အျပစ္ျဖစ္ခဲ့ရသူမ်ား

အမွားလုပ္တဲ့သူက အျပစ္ျဖစ္တယ္။ အျပစ္ျဖစ္လို႔ အျပစ္တင္ၾကတယ္။ အျပစ္တင္ၾကလို႔ အမွားလုပ္သူက သူ႔အမွားကို သိတာနဲ႔ အျပစ္ရွိသလို ခံစားရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ အမွား၊ အမွန္ကို ေသခ်ာမသိဘဲ အျပစ္တင္တဲ့သူမ်ားတာေၾကာင့္ အျပစ္ရွိရွိ မရွိရွိ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ခံစားေနရသူေတြလဲရွိတယ္။ အမွား အမွန္သိသိ မသိသိ၊ အျပစ္ရွိရွိ မရွိရွိ တာ၀န္မသိတတ္သူကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ မခံစားရဘူး။ အဲဒါေတြထက္ ပိုဆိုးတာက အမွား အမွန္ဆိုတာလဲမသိ၊ အျပစ္ရယ္လို႔ လံုး၀မရွိပါဘဲ အျပစ္တင္ၾကသူေတြေၾကာင့္ အျပစ္ရွိသူရယ္လို႔ ခံစားေနရသူေတြပါပဲ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြကို ကေလးအရြယ္ေတြမွာ အမ်ားဆံုးေတြ႔ရပါတယ္။

ဘာသာမေရြး၊ လူမ်ိဳးမေရြး၊ လူတန္းစားမေရြး လူ႔ဘ၀ရယ္လို႔ရဖို႔ဆိုတာ လူေတြက ေခၚသြင္းလာမွျဖစ္တာပါ။ ဓါတ္ခြဲခန္းကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သဘာ၀အတိုင္း ေမြးလာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုပဲလူျဖစ္လာလာ လူေတြရဲ႕ မ်ိဳးေစ့ဆိုတာေတာ့ လိုၾကတာပါပဲ။ လူေတြရဲ႕မ်ိဳးေစ့က ဒီလိုလူေတြဖန္တီးလို႔ သေႏၶသားဆိုတာ ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။ ဒီသေႏၶသားက လူေတြကို ဖန္တီးခြင့္၊ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ လူေတြက သေႏၶသားကို ဖန္တီးခဲ့၊ တနည္းနည္းနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့လို႔ သေႏၶသားဘ၀ ေရာက္ခဲ့တာပါ။

သေႏၶသားရယ္လို႔ ျဖစ္လာျပန္ေတာ့လဲ ေခတ္မီနည္းပညာေတြတိုးတက္ေနတဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးထဲ ဒီသေႏၶသားကို လူျဖစ္တဲ့ထိ ေမြးမလား၊ လူမျဖစ္ေအာင္ သုတ္သင္လိုက္မလားဆိုတာလဲ ဒီလူေတြက ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ရွိခဲ့တာပါ။ သေႏၶသားက ေရြးခ်ယ္ခြင့္ဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီသေႏၶသားကို လူျဖစ္ေအာင္ေမြးခဲ့ၿပီးရင္ လူတစ္လံုး၊ သူတစ္လံုး ျဖစ္ေအာင္၊ သူ႔ဘ၀ကိုသူ ေရြးခ်ယ္ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့အထိ ေကၽြးေမြးေထာက္ပ့ံဖို႔ သူ႔ကို ဦးေဆာင္ေခၚလာတဲ့သူမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။

ဒီတာ၀န္ကို မထမ္းႏိုင္ရင္ ထမ္းႏိုင္တဲ့သူကို ေမြးစားဖို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ တကယ္ၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ေရွာက္မဲ့သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုျဖစ္ျဖစ္ ေပးထားလိုက္ရင္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြတစ္ခုမွမေရြးခ်ယ္ခဲ့ဘဲ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ႀကီးျပင္းတဲ့အထိ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္တဲ့ မိဘေတြက အေရအတြက္ပိုမ်ားပါတယ္။ ဒီလိုပံ့ပိုးဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီးမွ ေန႔တဓူ၀ ကိုယ့္သားသမီးကိုယ္ အျပစ္တင္ေနတဲ့သူ၊ ႀကိမ္းေမာင္းဆူပူေနတတ္သူ၊ အျပစ္ရွာ႐ိုက္ႏွက္တတ္သူ၊ ခိုင္းစားၿပီးေငြရွာခိုင္းတတ္တဲ့ မိဘအေရအတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားေနၿပီလဲ။

ကိုယ့္သားသမီးကိုယ္ ၿဂိဳလ္ေကာင္၊ ၿဂိဳလ္ေကာင္မ၊ အက်ိဳးမေပးတဲ့ဟာ၊ မိဘကို ဒုကၡေပးတဲ့ဟာစသျဖင့္ မေျပာဆိုဘူးတဲ့မိဘ အေတာ္ရွားပါတယ္။ သားသမီးက အေတာ္သိတတ္နားလည္တဲ့ အရြယ္ေရာက္သည္အထိ တကယ္ဆိုးသြမ္းလို႔၊ ေျပာဆိုဆံုးမလို႔မရလို႔ ဒီလိုစကားမ်ိဳးေတြနဲ႔ အၾကမ္းအေခ်ာ့ လွည့္ဆံုးမတာ နားလည္လို႔ရေပမယ့္ ဘာမွသိပ္မသိတတ္ေသးတဲ့ လူမမယ္ကေလးငယ္ေတြကို ဒီလိုစကားေတြနဲ႔ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့မိဘေတြလဲ ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ။

အေကာင္း အဆိုး၊ အမွား အမွန္ကို ခြဲျခားနားလည္ သိတတ္တဲ့ အရြယ္မွာ မိဘက ဒီလိုၾကမ္းၾကမ္း ေျပာဆိုဆံုးမရင္ေတာင္ ဒီစကားကို ဘယ္သားသမီးမွ ၾကားလို႔နား၀င္ခ်ိဳတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ၾကားပါမ်ား ထြက္သြားလို႔ရရင္ ထထြက္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ အေကာင္း အဆိုး၊ အမွား အမွန္ကို မသိေသးတဲ့ လူမမယ္ကေလးငယ္ေတြကို ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ဒီစကားေျပာပါမ်ားလာပါက ကေလးငယ္၏ စိတ္ထဲတြင္ တကယ္ပဲ ၎၌ အျပစ္ရွိေနသလို ခံစားလာရတတ္ပါတယ္။ အမွားဆိုတာကိုမသိေသးဘဲ လူျဖစ္လာၿပီး မိဘက ကိုယ့္ကိုအျပစ္တင္ဖန္မ်ားလာေတာ့ (မိဘေျပာတာ ဘာမဆိုအဟုတ္ထင္တတ္တဲ့ ကေလးအရြယ္မို႔) မိမိတကယ္မွားခဲ့သလို၊ အျပစ္ရွိသလို ခံစားလာရတတ္ပါတယ္။

မိဘက အျပစ္တင္ဖန္မ်ားလာေတာ့ ဒီကေလးက မိမိမွာ အျပစ္ေတြမ်ားေနသလို၊ အမွားေတြမ်ားေနသလို ခံစားလာရတယ္။ အျပစ္ေတြခ်ည္းတင္ေနပါက အျပစ္ေတြခ်ည္းလုပ္မိသလို၊ အမွားေတြခ်ည္းလုပ္မိသလို ခံစားလာရပါတယ္။ အမွားေတြခ်ည္း လုပ္မိသလို ခံစားလာရပါက ဘာလုပ္လုပ္မွားေတာ့မွာပဲလို႔ ခံစားလာရတယ္။

ဒီလိုခံစားလာရတဲ့ကေလးမ်ိဳးေတြက ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ဆန္႔က်င္ဘက္ ကြဲထြက္သြားတတ္ပါတယ္။ တစ္မ်ိဳးက ဘာလုပ္လုပ္မွားမွာမို႔ ဘာမွမလုပ္ရဲ၊ မလုပ္ခ်င္ေတာ့တဲ့ ေပေတေတ၊ ေပကပ္ကပ္ ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ဘာလုပ္လုပ္မွားမဲ့အတူတူ မထူးဘူး။ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ကိုလုပ္တတ္တဲ့ (မိဘစကားနားမေထာင္၊ အမွားအမွန္မေတြးေခၚခ်င္ေတာ့တဲ့) လက္ရဲဇက္ရဲ ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။

ဒီလို ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးထဲမပါဘဲ မိဘကလဲ အၿမဲအျပစ္တင္တတ္တဲ့ ကေလးေတြက ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္ခ်က္မဲ့ေနတတ္ပါတယ္။ မိဘကိုလဲေၾကာက္၊ မိဘေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀န္းက အတင္းခိုင္းလို႔လုပ္ရေပမယ့္ မိမိလုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္အေပၚ ယံုၾကည္ခ်က္မရွိပါဘူး။ ၿပီးၿပီးေရာ လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ရလာတတ္ပါတယ္။

ဘာလုပ္လုပ္မွားမယ္လို႔ခံစားၿပီး ဘာမွမလုပ္ရဲေတာ့တဲ့ ကေလးအနာဂါတ္က ဘယ္လိုေကာင္းႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ မွားမဲ့အတူတူမထူးဘူး လုပ္ခ်င္တာလုပ္တတ္တဲ့ လက္ရဲဇက္ရဲ ကေလးရဲ႕အနာဂါတ္မွာလဲ တရားမွ်တမႈမဲ့ေနတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္ခ်က္ဆိုတာမရွိဘဲ သူမ်ားေျပာလို႔ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လိုက္လုပ္ၿပီးႀကီးျပင္းလာတဲ့ ကေလးအနာဂါတ္ဟာလဲ မိမိဘာသာ ဘာလိုခ်င္မွန္းမသိ၊ ဘာကိုယံုၾကည္ရမွန္းမသိ ဟိုလိုလို၊ ဒီလိုလို ေရာေယာင္ရင္း မိမိတကယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ဆိုတာ ေပ်ာက္ေနတတ္ပါတယ္။

ကေလးတိုင္းက ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ဒီအရည္အေသြးေတြကို မိဘကဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ထူးခၽြန္လာေအာင္ အားေပးတဲ့မိဘအေရအတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ားရွိပါသလဲ။ အားေပးတယ္ဆိုတာ ေငြနဲ႔အားေပးမွ အားေပးတယ္လို႔ဆိုရာ မေရာက္ပါဘူး။ ေငြမေပးႏိုင္တဲ့မိဘက စကားနဲ႔၊ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ အားေပးလို႔ရပါတယ္။ ေငြဆိုတာလူကျဖစ္လာတာမို႔ လူစြမ္းရင္ ေငြဆိုတာ မခမ္းပါဘူး။ ဒီအခါ ေငြရွိတဲ့မိဘေတြက မိမိသားသမီးေတြကို ေငြလမ္းခင္းေပးထား႐ံုနဲ႔ ကေလးတိုင္း အရည္အေသြးထူးခၽြန္ ေအာင္ျမင္ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးေတြအဓိကလိုတာ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားပါ။ မိိဘရဲ႕ တကယ္ယံုယံုၾကည္ၾကည္ အားေပးတဲ့စကား၊ ရင္ထဲကလာတဲ့ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြက သားသမီးေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုး အားေဆးပါ။

ဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ မိမိကိုယ္၀န္လြယ္ထားရကတည္းက ဘယ္လိုျပႆနာစတာ၊ ဘယ္လိုဒုကၡေရာက္တာ၊ ဘယ္လို ဘယ္၀ါစသျဖင့္ ဒီကေလးရခဲ့ျခင္းကပဲ ၿဂိဳလ္ဆိုးတစ္ခုလို ေလာကဒဏ္ခံရတိုင္း အျပစ္မဲ့ကေလးလို တဖြဖြအျပစ္တင္တတ္ေသာ၊ အျပစ္ရွာ႐ိုက္ႏွက္တတ္ေသာ၊ နင္လဲတာ၀န္ရွိတယ္လို႔ အျပစ္တင္ခိုင္းစားတတ္ေသာ မိဘမ်ားအား ဒီေနရာမွေမးလိုက္ပါရေစ။ လူ႔ေလာကကို ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီပံုစံနဲ႔ ဒီလူေတြရဲ႕ သားသမီးျဖစ္လာဖို႔ ဒီကေလးမွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိခဲ့ရဲ႕လားဆိုတာကိုပါ။

ဒီလိုလူျဖစ္လာခြင့္ဆိုတာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ သင္တို႔မႀကိဳက္တဲ့ ေလာကဆင္းရဲဒဏ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ကေလးကေကာ ႀကိဳက္ပ့ါမလား။ မႀကိဳက္တဲ့သူ အတူတူခ်င္း မိဘမို႔လို႔၊ ေျပာခြင့္ရွိသူမို႔လို႔ နင့္ေၾကာင့္ဆိုၿပီး မဲအျပစ္တင္ေနတာေတာ့ တကယ္လြန္လြန္းပါတယ္။ အျပစ္မလုပ္ရပါဘဲ အျပစ္ျဖစ္ေနရေသာ ကေလးမ်ားအေရအတြက္ ဒီ့ထက္နည္းပါးသြားပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္း ………

အမႈန္ (Burmesehearts.com)