အက်င့္ေတြအရင္ျပင္ပါမွ စနစ္ဟာလွပမယ္

ယခုေခတ္မွာ နာမည္ႀကီးခ်င္လွ်င္ အစိုးရရဲ႕စနစ္ကို ထိထိမိမိ (တခါတရံ လိုတာထက္ပိုၿပီး) သေရာ္စာေတြေရးမယ္ ၊ ျပက္လံုးေတြထုတ္မယ္ဆိုရင္ လူႀကိဳက္မ်ားဖို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားလာၿပီ။ ေစတနာနဲ႔ ေထာက္ျပေျပာဆိုသလိုလို သေရာ္စာေတြကို ဆက္တိုက္ေရးသား ၊ ဆက္တိုက္ျပက္လံုးေတြထုတ္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ေရးတာကို ႀကိဳက္တဲ့သူ ၊ ေဝမွ်တဲ့သူ မ်ားသထက္မ်ားလာၿပီး ကိုယ္ဟာ လူသိမ်ားတဲ့ (Celebrity) တစ္ဦးအျဖစ္ အလိုလိုေနရင္း ျဖစ္လာေတာ့တယ္။

အစိုးရကို သေရာ္ေန႐ံု ၊ ခၽြတ္ေခ်ာ္ေနတဲ့ စနစ္ႀကီးကို သေရာ္ေန႐ံုနဲ႔ၿပီးမလား။ ဒီလိုသေရာ္ေန႐ံုနဲ႔ စနစ္ႀကီးဟာ ဘြားကနဲလွပသြားႏိုင္မလား။ အေတာ္အသင့္ ေျပာင္းလဲေကာင္း ေျပာင္းလဲႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အက်င့္ေတြ မျပင္သေရြ႕ေတာ့ စနစ္ဘယ္ေလာက္ျပင္ျပင္ ထိထိမိမိ အရာေရာက္ဖို႔ ခဲယဥ္းေနပါတယ္။

ဒါကိုျမင္ေအာင္ ဥပမာျပရရင္ …. အမႈိက္ပံုးေတြမထားတဲ့ စည္ပင္ကို သေရာ္မယ္။ သေရာ္လြန္းလို႔ အမႈိက္ပံုးေတြ ကမာၻ႕သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္မႈ စံႏႈန္းအတိုင္း ထားေပးတယ္ဆိုပါေတာ့။ ေတြ႔ရာ ပ်စ္ခနဲ႔ ကြမ္းတံေတြးေထြးတတ္သူေတြ ၊ တိုက္ေတြေပၚက အမႈိက္ပစ္ခ်သူေတြ ၊ အမႈိက္ဆို လက္ထဲမွာေတာင္ မကိုင္ေတာ့ဘဲ ေနရာမေရြး ပစ္လိုက္သူေတြ ရွိေနသေရြ႕ ၊ ဒီလူေတြ အက်င့္မျပင္သေရြ႕ ဒီၿမိဳ႕ ၊ ဒီရြာဟာ မသန္႔ရွင္းႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ လူေတြရဲ႕အက်င့္ကို အရင္ျပင္ရမွာပါ။

ကၽြန္မတို႔ဟာ စနစ္ကိုရမယ္ရွာၿပီး အက်င့္ကို မျပင္ခ်င္ၾကသူေတြဆို မွားသလား။ ကေလးသူငယ္ေတြကို လံုေလာက္တဲ့ ေထာက္ပံ့မႈ နဲ႔ ကေလးသူငယ္ အခြင့္အေရး မေပးထားတဲ့စနစ္ကို ရမယ္ရွာၿပီး ကေလးအလုပ္သမားမ်ားေနတာကို သေရာ္ေနမယ့္အစား ကေလးကို စနစ္တက် ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးရမယ့္ မိဘေတြရဲ႕တာဝန္ကို အရြယ္ေရာက္သူတိုင္း သိရွိေအာင္ အသိပညာေပးၾကမယ္ဆိုရင္ တႁပြတ္ႁပြတ္ေမြးေနတဲ့လူေတြ အေတာ္အသင့္ေတာ့ နည္းသြားမွာပဲ။ ဒီလိုနည္းသြားတဲ့အခါ မေကၽြးေမြး ၊ မျပဳစု ၊ မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ဘဲ လူျဖစ္႐ံုေမြးလိုက္တဲ့ မိဘအေရအတြက္ နည္းသြားမွာျဖစ္သလို ၊ ကေလးဖ်က္ခ်တဲ့ အေရအတြက္လည္း နည္းသြားမွာ ျဖစ္တယ္။

အစိုးရကလည္း ကေလးေမြးဖြားတဲ့ မိဘတိုင္း ကေလးကို မထိုးမျဖစ္ ထိုးေပးရမယ့္ ကာကြယ္ေဆးေတြ ထိုးေပးဖို႔ ၊ ပညာေတြသင္ေပးဖို႔ ကန္႔သတ္တဲ့ဥပေဒ ထုတ္ရမယ္။ မလိုက္နာတဲ့မိဘေတြကို အေရးယူမယ့္ဥပေဒေတြ ထုတ္မယ္။ အစိုးရကိုယ္တိုင္ကလည္း ကေလးငယ္ေတြကို မျဖစ္မေနထိုးရမယ့္ ကာကြယ္ေဆးေတြ အလကားထိုးေပးဖို႔ (လုပ္ေပးသင့္သေလာက္ လုပ္ေပးေနပါၿပီ) ၊ အတန္းပညာေတြေပးဖို႔ (အခုလုပ္ေပးေနပါၿပီ) လိုအပ္ပါတယ္။

ဘာျဖစ္လို႔ ဒါကိုဦးစားေပးေျပာေနရသလဲဆိုေတာ့ မိဘတာဝန္ဆိုတာ ေမြးဖြား႐ံုနဲ႔မၿပီးဘဲ သားသမီးကို သူ႔ေျခေထာက္ေပၚ သူရပ္တည္ႏိုင္တဲ့အထိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ပညာေပးသြားဖို႔ မိဘတိုင္းမွာ တာဝန္ရွိတယ္။ ေမြးဖြားေပးလိုက္႐ံုနဲ႔ မိဘတာဝန္ ေက်သြားၿပီလို႔ယူဆၿပီး မေကၽြးေမြး ၊ မျပဳစု ၊ ပညာမသင္ေပးႏိုင္ဘဲ ေမြးဖြားတဲ့မိဘဦးေရ မ်ားလာေလ လမ္းေပၚေရာက္တဲ့ ကေလးဦးေရမ်ားလာမယ္။ ဒီကေလးေတြဟာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ႀကီးထြားလာၾကမွာျဖစ္တယ္။ သူတို႔လမ္းေပၚမွာ ဘာအတတ္ပညာေတြရမလဲ ၊ ဘာေတြ သင္ယူၿပီး ဘဝကို ဘယ္လိုေရွ႕ဆက္မလဲ။ ျဖစ္သလိုႀကီးျပင္းလာရတဲ့ကေလးဟာ ဘဝကို ျဖစ္သလိုေရွ႕ဆက္သြားဖို႔ မ်ားေနတယ္။

အတန္းပညာမဲ့တဲ့ ကေလးေတြမ်ားမယ္ ။ အသိပညာမဲ့တဲ့ကေလးေတြမ်ားမယ္။ စဥ္းစားေတြးေခၚႏိုင္စြမ္းကို မသိတဲ့ ကေလးေတြမ်ားမယ္။ ေလလြင့္ကေလးေတြမ်ားမယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕အနာဂါတ္ကို ဒီကေလးေတြနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ရမွာဆိုရင္မွားသလား။ သူတို႔ေတြဟာ တေန႔တခ်ိန္မွာ လူငယ္ ၊ လူႀကီးေတြျဖစ္လာမွာေလ။ သူတို႔ငယ္ငယ္က ဘာေတြသင္ယူခဲ့တယ္ဆိုတာကို သူတို႔ဟာ အနာဂါတ္မွာ အသံုးခ်ေတာ့မွာ။ ဒီေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂါတ္ဟာ ကေလးေတြအေပၚမွာ အမ်ားႀကီး မီတည္ေနပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ အခုလက္ရွိ လူငယ္ ၊ လူႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြအေပၚမွာလည္း မီတည္ေနတယ္။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ကေလးရဲ႕အနာဂါတ္ကို ဘာေတြေမွ်ာ္မွန္းထားတယ္ဆိုတာထက္ ဘယ္လိုသြန္သင္ဆံုးမတယ္ ၊ ဘာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးတယ္ဆိုတဲ့အေပၚမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂါတ္ဟာ မီေနပါတယ္။

ကေလးေတြဟာ ေက်ာင္းေနအရြယ္မတိုင္မီသာ လူႀကီးမိဘေတြနဲ႔ အမ်ားအားျဖင့္ အိမ္မွာရွိတာ။ ေက်ာင္းေနအရြယ္ေရာက္တာနဲ႔ ေက်ာင္းနဲ႔ က်ဴရွင္မွာ အခ်ိန္ကုန္ၾကရတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းနဲ႔ က်ဴရွင္ေတြက ကေလးေတြကို အတန္းပညာေတြအျပင္ ဘယ္လို အသိပညာေတြ ၊ အတတ္ပညာေတြေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာလည္း ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂါတ္ကို အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျပဳေနတယ္။

ျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵကို မေလးစား ၊ မျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့ အစိုးရကို သေရာ္ေနတာေတြေလ်ာ့ၿပီး လက္ေတြ႔မွာ မိမိရင္ေငြ႔ခိုလံႈေနရတဲ့ သားသမီးေတြရဲ႕ ဆႏၵကိုေလးစားမယ္ ၊ သူတို႔ရဲ႕စကားေတြကို နားေထာင္ေပးမယ္ ၊ တတ္ႏိုင္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးၾကရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလား။

အမႈိက္ပံုးလံုေလာက္စြာ မထားႏိုင္တဲ့ အစိုးရရဲ႕ အမႈိက္သိမ္းစနစ္ကို သေရာ္ေနမယ့္အစား ေက်ာင္းမွာေရာ ၊ ႐ံုးမွာေရာ ၊ အိမ္မွာေရာ အမႈိက္ကို ေတြ႔ကရာမပစ္ဘဲ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္အိတ္ထဲမွာ အိတ္ကေလး ၊ ဗူးကေလးတစ္ခုနဲ႔ စုထားၿပီး အိမ္ေရာက္မွ အမႈိက္ပံုထဲ စနစ္တက် ပစ္တတ္တဲ့အက်င့္ကို ကိုယ္တိုင္လည္း ေလ့က်င့္မယ္ ၊ ကိုယ့္သားသမီးေတြ ကိုလည္း ေလ့က်င့္ေပးမယ္ဆိုရင္ တိုက္လမ္းၾကားေတြမွာ အမႈိက္ေတြပံုေနတာ ၊ လမ္းေတြမွာ အမႈိက္ေတြ ပြေနတာ နည္းသထက္နည္းသြားမွာျဖစ္တယ္။

ကေလးေတြကို စာရိတၱပိုင္းဆိုင္ရာ သင္ၾကားပို႔ခ်တဲ့ ေက်ာင္းကဆရာမေတြကိုယ္တိုင္လည္း သူတို႔သင္ၾကားတဲ့အတိုင္း စံျပလိုက္နာမယ္ဆိုရင္ မေကာင္းဘူးလား။

မုန္႔စားခ်ိန္မတိုင္ခင္ ဗိုက္ဆာလို႔ မုန္႔ခိုးစားတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ဒဏ္ေပးၿပီး ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အတန္းရဲ႕ေနာက္ ဆရာမေတြထိုင္တဲ့စားပြဲမွာ အုပ္စုဖြဲ႔ စားေသာက္ေနတာမ်ိဳး လုပ္ေနမယ္ဆို ကိုယ္ထုတ္တဲ့စည္းကမ္း ကိုယ္မလိုက္နာတာ ကေလးမွမဟုတ္ဘူး ။ အစိုးရမွမဟုတ္ဘူး။ လူႀကီးမိဘတိုင္းလိုလိုက ဒီအက်င့္ေတြစြဲေနတာလို႔ လက္ခံရမွာျဖစ္ပါတယ္။

အစိုးရဆီက ကိုယ္ဘာေတြလိုခ်င္လဲ ဒါေတြကို မိမိတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြ ၊ တပည့္ေတြ ၊ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် သြန္သင္ျပသ ျဖည့္ဆည္းေပးမယ္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုယ္သင္ျပတဲ့အတိုင္း တေသြမသိမ္းလိုက္နာမယ္ဆိုရင္ ၊ ဒီအေလ့အက်င့္ ျဖစ္တည္သြားမယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ကၽြန္မတို႔ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ အနာဂါတ္ဟာ ႐ုပ္လံုးေပၚလာမွာျဖစ္တယ္။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီလိုေကာင္းမြန္တဲ့ အက်င့္ေတြနဲ႔ အသားက်သြားတဲ့ ကေလးေတြ ၊ လူငယ္လူရြယ္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ သားသမီးကို ဒီလိုအက်င့္ေကာင္းေတြ သင္ျပလိုက္နာေစမယ္။ ဒီလူေတြႀကီးလာတဲ့အခါ ေရာက္ရွိတဲ့ ေနရာဌာနအသီးသီးမွာ ဒီအက်င့္စာရိတၱေတြကို က်င့္သံုးမယ္။ အဲဒီအေလ့အက်င့္ရွိသူေတြက စနစ္ ၊ ဥပေဒေတြကို ျပဌာန္းတဲ့အခါမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးရဲ႕ အနာဂါတ္ ပိုမိုလွပလာမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ စနစ္လွပဖို႔ကို ယေန႔လူငယ္ ၊ လူႀကီးေတြက အက်င့္ေတြ အရင္ျပင္ၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ယခုအစိုးရအဖြဲ႔မွာ ဌာနဆိုင္ရာအသီးသီးမွာ ေက်ာင္းမွာ ၊ ႐ံုးမွာ လည္သလိုလုပ္စားသူေတြမ်ားေနတာ ၊ ခိုးဝွက္စားသူေတြ ၊ ေတာင္းစားသူေတြမ်ားေနတာဟာ ၎တို႔ကို သြန္သင္ဆံုးမခဲ့တဲ့ မိဘေတြ ၊ ဆရာသမားေတြ ၊ လူႀကီးသူမေတြက ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ ဒီလိုသြန္သင္ လုပ္ကိုင္ျပသခဲ့လို႔ပါ။

ဒါကိုအလိုမရွိဘူးဆိုရင္ ကိုယ္အလိုရွိတဲ့ပံုစံကို ကိုယ္တိုင္က စတင္က်င့္သံုး ေျပာင္းလဲရမွာျဖစ္သလို ကိုယ့္ရဲ႕သားသမီးေတြကို ၊ တပည့္ေတြကို သြန္သင္ဆံုးမၿပီး နည္းလမ္းျပသရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ငါေျပာသလိုလုပ္ ၊ ငါလုပ္သလို မလုပ္နဲ႔ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေလ။ ဒါဆို ကိုယ္မႀကိဳက္ဘူးဆိုတဲ့ အစိုးရအက်င့္စ႐ိုက္ကို ကိုယ္တိုင္ က်င့္သံုးေနသူျဖစ္သြားမယ္။

အစိုးရက တႏိုင္ငံလံုးကို အုပ္ခ်ဳပ္တာျဖစ္ၿပီး မိဘက သားသမီးကိုအုပ္ခ်ဳပ္တာ ၊ ဆရာက တပည့္ေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္တာျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ စ႐ိုက္လကၡဏာ ၊ က်င့္သံုးမႈေတြကို ကိုယ္တိုင္က စံနမူနာအေနနဲ႔ အရင္စလုပ္ျပၿပီး ဒီလိုလုပ္ၾကလို႔ သြန္သင္ျပသလိုက္တာဟာ ယခုနဲ႔ ေနာင္မွာ ေကာင္းဖို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မဟာ စာဖတ္ဝါသနာပါသူမို႔ စကားပံုေတြကိုလည္း ေလ့လာတဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ စကားပံုေတြက စကားလံုးနည္းၿပီး ေတြးရင္ေတြးသေလာက္ ၊ သံုးတတ္ရင္သံုးတတ္သေလာက္ ဘဝတသက္တာမွာ အေရးပါလွပါတယ္။ ကၽြန္မရင္ထဲစြဲၿမဲထားတဲ့ စကားပံုတစ္ခုကို အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ေဝမွ်လိုက္မယ္ေနာ္။

Give a man a fish and you feed him for a day;

teach a man to fish and you feed him for a lifetime.

စကားပံုရဲ႕ဆိုလိုရင္းက

“လူတစ္ဦးကို တေန႔ငါးတစ္ေကာင္ေပးတာဟာ သူ႔ကို တေန႔စာ သင္ေကၽြးေမြးလိုက္တာပါ။ သူ႔ကို ဘယ္လိုငါးမွ်ားရမယ္လို႔ သင္ေပးလိုက္တာဟာ သင္ကသူ႔ကို တသက္စာ ေကၽြးေမြးလိုက္ျခင္းပါပဲ။”

ဒါဟာ တေန႔စာ စားေသာက္ဖို႔ လွဴဒါန္းေကၽြးေမြးလိုက္တာထက္ တသက္စာအတြက္ သူ႔တို႔ကို အတတ္ပညာတစ္ခုခု သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးလိုက္ပါလို႔ တိုက္တြန္းထားတာပါ။

၁၉၉၆ ခုႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္မရင္ထဲစြဲေအာင္ ဖတ္မွတ္သားဖူးတဲ့ စကားပံုေလးတစ္ခုမွာေတာ့ မိဘ ၊ သားသမီး အသိပညာေပးထားတဲ့ စကားပံုေလးပါ။ မူရင္းအဂၤလိပ္လို ေရးသားထားတာကို အခ်ိန္ၾကာလာလို႔ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ဆိုလိုရင္းကေတာ့

“သားသမီးကို ငါးကင္ေကၽြးလိုက္တာက တနပ္စာပဲျဖစ္တယ္။ ငါးမွ်ားသင္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ တသက္စာျဖစ္တယ္” တဲ့။

ဒီစကားပံုေလးကို ပိုၿပီးနက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ေတြးၾကည့္ရင္ မိဘေတြအတြက္ ၊ သားသမီးေတြအတြက္ တသက္စာ အေထာက္အကူျပဳပါတယ္။

မိဘေတြဟာ သားသမီးေတြကို သူ႔အႀကိဳက္ ငါးကင္ေကၽြးလိုက္တာဟာ တနပ္စာပဲျဖစ္တယ္။ ငါးမွ်ားတဲ့အတတ္ သင္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ဖမ္းလို႔ရရွိလာတဲ့ငါးကို ကင္စားမလား ၊ ေပါင္းစားမလား ၊ ခ်က္စားမလား ၊ ေႀကာ္စားမလား သူ႔အႀကိဳက္ သူေန႔စဥ္ေျပာင္းစားလို႔ရတယ္။

ဒါဟာ မိဘနဲ႔ သားသမီးမွမဟုတ္ဘူး။ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ေတြ ၊ ပုဂၢလိကအဖြဲ႔အစည္းေတြ ၊ တသီးပုဂၢလကုသိုလ္ျပဳေတြအတြက္လည္းျဖစ္တယ္။ တကယ္တိုးတက္ေစခ်င္ရင္ သူတို႔ေတြရဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈ ၊ အတတ္ပညာေတြ ၊ အသိပညာေတြ တိုးတက္ဖို႔ လမ္းေၾကာင္းဖြင့္ ျမႇင့္တင္ေပးရမွာျဖစ္တယ္။

ငါးျမႇားသင္ေပးခိုင္းရမလား ။ သူ႔အသက္သတ္တဲ့အလုပ္လို႔ အေတြးမေခါင္နဲ႔ဦးေနာ္။ စကားပံုဟာ ခိုင္းႏႈိင္းျခင္းျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္သားသမီးကို ကိုယ္က သူ႔တသက္တာ အရာရာလိုက္လုပ္မေပးႏိုင္ဘူးေလ။ သူ႔လက္သူ႔ေျခ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေအာင္ သင္ေပးရမွာျဖစ္တယ္။ သူ႔တသက္တာ ကိုယ္လုပ္ကိုင္ မေကၽြးေမြးႏိုင္ဘူးေလ။ ကိုယ္မ်က္ကြယ္ျပဳသြားရင္ သူ႔ေျခေထာက္ေပၚ သူရပ္တည္သြားႏိုင္တဲ့ အတတ္ပညာမ်ိဳး သင္ေပးဖို႔လိုတယ္။

တသက္တာ လူေလးစား ရမယ့္ အသိပညာမ်ိဳး ၊ အက်င့္စ႐ိုက္မ်ိဳး သင္ေပးဖို႔လိုတယ္လို႔ ဆိုလိုတယ္။ သူ႔တသက္လံုး ကိုယ္က လိုက္မသြန္သင္ ၊ မဆံုးမ ၊ မျပသႏိုင္တဲ့အတြက္ သူ႔ေခါင္းထဲစြဲသြားေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးဖို႔လိုတယ္။ တကယ္ဆို ကိုယ္တိုင္ကစၿပီး စံနမူနာအျဖစ္ ေလ့က်င့္သင္ျပေပးဖို႔လိုတယ္။ ဒါဟာ မိဘမွမဟုတ္ဘူး။ ဆရာသမားေတြလည္း ဒီအတိုင္းပဲ တပည့္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ စံနမူနာအျဖစ္လုပ္ျပၿပီး ေလ့က်င့္သင္ၾကားျပသရမွာျဖစ္တယ္။

နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ကၽြန္မတို႔လုိခ်င္တဲ့အနာဂါတ္ကို ကၽြန္မတို႔က စတင္ပံုေဖာ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သေရာ္ေန႐ံု ၊ ခၽြတ္ေခ်ာ္တာကို လက္ညႈိးထိုး ဟာသလုပ္ေန႐ံုနဲ႔ မၿပီးသြားဘူး။ ကိုယ္တိုင္ ႏိုင္ရာ ၊ ဆိုင္ရာကေန စတင္ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးရမွာျဖစ္တယ္။ အက်င့္ေတြကို အရင္ျပင္မွ စနစ္ဆိုတာ ပိုအသက္ဝင္လာမယ္။ တကယ္ဆို အက်င့္ေကာ ၊ စနစ္ေကာ တၿပိဳင္နက္ျပင္ႏိုင္ရင္ တိုးတက္မႈက ပိုထိေရာက္မွာျဖစ္တယ္။ စနစ္ေတြျပင္ၿပီး အက်င့္ေတြ မျပင္ရင္လည္း ခရီးမေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ စနစ္ျပင္ခ်င္တဲ့သူေတြအားလံုးက အက်င့္ေတြကို အရင္ျပင္ပါလို႔ …..

ပံုရိပ္ (Burmesehearts.com)