မီးဖြားျခင္း အေတြ႔အႀကံဳ

ကိုယ္ဝန္ (၃၄)ပတ္ေလာက္မွာ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေျပာင္းေ႐ႊ႕ဖို႔ျဖစ္လာေတာ့ အလုပ္တဖက္နဲ႔ မအားမလပ္တဲ့ ခင္ပြန္းသက္သာရာ သက္သာေၾကာင္း အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္းရွိေနတဲ့ကၽြန္မက ခင္ပြန္းတားထားတဲ့ၾကားက ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္တာေတြ တေနကုန္ ကုန္းလိုက္ ၊ ကြလိုက္ ၊ လိုအပ္ရင္ မလိုက္နဲ႔ ထုပ္ပိုးလိုက္ ၊ ေျပာင္းၿပီးေတာ့လည္း ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်လိုက္ လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကိုယ္ဝန္(၃၅)ပတ္ထဲ တညမွာ ေရအိမ္ပဲ ထပ္ခါ ၊ ထပ္ခါ ဝင္ထိုင္ေနရေတာ့တယ္။

ည(၁၂)နာရီအခ်ိန္ႀကီး ေရအိမ္မွာ မထတမ္း (ဝမ္းညႇစ္တာမဟုတ္ဘဲ) ထိုင္ညႇစ္ေနရမွေက်နပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို မူမမွန္ဘူးဆိုၿပီး ခင္ပြန္းက ေဆး႐ံုေခၚသြားပါတယ္။ ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ စက္ေတြနဲ႔တပ္ၿပီး ေသခ်ာစမ္းသပ္ေတာ့ ကေလးေမြးခ်င္လို႔ ဗိုက္နာတာ (သားအိမ္က ညႇစ္အားေပးေနတာ) ျဖစ္ေနတယ္။

ဒီေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္အေနအထားနဲ႔ ကၽြန္မကိုထားၿပီး လိုအပ္ရင္ ေဆး႐ံုတက္ဖို႔ သေဘာတူေၾကာင္း ဝန္ခံခ်က္ထိုးခိုင္းတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေဆး႐ံုတက္ရမွာလဲေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔အယူအဆက ကိုယ္ဝန္(၃၇)ပတ္မျပည့္ခင္ ေမြးလာတဲ့ကေလးဟာ ေန႔မေစ့ ၊ လမေစ့ ေမြးလာတဲ့ကေလးမို႔ သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္တြင္းအဂၤါ အစိတ္အပိုင္းေတြဟာ ဖြံ႔ၿဖိဳးသင့္သေလာက္ မဖြံ႔ၿဖိဳးခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေရာဂါေတြဝင္ႏိုင္တာမို႔ ညႇစ္အားေပးေနၿပီး အျပင္ထြက္လာဖို႔ တာဆူေနတဲ့တဲ့ကေလးကို ဗိုက္ထဲမွာ ကိုယ္ဝန္(၃၇)ပတ္အထိ အနည္းဆံုး အခ်ိန္ဆြဲထားႏိုင္ဖို႔ ကုသမႈေတြလိုအပ္ရင္ ေဆး႐ံုတက္ၿပီး ခံယူရမယ္ေပါ့။

ခပ္ေစာေစာ ေဆး႐ံုတက္ၿပီး ေဆး႐ံုေပၚမွာ မေနခ်င္တာေၾကာင့္ စက္ေတြနဲ႔ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့ အထူးသီးသန္႔ခန္းထဲမွာ ခင္ပြန္းေတာင္ဝင္လို႔မရခဲ့ဘဲေနရခ်ိန္ ကေလးကို ဗိုက္ကေလးပြတ္လို႔ အေျခအေနေျပာျပၿပီး ထြက္လာဖို႔ အခ်ိန္မတန္ေသးေၾကာင္း အ႐ူးလိုတတြတ္တြတ္ ရွင္းျပေနမိတယ္။ အဲဒီအေျခအေနနဲ႔ (၅)နာရီနီးပါးေနခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ သားအိမ္က ညႇစ္အားမေပးေတာ့လို႔ ေဆး႐ံုမတက္လိုက္ရဘူး။

ကိုယ္ဝန္(၃၉)ပတ္ထဲမွာ ဆရာဝန္နဲ႔ခ်ိန္းဆိုထားတဲ့ ရက္မတိုင္မီ အရင္လို ဗိုက္နာလာပါေလေရာ ။ ဒီတစ္ခါ ပိုနာတယ္။ အိပ္ယာေပၚမွာ လွဲေနရတဲ့အဆင့္ ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ လံုးဝမခံစားႏိုင္မွ ေဆး႐ံုသြားမယ္ေပါ့။ မနက္ဖန္ ဆရာဝန္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီေန႔မွာ အေတာ့္ကိုဆိုးဆိုးဝါးဝါး တေနကုန္နာခဲ့တာ။ ဆရာဝန္နဲ႔ခ်ိန္းတဲ့ေန႔ေရာက္ေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းေျပာျပ ၊ စစ္ေဆးျဖစ္ေတာ့ သားအိမ္က (၂)စင္တီမီတာစြန္းစြန္း ပြင့္ေနလို႔ သားအိမ္ညႇစ္အားေပးေနတာလို႔ သိရတယ္။ ေမြးခ်င္ရင္ ေမြးလို႔ရၿပီ ။ ေမြးခြင့္ျပဳတယ္တဲ့။

နဂိုကတည္းက ေဆး႐ံုတက္ဖို႔ စာရင္းေပးၿပီးသား ။ ဆရာဝန္ရဲ႕ရက္ခ်ိန္းပဲ ေစာင့္ေနတာ ၊ ဆရာဝန္ကလည္း အခ်ိန္မေရြးေမြးလို႔ရၿပီလို႔ မီးစိမ္းျပလိုက္ေတာ့ မနက္ဖန္မနက္(၇)နာရီမွာ ေဆး႐ံုတက္ေမြးဖို႔ ေသခ်ာသြားေရာ။ ေဆး႐ံုမွာ ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ျပသ ၊ ေဆး႐ံုတက္ဖို႔ စာရြက္စာတမ္းနဲ႔ရက္ခ်ိန္း ေပးသြင္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္မဆိုတာ တခါမွမခံစားဖူးတဲ့ ရင္ခုန္ျခင္းေတြနဲ႔ေပါ့။ (၃၉)ပတ္ကာလလံုး ဗိုက္ထဲလြယ္ထားခဲ့တဲ့ ကေလးမ်က္ႏွာကို မနက္ဖန္ဆို ေတြ႔ရေတာ့မွာမဟုတ္လား။ ဘယ္ေလာက္စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းသလဲ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေပမယ့္ မနက္ဖန္မနက္ ေမြးရလြယ္ေအာင္ဆိုၿပီး ခင္ပြန္းနဲ႔စကားတေျပာေျပာ ၊ ရင္တခုန္ခုန္နဲ႔ ႏွစ္နာရီနီးပါးေလာက္ကို ပန္းၿခံထဲ လမ္းေတြပတ္ေလၽွာက္ၾကတာေပါ့။ ေအာက္ကပံုက ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ္ဝန္ေနာက္ဆံုးလြယ္ရတဲ့ ညေနေစာင္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း႐ိုက္ထားပံုပါ။

ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းမ်ား ညေနတုန္းကအေကာင္း ညပိုင္းေရာက္ေတာ့ အတြင္းခံမွာ ေရေႏြးေႏြးေလး ဆင္းလာသလို ခံစားရၿပီး ေရဆင္းတာေသခ်ာတာနဲ႔ ေရႁမြာေရပဲ ျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး ည(၁၁)နာရီေလာက္မွာ ေဆး႐ံုေျပးရပါေလေရာ။

ဟိုေရာက္လို႔ စမ္းသပ္ေတာ့ ကေလးက ႏွလံုးခုန္တာ ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခုန္လိုက္ ၊ မခုန္လိုက္ ျဖစ္ေနေတာ့ ေဆး႐ံုတက္ဖို႔စရံေတြနဲ႔ ဘာစာရြက္စာတမ္းကိုမွ မေပးလိုက္ရဘဲ ေရးႀကီးသုတ္ျပာ ေဆး႐ံုမွာ အေရးေပၚကုသမႈေပးဖို႔ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္သြားၾကတယ္။ (ဒီစကၤာပူေဆး႐ံုေတြက မိခင္ေရာကေလးပါ အသက္ရွင္ဖို႔ကို ေဆး႐ံုမွာ ေငြသြင္းဖို႔ ၊ စာရြက္စာတမ္းေတြ ျဖည့္သြင္းေပးသြားဖို႔ထက္ ပိုအေလးထားတယ္။) ကၽြန္မေရာ ၊ ခင္ပြန္းေရာ စိုးရိမ္ၾကတာေပါ့။ သိပ္မၾကာခင္ ကေလးက ပံုမွန္ျဖစ္သြားေတာ့ မနက္(၂)နာရီနီးပါး ျဖစ္သြားတယ္။

သီးသန္႔ေမြးခန္းထဲဝင္ေတာ့ ခင္ပြန္းဟာ အဝတ္လဲစရာမလိုသလို တခုခုထပ္ၿပီးဝတ္စရာလည္းမလိုဘူး။ စီးလာတဲ့ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီး သူတို႔ေပးတဲ့ (ပိုးသတ္ထားတဲ့)ဖိနပ္ကို ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး စီးရတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ကိုယ္ဝတ္လာတဲ့အဝတ္အစားခၽြတ္ၿပီး ေဆး႐ံုကေပးတဲ့အကႌ်ဝတ္ရတယ္။

မနက္(၇)နာရီမွာ ေဆး႐ံုတက္ေမြးဖြားဖို႔ စာရင္းရွိၿပီးသားလူနာျဖစ္တဲ့ကၽြန္မကို မထူးဘူးဆိုၿပီး ကေလးအေျခအေနေၾကာင့္ တာဝန္က်ဆရာဝန္က ေရႁမြာေဖာက္လိုက္တယ္။ ဗိုက္ေပၚမွာကပ္ထားတဲ့ ပိုက္ေတြနဲ႔ အနားကစက္ေတြေၾကာင့္ ထမၾကည့္ႏိုင္ ၊ မျမင္ရေပမယ့္ ခပ္ေႏြးေႏြးေရေတြ ဆင္းေနတာကို  ခံစားသိေနတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕  ပံုေဖာ္ေဆးဆိုးထားတဲ့ လက္သည္းရွည္ေတြကို ဘယ္သူကမွ လာမညႇပ္ခိုင္းခဲ့ဘူး။ ေမြးကင္းစကေလးကို ျခစ္မိမွာစိုးလို႔သာ ကၽြန္မေတာင္းဆိုခ်က္ေၾကာင့္ ခင္ပြန္းက ေမြးကုတင္ေပၚမွာတင္ ညွပ္ေပးတယ္။ လက္သည္းမညႇပ္ခဲ့လို႔ ၊ ေမြးခန္းထဲ လက္သည္းညႇပ္ေနလို႔ဆိုၿပီး ဘယ္သူမွ လာဆူေငါက္တာမ်ိဳးမရွိဘူး။ ဒါေတာင္ စကၤာပူအစိုးရေဆး႐ံုမွာ ကၽြန္မတက္ေမြးတာေနာ္။ ပုဂၢလိကေဆး႐ံုက ဆက္ဆံေရးမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မကလည္း စကၤာပူနဲ႔ျမန္မာ ဒီလိုျခားနားတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႔ခံစားခ်င္လို႔ တမင္ကိုမညႇပ္ဘဲထားခဲ့တာ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ လူနာကို ဘယ္လိုဆက္ဆံတတ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္သိၿပီးသားေလ။

ေမြးခန္းထဲ ဓါတ္ပံု ၊ ဗြီဒီယိုေပး႐ိုက္တယ္ ။ ကိုယ့္အပူနဲ႔ ဗိုက္နာေနေတာ့ အေသးစိတ္ မ႐ိုက္ႏိုင္အားတာ။ ဆင္းသမၽွ ေရေတြ ၊ ေသြးေတြကို Remote ကေန ေခၚလိုက္႐င္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မေခၚလဲ သူတို႔အခ်ိန္နဲ႔သူတို႔ လဲသင့္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္တိုင္း နာ့စ္က ေအာက္ခံ Mat လာလဲေပးတယ္။ လူနာနဲ႔ လူနာရွင္ကို ဟိန္းေဟာက္ဖို႔ ေနေနသာသာ သူ႔တာဝန္အတိုင္း ခ်ိဳခ်ိဳသာသာဝန္ေဆာင္မႈ အျပည့္အဝေပးတယ္။

ကၽြန္မဟာ ဗိုက္နာတဲ့ဒဏ္မခံႏိုင္လို႔ ဗိုက္နာသက္သာႏိုင္ဖို႔ သူတို႔ေပးတဲ့ Entonox လို႔ေခၚတဲ့ ဂက္စ္ကို နာလာလိုက္ ႐ွဴလိုက္လုပ္ေနတုန္း သတိေမ့သြားခဲ့တယ္။ မြန္းလြဲ(၁)နာရီ ဆရာဝန္ႀကီးနဲ့ ဗိုက္ျပဖို႔ခ်ိန္းထားကတည္းက စိတ္လႈပ္ရွားသြားခဲ့တာမို႔ ဘာအစာမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မစားျဖစ္ခဲ့တဲ့ကၽြန္မ သတိေမ့မသြားခင္အခ်ိန္မွာ အစာေတြ ၊ အရည္ေတြ အန္ခဲ့တယ္။ သဘာဝအတိုင္းပဲ မီးဖြားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တဲ့ကၽြန္မက ဗိုက္နာသက္သာေအာင္ ေက်ာ႐ိုးကေန ထိုးသံုးရတဲ့ (Epidual) ကို တမင္မသံုးခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မသတိေမ့သြားၿပီးေတာ့ အေျခအေနအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေအာက္ဆီဂ်င္ေပးထားရတဲ့ကၽြန္မကို (Epidual) ေပးရတယ္။

အစပိုင္းမွာ ကၽြန္မက အဲဒါသံုးဖို႔ လက္မခံခဲ့တာက Epidual သံုးရင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ခါးနာတဲ့ ေဝဒနာကို တခ်ိဳ႕လူနာေတြ ခံစားရႏိုင္တယ္ဆိုလို႔ပါ။ တကယ္လည္း ေမြးၿပီးေနာက္ ခါးမကုန္းႏိုင္ေအာင္ကို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ေမြးၿပီးလအနည္းငယ္အထိ ခ့းကတခ်က္ခ်က္ စူးထိုးၿပီးနာတဲ့ အဲဒီဒဏ္ကို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။

ေယာက်္ားေဖာင္စီး ၊ မိန္းမ မီးေန ဆိုသလို မီးဖြားေနတဲ့မိခင္ဟာ အခန္႔မသင့္ရင္ ေသႏိုင္ပါတယ္။ သဘာဝနည္းအတိုင္း ေမြးဖြားတဲ့မိခင္ရဲ႕ နာက်င္မႈကေတာ့ ဘယ္လိုေဝဒနာမ်ိဳးနဲ႔မွ မေဖာ္ျပႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ မီးဖြားတဲ့မိခင္ေတြဟာ မရဏခံတြင္းဝမွာ ေလၽွာက္ေနသူေတြျဖစ္တယ္လို႔ ကၽြန္မဆိုခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္မက စကၤာပူႏိုင္ငံက (KK Women and Children)ေဆး႐ံုႀကီးမွာ ကိုယ္ဝန္အပ္ၿပီး ကိုယ္အပ္ထားတဲ့ ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ေမြးဖြားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ရတု (Burmesehearts.com)