ကေလးကို ပံုသြင္းမယ့္ လူႀကီး

ကေလး

ေမြးကင္းစ ကေလးတစ္ေယာက္က မိနစ္ပိုင္းအတြင္း သိျခင္းဆိုတဲ့ အသိတရားကို အလိုအေလ်ာက္ ရလာပါတယ္။ သူ႔ကို ခ်ီထားတာ အေမဟုတ္တယ္။ အေမမဟုတ္ဘူး။ ကေလးရဲ႕ သိတတ္မႈက လူအျဖစ္ ရလိုက္ကတည္းက တစ္ပါတည္း ပါလာၿပီးသားပါ။

အသက္ ႏွစ္ႏွစ္သားေလာက္ ေရာက္လာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို ကေလးစတင္ သတိထားမိ လာပါတယ္။ ကေလးရဲ႕အစ္ကို ေက်ာင္းသြားခါနီး တ႐ႈပ္႐ႈပ္ ငိုေနတာ။ ကေလးရဲ႕ အစ္မကို က်ဴရွင္ဆရာမက ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေနတာ။ အေဖက အစ္ကိုအႀကီးဆံုးကို အဆင့္က်သြားလို႔ ႀကိမ္လံုးနဲ႔ အားရပါးရ ႐ိုက္ေနတာ။ ဒီျမင္ကြင္းေတြက ကေလးကို ႀကိဳတင္ေျခာက္လွန္႔ေနတဲ့ ေက်ာင္းမသြားမီ ျမင္ကြင္းေတြပါ။ စာမသင္ ရေသးဘူး။ ေက်ာင္းမသြား ရေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကေလးစိတ္ထဲ ကေလးအေတြးနဲ႔ သိသေလာက္၊ ခံစားရသေလာက္ဆို စာသင္တာဟာ အ႐ိုက္ခံစရာ၊ စိတ္ညစ္စရာလို႔ ယူဆမိပါေတာ့တယ္။

ကေလးဆိုတာ ပံုစံခြက္ထဲကို ပံုသြင္းခံရမယ့္ ဖေယာင္းလို႔ လူႀကီးေတြက ဆိုၾကပါတယ္။ အဲဒီ အယူအဆ လႊမ္းမိုးမႈက ကေလးေတြရဲ႕ ပင္ကိုဗီဇ၊ အစြမ္းအစ၊ အခြင့္အလမ္းေတြအားလံုး ပိတ္ဆို႔ခံလိုက္ ရေတာ့တာပါပဲ။ လူႀကီးေတြ ပံုသြင္းသလို ျဖစ္မလာရင္ လူႀကီးေတြရဲ႕ ေဒါသအေလ်ာက္ အဆူခံ အ႐ိုက္ခံ ရေတာ့မွာ ဧကန္ပါ။

လူႀကီး

လူႀကီးဆိုတာ အသက္ (Chronolgical Age) ေၾကာင့္ လူႀကီးလို႔ ေယဘုယ် သတ္မွတ္ၾကတာပါ။ တကယ္ဆို လူႀကီးတိုင္း လူႀကီးတစ္ေယာက္မွာ ရိွသင့္တဲ့ စံခ်ိန္စံညႊန္း (norm) ေတြနဲ႔ ညီညြတ္ၾကတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ဖို႔ရာ ခက္ခဲပါတယ္။ လူႀကီးျဖစ္ျခင္းကို ဘာနဲ႔တိုင္းတာမလဲ။

အခ်ဳိ႕ လူႀကီးေတြက အသက္အရြယ္အလိုက္ ညီညြတ္စြာ ႀကီးျပင္းလာပါတယ္။ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အသက္ (Physical Age) ကလည္း အသက္နဲ႔အညီ ဖြံ႕ၿဖိဳးႀကီးထြား လာပါတယ္။

လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေရးအႀကီးဆံုး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈက စိတ္သက္ (Mental Age) စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ (Psychological Development) ျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ ၄၀ အရြယ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ အသက္ ၂၀ အရြယ္လို ခံစားေနရင္၊ ေတြးေတာေနရင္ သူ႔ကိုအသက္ ၂၀ အရြယ္လို႔ပဲ သတ္မွတ္ရမွာပါ။ အသက္ ၇၀ အရြယ္ အဘိုးအို တစ္ေယာက္က အသက္ ၁၆ ႏွစ္လို ျပဳမႈေနတာကို သူငယ္ျပန္တယ္ (dotage) လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္သက္ဟာ ရင့္က်က္မႈ (maturity)၊ ေတြးေတာဆင္ျခင္မႈ (thinking power) ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ႏိုင္မႈ (decision making) စသည္တို႔နဲ႔ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။

လူႀကီးတိုင္း ကေလးကို ပံုသြင္းႏုိင္သလား

ကေလးဟာ ဖေယာင္းနဲ႔ တူတယ္။ ငယ္ရြယ္တုန္း လိုသလို ပံုသြင္းရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပံုသြင္းၾက။ ဟုတ္မလိုလိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ပံုသြင္းတယ္ဆိုတာ mould လုပ္ၿပီး ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ပံုစံ ထြက္လာေအာင္ လုပ္ၾကတာပါ။ သက္မဲ့ ပစၥည္းအတြက္ တံု႔ျပန္မႈ မရိွလို႔ ပံုသြင္းရ လြယ္ကူေသာ္လည္း သက္ရိွလူသားေတြအတြက္ ကိုယ္ပိုင္အရည္ အေသြးအလိုက္ တံု႔ျပန္မႈေတြ ရိွေနတာေၾကာင့္ ပံုသြင္းဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။

ဘယ္သန္ေမြးလာတဲ့ ကေလးကို ညာလက္နဲ႔ စာေရးခိုင္းတာဟာ လြယ္ကူတဲ့အလုပ္ မဟုတ္ပါဘူး။ လူႀကီးရဲ႕ အတင္းအဓမၼ ပံုသြင္းေပးမႈေၾကာင့္ ညာလက္နဲ႔ စာေရးတတ္ေကာင္း တတ္သြားပါမယ္။ ဘယ္လက္နဲ႔ ေရးသေလာက္ လွပမယ္။ ေသသပ္မယ္၊ ျမန္ဆန္မယ္လို႔ တထစ္ခ် ယူဆလို႔ မရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဘယ္လက္နဲ႔ ကေလးေရးခ်င္သလို ေရးခြင့္မရခဲ့လို႔ ကေလးဆီက ရလဒ္ (outcome) က အေကာင္းဆံုးလို႔ ေမွ်ာ္မွန္းလို႔ မရပါဘူး။

ဆိုလိုခ်င္တာက ကေလးဆိုတာ လူႀကီးႀကိဳက္သလို ပံုသြင္းလို႔ ရတယ္လို႔ တထစ္ခ် ယူဆထားတဲ့ အယူအဆက ကေလးမ်ားရဲ႕ အရည္အခ်င္း အစြမ္းအစ အမွန္ကို မရႏိုင္ေၾကာင္းပါ။

တကယ္ စဥ္းစားရမွာက ပံုသြင္းခံမယ့္ ကေလးထက္ ကေလးကို ပံုသြင္းခ်င္တဲ့လူႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ လူႀကီးက ကေလးကို ဘယ္လိုပံုသြင္း ခ်င္တာလဲ။ လူႀကီးရဲ႕ မျပည့္စုံတဲ့ အတတ္ပညာ ဗဟုသုတနဲ႔ ပံုသြင္းမလို႔လား။ လူႀကီးရဲ႕ အျမင္မက်ယ္မႈနဲ႔ ပံုသြင္းမလို႔လား။ လူႀကီးရဲ႕ အတၱကို ပံုသြင္းမလို႔လား။ လူႀကီးရဲ႕ ကလဲ့စားကို ပံုသြင္းမလို႔လား။

ဘာကိုပံုသြင္းမွာလဲ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ဘယ္လိုရိွလဲ။ အနာဂတ္အတြက္ တစ္နည္းေျပာရရင္ ကေလးသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဘယ္ေလာက္အေထာက္အကူ ျပဳမွာလဲ။ အဲဒီလို ပံုသြင္းမႈဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္ခ်ရမွာလဲ။

ကေလးကို ပံုမသြင္းမီ လူႀကီးကိုယ္တိုင္ ျပင္ဆင္ပါ

လူႀကီးေတြဟာ အသက္ႀကီးလို႔ လူႀကီးျဖစ္လာတာနဲ႔ ကေလးကို ပံုသြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ အဲဒီလို ပံုသြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတာ။ ဘယ္လိုပံုစံကို ပုံသြင္းမွာလဲဆိုတာ လူႀကီးေတြ စိတ္ထဲမွာ ပိုင္းပိုင္းျဖတ္ျဖတ္ မရိွပါဘူး။  “ငါ့စကားႏြားရ”၊ “ငါေျပာတာလုပ္ ျပန္မေျပာနဲ႔” ေနာက္ ရိွပါေသးတယ္။ “ငါေျပာသလိုလုပ္၊ ငါလုပ္သလို မလုပ္နဲ႔” ဆိုေတာ့ လူႀကီးေတြဟာ ကိုယ့္အတၱ၊ ကိုယ့္ဗဟုသုတ၊ ကိုယ့္အေတြ႕အၾကံဳ၊ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ကေလးေတြကို ပံုသြင္းေတာ့တာပါပဲ။

မိန္းမကို စိတ္နာၿပီး မိန္းမကို မုန္းတဲ့သူက သူ႔သားကို မိန္းမမုန္းခိုင္းတာမ်ဳိး။ ေယာက်္ားကို စိတ္နာၿပီး ေတြ႕သမွ် ေယာက်္ားေတြကို မုန္းခိုင္းတာမ်ဳိး။ ဒီလိုမ်ဳိး စိတ္ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ကေလးကို ပံုသြင္းတာေၾကာင့္ ကေလးေတြ ဘ၀မွာ စိတ္အမာရြတ္ေတြ ျဖစ္ထြန္းလာၿပီး တလြဲလမ္းေခ်ာ္ ကုန္ၾကတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ မိဘဟာ သားသမီးေတြရဲ႕ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပပါ။ ဆရာဟာ တပည့္ေတြရဲ႕ စံနမူနာျပ ပုဂၢိဳလ္ပါ။ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ အတုယူစရာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးပါ။

ဒီလိုမ်ဳိး ဦးေဆာင္လမ္းျပ စံျပပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အမွန္တကယ္ မိဘေနရာနဲ႔ ထိုက္တန္ရဲ႕လား။ ဆရာတစ္ဆူႏွယ္ က်င့္ႏုိင္ရဲ႕လား။ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ေနရာ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ရရိွထားတာ ဟုတ္ရဲ႕လား။ မိဘဘ၀ ေရာက္ေနၿပီး မိမိဘ၀ဟာ မိဘနဲ႔ မထိုက္တန္ရင္ ဦးစြာမိဘ (လူႀကီး)ေနရာ ထိုက္တန္ေအာင္ ျပင္ဆင္ပါ။ ျဖည့္ဆည္းပါ။ က်င့္သံုးပါ။ ကေလးကို ပံုသြင္းခ်င္သေလာက္ လူႀကီးက မိမိကိုယ္ကို ျပဳျပင္ၿပီး ျဖစ္ရပါမယ္။ ကိုယ္က လူႀကီးျဖစ္လာၿပီေလ။ ထို႔အတူ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ျပည္သူရဲ႕ စံျပပုဂိၢဳလ္၊ ျပည္သူ႔အားကိုး ခံထိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေအာင္ က်င့္ၾကံရပါမယ္။

ကေလးကို ပံုသြင္းလိုတဲ့ လူႀကီးမ်ား မိမိကုိယ္တိုင္ ကေလးကို အနာဂတ္အတြက္ ႐ုပ္ထြက္လွလွ၊ စိတ္သက္လွလွျဖစ္ေအာင္ အမွန္တကယ္ ပံုသြင္းႏုိင္မွ၊ ပံုသြင္းတတ္မွ ပံုသြင္းၾကဖို႔ တိုက္တြန္းအပ္ပါတယ္။ ပံုသြင္းတိုင္း ေကာင္း၊ မေကာင္း သံုးသပ္ၾကည့္ေစလိုပါတယ္။

Eleven Media တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးအား ျပန္လည္ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။

ပံုရိပ္(burmesehearts.com)