မူႀကိဳတက္စ ကေလးငယ္

မူႀကိဳတက္စအရြယ္မွာ ဘာေတြခံစားတတ္ၾကသလဲ။ သူတို႔ကို ဘယ္လိုနားလည္မႈေပးလို႔ ဘာေတြျဖည့္ဆည္းေပးရမလဲ ။ ဘာေတြပံ့ပိုးေပးဖို႔လိုသလဲဆိုတာဟာ ကေလးေက်ာင္းေနေပ်ာ္ဖို႔ အထူးအေရးႀကီးပါတယ္။ ကေလးငယ္ငယ္ကတည္းက Nursery မထားခဲ့ဖူးဘူးဆိုရင္ မူႀကိဳေက်ာင္းဆိုတာ သူတို႔ဘဝမွာ ပထမဆံုး အိမ္နဲ႔ခြဲခြါရတဲ့ မွတ္တိုင္တခုပါ။ အဲဒီေနရာမွာ သူတို႔ေပ်ာ္ပါမွ ဒုတိယအဆင့္ ဆည္းပူးျခင္းဆိုတာကို သူတို႔ေပ်ာ္မွာပါ။

မူႀကိဳေက်ာင္းစထားတဲ့ေနရာဟာ သူတို႔အတြက္ စိတ္ဖိစီးစရာေနရာႀကီးျဖစ္ေနမယ္ ၊ အဲဒီမွာရွိတဲ့လူေတြက သူတို႔ကို မၾကင္နာတတ္တဲ့သူေတြျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ အိမ္နဲ႔ ၊ မိဘေဆြမ်ိဳးနဲ႔ ခဏတာခြဲခြါရတာကို ေၾကာက္ရြံ႔စိုးရိမ္စိတ္ကတမ်ိဳး ၊ သူတို႔အေပၚ မေကာင္းဘူးလို႔ သူတို႔မွတ္ယူထားသူေတြနဲ႔ ေနရတာ ေၾကာက္ရြံ႕စိုးရိမ္စိတ္ကတမ်ိဳး စသျဖင့္ ဒီစိတ္ေတြ ဖိစီးေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒုတိယအဆင့္ျဖစ္တဲ့ ဆည္းပူးေလ့လာျခင္းဆိုတာကို သူတို႔ဟာ ေစာစီးစြာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ အာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့။

ဘာျဖစ္လို႔ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲဆိုရင္ အိမ္နဲ႔ခြဲရမွာေၾကာက္တာ ၊ မိဘ သို႔မဟုတ္ သူအသားက်ေနတဲ့လူေတြနဲ႔ ခြဲခြါၿပီး တစိမ္းေတြအလယ္ တစ္ေယာက္တည္းေနရမွာကို ေၾကာက္တာ ၊ အဲဒီသူေတြဟာ သူ႔အေပၚႏူးညံ့ညင္သာစြာမဆက္ဆံတတ္ဘဲ အငိုတိတ္ေအာင္ မာန္မဲေအာ္ဟစ္တတ္တဲ့သူ ၊ ေျခပါလက္ပါဆံုးမၿပီး အငိုတိတ္နည္းေတြ သံုးတတ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနခဲ့မယ္ဆို သူတို႔အတြက္ ေက်ာင္းဟာ ေၾကာက္စရာၾကီးျဖစ္ေနမွာပါ။

ေက်ာင္းစထားခ်ိန္ (မူႀကိဳစထားခ်ိန္)မွာ ကေလးငယ္အမ်ားစုဟာ ငိုေႂကြးတတ္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေပ်ာ္စရာေတြရွိေနမယ္ဆိုရင္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေက်ာင္းဆိုတာနဲ႔ မိတ္ဆက္ခံရတဲ့ကေလးဟာ အမ်ားဆံုးတပတ္ ၊ ဆယ္ရက္ေလာက္အထိပဲ ငိုတယ္လို႔ ကၽြန္မသိရပါတယ္။  ေက်ာင္းဆိုတာကို နားလည္တတ္တဲ့ အသက္အရြယ္မဟုတ္ေသးရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကေလးအေျခအေနအေပၚမူတည္လို႔ ေက်ာင္းထားဖို႔ အခ်ိန္ေရြးသင့္ပါတယ္။

မူႀကိဳေက်ာင္းစေနတဲ့ကေလးဟာ Sharing လို႔ေခၚတဲ့ ေဝမၽွျခင္းဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္သိထားရမွာပါ။ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းရွိတဲ့ကေလးေတြဟာ အိမ္မွာ ကိုယ့္ေမာင္ႏွမကို အၿမဲမၽွေဝလို႔ စားအတူ ၊ ကစားအတူ ရွိေနတာမို႔ သူတို႔အတြက္ သိပ္မခက္ခဲလွေပမယ့္ အိမ္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္တည္းရွိတယ္ဆိုရင္ ကေလးပစၥည္း ၊ ကစားစရာ ၊ ေဆာ့စရာေတြကို ဘယ္သူနဲ႔မွ ေဝမၽွစရာမလိုဘဲ သူတစ္ဦးတည္း ေဆာ့ကစားေနရတာမို႔ သူဟာ Sharing ဆိုတာကို အေတာ္က်င့္ယူရဦးမွာပါ။ ဒါေတာင္ မိဘေတြက နားလည္ေအာင္ ေကာင္းေကာင္းက်င့္ယူသင္ဦးမွပါ။ အလိုလိုက္တဲ့မိဘေတြရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ  သား ၊ သမီးေတြဟာ ဗိုလ္က်အႏိုင္ယူတတ္တဲ့အက်င့္ ၊ ပစားေပးခံရတဲ့အက်င့္စြဲေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအက်င့္ကို အေတာ္ေဖ်ာက္ယူရဦးမွာပါ။

ဒါေၾကာင့္ မိဘေတြကို အစကတည္းက ကၽြန္မအႀကံေပးလိုတာက မိမိသားသမီးကို အလိုလိုက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဆံုးမတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရရွည္ကို ေတြးေခၚၿပီး ျပဳမူဆံုးမလို႔ သင္ေပးသင့္တာေတြကို သင္ေပးရမွာပါ။ ကိုယ့္သားသမီးမို႔ သူစိတ္မေက်နပ္ရင္ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုတာ ၊ ပစၥည္းေတြလႊင့္ပစ္တတ္တာ ၊ လူးလွိမ့္ေအာ္ဟစ္ငိုၿပီး ဆႏၵျပတတ္တာ ၊ မထင္မွတ္ရင္ လက္ပါတတ္တာေတြကို ကိုယ္ကအျပစ္မယူဘူး ၊ ေဗြမယူဘူး ၊ သည္းခံႏိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္သားသမီးမွာ ဒီအက်င့္ႀကီးစြဲသြားရင္ခက္ၿပီ။ အိမ္ထဲကထြက္ၿပီး ေက်ာင္းစတက္ရမယ့္သူဟာ ဆရာမေတြနဲ႕ တျခားကေလးေတြက ကေလးဆိုးလို႔ အမည္တပ္ခံရေတာ့မွာပါ။

ကိုယ့္ကေလးကိုတကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ကေလးလူဝင္ဆံ့မယ့္ အက်င့္စ႐ိုက္ေတြ ၊ အျပဳအမူ ၊ အေျပာအဆိုေတြကို ကေလးလူေတာမတိုးခင္ (မူႀကိဳမေနခင္) အိမ္မွာကတည္းက ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးရမွာ ကေလးအနီးအနားက လူႀကီးမိဘေတြရဲ႕ တာဝန္ပါ။ ကိုယ္က ကိုယ့္ကေလးမို႔ တသက္တာခြင့္လႊတ္သြားႏိုင္ေပမယ့္ တစိမ္းေတြက ကိုယ့္ကေလးကို ကိုယ္ေတြးျမင္ခြင့္လႊတ္သလို ခြင့္လႊတ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ အိမ္မွာအက်င့္ျဖစ္ေနတဲ့ အမူအက်င့္ ၊ အေျပာအဆိုေတြေၾကာင့္ တစိမ္းအလယ္ ကေလးဆိုးဆိုတဲ့တံဆိပ္ အကပ္ခံရတာ ကေလးအျပစ္မဟုတ္ဘဲ ကေလးကို သြန္သင္ဆံုးမဖို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့တဲ့ မိဘေတြရဲ႕အျပစ္ပါ။

“မိမဆံုးမ ဖမဆံုးမကေလး” ဆိုတဲ့စကားဟာ အေျပာခံရတဲ့ကေလးအတြက္ နာစရာပါ။ ဘာကိုနာရမွန္းမသိဘဲ အေတာ္နာက်င္ၾကရပါတယ္။ ကိုယ့္အျပစ္မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္အျပစ္တင္ခံရသလိုမ်ိဳးေပါ့။ ကိုယ္ဟာျပဳမူေနက်အတိုင္း ျပဳမူေျပာဆိုေနေပမယ့္ ကိုယ္အသားက်ေနတဲ့ အဲဒီအျပဳအမူ ၊ အေျပာအဆိုေတြဟာ အမ်ားအလယ္ ျပစ္တင္စရာ ၊ ႐ံႈ႕ခ်စရာ ၊ ကဲ့ရဲ႕စရာေတြျဖစ္လို႔ သိမ္ငယ္ခံစားၾကရတာဟာ မိဘေတြက နည္းမွန္လမ္းမွန္ သြန္သင္ဆံုးမမႈေတြမျပဳခဲ့လို႔ လူဆိုးတံဆိပ္အကပ္ခံရတဲ့ ကေလးေတြပါ။

ကေလးဆိုးလို႔ အမည္တပ္ခံရတဲ့ကေလးေတြဟာ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ၊ အလိုမက်စိတ္ေတြနဲ႔ ပိုဆိုးလာတတ္တယ္။ သူတို႔ကိုႏွိမ္ခ်ေလ ၊ လူရာမသြင္းေလ ဆိုးသထက္ဆိုးလာတတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကေလးကို ကေလးဆိုးေလးေတြ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးဆိုရင္ နည္းမွန္လမ္းမွန္ ဆိုဆံုးမသင္ျပတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ကေလးဟာ သူ႔အရြယ္နဲ႔ သူ႔နားလည္ႏိုင္မႈ အခ်ိန္မတန္ေသးဘဲ ေက်ာင္းေနရတယ္ဆိုရင္ သူနားမလည္တဲ့စာေတြ ၊ လိုက္မမီတဲ့စာေတြေၾကာင့္ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမလိုအားမရစိတ္ေတြ ၊ ဆရာမနဲ႔ အတန္းေဖာ္ေတြ ၾကည့္တဲ့အၾကည့္ေတြ ၊ မိဘရဲ႕ အားမလိုအားမရစကားေတြေၾကာင့္ စာဘက္မွာ စိတ္ပ်က္သြားတတ္ၾကပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးကို သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ နည္းမွန္လမ္းမွန္ သင္ၾကားျပသတတ္ဖို႔ဟာလည္း အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။

ကၽြန္မက တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေလးကို ေမြးထားတာမို႔ သမီးသံုးႏွစ္အရြယ္မွာ Nursery (1) စတက္ဖို႔ ေက်ာင္းအပ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ Sharing ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ ၊ အိမ္မွာလည္း ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ေဝမၽွေဆာ့က်င့္မရွိ ၊ ကၽြန္မအမ်ိဳးသားကလည္း ကေလးကို မ်က္ႏွာတခ်က္အညိဳမခံဘဲ ျဖည့္စြမ္းေပးတတ္သူမို႔ ကေလးဟာ ေက်ာင္းစတက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အနီးအနားရွိတဲ့ကစားစရာေတြဟာ သူတစ္ေယာက္တည္း ကစားရမယ့္အရာ ၊ တျခားသူေတြလာယူရင္ အသည္းအသန္ငိုတာနဲ႔ ကေလးေရာ မိဘေတြပါ သူအငိုတိတ္ေအာင္ ေခ်ာ႔ေမာ့ေျဖာင္းဖ်ရင္း အေတာ္စိတ္ဖိစီးခဲ့ၾကရဖူးတယ္။

အဲဒီေန႔ကစၿပီး ကၽြန္မတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး ေဆြးေႏြးၿပီး ကေလးကို Nursery (1) မထားေတာ့ဘဲ ေနာင္ႏွစ္မွစထားဖို႔ သေဘာတူခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာသင္တဲ့နည္းေတြ ၊ ေလ့က်င့္ဖို႔စာေတြ ၊ ဖတ္ျပဖို႔စာအုပ္ေတြကို ကၽြန္မစုေဆာင္းၿပီး ေန႔စဥ္ နာရီဝက္ေလာက္ အခ်ိန္ျခားျခားၿပီး ကေလးကို စာဖတ္ျပတာ ၊ အတူအေရာင္ျခယ္တာ ၊ ပံုဆြဲတာ ၊ Sharing နဲ႔ဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ပံုျပင္ေရာ ၊ အေလ့အက်င့္ေရာ အိမ္နဲ႔အျပင္မွာပါ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေလ့က်င့္သင္ၾကားပါတယ္။ Nursery (1) ကို ေက်ာင္းမွာ မထားေတာ့ေပမယ့္ အဲဒီမွာသိသင့္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို အိမ္မွာ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးခဲ့တာပါ။

ဒီႏွစ္မွာေတာ့ မတက္မျဖစ္တဲ့ Nursery (2)ကို သမီးေလး ေလးႏွစ္မျပည့္မီ စတက္ေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းစတက္တဲ့ရက္မွာ မိဘႏွစ္ဦးစလံုး ကေလးကို အတန္းထဲထိ အတူေနေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ထားတဲ့ေက်ာင္းက သံုးရက္တိတိ အတန္းထဲ မိဘလိုက္ခြင့္ေပးပါတယ္။ ဒုတိယေန႔မွာေတာ့ သမီးေလးကို အတန္းမဆင္းမီ နာရီဝက္ေလာက္ အတန္းထဲမွာထားခဲ့ၿပီး သူမျမင္တဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္မပုန္းေနခဲ့ပါတယ္။ အေမေပ်ာက္လို႔ရွာငိုေနတဲ့ သမီးေလးအသံကို ၾကားတာေပါ့။ တျခားမိဘေတြေျပာသလို ရင္မနာပါဘူး။ ဒီေန႔ဟာ မလြဲမေသြၾကံဳေတြ႔ရမွာပဲ။ ကေလးကို လူရာဝင္ေစခ်င္ရင္ မိဘရင္ခြင္ထဲမွာ အၿမဲေထြးပိုက္ထားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။

တတိယေန႔မွာေတာ့ သမီးေလးအတန္းထဲအထိ မဝင္ေတာ့ဘဲ တံခါးဝကေန ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အျပင္က သမီးေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္အထိ ကေလးမျမင္ေအာင္ ေစာင့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာက ပထမသံုးရက္ကို တေန႔ တစ္နာရီခြဲပဲသင္တာ။ ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ တေန႔သံုးနာရီနဲ႔ တပတ္ငါးရက္သင္ပါတယ္။ တတိယေန႔မွာလည္း သမီးေလး အသည္းအသန္ငိုပါေသးတယ္။ ဒုတိယေန႔မွာ ကၽြန္မသိခဲ့တာက ကေလးဟာ အိမ္ကလူကို မျမင္ရရင္ငိုေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ အတန္းထဲ အတန္းေဖာ္ေတြ ၊ ဆရာမေတြ ၊ Activity ေတြနဲ႔ အသားက်ၿပီး အိမ္ကိုခဏေမ့သြားတတ္ပါတယ္။ အိမ္ကလူေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာ ျပန္ေတြ႔ရင္ေတာ့ ျပန္ငိုပါတယ္။ ကိုယ္စိတ္မခ်ေသးရင္ အျပင္က ေစာင့္ခ်င္ေစာင့္ပါ။ ကိုယ့္ကေလး စိတ္ဖိစီးလို႔ အသည္းအသန္ ငိုေနတာမ်ိဳး မျမင္ခ်င္ရင ္ကိုယ္ရွိေနတာ ကေလးကို ေပးမသိပါနဲ႔။

စတုတၳေန႔မွာေတာ့ သမီးရဲ႕ေက်ာင္းက တာဝန္က်ဆရာမေတြေတြဟာ ေက်ာင္းဆင္ဝင္ေအာက္ကေန လာသမၽွကေလးေတြကို က်န္းမာေရးအရင္စစ္ေဆးၿပီးမွ သက္ဆိုင္ရာအတန္းေတြဆီ ဆရာမေတြကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔ေပးတာမို႔ ေက်ာင္းလာပို႔တဲ့မိဘေတြမွန္သမၽွဟာ ေက်ာင္းဝကေန ကေလးပို႔ၿပီး လွည့္ျပန္ၾကရတာပါ။ ကေလးတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းခန္းနားအထိ ေပးမသြားေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆို ကေလးတစ္ေယာက္ငိုရင္ က်န္တဲ့ကေလးအခ်ိဳ႕ပါ အိမ္ကိုသတိရၿပီး လိုက္ငိုၾကတဲ့အတြက္ ထိန္းရခက္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာေတာ့ ေက်ာင္းဝကေန ငိုေနတဲ့သမီးကို လက္ျပၿပီး ကၽြန္မဟာ သမီးႀကိဳက္တတ္တဲ့အစာေတြ အိမ္ျပန္ယူၿပီးျပန္လာခဲ့မယ္လို႔ ကတိေပးခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းျပန္ႀကိဳတဲ့အခ်ိန္မွာ ကေလးႀကိဳက္တဲ့ အစာႏွစ္မ်ိဳး ၊ သံုးမ်ိဳး ယူသြားၿပီးမွ သြားႀကိဳပါတယ္။

ေက်ာင္းစတက္တဲ့ ငါးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ကၽြန္မသမီးဟာ ေက်ာင္းတက္ရင္ မငိုေတာ့ပါဘူး။ ခုမွေက်ာင္းနဲ႔စရင္းႏွီးလာတဲ့သမီးဟာ ေက်ာင္းဝကေန အေမကိုလက္ျပလို႔ သူ႔ဘာသာ က်န္းမာေရးသြားအစစ္ခံတာ ၊ သူ႔ဆရာမနဲ႔အတူ သူ႔အတန္းဘက္ထြက္သြားတာေတြကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္လုပ္ရင္း သူႀကိဳက္တဲ့အစာေတြနဲ႔ ျပန္လာဖို႔ အေမကိုမွာခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕ နည္းဗ်ဴဟာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မသမီးဟာ Play Group ဆိုတာေတြကိုေတာင္ မသြားခဲ့ဖူးသူပါ။

ေက်ာင္းဖြင့္တာ တပတ္ေလာက္ရွိေတာ့ သမီးေလးအတန္းကို အျပင္ကေန (အတန္းထဲကကေလးေတြမသိေအာင္) ေခာ်င္းၾကည့္ခြင့္ရေတာ့ သမီးေလးဟာ ေက်ာင္းထားစရက္ပိုင္းအတြင္း အတန္းေဖာ္အသစ္ေတြနဲ႔ ေျပာဟယ္ ၊ ဆိုဟယ္နဲ႔ ကစားေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းကျပန္လာရင္ ေက်ာင္းမွာသင္တာေတြ အေမမေမးဘဲ သူ႔ဘာသာ စိတ္လိုလက္ရ ရြတ္ျပတတ္ပါၿပီ။

ေက်ာင္းသြားေတာ့မယ္လို႔ ကၽြန္မေရရြတ္လိုက္တာနဲ႔ ငိုသံတစက္မၾကားရဘဲ မနက္၇နာရီခြဲ အိပ္ယာထ ၊ သြားတိုက္ေရးခ်ိဳးၿပီး မနက္စာပါစားလိုက္ပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းက မနက္၈နာရီခြဲစတက္တာေလ။ ဆံပင္ညႇပ္တာလည္းမၾကိဳက္ ၊ ဆံပင္အရွည္ကို တခါခါနဲ႔အၿမဲလုပ္ေနတတ္တဲ့ ကၽြန္မသမီးေလးဟာ ေက်ာင္းတက္တဲ့ဒုတိယေန႔ကစလို႔ တသက္လံုးအေၾကာက္အကန္ျငင္းလာခဲ့တဲ့ ဆံပင္စည္းေႏွာင္ျခင္းအလုပ္ကိုလည္း ၾကည္ၾကည္သာသာလက္ခံတာ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ အ့ံၾသစရာပါ။ ဒါဟာ အတန္းေဖာ္ေတြနည္းတူ လုပ္ေဆာင္ေနထိုင္တတ္လာတဲ့သေဘာပါ။ ဒီလိုပဲျဖစ္သင့္တာပါ။

ဒါေတြ ကၽြန္မဘာျဖစ္လို႔ေျပာျပေနသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မဟာ သူေက်ာင္းမတက္မီကတည္းက ေက်ာင္းမွာသူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြနဲ႔ ဘာေတြ ဘယ္လိုေဆာ့ရမယ္ ၊ ဘယ္လိုေဆးေရာင္ျခယ္လို႔ ၊ ဘယ္လိုကခုန္ ကစားၾကရတယ္ဆိုတာ စာေတြဖတ္ျပ ၊ ပံုေတြေျပာျပ ၊ ဗြီဒီယိုဖိုင္ေတြလည္း ဖြင့္ျပလို႔ ေက်ာင္းဟာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေၾကာင္း ၊ အေမအနားမွာမရွိေပမယ့္ အေမဟာ သူ႔အႀကိဳက္စားစရာေတြနဲ႔ သူ႔ကို ျပန္လာေခၚမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေလ့က်င့္ေပးထားခဲ့တာပါ။

ေက်ာင္းဆင္းရင္လည္း ရက္ျခားဆိုသလို သူ႔အတန္းကဆရာမေတြကို ႏႈတ္ဆက္လို႔ ကေလးရဲ႕အေျခအေနကို ေမးျမန္းပါတယ္။ သမီးရဲ႕အတန္းေဖာ္ေတြထဲက ကေလးမိခင္ေတြနဲ႔လည္း မိတ္ေဆြဖြဲ႕ထားၿပီး သူ႔ကေလး ၊ ကိုယ့္ကေလးအေၾကာင္းနဲ႔ ေက်ာင္းကဆရာမေတြရဲ႕ ကေလးဆက္ဆံပံုေတြ ၊ ေက်ာင္းကပြဲေတြဆိုတာေတြကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ကကူတဲ့အခါဝင္ကူလို႔ ေက်ာင္းနဲ႔ကိုယ္ ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ကိုယ္ ၊ သမီးေလးအတန္းေဖာ္တခ်ဳိ႕ရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူေတြနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိေအာင္ေနၿပီး ကိုယ့္ကေလးရဲ႕အေျခအေနကို အၿမဲေလ့လာပါတယ္။ ဒါမွ လိုအပ္တာေလးေတြကို ကိုယ့္ဘက္က အခ်ိန္မီျပင္ဆင္ ပ့ံပိုးစရာရွိတာေတြ ပံ့ပိုးေပးလို႔ရမွာေပါ့။

ကေလးေက်ာင္းျပန္ႀကိဳတဲ့အခါ သူ႔အႀကိဳက္အစားအစာေတြကို အျပန္လမ္းမွာစားရင္း စိတ္တက္ႂကြမႈကို အရင္ယူပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ သူလုပ္ခ်င္တာ (ဥပမာ ကာတြန္းၾကည့္တာ)ကို တစ္နာရီေလာက္ လုပ္ခြင့္ေပးၿပီး အစာတခုထပ္ေကၽြးပါတယ္။ ေက်ာင္းသြားတုန္းကေတာ့ အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ထမင္းဗူးစားခဲ့တာေပါ့။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ခဏေနၿပီးတခုထပ္လုပ္ေကၽြးတာပါ။ ၿပီးရင္ တစ္နာရီေလာက္ ကာတြန္းၾကည့္ခြင့္ျပန္ေပးတယ္။ ၿပီးရင္ ကေလးကိုတေရးသိပ္ပါတယ္။ မနက္အေစာထတဲ့ ကေလးဦးေႏွာက္ကို ေန႔လည္မွာ ျပန္အနားေပးတဲ့သေဘာပါ။

အိပ္ရာႏိုးရင္ အဆာေျပစားေသာက္ၿပီး ကေလးနဲ႔အတူ စာဖတ္တာ ၊ ပံုေဆးျခယ္တာ ၊ ပံုဆြဲတာ ၊ စာေရးတာေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး မ႐ိုးရေအာင္ အတူကစားရင္းနဲ႔ တစ္နာရီခြဲ ႏွစ္နာရီေလာက္ စာလုပ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးရင္ ညစာေကၽြးၿပီး မိသားစုအတူ ကစားတာမ်ိဳ း ၊ သူႀကိဳက္တဲ့ကာတြန္းကားေပးၾကည့္တာမ်ိဳးေတြလုပ္ၿပီးမွ ကေလးကိုအိပ္ေစတာျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးဟာ ေက်ာင္းေနခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းမွာလည္းေပ်ာ္ ၊ အိမ္မွာလည္းေပ်ာ္ ၊ ေက်ာင္းမွာသင္တာေတြ စိတ္ဝင္စားလို႔ အိမ္မွာသင္တာေတြလည္း စိတ္ဝင္စားမယ္ဆို မူႀကိဳေက်ာင္းစေနတဲ့ကေလးဟာ ပထမေျခလွမ္းကို ေအာင္ျမင္စြာလွမ္းတက္ႏိုင္ပါၿပီ။

အစေကာင္းမွ အေႏွာင္းေသခ်ာတာေလ။ ေက်ာင္းစတက္ရတာေပ်ာ္မွ ၊ ပထမဆံုးေလ့လာသင္ၾကားရတဲ့ ေက်ာင္းစာေတြကို စိတ္ပါဝင္စားစြာေလ့လာမွ ပညာသင္ယူဖို႔ သူတို႔ဟာ စိတ္အားထက္သန္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ပညာသင္ယူဖို႔ စိတ္အားထက္သန္ေနမွ သူတို႔ရဲ႕ ဆန္းသစ္တီထြင္ဥာဏ္ေတြဟာ ကြန္႔ျမဴ းလာမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေက်ာင္းေနမွ ၊ ေက်ာင္းေပ်ာ္မွ ဆန္းသစ္တီထြင္တတ္တယ္လို႔ ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘဲ မိမိရဲ႕ဆန္းသစ္တီထြင္မႈေတြဟာ သင္ယူေလ့လာမႈေတြနဲ႔ အေရာင္မတင္ထားရင္ အရာမထင္ျဖစ္ေနတတ္တယ္လို႔ ဆိုလိုတာျဖစ္ပါတယ္။

ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ဆန္းသစ္တီထြင္မႈတိုင္းဟာ သင္ယူေလ့လာထားမႈေတြ ရွိမေနဘဲ သူ႔အလိုလိုျဗဳန္းခနဲ ေပၚလာတတ္တာမ်ိဳးမဟုတ္တာမို႔ မိမိရဲ႕ကေလးငယ္ေတြကို သင္ယူေလ့လာမႈေတြမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္တတ္ရင္းက သူဝါသနာပါရာေတြမွာ ဆန္းသစ္တီထြင္ၿပီး ႀကိဳးစားလိုစိတ္ေတြ ျဖစ္ထြန္းလာေအာင္ ၊ ဒီကတဆင့္ ထူးခၽြန္ေအာင္ျမင္တဲ့ သားေကာင္း ၊ သမီးေကာင္းေတြအျဖစ္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးရမွာ မိဘေတြျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕တာဝန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ရတု (Burmesehearts.com)