class="post-thumbnail open-lightbox" href>
လူေတြရဲ႕စိတ္ေတြနဲ႔ လူေတြကို အဓိကဖ်က္စီးတတ္တဲ့ အေျခခံအဓိကအေၾကာင္းတရားခံေတြက ေလာဘ ၊ ေဒါသ ၊ ေမာဟေတြပါ။ ဒီအရာေတြဝင္လာလို႔ ဝင္လာမွန္းမသိရင္ ဆင္ျခင္တံုတရားေတြေပ်ာက္ၿပီး မလုပ္သင့္တာေတြလုပ္မိၿပီး မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္ၾကလို႔ ဘဝပ်က္တဲ့အထိ ပ်က္စီးရတာေတြလည္းရွိပါတယ္။
ေလာဘဟာ ရေနတာ ၊ ရွိေနတာေတြထက္ ပိုလိုခ်င္တဲ့သေဘာပါ။ တခ်ိဳ႕ေတြက ရေနတာထက္ ပိုလိုခ်င္လို႔ စီးပြားပိုရွာၾကတယ္။ ပိုေတာ္ခ်င္ ၊ ပိုတတ္ခ်င္လို႔ ပိုေလ့လာၾကတယ္။ ဒါေတြဟာ ေလာဘအေငြ႔အသက္ေတြ ပါေနေပမယ့္ တပါးသူအက်ိဳးစီးပြားမထိခိုက္ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာတိုးတက္ခ်င္လို႔ လုပ္တာဆိုရင္ ေလာကီသေဘာအရ လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္တခု (ႀကိဳးစားမႈ)လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တိုးတက္ဖို႔အတြက္ တပါးသူကို ဒုကၡေပးတဲ့အထိ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ ေလာဘဖံုးလႊမ္းမႈကို ခံလိုက္ရတာပါ။
ကိုယ့္လုပ္ရင္ႀကိဳက္လား။ မႀကိဳက္ရင္ မလုပ္သင့္တဲ့အလုပ္လို႔ လြယ္လြယ္ေလးမွတ္လိုက္႐ံုပါ။ မလုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ကို ေလာဘအေလ်ာက္ သူမ်ားအက်ိဳးစီးပြားနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းဖို႔ လုပ္မိၿပီဆိုရင္ ကိုယ္ဟာ ေလာဘေနာက္ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ လိုက္မိသြားသူပါ။ တခ်ိဳ႕ေတြက မလုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္မိၿပီးတာကို ေနာင္တမရတဲ့အျပင္ ညံ့လို႔ခံရတာပဲ။ ညံ့တဲ့သူခံေၾကးဆိုၿပီး ဒီလိုလုပ္လိုက္တဲ့ ကိုယ္ကပဲ ေတာ္ေနသေယာင္ တလြဲေတြးျပန္တယ္။
ဒါဟာ ထပ္ခါ ထပ္ခါမွားဖို႔ အေတြးမွားေစတဲ့ လမ္းစပဲ။ ဒီလိုအေတြးမွားေတြနဲ႔ တျခားသူေတြအေပၚ လၽွင္တဲ့သူစားေၾကးလုပ္ရင္းနဲ႔ မုန္းသူေတြမ်ားလာတာ ၊ ရန္ၿငႇိဳးထားသူေတြမ်ားလာတာဟာ ေကာင္းသလား။ မေကာင္းဘူးလို႔ေတြးရင္ ကတံုးေပၚထိပ္ကြက္တဲ့အလုပ္ေတြ မလုပ္သင့္ဘူးေပါ့။ သူမ်ားေတြကို ေလာဘေနာက္လိုက္ၿပီး တပတ္႐ိုက္ လုပ္စားတတ္တာေတြ မလုပ္သင့္ဘူး။ အဲဒီလိုလုပ္သူေတြထဲမွာ မရွိလို႔လုပ္တဲ့သူေတြအျပင္ ေငြေၾကး ၊ အာဏာ ၊ ေနရာ ရာထူးေကာင္း ရထားသူေတြလည္း လုပ္ေနၾကေတာ့ သူတို႔ကို ေလာဘေက်းကၽြန္ေတြလို႔ပဲ ကၽြန္မျမင္တယ္။
ေဒါသအေလ်ာက္ ျပဳမူမိတာေတြက်ေတာ့ စိတ္ဆိုးလို႔ေအာ္တာ ၊ ဒီကတဆင့္ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္စကားမ်ားတာ ၊ ရန္ျဖစ္တာ ၊ အၿငႇိဳးထားတာ ၊ ဒီထက္ပိုလာရင္ေတာ့ ေခ်ာင္း႐ိုက္တာ ၊ သတ္တာ ေနာက္ဆံုး သူ႔အက်ိဳးပ်က္စီးေအာင္လုပ္႐ံုမက သူခ်စ္တဲ့မိသားစုအျပင္ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့သူေတြကိုပါ ဒုကၡေပးတဲ့အထိ ေဒါသရဲ႕အသြားကလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ေဒါသအေလ်ာက္ ျဖစ္ေနတဲ့အခိုက္အတန္႔ေလးကို ဆင္ျခင္တံုတရားမဲ့သြားလို႔ ကိုယ့္မိဘအရင္းကိုသတ္တဲ့အထိ ၊ ကိုယ့္သားသမီးအရင္းကို သတ္တဲ့အထိ ၊ ကိုယ့္ေသြးခ်င္းေတြကို ဒုကၡေပးတဲ့အထိ ျဖစ္ၾကတယ္။
ေလာဘေၾကာင့္လည္း ဒီလိုေတြလုပ္ႏိုင္သလို ေဒါသေၾကာင့္လည္း ဒီလိုေတြလုပ္ႏိုင္တယ္။ ဆင္ျခင္တံုတရားမဲ့သြားတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းရင္းအမွန္ကို ဆန္းစစ္လိုက္ေတာ့ ေမာဟေတြ ဖံုးလႊမ္းသြားခဲ့တာ။ ေလာဘေတြျဖစ္လို႔ျဖစ္ေနမွန္းမသိတာ ၊ ေဒါသေတြျဖစ္လို႔ ျဖစ္ေနမွန္းမသိတာကို ေမာဟဖံုးတယ္လို႔ အလြယ္မွတ္လိုက္ပါ။ ေမာဟဖံုးသြားရင္ အဲဒီေဒါသ ၊ ေလာဘေတြဟာ အားေကာင္းသထက္ အားေကာင္းလာၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ဆင္ျခင္တံုတရားမဲ့တဲ့အလုပ္ေတြ ၊ ေနာင္မွ ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္သြားမွန္းမသိဘူးဆိုတဲ့ ကိုယ့္အမွားကို ယူက်ံုးမရစိတ္နဲ႔ တသက္လံုး ေနာင္တရသြားသူေတြလည္း ရွိတယ္။
ေလာဘ ၊ ေဒါသေတြ စျဖစ္လာခ်ိန္မွာသာ ျဖစ္လို႔ ျဖစ္မွန္းသိၿပီး ေမာဟဖံုးမသြားရင္ ဒီေလာဘနဲ႔ ေဒါသေတြ အားေကာင္းလာဖို႔ဆိုတာ အခြင့္အေရးနည္းတယ္။ ေမာဟဖံုးမွ ေလာဘ ၊ ေဒါသေတြ အားေကာင္းလာတတ္တဲ့ သေဘာရွိတာကိုး။ ပိုၿပီးျမင္ေအာင္ေျပာရမယ္ဆို ေလာဘမီး ၊ ေဒါသမီးေတြ စျဖစ္ေနခ်ိန္ ေမာဟက အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဖံုးလိုက္တာဟာ မီးကိုဆီနဲ႔ပက္လိုက္သလိုပဲ။ ပိုေလာင္ၿမိဳက္ဖို႔ အခြင့္အေရး ေပးလိုက္တာျဖစ္ေနတယ္။ ေလာဘ ၊ ေဒါသျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျဖစ္လို႔ျဖစ္မွန္းသိတဲ့စိတ္ကေလးဟာ သတိပဲ။ ဒီသတိဟာ ဆင္ျခင္တံုတရားကို ျဖစ္ေစတာမို႔ ေလာဘ ၊ ေဒါသေတြ ထပ္အားေကာင္းဖို႔ အခြင့္အေရးမေပးဘူး။
အခုမွ လိုရင္းေရာက္တယ္ေနာ္။ ကၽြန္မသမီးေလးကို အသက္(၇)ႏွစ္ဆိုတဲ့အရြယ္မွာ (၉)လံုးပုတီးေလး စစိတ္ခိုင္းတယ္။ ပုတီးစိတ္တယ္ဆိုတာ သမာဓိၿမဲေအာင္လုပ္တယ္။ အရင္ဆံုး ပုတီးေလးကို (၁)ကေန(၉)အထိ မွတ္ရီေစၿပီး သံုးေခါက္ေလာက္ စိတ္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလာဘ ၊ ေဒါသ ၊ ေမာဟရဲ႕ သေလာတရားကို တရက္အခ်ိန္ယူၿပီး ေကာင္းေကာင္း နားလည္တဲ့အထိရွင္းျပတယ္။ နားလည္းသြားတဲ့အခါ ေလာဘ ၊ ေဒါသ ၊ ေမာဟကို (၉)လံုးပုတီးနဲ႔ တပတ္စီစိတ္ခိုင္းတယ္။
စာလုပ္ရင္း စိတ္မရွည္လာတဲ့အခါ ၊ စႏၵယားအတီးက်င့္တာမမွန္လို႔ စိတ္တိုလာတဲ့အခါ ၊ တခုခုစိတ္တိုင္းမက်တာေတြ႔လို႔ စိတ္မလိုတဲ့အခါ ေဒါသေတြျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ သတိေပးရင္း ၿငိမ္းေအးေစတယ္။ အဂၤလိပ္လို မင္းေဒါသနယ္ထဲေရာက္ေနၿပီေနာ္လို႔ သတိေပးလိုက္ရင္ သူစိတ္သူျပန္ထိန္းတတ္တယ္။
ဒီလိုပဲ အခ်ိဳေတြ ၊ ေရခဲမုန္႔ေတြ စားသင့္တာထက္ ပိုစားခ်င္တဲ့အခါေတြမွာလည္း ေလာဘနယ္ထဲေရာက္ေနၿပီလို႔ သတိေပးျဖစ္တယ္။ ဒီလိုအေသးစိတ္ေလးေတြကေန သတိေပးျဖစ္ ၊ ကိုးလိုးပုတီးေလးနဲ႔ဆိုလိုရင္း အဓိပၸါယ္သိၿပီး စိတ္ျဖစ္ေနေတာ့ ဒါေတြ ဝင္လာရင္ အမႈမဲ့ ၊ အမွတ္မဲ့ေနၿပီး ေမာဟဖံုးသြားတဲ့အထိ ျဖစ္မလာေအာင္ သတိေပး ေလ့က်င့္ျဖစ္တာ။
ေလာဘအက်ိဳး ၊ မိမိအက်ိဳး ၊ သူတပါးအက်ိဳးစီးပြား မပ်က္ရာမပ်က္ေၾကာင္း ၊ တိုးပြားရာတိုးပြားေၾကာင္း တရားေတြကို စေလ့က်င့္တဲ့အခ်ိန္ဟာ ကေလးေကာင္းေကာင္း သိတတ္နားလည္လာၿပီျဖစ္တဲ့ (၆)ႏွစ္(၇)ႏွစ္ ႏုစဥ္အခါ ၊ ဆင္ျခင္တံုတရားေတြ အားေကာင္းလာစအရြယ္ကတည္းက ေလ့က်င့္ေပးထားရင္ အသက္(၁၀)ႏွစ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ အေတာ္ အားေကာင္းေနၿပီေပါ့။
ကၽြန္မတို႔ အမွားေတြ အမ်ားႀကီး စမွားျဖစ္ၾကတာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ စျဖစ္ၾကတယ္။ လူက စိတ္တက္စအရြယ္ ငါလူရာဝင္ၿပီဆိုတာကိုလည္း ျပခ်င္လာတဲ့အရြယ္ လူပ်ိဳ ၊ အပ်ိဳဝင္စဆို အစြယ္ေလးထြက္လာၿပီမို႔ အစြယ္ေလး တေငါေငါနဲ႔ လူႀကီးမိဘေတြက မလုပ္နဲ႔ဆိုတာကို ပိုလက္တည့္စမ္းခ်င္စိတ္ ၊ ပိုတြန္းလွန္လိုစိတ္ေတြ သဘာဝအေလ်ာက္ျဖစ္လာတတ္တယ္။ ငါကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါအရြယ္ေရာက္လာၿပီဆိုတာကို ဒီလိုနည္းနဲ႔ျပ ၊ ဟိုလိုနည္းနဲ႔ျပရင္း ေလာဘ၊ ေဒါသ ၊ ေမာဟဆိုတာေတြဟာ ငယ္ရြယ္ၿပီး ဆင္ျခင္တံုတရားအားနည္းေသးတဲ့ ဒီအရြယ္ကတည္းက စဖံုးလႊမ္းသြားၿပီဆို မခက္ေပဘူးလား။
ဒီအခ်ိန္မွ ေလာဘ ၊ ေဒါသ ၊ ေမာဟဆိုတာကို Intro ဝင္ၿပီး ရွင္းျပရင္း နားလည္ပါ့မလား။ နားေထာင္ပါ့မလား ။ လက္ခံပါ့မလား။ အမွားကို အမွားမွန္းမသိဘဲ လုပ္က်င့္ျဖစ္သြားရင္ အမွန္လုပ္က်င့္ ျပန္လုပ္ေပးဖို႔ ခက္လိမ့္မယ္။ အမွားေတြနဲ႔ ေခါက္႐ိုးက်ိဳးေနရင္ ပိုခက္ေနမွာေပါ့ေနာ္။ တဘဝလံုး မျပင္မခ်င္း ဆက္မွားသြားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တခါတေလ ေနာက္က်မွ ဒါႀကီးမွားမွန္းသိေပမယ့္ တသက္လံုးမွားလာတာ ခုမွေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူး။ လုပ္ေနက်အတိုင္းပဲ ဆက္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ လူႀကီးေတြကိုလည္း ျမင္ဖူးတယ္။
တကယ္ဆို မူလတန္းအရြယ္ကတည္းက ဒါေတြကို ေသခ်ာနားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ အက်င့္ေကာင္းေတြေလ့က်င့္ေပးၿပီး မေကာင္းတာေတြကို သတိေလးနဲ႔ ေရွာင္ေစမယ္ဆိုရင္ အနာဂါတ္မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ အရမ္းေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိၿပီး ဒီစာေလးေတြ ကၽြန္မေရးျဖစ္တာပါ။ ခုဆို ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ၿပီး ကေလးကို ကၽြန္မသင္ေပးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ကၽြန္မေရးလာတာ အပိုင္း(၁၀)ပိုင္းအထိ ရွိလာၿပီ။
ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း က်န္းမာေရးခ်ဴခ်ာတဲ့သူ ၊ ဒါ့အျပင္ မ်က္မျမင္တပိုင္းနီးပါးျဖစ္သြားတဲ့ အေမအိုကို ျပဳစုလုပ္ကိုင္လုပ္ေကၽြးေမြးရတဲ့တာဝန္ ၊ အသက္(၇)ႏွစ္အရြယ္ အညြန္႔တလူလူနဲ႔ တက္သစ္စ သမီးေလးရဲ႕ ေက်ာင္းစာ ၊ ျပင္ပအတတ္ပညာေတြကို ဒိုင္ခံ Guide လုပ္ေပးေနရတဲ့တာဝန္ ၊ အိမ္ရွင္မတစ္ဦးရဲ႕တာဝန္ စသျဖင့္ ကၽြန္မဟာ မအားလပ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မ Burmese Hearts မွာ စာေရးတာကို နားထားတာ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ပုတီးစိတ္ ၊ တရားထိုင္ ၊ တရားနာမယ့္အခ်ိန္ကို ဒီဘက္မွာ စာေရးရင္းဖဲ့ေပးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဘယ္ေလာက္အလုပ္မ်ားမ်ား မိမိစိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈအတြက္ တရားအရိပ္ကို ေန႔စဥ္အားထုတ္ရွာခ်င္ေသးတယ္။
ေနာက္လာမယ့္ ပို႔စ္တစ္ခုၿပီးရင္ေတာ့ ကၽြန္မဒီလိုစာအရွည္ႀကီးေရးတာကို နားဦးမယ္။ ကၽြန္မစာေရးတာ နာမည္ႀကီးခ်င္လို႔မဟုတ္ဘူး။ ဝင္ေငြဖန္တီးဖို႔လည္းမဟုတ္ဘူး။ မိမိသိတာ တပါးသူသိၿပီး အက်ိဳးမ်ားေစဖို႔ ၊ မိမိက်င့္တာ တပါးသူက်င့္ၿပီး အက်ိဳးမ်ားေစဖို႔ရည္ရြယ္လို႔ ကိုယ့္သမီးေလးကို ဒါေလးေတြသင္ျပလို႔တိုးတက္သြားရင္ ကၽြန္မစာကို အားေပးဖတ္႐ႈခဲ့ဖူးတဲ့ စာဖတ္သူေတြကို သတိရတယ္။ မၽွေဝေပးခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာတယ္။ အဲဒီလိုေပၚလာတဲ့အခ်ိန္ ေပၚလာတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ခ်ေရးထားျဖစ္ရင္းက အခုလို အပိုင္း(၁၁)ပိုင္းေလာက္ရွိသေလာက္မွာ ျပန္ေရးျဖစ္တာ။
အပိုင္း(၁၁)ၿပီးသြားရင္ေတာ့ အေၾကာင္းေထြထူးမေပၚလာရင္ စာရွည္ႀကီးေတြေရးတာနားမယ္လို႔ ႀကိဳေျပာထားတာပါ။ စာဖတ္သူေတြကို ေရးလိုက္ ၊ မေရးလိုက္နဲ႔ မေလးမစားလုပ္သလို ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ ဒါေတြေျပာျပျဖစ္တာပါ။ ကၽြန္မစာေတြဖတ္႐ႈသူေတြ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို အရမ္းေလးစားပါတယ္။ ကၽြန္မစာေတြဖတ္ၿပီး အက်ိဳးစီးပြားေတြ ပိုမိျဖစ္ထြန္းၾကေစဖို႔လည္း ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။ ေနာင္အဆင္ေျပရင္ စာေတြအမ်ားႀကီးေရးဖို႔ အားေမြးထားမယ္ေလေနာ္။
ရတု (Burmesehearts.com)