class="post-thumbnail open-lightbox" href>
ငယ္ေထြး၏ ျပကြက္
ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက မွတ္မွတ္ရရျဖစ္မိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေပါ့ဗ်ာ။ သူမနာမည္က ငယ္ေထြး။ သူမ၏ပံုစံက အသားလတ္လတ္၊ ဆံပင္ဂုတ္၀ဲ၊ အရပ္မနိမ့္မျမင့္၊ မပိန္မ၀ခႏၶာျဖင့္ ဘာမွထူးထူးေထြေထြ ေျပာျပစရာမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတန္းတြင္ အပတ္စဥ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ က်န္စစ္သား၊ ဘုရင့္ေနာင္စသည္ျဖင့္ အသင္းခြဲထားသည္။ ငယ္ေထြးက က်န္စစ္သားအသင္းေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီး သြက္လက္ေဖာ္ေရြသူျဖစ္သည္။ ဘာသာေရးကိုင္း႐ႈိင္းၿပီး ကူညီတတ္သည္။ ဆရာ၊ ဆရာမခ်စ္ေအာင္ ေနတတ္သည္။ ငယ္ေထြးက အားလံုးႏွင့္ အလိုက္သင့္ေနတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေယာက်္ားေလးေတြ အတန္းခ်ိန္လစ္လို႔ မမွီလိုက္သမွ်စာေတြလဲ သူမကဒိုင္ခံကူးေပးတတ္သည္မို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလဲ ငယ္ေထြးဆိုခ်စ္ၾကသည္။
ငယ္ေထြး၏ မေကာင္းသည့္အက်င့္မွာ မ႑ပ္တိုင္တက္ျပတတ္ျခင္းပင္။ သူေကာင္းတာလုပ္သမွ်ကို သူလုပ္ေၾကာင္းလိုက္ေျပာျပၿပီး အၿမဲပ႑ာယူတတ္သည္။ ခ်ဥ္စရာဒီတစ္ခုကလြဲလွ်င္ ငယ္ေထြးက အရမ္းေကာင္းပါသည္။
ဆရာ၊ ဆရာမ စားပြဲခံုဆိုလဲ ဆရာ၊ ဆရာမလာေတာ့မွ သူမရွင္းထားေၾကာင္းအထာႏွင့္ ေျပးရွင္းေပးတတ္သည္။ အခန္းထဲမွဘုရားစင္ကိုလဲ သူမေက်ာင္းလာကတည္းက ရွင္းထားတတ္ေပမယ့္ ပန္းလဲရမည့္ေန႔ေရာက္လွ်င္ျဖင့္ သူမ၀ယ္လာသည့္ ဘုရားပန္းကို သူမ၀ယ္လာမွန္းသိေအာင္ အတန္းထဲတြင္ လူစံုမွေျပးထိုးတတ္သည္။ သူမက အခန္းထဲမွ ဘုရားပန္းအၿမဲလွဴေနက်ဆိုတာ အတန္းထဲတြင္အကုန္သိေပမယ့္ သူမကေတာ့ မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ ဒီလိုပ႑ာယူလိုက္ရမွ ေက်နပ္သည္။ ဒါက သူမအက်င့္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတန္းသားေတြ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္သြားေစတာကလဲ ငယ္ေထြး၏ထိုအက်င့္ႏွင့္ ဘုရားပန္းထိုးျခင္းကိစၥပင္။ အခန္းထဲ္ ဘုရားပန္းလဲသည့္ေန႔တစ္ေန႔တြင္ ငယ္ေထြးက ထံုးစံအတိုင္း ဒုတိယေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုး၍ လူစံုၿပီဆိုမွ သူမစားပြဲထဲက ဘုရားပန္းကို ထုတ္ၿပီးဘုရားပန္းအိုးထိုးရန္ျပင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စာသင္ခန္းထဲမွ ဘုရားစင္မွာ စာသင္ခန္းေရွ႕ ေက်ာက္သင္ပုန္း၏အေပၚနံရံ၌ သစ္သားျဖင့္႐ိုက္ထားသည့္ နံရံကပ္ဘုရားစင္ေလးျဖစ္သည္။ ပန္းကပ္၊ ဆြမ္းကပ္၊ ေရကပ္ပါက ထိုင္ခံုေပၚတက္မွ ဘုရားစင္မွီသည္။
ငယ္ေထြးက ေရွ႕ဆံုးစားပြဲထိုင္သူမို႔ သူမ၏ထုင္ခံုကို ေရွ႕ထုတ္၍ခံုေပၚတက္ၿပီး ဘုရားအိုးထိုးေနက်။ ထိုေန႔ကလဲ သူမကခါတိုင္းလိုပင္ ပ႑ာယူခ်င္ေဇာျဖင့္ လူစံုမွ ကပ်ာကယာ ခံုေပၚတက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က ဘုရားအိုး ေရမေမွာက္ေအာင္ကိုင္ ေနာက္တစ္ဖက္က ဘုရားပန္းလွမ္းထိုးရာ ဘယ္အခ်ိန္က မခိုင္တယ္ မသိတဲ့ သူမ၏ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္မွာ သူမ၏ခါးေပၚမွတဆင့္ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ ခံုေပၚ၊ ခံုေပၚမွတဆင့္ ၾကမ္းေပၚမက်တက် တြဲေလာင္းႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သူမ၀တ္ထားသည့္ ထမိန္က ေပ်ာ့အိအိအသားမို႔လားမသိ သူမေျခေထာက္ႏွင့္ ခံေန၍သာ ၾကမ္းေပၚလံုး၀က်မသြားျခင္းပင္။
အျဖဴလား၊ အ၀ါလား ေ၀ခြဲရခက္ေသာ မေဟာင္းတေဟာင္း မိန္းမ၀တ္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီပါးပါး၊ ရင္ဖံုးမပြတပြႏွင့္ ဘုရားပန္းထိုးလ်က္တန္းလန္း၊ ထမိန္ၾကမ္းေပၚတန္းလန္း ငယ္ေထြး၏ျပကြက္ေၾကာင့္ ခဏေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတန္းသားေတြမင္သက္ ဖ်တ္ခနဲတိတ္ဆိတ္သြား၏။
ေနာက္သတိ၀င္လာၾကေတာ့ တ၀ါး၀ါးႏွင့္အူတက္မတက္ ရယ္လိုက္ၾကတာ…. အခုေတြးရင္းေတာင္ရယ္မိတယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ငယ္ေထြးဘယ္ေတာ့မွ ဘုရားပန္းတက္မလဲေတာ့ဘူး။ ငယ္ေထြးမွမဟုတ္ အတန္းထဲက မည္သည့္မိန္းကေလးမွ ဘုရားပန္းတက္မလဲေတာ့ပါ။ ဘုရားပန္းလဲသည့္တာ၀န္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေယာက်ာ္းေလးေတြ ယူလိုက္ရတာေပါ့။
ငယ္ေထြးအဲဒီအေနအထားကေန ဘယ္လိုထမိန္ျပန္၀တ္တယ္ဆိုတာေတာ့ မေျပာျပဘဲ ဒီအတိုင္းထားလိုက္ေတာ့မယ္။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္သာ စိတ္ႀကိဳက္ပံုေဖာ္ ၀တ္ေပးၾကေတာ့ဗ်ိဳ႕။ အဲဒါမွ ကိုယ္လိုသလိုေတြးလို႔ရမွာ။ ဒီလို ေတြးၿပီးရယ္ရလို႔လဲ ခုထက္ထိ ငယ္ေထြးဆိုတ့ဲေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္မေမ့ေသးတာ။ ဘ၀အေမာေတြၾကားထဲမွာ တစ္မိနစ္ေလာက္ရယ္ရလဲ တစ္ႏွစ္ေလာက္ အသက္ရွည္သြားသလိုပဲဗ်ာ။ အၿမဲတမ္းေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ။
D ၀သုန္ (Burmesehearts.com)