္ မ်ားေနတာ သိခဲ့ရတယ္။
ဒီ့ေနာက္ပိုင္း သက္လြတ္စားတာေတြရပ္ခုိင္းၿပီး ေသြးအားေကာင္းေစဖို႔ အမဲသားနဲ႔ အမဲနဲ႔ပတ္သက္တာေတြကို အမုန္းစားရပါေတာ့တယ္။ တကယ္ဆို ကၽြန္မက အသားေတြထဲမွာ အမဲသားကို မစားခ်င္ဆံုး။ ဘာရယ္လို႔ ေရွာင္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ တႏွစ္တခါေလာက္ကို မစားျဖစ္တာ။ အသီးအရြက္ႀကိဳက္တတ္သူမို႔ အသားမပါလည္း တပန္းကန္ၿပီးတတ္သူျဖစ္တဲ့အတြက္ အသားဟာ ကၽြန္မအတြက္ ဦးစားေပးမဟုတ္ခဲ့ဘူးေလ။ ဆားေထာင္းနဲ႔ တို႔စရာ သို႔မဟုတ္ အသီးအရြက္ ရွိေနရင္ကိုက ကၽြန္မအတြက္ တနပ္စာ လံုေလာက္ခဲ့တာကိုး။
ကိုယ္မွာပါ အမဲနံ႔ထြက္လာသလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ကို အမဲသား ၊ ၾကက္ဥ ၊ ႏြားႏို႔ ၊ ပဲ ၊ မုန္လာဥနီ စတာေတြကို ဦးစားေပးစားခဲ့ရင္း ေသြးနီဥအားေကာင္းေစမယ့္ အဝင္ဆိုးဆိုး ေဆးမဲမဲေတာင့္လည္း ေသာက္ခဲ့ရေသးတယ္။ အခုေတာ့ ေဆးနာမည္ေမ့သြားၿပီ။ အဲဒီေဆးေသာက္ခ်ိန္မွာ စားထားသမၽွ ျပန္အန္ထြက္ေလာက္ေအာင္ကို အဲဒီေဆးန႔ံ ကၽြန္မ ေအာ္ဂလီဆန္ခဲ့ေပမယ့္ မနက္တစ္လံုး ၊ ညတစ္လံုး ပံုမွန္ေသာက္ခဲ့ရတယ္။ ျပန္ခ်ိန္းလို႔ ျပန္ျပရင္ ေသြးျဖဴ ဥပမာဏကို ျပန္စစ္တာေပါ့။
ရာသီမေပၚတာ (၁၁)လ နီးပါးေလာက္မွာ ေသြးျဖဴ ဥဟာ ပံုမွန္နီးပါး ပမာဏေလာက္ ျပန္ျဖစ္ၿပီး ေသြးနီဥပမာဏ တိုးလာခဲ့ေပမယ့္ ရာသီကေတာ့ (၁၃)လေျမာက္မွာမွ ျပန္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ပံုမွန္မဟုတ္ေသးတဲ့ ေပၚျခင္းမ်ိဳးပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီေသြးျဖဴ ဥပမာဏ ပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ ၊ က်န္းမာေရးပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ကုခဲ့ရေပမယ့္ ေသြးခ်ိန္လိုက္တိုင္း ေသြးအားက်တတ္တဲ့ကိုယ္ဟာ ေလးလတစ္ႀကိမ္ ပံုမွန္ေသြးလွဴ ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသြးျဖဴ ဥပမာဏ မ်ားလာခဲ့ကတည္းက သက္လြတ္စားဖို႔ဆိုတာကို ကၽြန္မစြန္႔လႊတ္ခဲ့ပါတယ္။
ႏိုင္ငံျခားေရာက္လာလို႔ ေသြးလွဴျဖစ္လာေတာ့ သူတို႔က ေသြးမလွဴခင္ စာရြက္ထဲမွာလည္း ခံဝန္လိုျဖည့္ထားရတဲ့ ေဖာင္တစ္ခုနဲ႔ ဆရာဝန္ကိုယ္တိုင္က လူေတြ႔စစ္ေမးၿပီး မွတ္တမ္းတင္တာမ်ိဳးေတြလုပ္ၿပီးမွ ေသြးလွဴ ခြင့္ ေပးတာပါ။ ဆရာဝန္ဆီက ေသြလွဴ ခြင့္ ရခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္ေသြးဟာ လိုအပ္သလို က်န္းမာမႈ ရွိ ၊ မရွိ လက္ေဖာက္စစ္တာမ်ိဳးလည္း လုပ္ရေသးတယ္။ တခါတေလ သံဓါတ္အားနည္းေနလို႔ဆိုၿပီး ေသြးလွဴ ခြင့္မရဘဲ သံဓါတ္အားေကာင္းေစတဲ့ေဆးကဒ္ကို သူတို႔က ႏွစ္ပတ္စာ ေသာက္ဖို႔ ေဆးကဒ္ေပးတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ပတ္ၿပီးရင္ ျပန္လာလွဴ ႏိုင္တယ္ေပါ့။ အဲဒီအခါလည္း ထပ္စစ္တာပါပဲ။ မလွဴ သင့္ေသးဘူးလို႔ သတ္မွတ္ရင္ ျပန္လာခဲ့ရမွာမို႔ အဲလိုအေခါက္ေတြမွာေတာ့ တစ္လ ၊ ႏွစ္လေလာက္ နားၿပီး ေသြးလွဴ ခြင့္ရဖို႔ ေကာင္းေကာင္း စားေသာက္တာမ်ိဳးေတြ လုပ္ျဖစ္တယ္။
အေၾကာင္းအက်ိဳးတိုက္ဆိုင္ၿပီး ေသြးစစ္ၾကည့္တဲ့အခါ တေျမျခားေရာက္မွ သိခဲ့တာက ကၽြန္မမွာ ေသြးအားနည္းေရာဂါလို႔ အလြယ္တကူေခၚႏိုင္တဲ့ (Thalassemia) ရွိေနတာ သိခဲ့ရတယ္။
လူဟာ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ လုပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္ခႏၶာ ဒီလိုလုပ္ကိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရးေပးဦးမွ လုပ္ကိုင္ႏိုင္တာပါ။ လြယ္လြယ္နဲ႔ နားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္တယ္ဆိုတဲ့ စကားလိုေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ သႏၶိဠာန္တစ္ခုခ်ခဲ့တယ္။ ငါ့မ်က္စိေတြေကာင္းတုန္း အက်ိဳးရွိတဲ့စာေပေတြ မ်ားမ်ားဖတ္မယ္ ၊ ငါ့နားေကာင္းတုန္း အက်ိဳးရွိတဲ့ ဆိုဆံုးမစကားေတြ မ်ားမ်ားနားေထာင္မယ္ ၊ ငါ့ခႏၶာေကာင္းတုန္း အက်ိဳးရွိတဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္မယ္ ၊ ငါေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္တုန္း နဲ႔ ငါလုပ္ႏိုင္ကုိင္ႏိုင္တုန္းမွာ ကိုယ္သိထားတာေတြ ၊ ကိုယ့္ဗဟုသုတေတြ ၊ မွန္ကန္တဲ့ ကိုယ့္အေတြးအေခၚေတြကို မၽွေဝမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
ၾသကာသ (Burmesehearts.com)