class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ျမန္မာမိန္းကေလးေတြကို စိတ္လံုၿခံဳမႈ ေပးၾကပါစို႔
ျမန္မာမိန္းကေလးေတြကို စိတ္လံုၿခံဳမႈ ေပးၾကပါစို႔လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ေတာ့ လက္ရွိ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြရဲ႕ဘဝဟာ စိတ္လံုၿခံဳမႈ မရရွိၾကလို႔လားလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြဟာ စိတ္လံုၿခံဳမႈ မရရွိျခင္းအေပၚမွာ အသားက်သြားခဲ့ရတာပါ။ လူေနမႈအဆင့္အတန္းနိမ့္က်လို႔ ၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ပညာေပးႏိုင္မႈမရွိလို႔ ၊ ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝန္းမွာ စိတ္ဓါတ္ ေအာက္တန္းက်သူေတြရွိေနလို႔ ၊ ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားျမင္ေတြ႔ေနတဲ့ ဒီျမင္ကြင္းေတြဟာ ျဖစ္ေနက်လို ျဖစ္သြားတဲ့အခါ ကိုယ္တိုင္ စိတ္လံုၿခံဳမႈမရိွမွန္းေတာင္ မသိႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္သြားခဲ့တာပါ။
ကၽြန္မ ၆ႏွစ္ ၊ ၇ႏွစ္ ဝန္းက်င္ အရြယ္ေလာက္အထိ အိမ္မွာဧည့္သည္လာရင္ ၊ သူတို႔က ကိုယ့္ကို လာပါဦးဆိုတိုင္း လူႀကီးတြက အတင္းသြားခိုင္း ၊ ထိုင္ခိုင္းခဲ့ဖူးတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြရင္ခြင္ထဲနဲ႔ ေပါင္ေပၚေရာက္ေနရင္ ဘယ္လိုမွ မခံစားခဲ့ရေပမယ့္ အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ေပါင္ေပၚထိုင္ရမွာ မႏွစ္ၿမိဳ႕စိတ္ေတြဝင္လို႔ ေပကပ္ကပ္လုပ္တိုင္း အဆူခံခဲ့ရဖူးတယ္။ လူႀကီးေခၚရင္သြားရမွာကို မနာခံလို႔ မယဥ္ေက်းတဲ့ ကေလးမအျဖစ္အၿမဲဆူခံထိတယ္။ ဆိတ္ခံထိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေပါင္ေပၚတင္ထားၿပီး သူ႔ေပါင္ၾကားကဟာ လႈပ္စိလႈပ္စိလုပ္ျပေနပါတယ္လို႔ ကၽြန္မ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာရဲဘူး။ ေျပာရေကာင္းမွန္းလည္း မသိဘူး။ အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ေပါင္ေပၚမထိုင္ခ်င္တာပဲသိခဲ့တာ။ ဒါေတြရဲ႕တရားခံဟာ ဘယ္သူလဲ။
အလယ္တန္းအရြယ္မွာ က်ဴရွင္သြားေတာ့ အိမ္နဲ႔သိပ္မေဝးတာမို႔ ဒီလိုပဲ သူငယ္ခ်င္းပါပါ ၊ မပါပါ တစ္ေယာက္တည္း အသြား ၊ အျပန္ လုပ္ခဲ့ရတာေတြရွိတယ္။ လူသြားလမ္းၾကား ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းထဲ မီးေရာင္မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အစ္မအရြယ္အပ်ိဳတစ္ေယာက္ကို လူပ်ိဳတစ္ေယာက္က ခ်စ္လို႔ပါ ဒီစာေလးယူသြားပါ ၊ မယူရင္ လမ္းမဖယ္ဘူးလို႔ အတင္း လမ္းပိတ္ရပ္ၿပီး စာေပးတာျမင္ရေတာ့ ကိုယ္က ငယ္ေသးေပမယ့္ ဒီအျဖစ္ႀကီးကို မႏွစ္ၿမိဳ႕လိုက္တာ။
အစ္မႀကီးမ်က္ႏွာက စိတ္႐ႈပ္ၿပီး အားကိုးရာမဲ့ေနသလို ကိုယ့္ေနာက္ကအတင္းလိုက္ၿပီး ပိတ္ေနသူကိုဖယ္ခြါ ခရီးဆက္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္ တဘက္အမ်ိဳးသားက အတင္းလက္ေမာင္းဆြဲထားတာျမင္ေတာ့ အဲဒီလူကို လြယ္အိတ္နဲ႔ ထု႐ိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားျဖစ္လို႔လာခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မလုပ္ရဲခဲ့ဘူး ၊ လူႀကီးေတြကို ေၾကာက္တတ္တဲ့ စိတ္အခံေလးကရွိေနခဲ့ေတာ့ သြားခ်င္သူနဲ႔ အတင္းတားၿပီး ရည္းစားစာေပးေနသူကို ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလိုထားခဲ့လိုက္ရတာ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အခုထိ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလး ျမင္ေယာင္ေနတုန္း။
အေဖာ္မပါဘဲ အျပင္သြားတဲ့ အစ္မႀကီးအျပစ္လို႔ တျခားသူေတြဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ည(၈)နာရီဝန္းက်င္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ဟာ အလယ္တန္းအရြယ္မွသည္ အရြယ္ေရာက္သူတိုင္း အေဖာ္မပါဘဲအျပင္ထြက္တာ မထူးဆန္းဘူးလို႔ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္မွ သိလာတယ္။ ထူးဆန္းေနတာက ျမန္မာႏိုင္ငံက အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ေမွာင္ရီပ်ိဳးပ်အခ်ိန္ အျပင္ထြက္ရင္ ၊ ည(၉)နာရီ (၁၀)နာရီေက်ာ္ ညဥ့္နက္ခ်ိန္လို႔ အမ်ားသတ္မွတ္ခ်ိန္ အျပင္မွာရွိေနရင္ မဟုတ္တဲ့မိန္းကေလးအျဖစ္ ၾကည့္ျမင္ေတြးထင္ေနတာပါပဲ။
ညခင္းမေျပာနဲ႔ ေန႔လည္ခင္းေတြမွာလည္း သမီးခ်င္း ၊ ႏွမခ်င္းမစာနာတဲ့သူေတြက မသိနားမလည္တဲ့ အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ေတြကို ပစ္မွတ္ထားတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႔နဲ႔ရင္း ေျပာရဦးမယ္။ မနက္တိုင္း ဆြမ္းခံတဲ့ကိုယ္ေတာ္ေတြကို ဆြမ္းေလာင္းရမယ့္တာဝန္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ကၽြန္မ ယူရတယ္။ အိမ္ေရွ႕ရပ္ဆြမ္းခံတဲ့ကိုယ္ေတာ္ေတြကို ဆြမ္းေလာင္းရတာပါ။ အိမ္ထဲထိေတာ့ ဝင္ဆြမ္းခံတာမ်ိဳးမရွိပါဘူး။ တျခားကိုယ္ေတာ္ေတြ ဆြမ္းေလာင္းရတာ ၾကည္ႏူးေပမယ့္ ဆြမ္းေလာင္းတိုင္း ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးကို သကၤန္းအတြင္းဖက္က ႏႈိက္ႏႈိက္ထုတ္ေပးတဲ့ သက္ေတာ္ငါးဆယ္ဝန္းက်င္ဘုန္းႀကီးကို စိတ္ထဲသိပ္ဘဝင္မေတြ႔ခဲ့ဘူး။
တခါတေလ ဆြမ္းခြက္ေတြကမ္းေပးတဲ့ ကိုယ့္လက္ကို မေတာ္တဆထိသလိုလိုနဲ႔ တို႔တို႔ထိထိ လုပ္တတ္ေသးတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးမႀကိဳက္လို႔ မယူပါရေစနဲ႔ေျပာလည္း အတင္းေပးတတ္တယ္။ သူ႔ေက်ာင္းကဘယ္မွာ ၊ အတင္းလာလည္ပါ ၊ တေယာက္တည္းလာခဲ့ပါလို႔လည္း လူလစ္ရင္မိန္႔တတ္ေသးတယ္။ အိမ္ကိုျပန္ေျပာေပမယ့္ လူႀကီးေတြက တဟားဟားပြဲက်လို႔ ကိုယ့္ျပန္ေနာက္ခံထိေသးတယ္။ အနားမွာအၿမဲမရွိတဲ့ ကိုယ့္မိဘကိုေတာ့ မေျပာရဲခဲ့ဘူးေလ။
အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘဝတုန္းက အိမ္နားကေစ်းကို ေန႔ခင္းဘက္ အိမ္ကခိုင္းတဲ့မုန္႔သြားဝယ္ခ်ိန္ ရပ္ေနတဲ့အမ်ိဳးသားႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ ကၽြန္မအနားကပ္လာခဲ့ၿပီး ညီမတစ္ခုေလာက္ ကူညီႏိုင္မလားလို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေမးလာေတာ့ ဘာကူညီရမွာလဲေပါ့။ အစ္ကို႔ညီမက အစ္ကို႔ကို ေစ်းထဲကပစၥည္းမွာလိုက္လို႔ အဲဒါ ဘယ္အရြယ္အစားဝယ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတာတဲ့။ မ႐ိုမေသ ညီမအတြင္းခံဆိုဒ္နံပါတ္က ဘယ္ေလာက္လဲတဲ့။ အစ္ကို႔ညီမက ညီမနဲ႔အရြယ္မတိမ္းမယိမ္းမို႔ပါတဲ့။ စိတ္ထဲ အဲလိုလာေမးရမလား ရွက္သြားေပမယ့္ ဆိုင္ကို ကိုယ့္ညီမအသက္ေျပာၿပီး ေမးဝယ္လိုက္ပါလို႔ေျပာေတာ့ မဟုတ္ဘူး ညီမရဲ႕ဆိုဒ္ေလာက္ရွိလို႔ လက္နဲ႔တိုင္းၾကည့္လို႔ရမလားဆိုၿပီးလက္ေရွ႕တိုးလာေတာ့ ကၽြန္မ ခ်ာခနဲလွည့္ေျပးေတာ့တာေပါ့။ အိမ္ေရာက္မွအသက္ေကာင္းေကာင္း႐ွဴ ရဲတယ္။ ရွက္လို႔ အိမ္ကိုေတာ့ ျပန္မေျပာျပျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ကိုယ္ပိုင္ကားေပၚကမဆင္းဖူးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြကလြဲရင္ ဘတ္စ္ကားၾကပ္ၾကပ္တိုးဖူးတဲ့ ၿမိဳ႕ေနမိန္းကေလးေတြ ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြ ကားေပၚက ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ေတာ့ ႀကံဳဖူးၾကမွာပဲ။ ကၽြန္မ ခုႏွစ္တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္က (အဲဒီတုန္းက ခုႏွစ္တန္းေက်ာင္းသူေတြက ထုပ္ဆီးတိုးလို႔ေကာင္းတုန္း ၊ ေယာက်ာ္းေလးေတြနဲ႔ ေဘာလံုးဝိုင္းကန္တုန္းအရြယ္ပါ။ ခုေခတ္လို ဟိုအေၾကာင္း ၊ ဒီအေၾကာင္းေတြ စိတ္ဝင္စားရမွန္း မသိေသးတဲ့ ဟိုဘက္ေခတ္ အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ပါ။)
ေက်ာင္းကားနဲ႔မျပန္ရတဲ့တေန႔ အိမ္နားေရာက္မယ့္ (ဗိုက္ပူ)ဘတ္စ္ကားေပၚမွာမတ္တပ္ရပ္စီးလာရင္း ျပတင္းေပါက္နားေရာက္လာေတာ့ ခါးေလးကုန္း ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ ေခါင္းထုတ္လို႔ ဘာမွအာ႐ံုမထားမိဘဲ ပတ္ဝန္းက်င္ေငးေကာင္းေနတုန္း ကိုယ့္ေနာက္ဘက္နားက မာမာႀကီးကို တေယာက္ေယာက္ရဲ႕ လက္ကိုင္ထီးလို႔ပဲ ထင္မိခဲ့တာ။
“မင္း ႏွမသားခ်င္းမစာနာ ေက်ာင္းသူေလးကို ေထာက္ေနရလား ၊ ငါလုပ္လို႔ေသေတာ့မယ္” လို႔ ေဒါသေတြ႐ွဴးရွဴးရွဲရွဲထြက္ေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးက ကၽြန္မေနာက္မွာရပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာခပ္နီနီ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကို ေအာ္ေတာ့မွ ကၽြန္မလည္း ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္တာ အနီးဝန္းက်င္က မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္မဆီမွာ ဘာလို႔ၾကည့္ေနၾကမွန္းေတာင္ ခ်က္ခ်င္းမသိႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီအၾကည့္ေတြကိုေတာ့ ရွက္မိခဲ့တယ္။ ရွက္ရွက္နဲ႔ေသခ်ာစဥ္းစားမိေတာ့မွ ငါကိုယ္တိုင္ အေနာက္က ေထာက္ခံထိခဲ့တာပါလားလို႔ လူႀကီးေတြေျပာစကား အမွတ္တမဲ့ၾကားဖူးတာနဲ႔ လက္ေတြ႔ႀကံဳရတာ ဆက္စပ္မိေတာ့တယ္။
ဒီလူကေတာ့ ရပ္တဲ့မွတ္တိုင္မွာ ဒေရာေသာပါးဆင္းသြားေပမယ့္ ကၽြန္မက ဆင္းလည္းမဆင္းရဲ ၊ ဒီမ်က္ဝန္းေတြေအာက္ကလည္း လြတ္ခ်င္ခ်င္နဲ႔ ငိုခ်င္စိတ္ေတြႀကီးစိုးရင္း အိမ္ေရာက္လာခဲ့ဖူးတယ္။ မသိနားမလည္လို႔ အေနမတတ္ခဲ့တဲ့ အလယ္တန္းအေက်ာင္းသူအရြယ္ ကၽြန္မကမွားသလား ၊ ႏွမသားခ်င္းမစာနာ ေထာက္ေနတဲ့သူကမွားသလား ။ အဲတုန္းက ကၽြန္မ မေဝခြဲတတ္ခဲ့ဘူး။
အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ေလာက္မွာ အလုပ္ဆင္းေနၿပီ။ အလုပ္က ကားဖယ္ရီရွိတယ္။ တေန႔ အလုပ္ေတြတအားက်လို႔ အခ်ိန္ပိုဆင္းခဲ့ရတာ ည(၁၀)နာရီေက်ာ္မွ အလုပ္ကကားနဲ႔ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္း အိမ္ျပန္ပို႔ေပးတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သမိုင္းလမ္းဆံုနားမွာ ကားပ်က္တယ္။ ကားျပင္ေနတာ ကားထဲထိုင္ေစာင့္ရင္း ည(၁၁)နာရီနီးပါးေရာက္လာေတာ့ ကားကဘယ္အခ်ိန္မွ ျပန္ရမယ္မသိ ၊ ကားဒ႐ိုင္ဘာနဲ႔ ကိုယ္ႏွစ္ေယာက္တည္းလည္း ျဖစ္မေနခ်င္ ၊ အရမ္းညဥ့္နက္သြားမွာလည္းစိုး ၊ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ တကၠစီငွါးၿပီးေတာ့လည္း မျပန္ရဲနဲ႔ အေတာ္ဒုကၡေတြ႔တုန္း ကုမၸဏီကားဒ႐ိုင္ဘာက နီးနီးနားနား သမိုင္းလမ္းဆံုအထိ သူေျခလ်င္လိုက္ပို႔ေပးခဲ့တယ္။
အမ်ားနဲ႔ အမ်ားသံုးကားေပၚစီးတာပဲ။ တခုခုဆို ေအာ္လိုက္မယ္လို႔ အရဲကိုးရင္း သမိုင္းလမ္းဆံုကားဂိတ္မွာ ကားေစာင့္ေနတုန္း နင္ရြာက ေအးဘံုမဟုတ္လား ၊ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ၊ နင့္အေမနဲ႔တိုင္မယ္ ၊ လာအိမ္ျပန္လိုက္ခဲ့ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကို ဆံုးမသလိုလိုနဲ႔ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္က ကၽြန္မလက္ကို အတင္းဆြဲၿပီး ကားဂိတ္ကေဝးရာကို ဆြဲေခၚပါေရာ။ ကၽြန္မလည္း အေတာ္လန္႔သြားခဲ့ၿပီး သူဆြဲတဲ့ေနာက္ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မက သူဆြဲေနတဲ့လက္ေတြကို အတင္းျဖဳတ္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္ သူ႔အားနဲ႔ျဖဳတ္မရ ၊ ေအးဘံုမဟုတ္ဘူးလို႔ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားလည္း သူတရပ္စပ္ ဆူဆူေျပာေျပာလုပ္ေနတဲ့စကားကို မဖံုးႏိုင္နဲ႔ အေတာ္ အက်ပ္႐ိုက္သြားခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ လူေတြန႔ဲေဝးတဲ့ေနရာ သူဆြဲေခၚရာသာပါသြားရင္ ပိုခက္မယ္ဆိုတာ သိတာမို႔ လူေတြဝိုင္းၾကည့္ေနတာကို မရွက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဘာေအးဘံုလဲ အ႐ူးကြက္ေတြလာမနင္းနဲ႔ ငါ့မွာ မွတ္ပံုတင္ပါတယ္။ လာ အခု သက္ေသေတြနဲ႔ ရဲစခန္းသြားမယ္။ ငါ့ကို ဆက္ဆြဲေခၚရဲ ဆြဲေခၚၾကည့္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ အေရာက္ပို႔မယ္လို႔ အသံကုန္ႀကံဳးေအာ္ၿပီး႐ုန္းလိုက္မွ ေဘးကလူေတြက ကၽြန္မအနားကပ္လာရဲတယ္။ သူတို႔အျမင္မွာ တူဝရီးခ်င္းျဖစ္ေနတာလား ၊ သားအဖခ်င္းျဖစ္ေနတာလားထင္ေနပံုပဲ။ ကၽြန္မေအာ္လိုက္မွ ဘာမွမေတာ္မွန္း သတိထားမိပံုရတာ။
ကၽြန္မက သူလုပ္သလိုလည္းမခံ ၊ ျပန္လည္းေအာ္ ၊ ခ်က္နဲ႔လက္နဲ႔ေျပာတဲ့အျပင္ လူေတြလည္း ကပ္လာၿပီဆိုမွ ေအးဘံုနဲ႔လူမွားသြားတာျဖစ္မယ္။ ေဆာရီး ေဆာရီးနဲ႔ အ႐ူးကြက္နင္းၿပီးထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္မေနရာမွာ ရွက္ရြံ႕ ေၾကာက္လန္႔ေနတတ္တဲ့ မိန္းကေလးဆို လူျမင္ကြင္းကေန လူေတြကြယ္ရာ ပါသြားႏိုင္တယ္။ ဟုတ္ကဲ့ အဲဒါ ကၽြန္မတို႔ေခတ္ (၂၀)ရာစုက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္မွာပါ။ ဒါဟာ သမရိုးက် လူမွားတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း အေဖာ္မပါတဲ့ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းကေလးေတြကို ဦးတည္ေနခဲ့တာ ေသခ်ာတယ္။
ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ဒီလိုခံခဲ့ရဖူးတာလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမေလးေတြမွာလည္း သူတို႔ဇတ္လမ္းနဲ႔ သူတို႔ခံခဲ့ရဖူးတာေတြရွိတယ္။ အျဖစ္ခ်င္းသာမတူၾကတာ မိန္းမငယ္ေလးေတြကို ဦးတည္ခ်က္ထားၿပီး အျမတ္ထုတ္ေနခဲ့ၾကတာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေခတ္ကတည္းက ရိွိေနခဲ့တယ္။
အခုက်ေတာ့ ပိုဆိုးတာေပ့ါ။ ေခတ္ကလည္း တိုးတက္လာ ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လူေနမႈအဆင့္က တိုးတက္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးနဲ႔အမီ လိုက္မမီေတာ့ ျဖတ္လမ္းလိုက္သူေတြနဲ႔ ဒုစရိုက္သမားေတြ စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္လာတဲ့ေခတ္ႀကီးပါ။ ရဲေတြမၾကပ္မတ္ႏိုင္မွန္းလည္းသိ ၊ ဥပေဒကေလ်ာ့ရဲမွန္းလည္းသိ ၊ လံုၿခံဳမႈ အလံုအေလာက္မေပးႏိုင္ဘူးဆိုတာ သူတို႔ေတြကသိေနေတာ့ သားေကာင္ေတြအျဖစ္ ခံေနရသူအမ်ားစုက မိန္းကေလးေတြ ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြ ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုအဖြားႀကီးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။
ေအာ္မယ္မႀကံနဲ႔ ဓါးနဲ႔ထိုးလိုက္မယ္ ၊ တစ္သိန္းတန္ပစၥည္းေလးအတြက္လည္း ဓါးထိုးခံရႏိုင္တယ္ ၊ သမီးရည္းစားျပတ္စဲလိုက္လို႔လည္း အသက္ဆံုး႐ံႈးႏိုင္တယ္ ၊ အိမ္တက္ခိုးရင္းလည္း ႏႈတ္ပိတ္သြားႏိုင္တယ္။ ေနေရာင္ေအာက္မွာေတာင္ ေနထိုင္သြားလာရတာ မလံုၿခံဳေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အရိပ္ေတာင္ အေနာက္ကလူကပ္ပါလာသလားလို႔ ျပန္လန္႔ေနရတဲ့ေခတ္ျဖစ္ေနၿပီ။ တကယ္ဆို စိတ္ဓါတ္ေတြ ေအာက္တန္းက်လာလို႔ လူေတြပါ လုပ္ရပ္ေတြေအာက္တန္းက်လာတာပါ။ ဂ်ာေအးကိုသူ႔အေမရိုက္လို႔ ဥပေဒ နဲ႔ ရဲအင္အား မုန္႔လံုးစကၠဴကပ္ေနတုန္း တကယ္ခံစားေနရတဲ့သားေကာင္ေတြက ျပည္သူေတြျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္ဆို ျပည္သူက ျပည္သူကို ျပန္ဒုကၡေပးေနတာပါ။
ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေတြ႔ျမင္ထိေတြ႔ခံစားခဲ့ရတဲ့ အရာေတြက သမ႐ိုးက်ျဖစ္စဥ္ေတြလို႔ မွတ္ထင္ခဲ့ေပမယ့္ မ်က္စိပြင့္ ၊ နားပြင့္ တျခားတိုင္းျပည္ေတြကို ေရာက္ရွိၿပီးေတာ့မွ ဒါေတြဟာ သမရိုးက်ျဖစ္စဥ္ေတြမဟုတ္ခဲ့ပဲ ကိုယ္ႏႈတ္အမူအရာေတြနဲ႔ ကိုယ္ဟာ ထိပါးေစာ္ကားျခင္းခံခဲ့ရပါလားဆိုတာကို သိလိုက္ရေတာ့ ေနာင္မ်ိဳးဆက္မိန္းကေလးေတြ ဒီလို မႀကံဳေစခ်င္တာအမွန္ပဲ။ ဒါေတြကို က်ယ္က်ယယ္ျပန္႔ျပန္႔ အသိပညာေပးဖို႔လိုတယ္။ သို႔ေပမယ့္လည္းေလ ဒီလိုအျမင္ဖြင့္႐ံုစာေတြပဲ ေရးရံုတတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ကၽြန္မမွာ ျမန္မာလူမႈအသိုင္းအဝန္းက အသားက်ေနတဲ့ ေန႔ရက္ေတြထဲ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ စိတ္လံုၿခံဳမႈ ရရွိၾကပါေစလို႔သာ ဆုေတာင္း႐ံုရွိတာပ။
ရတု (Burmesehearts.com)