ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကေလးမ်ား ေမ့ေနရင္

ကၽြန္မကေတာ့ေလ ဘယ္ႏိုင္ငံကပဲျဖစ္ေနေန ၊ ဘာလူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဘယ္ဘာသာပဲ ကိုးကြယ္ ကိုးကြယ္ ၊ ဘယ္ဘာသာစကားပဲေျပာေျပာ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မရွိရင္ လူမပီသဘူးလို႔ ထင္ျမင္မိတာပဲ။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကို အၿမဲလက္ကိုင္ထား သံုးႏႈန္းေျပာဆို လုပ္ကိုင္ေတြးေပးေလ့ရွိတယ္။

ကိုယ့္သားသမီးရလာေတာ့လည္း ဒီစိတ္ကေလးကိုပဲ အၿမဲေလ့က်င့္ေပးတယ္။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ၊ ဘာပဲေတြးေတြး ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကေလးကို ဦးစားေပးျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတာပါ။ ကေလးကို သူစကားမေျပာတတ္ခင္ကတည္းက ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ဖို႔ ေျပာဆိုေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာ။

ကိုယ့္ကိုဒီလိုေျပာရင္ႀကိဳက္သလား ၊ မႀကိဳက္ရင္ သူမ်ားကိုလည္း မေျပာနဲ႔။ ကိုယ့္ကိုဒီလိုလုပ္ရင္ႀကိဳက္သလား ၊ မႀကိဳက္ရင္ သူမ်ားကိုဒီလိုမလုပ္နဲ႔။ သူမ်ားလည္းႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ အထပ္ထပ္အခါခါ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးခဲ့တာပါ။

ကေလးဆိုေတာ့ မနာဖူးရင္ နာတယ္ဆိုတာဘာမွန္းမသိဘူး။ ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္ သူမ်ား ဘယ္ေလာက္နာသြားသလဲဆိုတာ မနာဖူးေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္ဘူးေလ။ လသားကေလးတိုင္း သူမ်ား ဆံပင္ကို လွမ္းဆြဲတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္။ အားႀကီးရင္ႀကီးသေလာက္ သူမ်ားမွာ အေတာ္ခံစားရတာေလ။ သူကေတာ့ နာပါေစရယ္လို႔ တမင္ရည္ရြယ္ဆြဲတာမဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားနာသြားတာကိုေတာင္ သေဘာတက် တခစ္ခစ္ရယ္ေနရင္ ရယ္ဦးမွာ။ သူမွ ဒီလိုနာတတ္မွန္းမသိပဲေလ။

အဲဒီလိုလသားအရြယ္ေလးကတည္းက ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ဆိုတာကို သေႏၶက်ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ရမွာ။ တခါတေလ သင္ေပးတဲ့မိဘဆရာေတြဟာ မလုပ္ခ်င္လည္း တပါးသူ သိနားလည္သြားဖို႔ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးခဲ့ရမွာေတြရွိတယ္။ ဒါဟာ ရက္ရက္စက္စက္လုပ္ရက္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ အတုိင္းအတာတခုအထိ သင္ယူသူ တကယ္နားလည္သြားဖို႔ သင္ေပးရတာေတြရွိတယ္။ နာမွန္းမသိတဲ့ကေလးကို သူနာ႐ံုေလာက္ေလး ျပန္လုပ္လိုက္႐ံုနဲ႔ ေၾသာ္ဒီလိုနာတာပါလားလို႔ သိသြားမွာပါ။ ဒီေလာက္ေလး ေဖာ့ေဖာ့လုပ္တာေတာင္ နာၿပီးငိုတယ္ဆို အားနဲ႔လုပ္တာခံရတဲ့ တပါးသူမွာ ဘယ္ေလာက္နာလိုက္မလဲဆိုၿပီး ေခ်ာ့ရင္းရွင္းျပခဲ့ရတာေပါ့။

အက်ိဳးရလဒ္အေနနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕သမီးဟာ ယခုအခ်ိန္အထိ တပါးသူကို ဆံပင္ဆြဲတာ ၊ ဆိတ္ဆြဲတာ ၊ တြန္းခ်တာ ၊ ကုန္းကိုက္တာမ်ိဳးေတြ တခါမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ အဲဒါေတြအကုန္ ကၽြန္မကို သူအရင္လုပ္ခဲ့တာ။ အသည္းခိုက္ေအာင္ နာသြားတိုင္း အျပင္မွာ ေဆာ့ကစားရင္း စိတ္တိုင္းမက်လို႔ သူမ်ားကေလးကို သူသြားလုပ္ခဲ့ရင္လို႔ ကၽြန္မေတြးရင္း မိဘခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာတာမို႔ အဲဒီလိုေတြမျဖစ္ေအာင္ သူနာ႐ံုေလး ျပန္လုပ္ၿပီး ဒီလိုလုပ္ရင္ တပါးသူမွာ ဒီလိုပဲခံစားရတယ္။ ကိုယ့္လုပ္တာမႀကိဳက္ရင္ သူမ်ားကိုလည္း မလုပ္ရဘူးလို႔ သင္ေပးခဲ့တယ္။ ကိုယ့္သားသမီးကို တျခားကေလး လာလုပ္ရင္လည္း ကိုယ္ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူးေလ။

ဒီလိုေတြ ေလ့က်င့္သင္ေပးလာခဲ့တာ လူေတြအေပၚမွမဟုတ္ဘူး။ တရိစာၦန္ေလးေတြလည္း နာက်င္ခံစားတတ္တာမို႔ သူတို႔ေတြကိုလည္း မႏွိပ္စက္ရဘူးဆိုတာ သင္ေပးခဲ့တယ္။ သဘာဝဆိုတာ သဘာဝအတိုင္းလွပေနတာမို႔ သဘာဝဆိုတာ မဖ်က္စီးသင့္ဘူး။ အပင္ေတြ ၊ အရြက္ေတြကို မဖ်က္စီးသင့္ဘူး။ သူတို႔အလွအပကို ထိန္းသိမ္းေပးထားမွ ဒီလူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ဟာေနလို႔ ပိုေကာင္းမွာ ၊ ပိုလွပသာယာေနမွာဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္း သင္ေပးခဲ့တယ္။

ဒီလိုသင္ေပးဖို႔ဆိုတာ မိဘနဲ႔သားသမီး အခ်ိန္မ်ားမ်ားေပးၿပီး နားဝင္ေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာဆိုေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးပါမွ ဒီကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလး အသားက်ေနမွာ။ ကေလးအနားမွာရွိတဲ့ လူႀကီးမိဘေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း ဒီကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလး လက္ကိုင္ထားေျပာဆိုလုပ္ကိုင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ကေလးဆိုတာမ်ိဳးက အတုျမင္အတတ္သင္တာ အရမ္းလြယ္တယ္။ တတ္သြားတဲ့အက်င့္ဆိုးကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔သာ ခက္ေနတာ။ အက်င့္ဆိုးေတြ ကေလးမွာကူးသြားရင္ အေတာ္အခ်ိန္ယူ ေဖ်ာက္ဖ်က္ရတာ။ ကေလးကဆင္ေျခေပးမွာေပါ့ သူတို႔က်လုပ္ၿပီး ကိုယ့္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေျပာဆို႐ိုက္ႏွက္ေနတာကိုး။

အိမ္အကူေတြနဲ႔ေနတဲ့ ကေလးအမ်ားစုမွာ အက်င့္ဆိုးတစ္ခု ကူးသြားတတ္တယ္။ ဒါဟာ အင္မတန္ေဖ်ာက္ဖို႔ခဲယဥ္းတဲ့ တန္ေအာင္ခိုင္းရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ပဲ။ မိဘေတြကိုယ္တိုင္က ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးရွိေနရင္ ပိုဆိုးတာေပါ့။ အိမ္အကူဟာလည္း လူပဲ။ အရြယ္အလိုက္ ေလးစားသမႈရွိရမယ္ ၊ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ယူရမယ္ ၊ အစစအရာရာ အိမ္အကူလိုက္လုပ္ေပးဖို႔တာဝန္ရွိတယ္ဆိုတဲ့စိတ္မ်ိဳးမထားသင့္ဘူးဆိုတာေတြဟာ မိဘေတြက သင္ေပးမွရမွာ။

မိဘေတြကိုယ္တိုင္က ကေလးတခုခုေမွာက္သြားရင္ အိမ္အကူသြားရွင္း ၊ ကေလးအလုပ္ အိမ္အလုပ္မွန္သမၽွ အိမ္အကူလုပ္ ၊ ေနာက္ဆံုးအိတ္လြယ္ ဖိနပ္စီးေပးတာေတြကအစ ကေလးလုပ္ႏိုင္ေနေပမယ့္ ေပးမလုပ္ဘဲ အိမ္အကူသာ လုပ္ေစမယ္ဆို ဒီကေလးဟာ ေရသာခိုတဲ့စိတ္နဲ႔ တန္ေအာင္ခိုင္းရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလး သူ႔စိတ္မွာ ကိန္းေအာင္းသြားၿပီ။ ဒီစိတ္ႀကီး အျမစ္တြယ္ ႀကီးျပင္းသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ မေကာင္းဘူးေပါ့။

ၾကံဳလို႔ေဝမၽွဦးမယ္။ ကၽြန္မသမီးကို သူ႔ဘာသာ ဖိနပ္စီးတတ္ဖို႔ ခပ္လြယ္လြယ္စီးလို႔ရမယ့္ ကပ္ခြါဖိနပ္ေလးေတြကို သံုးႏွစ္ေလာက္အရြယ္ကတည္းက ေပးစီးခဲ့တယ္။ ဘယ္ညာမွားစီးတတ္ေပမယ့္ သူ႔ဘာသာ စီးတတ္တဲ့အက်င့္ကို အဲဒီအရြယ္ကတည္းက ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာ။ မွားရင္ ဘယ္နဲ႔ညာ ဘယ္လိုခြဲျခားစီးရတယ္လို႔ သင္ျပေျပာဆိုၿပီး ျပန္စီးေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘာသာသူ အရင္စီးတတ္ေအာင္ကို အဲဒီအရြယ္ကတည္းက ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာ။ ထိုနည္းလည္းေကာင္း ေခါင္းစြတ္ဝတ္ကေလးေတြ သေရႀကိဳးေဘာင္းဘီေတြဆိုရင္လည္း ေကာက္စြပ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တယ္။ သူကိုယ္တိုင္ထည့္တဲ့ သူ႔ကစားစရာအိတ္ေသးေလးဆိုရင္လည္း သူ႔ဘာသာသူ လြယ္ေစတာပဲ။ တအားေလးေနမွ ဒါမွမဟုတ္လဲ ခရီးေဝးပါမွ ကိုယ္က ကူသယ္တာ။ တကယ္က သူ႔အားသူကိုးတဲ့စိတ္ကေလးကို ေလ့က်င့္ေပးတာပါ။

ဒါေပမယ့္ သမီးေလးထက္ (၆)လေလာက္ပိုႀကီးတဲ့ သမီးသူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ဖိနပ္သူကိုယ္တိုင္မစီးဘဲ သမီးေလးကို ဝတ္ေပးဖို႔ အၿမဲခိုင္းေလ့ရွိတယ္။ ကိုယ့္သမီးဟာ စိတ္ထဲဘာမွ ေကာက္ကက္ၿပီး ေတြးတတ္သူမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အရွင္းအတိုင္းပဲ ျပဳမူလုပ္ကိုင္တတ္သူမို႔ သူခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းကို ကူညီတဲ့အေနနဲ႔ သူ႔ဖိနပ္သူကိုယ္တိုင္စီးၿပီးတိုင္း သူငယ္ခ်င္းဖိနပ္ကိုလည္း စီးေပးေလ့ရွိတယ္။ စီးခိုင္းတဲ့ေကာင္းမေလးကေတာ့ ကၽြန္မသမီးေလး သူ႔ကိုဖိနပ္စီးေပးတာကို ေက်နပ္လို႔ေပါ့။

ပထမ တစ္ႀကိမ္ ၊ ႏွစ္ႀကိမ္ကေတာ့ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာလႊဲထားလိုက္တယ္။ ကေလးခ်င္းပဲေလလို႔ ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးမိခင္ေတြကေတာ့ ကေလးေတြ ေဘးမွာေပါ့။ သံုးေလးငါးႀကိမ္ေက်ာ္လာေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲမေကာင္းေတာ့ဘူး။ အေၾကာႀကီးနဲ႔ အၿမဲလို ဖိနပ္စီးခိုင္းတဲ့သူမ်ားကို ဖိနပ္စီးေပးေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ မိခင္ျဖစ္တဲ့ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ရင္ထဲမေကာင္းဘူး။ သူ႔အေမတစ္ေယာက္လံုးရွိပါရက္ အၿမဲလိုလို ကိုယ့္သမီးက စီးေပးေနရတာရယ္ ၊ သူ႔ထက္ငယ္တဲ့ ကိုယ့္သမီးေတာင္ သူ႔ဘာသာသူစီးဝတ္ရက္နဲ႔ သူကေတာ့ စီးခိုင္းၿမဲစီးခိုင္းေနတာရယ္က မ်က္စိထဲကန္႔လန္႔ ၊ ရင္ထဲကန္႔လန္႔ျဖစ္လာတယ္။

တေန႔ေတာ့ သမီးကို ကၽြန္မဒီကိစၥစကားစလိုက္တယ္ ဘာလို႔သူ႔ဖိနပ္ကိုအၿမဲစီးေပးရတာလဲေပါ့။ ကိုယ့္သမီးကလည္း စိတ္ရွင္းရွင္းနဲ႔ျပန္ေျဖတယ္ သူခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ကို ကူၿပီးစီးခိုင္းတာမို႔ သူငယ္ခ်င္းကိုကူၿပီးစီးေပးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုအၿမဲစီးေပးေနရတာ အေမ့ရင္ထဲမေကာင္းဘူးလို႔ သမီးကိုေျပာလိုက္တယ္။ သမီးအဲလို စီးေပးေနတာ အေမေတြ႔ရင္ အေမ့ရင္ထဲ အလိုလိုဝမ္းနည္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တခါသူစီးခိုင္းရင္ ငါလည္းငါ့ဖိနပ္ငါစီးတယ္ ၊ နင္လည္းနင့္ဖိနပ္နင္စီးလို႔ ေျပာၾကည့္ပါလားလို႔ ေမးမိတယ္။ သမီးက ေကာင္းၿပီ ၊ အေမဝမ္းမနည္းပါနဲ႔ ၊ သူမစီးေပးေတာ့ဘူး ၊ အဲလိုေျပာလိုက္မယ္တဲ့။ ေနာက္တေခါက္ဖိနပ္စီးခိုင္းေတာ့ သမီးကအဲလိုေျပာၿပီး သူ႔ဖိနပ္သူစီးေျပးထြက္သြားေတာ့ အဲဒီကေလးမေလး သူ႔ဘာသာသူစီးတယ္။

အဲဒီကေလးမေလး မိဘႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ကေလးဟာ အိမ္အကူနဲ႔အခ်ိန္အမ်ားစုကို ကုန္ဆံုးသူျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္အကူဟာ ကေလးကို ကေလးနဲ႔အတူရွိတဲ့အခ်ိန္တိုင္း အစစအရာရာတာဝန္ယူလုပ္ေပးရတာ အိမ္ထဲေကာ အိမ္ျပင္ေကာပါပဲ။ သူမ်ားကိုခိုင္းတာ အေလ့အက်င့္တခုျဖစ္ေနေတာ့ ကိုယ္ဒီလိုလုပ္ခိုင္းရင္ ကိုယ့္အိမ္အကူမဟုတ္တဲ့ တပါးသူ ဘယ္လိုခံစားရမလဲ ၊ သူ႔မိဘဘယ္လိုခံစားရမလဲ ကေလးေကာ ကေလးမိဘပါ ေတြးတတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ မရွိေလလို႔မ်ားလားလို႔ ကၽြန္မေတြးမိတယ္။ ကိုယ့္သားသမီးကို ဒီလိုခိုင္းရင္ေရာ ကိုယ္တိုင္က ဘယ္လိုခံစားရမလဲဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကေလးမ်ားရွိခဲ့ရင္လို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ ကေလးမိဘေတြဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳး ၊ ကိုးကြယ္တာ ဗုဒၶဘာသာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာေနေန ၊ ဘယ္လူမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဘယ္ဘာသာစကားပဲေျပာေျပာ ၊ ဘယ္ဘာသာပဲကိုးကြယ္ကိုးကြယ္ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြဟာ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကေလးမ်ား လက္ကိုင္ထားၿပီး ေတြးေခၚေျပာဆိုလုပ္ကိုင္တာမ်ိဳး အေလ့အက်င့္မရွိရင္ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာကို ဖန္တီးထိန္းသိမ္းသြားဖို႔ဆိုတာ အခ်ိန္ယူရလိမ့္ဦးမယ္။

သားသမီးခ်င္းကိုယ္ခ်င္းမစာဘဲ ႏွိပ္စက္အႏိုင္က်င့္တာ ၊ အဓမၼျပဳက်င့္တာ ၊ ဖ်က္ဆီးတာ ၊ လူအခ်င္းခ်င္းဒုကၡေပး႐ံုမက သတၱဝါေတြနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုပါ ဒုကၡေပးတာ ၊ ရက္စက္စြာျပဳက်င့္ သတ္ျဖတ္ၾကတာေတြရဲ႕ အရင္းခံဟာ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မဲ့ေနလို႔ဆိုရင္ မမွားဘူးေနာ္။

ရတု (Burmesehearts.com)