တိုးတက္ – အဂၤလန္သူ နတ္ဝင္သည္ အဲနာတြစ္

အဲနာတြစ္ (Ena Twigg) သည္ ၂၀ရာစု ေႏွာင္းပိုင္းကာလတြင္ နာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ အဂၤလန္သူ နတ္ဝင္သည္တစ္ဦးျဖစ္သည္။

သူမသည္ အေမရိကန္သမၼတ ဂၽြန္ကေနဒီ ၊ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံ၏ ေလတပ္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဆာေဒါဒင္း ၊ အေမရိကန္ လူမည္းေခါင္းေဆာင္ မာတင္လူသာကင္း ဂ်ဴနီယာကဲ့သို႔ေသာလူတို႔ တမလြန္မွ ဆက္သြယ္ေျပာဆိုၾကရာတြင္ ၾကားခံ နာမ္ဝိဥာဥ္အျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့သူျဖစ္သည္။

သူမ၏ တမလြန္ႏွင္ ့သက္ဆိုင္ေသာ ျမားေျမာင္လွသည့္ အေတြ႔အႀကံဳတို႔ကို မွတ္တမ္းတင္ထားခဲ့သည္။

သူမ၏ ကိုယ္ေရးအထၳဳပၸတၱိစာအုပ္ျဖစ္ေသာ “Autobiography of a medium” စာအုပ္မွ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ျဖစ္ေသာ “OF GHOSTS AND HUNTINGS” ကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။

……………………….. X …………………………..

မစၥတာဘယ္ရီ( အဲနာတြစ္၏အမ်ိဳးသား)၏ မိခင္ ကြယ္လြန္ေသာအခါ အသုဘ အခမ္းအနားကို ကၽြန္မပင္ ဦးစီးက်င္းပခဲ့သည္။

ဤကဲ့သို႔ေသာ အသုဘမ်ားတြင္ ကၽြန္မသည္ က်န္ရစ္သူမိသားစုမ်ားအား ကြယ္လြန္သူကို ေရွ႕ခရီးဆက္သြားသူအျဖစ္ ႐ႈျမင္ၾကပါရန္ အႀကံေပးေလ့ရွိခဲ့သည္။

ကြယ္လြန္သူ၏ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတို႔သည္ ကြယ္လြန္သြားသူကို တန္းတန္းတတ သတိရၾကမည္က အမွန္ဧကန္ပင္။

သူ႔အေျပာ ၊ သူ႔အဆို ၊ သူ႔ေနပံုထိုင္ပံု ၊ သူ႔ကိုၾကည့္ေလရာတြင္ ျမင္ေယာင္မိေကာင္း ျမင္ေယာင္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ကို ဆံုး႐ံႈးရေလျခင္းဟု ကိယ့္အတၱႏွင့္ကိုယ္ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္မည့္အစား ထိုအေတြးမ်ိဳးကို ရပ္တန္႔လိုက္လွ်င္ သြားေလသူအတြက္ အက်ိဳးရွိမည္ျဖစ္သလို က်န္ေနသူတို႔အတြက္လည္း အက်ိဳးရွိမည္က အမွန္ပင္။

မီးသၿဂႋဳလ္လိုက္ျခင္း၏ ေကာင္းကြက္တစ္ရပ္ကား အမွတ္တရျပစရာ သခ်ႋဳင္းေျမပံုျပယုဂ္ မရွိျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္ရစ္သြားသူမ်ားအေနျဖင့္ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး သြားစရာ ၊ ၾကည့္စရာ “ဒါ ငါအခ်စ္ဆံုးသူရဲ႕ ေျမပံုပဲ” ဟု ျပစရာမရွိေတာ့ျခင္းသည္ ႏွစ္ဖက္စလံုးအတြက္ ပို၍ ေျဖသိမ့္လြယ္ေစသည္။

မီးသၿဂႋဳလ္ ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းပြဲျပဳခ်ိန္၌ ကၽြန္မတို႔သည္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း(သို႔မဟုတ္) မီးသၿဂႋဳလ္စက္၌ အေလာင္းျပင္ဆင္ထားရာခန္းမတြင္ လွပေဝဆာေသာပန္းမ်ား ဆင္ယင္ေပးေလ့ရွိၾကသည္။

မြဲေျခာက္ျပာႏွမ္း မလွမပေသာပန္းမ်ား ဆင္ယင္ေလ့မရွိေခ်။ အ မဂၤလာမဟုတ္ ၊ မဂၤလာရွိေသာ အမႈျပဳသကဲ့သို႔ အလွတန္ဆာ ဆင္ထားပါလွ်င္ သြားေလသူအား ေကာင္းျမတ္ေသာ လားရာသို႔ ဆက္လက္ ခရီးႏွင္သည့္အေနမ်ိဳး အမွန္တကယ္ သ႐ုပ္ေပၚေစရန္ျဖစ္၏။ မပို႔ေဆာင္ဘဲ မိမိအတၱ ၊ မိမိဆံုး႐ံႈးမႈကိုသာ ဖန္ဆင္း၍ ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနတတ္ၾကသည္မွာ မလိုလားစရာပင္ျဖစ္သည္။

ကၽြန္မတို႔က ေသလြန္ျခင္းဟုေခၚေသာ ျဖစ္စဥ္သည္ တကယ္တမ္းတြင္ ဘဝအသစ္တစ္ခုထဲသို႔ ကူးေျပာင္းေမြးဖြား ဝင္ေရာက္သြားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေသျခင္းႏွင့္ရွင္ျခင္းႏွစ္ရပ္ကို ဂဃနဏ ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါလွ်င္ ထပ္တူနီးပါးအသြင္တူခ်က္မ်ားကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ ေမြးျခင္းသည္လည္းေကာင္း ၊ ေသျခင္းသည္လည္းေကာင္း အဝင္မသက္သာ ၊ အထြက္မသက္သာေသာ ကိစၥျဖစ္သည္။

ကၽြန္မကမူ ေသလြန္သူတို႔သည္ ပိုမို၍ေကာင္းေသာ ေလာကသို႔ ကူးေျပာင္းသြားၾကသည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ ထိုေလာကတြင္ သူတို႔အတြက္ အတိုင္းဆမဲ့ အခြင့္အလမ္းမ်ား ရွိေနႏိုင္သည္။ သူတို႔၏ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းကို တိုးခ်ဲ႕ရန္ အခြင့္အေရးမ်ားစြာ ရွိေနႏိုင္သည္။ သူတို႔သည္ သူတို႔ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားထံမွ အသိပညာတို႔ ထပ္ဆင့္တိုးျမႇင့္ရရွိေပမည္။

သူတို႔ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူမ်ားက သူတို႔ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနေပမည္။ လိုအပ္ပါလွ်င္ သူတို႔သည္ ထိုတမလြန္၌ ထိုက္ေလ်ာက္စြာ အနားယူၿပီးေနာက္ ေရွ႔ခရီးဆက္ ျပန္လည္ဝင္စားၾကရေလ့ရွိသည္။

ဤ႐ုပ္ခႏၶာ ပ်က္သုဥ္းသြားေသာ္လည္း နာမ္ဝိဥာဥ္အျဖစ္ ခရီးဆက္ေန ၊ ရွင္သန္တည္ရွိေနသူတို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အမ်ားျမင္သည့္အျမင္ကို ကၽြန္မဘဝင္မက်လွေခ်။ ဤဝိညာဥ္တို႔ကို တေစၦ (သို႔မဟုတ္) သရဲအျဖစ္ နာမျပဳေခၚဆိုျခင္းက ႏွိမ့္ခ်ေသာ အျပဳအမူပင္ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္မယူဆပါသည္။

ဤသနားစဖြယ္ေကာင္းေသာ ေသလူမ်ားသည္ သူတို႔ေသေနမွန္း မသိၾကသူမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ အစိမ္းေသဟု ေခၚဆိုသည္ကဲ့သို႔ ႐ုတ္တရက္ ေကာက္ကာငင္ကာ ငုတ္တုတ္ဟု ဆိုေလာက္ေသာ အေနမ်ိဳးျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ပ်က္သုဥ္းသြားရသူမ်ားျဖစ္သည္ကမ်ား၍ မသိၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

သူတို႔ ရွင္သန္ေနေသးသည္အမွတ္ျဖင့္ ဤေလာကလူသားမ်ား တနည္း သက္ဆိုင္သူတို႔ႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈျပဳ (သို႔မဟုတ္) ဆက္သြယ္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္းဟုပင္ ဆိုရမည္ (သို႔မဟုတ္) လူအျဖစ္တည္ရွိစဥ္က ကိစၥတစ္ရပ္ရပ္ မၿပီးျပတ္ခဲ့၍ ၿပီးျပတ္ေစရန္ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးပမ္းေနေသာ ဝိညာဥ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

နတ္ဝင္သည္ေကာင္းတစ္ေယာက္သည္ ဤသို႔ ပူးဝင္ေသာ ဝိညာဥ္ႏွင့္ အာ႐ံုခ်င္း ပလဲနံပသင့္ေအာင္ ခ်ိတ္ဆက္ ဆက္ဆံမႈျပဳ၍ ထိုဝိဥာဥ္ကို ပို၍စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ရာ အေနအထားသို႔ လမ္းေၾကာင္းေပးႏိုင္သည္။

ထိုဝိညာဥ္တို႔ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ေအာင္ ေဆာင္ရြက္သည္ဆိုရာမွာလည္း သူတို႔ကို ေလာကႏွင့္ သံေယာဇဥ္မျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနေသးေသာ ကိစၥရပ္မ်ားကို ေျဖရွင္းေပးျခင္း ၊ သူတို႔က မတရားမႈဟု အမွန္အကန္ (သို႔မဟုတ္) မွားယြင္းစြာ ယူဆေနေသာ အခ်က္မ်ား ေျပလည္သြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းတို႔ပင္ျဖစ္သည္။

ထိုအနာတို႔ကို ေျဖေပးၿပီးမွသာလွ်င္ သူတို႔ကို ေရွ႕ခရီးသို႔ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႏွင့္ ဆက္သြားေအာင္ အႀကံျပဳႏိုင္ေပမည္။

ကၽြန္မသည္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ ေကာင္းေသာ တေစၦေျခာက္မႈေပါင္းမ်ားစြာကို ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါသည္။ ထိုအမႈမ်ားတြင္ ဇတ္႐ံုတစ္႐ံုႏ်င့္ ပတ္သက္ခဲ့ေသာ ကိစၥတစ္ခုကား အေတာ္ပင္ ရယ္စရာေကာင္းလွသည္။ ထိုသရဲေျခာက္ေနရာအရပ္သို႔ ကၽြန္မကို ေခၚေဆာင္သြားေနမွန္း ကၽြန္မအစက မသိခဲ့ေခ်။

ကိစၥက သာမန္ဧည့္ခံပြဲေလးတစ္ခုအျဖစ္ အစျပဳခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ကၽြႏ္မကို တေစၦေျခာက္သည္ဟု သတင္းႀကီးေနေသာ ေနရာတစ္ခုဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားခြင့္ျပဳပါရန္ စကားကမ္းလွမ္းလာသည္။ သို႔ေသာ္ တေစၦေျခာက္ေနသည့္ ေနရာမွန္ကို အသိမေပးခဲ့ၾက။

ကၽြန္မကို မ်က္လံုးအဝတ္ျဖင့္ စည္းခဲ့၏။ ကၽြန္မကို ထိုေနရာသို႔ ကားျဖင့္ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ပါေသာ္လည္း ထိုေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္ ေစာေနေသးသည္ဟု ဆို၍ အခ်ိန္ကုန္ေအာင္ ကားေလွ်ာက္ေမာင္းခဲ့ၾကသည္။

ေနာက္ဆံုး ကားတန္႔လိုက္ေသာအခါတြင္ မ်က္ႏွာကို အဝတ္ျဖင့္စည္းခံထားရေသာ ကၽြန္မအား ကားေပၚမွ တြဲခ်ေပးခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မ၏ လက္ေမာင္းကိုကိုင္လ်က္ တစ္ေနရာသို႔ ဦးေဆာင္ေခၚသြားသည္။ ကၽြန္မ၏ မ်က္ႏွာကို စည္းထားေသာ အဝတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္ေသာအခါတြင္ ကၽြန္မမွာ ဇတ္စင္တစ္ခုေပၚေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရၿပီး ပတ္ပတ္လည္တြင္ မေပၚ့တေပၚ ဝတ္ဆင္ထားေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္သိုက္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကၽြန္မတို႔ ဇတ္႐ံုတစ္႐ံုထဲသို႔ ေရာက္ေနခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ဇတ္ပြဲကၿပီးၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဇတ္သမမ်ားက စပ္စပ္စုစု စုေဝးၾကည့္႐ႈေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ ေတြးလိုက္မိသည္။

“ဘုရားေရ – ဒီတစ္ပိုင္းကိုယ္လံုးတီးမေတြနဲ႔ ငါဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ “ဟု

သူတို႔ကလည္း “ဘာမွန္းလည္းမသိဘူး” ဟူေသာ သေဘာမ်ိဳး ယူဆပံုရခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေကာင္မေလးမ်ားထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ ကၽြန္မသည္ ျပဇတ္႐ံႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆန္းစစ္ရမည့္ျပႆနာကို အစေကာက္ရသည္။ ဇတ္စင္တြင္ တစ္ခုခုျဖစ္ေနသည္ဟု အားလံုးက ဆိုညႊန္းခဲ့ၾကေသာ္လည္း ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိခဲ့ၾကေခ်။

ကၽြန္မကမူ ဇတ္စင္တြင္ တစ္ခုခုျဖစ္ေနသည္ဟု မခံစားမိခဲ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ ဇတ္႐ံုထဲတြင္ တစ္ခုခုျဖစ္ေနသည္ဟု ႐ုတ္တရက္ခံစားမိ၍ ဇတ္႐ံုထဲ ဟိုဒီေလွ်ာက္သြားၾကည့္ရန္ ေတာင္းဆိုလိုက္ေသာအခါတြင္ ျပႆနာရင္းျမစ္ကို ခ်က္ခ်င္း ေတြ႔ျမင္လိုက္သည္။

“ျပႆနာက ဒီမွာပဲ။ ဟိုမွာ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတယ္။ ေတြ႔လား။ သူ႔ဟာသူ ေသေနမွန္းမသိတဲ့လူေပါ့” ကၽြန္မက လွမ္းေျပာလိုက္သည္။

ထိုသူသည္ ထိုဇတ္႐ံု ၊ ထိုထိုင္ခံုေနရာတြင္ထိုင္၍ ဇတ္ပြဲၾကည့္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ၿပီး ေသဆံုးသြားခဲ့ရာ သူေသဆံုးမွန္းပင္ သူမသိခဲ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝိညာဥ္ကဆက္၍ ထိုင္ၿမဲထိုင္ေနခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ဇတ္႐ံုဝန္ထမ္းအားလုံး ေၾကာက္လန္႔စရာ တေစၦေျခာက္မႈ ျဖစ္ကုန္သည္။

သို႔ျဖင့္ ကၽြန္မ၏အလုပ္မွာ သူ႔ကိုယ္သူေသဆံုးၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေရွ႕ဘဝသို႔ ဆက္၍ခရီးႏွင္သင့္ေၾကာင္း အႀကံေပးရသည့္အလုပ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

ေနာက္သရဲေျခာက္မႈတစ္ခုသို႔မူ ကၽြန္မသည္ စာနယ္ဇင္းအဖြဲ႔တစ္ခုႏွင့္ အတူသြားခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မအိမ္မွ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြာေဝးေသာ ထိုေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္ ကၽြန္မကို အိမ္ခန္းတစ္ခန္းအတြင္းသို႔ ဦးေဆာင္ေခၚသြားခဲ့သည္။ ကၽြန္မသည္ ဆက္တီထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္၏ အသြင္သ႑ာန္ကို ျမင္လိုက္သည္။ ထိုသူကေျပာသည္။

“ကၽြန္ေတာ့ကို ဒီအိမ္ကေန ပ ထုတ္လိုက္ၾကတယ္။” ကၽြန္မက ထိုအသြင္သ႑ာန္ကိုေမးလိုက္သည္။

“ဘာေတြေျပာေနတာလဲ”

“ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီအိမ္ေဈးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လိမ္ခဲ့တယ္။” သူက ျပန္၍ေျဖၾကားသည္။

“ရွင္က ဒီအိမ္မွမလိုေတာ့တာ အခု ရွင္တမလြန္ကို ေရာက္ေနၿပီပဲ” ကၽြန္မက သူ႔ကို ေထာက္ျပလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ကၽြန္မသည္ ကၽြန္မ မည္သည့္အရာကို ျမင္ေတြ႔ ၊ မည္သည့္စကားကိုၾကား ၊ မည္သူႏွင့္ စကားေျပာဆိုေနေၾကာင္း အခန္းထဲရွိ အျခားသူတို႔ကို ရွင္းျပလိုက္သည္။ ကၽြန္မသည္ သေဘာေကာင္းပံုရေသာ ထိုတေစၦအား သူ႔အိမ္မွာ ဆက္လက္စြဲေနျခင္းေၾကာင့္ အျခားသူတို႔ အေတာ္စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရေၾကာင္း ၊ သူ႔ေၾကာင့္ သူတို႔ ဤအိမ္၌ ေနမရျဖစ္ေနေၾကာင္း ကၽြန္မက ရွင္းျပလိုက္သည္။

ထိုအခါ ထိုဝိညာဥ္က ေအာက္ပါအတိုင္း ျပန္လည္ေျဖၾကားခဲ့သည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသအျဖစ္ဆံုးအခ်က္က ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္လက္ ၊ ကိုယ့္ေျခနဲ႔ ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္းသစ္ စာအုပ္စင္ႀကီးကို သူတို႔ကဖ်က္ၿပီး ၿခံထဲပစ္ထားလိုက္တဲ့ကိစၥပဲ”

ကၽြန္မသည္ ဤအိမ္ ဤမိသားစုႏွင့္ အစိမ္းသက္သက္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး အိမ္ကိုလည္းေကာင္း ၊ မိသားစုကိုလည္းေကာင္း ယခင္က တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွပင္ မျမင္ဘူးခဲ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုစာအုပ္စင္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူ႔ေျပာစကား မွန္ပါရဲ႕လားဟု သူ႔မိသားစုကို ေမးျမန္းလိုက္မိသည္။ မွန္ပါသည္ဟု သူတို႔က ျပန္ေျဖခဲ့ၾကသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မသည္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနေသာ ဝိညာဥ္ႏွင္ ညႈိႏႈိင္းေဆြးေႏြးမႈ ျပဳရသည္။

“ရွင္က ဘာျဖစ္လို႔ ဒီစာအုပ္စင္ေလးကိစၥကို ျပႆနာလုပ္ေနတာလဲ။ သူတို႔က ဒီစာအုပ္စင္မလိုဘူး။ ရွင္ကလည္း မလိုႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါကို ဘာေဒါသထြက္ေနရတာလဲ”

ေငြေရးေၾကးေရးႏွင့္ ပတ္သက္မႈအေၾကာင္းမွာမူ လက္ရွိေနထိုင္သူမ်ားသည္ အိမ္ရွင္မ်ားမဟုတ္ ၊ အိမ္ငွါးမ်ားသာျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ဝိညာဥ္သည္ ဤေလာကမွ ေငြေၾကးကိုေသာလည္းေကာင္း ၊ အိုးအိမ္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း လိုအပ္ေတာ့သူမဟုတ္ ၊ လိုခ်င္သူမျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း သူ႔ကို ရွင္းျပလိုက္သည္။ ဤသို႔ နားခ်လိုက္ၿပီးခါမွ ထိုဝိညာဥ္က ထိုအိမ္မွ ထြက္ခြါသြားခဲ့ေတာ့သည္။

ဤျဖစ္ရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ဆိုဝါးခဲ့ေသာ အေၾကာင္းကား ဝိညာဥ္သည္ သူ၏ မေက်နပ္ခ်က္ကို အသိေပးလိုစိတ္ျပင္းေနၿပီး သားျဖစ္သူကို ဝင္ပူး၍ လူ႔ဘဝက မယားကို ရင္ဆိုင္အၾကမ္းဖက္ ျပႆနာရွာခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ သရဲ(ဝိညာဥ္)ပူးေနေသာ သားမွာမူ မိခင္ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ေစာ္ကားျပဳမူခဲ့အျဖစ္ ဖမ္းခ်ဳပ္ခံရၿပီး စိတ္က်န္းမာေရးေဆး႐ံုသို႔ ေရာက္ခဲ့ရသည့္ျဖစ္စဥ္ ရွိေနခဲ့သည္။

သူျပန္၍ ေနထိုင္ေကာင္းမြန္ရန္ အေတာ္ၾကာျမင့္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မတို႔ ဝိညာဥ္ႏွင့္ စကားေျပာဆိုၿပီးေနာက္တြင္ ထိုအိမ္၌ သရဲေျခာက္မႈမျဖစ္ေတာ့ေခ်။

ေနာက္တစ္ႀကိမ္၌ ကၽြန္မသည္ ကင့္လမ္းရွိ အိမ္တစ္အိမ္သို႔ ပင့္ခံခဲ့ရသည္။ ရာသီဥတု အေတာ္ဆိုးဝါးေသာ ညတစ္ညျဖစ္ခဲ့၍ မိုးကလည္း သဲသဲမဲမဲ ရြာသြန္းေနၿပီး အာကာတစ္ခြင္လံုး ေမွာင္မည္းေနခဲ့သည္။

ထိုအိမ္တြင္ ဇနီးေမာင္ႏွံတစ္စံုကိုေတြ႔ရၿပီး သူတို႔ခမ်ာအလြန္ပင္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနခဲ့ၾကသည္။ အမ်ိဳးသားက ေၾကးစားဓါတ္ပံုဆရာျဖစ္၏။ တစ္အိမ္လံုးအႏွံ႔ မီးမ်ား ထထေလာင္ေနသည္ဟု သူတို႔က ရွင္းျပသည္။ အိပ္ရာေပၚ ၊ ခုတင္မ်ားေပၚ ၊ ကုလားထိုင္ ၊ ေကာ္ေဇာ စသည္တို႔မွ ႐ုတ္တရက္ မီးမ်ားက ထေတာက္ေလာင္တတ္ခဲ့သည္။

“ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနတုန္း ဆက္တီခံုကေန ဒါမွမဟုတ္ ကုလားထိုင္ကေန မီးေတြ ထေလာင္တတ္တယ္။ ခုတင္ေတြ ၊ ခန္းဆီးေတြကေန မီးထ ထေလာင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမီးေလာင္မႈေၾကာင့္ ဘယ္သူမွေတာ့ မထိခိုက္ေသးဘူး။ ဒီမွာလာၾကည့္စမ္းပါဦး”

ကၽြန္မ ဤသို႔အျဖစ္မ်ိဳးတစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မေတြ႔ဘူး ၊ မျမင္ဘူးခဲ့ေခ်။ စာနယ္ဇင္းတစ္ခုမွ လူမ်ားလည္း ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီး သူတို႔ကလည္း တအံ့တၾသျဖစ္ေနခဲ့ၾကသည္။ ကေလးမ်ား၏ အိပ္ခန္းမွ ျပတင္းေပါက္ေပါင္တြင္ မီးသင့္ေလာင္ထားသည္။

သို႔တိုင္ေအာင္ မည္သူမွ် မီးေလာင္ကၽြမ္းျခင္း ၊သို႔မဟုတ္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရထားျခင္း မရွိသည္က ကံမျခင္းပင္။ မည္သူကမွ ႐ႈိ႕႔ျခင္းမဟုတ္ဘဲ မီးမ်ား ထ ထေလာင္ေနျခင္းက အေတာ္ ေၾကာက္လန္႔စရာကိစၥပင္။

သို႔ျဖင့္ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ထိုင္မိလိုက္ၾကေသာအခါ ကၽြန္မ၏အာ႐ံုတြင္ လူငယ္တစ္ဦး၏အသံကို ပီပီျပင္ျပင္ၾကားလိုက္ရသည္။

“ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ဂ်င္မီပဲ”

“မင္းက ဘယ္သူလဲ”

“ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေမာင္ပဲ(အမ်ိဳးသမီးငယ္ကို ရည္ညႊန္းလ်က္ဆိုလိုက္သည္။) ကၽြန္ေတာ္အသက္(၃)ႏွစ္အရြယ္မွာ မီးေလာင္ၿပီး ေသသြားခဲ့တယ္။”

“ဟုတ္ပါၿပီ။ အခု ဒီအေႏွာင့္အယွက္ေတြကို မင္းလုပ္ေနတယ္ဆိုရင္ဘာလို႔ ဒီလို ေႏွာင့္ယွက္ေနရတာလဲ၊ ေျပာစမ္းပါဦး။”

“မိသားစုထဲမွာ ေျပာလို႔မေကာင္းတာေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို သူတို႔ေတြ သေဘာေပါက္ေအာင္ ဒီနည္းနဲ႔ပဲ ေဖာ္ျပစရာရွိတယ္။”

တမလြတ္ေရာက္ေနသူကိုပင္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစအာင္ မည္မွ်ဆိုးဝါးသည့္အျဖစ္မ်ား ျဖစ္ေနသနည္းဟု သူ႔ကို ေမးျမန္းလိုက္ေသာအခါ သူက ဇတ္စံုခင္းျပခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စကားမ်ားက အတြင္းက်လြန္းေသာေၾကာင့္ ဤေနရာတြင္ ကၽြန္မ ေျပာမျပသင့္ေခ်။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ မိသးစုဝင္အခ်င္းခ်င္း တစ္ဦးကိုတစ္ဦး မေခၚႏိုင္ ၊ မေျပာႏိုင္ ျဖစ္ကိန္းဆိုက္ေနခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္။

“အဲဒီကိစၥကို ေျဖရွင္းၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လက္တြဲေနထိုင္ႏိုင္ၾကတဲ့ အေနအထားမေရာက္မခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲ လုပ္ေနမွာပဲ” သူက ဆက္လက္ ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္သည္။

“ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒီမိသားစုက မင္းအလိုက် ျပဳျပင္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ၾကရင္ မင္း သူတို႔ကို အေႏွာင့္အယွက္မေပးေတာ့ပါဘူးလို႔ ကတိျပဳသလား” ကၽြန္မက ေမးလိုက္သည္။

“အားလံုးေျပလည္ေအာင္ ညႈိႏႈိင္းၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနၾကရင္ ကၽြန္ေတာ္ အေႏွာ္င့အယွက္မေပးေတာ့ဘူး။”ဟု သူက ကတိျပဳလိုက္သည္။

ေနာင္တြင္ ထိုသို႔ မီးထေလာင္မႈမ်ိဳးမျဖစ္ေတာ့ေခ်။

လြန္ခဲ့ေသာ နွစ္ႏွစ္ခန္႔က ခရစၥမတ္ကာလတစ္ခုတြင္ ကၽြန္မထံ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက ဖုန္းဆက္လာခဲ့သည္။

“ကၽြန္မ ေဂ်ာ့ဂ်ီးယား ေခတ္လက္ရာအိမ္တစ္လံုးမွာ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းဝယ္ထားၿပီး အဲဒီမွာ ေနမရ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မကို ကူညီပါဦး။”

ကၽြန္မႏွင့္ ကၽြန္မ၏ အမ်ိဳးသား ဟယ္ရီသည္ သူမ၏ လွပေသာ တိုက္ခန္းသို႔ သြားေရာက္ၿပီး နတ္ေမးရန္ ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီး ဝိညာဥ္တစ္ခုႏွင့္ ကၽြန္မ အဆက္အသြယ္ရခဲ့သည္။

“မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ” ကၽြန္မက ေမးျမန္းလိုက္သည္။

“ကၽြန္မေယာက်္ားကို မုန္းတယ္။” သူမက ဆိုလိုက္သည္။

သူမသည္ ထိုအေဆာက္အအံုႏွင့္ သူမ ပတ္သက္ပံု ၊ သူမ ထိုအေဆာက္အအံုတြင္ ေျခာက္ေနရသည့္ အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပသည္။

“အခု ဒီအိမ္မွာေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး နဲ႔ ကေလးက မင္းကို ဘာမွ ထိခိုက္ေအာင္မွ မလုပ္ဘူးဘဲ။” ကၽြန္မက သူ႔ကို ေျပာလိုက္သည္။

“ဒါေပမယ့္ ဒီအိမ္မွာ ကၽြန္မ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ပဲေလ။” ဝိညာဥ္က တုန္႔ျပန္လိုက္သည္။

သူမ၏ အမ်က္ အာဃာတတို႔က ဤအိမ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေတြ႔အႀကံဳေပၚ ႀကီးထြားေနခဲ့သည္။

“ဒါေပမယ့္ မင္း ဒီမွာ မရွိသင့္ေတာ့ဘူးေလ။ မင္းဘဝကို မင္း ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ။ ဒီလူေတြကို မေႏွာင့္ယွက္သင့္ေတာ့ဘူး။ ဒါ အခု သူတို႔အိမ္။ မင္းကေတာ့ မင္းရဲ႔ ဘဝအသစ္ ၊ ေလာက အသစ္ကိုသာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ သြားၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ရွာေတာ့။”

ကၽြန္မ ကိုယ္ေတြ႔ တေစၦ သရဲ ဝိညာဥ္ႏွင္နည္းကာ ဤသို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ဂါထာ မႏၱန္ ထံုးဓေလ့ကိုမွ် သံုးေလ့မရွိေခ်။ သူတို႔ကို ေမတၱာ ၊ ေစတနာထား ၊ သူတို႔ျဖစ္ရပ္အေပၚ စာနာေထာက္ထား နားလည္စြာျဖင့္ သူတို႔ခံစားခ်က္ကို နားေထာင္၍ လမ္းမွန္ေပၚ လမ္းညႊန္နားခ်ေပးျခင္းသာျဖစ္သည္။

၂၀၁၁ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ သူရဇၨ မဂၢဇင္း(၁၁)ႏွစ္ျပည့္အထူးထုတ္ (အတြဲ ၁၁ ၊ အမွတ္ ၁၂) စာမ်က္ႏွာ ၂၅၀-၂၅၂ မွ စာဖတ္သူတို႔ ဗဟုသုတ ရရန္အလို႔ငွါ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ (မူရင္းစာမူမွ ခ်ံဳ႕ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။)

ပံုရိပ္(burmesehearts.com)