တျပည္ေရာက္ ရန္ကုန္သူျမန္မာမေလး

တိုးတက္တဲ့ေနရာမွာ တိုးတက္တဲ့အေနအထားအေလ်ာက္ ဒီအဆင့္အတန္းကို အမီလိုက္ႏိုင္ဖို႔ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ၾကရတာပါ။ ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္ဆိုတဲ့စကားလို မဖြံ႔ၿဖိဳးေသးတဲ့ေနရာကေန တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ေနရာကို ေရာက္လာတဲ့သူေတြဟာ မျမင္ဖူးတာေတြ ၊ မေတြ႔ဖူးတာေတြ ၊ မခံစားဖူးတာေတြမွာ နည္းမွန္လမ္းမွန္ ေနထိုင္သံုးစြဲရမယ္ဆိုတာမသိဘဲ ယစ္မူးတတ္ၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လွခ်င္ပခ်င္တဲ့မိန္းကေလးေတြျဖစ္ပါတယ္။

မိန္းကေလးေတြလို႔ဆိုထားတဲ့အတြက္ ေတာကမိန္းကေလး ၊ ၿမိဳ႕ကမိန္းကေလး ၊ ေတာင္ေပၚကမိန္းကေလး ၊ ေျမျပန္႔ကမိန္းကေလး ဘယ္သူမဆို လွခ်င္ပခ်င္တဲ့မိန္းကေလးေတြ တိုးတက္ေခတ္မီတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီး ၊ ႏိုင္ငံႀကီးလို ေနရာမ်ိဳး ေရာက္သြားတဲ့အခါ နဂိုရွိေနတဲ့ လွခ်င္ပခ်င္စိတ္ကေလးေၾကာင့္ မဝတ္ဖူးတဲ့အဝတ္ေတြ ၊ မသံုးဖူးတဲ့အသံုးအေဆာင္ေတြ ၊ ဒီေနရာနဲ႔ အဆင့္အတန္းမီေအာင္ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္လုပ္ကိုင္ၾကရတဲ့ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ စိတ္ဖိစီးမႈဒဏ္မခံႏိုင္တဲ့အဆံုး လမ္းမွားေရာက္သြားတတ္ၾကပါတယ္။

ဘယ္သူမွ အၿမဲတမ္းမမွန္ဘူးေလ။ မွားတတ္ၾကတဲ့သဘာဝရွိတဲ့အေလ်ာက္ မွားတာကို အျပစ္လုပ္ မဆိုခ်င္ေပမယ့္ ဒီလမ္းမွားကေန လမ္းမွန္ကို ျပန္တည့္မတ္ႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုစိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္ကိုင္သြားတယ္ဆိုတာက ဒီလူရဲ႕ခံယူခ်က္ ၊ စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႔ လုပ္ေဆာင္မႈေတြက သက္ေသျပေနပါတယ္။ တိုးတက္တဲ့ေနရာဌာနေတြကို ေရာက္ရွိသြားတဲ့ လွပခ်င္စိတ္ႀကီးစိုး္ေသာ မိန္းကေလးအမ်ားစုဟာ (အထူးသျဖင့္ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေသးတဲ့ မိန္းကေလးေတြ) ပ်က္စီးတတ္ၾကပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္ပ်က္စီးလို႔ လူေရာအိေျႏၵသိကၡာပါ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရတာပါ။

ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့ မျဖစ္လို႔ဆိုတဲ့ အေျခအေနမွာ ဒီလိုမ်ိဳး လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ေနရေပမယ့္ ေကာင္းမြန္တဲ့ အခြင့္အေရးဆိုတာကို လုပ္ယူတယ္ ။ တတ္ႏိုင္သမၽွ႐ုန္းထြက္တယ္။ ႐ုန္းထြက္လိုစိတ္ျပင္းထန္မွလည္း ႐ုန္းထြက္ျဖစ္တာပါ။ လံုးဝ႐ုန္းထြက္သြားႏိုင္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ လမ္းမွန္ကိုေရာက္ရွိၿပီေပါ့။ တနယ္တေက်းမွာပ်က္စီးလည္း ဘယ္သူသိတာမွတ္လို႔ဆိုတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ စိတ္ထင္တိုင္း ပ်က္စီးေနခဲ့ၿပီး ကိုယ့္ရပ္ဌာေနျပန္ေတာ့ ႐ိုးသားႀကီးပြားသြားတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္လို ျပန္တတ္ၾကတာလည္း ေတြ႔ဖူးတယ္။ ဘယ္သူမွမသိဘူးလို႔ခံယူထားေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသိဆံုးျဖစ္တယ္ေလ။ အဲဒါေတာ့လိမ္မရဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ကကိုယ့္ကို ေျခာက္လွန္႔တိုက္ခိုက္ေနတာ အဆိုးဆံုးပဲ။

ျပည္ပေရာက္မွ စိတ္ဓါတ္ေရာ သိကၡာပါ ပ်က္စီးသြားတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ေတြ႔ဖူးေပမယ့္ ကၽြန္မစိတ္ထဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲမွတ္မိေနတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေလး (တျပည္ေရာက္ ရန္ကုန္သူျမန္မာမေလး) အေၾကာင္းကို မိန္းကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ပဲ့ကိုင္ႏိုင္မႈ အရည္အခ်င္းအလို႔ငွါ မၽွေဝလိုက္ပါတယ္။ နာမည္ရင္းမသံုးခ်င္လို႔ သူမနာမည္ကို ႏွင္းပြင့္လို႔ပဲ အမည္ေပးၾကပါစို႔။

ျဖဴျဖဴေခ်ာေခာ်ေလး ႏွင္းပြင့္က ရန္ကုန္ကေနၿပီး စကၤာပူႏိုင္ငံမွာ ပညာလာသင္တဲ့မိန္းကေလးပါ။ ႏွင္းပြင့္ရဲ႕မိသားစုက အဆင္းရဲႀကီးမဟုတ္သလို မခ်မ္းသာပါဘူး။ တမိသားစုလံုးမွာ မုဆိုးမမိခင္နဲ႔ ႏွင္းပြင့္ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိၿပီး အိမ္မွာရွိသမၽွ အဖိုးတန္ပစၥည္းမွန္သမၽွကိုထုတ္ေရာင္း ၊ မေလာက္လို႔ လိုတဲ့ေငြေတြကိုေခ်းငွါးၿပီးမွ ေရရွည္ဘဝအေရးအတြက္ စြန္႔စားၿပီး စကၤာပူႏိုင္ငံမွာ ေက်ာင္းတက္ဟန္ျပၿပီး ေကာင္းမြန္တဲ့ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အေရးကို လာရွာသူတစ္ေယာက္ပါ။ ႏွင္းပြင့္က ျမန္မာႏိုင္ငံက ဟိုတယ္ႀကီးတစ္ခုမွာ ဧည့္ႀကိဳတာဝန္ကို ႏွစ္ရွည္ေကာင္းေကာင္းလုပ္ခဲ့ဖူးသူပါ။

စကၤာပူေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းစားရိတ္သြင္းၿပီးေပမယ့္ ကုန္က်ဖို႔ရွိေနေသးတဲ့ လစဥ္ ေနစားရိတ္ ၊ စားစရိတ္ ၊ ခရီးစရိတ္ေတြပါ သူမအိမ္က မပို႔ေပးႏိုင္ပါဘူး။ သူမက ေခ်းငွါးလာခဲ့တဲ့ေငြေတြျပန္ဆပ္ဖို႔ ၊ အတိုးေတြျပန္ဆပ္ဖို႔ ၊ မိခင္ရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးအဆင္ေျပေအာင္ ပံ့ပိုးဖို႔ဆိုတဲ့တာဝန္အႀကီးႀကီး ထမ္းထားရသူပါ။ ဒီေတာ့ စကၤာပူေရာက္လို႔ ေက်ာင္းသားကဒ္ရၿပီဆိုတာနဲ႔ သတင္းစာေတြကေန အလုပ္စေလၽွာက္ေတာ့တာပဲ။

အဲဒီေခတ္တုန္းက စကၤာပူႏိုင္ငံမွာ ေက်ာင္းသားေတြအလုပ္လုပ္မယ္ဆို  အစိုးရေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြ ၊ အစိုးရတဝက္ ပုဂၢလိကတဝက္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူေတြကိုပဲ ကန္႔သတ္အခ်ိန္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ခြင့္ေပးတာပါ။ ဒါေတာင္မွ ႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ အၿမဲတမ္းေနထိုင္ခြင့္ရသူေတြကိုပဲ ဦးစားေပးတာပါ။ က်န္တဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္မယ္ဆို အလုပ္ရွင္ နဲ႔ အလုပ္သမား နားလည္မႈယူၿပီး ခိုးလုပ္ရတဲ့သေဘာပါ။ မေတာ္လို႔ ရဲစစ္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔မိသြားခဲ့ရင္ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားကဒ္ အသိမ္းခံရႏိုင္ပါတယ္။ ပုဂၢလိကေက်ာင္းမွာ ေျခာက္လတာသင္တန္းပဲလာတက္တဲ့ ႏွင္းပြင့္ဟာ အဆင္ေျပမယ္ထင္ရာ အလုပ္ေတြေလၽွာက္ရင္းနဲ႔ PUB မွာ Customer Service အတြက္ မိန္းကေလးလိုတယ္ဆိုတဲ့ အလုပ္ေခၚစာကိုလည္း ေလၽွာက္မိတယ္။ စကၤာပူေရာက္တဲ့ေန႔ကေန တပတ္အတြင္းမွာလို အဲဒီPUB မွာ ႏွင္းပြင့္ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္သမားအေနနဲ႔ အလုပ္ရခဲ့တယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ညဘက္(၁၂)နာရီအထိ အလုပ္ဆင္းခဲ့ရတဲ့ႏွင္းပြင့္ဟာ ဟိုတယ္ကကားနဲ႔ပဲ ျပန္ေလ့ရွိၿပီး ကလပ္ဆိုတာလည္းမေရာက္ဖူး ၊ ညဘဝဆိုတာေတြကိုလည္း မႀကံဳဖူးတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံျခား PUB က Customer Service အလုပ္ဆိုတာကိုလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဧည့္ႀကိဳလုပ္ခဲ့သလိုပဲလုပ္ရမယ္လို႔ ခပ္႐ိုး႐ိုးေတြးၿပီး လုပ္ကိုင္ခဲ့တာပါ။ ဒီ PUB မွာ ေသာၾကာ ၊ စေန ၊ တနဂၤေႏြ တပတ္သံုးရက္ တရက္ စကၤာပူေဒၚလာ(၅၀) ႏႈန္းနဲ႔ ဆင္းေပးၿပီး ဧည့္သည္ကို PUB က အရက္ေတြ ၊ ဘီယာေတြ မွာယူေသာက္ဖို႔ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္မယ္ဆို တခြက္ကို စကၤာပူေဒၚလာ(၅)ေဒၚလာ ေကာ္မရွင္ရပါတယ္။ အလုပ္ခ်ိန္က ည(၉)နာရီစၿပီး PUB ပိတ္တဲ့အခ်ိန္ မနက္(၃)နာရီဝန္းက်င္ေလာက္အထိ ျဖစ္ပါတယ္။

PUB ဆိုတဲ့သေဘာကို အလုပ္လုပ္ေတာ့မွ ႏွင္းပြင့္စသိလိုက္ရတာက သူမလုပ္တာ ဧည့္ႀကိဳအလုပ္တင္မဟုတ္ဘဲ မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ ေတာင္ကိုင္ ၊ ေျမာက္ကိုင္ ၊ လူကို ညအိပ္ေဖာ္ဟုတ္လိုဟုတ္ျငား စမ္းသူေတြေတြ႔လာရေတာ့တာပဲ။ အလုပ္ကိုက ဧည့္သည့္ေတြႀကိဳရင္း အရက္ေသာက္ဖို႔ ဆြယ္ရတဲ့အလုပ္မို႔ အမူးသမားေတြနဲ႔ခ်ည္း ဆက္ဆံရတာပါ။ တခါတေလ တညတည္းမွာတင္ ဧည့္သည္ေပးတဲ့မုန္႔ဖိုးအပါအဝင္ ေဒၚလာ ႏွစ္ရာ ၊ သံုးရာအထိ ဝင္ေငြရွိေပမယ့္ မိန္းမေကာင္းေလးမို႔ ဒီအလုပ္မွာ မေမြ႔ေလ်ာ္ပါဘူး။

တခ်ိဳ႕ဧည့္သည္ေတြဆိုရင္ အမူးလြန္ၿပီး သူမကို သူ႔ကားနဲ႔လိုက္ပို႔ခြင့္ရမွ ဆိုင္ပိတ္ရမယ္လို႔ ရစ္ၿပီးမျပန္တဲ့သူေတြ ၊ ေသာင္းက်န္းသူေတြအထိ ရွိခဲ့တယ္လို႔ ႏွင္းပြင့္ကေျပာပါတယ္။ အမူးသမား ၊ အၾကမ္းသမားေတြကို ျပန္ၾကမ္းလို႔မရတာမို႔ အဲလိုအခ်ိန္ေတြမွာ သူမက ေနာက္ေန႔ေတာ့ လိုက္ပါ့မယ္ ၊ ဒီေန႔ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အိမ္ျပန္လိုက္ပါလို႔ ေခ်ာ့လႊတ္ခဲ့ရတယ္တဲ့။ သူမကေတာ့ အလုပ္ျပန္ခ်ိန္တိုင္း အလုပ္ကလိုက္ပို႔တဲ့ကားနဲ႔ပဲ အိမ္ျပန္ၿမဲျပန္ဆဲပါ။

တနဂၤေႏြလို ညမ်ိဳးမွာအလုပ္ဆင္းရင္ မနက္ (၄)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ႏွင္းပြင့္ဟာ မနက္(၉)နာရီတက္ရမယ့္ေက်ာင္းခ်ိန္အမီေရာက္ဖို႔ (၇)နာရီခြဲေလာက္ကတည္းက ေရမိုးခ်ိဳးျပင္ဆင္သြားရတဲ့အခါ ရထားေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အထိ ပင္ပန္းတဲ့ေန႔ေတြကို သည္းခံၿပီး တဖက္ကလည္း ဒီအလုပ္က႐ုန္းထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားပါတယ္။

မဂၤလာေဆာင္ပြဲေတြမွာ အခ်ိန္ပိုင္းစားပြဲထိုးအျဖစ္ တနာရီ စကၤာပူေဒၚလာ(၅)ေဒၚလာႏႈန္း ၊ တညငါးနာရီကေန အလုပ္မ်ားခ်ိန္ဆို (၁၀)နာရီအထိ ဆင္းရတဲ့အလုပ္ကို အတန္တန္ ေလၽွာက္ထားေျပာဆိုၿပီးမွ ႏွင္းပြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီအလုပ္က လုပ္ဖို႔ေပၚလာမွ ဖုန္းဆက္ေခၚတာမို႔ တပတ္ဘယ္ႏွစ္ရက္လုပ္ရမယ္ဆိုတာ မေသခ်ာသလို အမ်ားအားျဖင့္ (၅)နာရီပဲဆင္းရတာမို႔ သူမေနစားရိတ္ ၊ စားစရိတ္ ၊ အေႂကြးေတြျပန္ဆပ္ဖို႔နဲ႔ အေမ့ဆီပို႔ဖို႔အတြက္ေတာ့ အဆင္မေျပလွတဲ့အလုပ္ပါ။

ဒီေတာ့ PUB မွာ အလုပ္ဆက္လုပ္ရင္း ေငြစုတယ္ ၊ အခ်ိန္ပိုင္းစားပြဲထိုးအလုပ္ကိုလည္း ႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္ရင္း နာမည္ေကာင္းရဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ သူမရဲ႕ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ ႐ိုးသားမႈေတြေၾကာင့္ ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာအခ်ိဳ႕က ေအးဂ်င့္ကို သူမနာမည္နဲ႔ေခၚလာတဲ့အထိ သူမဟာ အခ်ိန္ပိုင္းစားပြဲထိုးအလုပ္မွာ နာမည္ေကာင္းရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကေနတဆင့္ သူမဟာ စကၤာပူႏိုင္ငံက ဟိုတယ္ႀကီးတခုမွာ အၿမဲတမ္းဝန္ထမ္းအျဖစ္ ခန္႔အပ္ျခင္းခံရတယ္။ ခုဆို ေတာ္ေတာ္ ရာထူးႀကီးေနေလာက္ပါၿပီ။

ႏွင္းပြင့္သာ တပတ္သံုးညဆင္း႐ံုနဲ႔ အနည္းဆံုး ရွစ္ရာ ၊ ကိုးရာ အလြယ္တကူဝင္ေနတဲ့ PUB မွာ ဆက္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ၊ မေရရာဘဲ ပင္ပန္းလွတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းစားပြဲထိုးအလုပ္ကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစားမလုပ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ သူမဟာ ဘာဆက္ျဖစ္မွာလဲေတြးစရာမလိုေတာ့ေအာင္ လမ္းမွားေရာက္သြားေတာ့မွာေပါ့။ အခုဆိုရင္ သူမဟာ ႐ိုး႐ိုးသားသားနဲ႔ ႀကိဳးစားလိုစိတ္ရွိတဲ့ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳတဲ့အခါမွာ သူမအသိအကၽြမ္းေတြရဲ႕ အလုပ္မွာသြင္းေပးတာမ်ိဳး ၊ သူမလုပ္ေနတဲ့ဟိုတယ္မွာ ေနရာလြတ္ေတြရွိရင္ ေထာက္ခံမႈေပးၿပီး သြင္းေပးတာမ်ိဳးေတြနဲ႔ ႐ိုးသားတဲ့ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမေလးေတြကို လမ္းမွားမေရာက္ဖို႔ တတ္ႏိုင္သမၽွ ကူညီေနသူပါ။

ရည္းစားေတာင္မထားခဲ့ဖူးတဲ့ ႏွင္းပြင့္ PUB မွာႀကံဳရတဲ့အေနအထားဟာ စက္ဆုပ္ဖြယ္ငရဲတခုပါပဲတဲ့။ သူမဟာ ဒါကိုစက္ဆုပ္႐ြံရွာေပမယ့္ အေနအထားတခုအရ သတိႀကီးႀကီးဆက္လုပ္ရင္း ငါလုပ္ခ်င္တာ ဒီအလုပ္မ်ိဳးမဟုတ္ဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၿမဲသတိေပးေနခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ရလာတဲ့ေငြေတြကို အိမ္ျပန္ပို႔တိုင္း ငါ့သိကၡာနဲ႔လဲရတဲ့ေငြေတြဆိုၿပီး ဒီေငြေတြအေပၚ အရမ္းတန္ဖိုးထားတဲ့အတြက္ ဝတ္စား ၊ ေပ်ာ္ပါးတာမ်ိဳးမရွိဘဲ အေပါဆံုးေနအိမ္မွာ တခန္းတည္း (ထမင္း ၊ ဟင္းခ်က္ခြင့္မရွိ)ငွါးေနသူမို႔ စမူဆာေလးနဲ႔ မနက္ ၊ ညစာေတြ အလြယ္တကူ ေရနဲ႔ေမ်ာခ်စားခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ဟိုတယ္မွာ အခ်ိန္ပိုင္းစားပြဲထိုးအလုပ္ရေတာ့ တေနကုန္ ေျမပဲေလွာ္ေလး ၊ ေရေလးပဲေသာက္ၿပီး အစာခံခဲ့တဲ့သူမဟာ ဟိုတယ္ေရာက္မွ အတိုးခ်စားၿပီး ေခၽြတာခဲ့တယ္လို႔လည္း ကၽြန္မကို ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။

အေျခအေန ၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ႏွင္းပြင့္လို တန္ဖိုးရွိတဲ့မိန္းကေလးမ်ိဳးေတြလည္း PUB မွာ ၊ ကလပ္မွာ လုပ္ကိုင္ေနႏိုင္တာမို႔ အဲဒီက အမ်ိဳးသမီးတိုင္းဟာ စာရိတၱပ်က္ျပားေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြလို႔ သိမ္းက်ံဳးစြပ္စြဲလို႔မရပါဘူး။ အဓိက က လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ခံယူခ်က္ ၊ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ စဥ္ဆက္မျပတ္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မႈပါပဲ။ ဆႏၵရွိရင္ နည္းလမ္းေတာ့ရွိပါတယ္။ မဆုတ္မနစ္ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္သြားဖို႔ပဲလိုတာပါ။ ကိုယ္နဲ႔ထိုက္တန္နဲ႔ေနရာကို ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ ကိုယ္တိုင္လုပ္ယူရရွိတဲ့ပီတိဟာ အေျပာင္ေျမာက္ဆံုးေသာ ေအာင္ျမင္မႈကို ခံစားျခင္းပဲေပါ့။

ရတု (Burmesehearts.com)