ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးငယ္ငယ္

လူႀကီးေတြကို သင္တာနဲ႔ ကေလးေတြကိုသင္တာ ဘယ္ဟာပိုခက္သလဲလို႔ေမးရင္ ကေလးကိုသင္တဲ့သူေတြက ကေလးသင္ရတာပိုခက္တယ္ေျပာမွာျဖစ္သလို လူႀကီးသင္ရသူေတြက လူႀကီးသင္ရတာပိုခက္တယ္လို႔ေျပာၾကမွာပါ။ ကေလးသင္တဲ့အခါ ကေလးဟာ ေခ်ာ႔လြယ္ ၊ ေျခာက္လြယ္မို႔ ကေလးကိုသင္ရတာပိုလြယ္တယ္လို႔ ဆိုၾကတာပါ။ လူႀကီးေတြက်ေတာ့ နားလည္ေနၿပီးသားအရြယ္ျဖစ္ေနတာမို႔ ကေလးေတြေလာက္ အာေပါက္ေအာင္မသင္ရတဲ့အတြက္ လူႀကီးသင္ရတာ ပိုလြယ္တယ္လို႔ ေျပာၾကတာပါ။ တကယ္က သင္တတ္ရင္ ဘယ္သူ႔သင္သင္လြယ္ပါတယ္။

လူႀကီးအရြယ္ဆိုတာ ေငြတန္ဖိုးနားလည္တဲ့ အရြယ္ေရာက္လာေလေလ ကိုယ့္ရဲ႕အခ်ိန္ေတြ ၊ ေငြေတြရင္းၿပီး လာတက္ရတဲ့သင္တန္းကို သူတို႔အတြက္ အေရးႀကီးရင္ ႀကီးသေလာက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈမ်ိဳး ရွိၾကပါတယ္။ လူႀကီးေတြကို မတတ္ရေကာင္းရဲ႕ မာန္မဲဆံုးမလို႔မရတာမို႔ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြက သူတို႔တတ္ခ်င္ရင္ သူတို႔ပိုတန္ဖိုးထားႀကိဳးစားၾကမယ္လို႔ ၾကပ္မတ္မႈ လႊတ္ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူႀကီးေတြသင္ယူတဲ့ သင္တန္းေတြမွာ အတန္းၿပီးရင္ တတန္းလံုး ဒီပညာတတ္ေျမာက္ နားလည္သြားလိမ့္မယ္ ၊ ဒီပညာနဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ တထစ္ခ်တြက္ထားလို႔မရပါဘူး။ ဒီသင္တန္းထဲ ႀကိဳးစားသူေတြမွပဲ ထူးခၽြန္လာမွာပါ။ သူတို႔ရဲ႕ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈဟာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လုပ္ယူမွပဲ ရတာပါ။

ကေလးေတြက်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ကေလးေတြကို သင္တဲ့အခါ တတန္းလံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ နားလည္တတ္ေျမာက္ေအာင္ သင္ၾကားတတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါမွသူတို႔ဟာ ဒီအတန္းကစာေတြကို ေက်ညက္နားလည္ၿပီး ေနာက္တတန္းကိုဆက္တက္ရင္ အခက္အခဲမရွိမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးကို မသင္တတ္တဲ့သူနဲ႔ သင္တတ္တဲ့သူဆိုတာ ဒီမွာကြာသြားပါတယ္။

ကေလးကို မသင္တတ္တဲ့သူက ကေလးၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးနဲ႔သင္ေနတာကို နားေထာင္မွ ကေလးစာတတ္တယ္လို႔ ထင္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ ကေလးကို ေျခမလႈပ္ ၊ လက္မလႈပ္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ နားရြက္ပါမလႈပ္ဘဲ သင္တာကိုနားေထာင္ ၊ ရြတ္ခိုင္းတာေတြလိုက္ရြတ္ ၊ က်က္ခိုင္းတာေတြ အလြတ္က်က္ ၊ ႏႈတ္က အလြတ္ ျပန္ရြတ္ျပႏိုင္ရင္ ကေလးတတ္သြားၿပီ။ စာရြက္ေပၚမွာ အလြတ္ေျဖႏိုင္ရင္ ေအာင္ၿပီေပါ့။ က်က္ေျဖစနစ္နဲ႔ ႏႈတ္တိုက္သင္တာေတြေၾကာင့္ တကယ့္ဆိုလိုရင္းအဓိပၸါယ္ ကေလးရဲ႕ဦးေႏွာက္ထဲ ေရာက္ ၊ မေရာက္ သူတို႔မစဥ္းစားၾကေတာ့ဘူး။

ကေလးရဲ႕ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ သေဘာတရားဆိုတာကို နားမလည္ရင္ ေမ့လြယ္ ၊ ေပ်ာက္လြယ္ ကေလးဦးေႏွာက္ဟာ နားလည္မႈကို အေျခမခံတာမို႔ သင္ၿပီးေနာက္မၾကာခင္ ေမ့သြားၿပီး ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာကို မသိဘဲ စာေမးပြဲမက်ေအာင္ ၊ အမွတ္ေတြ အဆင့္ေတြတက္ေအာင္ ႏႈတ္တိုက္ရြတ္ ၊ ေခါင္းထဲအေသမွတ္ၿပီး စာေမးပြဲခန္းထဲကထြက္လာရင္ ဒီဘာသာကို ေခါင္းထဲကထုတ္ ေနာက္ဘာသာကို ေနာက္ထပ္အလြတ္က်က္မွတ္လို႔ စာေမးပြဲခန္းထဲကေမးခြန္းေတြ အလြတ္ေျဖႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရပါတယ္။

အလြတ္က်က္ေျဖတဲ့ကေလးေတြ ပညာသင္ႏွစ္ တတန္းၿပီးတတန္းလြန္ေျမာက္လို႔ တကၠသိုလ္ကဘြဲ႔သာရရွိသြားတယ္။ တကယ္လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္လာရင္ တဘဝလံုး ကိုယ္ႀကိဳးစားခဲ့တာေတြဟာ က်က္ေျဖခဲ့တာေတြျဖစ္ေနေတာ့ တကယ္သေဘာေပါက္နားလည္တာေတြ မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ရင္ အေျခခံကေန စျပန္ေလ့လာရင္ ကိုယ္အလြတ္က်က္ခဲ့တဲ့စာေတြနဲ႔ ျပန္ဆက္စပ္ၾကည့္ရတာမ်ိဳးပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ သူတို႔က်က္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပထဝီ ၊ သမိုင္း ၊ ေဘာဂ ၊ ဇီဝနဲ႔ သီအိုရီအေထြေထြ စတာေတြကို ျပန္ေမးၾကည့္ လာေမးတဲ့သူ အ႐ူးလားလို႔ အမ်ားစုကေတြးၾကမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ အမ်ားစုက က်က္ေျဖခဲ့ၾကတာမို႔ သူတို႔ဦးေႏွာက္ထဲမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ သေဘာေပါက္နားလည္ၿပီး မွတ္မိေနၾကတာမ်ိဳး မဟုတ္လို႔ပါ။ အဲဒါကၽြန္မအပါအဝင္ပါ။

တကယ္သင္တတ္တဲ့ဆရာဆိုတာကို ကၽြန္မအသက္(၁၉)ႏွစ္ေလာက္မွာ စတင္ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ သူတို႔က အရွင္းဆံုးသေဘာတရားကို အ႐ိုးဆံုးေသာ သင္ပံုသင္နည္းနဲ႔ သင္ၾကတာ။ အဲဒီလိုဆရာ ၊ ဆရာမသင္တဲ့ ပညာရပ္ဟာ ႏွစ္ေတြဘယ္ေလာက္ၾကာသြားပေစ သူသင္ခဲ့တဲ့စာေတြနဲ႔ သေဘာတရားဆိုတာကို ဦးေႏွာက္ထဲစြဲစြဲၿမဲၿမဲမွတ္မိေနတယ္။ ဒီဟာေလးကို ဒီဆရာမက ဒီလိုေလးသင္ျပ ၊ ေျပာျပခဲ့တာလို႔ ဟန္အမူအရာေလးနဲ႔တကြ စြဲစြဲၿမဲၿမဲမွတ္မိေနခဲ့တယ္။ ထူးျခားတာက အဲဒီဘာသာရပ္ကို ကၽြန္မအလြတ္မက်က္ခဲ့ရဘဲနဲ႔ မွတ္မိေနခဲ့တာပါ။ အဲဒီကတည္းက သင္မွန္းမသိဘဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္မိေနေစမယ့္ သင္နည္းေတြကို ကၽြန္မစိတ္ဝင္တစား ေလ့လာခဲ့တယ္။

ဒီကေနတဆင့္ လူေတြရဲ႕စိတ္အေျခခံကိုမူတည္ၿပီး သင္ျပေပးႏိုင္ရင္ ပိုသိလြယ္ ၊ တတ္လြယ္ ၊ မွတ္မိလြယ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ တတန္းထဲမွာ ဒီဆရာမပဲသင္ၾကားလိုက္ေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းသားဟာေတာ္ၿပီး ဟိုေက်ာင္းသားဟာ ေရွာ္ေနတယ္ဆိုတာ သူတို႔ရဲ႕စိတ္အေျခခံနဲ႔ သဘာဝအေျခအေနေတြကို နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး သူတို႔နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြေသာ သင္ၾကားနည္းေတြနဲ႔ သင္ေပးတတ္ရမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မ ပိုနားလည္လာခဲ့တယ္။ ဒီကတဆင့္မွာ ကေလးေတြကို ဘယ္လိုသင္ၾကားရမလဲဆိုတာ ပိုၿပီး ထဲထဲဝင္ဝင္ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။

ကေလးအရြယ္ အခံုမင္ဆံုးဟာ ကစားနည္းေတြပါ။ ေက်ာင္းေနစနဲ႔ စတင္သင္ယူမွတ္သားစ ကေလးငယ္ေလးေတြကို ကစားရင္း သင္ျပေပးႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကို စြဲေဆာင္မႈအရွိဆံုး သင္ၾကားနည္းဟာ ကစားရင္းသင္တာပါ။ ဒါက သင္မွန္းမသိဘဲ သင္လိုက္တဲ့နည္းေပ့ါ။ အမွတ္မိဆံုးသင္ၾကားနည္းကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕စူးစမ္းစိတ္ကို ႏိႈးဆြၿပီး သူတို႔ရဲ႕စိတ္ဝင္စားစူးစမ္းမႈနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ အေျဖရွာတဲ့နည္းပါ။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ရရွိလာတဲ့ အေျဖျဖစ္တာမို႔ မွားသြားရင္ ဘာေၾကာင့္မွားသြားခဲ့တယ္ဆိုတာလည္း စြဲေနတယ္။ မွန္သြားခဲ့ရင္လည္း ဒီနည္းဟာ စြဲေနပါတယ္။

သူတို႔အရည္အခ်င္းကို ေဖာ္ထုတ္ေစတဲ့နည္းနဲ႔လည္း သင္တတ္ရပါမယ္။ ဒါကေတာ့ သူတို႔ကို သူတို႔ရဲ႕ အထင္အျမင္ ၊ ယူဆခ်က္ေတြ ၊ သံုးသပ္မႈေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုခြင့္ျပဳရမယ္။ ရွက္တတ္တဲ့ကေလးေတြဆိုရင္လည္း သူတို႔စိတ္ထဲျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အထင္အျမင္ ၊ ယူဆခ်က္ေတြ ၊ သံုးသပ္မႈေတြကို ဘယ္နည္းနဲ႔သိနားလည္ေအာင္ လုပ္မလဲ ၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပခ်င္ေအာင္ ဘယ္နည္းသံုးမလဲဆိုတာလည္း စိတ္ဝင္စားစရာျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြဟာ ထုတ္ေဖာ္မေျပာတတ္ေပမယ့္ သူတို႔ရင္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြနဲ႔ အေျဖေတြဟာ Brilliant Idea (အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္စရာေတြ)လည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ထုတ္ေဖာ္မေျပာလို႔ သူမသိဘူးလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ရင္ မွားတတ္ပါေသးတယ္။

ကၽြန္မေျပာခဲ့ဖူးသလို ေက်ာင္းနဲ႔စတင္မိတ္ဆက္တဲ့ကေလးဟာ ေက်ာင္းသြားရတာကို ေပ်ာ္သင့္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသြားရတာေပ်ာ္သြားတဲ့ေနာက္တဆင့္မွာ သင္ယူေလ့လာျခင္းေတြကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ အားတက္သေရာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္ရႊင္ ဆည္းပူးေလ့လာသင့္တာပါ။ ကေလးေတြျဖစ္တာမို႔ သူတို႔ကို ဖိအားေပးၿပီး ေၾကာက္ေအာင္ေျခာက္ ၊ ၿငိမ္ေအာင္ဆူ႐ိုက္ရင္း သင္မယ္ဆိုရင္ျဖင့္ သူတို႔ရဲ႕စူးစမ္းစိတ္ေတြ ၊ တက္ႂကြစိတ္ေတြကို ခ်ိဳးႏွိမ္လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ေၾကာက္ေလေလ လူညြန္႔တံုးလာေလေလပါ။

အေၾကာက္တရားေအာက္ ေရာက္သြားတဲ့ကေလးေတြအမ်ားစုဟာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ဖံုးလႊမ္းသြားတတ္ပါတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ႀကီးစိုးေနေတာ့ မလုပ္ရဲ ၊ မကိုင္ရဲ ၊ မေျပာရဲ ၊ မဆိုရဲ ၊ မထြင္ရဲ ၊ မေထာက္ျပရဲ ၊ မွားလည္း အျပစ္မတင္ရဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ တခိ်ဳ႕ေသာ သူေတြသာ အဲဒီအေၾကာက္တရားကို ရွားရွားပါးပါး ျပန္ေတာ္လွန္ႏိုင္ၾကတာပါ။ အမ်ားစုဟာ ေၾကာက္စိတ္ေတြနဲ႔ ပိေနတတ္ၾကတာမို႔ ဒီနစ္ဟာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ထက္ ေနာက္လိုက္ေတြျဖစ္လာဖို႔ အားေပးေနတာျဖစ္ပါတယ္။

ကေလးကို ေၾကာက္စိတ္ေတြ မႀကီးစိုးေနေစခ်င္ရင္ ကေလးကို အျပစ္တင္မာန္မဲတာေတြ ေလၽွာ႔ၿပီး ကေလးဟာ မိမိဆိုလိုရင္းကို နားလည္ဖို႔ ဦးစားေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးနားမလည္တာ ၊ မမွတ္မိတာ ၊ လုပ္ၿမဲလုပ္ေနတာေတြဟာ ကေလးနားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ မိမိမသင္တတ္ေသးဘူးလို႔ မွတ္႐ံုပါ။ ဒီလိုဆို ေနာက္တနည္းေျပာင္းၿပီး သူနားလည္ေအာင္ သင္ေပးရမွာေပါ့။ ဒီလိုနည္းေတြေျပာင္းသင္ေပးတဲ့အခါ သူနဲ႔ဆက္စပ္တဲ့နည္းေအာက္မွာ သူဟာ နားလည္သေဘာေပါက္လို႔ သင္ယူသြားမွာပါ။

ကိုယ္သံုးတဲ့နည္းဟာ အၾကမ္းနည္းေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနမယ္ဆို ကေလးဟာ နားလည္သေဘာေပါက္လို႔ လက္ခံေျပာင္းလဲလိုက္တာ ဆိုတာမ်ိဳးထက္ ကိုယ့္ကိုေၾကာက္လို႔ ေျပာင္းလဲလိုက္ရတာလို႔ မွတ္ရမွာပါ။ ကိုယ့္ကိုမေၾကာက္ေတာ့တဲ့တခ်ိန္မွာ သူလက္ခံထားတာေတြကို ကိုယ့္ကိုေတာ္လွန္ၿပီး ဒီနည္းေတြ က်င့္သံုးေတာ့မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးတကယ္နားလည္သြားေအာင္ နည္းမွန္လမ္းမွန္ သင္ျပေပးတတ္ဖို႔ဟာ အလြန္အေရးႀကီးတာပါ။

ကေလးကို အျပစ္တင္တာေတြေလၽွာ႔ပါလို႔ ဆိုလုိတာက အေသးအဖြဲကိစၥေလးေတြအတြက္ ကေလးကို မဆူ ၊ မမာန္ ၊ မ႐ိုက္ႏွက္ပါနဲ႔။ ကေလးကို နားလည္မႈေပးပါ။ ဘယ္လိုနားလည္ေပးရမွန္းမသိရင္ သူ႔အရြယ္တုန္းက ကိုယ္ဘယ္လိုဆိုတာကို ျပန္ေတြးပါ။ ကိုယ့္ဆီမွာမရွိတဲ့အက်င့္ေတြ ကေလးဆီမွာ ရွိေနရင္ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ သို႔မဟုတ္ ကေလးကို အက်င့္ကူးေစသူေတြ ကေလးအနားမွာရွိေနလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကေလးအျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။

ေက်ာင္းမွာပစၥည္းေတြက်န္ခဲ့တတ္တာ ကေလးအျပစ္မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီပစၥည္းေတြေပၚမွာ ကေလးရဲ႕နာမည္နဲ႔ အတန္းဆိုတာ ေရးမွတ္ေဖာ္ျပေပးထားျခင္းမရွိတဲ့ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ကေလးပစၥည္းေပ်ာက္သြားတတ္တယ္လို႔မွတ္ပါ။ ကိုယ္ကေလးဘဝတုန္းကလည္း ေပ်ာက္ခဲ့ဖူးတာပဲေလး။ ပစၥည္းအခိုးခံရတာလို႔ ထင္ေနတယ္ဆို ဘာပစၥည္းဝယ္ဝယ္ ပိုပိုလိုလို အနည္းဆံုး ႏွစ္ခုမွသည္ ေလးငါးဆယ္ခု ဝယ္ေပးထားပါ။ ဒါဆို ဒီေန႔တခုေပ်ာက္သြားရင္ ကေလးနာမည္နဲ႔အတန္း ေရးထိုးထားတာကို ေနာက္တေန႔မွာ ထပ္ထည့္ေပးလိုက္ပါ။ သက္ဆိုင္တဲ့ဆရာမကို ကေလးပစၥည္းေပ်ာက္သြားတာ အသိေပးပါ။ ကိုယ့္ကေလးကိုလည္း သူ႔ပစၥည္းသူ ဂ႐ုတစိုက္ သိမ္းဆည္းသိတတ္ဖို႔ဆိုတာ ေလ့က်င့္ေပးပါ။ ဒီလိုဆို ပစၥည္းေပ်ာက္လို႔ အဆူခံ ၊ အ႐ိုက္ခံရတဲ့ဒုကၡ ကေလးမခံစားရေတာ့ဘူးေပါ့။

ကေလးေတြကို ႐ိုက္တာအားမေပးတဲ့ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ကေလးဆိုးလာတယ္လို႔ ထင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ စတိ႐ိုက္တတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ သူလုပ္သင့္တာထက္ပိုေနၿပီ ၊ အေမသည္းခံႏိုင္တာထက္ပိုေနၿပီ။ ဒါဟာ Serious ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာကို အသိေပး႐ံုပါ။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ မလိုအပ္္ဘဲ တုတ္ကိုင္႐ိုက္တာမ်ိဳး မလုပ္ပါဘူး။ ကၽြန္မသမီးေလးကို ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္မေလ့က်င့္ေပးထားခဲ့ဖူးတယ္။ ေရခ်ိန္ဆိုတာကို သူခံစားသိႏိုင္ဖို႔ ေလ့က်င့္ေပးထားတာပါ။

ပထမ  –   မလုပ္သင့္ဘူး ။ မလုပ္ရဘူးဆိုတာကို ၿပံဳးၿပံဳးေလးအသိေပးပါတယ္။

ဒုတိယ –   မလုပ္ပါနဲ႔လား ၊ ရပ္လိုက္ပါလားလို႔ ေလသံနဲနဲျမႇင့္ေျပာပါတယ္။

တတိယ  –   မလုပ္နဲ႔လို႔အေမေျပာေနတာမို႔ လုပ္ေနတာေတြ ေက်းဇူးျပဳၿပီးရပ္လိုက္ပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္တယ္။ (ဒါဟာ ကၽြန္မရဲ႕အျမင့္ဆံုးေရခ်ိန္ပဲ။ ဒီ့ထက္ပိုလာရင္ ေပါက္ကြဲေတာ့မယ္ဆိုတာ ေလသံေအးေအးနဲ႔ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္တာပါ။)

ဒါမွဆက္လုပ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔တင္ပါးနဲ႔ ေျခသလံုးေတြကို ကၽြန္မလက္နဲ႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး တစ္ခ်က္ ၊ႏွစ္ခ်က္ ႐ိုက္လိုက္ပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ပထမနဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ေျပာခ်ိန္မွာ သူရပ္သြားတာေတြမ်ားတာမို႔ အႀကိမ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပါမွ တစ္ႀကိမ္ေလာက္ပဲ ႐ိုက္ရတာမ်ိဳးပါ။ ရက္သတၱပတ္တိုင္း ႐ိုက္ရတာမ်ိဳးမဟုတ္တာမို႔ ေန႔စဥ္႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမတတ္သူေတြဟာ ဒီလိုေရခ်ိန္နဲ႔ မသင္ခဲ့လို႔ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မသမီးေလး ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒီလိုေလ့က်င့္ေပးထားတာမို႔ ႀကီးမွေလ့က်င့္မယ္ဆိုရင္ နည္းနည္းေတာ့ အခက္အခဲရွိႏိုင္ပါတယ္။

ကေလးအရြယ္ႀကီးလာရင္ သူခံႏိုင္ရည္အားေကာင္းလာတယ္ ၊ အသားေတြက်စ္ၿပီး ေတာ္႐ံုမနာတတ္ေတာ့တာမို႔ အေမ႐ိုက္လည္း သာသာပဲျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုဆို ခပ္မာမာအရာေလးနဲ႔ သူနာတယ္ဆို႐ံု တင္ပါးနဲ႔ ေျခသလံုးကိုပဲ႐ိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာေတြက အသားမ်ားတာမို႔ ကေလးရဲ႕နာက်င္မႈကို ေရရွည္မထိခိုက္ေစပါဘူး။ တျခားေနရာေတြမွာဆိုရင္ ကိုယ္အားပါသြားရင္ အ႐ိုးပါ ထိခိုက္မိႏိုင္တယ္။ အ႐ႈိးရာေတြထင္တဲ့အထိ ကေလးကို႐ိုက္တာမ်ိဳးကို ကၽြန္မအားမေပးပါဘူး။

ေရခ်ိန္ဆိုတာ ကေလးနားလည္ေအာင္ သင္ေပးထားတာက ဘယ္အေျခအေနမွာ သူရပ္သင့္တယ္ဆိုတာကို ေလ့က်င့္ေပးထားတာပါ။ လူတိုင္းမွာ သည္းခံႏိုင္ရည္ရွိတယ္။ အဲဒီေဘာင္ကို ေက်ာ္လြန္လို႔မရဘူးဆိုတာ သူ႔ကို ေလ့က်င့္ေပးထားတာျဖစ္ပါတယ္။ တပါးသူကို နာက်င္ေစတာမ်ိဳ း ၊ စာရိတၱပိုင္းဆိုင္ရာမ်ိဳး နဲ႔ သူအႏၱရာယ္ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ ကိစၥေတြမွာဆို အမိန္႔သံုးၿပီးရပ္ခိုင္းပါတယ္။ ေျပးဆြဲတာမ်ိဳးလုပ္ပါတယ္။ ဒါမွ နားမေထာင္ရင္ေတာ့ အနားမွာရွိတဲ့ ခပ္မာမာ႐ိုက္လို႔ရ႐ံုပစၥည္းေလးသံုး ႐ိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ထမင္းစားတဲ့တူေလးဟာလည္း သူ႔ကို႐ိုက္လို႔ရတဲ့အရာေလးလို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ တုတ္ႀကီးကိုင္မွ ေၾကာက္တတ္တာမ်ိဳး မလိုခ်င္လို႔ပါ။ ကၽြန္မတခါမွ သူ႔႐ိုက္ဖို႔သက္သက္ဆိုၿပီး တုတ္မဝယ္ထားဘူး။ သီးသန္႔လည္းမထားဘူး။ အေမသူ႔ကို႐ိုက္ဆံုးမတာဟာ အေမလံုးဝလက္မခံတာမို႔ မလုပ္ခ်င္ဘဲလုပ္ရတာ ၊ မ႐ိုက္ခ်င္ဘဲ႐ိုက္ရတာဆိုတာ သူနားလည္ေစခ်င္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။

အေမဟာ သူ႔ကိုနာေစခ်င္လို႔မဟုတ္ဘဲ သူ႔ကိုေကာင္းေစခ်င္လို႔ ၊ ဘာေၾကာင့္႐ိုက္ရတယ္ဆိုတာကို ႐ိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူ႔ကိုဖက္ၿပီး ေျပာျပေလ့ရွိတာမို႔ ကေလးဟာ ငိုေနေပမယ့္ အေမဘာေၾကာင့္ သူ႔ကို႐ိုက္ဆံုးမရတယ္ဆိုတာ နားလည္သြားပါတယ္။ ကေလးကို႐ိုက္ၿပီးမသင္ပါနဲ႔ ၊ ႐ိုက္မွမွတ္သြားမယ္ဆိုတဲစိတ္မ်ိဳး မထားပါနဲ႔ ၊ ႐ိုက္မွ တတ္သြားမယ္ဆိုၿပီးေတာ့လည္း မသင္ပါနဲ႔။ ကေလးမွတ္ဥာဏ္မွာ အေပါင္းလကၡဏာေတြမ်ားမ်ားထည့္ၿပီး အႏႈတ္လကၡဏာေတြကို ေဖ်ာက္ႏိုင္သမၽွေဖ်ာက္ေပးပါမွ ကေလးဟာ အေကာင္းျမင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ၿပီး ဥာဏ္ရည္ထက္ ၊ လူ႔အရိပ္အကဲ သိနားလည္လို႔ လိမၼာတဲ့သားေကာင္း ၊ သမီးေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္လာမွာပါ။

ရတု (Burmesehearts.com)